31 de agosto de 2014

Fotos do concurso

Derradeira entrega do concurso de fotografía. Aínda que non o parezca, din que o edificio da foto superior estaba na cidade.



30 de agosto de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXV)

O desgraciado estaba perdido. Quen podería arrincarlle a ese poderoso abrazo? O capitán Nemo precipitouse, con todo, contra o polbo, ao que dun machadazo cortoulle outro brazo. O seu segundo loitaba
con rabia contra outros monstros que se empolicaban polos flancos do Nautilus. A tripulación batíase a machadazos. O canadense, Conseil e eu afundiamos as nosas armas nas masas carnosas. Un forte cheiro de almizcle apestaba a atmosfera.
Por un momento crin que o desgraciado que fora enlazado polo polbo podería ser arrincado á poderosa succión deste. Sete do seu oito brazos foran xa cortados. Só quedaba un, o que blandiendo á vítima como unha pluma, retorcíase no aire. Pero no momento en que o capitán Nemo e o seu segundo precipitábanse cara a el, o animal lanzou unha columna dun líquido negruzco, secretado por unha bolsa aloxada no seu abdome, e cegounos. Cando se disipou a nube de tinta, a lura desaparecera e con el o meu infortunado compatriota.
Unha rabia incontida azuzounos entón contra os monstros, dez ou doce dos cales invadiran a plataforma e os flancos do Nautilus. Rodabamos mesturados no medio daqueles feixes de serpes que azoutaban a plataforma entre ondas de sangue e de tinta negra. Díxérase que aqueles viscosos tentáculos renacían como as cabezas da hidra. O arpón de Ned Land afundíase a cada golpe nos ollos glaucos das luras rebentábaos. Pero o meu audaz compañeiro foi súbitamente derrubado polos tentáculos dun monstro ao que non puidera evitar.
Non sei como non se me rompeu o corazón de emoción e de horror. O formidable pico da lura abriuse sobre Ned Land, disposto a cortalo en dúas. Eu precipiteime na súa axuda, pero anticipóuseme o capitán Nemo. A machada deste desapareceu entre as dúas enormes mandíbulas. Milagrosamente salvado, o canadense levantouse e afundiu completamente o seu arpón até o triplo corazón do polbo.
-Debíame a min mesmo este desquite -dixo o capitán Nemo ao canadense.
Ned inclinouse, sen responderlle.
Un cuarto de hora durara o combate. Vencidos, mutilados, mortalmente feridos, os monstros desapareceron baixa a auga.
Vermello de sangue, inmóbil, preto do fanal, o capitán Nemo miraba o mar que tragara a un dos seus compañeiros, e grosas bágoas corrían dos seus ollos.
...

28 de agosto de 2014

A Quinta de Saler

Fragmento de A Quinta de Saler, obra de Antón Riveiro Coello, nado en Xinzo de Limia o 28 de agosto de 1964.

e2-e4 (Brancas)
O mesmo día no que o cura Martín Blanco caeu abatido no escano da igrexa polas tropas do mariscal Soult, Toribio Mouteira esbirraba de frío na tobeira sombriza. Non soubera dos combates nin da afouteza que os seus paisanos puxeran na loita cos franceses en Escornabois, camiño de Cobelas, porque padecía o ataque purulento das febres pútridas e porque por mor da neve levaba días sen poder saír daquel tufo de soidade onde o entretemento exclusivo era espantar a humidade penetrante coa queima de ramallos secos e da frouma verde das espadanas.
...

27 de agosto de 2014

Os xenerais de África

Fragmento de Os xenerais de África, de Vítor Vaqueiro Foxo, nado en Vigo en 1948, escritor galego.

Independentemente da estación do ano, os domingos son os días mais abominábeis. Poderían, sen embargo, constituírse en datas memorábeis de lecer e simultáneo medre de sabedoría, coa subseguinte achega de dita e enriquece-mento do intelecto. Nas primaveras, por poñermos por caso, resultan axeitados os domingos para ascender no abrente a algúns cumes de sona, O Galiñeiro, Aioia, Pico Sacro, exercitarmos a nosa sobranzaría sobre o río ou a chaira, prorrompermos en berros desordeiros, executar efémeras corridas, aturuxos notorios, ensaiarmos o risco, como unha volta á infancia arrebatada, impórmonos algunhas disciplinas agatuñadoras e reflectirmos sobre mundos e símbolos de maxia que fornecen a Cama de San Xulián, a estreita engroba da Raíña Lupa, e o fogar do dragón a quen o Matamouros palestino destruíu con eficacia.

...

26 de agosto de 2014

Poesía popular

Os fillos da miña filla
todos meus netiños son.
Os fillos da miña nora,
quezais si, quezais non.

25 de agosto de 2014

Fotos do Concurso

Penúltima entrega do concurso de fotografía. Non é demasiado complicado localizar estes espacios na Coruña actual.



24 de agosto de 2014

Fragmento de A cidade dos Césares.

Un texto de Victor F. Freixanes, nado o 24 de agosto de 1951 en Pontevedra, xornalista, editor e escritor galego.

Viñeran el e maila muller dende o país de Quiroga, no antigo reino, case da raia onde se anuncia a parte de León, e non tiñan xuntas para mover o arado, nin outras forzas con que desermar o barazal máis que os seus brazos. Pero era forte o vello Zacarías, e animoso, xente de lei, que non consentiu abandonar os campos nin se amorriñou ás primeiras como fixeron outros. Non o tratou ben a sorte. Merecía outra cousa. «Aquí a pedra non se dá. E se se dá é mala, e ruín, que escuncha toda», engadiu.
    Alguén dixo de facela de madeira. As árbores do río parecían cumpridas dabondo. Pero o Viedma revirouse contra o Zacarías, acaso máis anoxado pola arrogancia que lle supoñía ca polo seu comentario, e dixo:
    -Dime, gallego, como ha de ser a túa casa, a casa dos teus fillos, a casa dos que aquí nos sucederán?
    -Ben me apaño coa choupana que teño -teimou o pai- sano.
...

23 de agosto de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXIV)

Que era o que irritaba ao molusco? Sen ningunha dúbida, a soa presenza do Nautilus, máis formidable que el, sobre o que non podían facer presa os seus brazos succionantes nin as súas mandíbulas. E, con todo, que monstros estes polbos, que vitalidade deulles o Creador, que vigor o dos seus movementos grazas aos tres corazóns que posúen!.
O azar puxéranos en presenza desa lura e non quixen perder a ocasión de estudar detidamente ese espécime dos cefalópodos. Conseguín dominar o horror que me inspiraba o seu aspecto e comecei a debuxalo.
-Quizá sexa o mesmo que o do Alecton-dixo Conseil.
-Non -respondeu o canadense-, porque este está enteiro e aquel perdeu a cola.
-Non é unha proba -dixen-, porque os brazos e a cola destes animais refórmanse e volven crecer, e desde hai sete anos a cola da lura de Bouguer tivo tempo para reconstituirse.
-Bo -dixo Ned-, pois se non é este talvez o sexa un deses.
En efecto, outros polbos aparecían a estribor. Contei sete. Facían cortexo ao Nautilus. Ouviamos os ruídos que facían os seus picos sobre o casco. Estabamos servidos.
Continuei o meu traballo. Os monstros mantíñanse ao noso lado con tal obstinación que parecían inmóbiles, até o punto de que puidese calcarlos sobre o cristal. A nosa marcha era, ademais, moi moderada.
De súpeto, o Nautilus detívose, á vez que un choque estremecía toda o seu armazón.
-Tocamos? -preguntei.
-Se, así é -respondeu o canadense-, xa nos habemos zafado porque flotamos.
O Nautilus flotaba, pero non marchaba. As paletas da súa hélice non batían a auga.
Un minuto despois, o capitán Nemo e o seu segundo entraban no salón. Había bastante tempo que non lle vira. Sen falarnos, sen vernos talvez, dirixiuse ao cristal, mirou aos polbos e dixo unhas palabras ao seu segundo. Este saíu inmediatamente. Pouco despois, tapáronse os cristais e o teito iluminouse. Dirixinme ao capitán, e díxenlle, co ton desenfadado que usaría un afeccionado ante o cristal dun acuario.
-Unha curiosa colección de polbos.
-En efecto, señor naturalista -respondeume-, e imos combatelos corpo a corpo.
Crin non ouvir ben e mirei ao capitán.
-Corpo a corpo?
-Si, señor. A hélice está parada. Creo que as mandíbulas córneas dun destas luras deberon bloquear as aspas, e isto é o que nos impide a marcha.
-E que vai vostede facer?
-Subir á superficie e acabar con eles.
-Empresa difícil.
-Si. As balas eléctricas son impotentes contra as súas carnes brandas, nas que non achan suficiente
resistencia para estalar. Pero atacarémolos a machadazos.
-E a arponazos, señor -dixo o canadense-, se non rehúsa vostede a miña axuda.
-Acéptoa, señor Land.
-Acompañarémoslles -dixen, e seguindo ao capitán Nemo dirixímonos á escaleira central.
Alí achábase xa unha decena de homes armados con machadas de abordaxe e dispostos ao ataque.
Conseil e eu tomamos dúas machadas e Ned Land un arpón.
O Nautilus estaba xa na superficie. Un dos mariños, situado nun dos últimos chanzos, desatornillaba os pernos da escotilla. Pero apenas acabara a operación cando a escotilla elevouse con gran violencia, evidentemente «succionada» polas ventosas dos tentáculos dun polbo.
Inmediatamente, un destes longos tentáculos introduciuse como unha serpe pola abertura mentres outros vinte axitábanse por encima. Dun machadazo, o capitán Nemo cortou o formidable tentáculo, que caeu polos banzos retorcéndose.
No momento en que nos oprimiamos uns contra outros para subir á plataforma, outros dous tentáculos caeron sobre o mariño colocado ante o capitán Nemo e leváronllo cunha violencia irresistible. O capitán Nemo lanzou un berro e lanzouse cara a fóra, seguido de todos nós.
Que escena! O desgraciado, agarrado polo tentáculo e pegado as súas ventosas, balanceabase ao capricho daquela enorme trompa. xadeaba sufocado, e gritaba «Socorro! Socorro!». Eses berros, pronunciados en francés, causáronme un profundo estupor. Tiña eu, pois, un compatriota a bordo, varios talvez. Durante toda a miña vida resoará en min esa chamada desgarradora.


22 de agosto de 2014

Aforismos de Leonardo

160.- Todo movemento tende a manterse; noutras palabras: todo corpo, unha vez posto en movemento, seguirá movéndose, en canto o pulo da potencia do seu motor consérvese nel. 

21 de agosto de 2014

Fotos do concurso

Dúas novas fotos para o concurso fotográfico realizado por INCUDE e Palaestra.
De novo unha das fotos resulta moi doada de situar a pesar dos grandes cambios acontecidos e a outra mais complicada.


20 de agosto de 2014

Fragmento de Unha presa de Terra

Unha presa de terra é unha obra de Marilar Aleixandre, nada en Madrid en 1947, escritora en lingua galega.

Mentres vives a túa vida normal, dixera el, lembra que estou aquí soterrado nun pozo, que ti es a única que me tira del durante unhas horas. Non te esquezas de min, ven algunha vez, sácame do pozo aínda que sexa unhas horas para que poida respirar, estarei agardando por ti todas as noites. E aínda que ela protestou, non me digas iso, non é seguro que veña cada noite. Non haberá reproches, pero sabe que estarei esperándote.

...

19 de agosto de 2014

Fotos do concurso

Dúas novas fotos. Unha delas moi sinxela, totalmente recoñecible e outra un pouco mais complicada, pero tamén pode ser doada para algúns.




17 de agosto de 2014

Fotos do concurso

Nova entrega do concurso de fotografía. Realmente moitos dos edificios seguen existindo, pero xa non se ve pasear á xente montada en burros nen o bus british.



16 de agosto de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXIII)

-E iso é todo? -preguntou o canadense.
-Non. Outro bispo, Pontoppidan de Berghem, fala igualmente dun polbo sobre o que podía manobrar un rexemento de cabalaría.
-Pois si que estaban ben da cabeza os bispos de antes -dixo Ned Land.
-En fin, os naturalistas da Antigüedade citan monstros cunha boca que parecía un golfo e que eran demasiado grandes para poder pasar polo estreito de Xibraltar.
-Vaia, home! -dixo o canadense.
-E que pode haber de certo en todos eses relatos? -preguntou Conseil.
-Nada, nada en todo canto pasa dos límites da verosimilitude para desbordarse na fábula ou a lenda. No entanto, a imaxinación dos que contan estas historias require se non unha causa, polo menos un pretexto. Non pode negarse que existen polbos e luras de gran tamaño, aínda que inferior con todo ao dos cetáceos. Aristóteles comprobou as dimensións dunha lura que medía tres metros dez. Os nosos pescadores ven con frecuencia pezas dunha lonxitude superior a un metro oitenta. Os museos de Trieste e de Montpellier conservan esqueletos de polbos que miden dous metros. Ademais, segundo o cálculo dos naturalistas, un destes animais, de seis pés de longo, debería ter tentáculos de vinte e sete metros, o que basta e sobra pará facer deles uns monstros formidables.
-Péscanse desta clase nos nosos días? -preguntou Conseil.
-Se non se pescan, os mariños venos, polo menos. Un dos meus amigos, o capitán Paul Bos, do Havre, afirmoume a miúdo que el atopara un deses monstros de tamaño colosal nos mares da India. Pero o feito máis asombroso, que non permite xa negar a existencia destes animais xigantescos, produciuse hai uns anos, en 1861.
-Que feito é ese? -preguntou Ned Land.
-A iso vou. En 1861, ao nordeste de Tenerife, pouco máis ou menos á latitude na que agora nos achamos, a tripulación do Alecton viu unha monstruosa lura. O comandante Bouguer achegouse ao
animal e atacouno a golpes de arpón e a tiros de fusil, sen gran eficacia, pois balas e arpones
atravesaban as súas carnes brandas coma se fose unha gelatina sen consistencia. Tras varias infrutuosas
tentativas, a tripulación logrou pasar un nó corredizo ao redor do corpo do molusco. O nó
escorregou até as aletas caudais e parouse alí. Tratouse entón de izar ao monstro a bordo, pero o seu
peso era tan considerable que se separou da cola baixo a tracción da corda e, privado deste
ornamento, desapareceu baixa a auga.
-Ben, ese si é un feito -manifestou Ned Land.
-Un feito indiscutible, o meu bo Ned. Propúxose chamar a ese polbo «lura de Bouguer».
-E cal era a súa lonxitude? -preguntou o canadense.
-Non medía un seis metros? -dixo Conseil, que, apostado ante o cristal, examinaba de novo as
anfractuosidades do cantil submarino.
-Precisamente -respondín.
-Non tiña a cabeza -proseguiu Conseil-coroada de oito tentáculos que se axitaban na auga como unha nidada de serpes?
-Precisamente.
-Os ollos eran enormes?
-Si, Conseil.
-E non era a súa boca un verdadeiro pico de papagaio, pero un pico formidable?
-En efecto, Conseil.
-Pois ben, crear o señor, se non é a lura de Bouguer este é, polo menos, un dos seus irmáns.
Mirei a Conseil, mentres Ned Land precipitábase cara ao cristal.
-Que espantoso animal! -exclamou.
Mirei canda min, e non puiden reprimir un xesto de repulsión. Ante os meus ollos axitábase un monstro
horrible, digno de figurar nas lendas teratolóxicas.
Era unha lura de colosais dimensións, de oito metros de longo, que marchaba cara atrás con gran rapidez, en dirección do Nautilus. Tiña uns enormes ollos fixos de tons glaucos. Os seus oito brazos, ou  por mellor dicir os seus oito pés, implantados na cabeza, o que lles valeu a estes animais o nome de cefalópodos, tiñan unha lonxitude dobre que a do corpo e retorcíanse como a cabeleira das Furias. Víanse claramente o duascentas cincuenta ventosas dispostas sobre a face interna dos tentáculos baixo forma de cápsulas semiesféricas. De cando en vez o animal aplicaba as súas ventosas ao cristal do salón facendo nel o baleiro. A boca do monstro -un pico córneo como o dun papagaio- abríase e pechaba verticalmente. A súa lingua, tamén de sustancia córnea armada de varias fileiras de agudos dentes, saía axitada desa verdadeira cizalla. Que fantasía da natureza un pico de paxaro nun molusco! O seu corpo, fusiforme e inchado na súa parte media, formaba unha masa carnosa que debía pesar de vinte a vinte e cinco mil quilos. A súa cor inconstante, cambiante cunha extrema rapidez segundo a irritación do animal, pasaba sucesivamente do gris lívido ao marrón avermellado.

15 de agosto de 2014

Fotos do concurso

Dúas novas fotos para o concurso. Dúas rúas da cidade moi cambiadas polo tempo.



14 de agosto de 2014

Aforismos de Leonardo

159.- Todo movemento natural e continuo desexa conservar o seu curso, pola liña do seu principio.

13 de agosto de 2014

Fragmento de As Crónicas do Sochantre, de Alvaro Cunqueiro (e IV)

—O liño, señor escribano, naceu pra sere mazado. Mercoume monsieur Salomón Capitán, adubioume de roupa nova, e mandábame andar sempre lavado de xabón de olor, que era tan escollido de ventos coma de chaleques. Dixo que inda tardaríamos un ano en chegar a Le Mans, e que agora cumpríalle pasar un tempo entre Diñan e Mur-en-Bretagne, e porque xa sabía o devezo que eu me traguía de ser gaiteiro, que non pásese pena, que xa atendería a que adeprendese por papel, e a calquera que me perguntase como me chamaba, que dixera que Bernaldino. Pouco tardei en saber que monsieur Salomón Capitán era un demo de cuantía, e que o andar demorándose na térra de Bretaña era por facer inquisición onde se gardaría del un tal maioral Clamot, que lle tina roubado unha valixa.

12 de agosto de 2014

Fotos do concurso

Nova entrega das fotos do concurso. De novo temos unha foto na que a rúa non da moitas pistas e outra que debe resultar sinxela, aínda que o paso do tempo parece ir borrando tamén as cousas feitas en pedra.


11 de agosto de 2014

Fragmento de O misterio dos fillos de Lúa

Texto de Fina Casalderrey Fraga, nada en Xeve (Pontevedra) o 11 de agosto de 1951, escritora galega.

¡Ola! Son David, anque todos me chaman Djukic porque me gusta tirar penaltis, pero case nunca meto gol.
Vivo nun sitio estupendo. Chámanlle parroquia, porque temos un cura e unha igrexa moi grande. Dende o meu cuarto vexo a igrexa enteira. Cando hai festa, tamén vexo como os foguetes estoupan no ceo.
As casas non son moi altas, pero temos moitas árbores que son altísimas. Cando o sol bota moito tempo sen escapar do ceo, que se chama verán, as nosas árbores énchense de froita.
...

10 de agosto de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXII)

O 20 de abril mantivémonos a unha profundidade media de mil cincocentos metros. As terras máis próximas eran as do arquipélago das Lucaias, illas diseminadas como unha chea de lastros na superficie do mar. Elevábanse alí altos cantiis submarinos, murallas rectas formadas por bloques desgastados dispostos en longas fiadas, entre os que se abrían profundos buracos negros que os nosos raios eléctricos non conseguían iluminar até o fondo. Esas rocas estaban tapizadas de grandes herbas, de laminarias xigantescas, de fucos enormes. Era unha verdadeira espaldera de hidrófitos digna dun mundo de titáns.
Estas plantas colosais leváronnos naturalmente a Conseil, a Ned e a min a falar dos animais xigantescos do mar, pois aquelas están evidentemente destinadas a alimentar a estes. Con todo, a través dos cristais do Nautilus, entón case inmóbil, non vin sobre os longos filamentos desas plantas outras variedades que os principais articulados da división dos braquiuros, lambros de longas patas, violáceos e clíos vrovios do mar das Antillas.
Era ao redor das once cando Ned Land atraeu a miña atención sobre un formidable formigueo que se producía a través das grandes algas.
-Son verdadeiras cavernas de polbos -dixen- e non me estrañaría ver a algúns deses monstros.
-Que? Luras? Simples luras, da clase dos cefalópodos? -dixo Conseil.
-Non, polbos de grandes dimensións. Pero o amigo Land debeu equivocarse, pois eu non vexo nada -engadín.
-Síntoo -dixo Conseil-, pois me gustaría moito ver cara a cara a un deses polbos dos que tanto ouvín falar e que poden levar aos barcos até o fondo do abismo. A esas bestas chámanlles kra...
-Cra ... contos-chineses quererá dicir -interrompeulle o canadense, ironicamente.
-Krakens -proseguiu Conseil, acabando a súa frase sen preocuparse da broma do seu compañeiro.
-Xamais se me fará crer que existen tales animais.
-Por que non? -respondeu Conseil-. Nós chegamos a crer no narval do señor.
-E equivocámonos, Conseil.
-Sen dúbida, pero os demais seguen crendo nel.
-É probable, Conseil, pero o que é eu non admitirei a existencia deses monstros ata que os haxa disecado coas miñas propias mans.
-Así que o señor tampouco cre nos polbos xigantescos?
-E quen diaños creu neles? -dixo o canadense.
-Moita xente, Ned.
-Non serán pescadores. Os sabios, talvez.
-Perdón, Ned. Pescadores e sabios.
-Pois eu -dixo Conseil nun ton de absoluta seriedadme acordo perfectamente de ver unha gran embarcación arrastrada ao fondo do mar polos brazos dun cefalópodo.
-Vostede viu iso?
-Si, Ned.
-Cos seus propios ollos?
-Cos meus propios ollos.
-E onde, por favor?
-En Saint-Malo -afirmou imperturbablemente Conseil.
-Ah! No porto? -preguntou Ned Land ironicamente.
-Non, nunha igrexa.
-Nunha igrexa!
-Si, amigo Ned. Era un cadro que representaba ao polbo en cuestión.
-Ah! Vaia! -exclamou Ned Land, rompendo a rir-. O señor Conseil estaba a tomarme o pelo.
-De feito, ten razón -intervín eu-. Ouvín falar dese cadro, pero o tema que representa está sacado dunha lenda, e xa sabedes o que hai que pensar das lendas en materia de Historia Natural. Ademais, cando se trata de monstros, a imaxinación non coñece límites. Non soamente pretendeuse que eses polbos podían levar aos barcos, senón que mesmo un tal Olaus Magnus falou dun cefalópodo, dunha milla de longo, que se parecía máis a unha illa que a un animal. Cóntase tamén que o bispo de Nidros elevou un día un altar sobre unha inmensa roca. Terminada a súa misa, a roca púxose en marcha e regresou ao mar. A roca era un polbo.

9 de agosto de 2014

Fotos do concurso

Nova entrega do Concurso de Fotografía. Unha delas é ben doada de coñecer, pero resulta simpática polos cambios acontecidos e a outra xa non resulta tanto para moitos.




8 de agosto de 2014

Inicio de A Formiga

A Formiga
Marco Denevi

Un día as formigas, pobo progresista, inventan o vexetal artificial. É unha papilla fría e con sabor a follalata. Pero polo menos relévaas da necesidade de saír fóra dos formigueiros en procura de vexetais naturais. Así se salvan do lume, do veleno, das nubes insecticidas. Como o número das formigas é unha cifra que tende constantemente a crecer, ao cabo dun tempo hai tantas formigas baixo terra que é preciso ampliar os formigueiros. As galerías expándense, entrecrúzanse, terminan por confundirse nun só Gran Formigueiro baixo a dirección dunha soa Gran Formiga. Polas dúbidas, as saídas ao exterior son tapiadas baixo sete chaves. Sucédense as xeracións. Como nunca franquean os límites do Gran Formigueiro, incorren no erro de lóxica de identificalo co Gran Universo.
...

7 de agosto de 2014

Fotos do concurso

Seguimos coa publicación das fotos antigas da Coruña. Neste caso unha delas moi doada de localizar. A outra seguro que algúns non se decatan de primeiras pero tampouco tardarán moito.


6 de agosto de 2014

Fragmento de Criminal

Texto de Xurxo Borrazás Fariña, nado en Carballo o 6 de agosto do 1963, escritor galego.

O pote segue no lume, aínda que xa ceou toda a familia. Unha muller frega os pratos no vertedeiro. Un home, o seu marido, afía uns fouciños na pedra. Unha nena, sentada á mesa, debuxa na libreta unhas letras e números que lle aprenderon na escola. A carón do lume, sentado nun tallo, o avó acaba de liar un pito e préndeo coa brasa dunha póla de maceira. Logo olla para as lapas e as muxicas, sentindo como escacha a madeira ao arder; e fuma, encollendo as enrugas da face cada vez que dá unha calada.
   —Quen llo había dicir, aos Monteiro, que nunca ninguén lles tivo moi boa lei, e tiñan a igrexa chea —di a muller.
Ninguén lle responde. Só a nena ergue a cabeza e mira para súa nai, que segue de costas a eles, un chisco. Dous ou tres minutos despois o vello guinda a pava no lume e comenta:
—A xente ten ganas de contos. Van aos enterros coma quen vai de foliada.
...

5 de agosto de 2014

Inicio do decamerón

Proemio
Giovanni Bocaccio

Aquí comeza o libro chamado decamerón, apelidado Príncipe Galeoto, no que se conteñen cen novelas contadas en dez días por sete mulleres e por tres homes novos.

Humana cousa é ter compaixón dos afligidos, e aínda que a todos convén sentila, máis propio é que sintan aqueles que xa tiveron mester de consolo e atopárono noutros: entre os cales, se houbo alguén del necesitado ou lle foi querido ou xa del recibiu o contento, cóntome eu.
...

4 de agosto de 2014

Fotos do concurso

Tal como dixeramos hai dous días empezamos a publicar dúas fotos periodicamente. As de hoxe non son moi dificiles. Así que o mais probable é que a xente as recoñeza... a ver quen nos fai chegar as fotos actuais desas zonas.


3 de agosto de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXI)

18. Os polbos

Durante algúns días, o Nautilus mantívose constantemente apartado da costa americana. Era evidente que o seu capitán quería evitar as augas do golfo de México e do mar das Antillas. Non era por temor a que lle faltase a auga baixa a quilla, pois a profundidade media deses mares é de mil oitocentos metros, senón porque esas paraxes, sementados de illas e constantemente asucados por vapores, non conviñan ao capitán Nemo.
O 16 de abril avistamos a Martinica e a Guadalupe a unha distancia dunhas trinta millas. Vin por un instante os seus elevados picos.
O canadense, que esperaba poder realizar no golfo os seus proxectos de evasión, xa fose pondo pé en terra xa nun dos numerosos barcos que enlazan as illas, sentiu enormemente frustrado. A fuxida sería alí facilmente practicable se Ned Land lograba apoderarse do bote sen que, decatárase o capitán, pero en pleno océano había que renunciar á idea.
O canadense, Conseil e eu mantivemos unha longa conversa respecto diso. Levabamos xa seis meses como prisioneiros a bordo do Nautilus. Percorreramos xa dezasete mil leguas e non había razón, como dicía Ned Land, para que iso non continuase indefinidamente. Fíxome entón unha proposición inesperada, a de expor categoricamente ao capitán Nemo esta cuestión: é que pensaba reternos indefinidamente abordo?
Repugnábame a soa idea de efectuar esa xestión, que, ademais, eu consideraba inútil de antemán. Non había nada que esperar do comandante do Nautilus, debiamos contar exclusivamente connosco. Por outra banda, desde había xa algún tempo, ese home tornárase máis sombrío, máis retraído, menos sociable. Parecía evitarme. Xa non mo atopaba senón moi raras veces. Antes, compracíase en explicarme as marabillas submariñas; agora, abandonábame aos meus estudos e non viña ao salón. Que cambio produciuse nel? Por que causa? Non tiña eu nada que reprocharme. Talvez facíaselle insoportable nosa presenza a bordo? Pero aínda que así fóra, non cabía esperar del que nos devolvese a liberdade.
Roguei, pois, a Ned que me deixase reflexionar antes de actuar. Se a xestión non daba ningún resultado, podía reavivar as súas sospeitas, facer máis penosa a nosa situación e dificultar os proxectos do canadense.
De ningún xeito podía eu aducir razóns de saúde, pois se se exceptúa a ruda proba sufrida baixo a banca do Polo sur, xamais nos achamos mellor calquera do tres. A sa alimentación, a atmosfera salubre, a regularidade da nosa existencia, a uniformidade da temperatura non daban xogo ás enfermidades.
Eu podía comprender esa forma de existencia para un home en quen os recordos da terra non suscitaban a máis mínima nostalxia, para un capitán Nemo que alí se sentía na súa casa, que ía onde quería, que por vías misteriosas para outro pero non para el, marchaba cara ao seu obxectivo. Pero nós non romperamos coa humanidade. E no que a min concernía, non quería eu sepultar comigo os meus novos e curiosos estudos. Tiña eu o dereito de escribir o verdadeiro libro do mar, e antes ou despois, máis ben antes, quería eu que ese libro puidese ver a luz.
Alí mesmo, nas augas das Antillas, a dez metros de profundidade, cantas cousas interesantes puiden rexistrar nas miñas notas cotiás! Entre outros zoófitos, as galeras, coñecidas co nome de fisalias peláxicas, unhas grosas vexigas oblongas con reflexos nacarados, tendendo as súas membranas ao vento e deixando flotar os seus tentáculos azuis como fíos de seda, encantadoras medusas para a vista e verdadeiras ortigas para o tacto, co líquido corrosivo que destilan. Entre os articulados, vin uns anélidos dun metro de longo, armados dunha trompa rosa e provistos de mil setecentos órganos locomotores, que serpenteaban baixo a auga exhalando ao paso todas as cores do espectro solar.
Entre os peixes, raias-molubars, enormes cartilaxinosos de dez pés de longo e seiscentas libras de peso,
coa aleta pectoral triangular e o centro do dorso bombeado, cos ollos fixados ás extremidades da parte anterior da cabeza, e que se aplicaban ás veces como unha opaca contraventá sobre os nosos cristais. Había tamén balistes americanos para os que a natureza só combinou o branco e o negro. E gobios plumeiros, alongados e carnosos, con aletas amarelas, e mandíbula prominente. E escómbridos de dezaseis decímetros, de dentes curtos e agudos, cubertos de pequenas escamas, pertencentes á familia das albacoras. Por bandadas aparecían de cando en vez salmonetes asucados por raias douradas da cabeza á cola, axitando as súas resplandecentes aletas, verdadeiras obras mestras de xoiaria, peces noutro tempo consagrados a Diana, particularmente buscados polos ricos romanos e dos que o proverbio dicía que non os come quen os colle».
Tamén uns pomacantos dourados, ornados dunhas bandas de cor esmeralda, vestidos de seda e de veludo,
pasaron ante os nosos ollos como grandes señores do Veronese. Esparos con espolón eclipsaban baixo a súa rápida aleta torácica. Os clupeinos, de quince polgadas, envolvíanse nos seus resplandores fosforescentes. Os múxeis batían o mar coas súas grosas colas carnosas. Vermellos coréxonos parecían segar as ondas coa súa afiada aleta pectoral e peces-lúa prateados dignos do seu nome levantábanse sobre a auga como outras tantas lúas con reflexos brancos.
Cantos novos e marabillosos especímenes podería observar aínda se o Nautilus non se metera máis e máis nas capas profundas! Os seus planos inclinados leváronlle até fondos de dous mil e tres mil cincocentos metros. Alí a vida animal estaba xa só representada polas encrinas, estrelas de mar, magníficos pentacrinos con cabeza de medusa, con talos rectos que soportaban un pequeno cáliz; trocos, neritias sanguinolentas, fisurelas e grandes moluscos litorais.

2 de agosto de 2014

Actividade: Concurso de fotografía

A Asociación Palaestra e a Asociación de Iniciativas Culturais e Deportivas Universitarias (INCUDE) colaboran nun concurso de fotografía baseado nos cambios experimentados na cidade da Coruña.

A idea é que os afeizoados a fotografía realicen unha fotografía no mesmo lugar que aparece na foto, de forma que se premiará á mellor serie de fotografías que reflexen este cambio.

Cada dous días publicaremos dúas fotografías totalizando coa de hoxe un total de 21 e loxicamente algunhas delas non serán moi doadas de situar na cidade de hoxe.

Buscamos deste xeito que a xente coñeza mais a historia recente da cidade e que valore os cambios arquitectónicos e urbanísticos entre A Coruña do século XX e a do século XXI.

As fotografías poden remitirse a incude@udc.es ata o 30 de setembro de 2014.

Coas fotografías realizarase un pequeno libro e una exposición. Ademais haberá os seguintes premios:

1º PREMIO: Trofeo, libro e 100 €
2º PREMIO: Trofeo, libro e 50 €
3º PREMIO: Trofeo, libro e 25 €

1 de agosto de 2014

Aforismos de Leonardo

158.- Ningún obxecto inanimado móvese de por si. O seu movemento vénlle doutros.