(AGNÈS A NEGRA)
De Robert E. Howard
-Agnès! Roxa do Inferno, onde estás?
Era o meu pai, chamándome da forma habitual. Botei cara atrás os cabelos empapados en suor que me caían sobre os ollos e volvín apoiarme as gavillas no ombreiro. Na miña vida había poucos momentos de descanso.
O meu pai apartou os arbustos e avanzou polo claro...
Era un home alto, de rostro demacrado, moreno polos soles de moitas campiñas, marcado por cicatrices recibidas ao servizo de reis codiciosos e duques ladróns. Miroume irritado e debo recoñecer que non lle recoñecería de ter outra expresión.
-Que facías? -ruxiu.
-Enviáchesme a recoller madeira ao bosque respondín amorosamente.
-Díxenche que che ausentases todo un día? -ruxiu, á vez que tentaba darme un golpe na cabeza, cousa que evitei sen esforzo grazas á longa práctica.- Esqueciches que é o día da túa voda?
Ao ouvir aquelas palabras, os meus dedos quedaron sen forza e soltaron a corda; as ramas caeron e se esparcieron ao golpear contra o chan. A cor dourada desapareceu do sol e a alegría afastouse dos trinos dos paxaros.
-Esquecérao -murmurei, cos beizos súbitamente secos.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.