2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXXV)

-Vaia! Nos cañonean! -exclamei.
-Boa xente! -murmurou o canadense.
-Non nos toman, pois, por náufragos aferrados a unha táboa.
-Mal que lle pese ao señor.. Bo -dixo Conseil, sacudíndose a auga que un novo obús fixera saltar sobre el-, dicía que deberon recoñecer ao narval e estano canoneando.
-Pero deberían ver -repuxen- que están a tirar contra homes.
-Talvez sexa por iso -respondeu Ned Land, mirándome.
As súas palabras fixéronme comprender. Sen dúbida, sabíase a que aterse xa sobre a existencia do suposto monstro. Sen dúbida, na súa colisión co Abraham Lincoln cando o canadense golpeoulle co seu arpón, o comandante Farragut recoñecera no narval a un barco submarino, máis perigoso que un sobrenatural cetáceo. Si, iso debía ser, e era seguro que en todos os mares se perseguía a ese terrible enxeño de destrución. Terrible, en efecto, se, como podía supose, o capitán Nemo empregase ao Nautilus nunha obra de vinganza. Non atacaría a algún navío aquela noite, no medio do océano Índico, cando nos encerrou na cela? Aquel home enterrado no cemiterio non sería vítima do choque provocado polo Nautilus? Si, repítoo, así debía ser. Iso desvelaba unha parte da misteriosa existencia do capitán Nemo. E aínda que a súa identidade non fose coñecida, as nacións, coaligadas contra el perseguían non xa a un ser quimérico, senón a un home que as odiaba implacablemente. Nun momento, entrevín ese pasado formidable, e decateime de que no canto de atopar amigos nese navío que se achegaba non poderiamos senón achar inimigos sen piedade.
Os obuses multiplicábanse en torno noso. Algúns, tras golpear a superficie líquida, afastábanse por rebotes a distancias considerables. Pero ningún alcanzou ao Nautilus.
O buque acoirazado non estaba xa máis que a tres millas. Pese ao violento cañoneo, o capitán Nemo non aparecera na plataforma. E, con todo, calquera deses obuses cónicos que golpease ao casco do Nautilus resultaría fatal.
-Señor -díxome entón o canadense-, debemos tentalo todo para saír deste mal paso. Fagamos sinais. Mil diantres! Talvez entendan que somos xente honrada.
E dicindo isto, Ned Land sacou o seu pano para axitalo no aire. Pero apenas o despregou cando caía sobre a ponte, derrubado por un brazo de ferro, a pesar da súa forza prodixiosa.
-Miserable! -ruxiu o capitán-. É que queres que che ensarte no espolón do Nautilus antes de que o lance contra ese buque?
Se terrible foi ouvir ao capitán Nemo o que dixera, máis terrible aínda era velo. O seu rostro palideceu a consecuencia dos espasmos do seu corazón, que debera cesar de latexar un instante. Os seus ollos contraéronse espantosamente. A súa voz era un ruxido. Inclinado cara a adiante, as súas mans retorcían os ombreiros do canadense. Logo abandonoulle, e volvéndose cara ao buque de guerra cuxos obuses chovían en torno seu, increpoulle así:
-Ah! Sabes quen son eu, barco dunha nación maldita? Eu non necesito ver as túas cores para recoñecerche. Mira! Vou mostrarche os meus!
E o capitán Nemo despregou sobre a parte anterior da plataforma un pavillón negro, igual ao que plantara no Polo sur.
Naquel momento, un obús rozou oblicuamente o casco do Nautilus sen danalo, e pasou de rebote preto do capitán antes de perderse no mar. O capitán Nemo alzouse de ombreiros. Logo dirixiuse a min:
-Descenda! -díxome nun ton imperativo-. Baixe cos seus compañeiros!
-Señor, vai vostede a atacar a ese buque?
-Señor, vou botalo a pique.
-Non fará vostede iso!
-Fareino -respondeu fríamente o capitán Nemo-. Abstéñase de xulgarme, señor. A fatalidade vai mostrarlle o que non debería ver. Atacáronme e a resposta será terrible. Baixe vostede!
-Que barco é ese?
-Non o sabe? Pois ben, tanto mellor. A súa nacionalidade, polo menos, será un segredo para vostede. Baixe!
...