31 de agosto de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXIX)

A falta das marabillas naturais, o mar ofreceu alí ás miñas miradas escenas emocionantes e terribles. Achabámonos asucando, en efecto, esa parte do Mediterráneo tan fecunda en naufraxios. Cantos son os barcos que naufragaron e desapareceron entre as costas alxerinas e as provenzais! O Mediterráneo non é máis que un lago, se se lle compara coa vasta extensión aberta do Pacífico, pero un lago caprichoso e voluble, hoxe propicio e acariciante para a fráxil tartana que parece flotar entre o dobre azul do mar e do ceo, mañá furioso e atormentado, descomposto polos ventos, esnaquizando os máis sólidos navíos cos golpes violentos das súas ondas.
Así, ao noso rápido paso por esas capas profundas, vin un gran número de restos no fondo, uns recubertos xa polos corais e outros revestidos dunha capa de orín; áncoras, canóns, obuses, pezas de ferro, paletas de hélices, pezas de máquinas, cilindros rotos, caldeiras esnaquizadas, cascos de buque flotando entre dúas augas, uns cara abaixo e outros cara arriba. Todos estes navíos naufragaran ou por colisións entre eles ou por choques con escollos de granito. Había alí algúns que se foran a pique, e que, ca seu arboladura enhiesta e os seus aparellos intactos, parecían estar fondeados nunha inmensa rada, esperando o momento de partir. Cando pasaba entre eles o Nautilus, iluminándoos coa súa luz eléctrica, parecía que eses navíos fosen saudarlle co seu pavillón e darlle o seu número de orde. Pero só o silencio e a morte reinaban nese campo de catástrofes. Observei que os restos de naufraxios nos fondos mediterráneos ían sendo máis numerosos a medida que o Nautilus achegábase ao estreito de Xibraltar.
As costas de África e de Europa van estreitándose e as colisións en tan estreito espazo son máis frecuentes. Vin numerosas carenas de ferro, ruínas fantásticas de barcos de vapor, en pé uns e tombados outros, semellantes a formidables animais. Un deles, cos flancos abertos, o seu temón separado do codaste e retido aínda por unha cadea de ferro, coa popa corroída polos sales mariños, produciume unha impresión terrible. Cantas existencias rotas, cantas vítimas debera provocar o seu naufraxio! Sobreviviría algún mariñeiro para contar o terrible desastre? Non sei por que me veu a idea de que ese barco puidese ser o Atlas, desaparecido desde facía vinte anos sen que ninguén puidese ouvir a menor explicación. Que sinistra historia a que podería facerse con estes fondos mediterráneos, con este vasto osario no que se perderon tantas riquezas e no que tantas vítimas acharon a morte!
Rápido e indiferente, o Nautilus pasaba a toda máquina no medio desas ruínas. Cara as tres da mañá do 18 de febreiro, presentábase na entrada do estreito de Xibraltar. Existen alí dúas correntes, unha superior, recoñecida desde hai tempo, que leva as augas do océano á conca mediterránea, e outra máis profunda, unha contracorriente cuxa existencia foi demostrada polo razoamento. En efecto, a suma das augas do Mediterráneo, incesantemente acrecentada polas do Atlántico e polos ríos que nel se somen, tería que elevar cada ano o nivel deste mar, pois a súa evaporación é insuficiente para restablecer o equilibrio. Do feito de que así non ocorra inferiuse naturalmente a existencia desa corrente inferior que polo estreito de Xibraltar verte no Atlántico ese excedente de auga. Suposición exacta, en efecto. É esa contracorriente a que aproveitou o Nautilus para avanzar rapidamente polo estreito paso. Durante uns instantes puiden entrever as admirables ruínas do templo de Hércules, afundido, segundo Plinio e Avieno, coa illa baixa que lle servía de sustentación, e algúns minutos máis tarde, achabámonos en augas do Atlántico.

30 de agosto de 2013

Fragmento de Soños Eléctricos

De Ramón Caride Ogando, nacido en 1957 en Cea.

—Escoite isto —ordenou o Investigador ao home atado na cadeira de metacrilato, suxeito por ligaduras transparentes que apreixaban os seus brazos e pernas, con varios dermo-electrodos sen cable conectados ao cranio rapado.
A voz dun home que, no seu ton tenso e dubitativo por veces, denota estar sendo sometido a interrogatorio, é escoitada con atención polos dous únicos ocupantes da estancia fechada: o Investigador de túnica branca, sentado preto da consola de mandos cunha gran pantalla chea de botóns e de indicadores, e o Asasino, preso na súa cadeira de interrogatorios.

...

29 de agosto de 2013

Aforismos de Leonardo

118.- Ben sei que por non ser eu literato, algún presuntuoso poderá razoablemente reprocharme a miña falta de letras. Xente necia! Ignoran os tales que eu podería, como Mario aos patricios romanos, contestarlles que os que a si mesmos adórnanse con alleos traballos, son os que se negan a concederme o mérito dos meus. 

28 de agosto de 2013

Óscar Wilde - Simón o Cirineo

Oscar Wilde 
Simón o Cirineo 

Baixa a cabeza e os lombos pacientes, o ancián continuaba sentado sobre o escabel, ensordecidos os oidos pola fútiles recriminacións da súa esposa. Sen tregua, a enfadada comadre gruñía unha e outra vez os mesmos reproches: 
- Vello idiota!, por que perdiches o tempo en ir papando moscas polo camiño? O teu pai e o pai do teu pai, e todos os que foron antes deles, gardas foron da porta do Templo. Se che deches máis présa cando mandáronche a buscar, seguro que ti tamén serías nomeado garda da porta do Templo. Pero como tardabas, elixiron a outro máis diligente que ti. Ah, vello estúpido!, por que che demoraches? Que necesidade tenias, realmente, de levar a cruz dese mozo carpinteiro, sedicioso e criminal? 
- É certo - recoñeceu o ancián -; cruceime no camiño co mozo que ían a crucificar, e o centurión me pediu axuda para levar a cruz. E unha vez que a subín até a cima do monte, demoreime, confésoo, por mor das palabras que profería aquel mozo. Derrengado de dor ía; pero o curioso é que non se doía de si mesmo, e as súas palabras estrañas fixéronme esquecer todo o resto. 
- Ben dis que esqueciches todo o resto ; mesmo o pouco sentido común que tiveches nunca. Até o punto de chegar demasiado tarde para ser nomeado garda da porta do Templo. Non tes vergoña pensar que o teu pai e o pai do teu pai, e todos os que foron antes deles, foron gardas da porta da Mansión do señor, e que os seus nomes se achan gravados en letras de ouro e perpetuados polos séculos dos séculos na memoria dos homes? En cambio ti, vello mentecato, serás o único da túa liñaxe que caerá no esquecemento, pois, quen, unha vez morreses, ouvirá xamais falar de Simón o Cirineo?

27 de agosto de 2013

Inicio de AS ESTATUAS DA NOITE

Clark Ashton Smith 

Limitadas por un horizonte afastado, que desde certo punto atópase moi remoto e parece fundido coa brillantez azul dun ceo metálico, contrastan o negro esplendor das súas formas marmóreas co insuperable resplandor do sol. Construídas no amencer dos tempos, por unha raza cunhas tumbas en forma de torre e cidades de altas cúpulas, que constitúen agora un só po co dos seus construtores nas lentas evolucións do deserto, permanecen en pé para contemplar os terribles amenceres postremeiros, que xorden noutros países, consumindo os veos da noite nas desolacións infinitas. 
Ao mesmo nivel da luz, os súas ceños temibles conservan o orgullo dos reis Titánicos. Nos seus ollos de mirada pétrea, implacables e sen pálpebras, reflíctese a desesperación de quen contemplaron o infinito durante demasiado tempo.
...

26 de agosto de 2013

Unha frase para empezar a semana

Vida: Breve período que se divide en dous partes; durante a primeira deséxase que veña a segunda, e durante a segunda deséxase que volva a primeira. 

Lina Furlan

25 de agosto de 2013

Giacomo Casanova - Pílulas de cabelos

Giacomo Casanova 
Pílulas de cabelos 

Un día no que a súa doncela lle cortaba á señora F. as puntas dos seus longos cabelos na miña presenza, distraíame recollendo os pequenos e bonitos guechos e íaos colocando sobre o tocador, excepto un mechonciño que me metín no peto, pensando que non se daría conta. Pero, en canto estivemos sós, díxome con dozura pero unha pouco seria que lle devolvese aquel rizo que recollera. 
Pareceume que me trataba cun rigor tan cruel como inxusto, pero obedecín e con aire desdeñoso arroxei o rizo sobre o tocador. 
- Cabaleiro, estades a me faltar. 
- Non, señora. Non vos custaba nada finxir que non advertiades este inocente roubo. 
- Non me gusta finxir. 
- Tanto vos molesta un roubo tan pueril? 
- Non é iso. Pero ese roubo demostra uns sentimentos cara a min que a vos, que sodes home de confianza do meu marido, non vos está permitido alimentar. 
Encerreime no meu cuarto, desvestinme e boteime na cama. Finxinme enfermo. Pola tarde foi a verme e deixoume un paquetito ao darme a man. Cando o abrín, a soas, descubrín que quixera reparar a súa avaricia regalándome uns guechos longuísimos. Con eles fíxen un cordón moi fino, nun dos extremos fixen pór un lazo negro, para poder estrangularme por se algunha vez o amor levábame á desesperación. O resto corteino cunhas tesoiras, reducino a un po moi fino e encargueille a un confitero que na miña presenza mesturáseo cunha pasta de ámbar, azucre, vainilla, cabelo de anxo, alquermes e estoraque. Agardei a que as graxeas estivesen dispostas antes de irme. Gardeinas nunha preciosa bomboneira de cristal de roca, e cando a señora F. preguntoume a súa composición díxenlle que tiñan algo que me obrigaba a amala.

24 de agosto de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXVIII)

Nas súas notas, cita entre os moluscos numerosos pectúnculos pectiniformes; espóndilos amontoados uns sobre outros; donácidos ou coquinas triangulares; hiálidos tridentados, con parápodos amarelos e cunchas transparentes; pleurobranquios alaranxados; óvulas cubertas de puntiños verdosos; aplisias, tamén coñecidas co nome de lebres de mar; dolios; áceras carnosas; umbrelas, propias do Mediterráneo; orellas de mar, cunhas cunchas que producen un nácar moi estimado; pectúnculos apenachados; anomias, máis estimadas que as ostras polos do Languedoc; ameixas, tan prezadas polos marselleses; venus verrucosas brancas e graxas; esas ameixas do xénero mercenaria das que tanto consumo se fai en Nova York; pechinas operculares ou volandeiras de variadas cores; litodomos ou dátiles afundidos nos seus buracos, cun forte sabor que aprecio eu moito; venericárdidos asucados con nervaduras saíntes na cima bombeada da cuncha; cintias erizadas de tubérculos escarlatas; carneiros de punta curvada, semellantes a lixeiras góndolas; férolas coroadas; atlantas, de cunchas espiraliformes; tetis grises con manchas brancas, recubertas polo seu manto festoneado; eólidas, semellantes a pequenas limazas cavolinias rampando sobre o dorso; aurículas, e entre elas a aurícula miosotis de cuncha ovalada; escalarias vermellas; litorinas, janturias, peonzas, petrícolas, lamelarias, gorros de Neptuno, pandoras, etc.
Nas súas notas, Conseil dividira, moi acertadamente, en seis clases aos articulados, das cales tres pertencen ao mundo mariño. Son os crustáceos, os cirrópodos e os anélidos. Os crustáceos se subdividen en nove ordes, o primeiro dos cales comprende aos decápodos, é dicir, aos animais cuxa cabeza está soldada ao tórax, e cuxo aparello bucal se compón de varios pares de membros, e que posúen catro, cinco ou seis pares de patas torácicas ou ambulatorias. Conseil seguira o método do noso mestre Milne-Edwards, que divide en tres seccións aos decápodos: os braquiuros, os macruros e os anomuros, nomes tan bárbaros como xustos e precisos. Entre os braquiuros, Conseil cita un oxirrinco, o amatías, armado de dúas grandes puntas diverxentes a modo de cornos; o inaco escorpión que, non sei por que, simbolizaba a sabedoría entre os gregos; lambro-massena e lambro espiñento, probablemente extraviados en tan altos fondos posto que xeralmente viven a grandes profundidades; xantos; pilumnos; romboides; calapas granulosos -de fácil dixestión, anota Conseil-; coristos desdentados; ebalias; cimopolios, cangrexos aterciopelados de Sicilia; dorripos lanudos, etc. Entre os macruros, subdivididos en cinco familias, os acoirazados, os cavadores, os astácidos, os eucáridos e os oquizópodos, cita as lagostas comúns, de carne tan apreciada, sobre todo nas femias; lagostinos, camaróns ribeiregos e toda clase de especies comestibles, pero non di nada da subdivisión dos astácidos, nos que está incluído o bogavante, pois as lagostas son os únicos bogavantes do Mediterráneo. En fin, entre os anomuros, cita as drocinas comúns, abrigadas nas cunchas abandonadas das que se apoderan, homolas espiñentas, ermitáns, porcelanas, etc. Aí detíñase o traballo de Conseil. Faltáralle tempo para completar a clase dos crustáceos co exame dos estomatópodos, anfípodos, homópodos, isópodos, trilobites, branquiápodos, ostrácodos e entomostráceos. E para terminar o estudo dos articulados mariños debería citar a clase dos cirrópodos, na que se inclúen os cídopes e os árgulos, e a dos anélidos que non deixase de dividir en tubícolas e en dorsibranquios.
Pero é que o Nautilus, ao deixar atrás o alto fondo do estreito de Libia, recuperara a súa velocidade habitual. Por iso, non foi posible xa ver nin moluscos, nin articulados nin zoófitos, apenas algunhas grandes peces que pasaban como sombras. Durante a noite do 16 ao 17 de febreiro, entramos nesoutra zona do Mediterráneo con maiores profundidades que se sitúan a tres mil metros. Impulsado pola súa hélice e deslizándose ao longo dos seus planos inclinados, o Nautilus afundiuse até as últimas capas do mar.

23 de agosto de 2013

HÉROE DE GUERRA

A ver se alguén sabe de quen é este texto...

HÉROE DE GUERRA
O meu nome é Orson, e son un golfiño. Máis exactamente un golfiño moteado. Son intelixente, moi intelixente. Non tanto como os humanos, aínda que si máis que algún deles. A miña especie sempre foi moi intelixente: xa o demostraron cando abandonaron a sucia terra para regresar ao mar do que nunca deberon saír; ademais, unha especie que practica o sexo polo puro pracer de facelo non pode ser moi estúpida. Aínda que os meus conxéneres son intelixentes, o meu tipo de intelixencia é distinto. Talvez non debería vangloriarme tanto dela, de todos os xeitos non é natural.
Eu non son natural.
Bo, non quero dicir que funcione a corda ou algo parecido. Non, non é iso. Eu estou vivo, só que nacín nun tubo de ensaio e cada vez que vexo unha cristalería sinto a tentación de chamala mamá.
Non podo falar, polo menos non como os humanos, pensaron que con desenvolver o meu cerebro xa tiñan bastante e non se preocuparon por nada máis. Aínda que puidese falar non lles diría nada a ningún deles. Ódiolles, odio todo o que son, os seus corpos fofos e peludos, o son da súa voz, o seu cheiro. Odio o que me fixeron  e odio o que me van a facer.
Non podo falar, pero podo pensar. Oh si, penso a toda hora, en todo momento. 
Estando encerrado nunha piscina de dez metros cúbicos pouco máis se pode facer.
Eles fixéronme o que son, e ódiolles por iso. Antes chamábanme heroe de guerra, agora chámanme asasino.
Xa saben o que se di: non podes fiarche de alguén que sempre sorrí, iso é que trama algo.
...

22 de agosto de 2013

Aforismos de Leonardo

117.- E se queres saber o que a un deleita, sen necesidade de que cho diga, fálalle de diversos asuntos, e cando o observes escoitando atento, sen bostezos nin fruncimento de cellas, nin outros signos semellantes, podes estar certo de que a cousa de que falas é a que lle deleita. 

21 de agosto de 2013

Sabenza popular

O traballo doméstico é iso que non se nota a non ser que non se fixera.


   

20 de agosto de 2013

Inicio de Alter Ego, de Hugo Correa

- Señor: Aquí está o seu Alter Ego. Teña a bondade de asinar o comprobante.
  
Demetrio abriu o estoxo e retrocedeu marabillado: alí estaba el, os brazos pegados ao corpo, na máis completa nudez e inmobilidade. Se a posición ergueita non fose a menos apropiada para un dormente, espertouno; tan naturais parecían a cor da pel, engurraslas que empezaban a esbozarse ao redor dos ollos, os beizos delgados e a despexada fronte. O pelo liso, peiteado coidadosamente, como o do seu dobre humano.
  
Colleu a caixa de control e, guiándose polo catálogo, puxo en marcha ao monicreque. Camiñaba con soltura e naturalidade, sen os movementos grotescos que caracterizaban aos autómatas do pasado, coma se posuíse ósos, músculos, nervios e os demais órganos dun ser natural. Demetrio fíxoo practicar os actos elementais: sentar, vestirse, acender un pito, rascarse unha orella. Se os propietarios dos monicreques queren gozar deles -dicía o manual de instrucións-, necesitan estudarse concienzudamente a si mesmos, polo menos en canto á súa mímica, xestos, maneira de andar, etc.

...

19 de agosto de 2013

Unha frase para iniciar a semana

Viven máis contentos aqueles en quen xamais puxo os ollos a fortuna, que os outros de quen os apartou. 

Séneca

18 de agosto de 2013

FERNÁN RODRÍGUEZ REDONDO [B 1614 / V 1147]

FERNÁN RODRÍGUEZ REDONDO [B 1614 / V 1147]

Don Pedro éste cunhado del-Rei,
que chegou ora aquí d'Aragón
con un espeto grande de leitón;
e, pera que vo-lo perlongarei?:

deu por vassalo de si a senhor:
faz sempre nojo, non vistes maior.

Pera se lhi non poder perceber,
ja el tiinha prestes cabo si
aquel espeto, que filhou logu'i;
e que cómpre de vos én máis dizer?:

deu por vassalo de si a senhor:
faz sempre nojo, non vistes maior.

Mui ledo seend', u cantara seus lais,
a sa lidiça pouco lhi durou,
e o espeto en sas mãos filhou;
e pera que o perlongarei máis?:

deu por vassalo de si a senhor:
faz sempre nojo, non vistes maior.

E en tal que lhi non podess'escapar
nen lhi podesse en salvo fogir,
filhou o espeto, en son d'esgremir;
e que cómpre de vo-lo perlongar?:

deu por vassalo de si a senhor:
faz sempre nojo, non vistes maior.

17 de agosto de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXVII)

En canto aos mamíferos mariños, creo recoñecer ao pasar ante a bocana do Adriático dous ou tres cachalotes que pola súa aleta dorsal parecían pertencer ao xénero dos fisetéridos, algúns golfiños do xénero dos globicéfalos, propios do Mediterráneo, cunha cabeza, que na súa parte anterior, está asucada dunhas raias claras, así como unha ducia de focas de ventre branco e pelame negra, das chamadas frades polo seu parecido cos dominicos, dun tres metros de lonxitude.
Pola súa banda, Conseil creu ver unha tartaruga dun seis pés de anchura, con tres arestas saíntes orientadas lonxitudinalmente. Sentín non vela, pois pola descrición que dela fixo Conseil, debía de pertencer a esa rara especie coñecida co nome de laúde. Eu tan só puiden ver algunhas cacuanas de caparazón alongado. En canto aos zoófitos, vin durante algúns instantes unha admirable galeolaria alaranxada que se pegou ao cristal da portilla de babor. Era un longo e tenue filamento que se complicaba en arabescos arborescentes cunhas finas ramas que terminaban no máis delicado encaixe que fiasen xamais as rivais de Aracne.
Desgraciadamente, non puiden pescar esa admirable mostra, e ningún outro zoóflto mediterráneo presentouse ante os meus ollos de non diminuír singularmente a súa velocidade o Nautilus na tarde do 16, e nas circunstancias que describo seguidamente.
Achabámonos naquel momento entre Sicilia e a costa de Tunes. Nese espazo delimitado polo cabo Bon e o estreito de Mesina, o fondo do mar sobe bruscamente formando unha verdadeira crista a dezasete metros da superficie, mentres que a ambos os dous lados da mesma a profundidade é de cento setenta metros. O Nautilus houbo de manobrar con prudencia para non chocar coa barreira submarina. Mostrei a Conseil no mapa do Mediterráneo o emprazamento do longo arrecife.
-Pero -dixo Conseil-, se é un verdadeiro istmo que une a Europa e áfrica!
-Si, raparigo, pecha por completo o estreito de Libia. As sondaxes feitas por Smith probaron que os dous continentes estiveron unidos noutro tempo, entre os cabos Boco e Furina.
-Créoo -respondeu Conseil.
-Unha barreira semellante -engadín- existe entre Xibraltar e Ceuta, que nos tempos xeolóxicos pechaba completamente o Mediterráneo.
-Mire que se un empuxe volcánico levantase un día estas dúas barreiras por encima da superficie do mar! Entón...
-É moi pouco probable que iso suceda, Conseil.
-Permítame o señor acabar o que ía dicir, e é que se se producise ese fenómeno, sentiría polo señor de Lesseps que tanto se está esforzando por abrir o seu istmo.
-De acordo, pero repíto, Conseil, que ese fenómeno non se producirá. A violencia das forzas subterráneas vai decrecendo cada vez máis. Os volcáns, tan numerosos nos primeiros días do mundo, apáganse aos poucos. A calor interna debilítase, e a temperatura das capas inferiores subterráneas vai reducíndose século a século nunha apreciable proporción, e iso en detrimento de o noso planeta, pois esa calor é a súa vida.
-Con todo, o sol...
-O sol é insuficiente, Conseil. Pode o sol dar calor a un cadáver?
-Non, que eu saiba.
-Pois ben, a Terra será algún día ese cadáver frío. Será inhabitable e estará deshabitada como a Lúa, que desde hai moito tempo perdeu a súa calor vital.
-Dentro de cantos séculos? -preguntou Conseil.
-Dentro dalgúns centenares de milleiros de anos.
-Entón, temos tempo de acabar a nosa viaxe, co permiso de Ned Land.
E Conseil, tranquilizado, concentrouse na observación do alto fondo que o Nautilus ía case rozando a unha moderada velocidade. Sobre aquel chan rochoso e volcánico despregábase toda unha fauniflora vivente: esponxas; holoturias; cidípidos hialinos con cirros avermellados que emitían unha lixeira fosforescencia; beroes, vulgarmente coñecidos como cohombros de mar, bañados nas irisacións do espectro solar; comátulas ambulantes, dun metro de anchura, cunha púrpura que arroibaba a auga; euriais arborescentes de gran beleza; pavonarias de longos talos; un gran número de ourizos de mar comestibles, de variadas especies, e actinias verdes de tronco grisáceo, co disco escuro, que se perdían na súa cabeleira olivácea de tentáculos. Conseil ocupouse máis particularmente de observar os moluscos e os articulados, e aínda que a súa nomenclatura sexa un pouco árida, non quero ofender ao bo raparigo omitindo as súas observacións persoais.

16 de agosto de 2013

XXII FEIRA DO LIBRO DE OCASION

Se queres aproveitarte de ofertas en libros pásate pola XXIII Feira do Libro Antigo e de Ocasión na Coruña durante estes días.

15 de agosto de 2013

Aforismos de Leonardo

116.- As palabras que non satisfagan ao oínte, cáusanlle amolo e desgusto; iso maniféstase xeralmente por copiosos bostezos. Cando fales, pois, a homes cuxa benevolencia queres captar, se observas nela tales mostras de aburrimento, abrevia o teu discurso ou cambia de terna; se non o fas, recollerás no canto da benevolencia que desexas, odio e inimizade. 

14 de agosto de 2013

DINÍS, Don [B 534 / V 137]

DINÍS, Don [B 534 / V 137]

Ua pastor ben talhada
cuidava en seu amigo
e estava, ben vos digo,
per quant'eu vi, mui coitada,
e diss': «Oimais non é nada
de fiar per namorado
nunca molher namorada,
pois que mi o meu ha errado».

Ela tragía na mão
un papagai mui fremoso,
cantando mui saboroso,
ca entrava o verão,
e diss': «Amigo loução,
que faría per amores,
pois m'errastes tan en vão?»
E caeu antr'uas flores.

Ua gran peça do día
jouv'alí, que non falava,
e a vezes acordava,
e a vezes esmorecía,
e diss': «Ai santa María,
que será de min agora?»
E o papagai dizía:
«Ben, por quant'eu sei, senhora».

«Se me queres dar guarida»
diss'a pastor, «di verdade,
papagai, por caridade,
ca morte m'é esta vida».
Diss'el: «Senhor mui comprida
de ben, e non vos queixedes,
ca o que vos ha servida
erged'olho e veé-lo-edes».

13 de agosto de 2013

Inicio de OS XARDINS DA LUZ, de Amin Maalouf

Prólogo

Ao contrario que o Nilo, que se pode descender levado pola corrente ou remontar a vela, o Tigris é un río de sentido único. En Mesopotamia, os ventos corren, como as augas, da montaña cara ao mar, nunca cara a terra dentro, até tal punto que as barcas, á ida, deben cargar con asnos e mulas que poidan remolcalas á volta polos secos camiños, como bamboleantes e azarados cascaróns, até o seu lugar de atracada.

No extremo norte, onde nace, o Tigris indómito corre entre as rocas e só algúns barqueiros armenios atrévense a navegalo, cos ollos cravados nas efervescencias das pérfidas augas. Estraña arteria na que os navegantes non se cruzan, non se adiantan, non intercambian saúdos nin consignas. De aí esa impresión embriagadora de navegar só, sen demo protector, sen outra escolta que as palmeiras das beiras.

Logo, ao chegar á cidade de Ctesifonte, metrópole do país de Babel e residencia dos reis partos, o Tigris se calma, a xente pode achegarse a el sen respecto, xa non é máis que un xigantesco brazo fluído que se pode cruzar dunha beira a outra nunhas barcas redondas de fondo plano nas que se amontoan homes e mercadorías e que se afunden até a borda e ás veces viran como trompos sen que por iso naufraguen, vulgares cestos de xunco trenzado que desposúen ao río do Diluvio do seu impoñente aspecto. É entón tan manso que poden chapotear nel unhas sinistras parellas abrazadas: pelellos de animais decapitados, baleirados, recosidos e logo inflados, aos que se aferran corpo a corpo os nadadores, como para unha danza de supervivencia.

...

12 de agosto de 2013

Unha frase para empezar a semana

Toda a vida non é máis que un conxunto de imaxes no cerebro e entre elas non hai diferenza algunha que separe as nadas das cousas reais e as nadas dos soños, e non hai causa algunha para valorar a unhas por encima das outras.

H.P. Lovecraft

11 de agosto de 2013

Inicio de Eu amei a Farrah Fawcett

Jaime Bayly - Eu amei a Farrah Fawcett

Corría 1979. Para min, literalmente corría: escapábame todas as semanas do colexio (correndo como un lunático, tras escabullirme por un oco do alambrado); fuxía furioso da casa dos meus pais (correndo a fume de carozo pola baixada dos Cóndores, nas sosegadas alturas de Chaclacayo); fuxía da miña soidade baixo as sabas (fatigando con ardor adolescente a unha foto de Farrah Fawcett). Eu tiña entón catorce anos e só quería ser futbolista.

...

10 de agosto de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXVI)

Pero entre todos estes diversos habitantes do Mediterráneo, os que puiden observar máis útilmente, cando o Nautilus aproximábase á superficie, foron os pertencentes ao sesaxesimoterceiro xénero da clasificación dos peixes óseos: os atúns, escómbridos co lombo azul negruzco e ventre prateado, con radios dorsais que desprendían reflexos dourados. Teñen fama de seguir aos barcos, e a súa sombra fresca que buscan baixo os ardores do ceo tropical, e non a desmentiron co Nautilus, ao que seguiron como noutro tempo acompañando aos navíos da Pérousse.
Durante algunhas horas competiron en velocidade co noso submarino. Eu non me cansaba de admirar a estes animais verdadeiramente deseñados para a carreira, coa súa pequena cabeza, o seu corpo liso e fusiforme que nalgúns deles excedía o tres metros, as súas aletas pectorais dotadas de extraordinario vigor e as caudais en forma de pinza. Nadaban en triángulo, como adoitan facelo algúns paxaros cunha rapidez semellante, o que facía dicir aos antigos que a xeometría e a estratexia non lles eran alleas. E, con todo, ese suposto coñecemento da estratexia non lles fai escapar ás persecucións dos provenzais, que os estiman tanto como outrora os habitantes da Propóntide e de Italia, e como cegos e aparvados lánzanse e perecen por milleiros nas almadrabas marsellesas.
Entre os peixes que entrevimos apenas Conseil e eu, citarei a título de inventario os esbrancuxados fierasfers, que pasaban como inaprehensibles vapores; os congros e morenas, serpes de tres ou catro metros, ornadas de verde, de azul e de amarelo; as pescadas, de tres pés de longo, cun fígado que ofrece un prato delicado; as cepolas tenioideas, que flotaban como finas algas; as triglas, que os poetas chaman peixes-lira e os mariños peixes silbantes, cuns fuciños que adornan con dúas láminas triangulares e dentadas que se asemellan ao instrumento tañido polo vello Homero, e triglas anduriñas que nadaban coa rapidez do paxaro do que tomaron o seu nome; holocentros de cabeza vermella e coa aleta dorsal gornecida de filamentos; sáibaos, salpicados de manchas negras, grises, marróns, azuis, verdes e amarelas, que son sensibles ao son arxentino das campaniñas; espléndidos rodaballos, eses faisáns do mar, con forma de rombo, aletas amareladas con puntiños escuros e cunha parte superior, a do lado esquerdo, que está xeralmente veteada de marrón e de amarelo; e, por último, verdadeiras bandadas de salmonetes, a versión marítima talvez das aves do paraíso, os mesmos que noutro tempo pagaban os romanos até dez mil sestercios por peza, e que facían morrer á mesa para seguir con mirada cruel os seus cambios de cor, desde o vermello cinabrio da vida até a palidez da morte.
E se non puiden observar nin raias de espellos, nin balistes, nin tetrodóns, nin hipocampos, nin centriscos, nin blenios, nin labros, nin eperlanos, nin exocetos, nin paxeis, nin bogas, nin orflos, nin os principais representantes da orde dos pleuronectos, os linguados, os galos, as platixas, comúns ao Atlántico e ao Mediterráneo, foi debido á vertixinosa velocidade a que navegaba o Nautilus por esas augas opulentas.

9 de agosto de 2013

Inicio de LUZ ESTELAR

Arthur Trent ouviu claramente as palabras que cuspía o receptor. 
- Trent! Non podes escapar. Interceptaremos a túa órbita nun par de horas. Se tentas resistir, farémosche pedazos. 
Trent sorriu e gardou silencio. Non tiña armas nin necesidade de loitar. En menos dun par de horas a nave daría o salto ao hiperespacio e xamais o acharían. levaría un quilogramo de krilio, suficiente para construír cerebros de miles de robots, por un valor de dez millóns de créditos en calquera mundo da galaxia, e sen preguntas. O vello Brennmeyer planeárao todo. Estivérao planeando durante máis de trinta anos. Era o traballo de toda a súa vida. 
- É a fuxida,mociño -dixéralle-. Por iso necesíto. Ti podes pilotar unha nave e levala ao espazo. Eu non. 
- Levala ao espazo non servirá de nada, señor Brennmeyer. Capturarannos no medio día. 
- Non nos capturarán se damos o salto. Non nos capturarán se cruzamos o hiperespacio e aparecemos a varios anos luz de distancia. 
- Levaríanos medio día planear o salto, e aínda que o fixésemos a tempo a policía alertaría a todos os sistemas estelares. 
- Non, Trent, non. -O vello colleulle a man con trémula excitación-. Non a todos os sistemas estelares, só aos que están nas inmediacións. A galaxia é vasta e os colonos do últimos cincuenta mil anos perderon contacto. 
Describiu a situación nun ton de voz ansioso. A galaxia era xa como a superficie do planeta orixinal -a Terra, chamábano nos tempos prehistóricos-. O ser humano espareceraxe por todos os continentes, pero cada un dos grupos só coñecía a zona veciña.
...

8 de agosto de 2013

Aforismos de Leonardo

115.- Cando a fortuna vén, tómaa a eito e por diante, pois por detrás é calva. 

7 de agosto de 2013

Fragmento de Arraianos, de Xosé Luis Méndez Ferrin.

Texto de Xosé Luís Méndez Ferrín, nado en Ourense o 7 de agosto de 1938.

15 de setembro 

Meu querido tío:

De acordo coas súas instruccións, dispóñome a polo ao corrente das particularidades da miña chegada a este termo municipal de Nigueiroá e, máis exactamente, ao vilar de Lobosandaus, onde radica tanto a capitalidade do Concello canto a escola unitaria á que accedín en propiedade grazas á paternal protección e munificencia de Vde.

Sito na caeira da chamada Serra Grande, Lobosandaus élle un núcleo de poboación de cen veciños que me produciu unha forte impresión. Silencioso, o sol oblícuo deste remate de verao dálle un carácter mediterráneo, seco, lúcido. O seu campo da feira é unha devesa de carballos varias veces centenarios: aséntase sobre un socalco e faille contorno unha grade de fundición con dous floróns fabricados por Malingre, imitantes dos da Alameda de Ourense.

...

6 de agosto de 2013

Inicio de O Museo de Cera

O Museo de Cera
FRANCISCO UMBRAL

Convídanme a dar unha conferencia no Museo de Cera. Aínda que a idea pareza de Ramón, non é miña. O que pasa é que a un lle suxiren xa ideas ramonianas.Non vou dar unha conferencia estática, senón a facer de guía sonámbulo para visitantes, ensaiando un paseo e lección para mortos entre osvivos do Museo de Cera, que algúns até se moven, respiran, viran os ollos, e a Franco, mágoa, só faltou que lle puxesen á beira o motorista dos cesamentos. 
O museo, que nunca visitara antes, ten un clima de teito baixo e unha luz feita de sombras que, no xogo de espellos do seu labirinto, parece incluírnos nun conto de Borges, dun Borges madriles e un pouco feiral, pero alucinóxeno...

5 de agosto de 2013

Unha frase para empezar a semana

Recolle a un can que anda morto de fame, cando engorde non vos morderá. 
Esa é a diferenza máis notable entre un can e un home. 

Mark Twain 

4 de agosto de 2013

AFONSO X [B 492 / V 75]

AFONSO X [B 492 / V 75]

De grado quería ora saber
destes que tragen saias encordadas,
en que s'apertan mui poucas vegadas:
se o fazen polos ventres mostrar,
porque se devan deles a pagar
sas senhores, que non teen pagadas.

Ai Deus!, se me quisess'alguén dizer
por que tragen estas cintas sirgadas
muit'anchas, come molheres prenhadas:
se cuidan eles per i gaanhar
ben das con que nunca saben falar,
ergo nas terras se son ben lavradas.

Encobrir non vo-lhas vejo fazer,
cõnas pontas dos mantos trastornadas,
en que semelhan os bois das ferradas,
quando as moscas-los veen coitar;
nen se cuidan per i d'enganar
que sejan deles por én namoradas.

Outrossí lhis ar vejo i trager
as mangas mui curtas e esfraldadas,
ben come se adubassen queijadas
ou se quisessen tortas amassar;
ou quiçá o fazen por delivrar
sas bestas, se fossen acovadadas.

3 de agosto de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXV)

7. O mediterráneo en corenta e oito horas 

O Mediterráneo, o mar azul por excelencia, o «gran mar» dos hebreos, o «mar» dos gregos, o mare nostrum dos romanos; bordeado de laranxos, de áloes, de cactos, de piñeiros marítimos; embalsamado polo perfume dos mirtos; rodeado de montañas; saturado dun aire puro e transparente, pero incesantemente axitado polos lumes telúricos, é un verdadeiro campo de batalla no que Neptuno e Plutón dispútanse aínda o imperio do mundo.
Nel, nas súas augas e nas súas beiras, dixo Michelet, o home se revigoriza nun dos máis poderosos climas da Terra. Pero apenas me foi dada a oportunidade de observar a beleza desta conca de dous millóns de quilómetros cadrados de superficie. Tampouco puiden contar cos coñecementos persoais do capitán Nemo, pois o enigmático personaxe non apareceu nin unha soa vez no salón durante unha travesía efectuada a gran velocidade.
Estimo nunhas seiscentas leguas o camiño percorrido polo Nautilus baixo a superficie do Mediterráneo e nun tempo de corenta e oito horas. Abandonaramos as paraxes de Grecia na mañá do 16 de febreiro e ao saír o sol o 18 xa atravesaramos o estreito de Xibraltar. Foi evidente para min que ese mar, cercado por todas partes pola terra firme da que fuxía, non agradaba ao capitán Nemo. As súas augas e as súas brisas debían traerlle moitos recordos e talvez pesadumes. No Mediterráneo non tiña esa liberdade de marcha e esa independencia de manobras que lle deixaban os océanos, e o seu Nautilus debía sentirse incómodo entre as costas demasiado próximas de áfrica e de Europa. Navegamos, pois, a unha velocidade de vinte e cinco millas por hora, o que equivale a doce leguas de catro quilómetros. Obvio é dicir que Ned Land, moi ao seu pesar, debeu renunciar aos seus proxectos de evasión, na imposibilidade de servirse dun bote levado a unha marcha de doce ou trece metros por segundo. Saír do Nautilus nesas condicións sería unha cousa tan imprudente como saltar en marcha dun tren a esa velocidade. Ademais, o noso submarino non emerxeu á superficie máis que pola noite, a fin de renovar a súa provisión de aire, confiando a dirección do seu rumbo ás soas indicacións do compás.
Do interior do Mediterráneo puiden ver tan só o que lle é dado presenciar ao viaxeiro dun tren expreso da paisaxe que foxe ante os seus ollos, é dicir, os horizontes afastados, e non os primeiros planos que pasan como un lóstrego. Con todo, Conseil e eu puidemos observar algúns deses peixes mediterráneos que pola potencia das súas aletas conseguían manterse algúns instantes nas augas do Nautilus. Permanecemos moito tempo á espreita ante os cristais do salón, e as nosas notas permítenme agora resumir en poucas palabras a nosa visión ictiolóxica dese mar. Dos diversos peixes que o habitan, sen falar de todos aqueles que a velocidade do Nautílus fartou aos meus ollos, podo dicir que vin algúns e apenas entrevín outros.
Permítaseme, pois, presentalos nunha clasificación que será caprichosa, sen dúbida, pero que, polo menos, reflectirá con fidelidade as miñas rápidas observacións. Entre as augas vivamente iluminadas pola nosa luz eléctrica serpenteaban algunhas lampreas, dun metro de lonxitude, comúns a case todas as zonas climáticas. Algunhas raias de cinco pés de ancho, de ventre branco e dorso gris cinza con manchas, evolucionaban como grandes chales levados pola corrente. Outras raias pasaban tan rapidamente que non puiden recoñecer se merecían ese nome de aguias que lles deron os gregos, ou as cualificacións de rata, de sapo ou de morcego que lles dan os pescadores mariños. Escualos milandros, de doce pés de lonxitude, tan temidos polos mergulladores, competían en velocidade entre eles. Como grandes sombras azuladas vimos raposas mariñas, animais dotados dunha extremada finura de olfacto, duns oito pés de lonxitude. As douradas, do xénero esparo, mostraban os seus tons de prata e de azul cruzados por franxas que contrastaban co escuro das súas aletas; peces consagrados a Venus, co ollo engastado nun anel de ouro; especie preciosa, amiga de todas as augas, doces ou salgadas, que habita ríos, lagos e océanos, baixo todos os climas, soportando todas as temperaturas, que remonta as súas orixes ás épocas xeolóxicas da Terra e conserva a beleza dos seus primeiros días. Magníficos esturións, de nove a dez metros de longo, dotados de gran velocidade, golpeaban coa súa cola poderosa os cristais do noso observatorio e mostrábannos o seu lombo azulado con manchas marróns; parécense aos escualos, pero sen igualar a súa forza, con todo; atópanse en todos os mares, e na primavera remontan os grandes ríos, en loita contra as correntes do Volga, do Danubio, do Po, do Rin, do Loira, do Oder... e aliméntanse de arenques, caballas, salmóns e gádidos; aínda que pertenzan á clase dos cartilaxinosos, son delicados; cómense frescos, en salgadura, escabechados, e, noutro tempo, eran levados en triunfo ás mesas dos Lúculos.

2 de agosto de 2013

AFONSO X [B 491 / V 74 e 74a]

AFONSO X [B 491 / V 74 e 74a]

O genete
pois remete
seu alfaraz corredor:
estremece
e esmorece
o coteife con pavor.


Vi coteifes orpelados
estar mui mal espantados,
e genetes trosquiados
corrían-nos arredor;
tiinhan-nos mal aficados,
ca perdían-na color.

Vi coteifes de gran brío
eno meio do estío
estar tremendo sen frío
ant'os mouros d'Azamor;
e ía-se deles río
que Auguadalquivir maior.

Vi eu de coteifes azes
con infanções siguazes
mui peores ca rapazes;
e houveron tal pavor
que os seus panos d'arrazes
tornaron doutra color.

Vi coteifes con arminhos,
conhocedores de vinhos,
que rapazes dos martinhos,
que non tragían senhor,
saíron aos mesquinhos,
fezeron todo peor.

Vi coteifes e cochões
con mui máis longos granhões
que as barvas dos cabrões:
ao son do atambor
os deitavan dos arções
ant'os pees de seu senhor.