Amosando publicacións coa etiqueta TEXTOS ESCOLLIDOS. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta TEXTOS ESCOLLIDOS. Amosar todas as publicacións

12 de xullo de 2025

A Formiga

A Formiga

Marco Denevi


Un día, as formigas, un pobo progresista, inventan o vexetal artificial. É como unhas papas frías con sabor a lata. Pero polo menos as libera da necesidade de abandonar os seus formigueiros en busca de vexetais naturais. Así, sálvanse do lume, do veleno e das nubes insecticidas. Dado que o número de formigas está en constante crecemento, despois dun tempo hai tantas formigas baixo terra que os formigueiros necesitan ser expandidos. Os túneles expándense, crúzanse e finalmente únense nun único Gran Formigueiro baixo a dirección dunha única Gran Formiga. Por se acaso, as saídas ao exterior péchanse seladas. As xeracións sucédense. Ao non ter nunca cruzado os límites do Gran Formigueiro, cometen o erro lóxico de identificalo co Gran Universo. Pero un día, unha formiga vaga por uns corredores en ruínas, ve unha luz distante, algúns flashes, achégase e descobre unha saída cuxo peche se derrubara. Co corazón a latexar, a formiga emerxe da terra. Ve unha mañá, ve un xardín, ve talos, follas, xemas, pétalos, estames, orballo, ve unha rosa amarela. Todos os seus instintos espertan de súpeto. Abalánzase sobre as plantas e comeza a cortar, cortar e comer. Atiborrase. Entón, lambendo os beizos, decide volver ao Gran Formigueiro coa noticia. Busca ás súas irmás, intenta explicarlles o que viu e grita: "Alí arriba... luz... xardín... follas... verdes... flores...". As outras formigas non entenden nin unha soa palabra desa linguaxe delirante; pensan que a formiga volveuse tola e mátana.

(Escrito por Pavel Vodnik o día antes de suicidarse.)

9 de xullo de 2025

COPLAS A LA MUERTE DE SU PADRE

COPLAS A LA MUERTE DE SU PADRE 
Jorge Manrique 
(1440-1478) 

37.- E pues vos, claro varón, 
tanta sangre derramaste 
de paganos, 
esperad el galardón 
que en este mundo ganaste 
por las manos; 
e con esta confianza 
e con la fe tan entera 
que tenéis, 
partid con buena esperanza, 
que estotra vida tercera 
ganareis.» 

5 de xullo de 2025

Madrith

Extracto de un libro de Séchu Sende

Madrith

Tengo dos hijos, uno de dos y otro de cuatro años. Y ni en la guardería ni en el colegio les hablan castellano.

Aquí en Madrid, los jóvenes hablan cada vez menos español. Leí en un periódico el otro día que sólo un 5% de los madrileños entre 16 y 21 años hablan español habitualmente. Lo cierto es que nuestro idioma no está pasando buenos momentos, todo lo contrario.

En la prensa, en la radio o en la televisión el español tiene una presencia bastante ridícula. Por no decir que no hay revistas deportivas o del corazón en castellano, por ejemplo. Y si vas a alguna librería, los libros escritos en nuestra lengua están siempre al fondo, en una esquina, si log hay.

Hay mucha gente que piensa que el castellano es una lengua atrasada, poco fina, y a muchas personas les dá vergüenza hablarlo, les da corte. Hay gente de aquí, de Madrid de toda la vida, que dicen que el español no se les da nada bien, que es muy difícil o que se ven raros hablándolo.

En Madrid, si vas a una tienda de música, por ejemplo, es difícil encontrar música de grupos que canten en castellano.

Y si vas al cine, uff, con suerte se estrenan una o dos pelis al año rodadas en español.

La mayoría de la gente además tiene problemas para expresarse en castellano aunque es una asignatura que se cursa en la enseñanza obligatoria. En los institutos la historia y las ciencias ambientales, creo, se deben impartir en español, pero hay muchos profesores que se niegan a hacerlo, por no hablar de los centros privados y concertados...

Y lo peor eg que hay siudades como Toledo o Segovia en las que también es difícil escuchar español en la calle, en las tiendas o en las discotecas.

También hay mucha gente que se manifiesta de vez en cuando en defensa del español, y colectivos en defensa de la normalización del idioma que reclaman que nuestra lengua deje de estar marginá socialmente. Qué pasa, que la prensa y el gobierno les dice radicales y cosas así.

Por otro lado, aunque hay gente que decide ponerse a hablar español, -sobre todo chicos y chicas jóvenes que descubren que es su lengua, la lengua de aquí, de Madrid-, es mayor el número de personas que aprendieron a hablar en castellano y después lo abandonan como un zapato viejo en el Manzanares.

Hay gente que habla español con la familia y cuando salen de casa, a trabajar o de compras o al médico o al banco, ya no lo hablan. Como si el español no sirviese para eso. Como si estuviesen acomplejados de su propia lengua y la tuvieran que esconder.

También hay muchos padres y madres que alomejó hablan en español entre ellos pero a los hijos ya no.

Deben pensar que en español no les va a ir bien en la vida, porque para ellos el español no tiene prestigio.

En Madrid, si hablas español es porque vienes de la aldea o eres del Bloque Nacionalista Español, piensa alguna gente.

Y así, los que llegan de provincias lo primero que hacen es dejar de hablar español.

Mucha gente piensa que son las lenguas las que dan o quitan prestigio a las personas, cuando realmente es la gente la que prestigia o desprestigia un idioma, que lo he leido en un libro.

En fin.

Incluso hay quien disimula su acento madrileño porque piensan que suena mal.

Muy poca gente parece darse cuenta de que hace no muchos años en Madrid o Valladolid todo el mundo hablaba español con absoluta normalidad. Y sin embargo los jóvenes, cuyos abuelos hablan en su mayoría en español, consideran que el castellano no es moderno, que sólo es algo tradicional como el cocido o el chotis.

La gente tampoco se dá cuenta de que si hablas en español puedes comunicarte con gente de Argentina, o México o Guinea. Nada, ni siquiera parecen valorar que grandes escritores como Cervantes o Julio Cortázar escribieron sus libros en castellano.

Por otro lado tenemos incluso que aguantar a toda esa gente que les han cambiado el nombre a las ciudades, como el propio alcalde de Madrid, que desde hace unos años escribe Madrith en todos los documentos oficiales, carteles o señales, o incluso en unos setos gigantes de flores a la entrada de la ciudad por la M30.

Si vas por los barrios y te fijas puedes ver que apenas hay cosas escritas en castellano. Desde los cartelitos de las tiendas hasta los grandes anuncios publicitarios, es muy difícil sentir la presencia de la lengua española en los espacios públicos.

Por cierto, disculparme si tengo algunas faltas de ortografía, pero es que el castellano normativo no se me da muy bien. Y a veces escribo como siempre hemos hablao en casa.

Supongo que es una situación difícil de comprender pa alguien de fuera, pero estamos perdiendo nuestra lengua, y a no ser que esto empiece a cambiar... En fin, que es una situación un poco surrealista.

Y muy injusta.

Yo creo que la única manera de solucionar este problema sería que la gente tomase conciencia de lo que está pasando y empezase a valorar nuestra lengua propia. De hecho, antes de que esto empezase a suceder Madrid era una ciudad próspera y orgullosa de ser una gran ciudad.

A mi me gustaría decirle a toda la gente que pasa del castellano que a ver si empiezan a valorar su cultura, que es lo que nos une. Y que valoren su lengua como una forma normal de vivir, de relacionarse, sin complejos, de progresar en el trabajo, de expresar sus sentimientos... En fin, como en cualquier lugar del mundo.

Yo tengo dos hijos, de dos y cuatro años, ya lo he dicho, y me gustaría que creciesen en Madrid hablando español, como su padre, su madre, o como sus abuelos u bisabuelos y tatarabuelos, etcétera. Pero esto me preocupa porque en el colegio son los únicos que hablan castellano.

Espero que aprendan a valorar su propia cultura, su identidad, pues ya se sabe que alguien que no tiene raíces no puede volar.

Me gustaría que, por un momento, toda esa gente que mira al castellano un poco de lado se pusiese en nuestro lugar y comprendiesen la importancia que tiene para nosotrog que respeten nuesgtrog derechog y nuegtra identidad.


4 de xullo de 2025

Inicio de A COUSA DO TEITO

A COUSA DO TEITO
Robert E. Howard

"Caminan pesadamente pola noite, cun paso de elefante; e eu, cheo de terror, estremezo mentres me retorzo na cama. Estendían as súas ás colosais por riba dos tellados, que tremen baixo a presión dos seus cascos de mamut".
Justin Geoffrey "Visións do país antigo"

Comezarei dicindo que me sorprendeu cando Tussmann me chamou. Non foramos moi amigos: a natureza venal do home repugnabame, e despois da nosa amarga controversia tres anos antes, cando intentara desacreditar a miña obra "Evidencia da cultura nahua en Yucatán", que foi o resultado de tres anos de coidadosa investigación, a nosa relación foi de todo menos cordial. A pesar de todo, recibíno e sorprendeume o seu xeito brusco e apresurado, pero algo distraído, coma se a antipatía que sentía cara a min fose acurralada por unha nova paixón que agora o dominaba.

...

2 de xullo de 2025

COPLAS A LA MUERTE DE SU PADRE

COPLAS A LA MUERTE  DE SU PADRE 
Jorge Manrique 
(1440-1478) 

36.- El vivir que es perdurable 
non se gana con estados 
mundanales, 
ni con vida delectable 
donde moran los pecados 
infernales; 
mas los buenos religiosos 
gánanlo con oraciones 
e con lloros; 
los caballeros famosos, 
con trabajos e aflictiones 
contra moros. 

17 de maio de 2025

Un reforzo filosófico para Ortega (relato).

José Ortega y Gasset chegou ese verán a Galicia, terra da súa nai, coa intención de coller aire fresco e escribir algo contundente sobre a razón pura ou a vida en sociedade. Porén, o que atopou foi algo moito máis complexo: galegos sendo galegos.

Ao baixar do tren en Santiago, preguntoulle a un paisano se a praza do Obradoiro quedaba lonxe.

—Depende —respondeu o home, rascando a caluga cun aire reflexivo.

—Depende de que? —insistiu Ortega, sacando o seu caderno de viaxe.

—Pois de como se mire. Se vai apurado, é algo lonxe. Se non, está aquí mesmo.

Ortega anotou aquilo. Interesante. O espazo, polo visto, non era absoluto. Continuou a súa viaxe e, xa en Pontevedra nunha taberna xunto á ría, preguntoulle a un vello mariñeiro se chovería ao día seguinte.

—Home, chover, chover… choverá ou non choverá.

Aí estaba de novo. A sabedoría galega, ese estado de aceptación absoluta do misterio da existencia, ese non dar nada por sentado, esa dúbida como principio reitor da vida. ¡Por suposto! A verdade non era unha certeza, senón unha procura perpetua.

Días despois, subindo unhas escaleiras de pedra nunha aldea perdida, viu a un ancián que baixaba. Ou iso parecía. Cando lle preguntou se subía ou baixaba, o home quedou quedo, mirou cara ao horizonte e respondeu con absoluta calma:

—Iso depende.

Ortega sentiu unha revelación. A filosofía non estaba nos libros nin nas universidades. Estaba en Galicia, nas tabernas, nas corredoiras, nas conversas e, sobre todo, ao calor dun licor café.

Cando volveu a Madrid, escribiu con renovado ímpeto. Os seus ensaios falaban da perspectiva, do eu e das súas circunstancias, da imposibilidade dunha verdade única. E cada vez que alguén lle preguntaba que quería dicir exactamente con iso, el sorría con nostalxia, lembrando aquela escaleira incerta nunha aldea galega, e respondía:

—Depende.

7 de maio de 2025

Inicio de Unha noite de verán

Unha noite de verán

(Unha noite de verán)

Ambrose Bierce

O feito de que Henry Armstrong estivese enterrado non era unha razón dabondo convincente para demostrarlle que estaba morto: sempre fora un home difícil de persuadir. O testemuño dos seus sentidos obrigouno a admitir que, de feito, estaba enterrado. A súa posición —deitado boca arriba coas mans cruzadas sobre o estómago e atadas, que rompía con facilidade sen alterar a situación—, o estrito confinamento de toda a súa persoa, a negra escuridade e o profundo silencio, constituían unha evidencia imposible de contradecir e Armstrong aceptouna sen perderse nos seus pensamentos.

...

8 de febreiro de 2025

Inicio de A Cadea Quebrada

Marion Zimmer Bradley
A CADEA QUEBRADA

A noite caeu sobre as Cidades Secas, vacilando, coma se nese momento non o fixese o gran sol vermello
gustaríame poñer. Liriel e Kyrrdis, pálidos á luz do día, colgaban baixo muros de Shainsa.
Detrás das portas, na contorna do gran mercado varrido polos ventos, un grupo de viaxeiros instalaban o campamento, desmontando os seus cabalos e descargando os seus animais de transporte.
Só eran sete ou oito, todos vestidos coas capas encapuchadas e pesadas túnicas e  cabalgando dende o país montañoso, a afastada terra dos Sete Dominios. Facía calor dentro das terras desérticas de Shainsa a esa hora, cando o sol aínda tiña algo de forza, pero os viaxeiros non quitaran as súas capas encapuchadas; e aínda que todos estaban armados con coitelo e puñal, ningún levaba unha espada.
Iso foi suficiente para os vagabundos da Cidade Seca, que se reuniron para ver aos estraños instalaron o campamento, decatáronse de quen eran. Cando un dos encapuchados, lastrado polo peso das súas alforxas cargadas, quitouse a capucha e a capa, revelando unha cabeza pequena e ben formada, co pelo escuro cortado tan curto coma calquera home, nin sequera ningunha muller dos Dominios ou das Cidades Secas se atrevería a tomar, os curiosos comezaron a reunirse. Adoita pasar tan pouco nas rúas da Cidade Seca, iso os espectadores comportáronse coma se a chegada dos descoñecidos fose un espectáculo gratuíto.
preparados para o seu entretemento, e todos se sentiron con dereito a comentar a actuación.
...

18 de xaneiro de 2025

Constantino Cavafis

Constantino Cavafis
MONOTONIA 
(1908) 

A un día monótono sigue 
otro monótono, idéntico. Ocurrirá 
lo mismo, de nuevo volverá a ocurrir— 
instantes iguales nos encuentran y nos dejan. 
Un mes pasa y trae otro mes. 
Lo que viene, cualquiera fácilmente lo adivina: 
es aquella pesadez del ayer, 
y en mañana se convierte cuando no parece ya un mañana. 

14 de xaneiro de 2025

Jorge Manrique

COPLAS A LA MUERTE 
DE SU PADRE 
Jorge Manrique 
(1440-1478) 

35.- No se os haga tan amarga 
la batalla temerosa 
que esperáis, 
pues otra vida más larga. 
de la fama gloriosa 
acá dejáis. 
Aunque esta vida de honor 
tampoco no es eternal 
ni verdadera, 
mas con todo es muy mejor 
que la otra temporal 
perecedera. 

11 de xaneiro de 2025

Constantino Cavafis

Constantino Cavafis
TEODOTO 
(1915) 

Si estás entre los verdaderamente elegidos, 
fíjate cómo lograste tu poder. 

Por mucho que te alaben, por mucho que tus hazañas 
en Italia y en Tesalia 
proclamen las ciudades, 
por muchos decretos honoríficos 
que en Roma publiquen tus admiradores, 
ni tu alegría ni tu triunfo durarán, 
ni un hombre superior —¿por qué superior?— te sentirás 
cuando Teódoto te traiga a Alejandría, 
en una bandeja ensangrentada, 
del mísero Pompeyo la cabeza. 

Y no creas que en tu vida 
acotada, regulada y prosaica 
no ha de tener lugar semejante espectáculo horroroso. 
Quizá en este mismo instante penetre 
en la pulcra morada de un vecino tuyo 
—invisible, incorpóreo— Teódoto 
trayendo tan pavorosa cabeza. 

25 de maio de 2024

COPLAS A LA MUERTE DE SU PADRE

COPLAS A LA MUERTE DE SU PADRE 
Jorge Manrique 
(1440-1478) 


34.- diciendo: -«Buen caballero, 
dejad al mundo engañoso 
e su halago; 
vuestro corazón de acero 
muestre su esfuerzo famoso 
en este trago; 
e pues de vida y salud 
fecisteis tan poca cuenta 
por la fama, 
esfuércese la virtud 
para sufrir esta afrenta 
que vos llama. 

27 de abril de 2024

6 de abril de 2024

INICIO DE SANGUE DE TINTA

SANGUE DE TINTA
Cornelia Funke

Liña a liña 
O meu propio deserto 
Liña a liña 
O meu paraíso.
                            «Un poema»
 Marie Luise Kaschnitz,

Anoitecía e Orfeo aínda non chegara.
O corazón de Farid latexou máis rápido, como sempre que o día deixábao a soas coa escuridade. Conndeado Testa de Queixo! Onde se meteu? Nas árbores enmudecían xa os paxaros, afogados pola noite que se aveciñaba, e as próximas montañas tinguíanse de negro, queimadas polo sol poñente. Pronto o mundo estaría tan negro como á de corvo, incluso a herba baixo os pés espidos de Farid, e os espíritos rumorearían de novo. Farid só coñecía un lugar no que sentía seguro ante eles: detrás e moi pegado a Dedo Porento, tan pegado que sentía a súa calor. Dedo Porento non temía á noite: é máis a amaba...

5 de abril de 2024

COPLAS A LA MUERTE DE SU PADRE

COPLAS A LA MUERTE 
DE SU PADRE 
Jorge Manrique 
(1440-1478) 

33.- Después de puesta la vida 
tantas veces por su ley 
al tablero; 
después de tan bien servida 
la corona de su rey 
verdadero; 
después de tanta hazaña 
a que no pudo bastar 
cuenta cierta, 
en la su villa de Ocaña 
vino la muerte a llamar 
a su puerta, 

24 de febreiro de 2024

Pudríndome cos árabes

Texto recollido do libro "Pudriéndome con los árabes", unha obra de 1974 que mostra unha mirada sobre eles distinta á que vai collendo corpo nestes últimos 50 anos.

José María Rodríguez Méndez
Podrecer cos árabes
1974

...Dende 1951, como digo, cando entrei en contacto co pobo árabe, sempre sentín certa vergoña de pertencer á raza arrogante. Sentínme vicariamente culpable dos mil atropelos que se cometeron ao longo dos séculos con esta raza, este pobo e esta civilización, que durante algúns séculos iluminaron o mundo coas súas ideas de comprensión, tolerancia e delicadeza, para logo caer nunha escravitude máis postrada. E ao mesmo tempo sentínme máis conectado con aqueles árabes que estiveron na nosa Península durante sete longos séculos e que nos deixaron —non só a nós, senón a toda Europa— un legado de cultura (a única filosofía que existe en España é a Hispano-Árabe. ), de arte de entendemento humano. E como todos os grandes pobos creativos, os nosos antepasados ​​árabes, rematada a súa tarefa creativa, sentáronse no chan e esperaron con calma a morte, é dicir, a podremia...

3 de febreiro de 2024

A biblioteca

Umberto Eco, que posuía 50.000 libros, dixo isto sobre as bibliotecas domésticas:

"É unha tontería pensar que hai que ler todos os libros que compras, do mesmo xeito que é unha tontería criticar a quen compra máis libros dos que nunca poderá ler. Sería como dicir que deberías usar todos os cubertos ou vasos. ou un desaparafusador ou broca que mercara algunha vez.antes de mercar outros novos.

Hai cousas na vida que necesitamos para ter sempre suficientes materiais, aínda que só usemos unha pequena parte.

Se, por exemplo, consideramos os libros como medicina, entendemos que é bo ter moitos na casa e non poucos: cando queres sentirte mellor, vai ao 'botiquín' e escolles un libro. Non. un aleatorio, pero o libro axeitado para Por iso sempre debes ter unha opción de nutrición!

Os que só mercan un libro, le só ese e despois desfacense del. Simplemente aplican a mentalidade consumista aos libros, é dicir, considéranos un produto de consumo, un ben. Os que aman os libros saben que un libro é calquera cousa menos unha mercadoría".

27 de xaneiro de 2024

Fragmento de A morada maligna

A morada maligna
Richmal Crompton


Hamptown Court
Palacio con labirinto

Ignoro quen tiña a casa ao principio, pero foi alguén ou algo... malvado. O primeiro habitante, ou os primeiros habitantes eran... malvados. A casa encheuse de pensamentos malvados. E os pensamentos malvados son as cousas máis contundentes deste mundo. Son máis contundentes que as malas accións ou as palabras malvadas. Sabían vostedes que os pensamentos son máis poderosos que as accións ou as palabras? O contoume que un pensamento malvado non se extingue; contribúe a aumentar o poder do mal no mundo; penetra nos corazóns doutras persoas..., dedícase a tentar; a tentar...

...

20 de xaneiro de 2024

Sobre o mito do Santo Grial

MARIO POLIA

Trátase, entón, dunha reinterpretatio christiana de símbolos e temas míticos que precederon longamente a cristianización de Europa? Si e non ao mesmo tempo. 

Si porque eses símbolos e eses mitos están innegablemente presentes, antes da reinterpretación cristián-medieval, noutras tradicións, entre as cales, de modo directo, a céltica insular. 

Si porque "... foron tres os centros principais onde o culto do Graal -se así se pode chamar- fíxose particularmente intenso: o centro de Irlanda e de Inglaterra, Somerset e Clamorgan; o centro de Francia occidental, Anjou, Poitou e Bretaña; o centro franco-español ao norte e ao sur dos Pireneos orientais" (L. Charbonneau-Lassay 1995:21). Zonas que pertencían culturalmente á área céltica prerromana. 

Si, unha vez máis, porque o símbolo mesmo da Copa entre os Celtas e Xermanos sempre foi relacionado coa sabedoría e a inmortalidade e cunha sede mítica unha Rexión situada máis aló das néboas onde habitan os deuses, ou unha Árbore no Centro do mundo-que, nas sagas do Graal, conserva aínda o nome céltico de Avalón (insula pomorum) e o recordo do Xardín das Hespérides. 


Sabes dalgun famoso cáliz en Galicia?

13 de xaneiro de 2024

Ciencia Ficción

Unha introducción a un libro hai mais de 40 anos, na que se fai un repaso a varias películas aparecidas na metade do século XX. Como curiosidade para os amantes e aterrados pola IA aparece unha mención a unha película "coa súa orixinal premisa dun cerebro omnipotente controlando a todo o mundo".


Era un marabilloso teatro..., unha cavernosa sala de espectáculos con platea e dous pisos onde un raparigo e os seus amigos podían dar renda solta á súa nostalxia todos os sábados pola tarde por só catro cuartos. Chamábase A Calita e as súas acomodadores levaban unhas rechamantes chaquetiñas vermellas, había unha xigantesca pantalla enmarcada con cortinas de veludo, e a súa principal atracción era unha encantadora señora detrás do mostrador dos caramelos que realmente fundía auténtica manteiga para facer os flocos de millo. Se vostede alcanzou a súa puberdade nalgún momento antes de finais dos 60, probablemente terá unha A Calita no máis precioso do arcón dos seus recordos. 

Porque foi neses marabillosos palacios antigos onde nós botamos a nosa primeira mirada ao futuro. Xunto cos tiroteos dos cowboys e as historias policíacas, un novo tipo de películas golpeou a prateada pantalla cunha auténtica asperxida cando os Estados Unidos entraron na era atómica a finais dos anos 40. Quizá vostede foi un dos primeiros en ver películas tan proféticas como Con destino á Lúa ou Foguete X-M durante as primeiras citas coa súa moza. Ambos os films foron despachados como mero lixo polos críticos, pero hoxe en día, apenas trinta anos máis tarde, a súa visión retrospectiva da aterraxe lunar e da exploración marciana ten penetrado xa na historia. 

Pero por aquel entón películas tales como Ultimato á Terra e Veu do espazo exterior eran rodadas tan só para os soñadores, unha entusiasta multitude nova máis que desexosa de ser arrastrada ao espazo profundo ou de desafiar os descoñecidos perigos dunha invasión alieníxena. Na nosa desbordada imaxinación, todos nós efectuamos a perigosa viaxe interestelar até a Metaluna sacudida pola guerra nesta illa a Terra, loitamos contra os invisibles monstros do Ide no Planeta prohibido; logo regresamos á Terra a fin de sufocar A invasión dos ladróns de corpos. 

Cun orzamento grande ou pequeno, cun cadro de persoal de grandes estrelas ou unha repartición de completos descoñecidos, as primeiras películas de ciencia ficción tiñan todas elas unha cousa en común: inspiraban un innegable sentido da marabilla en milleiros de impresionables novos. Mesmo induciron a moitos deles a acudir aos xornais ou revistas de ciencia ficción e buscar alí o complemento que acabase de encherlles. 

Seino... porque é o que me ocorreu a min. Inmediatamente despois de que a Universal levase á pantalla O incrible home menguante, sentín unha abafadora compulsión que me obrigou a comprar un exemplar da agora clásica novela de Richard Matheson. Aquilo representaba deixar de comprar cinco cómics de dez centavos cada un, pero o medio dólar foi gastado sen o menor remorso, e a novela estivo pronto camuflada baixo as tapas dun libro de texto para unha máis fácil lectura en calquera momento. Cando cheguei ao último capítulo souben que a chea de cómics que tiña na miña mesa de noite ía desaparecer para sempre. Porque alí había excitación e aventuras que ningún superheroe enmascarado podería xamais igualar. E como un auténtico adicto da ciencia ficción, tiña que facer algo máis... inmediatamente. 

Moitos días entre semana atopáronme na biblioteca local e nas librarías de segunda man, buscando nomes como Asimov, Sturgeon, Bradbury e Clarke. Mentres tanto, os fins de semana, especialiceime en acaudillar safaris en grupo cara a calquera cinema nun radio de quince quilómetros... presentando aos meus amigos as últimas fantasías de Hollywood. 

Ás veces un excelente guión e unha magnífica actuación de conxunto eran o máis importante, como ocorría en films tales como O enigma doutro mundo, O pobo dos condenados e A Terra en chamas. 

Outras veces era o departamento de efectos especiais o que nos mantiña cravados nos nosos asentos, con películas tales como A guerra dos mundos, a Terra contra os pratos volantes e A máquina do tempo. 

Inmediatamente detrás destes reverenciados clásicos había un amplo abanico de honorables mencións: películas imaxinativas que, por unha ou outra razón, fracasaran en conseguir todo o seu potencial. Viaxe ao sétimo planeta, coa súa orixinal premisa dun cerebro omnipotente controlando a todo o mundo, é un apreciable exemplo dunha gran idea estragada por uns decorados baratos e unha confusa dirección. Outros títulos desta ampla categoría inclúen obras estimables, tales como o angustioso Terror no espazo, de Mario Bava, e o filme cheo de suspense de Edward L. Cahn, Iso: o terror de máis alá do espazo, ambas as precursoras do inmensamente popular filme de ciencia ficción de 1979 titulado Alien, o oitavo pasaxeiro. 

Si, como en todos os xéneros, por cada esforzo digno había tamén ducias de Serie Z alagando o mercado. Lembran a masiva decepción cando o alieníxena de Voo a Marte resultou ser o actor de carácter Morris Ankrum metido nun apolillado traxe espacial? E os apupos e asubíos en Cinco doncelas do espazo exterior cando se revelou que o monstro era un home levando un xersei de pescozo volto sobre a súa cabeza? E aínda que moitos o tentaron, quen pode esquecer o espantoso gorila alieníxena en Monstro robot? 

Hoxe, por suposto, incluso os máis populares films de ciencia ficción de anos pasados foron superados por outros films tales como A guerra das galaxias e Encontros na terceira fase. E como non! Os mozos directores George Lucas e Steven Spielberg recoñeceron ambos os dous ser admiradores do cinema e da literatura de imaxinación. Eles tamén creceron lendo Amazing Stories e sentados en primeira fila vendo Non desta Terra e A invasión dos homes dos pratos volantes. 

Quizais algún día, grazas á influencia de Luke Skywalker e á Nave Ama de cría en CE3K, un director do mañá preséntenos aventuras especulativas aínda máis impresionantes na pantalla. Pero por agora celebremos algúns dos espléndidos films e excelentes autores que o iniciaron todo. Aquí presentamos unha serie dos máis famosos relatos de ciencia ficción trasladados ao celuloide. Así que amortigüemos as luces... o pano vai alzarse inmediatamente. 

JIM WYNORSKI 

Hollywood, California 

1 de xaneiro de 1980.