30 de xuño de 2015

THE DENTIST...

THE DENTIST...

Terceira e última sesión da miña primeira endodoncia. Informe de incidencias:

45 minutos pampo, máis de 70 entradas en boca con diverso instrumental: tornos que botan máis auga que un túnel de lavado, aspersor de saliva que se che leva o escaso aire que podes respirar se tes catarro, espráis acedos, fume (si fume), luces que pitan e quentan sete tipos de masilla, ganzúas explora rendizas modelo Marathon Man, mandíbula tensa (facer panca co meu beizo inferior por punto de apoio non pode ser a mellor opción), encías reventonas cernadas por bandas separamoas sacadas dalgún armariño do marqués de Sade (hoxe non tocou anestesia, but why?)

Durante os interminables tres cuartos de hora de traxín (o que dura un capítulo de House, media final de Champions) que facer?, se pecho os ollos durmo (déficit de soño), se os abro móllomos co acuapark xurásico que hai montado na miña boca, e nin se che ocorra establecer contacto visual co doutor.

Toda frase súa "dóeche?" "iiiiimos aló", etc, é respostada por un nngggnnneeeehhh monocorde que ninguén sabe o que significa pero que el traduce como "eu tiro pradiante".

Cando ao fin (minuto 40) méteche o papeliño azul e diche "morde" antes de puírche as puntas do empaste que obtura o que vén sendo a endodoncia, comezas a sentir o final, respiras, xa se acaba. E así, tras o enxuague, atolondrado, baboso e parvo, levántas coa servilleta de papel en man, buscas as lentes, sorrís malamente ao bo doutor, el despídese co teu nome nos seus beizos, a enfermeira acompáñache ao recuncho de pagar, tiras de billetes novos recentemente collidos do sobre dos imprevistos, pagas o que che diga sen dubidalo, e aínda respondes "pedfecto!" cando pregúnta se o mércores que vén ás cinco vénche ben empezar coa seguinte peza.

DGM

29 de xuño de 2015

Aristóteles

A democracia xurdiu da idea de que si os homes son iguais en calquera respecto, o son en todos.

Aristóteles

28 de xuño de 2015

II CONCURSO CORUÑA EN SEPIA

A Asociación Palaestra e a Asociación de Iniciativas Culturais e Deportivas Universitarias (INCUDE) colaboran por segundo ano nun concurso de fotografía baseado nos cambios experimentados na cidade da Coruña.

A idea é realizar unha fotografía actual do lugar que aparece nas que iremos publicando, de forma que se premiará á mellor serie de fotografías que reflexen os cambios.

Deste xeito invitamos a meditar non só aos participantes, se non a todos os lectores das nosas webs, sobre a evolución da cidade e a transformación dos seus espazos, reflexionando sobre os cambios entre A Coruña do século XX e a do século XXI.

Dende o 1 de xullo publicaremos unha fotografía cada domingo e mércores, finalizando a serie a finais de setembro. En relación ao ano pasado, as vinte e cinco fotografías escollidas nesta edición serán de edificios e ruas mais doados de recoñecer na cidade de hoxe.

As fotografías poden remitirse a incude@udc.es ata o 15 de outubro de 2015.

Coas fotografías realizarase unha pequena exposición.

Ademais haberá os seguintes premios:

1º PREMIO: Trofeo, libro e 100 €
2º PREMIO: Trofeo, libro e 50 €
3º PREMIO: Trofeo, libro e 25 €

27 de xuño de 2015

Fragmento de Males de Cabeza

Un texto de Francisco Alonso Villaverde, nado en Vigo o 27 de xuño de 1963, escritor galego.

Hamburgo, abril de 2000

Estimado Cibrán:

    Imaxino que te sorprenderás bastante ó recibires esta carta. A dicir verdade, nin sequera estou certo de que te vaias decatar de quen son eu, pero iso, a fin de contas, non lle fai importancia ó caso. A nosa relación, que sempre foi ben puntual (vímonos un par de veces e a penas entrecruzamos dúas ou tres palabras, circunstanciais) vén a conto de termos un amigo común: o Milucho. Todo o que eu sei de ti seino por el: que es filólogo, que traballas no servicio de recollida do lixo do concello, que vives só, que estás divorciado, que non tes fillos, que fostes veciños no piso onde residías antes... Todo mo contou o Milucho, tan boa xente, el, e así e todo tan perdido en problemas que non es quen nin de imaxinar. Xa sei que te vas sorprender de que che fale do Milucho a estas alturas, logo de tanto tempo de non saberes nada del; desapareceu da túa vida, e da de todos, mcluída a miña, practicamente da noite para o día. Pero tan certo como iso é que el non tiña amigo máis de seu ca ti, ou mellor dito, non tiña máis amigos ca ti e daquela ten plena confianza na túa persoa.
...

26 de xuño de 2015

Inicio de MARCHA ATRÁS

MARCHA ATRÁS
Burt Filer

O primeiro que viu foi a Sally mirándolle fixamente. Estaba sentada no amplo leito e tiña catro dedos da súa man esquerda introducidos na súa boca. Por algún motivo, envolveuse na saba e mantívoa ao redor do seu corpo co outro brazo, como sorprendida súbitamente por un descoñecido. Fletcher incorporouse.
- Que pasa? Que hora é?
Sentía raro e máis fatigado do normal. A súa voz soara rouca e doíanlle as dúas pernas, a sa e a outra.
- Empezou a marcha atrás - dixo Sally. Os seus dentes castañetearon, como sempre que experimentaba unha intensa emoción. Os seus longos cabelos castaños caeron cara a adiante, cun rizo en vanguardia.
Fletcher inclinou a mirada cara ao brazo que mantiña engarfiado ao redor do seu xeonllo san. Estaba requeimado polo sol e pecoso, tal como agosto adoitaba polo. Pero, de que ano futuro era o agosto que fixera isto? Os dedos estaban embotados, as uñas recomidas, e o propio brazo aparecía dúas veces máis inchado que cando Fletcher deitárase.
Sally agarrou a almofada, parpadeando, ao bordo das bágoas.
- Estás máis vello - dixo -, moito máis vello. Por que o fixeches?
Fletcher apartou a saba e apoiou os pés no chan.
- Non o sei, de verdade que non o sei. Pero din que isto lle cambia a un por completo.
...

25 de xuño de 2015

Aforismos de Leonardo

194.- Non é tan forte o muxir do mar tempestuoso cando o setentrional aquilón axítao en ondas escumantes entre Escila e Caribdis; nin o estrondo de Stromboli ou Mongibello, cando as lapas de xofre, rompendo e abrindo violentamente a gran montaña, fulminan polo aire pedras e terra que escapan xunto coas lapas vomitadas, ou cando as caldeadas cavernas de Mongibello, regurxitando o mal contido elemento (o lume) e lanzándoo á súa rexión propia, levan furiosamente por diante calquera obstáculo que se opón ao seu impetuosa furia... E arrastrado polo meu vivo desexo, ansioso de ver a gran mezcolanza das variadas e estrañas formas creadas pola artificiosa natureza, despois de roldar algún tempo entre umbrosos penedos, cheguei á entrada dunha gran caverna, diante da cal quedei por un intre estupefacto e sen saber o que vía. Despois, arqueando o lombo, cunha cansa man fixa sobre o xeonllo, fixen sombra coa destra ás pestanas que mantiña baixas e pechadas. Encorvándome moitas veces cara a un lado ou outro, trataba eu de discernir algo alá dentro, sen poder logralo, por mor da gran escuridade interior. Despois de estar así por certo prazo, despertáronse en min súbitamente dúas cousas: medo e desexo; medo da ameazadora e escura caverna, desexo de ver se alí dentro, había algunha cousa de milagre. 

24 de xuño de 2015

Cantiga de San Xoan

Meu San Antoño bendito,
como me cases hogano
heiche levar unha vela
coma un fungueiro dun carro.

23 de xuño de 2015

Cantiga de San Xoan

Décheme unha pera parda
e tamén unha xuaneira,
déchema pola ventana;
Dios cho pague, churrusqueira.

21 de xuño de 2015

Animal Solto

Animal Solto

Estou na porta do patio da miña casa coa miña aboa ao meu carón, ao lonxe podo ver un grupo de cadelos que pelexan por unha presa, pero todos se alexan cando un gran lobo branco con liñas grises se achega.

Pasado un momento cando esta comendo no animal  o lobo míranos e empeza a camiñar cara nos, a aboa asustase e regresa cara a casa pero eu sigo observando, cando o lobo esta moi preto da casa eu empezo a atraer a súa atención para darlle tempo a aboa que inda non terminara de entrar.

Nun xiro que fago eu ao volverme perdera de vista o animal, entón subo por unha parra alta por se acaso se achega demasiado, cando miro para atrás o lobo estaba saíndo da porta da casa, ao telo tan preto puiden ver que non era un lobo normal, era un disfraz coma o do oso de Salcedo pero seguía agresivo coas garras, como se mantivese o instinto animal, eu subinme mais alto e el púxose a dúas patas ata lanzarme as súas gadoupas a centímetros da miña pel.

FIN

Recollido en cazandosonos.blogspot.com

20 de xuño de 2015

Centenario de A metamorfose (XV)

Cada vez que a conversación derivaba cara á necesidade de gañar diñeiro, Gregorio apartábase da porta e, trastornado pola pena e a vergoña, metíase baixo o fresco sofá de coiro. A miúdo pasaba alí toda a noite en vela, rabuñando o coiro hora tras hora. Ás veces levaba a cabo o extraordinario esforzo de empuxar a cadeira de brazos até a xanela e, agarrándose ao alféizar, permanecía de pé no asento e apoiado na xanela, sumido nos seus recordos, pois antes adoitaba asomarse a miúdo a aquela xanela.

Aos poucos empezou a ver con menos claridade. Xa non distinguía o hospital de en fronte, cuxa vista tanto lle desagradaba; e de non saber que vivía nunha rúa en plena cidade, aínda que tranquila, puidese crer que a súa xanela daba a un deserto, no cal se confundían o ceo e a terra, igualmente grises.

Só dúas veces viu a irmá, sempre atenta, que a cadeira de brazos se atopaba xunto á xanela. E xa, ao arranxar a habitación, aproximaba ela mesma a cadeira de brazos. Máis aínda: deixaba abertos os primeiros dobres cristais.

Se polo menos puidese Gregorio falar coa súa irmá; de poderlle dar as grazas por canto facía por el, resultaríanlle máis leves as molestias que ocasionaba, e que deste xeito tanto lle facían sufrir. Sen dúbida, a súa irmá facía o posible para atenuar o doloroso da situación, e, a medida que transcorría o tempo, ía conseguíndoo mellor, como é natural. Pero tamén Gregorio, a medida que pasaban os días, tiña máis clara a situación.

Agora, as visitas da súa irmá eran para el algo terrible. En canto entraba na habitación, e sen pechar sequera previamente as portas, como antes, para ocultar a todos a vista do cuarto, ía correndo cara á xanela e abríaa bruscamente, coma se estivese a piques de asfixiarse; e até cando o frío era intenso, permanecía alí un intre respirando ansiosamente. Este trafego asustaba a Gregorio dúas veces ao día; aínda que convencido de que ela lle evitara esas molestias, de poder permanecer na habitación coas xanelas pechadas, Gregorio quedaba tremendo debaixo do sofá todo o tempo que duraba a visita.

Un día -xa transcorrera un mes desde a metamorfose, así que non tiña por que sorprenderse do aspecto de Gregorio- a súa irmá entrou algo máis cedo que de costume e atopouno mirando inmóbil pola xanela. Non lle estrañou a Gregorio que a súa irmá non entrase, pois tal como estaba impedíalle abrir a xanela.
Pero non só non entrou, senón que retrocedeu e pechou a porta rapidamente: quen a vira reaccionar desa forma creería que Gregorio dispúñase a atacala. Gregorio meteuse inmediatamente debaixo do sofá; pero até o mediodía non volveu a súa irmá, máis intranquila que de costume. Este incidente fíxolle comprender que a súa vista seguía resultándolle insoportable á irmá, que só grazas a un esforzo de vontade evitaba botar a correr ao divisar a pequena parte do corpo que sobresaía por baixo
do sofá. Con obxecto de aforrarlle por completo a súa visión, levou un día sobre as súas costas -traballo para o cal precisou de catro horas- unha saba até o sofá, e púxoa de modo que lle tapase por completo e que a súa irmá non puidese verlle por moito que se agachase.

19 de xuño de 2015

Inicio de EXILIO DE ATLANTIS

EXILIO DE ATLANTIS (REI KULL)
ROBERT E. HOWARD


Púñase o sol. Un último esplendor carmesí enchía a paisaxe e pousábase, como unha coroa de sangue, sobre os picos moteados de neve das montañas.
O tres homes que contemplaban o agonizar do día respiraron profundamente a fragrancia da brisa que xurdía desde os distantes bosques, e logo volveron a súa atención cara a unha tarefa moito máis material. Un deles achábase asando un venado sobre unha pequena fogueira; tocou cun dedo a carne
fumarenta e levouno á boca, probándoo co xesto propio dun connoisseur.
-Xa está preparado, Kull, Khor-nah; podemos comer.
Quen así falara era novo, apenas pouco máis que un raparigo, alto de estatura, de cintura delgada e ombreiros anchos, que se movía coa graza natural dun leopardo. En canto aos seus compañeiros, un, o home de maior idade, mostraba unha constitución poderosa e maciza, peludo e cun rostro de expresión agresiva. O outro era o contrapunto do mozo que falara, excepto polo feito de que era máis alto, cun peito máis ancho e uns ombreiros algo máis amplos. Daba a impresión, mesmo en maior medida que o primeiro novo, de posuír unha gran velocidade dinámica oculta nos seus músculos longos e suaves.
-Ben -dixo este-, xa empezo a ter fame.
...

18 de xuño de 2015

Aforismos de Leonardo

193.- Toda acción natural está realizada pola natureza mesma do modo e no tempo máis breve posible. 
Ningunha acción natural pode abreviarse, pois a natureza xéraa do modo máis breve posible.

17 de xuño de 2015

Poesía popular

Heicho de dar, que o teño,
que o teño ben gardado;
heicho de dar, que o teño,
un caravel encarnado.

16 de xuño de 2015

ALCALDE PRÓXIMO

ALCALDE PRÓXIMO

Os medios son así. Onte á primeira hora Pepa Bueno estaba a conversar de política, investiduras e mareas co noso esperanzador alcalde Xulio Ferreiro, ata que as pelexas dos seus fillos durante o almorzo terminaron por protagonizar toda a escena, "tiroume o leiteeee".
Esa divertida escena radiofónica comezou a correr polos medios como a pólvora, e de noite, até Wyoming quixo falar con Xulio, que todo sexa dito, estivo moi solto.
Con todo, este epítome de cotidianidade, de proximidade, de "é como nós", comezoume a parecer perigoso, banal, un perigoso flanco a vixiar. Aos medios encántalles (agora) mostrarnos alcaldesas en metro, alcaldes en bicicleta, políticos en zapatillas, de camisa aberta, que guays.
Pero non nos equivoquemos, cando os donos de todo poñan os seus raios letais, a súa ira de Golem, sobre as calugas e revoltas cabeleiras dos nosos novos representantes, comezará unha nova batalla, a do descrédito, máis difícil aínda que a das urnas... e tocaranos estar ao seu lado, ter criterio ante as distintas varas de medir.

DGM

15 de xuño de 2015

14 de xuño de 2015

Anden e deixen de camiñar

Anden e deixen de camiñar

Nunha explanada atópase un grupo de persoas separadas en dúas filas que se cruzaban formando unha X.

Había dous homes que dirixían e obrigaban a esa xente a camiñar cruzándose e sen chocar. O que resultaba sorprendente era que o máis difícil do exercicio e o obxectivo real do mesmo era que esas persoas peculiares andaran rectos, todos iguais, como maquinas sen personalidade, todo o contrario do que eran antes do exercicio, ao comezo uns movíanse balanceándose, outros como se fosen rapeiros, outros como se sentiran superiores, como se estiveran desganados, etc…

O final o grupo cambia de vestimenta e pasaban a levar uniformes militares, así que todos parecían un grupo de robots sen alma nin personalidade.

FIN

Recollido en cazandosonos.blogspot.com

13 de xuño de 2015

Centenario de A metamorfose (XIV)

Estes pensamentos, agora tan superfluos, axitábanse na súa mente mentres, pegado á porta, escoitaba o que falaban na habitación contigua. De cando en cando, a fatiga impedíalle seguir escoitando, e deixaba caer cansado a cabeza sobre a porta. Pero deseguido volvía levantala, pois mesmo o levísimo ruído debido a este movemento seu, era ouvido pola súa familia, que enmudecía no acto.

-Que estará a facer agora? -dicía ao pouco o pai, sen dubida mirando cara á porta.

E, pasados uns momentos, renovábase a conversación interrompida.

Así puido decatarse Gregorio, con gran satisfacción -o pai estendíase nas súas explicacións, pois había tempo que non se ocupara daqueles asuntos, e ademais a nai tardaba en entendelos- que, a pesar da desgraza quedáralles algún diñeiro; non moito, desde logo pero aos poucos había ido aumentando desde entón, grazas aos intereses intactos. Ademais, o diñeiro que entregaba Gregorio todos os meses, quedándose para el unicamente unha ínfima cantidade, non se gastaba por completo, e había ido formando un pequeno capital. Tras a porta, Gregorio aprobaba coa cabeza, satisfeito de que existisen estas inesperadas reservas. Certo que con ese diñeiro sobrante podía pagar aos poucos a débeda que o seu pai tiña co dono, e verse libre dela moito antes; pero tal como estaban as cousas, era mellor así.

Agora ben, ese diñeiro era do todo insuficiente para permitir á familia vivir del; todo o máis bastaría para un ou dous anos, pero non para máis tempo. Por tanto, era un capital que non se debía tocar, pois conviña conservalo para caso de necesidade. O diñeiro para ir vivindo había que gañalo. Pero o pai, aínda que estaba ben de saúde, era xa vello e levaba cinco anos sen traballar; por tanto non se podía contar con el: nos últimos cinco anos, os primeiros de descanso na súa vida laboriosa, aínda que fracasada, engordara moito e volveuse lento e pesado. E como podería traballar a nai, que padecía de asma, que se fatigaba con só andar un pouco por casa e continuamente tiña que tombarse no sofá, coa xanela aberta de pao a pao, porque lle daban afogos? Tería, entón, que traballar a irmá, unha nena de dezasete anos, e cuxa envexable existencia consistira, até o momento, en ocuparse de si mesma, durmir canto quería, axudar nas tarefas da casa, participar nalgunha sinxela diversión e, sobre todo, tocar o violín?

12 de xuño de 2015

Inicio de ROBOT PIERRE

ROBOT PIERRE
Alberto Vanasco

- Nesta época tería empezado a primavera - dixo con nostalxia o Dr. Maggat.
- Que é a primavera? - Preguntou o seu axudante.
O Dr. Maggat fixo un xesto de desalento: nunca podería explicarllo. E era verdade. Como facer sentir ao outro o que significaba ese leve cambio do clima cara á vida, ese refacho cálido que de súpeto sacudía os corpúsculos elementais da pel e da atmosfera?. Era algo que non podía dicirse e o Dr. Maggat, por tanto, quedou un intre en silencio, lembrando.
Pasaran vinte anos desde a última primavera. É dicir, desde o 3969. Tratando de eliminar os inconvenientes e molestias das calores e fríos excesivos, terminaran por endereitar o eixo da Terra unificando os estados atmosféricos nunha temperatura grata e apta para o home. Vivian por iso, agora mergullados nun medio apático, sen sorpresas, sen sedución, sen eses cambios estimulantes e renovadores que eran as estacións.
...

11 de xuño de 2015

10 de xuño de 2015

JOÁN GARCÍA DE GUILHADE

JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1503]

Vi eu estar noutro día
infanções con un ricome
posfaçando de quen mal come;
e dix'eu, que os ouvía:
«Cada casa, favas lavan!»

Posfaçavan dun escasso;
e foi-os eu ascuitando;
eles foron posfaçando,

e dixi-m'eu: «Pass'e passo,
cada casa, favas lavan!»

Posfaçavan d'encolheito
e de vil e d'espantoso
e en sa terra lixoso;
e dix'eu entón dereito:
«Cada casa, favas lavan!»

9 de xuño de 2015

AUGA E ALLO

AUGA E ALLO

O día que o PSOE confirma o seu apoio a Manuela Carmena para ser alcaldesa, a capital alágase ao máis puro estilo "marea atlántica".
Mentres, no sur, Susana Díaz romperá augas xa investida Presidenta de Andalucía, grazas ao apoio epidural de Cidadáns.
As nenas pasáronse do himno galego á Rianxeira e as súas "...ondiñas veeeñen e vaaaan...", e iso que descoñecen as súas implicacións futboleiras.
Se nos acaba de ir Christopher Lee, o mellor "non morto" da historia.
Afundirán o seu cadaleito transilvano en terra dos Cárpatos?
Molaría a súa resurrección, aínda que sempre nos quedarán as súas pelis.
Por último, leo con perplexidade que se rumorea que outra "non morta", a vampiresa Isabel Preysler, está a saír con Mario Vargas Llosa (!), outro que tamén gasta sorriso e cabeiros prominentes.
...a realidade supera calquera ficción

DGM

7 de xuño de 2015

JOÁN GARCÍA DE GUILHADE

JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1501]

Par Deus, Lourenço, mui desaguisadas
novas oí agor'aquí dizer:
mias tenções quiseran desfazer
e que ar fossen per ti amparadas.
Joán Soárez foi; e di-lh'assí:
que louv'eu donas, mais nunca por mí,
mentr'eu viver, serán amas loadas.

E, se eu fosse u foron escançadas
aquestas novas de que ti falei,
Lourenço, gran verdade ti direi,
toda-las novas foran acaladas;
mais a min e a ti poss'eu ben defender,
ca nunca eu donas mandei tecer
nen lhis trobei nunca polas maladas.

Cordas e cintas muitas hei eu dadas,
Lourenç', a donas e elas a min;
mais pero nunca con donas tecí
nen trobei nunca por amas honradas;
mai-las que me criaron, dar-lhis-hei
sempr'en que vivan e vestí-las-hei,
e serán donas de mi sempr'amadas.

Lourenço, di-lhe que sempre trobei
por bõas donas e sempr'estranhei
os que trobavan por amas mamadas.

6 de xuño de 2015

Centenario de A metamorfose (XIII)

Aínda que Gregorio non podía obter directamente ningunha noticia, sempre estaba atento ao que sucedía nas habitacións contiguas, e en canto ouvía voces, corría cara á porta correspondente e pegábase a ela. Ao principio todas as conversacións referíanse a el, aínda que non claramente. Durante dous días, en todas as comidas discutiuse o que correspondía facer en diante. Tamén fóra das comidas falábase do mesmo; ningún dos membros da familia quería quedar só en casa, e como tampouco querían deixala abandonada, sempre había polo menos dúas persoas. Xa o primeiro día, a criada -da que non sabían ata que punto estaba decatada do ocorrido- rogáralle á nai que a despedise deseguido, e ao marcharse, un cuarto de hora despois, dando as grazas efusivamente e sen que ninguén llo pedise, xurou solemnemente que non contaría nada a ninguén.

A irmá tivo que axudar a cociñar á nai, cousa que, en realidade, non lle daba moito traballo, pois case non comían. Gregorio ouvíaos continuamente animarse en balde uns a outros a comer, sendo unhas «grazas, xa comín bastante», ou outra frase polo estilo, a resposta invariable a estes requirimentos. Tampouco bebían case nada. Con frecuencia preguntaba a irmá ao pai se quería cervexa, ofrecéndose a ir buscala. Calaba o pai, e entón ela engadía que tamén podían mandar á porteira. Pero o pai respondía finalmente cunha negativa tallante, e non se falaba máis do asunto.

Xa o primeiro día o pai expuxo á nai e á irmá a situación económica da familia e as súas perspectivas futuras. De cando en vez levantábase da mesa para buscar na súa pequena caixa de caudais -salvada de crébaa cinco anos antes- algún documento ou libro de notas. Ouvíase o chasquido da complicada fechadura ao abrirse ou volverse a pechar, despois de que o pai sacase o que buscaba.
Estas explicacións constituíron a primeira noticia agradable que escoitou Gregorio desde o seu peche. Sempre crera que ao seu pai non quedaba absolutamente nada do antigo negocio. O pai nunca lle deu a entender que fose doutro xeito, aínda que o certo era que Gregorio tampouco lle preguntou nada respecto diso.
Por aquel entón, Gregorio só se preocupara de facer o posible para que a súa familia esquecese canto antes o revés financeiro que os afundiu na máis completa desesperación. Por iso comezara a traballar con tal afán, converténdose en pouco tempo, de simple dependente, en todo un viaxante de comercio, con grandes posibilidades de gañar diñeiro, e cuxos éxitos profesionais se concretaban en substanciosas comisións entregadas á familia ante o asombro e alegría de todos.
Foran días felices. Pero non se repetiron, polo menos con igual esplendor, a pesar de que Gregorio chegara a gañar o suficiente como para levar por si só o peso de toda a casa. O costume, tanto na familia, que recibía agradecida o diñeiro de Gregorio, como neste, que o entregaba con gusto, fixo que a sorpresa e alegría iniciais non volvesen producirse coa mesma intensidade. Só a irmá permaneceu sempre estreitamente unida a Gregorio, e como, contrariamente a este, era moi afeccionada á música e tocaba o violín con gran entusiasmo, Gregorio confiaba en poder mandala ao ano seguinte ao conservatorio, a pesar dos gastos que iso levaría, e aos que xa atoparía modo de facer fronte. Durante as breves estancias de Gregorio xunto aos seus, a palabra «conservatorio» repetíase con frecuencia nas charlas coa irmá, pero sempre como un fermoso soño, en cuxa realización non se podía nin soñar. Os pais non vían de bo grado estes inxenuos proxectos; pero para Gregorio era un asunto moi serio, e tiña decidido anuncialo solemnemente a noite de Nadal.

5 de xuño de 2015

De quen falamos?

O máis antigo domador de leóns.
Tamén realizou a proeza de estar nun forno ardente sen que a súa familia tivese que reclamar ao seguro.

4 de xuño de 2015

Aforismos de Leonardo

191.- Todos os elementos, cando están fóra do seu sitio natural, desexan volver a el, principalmente o lume, a auga e a terra. 

3 de xuño de 2015

Fragmento de O Corazón portugués

Fragmento de O Corazón portugués, de Ramón Loureiro, nado en Fene o 3 de xuño de 1965

CON OUTRAVOZ

A faciana de pedra de Pontedeume sabe moitas historias de espiritados. E entre os seus contos preferidos está o da rapariga que morreu en Escandoi cun demo agochado no ventre: aquela nena da que pensaban que se lle viñera poñer dentro o espírito da avoa cando os seus tíos andaban metidos en avogados polas partillas dun testamento.
Ese prodixio, o da defunta que retornaba ó mundo para que non chegase a haber sangue entre irmáns, crérono moitos. Crérono por culpa de que no comezo do caso, antes de saírenlle á pequena das entrañas aqueloutras voces do Alén —as máis tebrosas de todas—, xa andaba ela a falar cos dicires dunha vella enfadada.
...

2 de xuño de 2015

SEN TI

SEN TI

Entras e sales da miña vida ao teu antollo, así nos últimos anos, aínda que ás veces creo que o noso debeu de empezar alá na infancia. Non sei se son mellor persoa cando estás preto, cando percíbo que estás dentro enchéndoo todo, cada oco, cada sombra.
Supoño que me fas feliz. Pero un día non estás, abro portas, armarios, a casa enteira e desapareces, percorro rúas, azoteas, esquinas, a tenda onde nos coñecimos, a túa primeira mirada tan doce, o sabor na miña boca que o cambiou todo, pero non estás.

Lindt Lindor Leite (1,79 euros en Mercadona), xa non estás.

DGM

1 de xuño de 2015

Aristóteles

A virtude é unha disposición voluntaria adquirida, que consiste nun termo medio entre dous extremos malos, o unopor exceso e o outro por defecto.

Aristóteles