31 de outubro de 2021
Vídeo do 12 de Octubre | Correos
30 de outubro de 2021
29 de outubro de 2021
Fin de semana de xadrez
28 de outubro de 2021
Aforismos de Leonardo
27 de outubro de 2021
A ESTIRPE DE CAÍN TINA ROSENBERG PROLOGO de Horacio Verbitsky
Astiz é unha silueta borrosa que se vai tornando máis nítida a partir dos diversos testemuños de quen foron os seus amigos de infancia, os seus camaradas na ESMA, as súas vítimas ou quen tentaron levalo ante a Xustiza. Non é un monstro, anota, sorprendida, Tina Rosenberg, ao avanzar na comprensión dun
fenómeno máis complexo que os lugares comúns cos que iniciara o seu itinerario. Amante da música clásica e da lectura, dos bos cadros e da escultura, fascinado polos prisioneiros, con quen quedaba falando interminablemente na ESMA, onde sentía verdadeiramente vivo, e incapaz de dar un paso por fóra do carreiro marcado polas ordes, as xerarquías, os prexuízos e as mentiras do útero institucional que o contén, Astiz vai xurdindo a medida que progresa o relato como un personaxe cada vez máis inquietante, non un marxinal na Armada, senón o seu prototipo mesmo, non un psicópata como o Tigre
Acosta, senón o bo mariño que loitou polas súas conviccións, capaz das peores atrocidades sen sequera esa marxe de dúbida que Aldo Rico definiu dunha vez para sempre como a jactancia dos intelectuais.
26 de outubro de 2021
Cita de Xenofonte
Só a forza de favores conquístase aos espíritos mezquinos, aos corazóns xenerosos gáñaselles co afecto.
25 de outubro de 2021
A ESTIRPE DE CAÍN TINA ROSENBERG PROLOGO de Horacio Verbitsky
TINA ROSENBERG
PROLOGO de Horacio Verbitsky
Tina Rosenberg é unha das mellores xornalistas norteamericanas, autora de libros de investigación que non quedan na superficie e tratan de chegar ao corazón dos feitos. Así ocorreu con Children of Cain. Violence and the violent in Latin America, sobre a sociedade, a guerrilla e a represión nas décadas de chumbo, e con The Haunted Land, achega do postcomunismo en Europa Oriental, que o ano pasado obtivo tanto o Premio Nacional do Libro dos Estados Unidos como o Pullitzer. Lamentablemente ningún deles foi traducido ao castelán, omisión que comeza a salvar parcialmente hoxe, coa publicación do capítulo dos Fillos de Caín dedicado a Alfredo Astiz e á Escola de Mecánica da Armada. A súa actualidade non require maior explicación.
Cando llo propuxen, pregúntome que podería agregar o seu traballo, publicado en 1991, é dicir antes das confesións de Pernías e Rolón, de Scilingo e de Astiz, a todo o que xa saben os arxentinos acerca da guerra sucia. Talvez non demasiado en canto a información sobre os feitos, aínda que o capítulo non deixa de ser un bo resumo do sucedido, digno de figurar en calquera biblioteca arxentina. Pero Tina Rosenberg ten a distancia que a nós nos falta. Fala cos sobrevivientes como ningún xuíz ou xornalista arxentino fíxoo nunca.
24 de outubro de 2021
23 de outubro de 2021
Día 22 de outubro San Martiño de Dumio
22 de outubro de 2021
FIN DE SEMANA DE XADREZ
A recuperación do pasado venres estivo bastante ben e repetimos.
Mira no espacio do club online ou visita
21 de outubro de 2021
Aforismos de Leonardo
20 de outubro de 2021
Relatos e debuxo de xadrez
Era el unha persoa de poucas carnes, tal parecía que o fose levar o vento se soltaba o seu caxato. Nunca souben a súa idade coa certeza que me gustaría, pero era un vello con todas as da lei, cabelo branco e engurras sobre engurras. Pero todo aquilo que lle faltaba de corpo e xuventude, sobráballe de miolos; cousa que xa se adiviñaba pola súa mirada. Chegaba aquel vellote á praza, sacaba o seu taboleiro de cartón e máis as pezas, de madeira -se tivera que atinar diría que dalgún carballo- e traballadas a man, o que lles daba un aire único, e tamén un cheiro ao verniz que nunca as ía deixar. A súa, era sempre a mesma rutina, colocaba o reloxo e comezaba a xogar soíño. En contadas ocasións, algún veciño que pasaba por alí xogaba con el, pero pouco duraban.
Pois ben, por aqueles tempos tíñame por un bo xogador, dende que o meu avó ensinárame a xogar “coas súas regras”. Así que un día achegueime ao seu carón e díxenlle se quería botar unha partida. O home sorriu e cun xesto convidoume a xogar. O que nese momento presenciei non é sinxelo de contar, mais era mesmo como ver un pingüín cando se mergulla na auga, o medio natural dese homiño, non era outro que o taboleiro. A súa axilidade mental era tal, que ata as súas mans semellaban lóstregos apañando as pezas. Con todo a partida, como tódalas outras que habían de vir, rematou nun instante.
Aquel baile sobre o taboleiro entre nolos dous converteuse nunha costume, sen entre nos cruzar máis verbas que “sorte”, “xaque mate” e “boa partida”.
Así foi, que esta estraña sorte de amizade sen nomes nin más historia que as nosas batallas, seguiu durante un par de meses. Un día, por curiosidade, mentres estaba a traballar, preguntei na tasca que quedaba mirando cara a praza do pobo se alguén coñecía aquel home co que eu trabara semellante relación. Ninguén parecía saber del, máis aló de que coma un reloxo chegaba á praza sempre á mesma hora, cando non chovía. Xa case desistira, cando unha señora deixou caer un nome. “Ese éche o Cancodrilo”, sentenciou cun sorriso. Pese a que eu cría que se trabucara cando quería dicir “crocodilo”, aconteceu que polo alcume alguén máis tiña ouvido falar del e máis nada. O verdadeiro nome ou o porqué daquel outro ninguén mo puido dicir, e o meu tempo de traballo nunca me permitiu afondar máis niso.
Coa práctica, cos xestos e miradas do meu velliño, aprendín a ler no seu ollar cando eu facía algún movemento mal dado. Pasou o tempo, e por fin, conseguín gañar un xogo. Dos seus beizos saíu “boa partida”, pero cunha ledicia que eu non chegaba a entender. Tendeume a man e apertou con esa forza que eu so lle tiña visto no xadrez. Seguimos xogando máis veces, pero foi unha das últimas. Co tempo o vello deixou de vir e eu deixei de traballar nesa vila. Aínda así, o que aprendín con el non o esquecín e no meu tempo na universidade gañei fama de xogador a temer.
Tivo mesmo que ser o fado, que anos tras o meu tempo nesa vila voltei parar lá. Ía preguntar polo meu vello amigo cando vin un taboleiro de cartón e aquelas pezas co cheiro a verniz ciscadas por el. Cando cheguei á súa altura, ergueuse ante min un cativo duns once anos, que tiña apañado do chan o bispo que faltaba no xogo. Sen darme tempo a dicir nada, ofreceume xogar. Despois de ver que era un xogador ben forte para a súa idade, logo de trocarmos unhas palabras puiden saber que era o neto daquel vello que eu tanto estimaba.
Contoume como o seu avó coñeceu a súa avoa nesa praza cando xogaba ao xadrez sendo el mozo. Polo visto dicía que os seus mellores amigos os tiña coñecido así. E cando eu xa tiña que marchar o raparigo espetoume “Sabes cal é o can máis perigoso?”. Para a súa estrañeza e a máis a miña, souben responder. “O Cancodrilo” afirmei, mentres soltaba unha gargallada.
19 de outubro de 2021
Citas de Xenofonte
(dErkhia, c 430-Corinto, c 355 ANE) Escritor e filósofo grego. Foi discípulo de Sócrates. Loitou como mercenario para defender o trono de Ciro o Mozo. A súa longa viaxe até Bizancio foi relatada na Anábase, a súa obra máis destacada. Desatada a guerra entre Atenas e Esparta, retirouse a vivir nunha facenda en Escilo, xunto a Olimpia, cedida polos espartanos en recoñecemento dos seus servizos.
Nas súas obras maniféstase hostil cara á democracia ateniense e oriéntase cara a formas máis autoritarias, como as que coñeceu en Esparta e en Persia. A derrota dos espartanos (371) obrigoulle a trasladarse a Lepreo e, máis tarde, a Corinto, onde morreu. Sobresaen as súas obras As Helénicas, historia de Grecia que continúa a de Tucídides, e Ciropedia, especie de novela histórica de intención moralizante. Outras obras notables son as Memorables de Sócrates, Apoloxía de Sócrates, O banquete, Da equitación, O hipárquico e A constitución de Esparta.
Os ricos que non saben usar as súas riquezas son dunha pobreza incurable, porque é pobreza de espírito.
18 de outubro de 2021
11 anos
O 18 de outubro de 2010 nacía este blog, que viña a substituir a outro no que durante un tempo foramos facendo probas. Este nacia coa intención de publicar algo cada día, contribuíndo modestamente á actividade da Sociedade Cultural e Deportiva Palaestra, aínda que naceu sobre todo para a lectura, hoxe acolle cultura de todo tipo.
Levamos mais de 4000 entradas, correspondentes a outros tantos días. o número de visitas nunca foi importante para nos, pero neste último ano, será cousa da pandemia, aumentaron notablemente. o pico mais alto no mes de maio deste 2021 no que estivemos preto das 12.000 visitas mensuais, aínda que o día con mais visitas, con case 900 foi no pasado mes de setembro.
Aquí seguiremos, publicando de todo, dende o mais parvo ao mais filosófico.
E agardamos que vos sigades aí, seguindo o blog.
www.brigantium.org
17 de outubro de 2021
16 de outubro de 2021
Inicio de "Fixenche eu"
15 de outubro de 2021
Fin de semana de xadrez
Recuperamos no Centro Universitario de Riazor os torneos presenciais.
14 de outubro de 2021
Aforismos de Leonardo
13 de outubro de 2021
Paco Pestana
E aqui a temos. A deixamos sen poñer o título e cada un disfrute da obra sen condicionantes.
12 de outubro de 2021
LIGA XADREZ ONLINE
Torneos sistema area, de partidas a 5 minutos sen berseker e sen puntos extras por vitorias consecutivas.
11 de outubro de 2021
Adestramentos de xadrez
É un pago único de 10 € e o periodo de asociación remata o 31/08/2022.
Cada anotado recibirá:
* Camiseta con motivos de xadrez.
* Máscara hixiénica con motivo de xadrez.
* Libro de xadrez con mates básicos.
Tamén será Obrigatorio contar coa ficha federativa na Federación Galega de Xadrez.
Recomendamos facelo co CIDU www.xadrezuniversitario.org. Hai a opción de anotarse para xogar a liga (custo anual 25€) ou so para estas actividades cun custo de 12€ (3€ até 14 anos). Outra posibilidade é federarse co Sporting Club Casino, caso de ser socio.
Actividade proposta no Centro Comercial Los Rosales.
10 de outubro de 2021
9 de outubro de 2021
8 de outubro de 2021
7 de outubro de 2021
Aforismos de Leonardo
O crocodilo é temible para o que foxe del, pero en extremo covarde co que o persegue.
6 de outubro de 2021
5 de outubro de 2021
4 de outubro de 2021
XXVII TORNEO DO ROSARIO
Nome do Torneo: XXVII TORNEO DO ROSARIO
Datas: 9 e 10 de outubro de 2021.
Lugar: Sábado no Colexio Dominicos (entrada pola rúa Maestranza) e Domingo no Sporting Club Casino (Rúa Real) - A Coruña.
Ritmo: 10 minutos + 3 segundos en ambos torneos
Horario:
Os dous días terán os mesmos horarios:
Os participantes deberán ter posta a máscara en todo momento e cumprir as indicacións dos organizadores.
Exclusivamente a través do formulario ligado:
PREME PARA INSCRIBIRSE
Advertencia 1: Dacordo coa normativa COVID aprobada pola Secretaría Xeral para o Deporte e a Federación Galega de Xadrez esta proba que non vale para ELO será considerada unha actividade de adestramento. Os asistentes ou os seus pais deberán cubrir o formulario de aceptación de riscos antes do inicio do torneo.
Advertencia 3: Os participantes na proba autorizan a publicación dos sus datos persoais nos diferentes medios que a organización considere oportunos para a necesaria difusión do evento (resultados, clasificacións, participantes... etc.) así como a súa presencia nas fotos realizadas cos mesmos propósitos.
Advertencia 4: Para o mellor funcionamento do Torneo os organizadores poden ampliar as bases do mesmo antes da celebración da proba.
A participación leva aparellada a aceptación destas normas.
3 de outubro de 2021
2 de outubro de 2021
1 de outubro de 2021
Inicio de O NOME DO MUNDO É BOSQUE
Título do orixinal en inglés:THE WORD FOR WORLD IS FOREST
Ursula K. Le Guin
Un
Dúas imaxes da véspera persistían aínda na mente do capitán Davidson cando espertou, e durante un intre permaneceu deitado na oscuridade, contemplándoas. Unha positiva: o novo cargamento de mulleres chegara. Créano ou non.
Xa estaban aquí, en Centralville, a vinte e sete anos luz da Terra por NAFAL e a catro horas por helicóptero de Campamento Smith, a segunda cintrada de femias de cría para Colonia Nova Tahiti, todas sas e aptas, duascentas doce cabezas de gando humano de primerísima selección. Ou suficientemente primerísima, en todo caso. Unha adversa: o informe de Illa Dump sobre o fracaso
das colleitas, a erosión incesante, o diluvio.
A fileira de duascentas doce figuras exuberantes, retozonas e apetecibles esfumou da mente de Davidson, desprazada pola visión da auga que caía en torrentes sobre os campos arados, azoutando a terra até convertela en lodo, diluíndo o lodo nun caldo avermellado que corría por entre as rocas e envorcábase nun mar batido pola choiva. A erosión comezara antes que Davidson marchásese da illa para ir tomar as rendas do goberno en Campamento Smith, e como estaba dotado dunha memoria visual prodixiosa, desas que chaman eidéticas agora o revivía todo con demasiada claridade. Un habería pensado que Cranio Van Kees tiña razón, que era necesario á fin e ao cabo deixar moitas árbores nos
terreos que proxectaban destinar á agricultura. Pero Davidson non entendía por que había que desperdiciar tanto espazo en árbores nun cultivo de soia, se se traballaba a terra en forma verdadeiramente científica. En Ohio non era así: se un quería cereais sementaba cereais, e ninguén malgastaba terreo en árbores e pamplinas. Aínda que doutra banda a Terra era un planeta domado, e Nova Tahiti non o era. Pero xustamente para iso estaba el alí, para domarlo. E se Illa Dump non era agora máis nada que unha chea de rocas e barrancos, pois ben, borráballa do mapa; e a empezar de novo noutra illa e a facer mellor as cousas. Non sempre nos vas a derrotar, planeta maldito deixado da man de Deus.
Nós somos Homes. Pronto saberás o que isto'significa, pensou Davidson, e sorriu na escuridade da cabana, pois Davidson gústaba dos desafíos. Pensando Homes, pensou Mulleres, e unha vez máis desfilaron pola súa mente as duascentas doce figuras insinuantes, risueñas, bulliciosas.