30 de abril de 2015

Aforismos de Leonardo

186.- Algúns comentadores censuran aos antigos inventores de quen naceron as gramáticas e as ciencias, e proclámanse paladins contra os inventores de pasadas épocas; e porque non lograron ser inventores eles mesmos, por preguiza e porque xulgan máis cómodo recorrer aos libros, procuran constantemente criticar con falsos argumentos aos seus mestres. 

29 de abril de 2015

Fragmento dun Conto Popular

Houbo unha vez un rei que era pai de tres meniños e fixo plantar na súa horta unha maceira que daba unhas mazás avermelladas que era moito o que sabían. Desde que as mazás valeron para comer non había día que o rei non fose contar as mazás e sempre faltaba unha. Cando non quedaban máis ca tres mazás na maceira, quixo saber quen era o que lle causaba a perda, mandou chamar ó seu fillo máis vello e díxolle:
—A ver, meu fillo, ti es o maior dos meus tres fillos e quero que me digas quen é o que me come as miñas mazás. Toma esta escopeta e vai gardar a maceira.
O máis vello dos tres fillos do rei púxose ó pé da maceira; mentres foi día non a perdeu de vista, pero, en canto anoiteceu, deulle o sono e descoidou a vixilancia.
Pola mañá, cando o rei foi contar as súas mazás, botou en falta outra das mazás da súa maceira e acusou do roubo ó seu fillo máis vello:
—¡Es ti o que me roubas as mazás! E mandou que o metesen na cadea sen máis probas que a súa sospeita.
...

E ti... como seguirías?

28 de abril de 2015

A ILLA DOS OLLOS AZUIS

Nunha illa hai 100 habitantes. Todos eles teñen ou ben ollos azuis ou ben ollos marróns. Todos ven a cor dos outros, pero non a cor propia. Non poden falar do tema e non hai espellos. Iso si: unha lei establece que se alguén descobre que ten os ollos azuis, ha de abandonar a illa ás 8 da mañá seguintes. Todos os insulares teñen a mesma capacidade para razoar e todos son capaces de usar unha lóxica impecable.
Un día, unha persoa chega de visita á illa e, mentres a mira a todos, di, sen sinalar a ninguén en concreto:
-Que bo é ver polo menos unha persoa con ollos azuis despois de tanto tempo de estar en alta mar!

Que consecuencias trouxo este comentario aos habitantes da illa?

DGM

27 de abril de 2015

Aristóteles

O instante é a continuidade do tempo, pois une o tempo pasado co tempo futuro.

Aristóteles

26 de abril de 2015

JOÁN ROMEU [B 1612 / V 1145]

Loavan un día, en Lugo, Elvira
Pérez, a filha d'Elvira Padrõa;
todos dizían que era mui bõa
e non tenh'eu que dizían mentira,
ante tenho que dizían razón;
e Don Lopo Lías diss'i entón,
per bõa fe, que ja x'el melhor vira.


Ficou ja a dona mui ben andante,
ca a loaron quantos alí siían;
e todos dela muito ben dizían;
mais Lopo Lías estede constante:
como foi sempre un gran jogador,
disse que el vira outra vez melhor,
quand'era moça, en cas da Ifante.

25 de abril de 2015

Centenario de A metamorfose (IX)

-
Nai! Nai! -xemiu Gregorio, mirándoa desde abaixo. Por un momento esqueceuse do xerente; e non puido evita, ante o café vertido, abrir e pechar repetidas veces as mandíbulas no baleiro. A súa nai, gritando de novo e fuxindo da mesa, lanzouse en brazos do pai, que correu ao seu encontro.

Pero Gregorio non podía dedicar xa a súa atención aos seus pais; o xerente estaba na escaleira e, co queixo apoiado sobre a varanda, dirixía unha última mirada a aquela escena. Gregorio tomou impulso para darlle alcance, pero el debeu de comprender a súa intención, pois, dun salto, baixou varios chanzos e desapareceu, proferindo uns alaridos que resoaron por toda a escaleira. Aínda por riba de males, a fuxida do xefe pareceu trastornar por completo ao pai, que até entón se mantivera relativamente sereno; pois, en lugar de correr tras o fuxitivo, ou polo menos permitir que así o fixese Gregorio, empuñou coa destra o bastón do xerente -que este non recollera, como tampouco o seu chapeu e o seu gabán, esquecidos nunha cadeira- e, armándose coa outra man dun gran xornal que había sobre a mesa, dispúxose, dando fortes patadas no chan, esgrimindo papel e bastón, a facer retroceder a Gregorio até o interior do seu cuarto. De nada servíronlle a este as súas súplicas, que non foron entendidas; e aínda que inclinou sumiso a cabeza, só conseguiu excitar aínda máis ao seu pai. A nai, a pesar do mal tempo, abrira unha xanela e, violentamente inclinada cara a fóra, cubríase o rostro coas mans. Entre o aire da rúa e o da escaleira estableceuse unha forte corrente; as cortinas da xanela baleiráronse; sobre a mesa axitáronse os xornais, e algunhas follas soltas axitáronse polo chan. O pai, inflexible, resoplaba violentamente, tentando facer retroceder a Gregorio.

Pero este carecía aínda de práctica na marcha cara atrás, e a cousa ía moi amodo. Se polo menos puidera moverse! Nun airiño atoparíase no seu cuarto. Pero temía, coa súa lentitude en virar, impacientar ao seu pai, cuxo bastón podía deslomarle ou abrirlle a cabeza. Finalmente, con todo, non tivo máis remedio que volverse, pois advertiu contrariado que, camiñado cara atrás, non podía controlar a dirección. Así que, sen deixar de mirar angustiosamente ao seu pai, empezou a virar o máis rapidamente que puido, é dicir, con extraordinaria lentitude. O pai debeu decatarse da
súa boa vontade, pois deixou de hostigarlle, dirixindo mesmo de lonxe, coa punta do bastón, o movemento xiratorio. Se polo menos deixase de resoplar!

Isto era o que máis alteraba a Gregorio. Cando xa ía terminar o xiro, aquel resoplido fíxolle equivocarse, obrigándolle a retroceder aos poucos. Por fin logrou quedar fronte á porta. Pero entón lembrou que o seu corpo era demasiado ancho para poder pasar sen máis. Ao pai, no medio da súa excitación, non se lle ocorreu abrir a outra folla para deixar espazo suficiente.
Estaba obsesionado coa idea de que Gregorio había de meterse canto antes na súa habitación. Tampouco permitise os lentos preparativos que Gregorio necesitaba para incorporarse e, deste xeito, pasar pola porta. Coma se non houbese problema algún azuzaba a Gregorio con furia crecente.

Gregorio ouvía tras de si unha voz que parecía imposible que fose a dun pai. Incrustouse no marco da porta. Ergueuse de medio lado e quedou atravesado no limiar, lacerándose o costado. Na porta apareceron unhas manchas repulsivas. Gregorio quedou alí atrancado, sen posibilidade de facer o menor movemento.

As patitas dun dos lados colgaban no aire, mentres que as do outro quedaban dolorosamente oprimidas contra o chan... Nisto, o pai deulle por detrás un empuxón enérxico e salvador, que o lanzou dentro do cuarto, sangrando copiosamente. Logo, pechou a porta co bastón, e por fin volveu á calma.

Até a noite non espertou Gregorio dun pesado soño, semellante a un desmaio. Non tardaría moito en despabilarse por si só, pois xa descansara bastante, pero pareceulle que lle espertaban uns pasos furtivos e o ruído da porta do recibidor, que alguén pechaba suavemente. O reflexo do tranvía proxectaba franxas de luz no teito da habitación e a parte superior dos mobles; pero de abaixo, onde estaba Gregorio, reinaba a escuridade. Lenta e aínda torpemente, tenteando coas súas antenas, que nese momento mostráronlle a súa utilidade, deslizouse cara á porta para ver o que ocorrera. No seu costado esquerdo había unha longa e repugnante chaga. Renqueaba alternativamente sobre cada unha das súas dúas fileiras de patas, unha das cales ferida no accidente da mañá -sorprendentemente, as demais quedaran ilesas-, arrastrábase sen vida.

24 de abril de 2015

23 de abril de 2015

Aforismos de Leonardo

185.- Non hai parte algunha da astroloxía que non dependa das liñas visuais e da perspectiva, filla da pintura -xa que é o pintor quen, por necesidade da súa arte, creou dita perspectiva-, en cuxas liñas se inclúen todas as varias formas dos corpos xerados pola natureza e sen as cales a arte do xeómetra non existiría. E se o xeómetra reduce toda superficie circunscrita por liñas, á figura do cadrado, e todo corpo á figura do cubo; e se a aritmética fai o mesmo coas súas raíces cúbicas e cadradas, estas dúas ciencias só atenden á noción de cantidade, continua ou descontinua, pero da calidade non se ocupan, a cal é beleza das obras da natureza e ornamento do mundo. 

22 de abril de 2015

Obra de Olga Novo

HERBOSA

eu nacín aprendida a ser aberta
como casa mariñeira
e a ser fácil muller de chuvias e tormentas.

eu non sei cómo non cheguei a torques,
retroñada.

estaba destinada a xerfa e dolmen
porque tiña vontade de loucura
e tódolos ciclos do entusiasmo.

...

21 de abril de 2015

GALERÍAS PREZADAS

Supoño que a quen visita A Coruña quedanlle fixadas na memoria imaxes como esta: galerías brancas, esquinas de pedra, Praza de María Pita, A Mariña, gaivotas, ceos plomizos a piques de licuarse...
Saquei deste encadre a toda a xente que paseaba onte pola tarde por c/ Rego de Auga, para subliñar o seguinte:
Sempre chamoume a atención as poucas persoas que ven no interior das galerías cando levantas a cabeza. Non espero xeranios andaluces, nin charlas extrovertidas de balcón mediterráneo. Talvez somos como somos, pero como sería esa paisaxe urbana privilexiada con avoas movéndose nos seus labores, mulleres de xersei vermello, homes folgazáns en pixama, estudantes centroeuropeos con cervexa en man, bohemios e bohemias, cans, gatos, plantas, canarios e papagaios?
Cor e vida para a cidade de cristal enferma de exceso de escaparate e baleiro.
Por suposto, hai outras postais da cidade menos edificantes onde sucede a vida baixo o mesmo ceo, pero hoxe non toca.

DGM

20 de abril de 2015

19 de abril de 2015

Fragmento de "Galván en Saor" de Darío Xohán Cabana

Texto de Darío Xohán Cabana Yanes, nado en Roás, na Terra Chá, o 19 de abril de 1952.

Ergueuse o señor Galván coa primeira luzada da alba, e saíu da pousada sen facer ruído. Colleu a moto do ramal, e non a acendeu ata encontrarse fóra da vila, por non turba-lo repouso dos veciños. Na encrucillada de Santor dubidou un instante, colleu a estrada de Lobar e marchou cara á lagoa. Deixou a moto á beira da estrada e, aproveitando valtróns e valados para pasar sen mollarse, meteuse polo rocello de Taluco cara ás fragas que rodeaban a grande lama. Sentiu o poderoso canto do ouriol e viu unha frecha dourada cruzar velozmente por entre os carballos. Ó pouco de andar viu ante si a superficie da lagoa. Non sopraba nin unha airexa de vento, e o sol tiña aínda a cintura cortada polo horizonte. Ollou Galván as augas en dirección ó nacente, e a contraluz pareceulle ver no seu fondo tellados e campanarios, mais foi un intre só, e un dos tellados lembráballe o dunha casa real que moi ben coñecía.

...

18 de abril de 2015

Centenario de A metamorfose (VIII)

-Bo -dixo Gregorio, convencido de ser o único que conservara a calma-. Enseguida vístome, recollo o mostrario e voume. Deixarédesme que salga de viaxe, verdade? Xa ve vostede, señor xerente, que non son testarudo e que traballo con gusto. Viaxar é canso; pero eu non sabería vivir sen viaxar.
Onde vai vostede? Ao almacén? Si? Contarao todo tal como sucedeu? Un pode ter un baixón momentáneo; pero é precisamente entón cando deben acordarse os xefes do útil que un foi e pensar que, unha vez superado o contratempo, traballará con redobradas enerxías. Eu, como vostede ben sabe, estoulle moi agradecido ao señor director. Por outra banda, teño que atender aos meus pais e á miña irmá. É verdade que hoxe me atopo nun apuro. Pero traballando sairei ben del. Non me poña as cousas máis difíciles do que están. Póñase da miña parte. Xa sei que ao viaxante non se lle quere. Todos cren que gaña o diñeiro a espuertas, sen traballar apenas. Non hai ningunha razón para que este prexuízo desapareza; pero vostede está máis decatado do que son as cousas que o resto do persoal, mesmo que o propio director, que, na súa calidade de propietario, equivócase con frecuencia
respecto dun empregado. Vostede sabe moi ben que o viaxante, como está fóra do almacén a maior parte do ano, é fácil branco de falares, equívocos e queixas infundadas, contra as cales non lle é fácil defenderse, xa que a maioría das veces non chegan aos seus oídos, e só ao regresar rebentado dunha viaxe empeza a notar directamente as consecuencias negativas dunha acusación descoñecida. Non se vaia sen dicirme algo que me probe que me dá vostede a razón, polo menos en parte.

Pero, desde as primeiras palabras de Gregorio, o xerente dera media volta e contempláballe por encima do ombreiro, cun aceno de repugnancia no rostro. Mentres Gregorio falaba, non permaneceu un momento quieto. Retirouse cara á porta sen quitarlle a vista de encima, moi lentamente, coma se unha forza misteriosa retivéselle alí. Chegou, por fin, ao recibidor e deu os últimos pasos con tal rapidez que parecía que estivese a pisar brasas ardentes. Alargou o brazo dereito en dirección á escaleira, coma se esperase atopar alí milagrosamente a liberdade.

Gregorio comprendeu que non debía permitir que o xerente se marchará daquel modo, pois se non o seu posto no almacén estaba seriamente ameazado. Non o vían os pais tan claro como el, porque, co transcurso dos anos, chegaran a pensar que a posición de Gregorio naquela empresa era inamovible; ademais, coa inquietude do momento esquecéronse de toda prudencia. Pero non así Gregorio, que se daba conta de que era indispensable reter ao xerente e tranquilizarlle. Diso dependía o porvir de Gregorio e dos seus. Se polo menos estivese alí a súa irmá! Era moi lista; chorara cando Gregorio xacía aínda tranquilamente sobre as súas costas. Seguro que o xerente, home galante, deixaríase convencer pola nova. Ela pecharía a porta do piso e tranquilizoulle no recibidor. Pero non estaba a súa irmá, e Gregorio tiña que arranxarllas só. Sen reparar en que aínda non coñecía as súas novas facultades de movemento, e que o máis probable era que non lograse entender, abandonou a folla da porta en que se apoiaba e deslizouse polo oco formado ao abrirse a outra con intención de avanzar cara ao xerente, que seguía cómicamente agarrado á varanda. Pero inmediatamente caeu ao chan, tentando con grandes esforzos, sosterse sobre os seus innumerables e diminutas patas, proferindo un leve queixido. Entón sentiuse, por primeira vez no día, invadido por un verdadeiro benestar: as patitas, apoiadas no chan, obedecíanlle perfectamente. Con alegría, viu que empezaban a levarlle onde desexaba ir, dándolle a sensación de que os seus sufrimentos concluíran. Pero no momento en que Gregorio empezaba a avanzar lentamente, balanceándose a nivel de terra, non lonxe e enfronte da súa nai, esta, a pesar do seu desmaio previo, deu de súpeto un brinco e púxose a gritar, estendendo os brazos coas mans abertas: «Socorro! Polo amor de Deus! Socorro!» Inclinaba a cabeza como para ver mellor a Gregorio, pero de súpeto, como para desmentir esta impresión, esborrallouse cara atrás caendo sobre a mesa, e, allea ao feito de que estaba aínda posta, quedou sentada nela, sen darse conta de que ao seu lado o café saía da cafetera envorcada, derramándose sobre a alfombra.

17 de abril de 2015

Frases de Pratchett

-Non sabía que os trolls comesen rocas.
-Por que non?
-Non é diso do que estades feitos?
-Si, ti estás feito de carne, e que comes?

16 de abril de 2015

Aforismos de Leonardo

184.- A precedente lei do movemento debe comprobarse coa seguinte experiencia, a saber: Tómense dúas castañas de igual peso e forma e deixadeas caer dunha gran altura, de modo que, ao iniciarse a súa caída, tóquense mutuamente; e observe o experimentador desde o chan, se elas mantéñen o contacto, ou non, durante a súa caída. E fágase esta experiencia varias veces para que ningún accidente impida ou falsee a proba, evitando así que, sendo falsa a experiencia, poida ela enganar 
ao observador.

15 de abril de 2015

Aniversario de Leonardo

Tal día como hoxe nacía en 1452 Leonardo da Vinci.

Bótalle un ollo ao espazo da Biblioteca Nacional.

http://leonardo.bne.es/index.html

14 de abril de 2015

XENTE EN SITIOS

XENTE EN SITIOS

Quedara diante da FNAC e como chego 5 minutos antes decido entrar a botar unha ollada. Vexo xente en cada esquina, a escaleira mecánica repleta, os videoxogos repletos, a libraría a lume de biqueira, colas para pagar, colas para preguntar aos sabios de chaleco verde.

Busco algo de Gainman para Nela, o pouco que queda non me gusta. Subo a escaleira, saio. Xa está alí a miña cita de hoxe, o meu compromiso nº X, o meu primo que vén de Lanzarote, coa seu perilla convertida en barba, coa súa bufanda de tons volcánicos e a súa viseira de pano cor cinza. Son 42 anos xuntos, a charla iníciase por calquera punta da nosa biografía actual. Mentres falo ou escoito miro á xente. Sempre me gustou mirar ás mulleres de calquera idade no inverno, á espera dun xesto especial, dun abrigo distinto.

Mendigamos cafetarías polo centro. Aquí non hai sitio, alí un recuncho na barra, ao fondo, mellor non. Este é de velliñas, aquel de ricos de 40, en Siboney que che gusta non hai sitio. Abandonamos a zona cero mentres nos seguimos pondo ao día.

Ao final entramos nunha cafetaría "de moda" algo demasiado posh para o meu gusto. É tan moderna (e tan mal iluminada) que non me podo librar dun foco dirixido xusto aos meus ollos que me cegará durante a próxima hora e media. A contraluz, desta guisa, case non vexo a cara de Santi.

Ponnos gominolas co café vienés (que foi das pastas, dos barquillos?). Falamos de todo, de xardíns e bibliotecas, de funcionarios, de Podemos, do traballo, pouco da familia, menos do esperado. Ao saír acompáñolle a casa. Xa hai menos xente e máis frío.

Camiño a casa penso noutra xente que quero, outros Santiagos, outros sitios. Váiseme a man ao móbil como tantas veces. Cruzo diante do fast food chinés onde volvo pecar en modo sushi ante a miña vella amiga O Ren Ishii, aquela que debín degolar aquel ominoso día do plástico. Vinte ou trinta gominolas flotando nun mal café están a pedir compartir estancia cunhas bólas de arroz e uns pedazos de salmón con wasabi.

Chego a casa e comparto o tesouro cas miñas esquimais fillas na pequena cociña do iglú onde Nela quenta unhas lentellas e lémbrame que mañá ás once quedamos.

DGM

13 de abril de 2015

Aristóteles

É evidente que todos os fins non son fins perfectos. pero o ben supremo constitúe, dalgunha maneira, un fin perfecto.

Aristóteles

12 de abril de 2015

Tacticas de Combate

Tacticas de Combate

Un enorme castelo, cunha sala principal do tamaño dun estadio, cuberto polos lados con enormes cristaleiras. Atopámonos varios equipos, grupos de 30-40 persoas, a piques de empezar unha batalla campal con metralletas, bazucas, espadas e todo tipo de armamento que puidese levar unha persoa consigo.

A batalla comeza, o caos levántase, todos os cristais estalan en segundos, as persoas golpéanse de todas as formas posibles, centos de disparos perdidos percorren a sala. Eu síntome sobrecargado, non podo atender a nada, ocúltome nunha esquina, tras uns minutos de actividade frenética só un guerreiro doutro equipo permanece en pé, eu permanecín oculto e déixelle marchar, o seu deber como vencedor era ir a outra sala no castelo onde esperaba un dragón, o montaría e debía levalo a un lugar no ceo. Vai facendo iso mentres eu busco aos meus compañeiros entre a masacre.

Un dos meus compañeiros dá un sinal, de súpeto case todo o meu equipo levántase do chan san e salvo, recollen de novo as súas armas e esperan a que o guerreiro volva, cando o dragón e o seu xinete están a uns metros do chan, o noso líder di " gañaches a partida, iso si, pero nós seguimos vivos ", todo o equipo dispara até matar o vencedor.

FIN

Recollido de cazandosonos.blogspot.com

11 de abril de 2015

Centenario de A metamorfose (VII)

-Escoiten -dixo o xerente-; está a virar a chave.

Estas palabras alentaron moito a Gregorio. Pero todos, o pai, a nai, deberían gritar: «Adiante, Gregorio!» Si, deberían gritar: «Adiante! Duro coa fechadura!» Imaxinando a ansiedade con que todos seguirían os seus esforzos, mordeu con desesperación a chave, desfallecido. A medida que a chave viraba na fechadura, Gregorio bamboleaba no aire, colgando pola boca, forcexeando, empuxando a chave cara abaixo con todo o peso do seu corpo. O son metálico da fechadura ao abrirse volveulle completamente en si.

«Bo -díxo cun suspiro de alivio-; non foi necesario que viñese o cerraxeiro», e deu coa cabeza no pestillo para acabar de abrir.

Este modo de abrir a porta foi a causa de que non lle visen inmediatamente. Gregorio tivo que virar lentamente contra unha das follas da porta, con gran coidado para non caer de costas. E aínda estaba ocupado en levar a cabo tan difícil operación, sen tempo para pensar outra cousa, cando ouviu unha exclamación do xerente que soou como o aullido do vento, e viulle, xunto á porta, taparse a boca coa man e retroceder lentamente, como empuxado por unha forza invisible.

A nai -que, a pesar da presenza do xerente, estaba alí sen arranxar, co pelo revolto- mirou a Gregorio, xuntando as mans, avanzou logo dous pasos cara a el, e esborrallouse por fin, no medio das súas saias despregadas á súa ao redor, coa cabeza caída sobre o seu peito. O pai ameazou co puño, con expresión hostil, coma se quixese empuxar a Gregorio cara ao interior da habitación; volveuse logo, saíndo con paso inseguro ao recibidor e, cubríndose os ollos coas mans, mans rompeu a chorar de tal
modo, que o pranto sacudía o seu robusto peito.

Gregorio non chegou, pois, a saír da súa habitación; permaneceu apoiado na folla da porta, mostrando só a metade do seu corpo, coa cabeza ladeada, contemplando aos presentes. A choiva amainara, e alén da rúa recortábase nítido un anaco de edificio negruzco de en fronte. Era un hospital, cuxa monótona fachada balizaban numerosas xanelas idénticas. A choiva caía agora en pesadas pingas illadas, que se vían chegar claramente ao chan. Sobre a mesa estaban os utensilios do almorzo; para o pai, era a comida principal do día, que prolongaba coa lectura de varios xornais. Na parede que Gregorio tiña enfronte, colgaba un retrato deste durante o seu servizo militar, con uniforme de tenente, a man no puño da espada, sorrindo despreocupadamente, cun aire que parecía esixir respecto para o seu uniforme e a súa actitude. Esa habitación daba ao recibidor; pola porta aberta víase a do piso, tamén aberta, o rellano da escaleira e o primeiro tramo desta que conducía aos pisos
inferiores.

10 de abril de 2015

Frases de Pratchett

Lembrei que os contos para nenos son, en realidade, o lugar onde reside o verdadeiro medo.

9 de abril de 2015

Aforismos de Leonardo

183.- Se se deixan caer simultaneamente varios corpos de igual peso e forma, os excedentes dos seus intervalos serán iguais entre si. 

8 de abril de 2015

Fragmento de Expediente Artieda

Expediente Artieda foi escrito por Luis Rei Núñez, nado na Coruña en 1958.

A policía chegou cando eles liscaran en dirección á canteira de Santa Margarida, por iso é máis indignante o do paspán que facilita a súa pista. «Por alí.» Só é algo maior ca min e eu quedaría a repasarlle as costuras se non preferise ver qué sucede fóra. Así que corro detrás dos perseguidores.
Á altura do parque de verán do Casino disparan por vez primeira, sen facer puntería. Logo, trala Praza de Touros, vexo como un dos perseguidos consegue evaporarse nunha calella. Non así o outro, alcanzado nunha perna por unha bala.
O coitado segue correndo, pero os policías xa comprenderon que non se lles vai escapar, así que enfundan as súas armas. Aínda que esteamos máis preto das dez que das nove, queda por estas rúas moita da xente que veu gozar do sol, e iso engádelle dificultades ó avance do ferido.

...

7 de abril de 2015

JOÁN LOBEIRA

JOÁN LOBEIRA [B 1389 / V 988]

Un cavaleiro ha'quí tal entendença
qual vos eu agora quero contar:
faz, u dev'a fazer prazer, pesar,
e sa mesura toda é en tença;
e o que lhi preguntan, respond'al;
e o seu ben fazer é fazer mal;
e todo seu saber é sen sabença.

E non depart'en ren, de que se vença,
pero lh'outro aguisado falar;
e verveja, u se dev'a calar,
e nunca diz verdad', u máis non mença;
e, u lhi peden cousimento, fal;
pero é mans', u dev'a fazer al
e, u deve sofrer, é sen sofrença.

Des i er fala sempr'en conhocença
que sabe ben seu conhocer mostrar;
e dorme, quando se dev'espertar,
e meos sab', u mete máis femença;
e, se con guisa diz, logo s'én sal;
e, u lh'avén algua cousa tal,
que lh'é mester cienc', é sen ciença.

E non lhi fazen mal, de que se sença,
ante leix'assí o preito passar;
e os que lhi devían a peitar,
peita-lhis el, por fazer aveença;
e diz que nen un prez nada non val;
mais Deus, que o fez tan descomunal,
lhi queira dar por saúde, doença.

6 de abril de 2015

Fragmento de Última Fuxida a Harar

Texto de Xosé Antón Avilés Vinagre, coñecido como Avilés de Taramancos, nado en Boa (Noia) o 6 de abril de 1935 e finado na Coruña o 23 de marzo de 1992.

BATO no ceo,
chamo á grande porta irisada, 
dou no bronce onde os selos 
teñen inscrita a miña vida.

A que divinidade -deusa nai xeratriz-
entrego esta oferenda: 
o corazón da vítima ainda vivo 
no seu rio de púrpura?

...

5 de abril de 2015

Fragmento de Cando petan na porta pola noite, de Xabier P. Docampo.

Francisco Xabier Puente Docampo naceu en Rábade o 5 de abril de 1946, mestre, escritor, contacontos e actor de teatro.

O FORNADAS

—¿Hasme contar como foi o asunto do Fornadas?

Desta maneira lle preguntei a meu pai un día que iamos de Castro a Roás. Miroume e riu, podía ser que polo inesperado da pregunta, non agardaba nin con moito que eu me interesase por algo que sucedera había tantísimos anos, pero estou máis certo de que a súa risa estaba motivada pola seguranza de que eu pensaba escribir algo sobre o afamado asunto.
E estaba no certo, porque a súa resposta confirmoumo:

—Eu cóntoche se queres todo canto sei desta historia, pero será mellor que non a escribas. Ti sabes que case estamos emparentados coa familia do Fornadas e coido que non lles había gustar vela nos papeis e moito menos escrita por ti.
...

4 de abril de 2015

Centenario de A metamorfose (VI)

-Xa vou -gritou Gregorio fóra de si, esquecéndose na súa excitación de todo o demais-. Vou inmediatamente. Unha lixeira indisposición retíñame na cama. Estou aínda deitado. Pero xa sinto ben. Agora mesmo levanto. Un momento! Aínda non me atopo tan ben como cría. Pero xa estou mellor. Non entendo como me puido ocorrer! Onte atopábame perfectamente. Si, os meus pais sábeno. Mellor dito, xa onte percibín os primeiros síntomas. Como non mo notaron? Por que non o diría eu no almacén? Pero sempre se cre un que porá ben sen necesidade de quedar na casa. Por favor, teña consideración dos meus pais! Non hai motivo para os reproches que me acaba de facer; nunca me dixeron nada semellante. Sen dúbida, non viu vostede os últimos pedidos que transmitín. Ademais, sairei no tren das oito. Con estas dúas horas de descanso recuperei as forzas. Non se entreteña vostede máis. Deseguido vou ao almacén. Explique alí isto, suplícollo, e presente os meus respectos ao director.

Mentres dicía atropelladamente todo isto, Gregorio, grazas á habilidade adquirida na cama, achegouse sen dificultade ao baúl e tentou endereitarse apoiándose nel. Quería abrir a porta, presentarse ante o xerente, falar con el. Sentía curiosidade por saber o que dirían cando lle visen os que tan insistentemente lle chamaban. Se se asustaban, non era culpa del e non tiña nada que temer. Se, pola contra, quedaban tranquilos, tampouco el tiña por que excitarse, e podía, se se daba présa, estar ás oito na estación. Varias veces escorregou contra as lisas paredes do baúl; pero, ao fin logrou
incorporarse. A dor no abdome, aínda que moi intenso, non lle preocupaba. Deixouse caer contra o respaldo dunha cadeira próxima, agarrouse fortemente aos bordes coas súas patas. Logrou tranquilizarse, e calou para escoitar o que dicía o xerente.

-Entenderon unha soa palabra? -preguntou este a os pais-. Non será que faise o tolo?

-Polo amor de Deus! -exclamou a nai chorando-. Talvez atópese moi mal e nós estámoslle mortificando. -E seguidamente chamou-: Grete! Grete!

-Que queres nai? -contestou a irmá desde o outro lado da habitación de Gregorio, a través da cal falaban.

-Tes que ir deseguido a buscar ao médico Gregorio está enfermo. Ve correndo. Ouviches como falaba?

-É unha voz de animal -dixo o xerente, que falaba en voz moi baixa, en comparación cos berros da nai.

-Ana! Ana! -chamou o pai, volvéndose cara á cociña a través do recibidor e dando palmadas-. Vaia inmediatamente a buscar un cerraxeiro.

Ouviuse polo recibidor o rumor das saias das dúas mozas que saían correndo (como se vestiu a irmá?), e o ruído brusco da porta do piso abrirse. Pero non se escoitou ningunha portada. Deberan de deixar a porta aberta, como adoita suceder nas casas onde ocorreu unha desgraza.

Gregorio, con todo, estaba moito máis tranquilo. As súas palabras resultaban inintelixibles, aínda que a el parecíanlle moi claras, máis claras que antes, sen dúbida porque xa se lle ía afacendo o oído; pero o importante era que xa se decataran os demais de que algo anormal lle sucedía e dispúñanse a acudir na súa axuda. Sentiu aliviado pola prontitude e enerxía con que tomaran as primeiras medidas. Sentiu novamente incluído entre os seres humanos, e esperaba tanto do médico como do cerraxeiro accións insólitas e marabillosas.

A fin de poder intervir o máis claramente posible nas conversas decisivas que se aveciñaban, carraspeou lixeiramente; fíxoo moi levemente, por temor a que tamén este ruído soase a algo que non fose unha tose humana, pois xa non tiña seguridade de poder aprecialo. Mentres tanto, na habitación contigua reinaba un profundo silencio. Talvez os pais, sentados á mesa co xerente, estivesen a falar en voz baixa. Talvez permanecesen pegados á porta, escoitando.

Gregorio deslizouse lentamente coa cadeira cara á porta; ao chegar alí, soltou a cadeira deixouse caer contra a porta e sostívose en pé, pegado a ela pola viscosidade das súas patas. Descansou así un momento do esforzo realizado. Logo tentou facer virar a chave coa boca. Por desgraza, non parecía ter dentes propiamente devanditos. Con que ía entón a coller a chave? Pero, en cambio, as súas mandíbulas eran moi fortes e, grazas a elas, puido pór a chave en movemento, sen reparar no dano que seguramente se facía, pois un líquido escuro saíulle pola boca, escorregando pola chave e goteando até o chan.

3 de abril de 2015

Terry Pratchett

O pasado mes de marzo faleceu Terry Pratchett, escritor inglés coñecido pola súa serie Mundodisco. Este mes, no que tería cumpridos 67 anos, incluiremos algunhas entradas con frases sacadas dos seus libros.

Se unha moza non sabe distinguir á súa avoa dun lobo, ou é máis parva que unha maceta ou vén dunha familia moi fea.

2 de abril de 2015

Aforismos de Leonardo

182.- Antes de sacar dun caso illado unha regra xeral, experiméntao dúas ou tres veces, observando se as experiencias producen os mesmos efectos. 

1 de abril de 2015

Fragmento de Lugar, de Raul Dans

Raúl Dans naceu na Coruña en 1964, é dramaturgo, guionista e actor de dobraxe.

O VIAXEIRO: E cando regresa ó fogar, descobre que a súa familia perdeu a casa e as terras... Aquel rapaz, o meu amigo, cría estar destinado a facer grandes cousas. Pretendía cambiar o mundo... Non hai dereito, dicía, a que os nosos paguen por traballar a terra. Ha chegar o día en que o país enteiro sexa dos labregos... Tíñame un pouco farto, a verdade. (Fita a David, cun sorriso.) Sería cómico atopalo no seu estado... Empobrecido e sen o fogar que pensaba atopar ó regreso.

Pausa.

David: ¿Foi iso o que sempre desexou? ¿Desposuír o seu amigo do pouco que tiña?
O vtaxeiro: El era o mellor, ¿sabe? Un ganador. No fondo, malia que estivese atacado de soños igualitarios, para el o resto dos rapaces da vila eramos inferiores. Comprobar que co paso do tempo se truncaran as súas ilusións, había ser divertido.

...