Descendín no momento mesmo en que un novo proxectil rozaba outra vez o casco do Nautilus, e ouvín gritar ao capitán:
-Tira, barco insensato! Prodiga os teus inútiles obuses. Non escaparás ao espolón do Nautílus. Pero non é aquí onde debes perecer, non quero que as túas ruínas vaian confundirse coas do Vengeur.
Volvín ao meu camarote. O capitán e o seu segundo quedáronse na plataforma. A hélice púxose en movemento e o Nautilus afastouse velozmente, póndose fora do alcance dos obuses do navío. Pero a persecución proseguiu e o capitán Nemo limitouse a manter a distancia. Cara ás catro da tarde, incapaz de conter a impaciencia e a inquietude que me devoraban, volvín á escaleira central. A escotilla estaba aberta e arrisqueime sobre a plataforma. O capitán paseábase por ela axitadamente e miraba ao buque, situado a unhas cinco ou seis millas a sotavento. O capitán Nemo deixábase perseguir atraendo ao buque cara ao Leste. Non lle atacaba, con todo. Dubidaba talvez? Quixen intervir por última vez. Pero apenas interpelei ao capitán Nemo, impúxome o silencio.
-Eu son o dereito, eu son a xustiza -díxome-. Eu son o oprimido e ese é o opresor. É por el polo que pereceu todo o que amei e venerei: patria, esposa, fillos, pai e nai. Todo o que eu odio está aí. Cale!
Dirixín unha última mirada ao buque de guerra que forzaba as súas caldeiras. Logo reuninme con Ned e Conseil.
-Fuxiremos! -díxenlles.
-Ben -repuxo Ned-. Que barco é ese?
-Ignóroo. Pero sexa quen sexa, será afundido antes de que chegue a noite. En todo caso, máis vale perecer con el que facerse cómplices de represalias cuxa equidade non pode medirse.
-Esa é a miña opinión -dixo fríamente Ned Land-. Esperemos á noite.
E chegou a noite. Un profundo silencio reinaba a bordo. O compás indicaba que o Nautilus non modificara a súa dirección. Ouvía o zumbido da súa hélice, que batía a auga cunha rápida regularidade. Mantíñase na superficie, e un lixeiro abalo sacudíalle de babor a estribor e viceversa.
Os meus compañeiros e eu resolveramos fuxir no momento en que o buque estivese bastante preto e os seus tripulantes puidesen ouvirnos ou vernos á luz da lúa, á que faltaban tres días para alcanzar o seu plenilunio. Unha vez a bordo dese barco, se non puidésemos evitar o golpe que lle ameazaba, fariamos, polo menos, todo o que as circunstancias nos permitisen tentar.
Varias veces crin que o Nautilus dispúñase para o ataque. Pero seguía limitándose a deixar achegarse ao adversario para logo reemprender a fuxida.
Transcorreu unha boa parte da noite sen incidente algún. Axexabamos a ocasión de pasar á acción e falabamos pouco, dominados pola emoción. Ned Land quería precipitarse ao mar. Eu forceille a esperar. Pensaba eu que o Nautilus debía atacar ás dúas pontes na superficie e entón sería non só posible senón fácil evadirse.
Ás tres da mañá, inquedo, subín á plataforma. O capitán Nemo non a abandonora. Estaba en pé, a proa, preto do seu pavillón, ao que a lixeira brisa despregaba por encima da súa cabeza. Non perdía de vista ao navío. A súa mirada, dunha extraordinaria intensidade, parecía atraelo, fascinalo, tirar del máis seguramente que se o remolcara. A lúa pasaba polo meridiano. Xúpiter elevábase cara ao Leste. O ceo e o océano rivalizaban en tranquilidade, e a mar ofrecía ao astro nocturno o máis belo espello que nunca reflectise a súa imaxe.
Ao pensar nesa calma dos elementos e comparala coa cólera que incubaba o Nautilus sentín estremecerse todo o meu ser. O buque mantíñase a dúas millas de nós. Achegouse, marchando cara a ese brillo fosforescente que sinalaba a presenza do Nautilus. Vin as súas luces de posición, verde e vermella, e o seu fanal branco suspendido do estai de mesana. Unha vaga reverberación iluminaba o seu aparello e indicaba que as súas caldeiras foran levadas ao máximo de presión. Feixes de faíscas e escorias de carbóns acendidas escapábanse das súas chemineas e iluminaban a noite.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.