31 de decembro de 2014

O VIAXEIRO VOLVE AO CAMIÑO

Non é verdade. A viaxe non acaba nunca. Só os viaxeiros acaban. E mesmo estes poden prolongarse en memoria, en recordos, en relatos. Cando o viaxeiro sentou na area da praia dixo: 
-Non hai máis nada que ver?, sabía que non era así. A fin da viaxe é só o inicio doutra. Hai que ver o que non se viu, ver outra vez o que xa se viu, ver na primavera o que se viu no verán, ver de día o que se viu de noite, co sol o que antes se viu baixo a choiva, ver a semente verdeante, o froito maduro, a pedra que cambiou de lugar, a sombra que aquí non estaba. Hai que volver aos pasos xa dados, para repetilos e para trazar camiños novos ao seu lado. Hai que empezar de novo a viaxe. Sempre. O viaxeiro volve ao camiño.

José Saramago

30 de decembro de 2014

Fragmento de Xa vai o Griffón no vento, de Alfredo Conde

Abeirado ó pazo do señor arcebispo, restregando o lombo contra o soarego da porta e coa ollada na fonte que, adosada ós muros catedralicios, curiosamente apunta cara ó sueste, o Visitador cismaba na fugacidade dos tempos e mais no feble da súa consistencia; ensimesmado, absorto na contemplación do cano que deitaba unha auga que supuña morna e mesmo apetitosa, o moi galopín sabía que o serán estaba a devalar e que axiña os pradairos abalarían a ladaíña do solpor. A mesma ladaíña máis ben monótona e aburrida, que só de pensar nela se lle encollía o ánimo e facía que se sentise espido e coma arrenegando de toda escuridade, de toda dúbida, mesmo de toda condición.

...

29 de decembro de 2014

Fragmento de Grupo Abeliano

Fragmento de Grupo Abeliano, de Xosé Cid Cabido, nado en Xunqueira de Ambía o 29 de decembro de 1959

Solicitamos audiencia co gobernador e concedéunola, non iamos armados, así que foi moi fácil superar os controis de seguridade que había no vestíbulo e na primeira planta e mesmo na porta do seu despacho, que era unha ampla estancia co teito moi alto, catro metros como mínimo calculeille eu. Había madeiras antigas, escuras e algo descoidadas, tanto nas portas como nas mesas e nos mobles restantes advertíanse ben os coágulos de verniz renegrido.
Sentámonos diante do escritorio, rodeando o seu ángulo de visión nun semicírculo de radio variable; detrás da porta había alguén armado, iso sabiámolo. Quizais recoñeceu a un de nós, que é o que se di un rapaz de boas familias, tamén contabamos con iso como tarxeta de presentación. O gobernador era un tipo que andaría rozando a cincuentena, de todas formas rozábaa con moita delicadeza e notábase que aínda disfrutaba plenamente das vantaxes do seu cargo e do prestixio e preeminencia social que o acompañan.
...

28 de decembro de 2014

JOÁN GARCÍA DE GUILHADE

JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1489 / V 1100]

Elvira López, aquí, noutro día,
se Deus mi valha, prendeu un cajón:
deitou na casa sigo un peón,
e sa maeta e quanto tragía
pos cabo de si e adormeceu;
e o peón levantou-s'e fodeu,
e nunca ar soube de contra u s'ía.

Ante, lh'eu dixi que mal sén faría
que se non quería del aguardar
e sigo na casa o ía jeitar;
e dixi-lh'eu quanto lh'end'averría,
ca vos direi do peón como fez:
abriu a porta e fodeu ua vez,
e nunca soube del sabedoría.

Mal se guardou e perdeu quant'havía,
ca se non soub'a cativa guardar:
leixó-o sigo na casa albergar,
e o peón fez como que dormía,
e levantou-s'o peón traedor
e, como x'era de mal sabedor,
fodeu-a tost'e foi logo sa vía.


E o peón viron en Santarén;
e non se avanta nen dá por én ren,
mais lev'o Demo quanto én tragía!

27 de decembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCII)

Desliceime sobre a alfombra, tratando de evitar o menor tropezo que puidese traizoar a miña presenza. Necesitei cinco minutos para chegar á porta do fondo que daba á biblioteca. Dispúñame a abrila, cando un suspiro do capitán Nemo cravoume ao chan. Comprendín que ía levantarse, e mesmo o entrevín ao filtrarse até o salón a luz da biblioteca. Veu cara a min, os brazos cruzados, silencioso, deslizándose máis que andando, como un espectro. O seu peito oprimido inchábase de saloucos. E ouvino murmurar estas palabras, as últimas que gardo del:
-Deus Todopoderoso! Basta! Basta!
Era a confesión do remorso o que escapaba da conciencia dese home? Aterrorizado, precipiteime á biblioteca, cheguei á escaleira central, subina e logo, seguindo o corredor superior, fun até o bote no que penetrei pola abertura que deixara paso aos meus dous compañeiros.
-Partamos! Partamos! -gritei.
-Ao instante -respondeu o canadense.
Pechouse e atornillou o orificio practicado no ferro do Nautilus, mediante unha chave inglesa da que se provira Ned Land. Pechouse igualmente a abertura do bote, e o canadense comezou a desatornillar as porcas que nos retiñan aínda ao barco submarino. Súbitamente chegounos un ruído do interior. Ouvíanse berros, voces que se respondían con vivacidad. Que ocorría? Déranse conta da nosa fuga? Sentín que Ned Land deslizábame un puñal na man.
-Si -murmurei-, saberemos morrer.
O canadense detívose no seu traballo. De súpeto, unha palabra, vinte veces repetida, unha palabra terrible, reveloume a causa da axitación que se propagaba a bordo do Nautilus. Non era de nós do que se preocupaba a tripulación.
-O Maelström! O Maelström! -gritaban unha e outra vez. O Maelström! Podía resoar nos nosos oídos unha palabra máis espantosa en tan terrible situación? Achabámonos, pois, nesas perigosas paraxes da costa norueguesa? Ía precipitarse o Nautilus nese abismo, no momento en que o noso bote ía desprenderse del? Sabido é que no momento do fluxo as augas situadas entre as illas Feroë e Lofoden precipítanse cunha irresistible violencia, formando un bulebule do que xamais puido saír un navío. Ondas monstruosas corren desde todos os puntos do horizonte e forman ese abismo tan xustamente denominado «o embigo do océano», cuxo poder de atracción esténdese até quince quilómetros de distancia. Alí, non soamente os barcos son aspirados, senón tamén as baleas e até os osos brancos das rexións boreais. Alí é onde o Nautilus -involuntaria ou voluntariamente, talvez- fora levado polo seu capitán. Describía unha espiral cuxo radio diminuía cada vez máis. Con el, o bote, aínda aferrado ao seu flanco, viraba a unha velocidade vertixinosa. Sentía eu as vertixes que suceden a un movemento xiratorio demasiado prolongado. Estabamos espantados, vivindo no horror levado aos seus últimos límites, coa circulación sanguínea en suspenso e os nervios aniquilados, empapados nunha suor fría como o da agonía. E que fragor en torno do noso fráxil bote! Que muxidos que o eco repetía a unha distancia de varias millas! Que estrépito o das ondas ao esnaquizarse nas agudas rocas do fondo, alí onde os corpos máis duros rompen, alí onde até os troncos das árbores convértense en «unha pel», segundo a expresión norueguesa! Que situación a nosa, espantosamente sacudidos!
O Nautilus defendíase como un ser humano. Os seus músculos de aceiro cruxían. Ás veces, levantábase, e nós con el.
-Hai que resistir -gritou Ned Land-e asegurar as porcas. Se nos suxeitamos ao Nautilus, talvez podamos salvarnos aínda. Non acabara de falar cando se produciu un forte chasquido. Desprendidas as porcas, o bote, arrincado do seu alvéolo, saíu lanzado como a pedra dunha fonda cara ao bulebule. Deime un golpe na cabeza cunha cuaderna de ferro e, baixo este violento choque, perdín o coñecemento.

26 de decembro de 2014

Fragmento de Quintana Viva, de Xosé Filgueira Valverde.

FESTAS
Todos os anos degoraba aquel día, todos os anos aquel día choraba. Polo vieiro do ano, choutaba de festa en festa a ledicia do meu peito novo aínda, e na festa grande, cando tiña de encomezar a choutar de novo, choraba sempre.
Diante min tiña todos os brinquedos, todas as langoñadas que pedira, e aínda así choraba, porque chegara a telas. Foron dous, tres, catro anos de chorar na ledicia con saudade; deste xeito chegou un ano en que non tiven xoguetes, e chorei na mágoa. Mais dígovos de certo, que nas miñas coitas tiña unha morna ledicia pola saudade dos tempos en que chorei sen ter por que chorar.

25 de decembro de 2014

J. C.

J. C.
Fredric Brown

- Walter, que é un J. C.? - preguntou a señora Ralston ao seu marido, o doutor Ralston, mentres almorzaban.
- Bo, creo que este era o nome con que se designaba aos membros da chamada Cámara de Comercio Xuvenil. Non se se aínda existen ou non. Por que?
- Martha díxome que Henry murmuraba onte á noite algo acerca dos J. C., cincuenta millóns de J. C. Non quixo contestarlle cando ela preguntoulle que significaba.
Martha era a señora Graham, e Henry, o seu marido, o doutor Graham. Vivían na casa de á beira e os dous doutores e as súas esposas eran íntimos amigos.
- Cincuenta millóns - repetiu o doutor Ralston, meditativamente -. Este é o número de partenoxénesis efectuadas.
El debía sabelo; el e o doutor Graham eran os responsables das partenoxénesis. Vinte anos atrás, en 1980, realizaron o primeiro experimento de partenoxénesis humana, a fertilización dunha célula feminina sen axuda doutra masculina. O froito dese experimento, chamado John, tiña vinte anos e vivía co doutor Graham e a súa esposa na casa de á beira; adoptárano tras o falecemento da súa nai nun accidente ocorrido había algúns anos.
Ningún outro partenoxenésico tiña máis da metade da idade de John. Ata que John cumpriu dez anos, e revelouse como unha persoa sa e normal, non se decidiron as autoridades a retirar todos os obstáculos e permitir a todas as mulleres que quixesen ter un fillo e fosen solteiras ou estivesen casadas cun home estéril que tivesen un fillo partenoxenésicamente. Debido á escaseza de homes - a desastrosa epidemia iniciada en 1970 aniquilara a case a terceira parte da poboación masculina do mundo -, máis de cincuenta millóns de mulleres solicitaron o permiso para ter fillos partenoxenésicos e obtivérono. Afortunadamente, para compensar o equilibrio de sexos, resultou que todos os nenos concibidos por partenoxénesis foron homes.
- Martha cre - dixo a señora Ralston - que Henry está preocupado por John, pero non sabe por que. É un raparigo tan bo!
O doutor Graham irrompeu súbitamente e sen previo aviso na habitación.
Estaba moi pálido e tiña os ollos desorbitados cando se encarou co seu colega.
- Eu tiña razón - declarou.
- Acerca de que?
- Acerca de John. Non llo dixen a ninguén, pero sabes o que fixo cando se nos acabou a bebida na festa de onte á noite?
O doutor Ralston engurrou o ceño.
- Converter a auga en viño?
- En xenebra; estabamos a tomar martinis. E hai un momento foi facer esquí acuático... e non levou os esquís. Díxome que con fe non os necesitaba.
- Oh, non! - exclamou o doutor Ralston.
Sepultou a cabeza entre as mans.
Na historia só houbera un nacemento virxinal antes de entón.
Agora, cincuenta millóns de nenos nados virxinalmente estaban a crecer. Ao cabo doutros dez anos serían cincuenta millóns de... J. C.
- Non! - sollozou o doutor Ralston -. Non!

24 de decembro de 2014

Fragmento de "Elisa" de Lesta Meis

Estamos no mes de nadal. Chove a Dios dar auga. Xa logo non sei desde cando está chovendo. Os labores das terras están sin facer, porque a auga non deixa traballar. Vai frío. Ninguén que poida evítalo, sae da súa casa para fóra. O que ten con qué quéntase á lareira mentres oe zoa-lo vento na cheminea e revolve-las tellas.


Elisa vai coller unha presa de xenos para os señores, e mais unhas poucas herbas que lle encargou a señorita que llas levará hoxe sin falta. Inda que tardou pouco, como está todo mollado e chove tanto, mollouse toda de arriba a baixo. Deulle a vida que xa puxo roupa vella. Pero, se se molla outra vez, hoxe non ten que poñer.

23 de decembro de 2014

Fragmento de Adios María, de Xohana Torres

O tempo pasa unhas veces de moito vagar, entón as horas van e veñen, soben, baixan de moito ten con ten, non se dan acabadas, ata mesmo parece que che pesan. Dicimos, A ver, ¿que hora será? imos ao comedor e son aínda as cinco da tarde, Pero como, aínda as cinco, debe estar mal, parou. Pero non, son simplemente as cinco. Como engañan os días de ceo toldado, chumbo. E aínda a cousa é peor se tes fastío.

Outro día, veña, as horas voan igual que unha poeira do camiño, fechas os ollos para que non entre o pó, ábrelos, e ala, xa vai aló facendo un remuíño ¿Será posible?... E a todo esto, xa é hora de mirar a noi-te ou meterte na casa para cear. Eso do tempo é sempre unha sorpresa. De tódalas maneiras nunca recordo un día tan movido coma o de hoxe.

(...)

22 de decembro de 2014

Unha frase para empezar a semana

Ser valente non require calidades excepcionais. é unha oportunidade que a todos se ofrece. Aos políticos especialmente.

Jonh F. Kennedy

21 de decembro de 2014

Texto de Zardigot, de Euloxio Rodríguez Ruibal

CAPITÁN
¡Disque tiñan sono...!
SARXENTO
¡Que eran vellos!
CAPITÁN
A xogar co pedrechosco á estornela. ¡Hai boa lúa!
ESTRELA
Non facía falla botalos fóra. A casa é grande. E senón hai moitas máis... E baleiras.
CAPITÁN
Vostede é unha señora. Eu sempre lle ofrezo o mellor ás donas.
ESTRELA
Gracias... Pero non me agrada este xeito.

20 de decembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCI)

A caza submarina, o estreito de Torres, os salvaxes da Papuasia, o encallamiento, o cemiterio de coral, o paso de Suez, a illa de Santorin, o mergullador cretense, a baía de Vigo, a Atlántida, a banca de xeo, o Polo sur, o aprisionamiento nos xeos, o combate cos polbos, a tempestade do Gulf Stream, o Vengeur e a horrible escena do buque botado a pique coa súa tripulación...
Todos estes acontecementos pasaron ante os meus ollos como eses decorados de fondo que ven no teatro. O capitán Nemo se engrandecía desmesuradamente nese medio estraño. A súa figura axigantábase até tomar proporcións sobrehumanas. Deixaba de ser o meu semellante para converterse no home das augas, no xenio dos mares.
Eran xa as nove e media. Suxeitábame a cabeza entre as mans para impedirlle estalar. Pechei os ollos. Non quería pensar. Media hora aínda de espera! Media hora máis de pesadelo, dun pesadelo que ía volverme tolo!
Naquel momento, ouvín os vagos acordes do órgano, unha harmonía triste baixo un canto indefinible, a queixa dunha alma que quere romper os seus lazos terrestres. Escoitei con todos os meus sentidos á vez, respirando apenas, mergullado como e capitán Nemo nun desas éxtases musicais que lle levaban fóra dos límites deste mundo.
Aterroume a súbita idea de que o capitán Nemo saíse do seu camarote e de que estivese no salón que eu debía atravesar para fuxir. Atoparíalle alí por última vez e el veríame, falaríame talvez! Un só xesto seu podía aniquilarme, unha soa palabra súa podía encadearme ao seu Nautilus.
Ían dar as dez. Chegara o momento de abandonar o meu camarote e de ir reunirme cos meus compañeiros. Non debía vacilar, aínda que o capitán Nemo erguésese ante min. Abrín a porta con coidado, e, con todo, pareceume que ao virar sobre os seus goznes facía un ruído terrible. Talvez o ruído resoase unicamente na miña imaxinación. Avancei lentamente polos corredores escuros do Nautilus, deténdome a cada paso para conter os latexados do meu corazón. Cheguei á porta angular do salón e abrina con suma precaución. O salón estaba sumido nunha profunda escuridade. Os acordes do órgano resoaban debilmente. O capitán Nemo estaba alí. Non podía verme. Creo mesmo que aínda en plena luz non me viu, absorto como estaba na súa éxtase.

19 de decembro de 2014

Texto dos Anxos e dos Mortos, de Anxo Rey Ballesteros

Sómosche un conxunto de soidades amoreadas —dicía Atanís cuspindo, bebendo viño que logo cuspía no chan, taniscando nervioso, intranquilo, a súa cachimba apagada, acenando cara a nós coas súas mans brancas, dun brancor inalterado, delgadas—. Ademais... esta cidade está ateigada de historia, chea de... chea de fantasmas por todas as partes. E de culpa. Eu non aguanto. ¡Uf...! Isto non: é de máis, é de máis, rapaz, é de máis. É arrepiante. Luísa, ti imaxínate: ben, ti xa sabes algo diso. Andabades a facer un traballo os dous, ¿non? Sobre os condes...—Luísa interviu—, Ah si. —A máquina tocadiscos rompía as nosas voces cunha cantina de Mungo Jerry, louca, que atravesaba, coma un refacho, o bar—. Ah, si, os condes de Santa Furoca do Val. Estame axudando Xoán, ¿non si? E divertido. O último varón importante da estirpe morreu no século quince, decapitado polos Reis Católicos. Eran unha familia moi orixinal. E tanto, —dicía Xoán— e tanto.

18 de decembro de 2014

Fragmento de Morning Star, de Xosé Miranda Ruiz

Fragmento de Morning Star, de Xosé Miranda Ruiz, nado en Lugo o 18 de decembro de 1955.

Capítulo XVIII
Primeiras letras

Camiñabamos sempre por corredoiras, estradas e carreiros secundarios, dirixíndonos moi lentamente cara ó norte, evitando o máis posible o camiño real a Compostela, que era, sen embargo, a nosa meta máis próxima. Unhas veces iamos polo interior e outras cruzabámolo e percorriamos a costa, sempre que iso non nos afastase moito da nosa rota. Faciámolo así por medo a que nos localizasen.
Pero non tiñamos moita présa, porque as nosas provisións eran poucas e había que economizalas, de xeito que nos ofreciamos a traballar nas aldeas polas que pasabamos

...

17 de decembro de 2014

Texto de Seraogna de Alfonso Pexegueiro

Madeiras, moita madeira, táboas
xa formadas, feitas pró uso;
toros, cepos onde a machada
se detén xa cansa do traballo.
Medas coroadas polo sombreiro ou a cachafulla,
e o gran poeirento recollido xa nos sacos...

Ah, é un anaco de Seraogna.

16 de decembro de 2014

MÁIS NADA de Antón Tovar

Non me perguntes máis, que xa non teño
verbas pra responder tanta pergunta;
son un segredo mouro, unha difunta
e pecha voz na soma á que perteño.

Déixame elí calado e ben á parte,
inda que enriba as túas veciñanzas
aboien sobre min, antre as lembranzas
da longa despedida de mirarte.

Xa non pidas palabras. No profundo
de min déixame estar, deitado e quedo,
deitado como un can ollando o mundo,

ollando, mentras ti, sobre os rastrollos
dos meus versos amargos, ves o acedo
penar de irte perdendo nos meu ollos.


15 de decembro de 2014

Unha frase para empezar a semana

Se esixente para os demais, pero se mais esixente para contigo mesmo. 

Oliverio Cromwell

14 de decembro de 2014

Fragmento de Entre o si e o Non, de Franco Grande

Eu sinto que algo falta no que eu son,
algo que nin eu sei,
algo que sempre esvara e se me vai...

Xosé Luis Franco Grande

13 de decembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XC)

Unha mañá -imposible seríame precisar a data-, ao espertar dun amodorramiento penoso e enfermizo, vin a Ned Land inclinado sobre min e dicirme en voz baixa:
-Imos evadirnos.
Incorporeime.
-Cando?
-Esta mesma noite. Toda vixilancia parece desaparecer do Nautilus. Diríase que o estupor reina a bordo. Estará vostede disposto, señor?
-Si. Onde estamos?
-Á vista de terras que advertín esta mañá entre a bruma, a unhas vinte millas ao Leste.
-Que terras son esas?
-Ignóroo, pero sexan as que foren refuxiarémonos nelas.
-Si, Ned. Fuxirémonos esta noite, aínda que nos trague o mar.
-A mar está movida, o vento é forte, pero non me asusta atravesar ese vinte millas no bote do
Nautilus. Puiden deixar nel algúns víveres e varias botellas de auga, sen que se dea conta a tripulación.
-Seguireille.
-Se me sorprenden, defendereime e fareime matar.
-Morreremos xuntos, amigo Ned.
Eu estaba decidido a todo. O canadense abandonoume. Subín á plataforma, sobre a que apenas podía manterme baixo o embate das ondas. O ceo estaba ameazador, pero posto que a terra estaba alí tras as espesas brumas, había que fuxir, sen perda de tempo.
Volvín ao salón. Temía e desexaba á vez atopar ao capitán Nemo. Quería e non quería velo. Que podería dicirlle? Podía eu ocultarlle o involuntario horror que me inspiraba? Non. Máis valía non acharse cara a cara con el. Máis valía esquecerlle. E con todo...
Cuán longa foi aquela xornada, a última que debía pasar a bordo do Nautilus! Permanecín só. Ned Land e Conseil evitaban falarme por temor a traizoarse.
Ceei ás seis, sen apetito, pero forceime a comer, vencendo a repugnancia, para non atoparme débil. Ás seis e media entrou Ned Land na miña camara, e díxome:
-Non nos veremos xa até o momento de partir. Ás dez, aínda non sairía a lúa. Aproveitaremos a escuridade. Veña vostede ao bote, onde lle esperaremos Conseil e eu.
O canadense saíu sen darme tempo a responderlle.
Quixen verificar o rumbo do Nautílus e dirixinme ao salón. Levabamos rumbo Norte-Nordeste, a unha tremenda velocidade e a cincuenta metros de profundidade.
Lancei unha última mirada a todas as marabillas da natureza e da arte acumuladas naquel museo, á colección sen rival destinada a perecer un día no fondo do mar con quen a formou. Quixen fixala na miña memoria, nunha impresión suprema. Permanecín así unha hora, pasando revista, baixo os efluvios do teito luminoso, aos tesouros resplandecientes nas súas vitrinas. Logo volvín ao meu camarote, e revestinme co traxe mariño. Reunín as miñas notas e gardei coidadosamente os preciosos papeis. Latexábame con forza o corazón, sen que me fose posible conter as súas pulsacións.
Certamente, a miña axitación, a miña perturbación traizoáronme aos ollos do capitán Nemo. Que estaría a facer el nese momento? Escoitei á porta do seu camarote e ouvín os seus pasos. Estaba alí. Non se deitara. A cada movemento, parecíame que ía xurdir ante min e preguntarme por que quería fuxir. Sentía un temor incesante reforzado pola miña imaxinación a cada momento. Esta impresión fíxose tan compulsiva que cheguei a preguntarme se non sería mellor entrar no camarote do capitán, velo cara a cara e desafiarlle co xesto e a mirada.
Era unha idea de tolo que, afortunadamente, puiden conter. Tendinme sobre o leito para tratar de conter a axitación que me percorría o corpo. Os meus nervios acougáronse un pouco, pero o meu cerebro seguía superexcitado. Mentalmente pasei revista a toda a miña existencia a bordo do Nautilus, a todos os incidentes, felices ou ingratos, que a atravesaron desde a miña desaparición do Abraham Lincoln...

12 de decembro de 2014

Fragmento de Quintana Viva, de Xosé Filgueira Valverde.

A TENDEIRA

Rita de Breixo ten un bo pasar: trinta ferrados de sementeira, a devesa da Regueira e uns quiñóns no monte. Ten dúas vacas, tres porcos e moito avecío, viño para unha anada, millo para dez meses, patacas a correr... O fillo mándalle cartos; ela empétaos ben empetados para baixar logo á vila para metelos no Banco. Escasí, Rita de Breixo ten tenda. Tenda de todo, con taberna e con cartería: "Viños e comidas por Marcial Gómez (Viúva)".
...

11 de decembro de 2014

Aforismos de Leonardo

172.- Todo corpo que se nutre, morre e renace continuamente. Porque o alimento só pode entrar a aqueles lugares onde o alimento anterior foi consumido, e onde non habería máis vida se ti non substituíses con igual cantidade o alimento desaparecido. Pero se devolves ao corpo o que consumiu día a día, renacerá tanta vida canta consumiuse; a semellanza da luz das candeas, nutrida polo sebo derretido que vai continuamente restaurado, con veloz axuda, o que a chama consome; ata que o seu esplendor convértese en negro fume, e a luz morre apenas cesa o movemento ascendente do humor que a nutre. 

10 de decembro de 2014

Fragmento de O Capitán Lobo Negro, de Xesús Manuel Valcárcel,

Cando el descubriu que escribía coa man esquerda alporizouse todo, como se tivese acontecido unha desgracia. Mirábame arrepiado, cun reproche fondísimo na luz de aceiro dos seus ollos de aceiro. Era coma se eu lle tivese feito un dano irreparable. Non me é, nin agora, doado describir o que eu sentía. E1 daba voltas pola casa, vermello de ira, botando as mans á cabeza, maldicindo e lamentándose. Non o facía por ignorancia, que así sería desculpable, senón por me ferir e dobregarme. Estas son cousas que un neno comprende de seguida.
Eu mirábao cos ollos cheos de bágoas, calada.
...

9 de decembro de 2014

Fragmento de Papaventos

Papaventos é unha obra de Francisco Xavier Vázquez Álvarez, coñecido como Xavier Queipo, nado en Santiago de Compostela o 9 de decembro de 1957.

Dous bloques máis adiante detívose outra volta. Esta vez para mercar tabaco e unhas candeas. Fumaba pouco, con mesura e sen compulsividade, sete ou oito cigarros ó día. Os que prestaban ou cando menos os que a el lle prestaban. O médico dixéralle que o que menos lle conviña era fumar, que o tabaco non faría senón acelerar o proceso dexenerativo que se instaurara na súa retina. ¡Que parvada! Os médicos din sempre o mesmo. É coma un mantra. Nin fumar nin beber. Tanto tiña quedar cego en seis meses coma en seis meses e unha semana. A condena estaba aí, implacable e terrible, sen retorno. Pagou coa tarxeta de crédito e volveu ó auto. ¡Que deixase de fumar! ¡Que parvada!
...

8 de decembro de 2014

Fragmento de Unha presa de Terra

Unha presa de terra é unha obra de Marilar Aleixandre, nada en Madrid en 1947, escritora en lingua galega.

—Boa noite. ¿Que queren tomar?
—Non tomamos nada. Ten que acompañarnos. Somos da policía.
Os homes de paisano que acababan de entrar no bar tiraron a credencial do peto da chaqueta e volvérona meter outra vez coa velocidade do lóstrego. O seu ton de autoridade non admitía negativas. Na porta do local había outros dous, disimulando.
—¡Pero home! ¡Me cago en tal! ¡Tiña que ser esta noite! Mire que estou só con esta rapaciña que é nova e non sabe da misa a media. Non podo deixala ó cargo do bar.
—Pois, se ten que pechar, peche. Non é asunto noso. Temos que levalo á comisaría.

...

7 de decembro de 2014

JOÁN GARCÍA DE GUILHADE

JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1485 / V 1097]

Ai, dona fea, foste-vos queixar
que vos nunca louvo en meu cantar;
mais ora quero fazer un cantar
en que vos loarei toda vía;
e vedes como vos quero loar:

dona fea, velha e sandía!

Dona fea, se Deus mi pardón,
pois havedes atán gran coraçón
que vos eu loe, en esta razón
vos quero ja loar toda vía;
e vedes qual será a loaçón:

dona fea, velha e sandía!

Dona fea, nunca vos eu loei
en meu trobar, pero muito trobei;
mais ora ja un bon cantar farei,
en que vos loarei toda vía;
e direi-vos como vos loarei:

dona fea, velha e sandía!

6 de decembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXXIX)

22. As últimas palabras do capitán Nemo
Os paneis que cubrían os cristais pecháronse sobre esa visión espantosa, pero sen que por iso
iluminouse o salón. No interior do Nautilus todo era tebras e silencio, mentres abandonaba cunha rapidez prodixiosa, a cen pés baixo a superficie, aquel lugar de desolación.
Onde ía? Ao Norte ou ao Sur? Onde fuxía ese home tras a súa horrible represalia?
Regresei ao meu camarote, onde Ned e Conseil permanecían aínda en silencio. Sentía un horror invencible cara ao capitán Nemo. Por moito que lle fixeron sufrir os homes non tiña o dereito de castigar así. Fixérame se non cómplice, si, polo menos, testemuña da súa vinganza. Iso era xa demasiado.
A luz eléctrica reapareceu ás once e volvín ao salón, que estaba baleiro. A consulta dos diversos instrumentos informoume de que o Nautilus fuxía ao Norte a unha velocidade de vinte e cinco millas por hora, alternativamente en superficie ou a trinta pés de profundidade. Consultada a carta, vin que pasabamos pola canle da Mancha e que o noso rumbo nos levaba cara aos mares boreais cunha extraordinaria velocidade.
Apenas puiden ver ao paso uns escualos de longo nariz, os escualos-martelo; as lixas, que frecuentan esas augas; as grandes aguias de mar; nubes de hipocampos, que se parecen aos cabalos do xogo de xadrez; anguías axitándose como as culebrillas dun lume de artificio; exércitos de cangrexos, que fuxían oblicuamente cruzando as súas pinzas sobre os seus caparazóns, e mandas de marsopas que competían en rapidez co Nautilus. Pero non estaban as cousas como para porse a observar, estudar e clasificar.
Pola tarde, percorreramos xa duascentas leguas do Atlántico. Chegou a noite e as tebras apoderáronse do mar até a saída da lúa. Deiteime, pero non puiden durmir, asaltado polos pesadelos que facían nacer en min a horrible escena de destrución.
Desde aquel día, quen podería dicir até onde nos levara o Nautilus polas augas do Atlántico
setentrional? Sempre a unha velocidade extraordinaria e sempre entre as brumas hiperbóreas. Costeou as puntas das Spitzberg e os cantís da Nova Zembla? Percorreu eses mares ignorados, o mar Branco, o de Kara, o golfo do Obi, o arquipélago de Liarrow e as beiras descoñecidas da costa asiática? Non sabería eu afirmalo como tampouco calcular o tempo transcorrido. O tempo parouse nos reloxos de a bordo. Como nas comarcas polares, parecía que o día e a noite non seguían xa o seu curso regular. Sentíame levado a ese dominio do fantasmagórico no que con tanta facilidade movíase a imaxinación sobreexcitada de Edgar Poe. A cada pouco, esperaba verme, como o fabuloso Gordon Pym, ante «esa figura humana velada, de proporcións moito máis grandes que as de ningún habitante da terra, situada tras esa catarata que defende as inmediacións do Polo».
Estimo -aínda que talvez equivóqueme- que a aventureira carreira do Nautilus prolongouse durante quince ou vinte días, e non se o que duraría de non producirse a catástrofe coa que terminou esta viaxe. Do capitán Nemo non se tiña nin noticia. Do seu segundo, tampouco. Nin un home da tripulación fíxose visible un só instante. O Nautilus navegaba case continuamente en inmersión, e cando subía á superficie a renovar o aire, as escotillas abríanse e pechaban automaticamente.
Como non se fixaba xa a posición no planisferio, non sabía onde estabamos.
Direi tamén que o canadense, ao cabo das súas forzas e da súa paciencia, tampouco aparecía. Conseil non podía sacar del unha soa palabra, e temía que se suicidase, nun acceso de delirio baixo o imperio da súa tremenda nostalxia. Vixiáballe a cada pouco cunha abnegación sen límites.
En tales condicións, a situación era xa insustentable.

5 de decembro de 2014

Texto de Seraogna de Alfonso Pexegueiro

DEICA NOSA TERRA

Deica nosa terra chegaron as noticias dos paxaros
envelenados,
seguimos fiando-

Foi por Orde Ministerial, nos tellados unha risa
de cobra,
seguimos fiando-

Envelleceron as viñas, boquexaron as veigas,
enrugáronse os bocois,
seguimos fiando-
...

4 de decembro de 2014

Aforismos de Leonardo

171.- Ningunha certeza existe alí onde non pode aplicarse algunha das ciencias matemáticas ou das que están unidas con elas. 

3 de decembro de 2014

Fragmento de Quintana Viva, de Xosé Filgueira Valverde.

O "CANGUEIRO"
Chamábanlle o Cangueiro porque facía xugos repenicados e finos para vender na feira de San Marcos. Pasou a súa vida degoirando ter bois de seu. Encomezou a facerlles o mellor xugo de cantos saíran das súas mans. Tiña un Cristo no medio e medio, moi pintadiño, e dous anxos dos lados. Canga como ela nunca se vira.

...

2 de decembro de 2014

Fragmento de Prisciliano, de Daniel Cortezón

PRISCILIANO
Hai que axustizar en silencio, para que as boas xentes de orde non se alporicen...
VERDUGO
Non sei de quen falas.
PRISCILIANO
Despois, collerasme polo cabelo para ensinar ao mundo a xustiza feita. Entón non poderei falar, pois terei os labios brancos e a lingua enxoita... E os inimigos terán toda a razón que queiran..., pois terán toda a liberdade para a súa verdade.
VERDUGO
Eu non entendo destas cousas... E hai que rematar.
PRISCILIANO
¡Hai que rematar!... Quixera falar moito sobre da liberdade e sobre da xustiza ¿Coñeces algunha cousa xusta sobre da liberdade, Verdugo?
VERDUGO
Non sei. Chega a hora. Non é preciso saber máis.
PRISCILIANO
¡Ditoso ti!... ¡Supoño que así terá que ser a cega e ignorante pouta da lei!...

(...)

1 de decembro de 2014

Unha frase para empezar a semana

Dise que as mulleres son fachendosas por natureza; é certo, pero queda ben e por iso mesmo agrádannos máis. 

Wolfgang Goethe