26 de novembro de 2014

Fragmento de Adios María, de Xohana Torres

Dicía a avoa, contenta de verdade:
—Son máis forte eu ca un buxo.
Resulta que non. Da noite para a mañá chéganos co conto dos microbios, coidado coidadiño que todo o mal está nalgún contaxio, teñamos precaución que non a temos. Misterios que suceden precisamente cando xa se lle puxo a unha muller o pelo ruzo e está engruñida e ten lixos escuros por enriba das mans, se cadra todo é porque ten medo e séntese triste.
A miña avoa énchese de goteiras e practica o sistema con patente que entendín axiña: 1º) Unha cara de mártir coma se verdadeiramente a devorase unha febre e ela sen queixarse, 2º) Un laio, ou quizais non foi laio, é tan suave este laio, o primeiro que bota avoa Inés para avisarnos de que lle doe a espiña á altura desa quinta costela que estará escachada e para esto necesitamos naturalmente fósforo, calcio, non lle deamos voltas ao manubrio que ha tomar o calcio porque si.

(...)

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.