A noite do 1 de maio que para os celtas sería a noite anterior, ou sexa a do 30 de abril , celébrase o Beltaine. Unha noite de lumes, na que os nosos antergos pasaban tanto eles como o seu gando por entre o fume nun rito de limpeza e purificación ("afumar o gando" decíase na Galicia). Este lume encomendábase ao patronazgo do Deus Belenos (o brillante).
Se Halloween/Samaín representa o principio do inverno no calendario celta, Beltaine significaría o principio do verán.
O rocío que se recollía nas mañás de Beltaine tamén se almacenaba, co fin de utilizalo en posteriores rituais.
Nalgunhas tribos celtas dispoñíase neste tempo duns días de liberdade sexual, nos cales formábanse parellas novas a proba, que duraban ata o seguinte Beltane, data na cal renovábanse os votos ou terminaban separándose.
É en Alemania (Walpurgisnacht) onde conserva un referente máis próximo coa noite de bruxas, da mesma forma que o é Halloween no mundo anglosaxón.
Do mesmo xeito que na novela post-celtica "O Señor dos Aneis", o folklore ruso documenta unha "marcha das árbores" para esta noite máxica do 30 de abril, pola que "todas as árbores, as flores, os arbustos e os seres verdes teñen a posibilidade de camiñar a condición de estar de regreso á mañá seguinte e na súa mesmo sitio".
Para os pobos celtas as celebracións máis importantes eran as que se "cruzaban" entre os solsticios e os equinoccios. Tratábase de Samhain (novembro), Imbolc (febreiro), Beltaine (maio) e Lugnasad (agosto). Dentro destas, as dúas nas que "nacen" as dúas principais estacións eran as festas maiores: Samhain como comezo do inverno e Beltaine como comezo do verán. Aqui atopamos unha gran confusión, xa que hoxe consideramos os solticios de verán e inverno como respectivos comezos das estacións, cando non era así nos pobos antigos europeos. Ata a época de William Shakespeare chega a tradición de contar o tempo segundo os celtas, pois chegou a escribir a novela titulada "A Midsummer Night's Dream"(O soño dunha noite de verán), entendendo por midsummer a noite da véspera do 24 de xuño, dia "central" do verán.
Se Halloween/Samaín representa o principio do inverno no calendario celta, Beltaine significaría o principio do verán.
O rocío que se recollía nas mañás de Beltaine tamén se almacenaba, co fin de utilizalo en posteriores rituais.
Nalgunhas tribos celtas dispoñíase neste tempo duns días de liberdade sexual, nos cales formábanse parellas novas a proba, que duraban ata o seguinte Beltane, data na cal renovábanse os votos ou terminaban separándose.
É en Alemania (Walpurgisnacht) onde conserva un referente máis próximo coa noite de bruxas, da mesma forma que o é Halloween no mundo anglosaxón.
Do mesmo xeito que na novela post-celtica "O Señor dos Aneis", o folklore ruso documenta unha "marcha das árbores" para esta noite máxica do 30 de abril, pola que "todas as árbores, as flores, os arbustos e os seres verdes teñen a posibilidade de camiñar a condición de estar de regreso á mañá seguinte e na súa mesmo sitio".
Para os pobos celtas as celebracións máis importantes eran as que se "cruzaban" entre os solsticios e os equinoccios. Tratábase de Samhain (novembro), Imbolc (febreiro), Beltaine (maio) e Lugnasad (agosto). Dentro destas, as dúas nas que "nacen" as dúas principais estacións eran as festas maiores: Samhain como comezo do inverno e Beltaine como comezo do verán. Aqui atopamos unha gran confusión, xa que hoxe consideramos os solticios de verán e inverno como respectivos comezos das estacións, cando non era así nos pobos antigos europeos. Ata a época de William Shakespeare chega a tradición de contar o tempo segundo os celtas, pois chegou a escribir a novela titulada "A Midsummer Night's Dream"(O soño dunha noite de verán), entendendo por midsummer a noite da véspera do 24 de xuño, dia "central" do verán.