31 de maio de 2012
Aforismos de Leonardo
60.- Como un día ben empregado procura un doce soño, así unha vida ben utilizada conduce a unha doce morte.
30 de maio de 2012
A barraca
Trátase dunha dura e realista novela escrita en 1898 polo valenciano Vicente Blasco Ibáñez.
Di el mesmo que a novela sae dun breve conto que escribe como medio de liberación cando perseguido polas autoridades se encontraba escondido nunha barraca e co ánimo moi pésimo, pois pensaba que pronto o atoparían.
Máis tarde, debido á entusiasta recomendación dun colega francés que lle anima a desenrolar máis a historia, nacerá de ahí a magnífica novela que será un éxito en Francia e que pasará por España máis ben desapercibida.
Descríbese aquí maxistralmente a miserable vida rural valenciana de finais do século XIX, as aldeanas supersticións e as malsás envexas entre veciños. Todo isto centrado en torno a unha pobre familia que ven sustituir a outra no aluguer dunha barraca de campo, por insolvencia dos anteriores de cara ó mesquiño propietario.
Pero á nova familia non lle vai ser fácil arraigar nesa maldita barraca pola que tantas vidas malviviron. Se ben parece que os campos van dando os seus froitos e a cousa tira para adiante, non será neste caso a caprichosa natureza os que os fustrigue, senón o mesmo pobo que os ve coma uns intrusos que se están levando con suor pero sen sangue os froitos que ós anteriores inquilinos tanto lles custou.
Non cabe entender semellante enredo mental neses ignorantes campesiños, pero o certo é que canto menos se entende unha cousa máis dano fai. Sexa cal sexa o razoamento ben son evidentes as penosas andanzas polas que Batiste, o protagonista, ten que atravesar para saír adiante.
Mais paradóxicamente algunhas veces a única maneira para poder seguir adiante, e volver cara atrás. Se ben e certo que nunca se pode regresar dalgún lugar sen deixar alí unha parte de nós.
Di el mesmo que a novela sae dun breve conto que escribe como medio de liberación cando perseguido polas autoridades se encontraba escondido nunha barraca e co ánimo moi pésimo, pois pensaba que pronto o atoparían.
Máis tarde, debido á entusiasta recomendación dun colega francés que lle anima a desenrolar máis a historia, nacerá de ahí a magnífica novela que será un éxito en Francia e que pasará por España máis ben desapercibida.
Descríbese aquí maxistralmente a miserable vida rural valenciana de finais do século XIX, as aldeanas supersticións e as malsás envexas entre veciños. Todo isto centrado en torno a unha pobre familia que ven sustituir a outra no aluguer dunha barraca de campo, por insolvencia dos anteriores de cara ó mesquiño propietario.
Pero á nova familia non lle vai ser fácil arraigar nesa maldita barraca pola que tantas vidas malviviron. Se ben parece que os campos van dando os seus froitos e a cousa tira para adiante, non será neste caso a caprichosa natureza os que os fustrigue, senón o mesmo pobo que os ve coma uns intrusos que se están levando con suor pero sen sangue os froitos que ós anteriores inquilinos tanto lles custou.
Non cabe entender semellante enredo mental neses ignorantes campesiños, pero o certo é que canto menos se entende unha cousa máis dano fai. Sexa cal sexa o razoamento ben son evidentes as penosas andanzas polas que Batiste, o protagonista, ten que atravesar para saír adiante.
Mais paradóxicamente algunhas veces a única maneira para poder seguir adiante, e volver cara atrás. Se ben e certo que nunca se pode regresar dalgún lugar sen deixar alí unha parte de nós.
29 de maio de 2012
Boletin da SAGA
A Sociedade Antropolóxica Galega (SAGA) acaba de lanzar o seu anuario Fol de Veleno. Logo dun primeiro número publicado en 2010 da man do Grupo de Estudos Etnográficos Serpe Bichoca, a cabeceira inicia con esta entrega a súa andaina como publicación anual da SAGA.
Nos contidos desta xeira atopamos análises sobre ídolos e pedrafitas en Galicia e no Noroeste Peninsular, unha compilación de métodos tradicionais para tratar espullas ou unha análise das lendas urbanas no noso país. Unha biografía de Taboada Chivite ou un artigo sobre a vertente etnográfica da arte son outros artigos que fan parte desta entrega.
Mais
Nos contidos desta xeira atopamos análises sobre ídolos e pedrafitas en Galicia e no Noroeste Peninsular, unha compilación de métodos tradicionais para tratar espullas ou unha análise das lendas urbanas no noso país. Unha biografía de Taboada Chivite ou un artigo sobre a vertente etnográfica da arte son outros artigos que fan parte desta entrega.
Mais
28 de maio de 2012
27 de maio de 2012
Rafael Dieste - Fragmento de Dos Arquivos do Trasno I
No seo da terra unhas unllas desesperadas rabuñaban nas táboas. ¿Rabuñaban? Non sei, non sei. Alí preto había un sacho... ía xa cara a él cando fiquei suspenso. Polo camiño que pasa a rentes do camposanto sentíanse pasadas e rumor de fala. Viña xente. Entonces si que sería absurda, tola, a miña presencia alí, daquelas horas e cun sacho na man.
¿Ía dici que o deixara enterrar sabendo que estaba vivo?
¿Ía dici que o deixara enterrar sabendo que estaba vivo?
26 de maio de 2012
20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXVI).
Estas algas son verdadeiramente un prodixio da creación, unha das marabillas da flora universal. Esta familia forma á vez os vexetais máis pequenos e máis grandes da natureza. Así, se se puideron contar nun espazo de cinco milímetros cadrados corenta mil destas plantas, recolléronse tamén fucos dunha lonxitude superior a cincocentos metros.
Facía xa aproximadamente hora e media que sairamos do Nautilus. Era xa case mediodía, a xulgar pola perpendicularidad dos raios solares, que xa non se refractaban. A maxia das cores foi desaparecendo aos poucos, e os matices da esmeralda e do zafiro borráronse do noso firmamento. Camiñabamos a un paso regular que resoaba sobre o chan cunha gran intensidade. Os menores ruídos transmitíanse cunha rapidez á que non está afeito o oído en terra. En efecto, a auga é para o son mellor vehículo que o aire e propágase nela cunha rapidez catro veces maior.
Naquel momento, o chan adquiriu un declive moi pronunciado. A luz cobrou unha tonalidade uniforme. Alcanzamos unha profundidade de cen metros que nos someteu a unha presión de dez atmosferas. Pero os nosos traxes estaban tan ben concibidos para iso que esa presión non me causou ningún sufrimento. unicamente sentín unha certa molestia nas articulacións dos dedos, pero foi pasaxeira. En canto ao cansazo que debía producir un paseo de dúas horas, embutido nunha escafandra á que non estaba afeito, era practicamente nulo, pois os meus movementos, axudados pola auga, producíanse cunha sorprendente facilidade.
Chegados a unha profundidade de trescentos pés, viamos aínda, pero debilmente, os raios do sol. Á súa intensa luz sucedera un crepúsculo avermellado, a medio termo entre o día e a noite. Con todo, viamos aínda o suficiente como para non necesitar do concurso dos aparellos Ruhmkorff.
O capitán Nemo detívose, esperou a que me unise a el e entón mostroume co dedo unhas masas negras que se destacaban na escuridade a curta distancia.
«É o bosque da illa de Crespo», pensei. E non me equivocaba.
Facía xa aproximadamente hora e media que sairamos do Nautilus. Era xa case mediodía, a xulgar pola perpendicularidad dos raios solares, que xa non se refractaban. A maxia das cores foi desaparecendo aos poucos, e os matices da esmeralda e do zafiro borráronse do noso firmamento. Camiñabamos a un paso regular que resoaba sobre o chan cunha gran intensidade. Os menores ruídos transmitíanse cunha rapidez á que non está afeito o oído en terra. En efecto, a auga é para o son mellor vehículo que o aire e propágase nela cunha rapidez catro veces maior.
Naquel momento, o chan adquiriu un declive moi pronunciado. A luz cobrou unha tonalidade uniforme. Alcanzamos unha profundidade de cen metros que nos someteu a unha presión de dez atmosferas. Pero os nosos traxes estaban tan ben concibidos para iso que esa presión non me causou ningún sufrimento. unicamente sentín unha certa molestia nas articulacións dos dedos, pero foi pasaxeira. En canto ao cansazo que debía producir un paseo de dúas horas, embutido nunha escafandra á que non estaba afeito, era practicamente nulo, pois os meus movementos, axudados pola auga, producíanse cunha sorprendente facilidade.
Chegados a unha profundidade de trescentos pés, viamos aínda, pero debilmente, os raios do sol. Á súa intensa luz sucedera un crepúsculo avermellado, a medio termo entre o día e a noite. Con todo, viamos aínda o suficiente como para non necesitar do concurso dos aparellos Ruhmkorff.
O capitán Nemo detívose, esperou a que me unise a el e entón mostroume co dedo unhas masas negras que se destacaban na escuridade a curta distancia.
«É o bosque da illa de Crespo», pensei. E non me equivocaba.
25 de maio de 2012
Cousas lidas en libros
Galiza, terra provincial asoballada, pagaba en homes e diñeiro, en froitos e en sangue, e soilo cobraba bulras e desprezos porque os millores dos seus fillos fixéranlle traizón. Eranlles noxentos os doce ceos bretemosos, fuxiran pras terras do sol e do ceo azul. Esqueceranse de ser Europa e gostaron da Iberia mudexar, espallada e imperialista.
24 de maio de 2012
23 de maio de 2012
2001 - Unha odisea espacial
Todos recoñecerán detrás deste título unha afamada película de 1968 dirixida por Stanley Kubrick. Pero o que pode que ninguén sepa é que o seu coguionista era o mesmísimo Arthur C. Clarke, o que paralelamente tamén lle daba ese mesmo ano a súa forma libresca.
É ata certo purto desconcertante que moita xente non o sepa, porque precisamente o máis lóxico despois de non entender unha película é buscar unha posible versión escrita. Pero tras dudares moito que un sexa máis parvo ca maioría, máis tampouco un xenial decodificador de enigmas, e para esclarecer as interminables dudas e comeduras de miolo que a experiencia visual Kubrickiana acarrea, non lle queda a un máis remedio que rendirse finalmente ás xenerosas revelacións que Sir Arthur nos lega.
Descóbrese así con sorpresa que todo o que na película se vela e deixa de mencionar non é por incompetencia do director, senón máis ben intelixentemente xulgado baixo ó inveterado costume de dotar de mérito e respecto ás cousas que non logramos entender. No caso dos filmes admitir unha posible incapacidade cognitiva audiovisual sería o caro precio a pagar.
É ata certo purto desconcertante que moita xente non o sepa, porque precisamente o máis lóxico despois de non entender unha película é buscar unha posible versión escrita. Pero tras dudares moito que un sexa máis parvo ca maioría, máis tampouco un xenial decodificador de enigmas, e para esclarecer as interminables dudas e comeduras de miolo que a experiencia visual Kubrickiana acarrea, non lle queda a un máis remedio que rendirse finalmente ás xenerosas revelacións que Sir Arthur nos lega.
Descóbrese así con sorpresa que todo o que na película se vela e deixa de mencionar non é por incompetencia do director, senón máis ben intelixentemente xulgado baixo ó inveterado costume de dotar de mérito e respecto ás cousas que non logramos entender. No caso dos filmes admitir unha posible incapacidade cognitiva audiovisual sería o caro precio a pagar.
Admitindo eu por tanto, tras o visionado, a miña incapacidade de non saber que é o que realmente obriga a HAL a comportarse da maneira en que o fai; a adiviñar o sentido dos endemoniados monolitos; ou a enfermar con ese final que chega cando todavía agardas unha paliativa e pertinente media hora de epílogo aclaratorio; admitindo isto, repito, debo afirmar que o libro é incomparablemente superior á película, non só porque a historia quede minuciosamente desvelada e dese modo asimilada, senón porque aquilo que se pode chegar a asimilar é algo marabillosamente inquietante, trascendental, humano e universal.
E todo isto só o chegas a sospeitar lixeiramente no filme, botándose así a perder a súa verdadeira alma en beneficio diso que chaman arte.
22 de maio de 2012
FAME, SOEDADE E BÁGOAS
Noutrora morría o lume
e os nenos topeneaban,namentras o tío Manuel
botaba unha ollada ás vacas.
O compañeiro morreu
e os fillos, quen os xuntara!,
que o vento da emigración
espallounos como fiaspas.
Por quen agardas, María,
coa Lúa chea de lobos
e as estrela afogadas
na fonda cunca dos ollos?
Por quen agardas teimosa
na noite mais ateigada?,
ninguén precisa de tí
nin tí precisas xa nada.
Se foses nova, quen sabe!
se aló nunha patria estrana
atoparía-la quentura
dun home, un pan e unha casa.
Que esta terra soio dá
fame, soedade e bágoas.
Ai quen poidera fuxir
na compaña da esperanza!.
Agora xa non, María,
somentes a terra agarda
e chama por ti mainiño
pra que xurdas nas carpazas.
Pra que xurdas na carpazas,
pra que mergulles nas fontes,
pra te acaneares nas arbres
ó compas do vento norte.
Mais agarda outro anaquiño,
miña vella na lareira,
que han de voltar un día
e han de atopar lume nela.
Tí es quen garda-la patria,
aqui coa vida acesa,
non deixes morre-lo lume
astra que eles traian leña.
21 de maio de 2012
Unha frase para empezar a semana
Se o orgulloso soubese o ridículo que aparece ante quen o coñecen, por orgullo sería humilde.
Aquilo
Aquilo
20 de maio de 2012
Libro de Relatos de Xadrez
A colección de Libros de Peto chegou ao seu número 13.
Este libro é agasallo para os socios da Asociación Galega de Xadrecistas na temporada 2011-2012.
Podes conseguilo nas actividades desa entidade.
Este libro é agasallo para os socios da Asociación Galega de Xadrecistas na temporada 2011-2012.
Podes conseguilo nas actividades desa entidade.
19 de maio de 2012
20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXV).
De súpeto, debuxáronse ante os nosos ollos algunhas formas case diluídas ao lonxe. Eran unhas magníficas rocas tapizadas das máis belas mostras de zoófitos. Pero o que máis chamou a miña atención foi un efecto especial ao medio en que me achaba.
Eran nese momento o dez da mañá. Os raios do sol tocaban a superficie das augas nun ángulo bastante oblicuo, e ao contacto da súa luz descomposta pola refracción, como a través dun prisma, flores, rocas, plantas, cunchas e pólipos tinguíanse nos seus bordos do sete colorees do espectro. O entrelazamiento de cores era unha marabilla, unha festa para os ollos, un verdadeiro calidoscopio de verde, de amarelo, de laranxa, de violeta, de añil, azul .... en fin, toda a paleta dun furioso colorista. Canto sentía non poder comunicar a Conseil as vivas sensacio s que me emabargaban e rivalizar con el en exclamacións deliración! Non sabía, como o capitán Nemo e o seu
compañeiro, cambiar os meus pensamentos por signos convidos. Por iso, falábame a min mesmo e gritaba na esfera de cobre que rodeaba a miña cabeza, gastando así en vas palabras máis aire do conveniente.
Ante tan espléndido espectáculo, Conseil detívose como eu. Evidentemente, en presenza desas mostras de zoófitos e moluscos, o bo raparigo dedicábase, como de costume, ao pracer da clasificación. Pólipos e equinodermos abundaban no chan. Os isinos variados; as cornularias que viven no illamento; acios de oculinas virxes, noutro tempo designadas co nome de «coral branco»; as fungias erizadas en forma de fungos; as anemones, adheridas polo seu disco muscular, semellaban un tapiz de flores esmaltado de porpites adornadas coa súa gorguera de tentáculos azulados; de estrelas de mar que constelaban a area e de asterofitos verrugosos, finos encaixes que se diría bordados pola man das náyades e cuxos festones movíanse ante as ondulaciones provocadas pola nosa marcha. Sentía un verdadeiro pesar ao ter que esmagar baixo os meus pés os brillantes especímenes de moluscos que por milleiros sementaban o chan: os peites concéntricos; os martelos; as donáceas, verdadeiras cunchas saltarinas; os trocos; os cascos vermellos; os estrombos á-de- -anxo; as afisias e tantos outros produtos deste inesgotable océano. Pero había que seguir andando e continuamos cara a adiante, mentres por encima das nosas cabezas bogaban tropeles de fisalias coas súas tentáculos azuis flotando detrás como un ronsel, e medusas, cuxas ombrelas opalinas ou rosáceas festoneadas por unha raia azul abrigábannos» dos raios solares, e pelagias noctilucas que, na escuridade, sementarían o noso camiño de resplandores fosforescentes.
Entrevín todas esas marabillas no espazo dun cuarto de milla, deténdome apenas e seguindo ao capitán Nemo que, de cando en vez, facíame algunha que outro sinal. A natureza do chan empezou a modificarse. Á chaira de area sucedeu unha capa de barro viscoso que os americanos chaman oaze, composta unicamente de cunchas silíceas ou calcáreas. Logo percorremos unha pradaría de algas, plantas pelágicas moi frondosas que as augas non arrincaran aínda. Aquel céspede apertado e abrandado podería rivalizar coas máis brandas alfombras tecidas pola man do home. Pero á vez que baixo os nosos pés, a vexetación estendíase tamén sobre as nosas cabezas. Unha lixeira bóveda de plantas mariñas, pertencentes á exuberante familia das algas, das que se coñecen máis de dous mil especies, cruzábase na superficie das augas. Vía flotar longas cintas de fucos, globulosos uns, tubulados outros, laurencias, cladóstefos de follas finísimas, rodimenas palmeadas semellantes a abanicos de cactus. Observei que as plantas verdes mantíñanse preto da superficie do mar, mentres que as vermellas ocupaban unha profundidade media, deixando o fondo aos hidrófilos negros ou escuros.
Eran nese momento o dez da mañá. Os raios do sol tocaban a superficie das augas nun ángulo bastante oblicuo, e ao contacto da súa luz descomposta pola refracción, como a través dun prisma, flores, rocas, plantas, cunchas e pólipos tinguíanse nos seus bordos do sete colorees do espectro. O entrelazamiento de cores era unha marabilla, unha festa para os ollos, un verdadeiro calidoscopio de verde, de amarelo, de laranxa, de violeta, de añil, azul .... en fin, toda a paleta dun furioso colorista. Canto sentía non poder comunicar a Conseil as vivas sensacio s que me emabargaban e rivalizar con el en exclamacións deliración! Non sabía, como o capitán Nemo e o seu
compañeiro, cambiar os meus pensamentos por signos convidos. Por iso, falábame a min mesmo e gritaba na esfera de cobre que rodeaba a miña cabeza, gastando así en vas palabras máis aire do conveniente.
Ante tan espléndido espectáculo, Conseil detívose como eu. Evidentemente, en presenza desas mostras de zoófitos e moluscos, o bo raparigo dedicábase, como de costume, ao pracer da clasificación. Pólipos e equinodermos abundaban no chan. Os isinos variados; as cornularias que viven no illamento; acios de oculinas virxes, noutro tempo designadas co nome de «coral branco»; as fungias erizadas en forma de fungos; as anemones, adheridas polo seu disco muscular, semellaban un tapiz de flores esmaltado de porpites adornadas coa súa gorguera de tentáculos azulados; de estrelas de mar que constelaban a area e de asterofitos verrugosos, finos encaixes que se diría bordados pola man das náyades e cuxos festones movíanse ante as ondulaciones provocadas pola nosa marcha. Sentía un verdadeiro pesar ao ter que esmagar baixo os meus pés os brillantes especímenes de moluscos que por milleiros sementaban o chan: os peites concéntricos; os martelos; as donáceas, verdadeiras cunchas saltarinas; os trocos; os cascos vermellos; os estrombos á-de- -anxo; as afisias e tantos outros produtos deste inesgotable océano. Pero había que seguir andando e continuamos cara a adiante, mentres por encima das nosas cabezas bogaban tropeles de fisalias coas súas tentáculos azuis flotando detrás como un ronsel, e medusas, cuxas ombrelas opalinas ou rosáceas festoneadas por unha raia azul abrigábannos» dos raios solares, e pelagias noctilucas que, na escuridade, sementarían o noso camiño de resplandores fosforescentes.
Entrevín todas esas marabillas no espazo dun cuarto de milla, deténdome apenas e seguindo ao capitán Nemo que, de cando en vez, facíame algunha que outro sinal. A natureza do chan empezou a modificarse. Á chaira de area sucedeu unha capa de barro viscoso que os americanos chaman oaze, composta unicamente de cunchas silíceas ou calcáreas. Logo percorremos unha pradaría de algas, plantas pelágicas moi frondosas que as augas non arrincaran aínda. Aquel céspede apertado e abrandado podería rivalizar coas máis brandas alfombras tecidas pola man do home. Pero á vez que baixo os nosos pés, a vexetación estendíase tamén sobre as nosas cabezas. Unha lixeira bóveda de plantas mariñas, pertencentes á exuberante familia das algas, das que se coñecen máis de dous mil especies, cruzábase na superficie das augas. Vía flotar longas cintas de fucos, globulosos uns, tubulados outros, laurencias, cladóstefos de follas finísimas, rodimenas palmeadas semellantes a abanicos de cactus. Observei que as plantas verdes mantíñanse preto da superficie do mar, mentres que as vermellas ocupaban unha profundidade media, deixando o fondo aos hidrófilos negros ou escuros.
18 de maio de 2012
CANTIGA DE BERCE
Durme meu neno, durme,
sen máis pranto,
que o tempo de choraren,
vai pasando
Que a terra na que vives,
no quere bágoas,
precisa homes enteiros,
pra liberala.
Durme meu neno, durme,
colle forzas,
que a vida que che agarda,
pide loita.
Recollera-lo froito
sementado,
no inverno escuro e frio,
no que estamos.
Semente feita en sangue por un pobo
que xurde dende a historia, dende o sono,
un sono cheo de aldraxe e miserento,
un sono de inxusticias e silencio.
Mira a língoa que falo, despreciada,
por ser língoa de probes, língoa escrava,
son o orgullo que temos, língoa de probes.
Só neles hai verdade e máis honores.
Durme meu neno, durme, niste colo,
que esta terra de escravos non tén odio.
Tén séculos de espranza, agardada,
que pón hoxe nos fillos que amamanta.
sen máis pranto,
que o tempo de choraren,
vai pasando
Que a terra na que vives,
no quere bágoas,
precisa homes enteiros,
pra liberala.
Durme meu neno, durme,
colle forzas,
que a vida que che agarda,
pide loita.
Recollera-lo froito
sementado,
no inverno escuro e frio,
no que estamos.
Semente feita en sangue por un pobo
que xurde dende a historia, dende o sono,
un sono cheo de aldraxe e miserento,
un sono de inxusticias e silencio.
Mira a língoa que falo, despreciada,
por ser língoa de probes, língoa escrava,
son o orgullo que temos, língoa de probes.
Só neles hai verdade e máis honores.
Durme meu neno, durme, niste colo,
que esta terra de escravos non tén odio.
Tén séculos de espranza, agardada,
que pón hoxe nos fillos que amamanta.
17 de maio de 2012
Aforismos de Leonardo
58.- Oh, dormilón!, que cousa é o soño? É a imaxe da morte. Por que, pois, non conduces a bo fin algunha obra que, despois de morto, déache unha descrición de vida perfecta, a ti, que mentres vives aseméllasche polo soño aos míseros mortos?
16 de maio de 2012
O zoo humano
Desmond Morris, zoólogo e etólogo inglés, escribe en 1969 "O zoo humano", continuación do seu xenial libro "O mono espido", no que buscaba similitudes no comportamento e apariencia do home coe seu curmán mais cercano, o mono.
Neste caso as similitudes búscanse entre as cidades cos zoolóxicos que albergamos dentro delas.
En torno a sete apartados Desmond Morris evalúa os cambios sufridos polo home desde que este recorría incansablemente as pradeiras en pequenas manadas en busca de alimentos, ate que gracias a agricultura comeza a asentarse en pequenas aldeas que chegan a crecer ata as metrópolis do siglo XXI.
O problema por tanto é que nun asentamento tribal son ducias de persoas, nunha aldea corriente centenas, na Atenas Clásica eran veinte mil, na actual xa tres millons, sendo outras moitas cidades as que pasan de dez millóns. A causa desa ruptura nas conexións do cerebro coa realidade é por tanto non so a superpoboación, senón a ineficacia das nosas neuronas en reproducirse ó mesmo ritmo ca os nosos xenes.
É ridículo pensalo e ofensivo admitilo, pero un bebé de Neanderthal criado e educado a día de hoxe por un Sapien Sapiens, pasaría perfectamente por un cidadano máis.
Atópanse demasiadas similitudes entre as actitudes dos animais dos zoos e os das cidades para non se decatar de que algo vai mal:
Masturbación; fetichismo sexual; masoquismo; tics; obesidade; arquitectura monótona e simétrica dos nosos refuxios; actividades funcionais sacadas da sua función primixenia, unha das cales é o sexo (o autor recoñece dez funcions distintas: procreador, formador de parella, mantedor de parella, fisiolóxico, exploratorio, recompensador por si mesmo, ocupacional, tranquilizador, comercial e de estatus), pero tamén estan dormir, beber ou comer, andar (deambular), etc ; problemas de saúde; a violencia extrema (guerras, asesinatos, torturas...); estranas costumes; problemas de socialización; perdida de interés pola cousas; loucura; confusión de parella ou raza (o autor señala aqui a homosexualidade como equivalente); roubos, etc.
Como vemos aínda non resolvemos todos os problemas da estresante e paradóxicamente solitarias vidas das nosas mega urbes . Non estamos equipados, como as termitas, para convertirnos voluntariamente en membros dunha vasta comunidade. Nin para enfrentarnos a unha masa de descoñecidos disfrazados de membros da nosa tribu. Somos, e continuaremos sendo, simples animais tribais.
Pero non por iso nos extinguimos, todo o contrario, á capacidade de inxenio e á plasticidade do home debémoslles todas estas estratexias para sair do paso:
A competición, tanto deportiva como laboral; as encarnizadas loitas de estatus; as asociacións, agrupacións, clubs, modas, etc, que simulan esas tribus ás que pouco tempo atrás pertencíamos; a creación de estímulos ou problemas tamén nos axudan a eliminar a monotonía e ociosidade dunhas vidas aparentemente carentes de sentido (este problema non pasaba polas nosas mentes cando so tiñamos que pensar en buscar auga e alimento, defender o noso territorio, coidar os crios e evitar os enimigos); a creación artificial de grupos propios xa sexa entre países, razas, rexións, nos axuda a darnos unha identidade e poder falar dun "Outros" ou dun "Eles", aínda que físicamente e históricamente sexamos un "Nós"; outro exemplo dado no libro e que chama a atencion pola súa actual prevalecencia, é a festa da democracia, un xenial invento no que votando cada catro anos o cidadán ten a sensación de ser por un día o dono do seu destino.
Con este pequeno resumen recollín un pouquiño de cada apartado: Como todo así de golpe queda moi seco e explícito, anímovos a ler o libro no que aparecen infinidade de datos curiosos e asombrosas explicacións sobre moitas das nosas costumes sempre tratando de buscarlle a súa equivalencia animal. E sempre a ten porque nós o fomos, coma quen di, onte..
Neste caso as similitudes búscanse entre as cidades cos zoolóxicos que albergamos dentro delas.
En torno a sete apartados Desmond Morris evalúa os cambios sufridos polo home desde que este recorría incansablemente as pradeiras en pequenas manadas en busca de alimentos, ate que gracias a agricultura comeza a asentarse en pequenas aldeas que chegan a crecer ata as metrópolis do siglo XXI.
O problema por tanto é que nun asentamento tribal son ducias de persoas, nunha aldea corriente centenas, na Atenas Clásica eran veinte mil, na actual xa tres millons, sendo outras moitas cidades as que pasan de dez millóns. A causa desa ruptura nas conexións do cerebro coa realidade é por tanto non so a superpoboación, senón a ineficacia das nosas neuronas en reproducirse ó mesmo ritmo ca os nosos xenes.
É ridículo pensalo e ofensivo admitilo, pero un bebé de Neanderthal criado e educado a día de hoxe por un Sapien Sapiens, pasaría perfectamente por un cidadano máis.
Atópanse demasiadas similitudes entre as actitudes dos animais dos zoos e os das cidades para non se decatar de que algo vai mal:
Masturbación; fetichismo sexual; masoquismo; tics; obesidade; arquitectura monótona e simétrica dos nosos refuxios; actividades funcionais sacadas da sua función primixenia, unha das cales é o sexo (o autor recoñece dez funcions distintas: procreador, formador de parella, mantedor de parella, fisiolóxico, exploratorio, recompensador por si mesmo, ocupacional, tranquilizador, comercial e de estatus), pero tamén estan dormir, beber ou comer, andar (deambular), etc ; problemas de saúde; a violencia extrema (guerras, asesinatos, torturas...); estranas costumes; problemas de socialización; perdida de interés pola cousas; loucura; confusión de parella ou raza (o autor señala aqui a homosexualidade como equivalente); roubos, etc.
Como vemos aínda non resolvemos todos os problemas da estresante e paradóxicamente solitarias vidas das nosas mega urbes . Non estamos equipados, como as termitas, para convertirnos voluntariamente en membros dunha vasta comunidade. Nin para enfrentarnos a unha masa de descoñecidos disfrazados de membros da nosa tribu. Somos, e continuaremos sendo, simples animais tribais.
Pero non por iso nos extinguimos, todo o contrario, á capacidade de inxenio e á plasticidade do home debémoslles todas estas estratexias para sair do paso:
A competición, tanto deportiva como laboral; as encarnizadas loitas de estatus; as asociacións, agrupacións, clubs, modas, etc, que simulan esas tribus ás que pouco tempo atrás pertencíamos; a creación de estímulos ou problemas tamén nos axudan a eliminar a monotonía e ociosidade dunhas vidas aparentemente carentes de sentido (este problema non pasaba polas nosas mentes cando so tiñamos que pensar en buscar auga e alimento, defender o noso territorio, coidar os crios e evitar os enimigos); a creación artificial de grupos propios xa sexa entre países, razas, rexións, nos axuda a darnos unha identidade e poder falar dun "Outros" ou dun "Eles", aínda que físicamente e históricamente sexamos un "Nós"; outro exemplo dado no libro e que chama a atencion pola súa actual prevalecencia, é a festa da democracia, un xenial invento no que votando cada catro anos o cidadán ten a sensación de ser por un día o dono do seu destino.
15 de maio de 2012
Imprescindibles - El incierto señor Cunqueiro
Aproximación en profundidade á obra do escritor Álvaro Cunqueiro, así como á súa producción narrativa, teatral, poética, xornalística e gastronómica.
Documental na TVE
http://www.rtve.es/alacarta/videos/imprescindibles/imprescindibles-incierto-senor-cunqueiro/1138059/
Documental na TVE
http://www.rtve.es/alacarta/videos/imprescindibles/imprescindibles-incierto-senor-cunqueiro/1138059/
14 de maio de 2012
Unha frase para empezar a semana
Nunca midas a altura dunha montaña, senón ata que coroes a cima. Entón verás cuan baixa era.
Dag Hammarskjold
Dag Hammarskjold
13 de maio de 2012
12 de maio de 2012
20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXIV).
O capitán Nemo introduciu a súa cabeza na esfera metálica, e Conseil e eu fixemos o propio, non sen antes ouvir ao canadense desexarnos ironicamente unha «boa caza». Os nosos traxes terminaban nun colar de cobre furado ao que se axustaba o casco de metal. Tres aberturas protexidas por grosos cristais permitían ver en todas as direccións sen máis que ladear a cabeza no interior da esfera.
Unha vez que esta se achou axustada, os aparellos Rouquayrol, colocados ás costas, comezaron a fimcionar.
Puiden comprobar que se respiraba perfectamente.
Coa lámpada Ruhmkorff suspendida do meu cinto e co fusil na man, acheime listo para partir. Pero aprisionado nun traxe tan pesado e cravado ao chan polas miñas solas de chumbo resultoume imposible dar un paso.
O caso estaba previsto, pois sentín que me empuxaban cara a unha pequena cabina contigua ao vestiario. Igualmente impelidos, os meus compañeiros seguíronme. Puiden ouvir como se pechaba tras nós unha porta provista de obturadores, e súbitamente achámonos envolvidos nunha profunda escuridade.
Tras uns minutos de espera, ouvín un vivo asubío, á vez que sentín que o frío gañaba o meu corpo desde os pés ao peito. Evidentemente, desde o interior do barco e mediante unha válvula deuse entrada nel á auga exterior que nos invadía e que pronto encheu a cámara en que nos achabamos. Unha segunda porta practicada no flanco do Nautilus abriuse entón dando paso a unha difusa claridade. Un instante despois, os nosos pés hollaban o fondo do mar.
Como poder transcribir agora as impresións indelebles que deixou en min este paseo baixo as augas?
As palabras son impotentes para expresar tales marabillas. Cando o mesmo pincel é incapaz de reflectir os efectos particulares do elemento líquido, como podería reproducilos a pluma?
O capitán Nemo ía diante e o seu compañeiro pechaba a marcha a algúns pasos de nós. Conseil e eu mantiñámonos/mantiñámosnos un preto do outro, a pesar de que non fose posible cambiar unha soa palabra a través dos nosos caparazones metálicos. Eu non sentía xa a pesadez do meu revestimento, nin a das botas, nin a do meu depósito de aire, nin a da esfera en cuxo interior a miña cabeza se bamboleaba como unha améndoa na súa cascarón. Ao mergullarse na auga, todos estes obxectos perdían unha parte do seu peso igual á do líquido desprazado, e eu aproveitaba con pracer esta lei física descuberta por Arquímedes.
Deixara de ser unha masa inerte e tiña unha liberdade de movementos relativamente ampla.
Asombroume a potencia da luz que, a trinta pés baixo a superficie do océano, chegaba ao fondo.
Os raios solares atravesaban fácihnente aquela masa acuosa disipando a súa coloración. Podía distinguir con nitidez os obxectos a unha distancia de cen metros. Máis aló, os fondos desfacíanse en finas degradacións do azul até borrarse na escuridade. Verdadeiramente, a auga que me rodeaba era case como o aire, máis densa que a atmosfera terrestre, pero case tan diáfana. Por encima de min, distinguía a tranquila superficie do mar.
Camiñabamos sobre unha area fina lisa, non engurrada como a das praias que conservan a pegada da resaca. Aquela alfombra cegadora, como un verdadeiro reflector, reflectía os raios do sol cunha sorprendente intensidade, producindo unha inmensa reverberación que penetraba en todas as moléculas líquidas. Creráseme se afirmo que a esa profundidade de trinta pés vía eu coma se estivese na superficie? Durante un cuarto de hora andamos por ese fondo de area sementado dunha impalpable capa de po de cunchas. O casco do Nautilus, perceptible como un longo escollo, desaparecía aos poucos, pero o seu fanal, cando se fixese a noite no medio das augas, facilitaría
o noso retorno a bordo, coa proxección dos seus raios nítidamente visibles. Efecto difícil de comprender para quen non viu máis que en terra esas luces brancas tan vivamente acusadas. Alí, o po que satura o aire dálles a aparencia dunha néboa luminosa; pero no mar, como baixo o mar, esa luz transmítese cunha incomparable pureza.
Seguiamos camiñando por aquela vasta chaira que parecía non ter límites. Ao cortar coa man a masa líquida que se pechaba tras de min, comprobei que a pegada dos meus pasos borrábase inmediatamente baixo a presión da auga.
Unha vez que esta se achou axustada, os aparellos Rouquayrol, colocados ás costas, comezaron a fimcionar.
Puiden comprobar que se respiraba perfectamente.
Coa lámpada Ruhmkorff suspendida do meu cinto e co fusil na man, acheime listo para partir. Pero aprisionado nun traxe tan pesado e cravado ao chan polas miñas solas de chumbo resultoume imposible dar un paso.
O caso estaba previsto, pois sentín que me empuxaban cara a unha pequena cabina contigua ao vestiario. Igualmente impelidos, os meus compañeiros seguíronme. Puiden ouvir como se pechaba tras nós unha porta provista de obturadores, e súbitamente achámonos envolvidos nunha profunda escuridade.
Tras uns minutos de espera, ouvín un vivo asubío, á vez que sentín que o frío gañaba o meu corpo desde os pés ao peito. Evidentemente, desde o interior do barco e mediante unha válvula deuse entrada nel á auga exterior que nos invadía e que pronto encheu a cámara en que nos achabamos. Unha segunda porta practicada no flanco do Nautilus abriuse entón dando paso a unha difusa claridade. Un instante despois, os nosos pés hollaban o fondo do mar.
Como poder transcribir agora as impresións indelebles que deixou en min este paseo baixo as augas?
As palabras son impotentes para expresar tales marabillas. Cando o mesmo pincel é incapaz de reflectir os efectos particulares do elemento líquido, como podería reproducilos a pluma?
O capitán Nemo ía diante e o seu compañeiro pechaba a marcha a algúns pasos de nós. Conseil e eu mantiñámonos/mantiñámosnos un preto do outro, a pesar de que non fose posible cambiar unha soa palabra a través dos nosos caparazones metálicos. Eu non sentía xa a pesadez do meu revestimento, nin a das botas, nin a do meu depósito de aire, nin a da esfera en cuxo interior a miña cabeza se bamboleaba como unha améndoa na súa cascarón. Ao mergullarse na auga, todos estes obxectos perdían unha parte do seu peso igual á do líquido desprazado, e eu aproveitaba con pracer esta lei física descuberta por Arquímedes.
Deixara de ser unha masa inerte e tiña unha liberdade de movementos relativamente ampla.
Asombroume a potencia da luz que, a trinta pés baixo a superficie do océano, chegaba ao fondo.
Os raios solares atravesaban fácihnente aquela masa acuosa disipando a súa coloración. Podía distinguir con nitidez os obxectos a unha distancia de cen metros. Máis aló, os fondos desfacíanse en finas degradacións do azul até borrarse na escuridade. Verdadeiramente, a auga que me rodeaba era case como o aire, máis densa que a atmosfera terrestre, pero case tan diáfana. Por encima de min, distinguía a tranquila superficie do mar.
Camiñabamos sobre unha area fina lisa, non engurrada como a das praias que conservan a pegada da resaca. Aquela alfombra cegadora, como un verdadeiro reflector, reflectía os raios do sol cunha sorprendente intensidade, producindo unha inmensa reverberación que penetraba en todas as moléculas líquidas. Creráseme se afirmo que a esa profundidade de trinta pés vía eu coma se estivese na superficie? Durante un cuarto de hora andamos por ese fondo de area sementado dunha impalpable capa de po de cunchas. O casco do Nautilus, perceptible como un longo escollo, desaparecía aos poucos, pero o seu fanal, cando se fixese a noite no medio das augas, facilitaría
o noso retorno a bordo, coa proxección dos seus raios nítidamente visibles. Efecto difícil de comprender para quen non viu máis que en terra esas luces brancas tan vivamente acusadas. Alí, o po que satura o aire dálles a aparencia dunha néboa luminosa; pero no mar, como baixo o mar, esa luz transmítese cunha incomparable pureza.
Seguiamos camiñando por aquela vasta chaira que parecía non ter límites. Ao cortar coa man a masa líquida que se pechaba tras de min, comprobei que a pegada dos meus pasos borrábase inmediatamente baixo a presión da auga.
11 de maio de 2012
Cousas de libros
10 de maio de 2012
9 de maio de 2012
Outra volta de rosca
Trátase dunha das obras máis coñecidas de Henry James, escritor novaiorquino nacido en 1843.
A obra publicouse en 1898, só un ano despois de que o fixera o Drácula de Bram Stoker. Henry vivía nese momento en Inglaterra e cabe a posibilidade de que tivera fresca a lectura de Drácula cando el mesmo se decidiu a elaborar a súa propia historia de terror.
O terror achegase polas prolongadas ausencias de este, máis que por constantes aparicións infernais. A aparente calma que se percibe no ambiente é o máis intrigante. En calquer momento o peor pode pasar.
Outro truco do escritor por ende moi usado hoxe en día, é facer que o bo parezca o malo, e o malo o bo, ou os bos non tan bos.
Son tamén constantes os monólogos internos das personaxes .Isto pode facer o libro algo denso con frases demasiado longas e articuladas, sen embargo este hiperrealismo ten os seus fans e na redundancia deses principios descansa precisamente o seu éxito.
En canto a historia mesma, unha xoven institutriz encárgase de cuidar dous rapaciños nunha gran mansión, os que do tan ben que se portan non poden atraer mais que sospeitas.
¿Atreverse a olvidar o amor que sente por eles para descubrir o seu segredo, segredo que se cadra nin exista?
¿Precisamente por ese amor que lles ten, non importarlle ser odiada por elo?
8 de maio de 2012
7 de maio de 2012
6 de maio de 2012
CRISTOBO
Vexan un caso chocante
nas montañas do Cebreiro,
como unha nena ben feita
que casou con un gaiteiro.
El chamábase Cristobo
e un día vendeu a gaita,
enfadouselle a muller
seica lle facía falta.
Pois non te enfades muller
porque che vendín a gaita,
vendina por que era vella
e estaba toda estragada.
Pois boa cousa fixeche,
seica te tentou o demo?,
xa te podes marchar da casa
que eu sen gaita non te quero.
Ó outro día o Cristobo
veu ó escurecer pra casa,
saíulle a muller á porta
por ver se traía a gaita.
E en canto lle víu a nova
botoulle a man ó punteiro.
Esta si que che é graciosa,
tiruliru meu gaiteiro!.
E a outra nena pasoulle
outro caso parecido
que casou cun rapaz
que sempre estaba dormido.
Tan pronto que se deitaba
xa se poñía a roncar
e ela desesperada
poñíase a rezar.
Así pasaron tres meses
sempre da mesma maneira
o rapaz ronca que ronca
e a nena reza que reza
Pero ó cabo deste tempo
a probiña da rapaza
pasoulle a man despaciño
e viu que non tiña nada
Vaia por Dios!, dixo ela,
que me vexo en bon apuro,
nunca pensei que houbera
homes tan probes no mundo.
Así que ai rapaciñas!
ai, as que estades solteiras!
hai que rexistrar ós mozos
igual que ás vacas na feira.
nas montañas do Cebreiro,
como unha nena ben feita
que casou con un gaiteiro.
El chamábase Cristobo
e un día vendeu a gaita,
enfadouselle a muller
seica lle facía falta.
Pois non te enfades muller
porque che vendín a gaita,
vendina por que era vella
e estaba toda estragada.
Pois boa cousa fixeche,
seica te tentou o demo?,
xa te podes marchar da casa
que eu sen gaita non te quero.
Ó outro día o Cristobo
veu ó escurecer pra casa,
saíulle a muller á porta
por ver se traía a gaita.
E en canto lle víu a nova
botoulle a man ó punteiro.
Esta si que che é graciosa,
tiruliru meu gaiteiro!.
E a outra nena pasoulle
outro caso parecido
que casou cun rapaz
que sempre estaba dormido.
Tan pronto que se deitaba
xa se poñía a roncar
e ela desesperada
poñíase a rezar.
Así pasaron tres meses
sempre da mesma maneira
o rapaz ronca que ronca
e a nena reza que reza
Pero ó cabo deste tempo
a probiña da rapaza
pasoulle a man despaciño
e viu que non tiña nada
Vaia por Dios!, dixo ela,
que me vexo en bon apuro,
nunca pensei que houbera
homes tan probes no mundo.
Así que ai rapaciñas!
ai, as que estades solteiras!
hai que rexistrar ós mozos
igual que ás vacas na feira.
5 de maio de 2012
20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXIII).
16. Andando pola chaira
Aquela cabina era, para falar con propiedade, o arsenal e o vestiario do Nautilus. Colgadas das paredes, unha ducia de escafandras esperaban aos expedicionarios.
Ao velas, Ned Land manifestou unha grande repugnancia á idea de introducirse nunha delas.
-Pero, Ned -díxenlle-, os bosques da illa Crespo son submariños.
-Vaia! -dixo o arponeiro, desilusionado ao ver desvanecerse os seus soños de carne fresca-, e vostede, señor Aronnax, vai meterse nunha roupaxe así?
-É necesario, Ned.
-É vostede moi libre de facelo -respondeu o arponeiro, alzándose de ombreiros-, pero o que é eu, a menos que se me obrigue, nunca me meterei nunha destas vestimentas.
-Ninguén vai obrigarlle, señor Ned -dixo o capitán Nemo.
-E Conseil, vai arriscarse? -preguntou Ned.
-Eu seguirei ao señor onde vaia -respondeu Conseil.
A unha chamada do capitán, acudiron dous homes da tripulación para axudarnos a pornos aqueles traxes impermeables, feitos de caucho e sen costuras e realizados de modo que os seus usuarios puidesen soportar presións considerables. Díxose unha armadura elástica á vez que resistente. Formados aqueles estraños traxes por chaqueta e pantalón, este se empalmaba cunhas grosas botas gornecidas cunhas pesadas solas de chumbo. O tecido da chaqueta estaba reforzado por fmas láminas de cobre, que acoirazaban o peito protexéndolle da presión das augas e que permitían o libre funcionamento dos pulmóns; as súas mangas terminaban nuns fmos luvas que deixaban ás mans gran liberdade de movementos.
Como se ve, tales escafandras perfeccionadas distaban moito de recubrimientos tan informes como as corazas de cortiza, os cofres, e os traxes mariños inventados ou preconizados no século XVIII.
O capitán Nemo, un dos seus compañeiros -unha especie de Hércules, que debía ter unha forza prodixiosa-, Conseil e eu achámonos pronto revestidos daqueles traxes, a falta tan só xa de aloxar as nosas cabezas nas súas esferas metálicas. Pero antes de proceder a esta operación, pedín permiso ao capitán para examinar os fusís que nos estaban destinados.
Un dos homes do Nautilus presentoume un fusil moi sinxelo cuxa culata, feita de aceiro e oca no seu interior, era de gran dimensión. A culata servía de depósito ao aire comprimido ao que unha válvula, accionada por un gatillo, deixaba escapar polo canón de metal. Unha caixa de proxectís, aloxada na culata, contiña unha vintena de balas eléctricas que por medio dun resorte colocábanse automaticamente no canón do fusil. Efectuado un disparo, o proxectil seguinte quedaba listo para partir.
-Capitán Nemo -díxenlle-, é unha arma perfecta e de fácil manexo. Estou a desexar probala. Pero como imos chegar ao fondo do mar?
-Neste momento, señor profesor, o Nautilus está pousado a dez metros de profundidade. Imos partir.
-Pero como sairemos?
-Vai vostede a velo.
Aquela cabina era, para falar con propiedade, o arsenal e o vestiario do Nautilus. Colgadas das paredes, unha ducia de escafandras esperaban aos expedicionarios.
Ao velas, Ned Land manifestou unha grande repugnancia á idea de introducirse nunha delas.
-Pero, Ned -díxenlle-, os bosques da illa Crespo son submariños.
-Vaia! -dixo o arponeiro, desilusionado ao ver desvanecerse os seus soños de carne fresca-, e vostede, señor Aronnax, vai meterse nunha roupaxe así?
-É necesario, Ned.
-É vostede moi libre de facelo -respondeu o arponeiro, alzándose de ombreiros-, pero o que é eu, a menos que se me obrigue, nunca me meterei nunha destas vestimentas.
-Ninguén vai obrigarlle, señor Ned -dixo o capitán Nemo.
-E Conseil, vai arriscarse? -preguntou Ned.
-Eu seguirei ao señor onde vaia -respondeu Conseil.
A unha chamada do capitán, acudiron dous homes da tripulación para axudarnos a pornos aqueles traxes impermeables, feitos de caucho e sen costuras e realizados de modo que os seus usuarios puidesen soportar presións considerables. Díxose unha armadura elástica á vez que resistente. Formados aqueles estraños traxes por chaqueta e pantalón, este se empalmaba cunhas grosas botas gornecidas cunhas pesadas solas de chumbo. O tecido da chaqueta estaba reforzado por fmas láminas de cobre, que acoirazaban o peito protexéndolle da presión das augas e que permitían o libre funcionamento dos pulmóns; as súas mangas terminaban nuns fmos luvas que deixaban ás mans gran liberdade de movementos.
Como se ve, tales escafandras perfeccionadas distaban moito de recubrimientos tan informes como as corazas de cortiza, os cofres, e os traxes mariños inventados ou preconizados no século XVIII.
O capitán Nemo, un dos seus compañeiros -unha especie de Hércules, que debía ter unha forza prodixiosa-, Conseil e eu achámonos pronto revestidos daqueles traxes, a falta tan só xa de aloxar as nosas cabezas nas súas esferas metálicas. Pero antes de proceder a esta operación, pedín permiso ao capitán para examinar os fusís que nos estaban destinados.
Un dos homes do Nautilus presentoume un fusil moi sinxelo cuxa culata, feita de aceiro e oca no seu interior, era de gran dimensión. A culata servía de depósito ao aire comprimido ao que unha válvula, accionada por un gatillo, deixaba escapar polo canón de metal. Unha caixa de proxectís, aloxada na culata, contiña unha vintena de balas eléctricas que por medio dun resorte colocábanse automaticamente no canón do fusil. Efectuado un disparo, o proxectil seguinte quedaba listo para partir.
-Capitán Nemo -díxenlle-, é unha arma perfecta e de fácil manexo. Estou a desexar probala. Pero como imos chegar ao fondo do mar?
-Neste momento, señor profesor, o Nautilus está pousado a dez metros de profundidade. Imos partir.
-Pero como sairemos?
-Vai vostede a velo.
4 de maio de 2012
Ramón Cabanillas - VI
3 de maio de 2012
Aforismos de Leonardo
56.- Os ambiciosos que non se contentan co beneficio da vida e a beleza do mundo, teñen por castigo o non comprender a vida e o quedar insensibles á utilidade e beleza do universo.
2 de maio de 2012
Libros viaxeiros (9): As aventuras de Tom Sawyer
O libro liberado hoxe é unha das novelas de aventuras mais coñecidas; As aventuras de Tom Sawyer de Mark Twain.
É o noveno libro, que estará a disposición esta semana (no Centro Universitario de Riazor).
Título: As aventuras de Tom Sawyer.
Autor: Mark Twain
Número Brigantium: 9
ISBN: 8424159128
Número BCID: 930-11100957 (ligazón a bookcrossing)
Idioma: castelán
Edita: Everest
Temática: Literatura
Páxinas: 256
En varias páxinas hai selos do CIDU.
Invitamos a xente a ler este libro e compartir as súas opinións.
Xénero Narrativa,
Título orixinal The Adventures of Tom Sawyer
País Estados Unidos
Data de publicación 1876
As aventuras de Tom Sawyer é unha novela do autor estadounidense Mark Twain publicada en 1876, actualmente considerada unha obra mestra da literatura. Relata as aventuras da infancia de Tom Sawyer, un neno que crece durante o antebellum do Sur dos Estados Unidos en «St. Petersburg», unha poboación da costa do río Mississipi inspirada en Hannibal, onde creceu o autor. É o relato duns meses na vida deste neno que vive nunha cidade pequena do suroeste de Estados Unidos a beiras do río Missisipi.
É o noveno libro, que estará a disposición esta semana (no Centro Universitario de Riazor).
Título: As aventuras de Tom Sawyer.
Autor: Mark Twain
Número Brigantium: 9
ISBN: 8424159128
Número BCID: 930-11100957 (ligazón a bookcrossing)
Idioma: castelán
Edita: Everest
Temática: Literatura
Páxinas: 256
En varias páxinas hai selos do CIDU.
Invitamos a xente a ler este libro e compartir as súas opinións.
Xénero Narrativa,
Título orixinal The Adventures of Tom Sawyer
País Estados Unidos
Data de publicación 1876
As aventuras de Tom Sawyer é unha novela do autor estadounidense Mark Twain publicada en 1876, actualmente considerada unha obra mestra da literatura. Relata as aventuras da infancia de Tom Sawyer, un neno que crece durante o antebellum do Sur dos Estados Unidos en «St. Petersburg», unha poboación da costa do río Mississipi inspirada en Hannibal, onde creceu o autor. É o relato duns meses na vida deste neno que vive nunha cidade pequena do suroeste de Estados Unidos a beiras do río Missisipi.
1 de maio de 2012
Aforismos de Francisco: Dia do traballo
Nunca entendín por qué hoxe non se traballa... que honramos? o traballo, ou o descanso?
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)