30 de novembro de 2018
29 de novembro de 2018
Aforismos de Leonardo
340.- A pintura é unha poesía que se ve sen ouvila; e a poesía é unha pintura que se ouve e non se ve; son, pois, estas dúas poesías ou, se o prefires, dúas pinturas, que utilizan dous sentidos diferentes para chegar á nosa intelixencia. Porque se unha e outra son pintura, pasarán ao común sentido a través do sentido máis nobre que é o ollo; e se unha e outra son poesía, haberán de pasar polo sentido menos nobre, é dicir, o oído.
28 de novembro de 2018
27 de novembro de 2018
Pequenas tallas para as escenas cotiás
Pequenas tallas para as escenas cotiás
Durante o Imperio Antigo iniciouse un xénero novo en estatuaria menor que proliferou, extraordinariamente, ao longo de todo o Imperio Medio. Son pequenas tallas, entre 20-30 centímetros, labradas en madeira e policromadas, que representan serventes realizando os seus labores. Tratábase de figuras destinadas ás tumbas e consistían en modelos reducidos, a modo de maquetas, das diferentes situacións e actividades que se desenvolvían na vida cotiá. Así, é posible atopar pequenos escenarios nos que se reproducen traballos cotiáns como os de gandería. Represéntanse panadeiros, homes realizando a cervexa, mulleres transportando cestas, campesiños arando ou mulleres facendo faenas domésticas. Algunhas escenas chegan mesmo a representar fogares enteiros. As figurillas formaban parte do ajuar funerario para garantir ao defunto os servizos imprescindibles durante a vida no máis aló. Así, no caso de que o defunto fose un militar, depositábase todo un exército de soldados na súa sepultura.
Durante o Imperio Antigo iniciouse un xénero novo en estatuaria menor que proliferou, extraordinariamente, ao longo de todo o Imperio Medio. Son pequenas tallas, entre 20-30 centímetros, labradas en madeira e policromadas, que representan serventes realizando os seus labores. Tratábase de figuras destinadas ás tumbas e consistían en modelos reducidos, a modo de maquetas, das diferentes situacións e actividades que se desenvolvían na vida cotiá. Así, é posible atopar pequenos escenarios nos que se reproducen traballos cotiáns como os de gandería. Represéntanse panadeiros, homes realizando a cervexa, mulleres transportando cestas, campesiños arando ou mulleres facendo faenas domésticas. Algunhas escenas chegan mesmo a representar fogares enteiros. As figurillas formaban parte do ajuar funerario para garantir ao defunto os servizos imprescindibles durante a vida no máis aló. Así, no caso de que o defunto fose un militar, depositábase todo un exército de soldados na súa sepultura.
26 de novembro de 2018
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXIII
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXIII
E dicir que me digan a min, en fin esto non é moderno e se non estaban ahí tanto nas comunidades de Castela como nos irmandiños de Galicia, a posibilidad de unha nova vida política que ahora está de moda moitas veces o decir que non o retrógado, o que fora...
Os reises católicos tiveron que vir fixéronlle un gran ben a Galici, naquel momento e dicir restableceron a paz cortaron cabezas coma a do mariscal Pedro Pardo de Cela na praza do meu pobo, foi a cabeza rodada e entonces un ..... que tiña o obispo de Mondoñedo debía entón un ministro de propaganda ..... inventou que a cabeza conforme iba rodando despois de cortada como había empezado a decir o credo, credo, creo en Deus pater... pois decindo o credo, credo, credo hasta que parou co cual quedaron todos convencidos os paisanos de Mondoñedo de que o Mariscal na última hora se había sometido o obispo con quen pelexaba que era o que se buscaba.
Ben, os reises impuxeron a paz. Xa os irmandiños habían destruído casi o 90% de tódalas fortalezas do país todolos castelos de Galicia foron arrasados polos irmandiños non quedan máis que montós de pedras, os reises impuxeron unha xusticia moi dura pero absolutamente necesaria. Hai unha anécdota que conta Vasco de Ponte: estaban s D. Fernando e a Dona Isabel en Santiago e xa habían dado orden de que tódolos nobles galegos cando eles saíran pra Castela foran tras eles e tomaran parte na guerra que iba a ser a conquista de Granada, pro había o conde vello de Altamira que pesaba 360 libras galegas, e entón o conde tan vello, tan gordo pediu permiso pra se quedar. Don Fernando e Dona Isabel déronllo pro despois de ter o permiso pra quedarse, un día estando xantando na sua casa en Santiago dixo: "bueno marcharse han os hóspedes e volveremos a comer galo". Marcháronse os hóspedes, e dicir, Fernando e Isabel e eles volverían a comer o galo, o probe galo de Galicia, porque hai que leer os documentos daquel tempo, tódolos documentos publicados por André Martínes Salazar ou publicados por Ferro Couselo, López Amande por moita xente e alí está Santa María do Vilar de ..., 18 mollos de viño, 20 cazos de...... dous xatos, un boi, tantos días da arada na terra do señor, etc. este era o galo, o galo que estaban dispostos a comerse e que se comían os nosos condes ....
E dicir que me digan a min, en fin esto non é moderno e se non estaban ahí tanto nas comunidades de Castela como nos irmandiños de Galicia, a posibilidad de unha nova vida política que ahora está de moda moitas veces o decir que non o retrógado, o que fora...
Os reises católicos tiveron que vir fixéronlle un gran ben a Galici, naquel momento e dicir restableceron a paz cortaron cabezas coma a do mariscal Pedro Pardo de Cela na praza do meu pobo, foi a cabeza rodada e entonces un ..... que tiña o obispo de Mondoñedo debía entón un ministro de propaganda ..... inventou que a cabeza conforme iba rodando despois de cortada como había empezado a decir o credo, credo, creo en Deus pater... pois decindo o credo, credo, credo hasta que parou co cual quedaron todos convencidos os paisanos de Mondoñedo de que o Mariscal na última hora se había sometido o obispo con quen pelexaba que era o que se buscaba.
Ben, os reises impuxeron a paz. Xa os irmandiños habían destruído casi o 90% de tódalas fortalezas do país todolos castelos de Galicia foron arrasados polos irmandiños non quedan máis que montós de pedras, os reises impuxeron unha xusticia moi dura pero absolutamente necesaria. Hai unha anécdota que conta Vasco de Ponte: estaban s D. Fernando e a Dona Isabel en Santiago e xa habían dado orden de que tódolos nobles galegos cando eles saíran pra Castela foran tras eles e tomaran parte na guerra que iba a ser a conquista de Granada, pro había o conde vello de Altamira que pesaba 360 libras galegas, e entón o conde tan vello, tan gordo pediu permiso pra se quedar. Don Fernando e Dona Isabel déronllo pro despois de ter o permiso pra quedarse, un día estando xantando na sua casa en Santiago dixo: "bueno marcharse han os hóspedes e volveremos a comer galo". Marcháronse os hóspedes, e dicir, Fernando e Isabel e eles volverían a comer o galo, o probe galo de Galicia, porque hai que leer os documentos daquel tempo, tódolos documentos publicados por André Martínes Salazar ou publicados por Ferro Couselo, López Amande por moita xente e alí está Santa María do Vilar de ..., 18 mollos de viño, 20 cazos de...... dous xatos, un boi, tantos días da arada na terra do señor, etc. este era o galo, o galo que estaban dispostos a comerse e que se comían os nosos condes ....
25 de novembro de 2018
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXII
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXII
Galicia o longo da reconquista ........... a primeira gran emigración galega a mitad das suas xentes sobre o sul de España. Toda a zona hasta o Douro, toda a zona hasta o texo, toda a zona hasta o Guadalquivir foi repoblada por xente galega. Ciudad Real que entonces se chamaba Vila Real foi poblada por xente de Guitiriz; Murcia foi poblada por Alfonso X el sabio xente de Ortigueira. A provincia de Huelva e gran parte da provincia de Cádiz o de Sevilla foi poblada con xente de Limia, a zona de Celanova, Allariz, o Valle MOntenei, et.
Claro esta xente iba coma soldados da nobleza galega, as campañas contra o mouro foron as Américas dos nosos linaxes militares, toda a traiectoria de nobleza española nesta zona, non na catalano-aragonesa e sempre a misma casa solar en Galicia, Asturias ou a montaña, loitas contra o mouro no Douro, no Texo o Guadalquivir e entonces grandes acontecementos na Andalucía e tiduos de nobleza, a mitad da gran nobleza española leva apelidos galegos e nun gran número e despois uns poucos asturianos e montañeses. Marcháronse os primoxénicos e quedaron aquí os segundos e no final do XIV e comenzos do XV e a época que eu chamo dos Condes Tolos, quedaron aquí nas suas torres 80,90, ou 100 ....... dispostos a saquear o país.
E o que eles chamaban, chamou un deles comer o galo cando viñeron os reis católicos despois da sublevación de S. Irmandá, a toda a ..... que moitos din como moitos falaron das comunidades, do levantamento do movemento retrógrado en relación ca política moderna que traía o imperante Carlos etc.
Eu quero decirlles se a política das comunidades, a política dos irmandiños galegos eran ou non era unha política moderna, primeiro: pedían que as cortes se poidan reunir cando as ciudades quixeran "el rei". Era polo tanto ter un parlamento permanente que fiscalizaría.
Segundo: que non se podían dar, reximentos nas cidades por herencia.
Terceiro: que non se podía aprobar ningún imposto que non fora aprobado polas cortes, etc.
Galicia o longo da reconquista ........... a primeira gran emigración galega a mitad das suas xentes sobre o sul de España. Toda a zona hasta o Douro, toda a zona hasta o texo, toda a zona hasta o Guadalquivir foi repoblada por xente galega. Ciudad Real que entonces se chamaba Vila Real foi poblada por xente de Guitiriz; Murcia foi poblada por Alfonso X el sabio xente de Ortigueira. A provincia de Huelva e gran parte da provincia de Cádiz o de Sevilla foi poblada con xente de Limia, a zona de Celanova, Allariz, o Valle MOntenei, et.
Claro esta xente iba coma soldados da nobleza galega, as campañas contra o mouro foron as Américas dos nosos linaxes militares, toda a traiectoria de nobleza española nesta zona, non na catalano-aragonesa e sempre a misma casa solar en Galicia, Asturias ou a montaña, loitas contra o mouro no Douro, no Texo o Guadalquivir e entonces grandes acontecementos na Andalucía e tiduos de nobleza, a mitad da gran nobleza española leva apelidos galegos e nun gran número e despois uns poucos asturianos e montañeses. Marcháronse os primoxénicos e quedaron aquí os segundos e no final do XIV e comenzos do XV e a época que eu chamo dos Condes Tolos, quedaron aquí nas suas torres 80,90, ou 100 ....... dispostos a saquear o país.
E o que eles chamaban, chamou un deles comer o galo cando viñeron os reis católicos despois da sublevación de S. Irmandá, a toda a ..... que moitos din como moitos falaron das comunidades, do levantamento do movemento retrógrado en relación ca política moderna que traía o imperante Carlos etc.
Eu quero decirlles se a política das comunidades, a política dos irmandiños galegos eran ou non era unha política moderna, primeiro: pedían que as cortes se poidan reunir cando as ciudades quixeran "el rei". Era polo tanto ter un parlamento permanente que fiscalizaría.
Segundo: que non se podían dar, reximentos nas cidades por herencia.
Terceiro: que non se podía aprobar ningún imposto que non fora aprobado polas cortes, etc.
24 de novembro de 2018
Citas de Groucho Marx
23 de novembro de 2018
22 de novembro de 2018
Aforismos de Leonardo
339.- E si ti dis: «A pintura é de seu unha poesía muda se non hai alguén que nos explique o que ela representa», non ves que o teu libro está en peores condicións? Porque, supondo que alguén fale por el, aínda serache imposible ver as cousas de que fala, como se verán as cousas que unha pintura representa, se na mesma as escenas e os feitos son tan ben ordenados mentalmente que entendemos a pintura coma se falásenos.
21 de novembro de 2018
20 de novembro de 2018
Exipto: cambios na arte dos imperios Antigo e Medio
Exipto: cambios na arte dos imperios Antigo e Medio
Pequenas tallas para as escenas cotiás
Respecto ao período Antigo, no Imperio Medio obsérvanse importantes cambios artísticos. A expresión invariable do rostro coa mirada perdida no infinito, que caracterizaba aos reis, transformouse nun ademán melancólico que abandona o hieratismo intemporal. Os rostros de Sesostris III e Amenemhet III expresan devanditos estados de ánimo.
Tal como apréciase no rostro de Sesostris III, de granito rosado e que se conserva no Metropolitan Museum de New York, a mirada perdeu a nitidez e absoluta firmeza que caracterizaba os rostros dos soberanos de outrora. As pálpebras agrándanse e caen, o ceño engúrrase. Quizais os rostros expresan os cambios que se produciron nas crenzas relixiosas. Neste momento perdeuse a garantía que ofrecía un destino inmortal e unha vida terrea optimista, baixo a protección do deus Ra. Ademais, o vínculo entre o rei, fillo de Horus, e o seu pobo cambiou. A partir deste momento a autoridade afírmase a través de accións, como as conquistas doutros territorios, e non só por mediación do divino. Este espírito de preocupación polo temporal é o que reflicten algúns rostros de faraóns. Realízanse tamén esculturas do rei que reproducen diferentes momentos da súa vida, como se pode observar nalgunhas estatuas de Sesostris III (Museo Exipcio, O Cairo). Nelas mantense o porte maxestuoso que caracteriza ao soberano, pero o seu rostro plasma o paso dos anos. Noutras figuras o aspecto do monarca mostra pesadumbre e denota tamén a preocupación polas continxencias da existencia.
Durante o Imperio Medio proliferan as esculturas chamadas «esfinxes». Son figuras que representan un corpo de león recostado e un rostro humano. Desde o Imperio Antigo, coa gran Esfinxe de Gizeh, a escultura de forma animal individualizouse ao representar o rostro do faraón simbolizando o poder divino. Desde entón non se repite a fazaña escultórica en grandes dimensións pero a tradición prolóngase e este período achega algunhas variantes formais. A actitude da figura é dunha gran serenidade e as formas son sobrias, definidas por liñas puras que modulan robustos volumes. A esfinxe de Amenemhet II en granito rosa (Museo do Louvre, París) é un exemplo magnífico. O tocado cerimonial substitúe a melena do león e resalta aínda máis o rostro de suave modelado, en contraste cos planos xeométricos que lle rodean. Catro esfinxes de Amenemhet III, en granito negro, mostran unha variante formal que modela unhas crins de león moi estilizadas, con orellas que sobresaen da cabeza. O rostro do faraón permanece ensimesmado na súa maxestosidade.
Pequenas tallas para as escenas cotiás
Respecto ao período Antigo, no Imperio Medio obsérvanse importantes cambios artísticos. A expresión invariable do rostro coa mirada perdida no infinito, que caracterizaba aos reis, transformouse nun ademán melancólico que abandona o hieratismo intemporal. Os rostros de Sesostris III e Amenemhet III expresan devanditos estados de ánimo.
Tal como apréciase no rostro de Sesostris III, de granito rosado e que se conserva no Metropolitan Museum de New York, a mirada perdeu a nitidez e absoluta firmeza que caracterizaba os rostros dos soberanos de outrora. As pálpebras agrándanse e caen, o ceño engúrrase. Quizais os rostros expresan os cambios que se produciron nas crenzas relixiosas. Neste momento perdeuse a garantía que ofrecía un destino inmortal e unha vida terrea optimista, baixo a protección do deus Ra. Ademais, o vínculo entre o rei, fillo de Horus, e o seu pobo cambiou. A partir deste momento a autoridade afírmase a través de accións, como as conquistas doutros territorios, e non só por mediación do divino. Este espírito de preocupación polo temporal é o que reflicten algúns rostros de faraóns. Realízanse tamén esculturas do rei que reproducen diferentes momentos da súa vida, como se pode observar nalgunhas estatuas de Sesostris III (Museo Exipcio, O Cairo). Nelas mantense o porte maxestuoso que caracteriza ao soberano, pero o seu rostro plasma o paso dos anos. Noutras figuras o aspecto do monarca mostra pesadumbre e denota tamén a preocupación polas continxencias da existencia.
Durante o Imperio Medio proliferan as esculturas chamadas «esfinxes». Son figuras que representan un corpo de león recostado e un rostro humano. Desde o Imperio Antigo, coa gran Esfinxe de Gizeh, a escultura de forma animal individualizouse ao representar o rostro do faraón simbolizando o poder divino. Desde entón non se repite a fazaña escultórica en grandes dimensións pero a tradición prolóngase e este período achega algunhas variantes formais. A actitude da figura é dunha gran serenidade e as formas son sobrias, definidas por liñas puras que modulan robustos volumes. A esfinxe de Amenemhet II en granito rosa (Museo do Louvre, París) é un exemplo magnífico. O tocado cerimonial substitúe a melena do león e resalta aínda máis o rostro de suave modelado, en contraste cos planos xeométricos que lle rodean. Catro esfinxes de Amenemhet III, en granito negro, mostran unha variante formal que modela unhas crins de león moi estilizadas, con orellas que sobresaen da cabeza. O rostro do faraón permanece ensimesmado na súa maxestosidade.
19 de novembro de 2018
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXI
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXI
Toda Europa pelegriñou a Santiago, pelegriñaron os reise, pelegriñaron os Santos, pelegriñou o pobo miudo, xente que había cometido crímenes e común pena poníanlle os tribunais de xusticia tanto en Francia, como en Flandes como en Alemania o facer a pelegrinación de Santiago, a..........., viñeron grandes poetas, e dicir, as cantigas galegas da Edade Media o eco provenzal que en ela haxa polo camiño de Santiago con Marcabru veu o poeta ..... e Serbruneto Latini cando veu de embaixador de Florencia a Carlos III no 124 e tantos e en fin, toda, toda Europa pódese decir que pelegriñou e Don Ramón del Valle Inclán gustáballe moito nas listas de peleriños e depois de moitos nomes ilustres, de grandes nomes, condes de Tolosa, príncipes de Provenza, xente da casa ducal de Borgoña o atopar por exemplo na lista unha ilustre viuda de Maguncia. E entonces acordábanse daquela viuda de Bat que ven non contos de CAntor Veri de Sofri e que tamén había feito todas as peregrinacións que hai que facer e en cada unha delas había toda a sorte de atopar o marido aínda que logo claro, morreuselle para buscar .... Santiago foi dunha importancia excepcional a importancia de Santiago é enorme e mudou pode dicirse de algunha maneira, o destino de Galicia e de algunha maneira tamén pode decir que está no nacimento de Portugal. Sería moi outro todo o destiño do occidente penínsular senon houbera sido descuberto o sepulcro de Santiago; non só porque a sede romá tivo ciumes desde moi axiña, porque o único sepulcro dun apóstol que había en occidente era do se SAn Pedro de Roma pero ahora aquí no cabo de mundo en Galicia aparecía outro SAntiago e entonces un día os obispos de Santiago apoiados no enorme prestixio da tumba apostólica ¿que podían facer? hasta podían facer algo contra Roma, e entón Roma mandou aquí a orden de Cluny e con Cluny a casa de Borgoña que é a casa que está, o sangue que está no nacemento de Portugal, e entonces foi coma unha cabeza de Ponte de sede apostólica contra Santiago de Compostela. O medo tuvo que pasarlles antiguas, axiña porque os españoles transrformamos rápidamente a SAntiago apóstol no SAntiago Matemora e entonces esa o capitán de terra santa contra os moros, tamén nos tiñamos contra guerra santa xa con este gran señor como capitán do seu cabalo blaco e pode dicirse que media edade media español, a edadea media edade militar está feita por Santiago Americo CAstro deidicoulle un libro tan esclarecedor que todo o que se poida decir sobre eso pois xa non queda nada.
En fin creo que estou, quedándome moitas cousas que decir, cero que os estou cansando moito tempo.
Toda Europa pelegriñou a Santiago, pelegriñaron os reise, pelegriñaron os Santos, pelegriñou o pobo miudo, xente que había cometido crímenes e común pena poníanlle os tribunais de xusticia tanto en Francia, como en Flandes como en Alemania o facer a pelegrinación de Santiago, a..........., viñeron grandes poetas, e dicir, as cantigas galegas da Edade Media o eco provenzal que en ela haxa polo camiño de Santiago con Marcabru veu o poeta ..... e Serbruneto Latini cando veu de embaixador de Florencia a Carlos III no 124 e tantos e en fin, toda, toda Europa pódese decir que pelegriñou e Don Ramón del Valle Inclán gustáballe moito nas listas de peleriños e depois de moitos nomes ilustres, de grandes nomes, condes de Tolosa, príncipes de Provenza, xente da casa ducal de Borgoña o atopar por exemplo na lista unha ilustre viuda de Maguncia. E entonces acordábanse daquela viuda de Bat que ven non contos de CAntor Veri de Sofri e que tamén había feito todas as peregrinacións que hai que facer e en cada unha delas había toda a sorte de atopar o marido aínda que logo claro, morreuselle para buscar .... Santiago foi dunha importancia excepcional a importancia de Santiago é enorme e mudou pode dicirse de algunha maneira, o destino de Galicia e de algunha maneira tamén pode decir que está no nacimento de Portugal. Sería moi outro todo o destiño do occidente penínsular senon houbera sido descuberto o sepulcro de Santiago; non só porque a sede romá tivo ciumes desde moi axiña, porque o único sepulcro dun apóstol que había en occidente era do se SAn Pedro de Roma pero ahora aquí no cabo de mundo en Galicia aparecía outro SAntiago e entonces un día os obispos de Santiago apoiados no enorme prestixio da tumba apostólica ¿que podían facer? hasta podían facer algo contra Roma, e entón Roma mandou aquí a orden de Cluny e con Cluny a casa de Borgoña que é a casa que está, o sangue que está no nacemento de Portugal, e entonces foi coma unha cabeza de Ponte de sede apostólica contra Santiago de Compostela. O medo tuvo que pasarlles antiguas, axiña porque os españoles transrformamos rápidamente a SAntiago apóstol no SAntiago Matemora e entonces esa o capitán de terra santa contra os moros, tamén nos tiñamos contra guerra santa xa con este gran señor como capitán do seu cabalo blaco e pode dicirse que media edade media español, a edadea media edade militar está feita por Santiago Americo CAstro deidicoulle un libro tan esclarecedor que todo o que se poida decir sobre eso pois xa non queda nada.
En fin creo que estou, quedándome moitas cousas que decir, cero que os estou cansando moito tempo.
18 de novembro de 2018
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XX
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XX
O Camiño, se eu lles digo por exemplo que é en Varsovia, na ....... calle dos cabaleiros había un hospital pros peleriños que viñan a Santiago, que imos a estar en Croacia na actual Yugoslavia había tamén un hospital para peleriños, ten Estocolmo o ano pasado funa ver o areporto e a cidade e dererita hai unha colina e anuncia un letreiro na carretera ..... a montaña de Santiago, e fun alí porque alí había un hospital de Santiago a reunianse alí todos os suecos que iban a facer a peregrinación pra entrar na ciudad alí dábanlle roupas novas e pra tomar o barco ou pasar a Dinamarca e por terra había que facer a peregrinaxe do señor Santiago. Pero cando un paisano noso don Paio Gómez de Soutomaior foi como embaixador de Enrique III de Castela o gran tamerlán, atopouse na corte o gran tamerlán a un secretario de cortes gregas, de tarmelán un monxe nestoriano que soñaba con facer a pelegrinaxe a Santiago de Compostela.
Por facela de unha maneira un pouco especial porque pensaba roubarlle dúas ducias de cabalos gran Tamerlán vendelas na feira de SAn Marcanda e co diñeiro que saquese poi vir en pelegrinación a Santiago de Compostela, que seguro lle perdonaría
todo.
O Camiño, se eu lles digo por exemplo que é en Varsovia, na ....... calle dos cabaleiros había un hospital pros peleriños que viñan a Santiago, que imos a estar en Croacia na actual Yugoslavia había tamén un hospital para peleriños, ten Estocolmo o ano pasado funa ver o areporto e a cidade e dererita hai unha colina e anuncia un letreiro na carretera ..... a montaña de Santiago, e fun alí porque alí había un hospital de Santiago a reunianse alí todos os suecos que iban a facer a peregrinación pra entrar na ciudad alí dábanlle roupas novas e pra tomar o barco ou pasar a Dinamarca e por terra había que facer a peregrinaxe do señor Santiago. Pero cando un paisano noso don Paio Gómez de Soutomaior foi como embaixador de Enrique III de Castela o gran tamerlán, atopouse na corte o gran tamerlán a un secretario de cortes gregas, de tarmelán un monxe nestoriano que soñaba con facer a pelegrinaxe a Santiago de Compostela.
Por facela de unha maneira un pouco especial porque pensaba roubarlle dúas ducias de cabalos gran Tamerlán vendelas na feira de SAn Marcanda e co diñeiro que saquese poi vir en pelegrinación a Santiago de Compostela, que seguro lle perdonaría
todo.
17 de novembro de 2018
16 de novembro de 2018
15 de novembro de 2018
Aforismos de Leonardo
338.- Que poeta, coas súas palabras, reproducirá para ti, amante, a exacta efixie do teu ideal, con tanta verdade como o pintor? Quen che mostrará as paisaxes dos ríos, bosques, vales e campiñas, onde pasaron os teus días máis felices, se non é o pintor?
14 de novembro de 2018
13 de novembro de 2018
A escultura exipcia no Imperio Medio
A escultura exipcia no Imperio Medio
Neste período non hai unha unidade estilística estrita, senón que se aprecian diferentes tendencias que optan por diversas solucións expresivas. No norte, na zona do Delta, desenvólvese un gusto cara ás formas clásicas e idealizadas, derivadas do Imperio Antigo, nas que se exalta a nobreza e serenidade das figuras. As estatuas sedentes de Sesostris I son representativas desta tendencia; trátase de figuras de pedra calcaria que mostran un rostro xuvenil.
Un pouco máis cara ao sur, en Menfis, óptase por un maior realismo; e na zona da capital tebana, no sur do país, téndese a sintetizar ambas as tendencias con preferencia a mostrar a expresión do rostro, mentres o corpo permanece fiel á normativa do Imperio Antigo, impasible e alleo a calquera trazo temporal. As esculturas dos reis prodíganse e atópanse non só nas construcións funerarias, onde permaneceran ocultas durante o Imperio Antigo, senón tamén no interior dos templos e no exterior das edificacións, ao aire libre.
Neste período non hai unha unidade estilística estrita, senón que se aprecian diferentes tendencias que optan por diversas solucións expresivas. No norte, na zona do Delta, desenvólvese un gusto cara ás formas clásicas e idealizadas, derivadas do Imperio Antigo, nas que se exalta a nobreza e serenidade das figuras. As estatuas sedentes de Sesostris I son representativas desta tendencia; trátase de figuras de pedra calcaria que mostran un rostro xuvenil.
Un pouco máis cara ao sur, en Menfis, óptase por un maior realismo; e na zona da capital tebana, no sur do país, téndese a sintetizar ambas as tendencias con preferencia a mostrar a expresión do rostro, mentres o corpo permanece fiel á normativa do Imperio Antigo, impasible e alleo a calquera trazo temporal. As esculturas dos reis prodíganse e atópanse non só nas construcións funerarias, onde permaneceran ocultas durante o Imperio Antigo, senón tamén no interior dos templos e no exterior das edificacións, ao aire libre.
12 de novembro de 2018
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XIX
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XIX
Ben, apareceu o sepulcro de Apóstol Santiago e entón divulgouse tanto absolutamente como se había gardado o silendio tan absoluto explosión de noticia polo mundo de aquí se había descuberto no extremo da terra conocida un sartego que contiña os osos do apóstol Santiago. En seguida comenzou a haber peregrinacións casi cen anos despois do descubremendo do Apóstos xa D..... un obispo do Puig en Francia ven a Santiago, xa 100 anos despois debía haber moito peleriño porque un obispo francés Xiraldo de Ourillac o ver as grandes penalidades dos peleriños subindo hasta o Cebreiro, o val do Bierzo no alto do Cebreiro construen o primeiro hospital pra peleriños e hoxe consérvase a estructura prerománica e casi visigótico de basílica e hospital. e entón que dou aberto eso que se chamou o camiño francés e Galicia por primeira vez desde a época romá volve a ter unha comunicación co mundo vai a ser unha gran vía de cultura, de camiño do arte, non so de devoción virán corrrentes filosóficas, metres de teoloxía e de frores gregas e de frores latinas e encherase todo o camiño de eirexas románicas as nosas as galegas seguindo a grande línea do románico francés do románico de Toulose especialmente do románico de ..... pero sempre con un aire noso un pouco máis labrego e humildoso un pouco máis de contacto na naturaleza. etc.
Ben, apareceu o sepulcro de Apóstol Santiago e entón divulgouse tanto absolutamente como se había gardado o silendio tan absoluto explosión de noticia polo mundo de aquí se había descuberto no extremo da terra conocida un sartego que contiña os osos do apóstol Santiago. En seguida comenzou a haber peregrinacións casi cen anos despois do descubremendo do Apóstos xa D..... un obispo do Puig en Francia ven a Santiago, xa 100 anos despois debía haber moito peleriño porque un obispo francés Xiraldo de Ourillac o ver as grandes penalidades dos peleriños subindo hasta o Cebreiro, o val do Bierzo no alto do Cebreiro construen o primeiro hospital pra peleriños e hoxe consérvase a estructura prerománica e casi visigótico de basílica e hospital. e entón que dou aberto eso que se chamou o camiño francés e Galicia por primeira vez desde a época romá volve a ter unha comunicación co mundo vai a ser unha gran vía de cultura, de camiño do arte, non so de devoción virán corrrentes filosóficas, metres de teoloxía e de frores gregas e de frores latinas e encherase todo o camiño de eirexas románicas as nosas as galegas seguindo a grande línea do románico francés do románico de Toulose especialmente do románico de ..... pero sempre con un aire noso un pouco máis labrego e humildoso un pouco máis de contacto na naturaleza. etc.
11 de novembro de 2018
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XVIII
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XVIII
Foi o descubremento do sepulcro do apóstol o mesmo do século IX o que vai a abrir esa gran vía o camiño francés, que non se sabe donde comeza no Este de Europa pra rematar xunto a tumba de Apóstol Santiago. Hai tamén un gran problema de moi difícil explicación, realmente quizabes haxa tódalas pezas do puzle do rompecabezas pero de moi difícil facelas cadrar. Donde foi descuberto o sepulcro do apóstol había xa moitos enterramentos, enterramentos de moi diversas épocas da época romá hasta a época sueva e a época misma en que foi descuberta o sepulcro de apóstolo, e dicir, onde está hoxe Santiago de Compostela donde está a catedral e está o sepulcro do apóstol había un centro relixioso dunha importancia excepcional, un centro relixioso onde iba a enterrarse xente moi diversa e de moi diversas partes de Galicia. Hoxe debaixo da nave Central da Catedral de Santiago, está moi ben posto, pódense ver tódolos niveles de excavación. Pódese ver as tumbas galego romás, pódense ver as tumbas góticas e vese perfectamente tódolos niveles de enterramento o longo de VII séculos. Ahora que habendo un lugar de culto tan importante, que habendo ido a enterrarse alí tanta xente, haxa habido tal silencio sobre aquelo durante VII séculos e algo verdadeiramente inconcebible, verdadeiramente milagroso. Se están alí os restos do apóstol, e eu creo que están dende logo e o primeiro e máis grande dos seus milagros VII séculos de total silencio en que naide dixo a naide porque iba alí, porque se bañaba alí nunhos pozos e nunhas fontes que hai debaixo do que son hoxe as escaleiras da praza das praterías, naide dixo a naide porque se enterraba alí.
Foi o descubremento do sepulcro do apóstol o mesmo do século IX o que vai a abrir esa gran vía o camiño francés, que non se sabe donde comeza no Este de Europa pra rematar xunto a tumba de Apóstol Santiago. Hai tamén un gran problema de moi difícil explicación, realmente quizabes haxa tódalas pezas do puzle do rompecabezas pero de moi difícil facelas cadrar. Donde foi descuberto o sepulcro do apóstol había xa moitos enterramentos, enterramentos de moi diversas épocas da época romá hasta a época sueva e a época misma en que foi descuberta o sepulcro de apóstolo, e dicir, onde está hoxe Santiago de Compostela donde está a catedral e está o sepulcro do apóstol había un centro relixioso dunha importancia excepcional, un centro relixioso onde iba a enterrarse xente moi diversa e de moi diversas partes de Galicia. Hoxe debaixo da nave Central da Catedral de Santiago, está moi ben posto, pódense ver tódolos niveles de excavación. Pódese ver as tumbas galego romás, pódense ver as tumbas góticas e vese perfectamente tódolos niveles de enterramento o longo de VII séculos. Ahora que habendo un lugar de culto tan importante, que habendo ido a enterrarse alí tanta xente, haxa habido tal silencio sobre aquelo durante VII séculos e algo verdadeiramente inconcebible, verdadeiramente milagroso. Se están alí os restos do apóstol, e eu creo que están dende logo e o primeiro e máis grande dos seus milagros VII séculos de total silencio en que naide dixo a naide porque iba alí, porque se bañaba alí nunhos pozos e nunhas fontes que hai debaixo do que son hoxe as escaleiras da praza das praterías, naide dixo a naide porque se enterraba alí.
10 de novembro de 2018
Citas de Groucho Marx
Citas de Groucho Marx
-Só hai unha forma de saber se un home é honesto. Preguntarllo. E se responde "si", sabes que está corrupto.
-Só hai unha forma de saber se un home é honesto. Preguntarllo. E se responde "si", sabes que está corrupto.
9 de novembro de 2018
8 de novembro de 2018
Aforismos de Leonardo
337.- Tamén os animais sofren maior prexuízo privados da vista que privados do oído, e isto por varias razóns: primeiro, porque a vista élles necesaria para achar o alimento que é indispensable para a súa nutrición e, segundo, porque é coa vista como se percibe a beleza das cousas creadas, e máximamente das que inducen ao amor. É así como, entre os homes, o cego de nacemento non pode concibir polo oído o que é a beleza, porque nunca tivo noción dela; e o sentido do oído que queda só lle serve para entender as voces da linguaxe humana, que encerra os nomes de todas as cousas que teñen nome. Sen saber sequera eses nomes, tamén se pode vivir contento, como viven os sordomudos, que se distraen debuxando.
7 de novembro de 2018
6 de novembro de 2018
Grupos familiares e escribas
Grupos familiares e escribas
Dentro da uniformidade da arte exipcio dáse unha variedade de figuras, manifesta nas diferentes combinacións de grupos de dous, tres ou máis personaxes. Entre os grupos familiares, nunha mastaba de Meidum acháronse figuras sedentes en pedra calcaria, que representan a un matrimonio nobre, os esposos Rahotep e Nofret. Os corpos forman un bloque compacto cos pedestais e asentos nos que as figuras aparecen labradas como un altorrelieve. Tal como é característico da escultura, os representados non se independizan do bloque de pedra; máis ben parecen xurdir del. Ambas as figuras están pintadas cos habituais códigos cromáticos, o marrón para a pel masculina e o amarelo ou rosado para a feminina. Os volumes simplificáronse ao máximo para non deterse en detalles superfluos que desviarían a atención daquilo que se considera importante.
Escribanos sentados son representacións escultóricas que plasman un gran realismo. Sen dúbida, dous dos máis importantes son escribanos que datan da V dinastía. Un deles atópase depositado no Museo do Louvre de París e outro no Museo Exipcio do Cairo.
A administración exipcia estivo moi ben organizada desde os seus comezos e os cargos de funcionarios dedicados á administración eran numerosos. Entre os oficios máis recoñecidos atopábase o de escriba.
A persoa que desempeñaba este cargo debía saber escribir e debuxar ao mesmo tempo, o que supoñía un altísimo grao de especialización e recoñecemento social. Nas esculturas represéntase a escríbalos sentados no chan, coas pernas cruzadas e coa mans ocupadas por unha folla de papiro e o estilo para debuxar. Son estatuas de pedra calcaria policromada, cos brazos despegados do tronco e unha expresión de recolleita concentración e serenidade. Conseguiuse unha viveza inquietante na mirada, grazas á incrustación de vidro nos ollos.
No conxunto de estatuas do Imperio Antigo, tanto de faraóns como de persoas sen rango, as posturas tranquilas e as actitudes sen tensión muscular alcanzan un realismo sobrio no estilo e na expresión dos rostros, dun modelado xeralmente suave. A escultura da V dinastía, coñecida como Escriba sentado, que se conserva no Museo do Louvre de París, foi descuberta en 1850 polo arqueólogo Mariette, nunha tumba de Saqqarah. Representa ao administrador Kai, do que aparece outro retrato na mesma tumba. A escultura, que mide 53,5 centímetros, impresiona pola profunda concentración que plasma. O rostro esboza un misterioso sorriso e mostra unha intensa mirada, que se acentúa debido á incrustación de pedra dura. É a representación dun intelectual, cuxa man dereita está presta a escribir. Probablemente, esta escultura era o dobre do defunto e estaba destinada a asegurarlle a inmortalidade.
As estatuas en madeira de funcionarios da corte exemplarizan outra tendencia escultórica na que se permite a individualización da figura. Por tratarse de persoas sen rango nobre, podían representarse sen plasmar a clásica rixidez que caracterizaba as representacións de faraóns ou de personaxes da familia real. Ademais, tecnicamente o traballo da madeira é moi distinto do da pedra. A madeira permitía traballar as distintas partes da escultura por separado, para unilas posteriormente. De aí o que este tipo de esculturas tivesen un carácter menos severo. Unha das máis coñecidas é a estatua de Sheikh-o-Beled, coñecida popularmente como «o alcalde da aldea». Representa a un home maduro, de pé e suxeitando cun brazo unha vara de sicomoro. Os ollos de vidro acentúan aínda máis o realismo da figura e plasman os logros desta particular tendencia escultórica.
Dentro da uniformidade da arte exipcio dáse unha variedade de figuras, manifesta nas diferentes combinacións de grupos de dous, tres ou máis personaxes. Entre os grupos familiares, nunha mastaba de Meidum acháronse figuras sedentes en pedra calcaria, que representan a un matrimonio nobre, os esposos Rahotep e Nofret. Os corpos forman un bloque compacto cos pedestais e asentos nos que as figuras aparecen labradas como un altorrelieve. Tal como é característico da escultura, os representados non se independizan do bloque de pedra; máis ben parecen xurdir del. Ambas as figuras están pintadas cos habituais códigos cromáticos, o marrón para a pel masculina e o amarelo ou rosado para a feminina. Os volumes simplificáronse ao máximo para non deterse en detalles superfluos que desviarían a atención daquilo que se considera importante.
Escribanos sentados son representacións escultóricas que plasman un gran realismo. Sen dúbida, dous dos máis importantes son escribanos que datan da V dinastía. Un deles atópase depositado no Museo do Louvre de París e outro no Museo Exipcio do Cairo.
A administración exipcia estivo moi ben organizada desde os seus comezos e os cargos de funcionarios dedicados á administración eran numerosos. Entre os oficios máis recoñecidos atopábase o de escriba.
A persoa que desempeñaba este cargo debía saber escribir e debuxar ao mesmo tempo, o que supoñía un altísimo grao de especialización e recoñecemento social. Nas esculturas represéntase a escríbalos sentados no chan, coas pernas cruzadas e coa mans ocupadas por unha folla de papiro e o estilo para debuxar. Son estatuas de pedra calcaria policromada, cos brazos despegados do tronco e unha expresión de recolleita concentración e serenidade. Conseguiuse unha viveza inquietante na mirada, grazas á incrustación de vidro nos ollos.
No conxunto de estatuas do Imperio Antigo, tanto de faraóns como de persoas sen rango, as posturas tranquilas e as actitudes sen tensión muscular alcanzan un realismo sobrio no estilo e na expresión dos rostros, dun modelado xeralmente suave. A escultura da V dinastía, coñecida como Escriba sentado, que se conserva no Museo do Louvre de París, foi descuberta en 1850 polo arqueólogo Mariette, nunha tumba de Saqqarah. Representa ao administrador Kai, do que aparece outro retrato na mesma tumba. A escultura, que mide 53,5 centímetros, impresiona pola profunda concentración que plasma. O rostro esboza un misterioso sorriso e mostra unha intensa mirada, que se acentúa debido á incrustación de pedra dura. É a representación dun intelectual, cuxa man dereita está presta a escribir. Probablemente, esta escultura era o dobre do defunto e estaba destinada a asegurarlle a inmortalidade.
As estatuas en madeira de funcionarios da corte exemplarizan outra tendencia escultórica na que se permite a individualización da figura. Por tratarse de persoas sen rango nobre, podían representarse sen plasmar a clásica rixidez que caracterizaba as representacións de faraóns ou de personaxes da familia real. Ademais, tecnicamente o traballo da madeira é moi distinto do da pedra. A madeira permitía traballar as distintas partes da escultura por separado, para unilas posteriormente. De aí o que este tipo de esculturas tivesen un carácter menos severo. Unha das máis coñecidas é a estatua de Sheikh-o-Beled, coñecida popularmente como «o alcalde da aldea». Representa a un home maduro, de pé e suxeitando cun brazo unha vara de sicomoro. Os ollos de vidro acentúan aínda máis o realismo da figura e plasman os logros desta particular tendencia escultórica.
5 de novembro de 2018
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XVII
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XVII
As abadías de Cluny querían terra laborable entonces o redor das abadías iban dando en foro a xente a este unha viña, outro un prado, outro tal iban facendo os lugares ... e repartindo así a terra. Claro foron uns grandes colonizadores, pódese calcular o 60% da terra labrada que hai neste momento en Galicia, e a terra labrada feita polas abadías de Cluny no século XI dando en aforamento os labregos as terras. E pero claro, esto creou a actual situación en Galicia, que a meu ver o meu ver non tería importancia ningunha, pero o ver a xente que seriamente se preocupa dos problemas económicos de Galicia fai imposible unha reforma agraria, fai imposible unha restructuración moderna da agricultura, e sobre todo chega a facer imposible a vida humán porque vin 6 ou 7 Km dunha sinlleira hai unha casa, e alí outra e dúas xunto a igrexa outra alí abaixo e outra acolá en baixo nin pode haber escola nin pode haber sevicios .... nin pode haber confor, nin pode haber absolutamente nada, non se pode facer nada. Electrificar Galicia costou máis que supoño eu, vamos costou mai que electrificar Berlín ou París darlle luz a tódalas aldeas galegas, e prácticamente imposible facer nada; e esto é o producto da chegada como consecuencia do Camiño de Santiago, o descubremento do sepulcro do apóstol, dos monxes de Cluny e despois dos monxes como decimos en Galicia, dos do cister dicen os documentos medievales o Santo orden do Cistel.
O camiño de Santiago e outro momento esencial na realidade económica galega, Galicia había quedado outra vez cortada, había volto a ser outra vez o Fisterre, país perdido lonxe donde non había xeito de chegar.
As abadías de Cluny querían terra laborable entonces o redor das abadías iban dando en foro a xente a este unha viña, outro un prado, outro tal iban facendo os lugares ... e repartindo así a terra. Claro foron uns grandes colonizadores, pódese calcular o 60% da terra labrada que hai neste momento en Galicia, e a terra labrada feita polas abadías de Cluny no século XI dando en aforamento os labregos as terras. E pero claro, esto creou a actual situación en Galicia, que a meu ver o meu ver non tería importancia ningunha, pero o ver a xente que seriamente se preocupa dos problemas económicos de Galicia fai imposible unha reforma agraria, fai imposible unha restructuración moderna da agricultura, e sobre todo chega a facer imposible a vida humán porque vin 6 ou 7 Km dunha sinlleira hai unha casa, e alí outra e dúas xunto a igrexa outra alí abaixo e outra acolá en baixo nin pode haber escola nin pode haber sevicios .... nin pode haber confor, nin pode haber absolutamente nada, non se pode facer nada. Electrificar Galicia costou máis que supoño eu, vamos costou mai que electrificar Berlín ou París darlle luz a tódalas aldeas galegas, e prácticamente imposible facer nada; e esto é o producto da chegada como consecuencia do Camiño de Santiago, o descubremento do sepulcro do apóstol, dos monxes de Cluny e despois dos monxes como decimos en Galicia, dos do cister dicen os documentos medievales o Santo orden do Cistel.
O camiño de Santiago e outro momento esencial na realidade económica galega, Galicia había quedado outra vez cortada, había volto a ser outra vez o Fisterre, país perdido lonxe donde non había xeito de chegar.
4 de novembro de 2018
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XVI
ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XVI
Aínda en sinagogas que eran moi ricas , e que tiñan a pretensión de vir de sangues moi ilustres e de príncipes entre os hebreos como era o caso da Sinagoga de Rivadabiá, por ejemplo, o como foi a sinagoga de Betanzos. Misturáronse rápidamente, cando chegou a hora de que saíran os xudeos no tempo dos reises católicos de Galicia non saíron máis que dúas ducias de familias de xudeos moi ricos, a familia Espinosa, a familia dos Méndez de Bande, de donde ven Mendez Franxe o político francés, a familia de Mollo que actualmente creo que e ministro de finanzas no goberno de Israel, chámase Piñas Mollo de modo que xa se pode ser galego e a familia Sapir que hoxe ten grandes representantes polo mundo no mismo Israel ten Sapir e Zafiro, e o Zafiro Sapir é un grna filologo non EEUU etc. De modo que sólo grandes familias ricas se marcharon o resto todas eslas quedaron no país misturándose ca xente do país, hasta o punto de que varias veces no século XVII en pleitos tivos por herencias na Real Chancillería de Valladolid que e a onde iban tódolos pleitos de heredamentos de bes vinculados da nobleza galega, como habí a sospeita de que había moita sangue xudea o mellor o castelán que lle discutía o galego unhos bens vínculados en León ou no sur ou en Andalucía etc en seguida ca ... de xudeu e intentaba remontar o árbol xenealóxico ata pegar cun David, un Moisés un etc ou con algunhas señoras Doña Sol, Doña Noche, Doña Sorprendida, Doña Niebla son os nombres preciosos Doña Sorprendida. Entón este pobo de mestizos ben obligado no século XI pola chegada das grandes abadías de Cluny a unhas estructuras socioeconómicas que duran deica hoxe e que son un dos grandes problemas de Galicia que a repartición actual da población no campo.
Aínda en sinagogas que eran moi ricas , e que tiñan a pretensión de vir de sangues moi ilustres e de príncipes entre os hebreos como era o caso da Sinagoga de Rivadabiá, por ejemplo, o como foi a sinagoga de Betanzos. Misturáronse rápidamente, cando chegou a hora de que saíran os xudeos no tempo dos reises católicos de Galicia non saíron máis que dúas ducias de familias de xudeos moi ricos, a familia Espinosa, a familia dos Méndez de Bande, de donde ven Mendez Franxe o político francés, a familia de Mollo que actualmente creo que e ministro de finanzas no goberno de Israel, chámase Piñas Mollo de modo que xa se pode ser galego e a familia Sapir que hoxe ten grandes representantes polo mundo no mismo Israel ten Sapir e Zafiro, e o Zafiro Sapir é un grna filologo non EEUU etc. De modo que sólo grandes familias ricas se marcharon o resto todas eslas quedaron no país misturándose ca xente do país, hasta o punto de que varias veces no século XVII en pleitos tivos por herencias na Real Chancillería de Valladolid que e a onde iban tódolos pleitos de heredamentos de bes vinculados da nobleza galega, como habí a sospeita de que había moita sangue xudea o mellor o castelán que lle discutía o galego unhos bens vínculados en León ou no sur ou en Andalucía etc en seguida ca ... de xudeu e intentaba remontar o árbol xenealóxico ata pegar cun David, un Moisés un etc ou con algunhas señoras Doña Sol, Doña Noche, Doña Sorprendida, Doña Niebla son os nombres preciosos Doña Sorprendida. Entón este pobo de mestizos ben obligado no século XI pola chegada das grandes abadías de Cluny a unhas estructuras socioeconómicas que duran deica hoxe e que son un dos grandes problemas de Galicia que a repartición actual da población no campo.
3 de novembro de 2018
Citas de Groucho Marx
Citas de Groucho Marx
-Que por que estaba eu con esa muller? Porque me lembra a tí. De feito, lémbrame a tí máis que ti.
-Que por que estaba eu con esa muller? Porque me lembra a tí. De feito, lémbrame a tí máis que ti.
2 de novembro de 2018
1 de novembro de 2018
Aforismos de Leonardo
336.- Quen non preferirá perder o oído, o olfacto e o tacto antes que a vista? Porque o que perde a vista é como un home desterrado do mundo, posto que xa non pode velo nin ver cousa algunha; e unha vida semellante é irmá da morte.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)