HERMANN HESSE - A LENDA DO REI INDIO
Na antiga India dos deuses, moitos séculos antes do advenimiento de Gotama Buda o excelso, sucedeu que os brahmans unxieron a un novo rei. Este novo monarca gozou da confianza e os ensinos de dous sabios homes que lle ensinaron a purificarse mediante o xaxún, a someter á vontade os impulsos tormentosos do seu sangue e a preparar a súa mente para o entendemento do Todo e Un.
En efecto, por esta época estalaran entre os brahmans ardorosas polémicas sobre os atributos dos deuses, sobre as relacións dunhas divindades con outras e sobre as destas co Todo e Un. Algúns pensadores empezaban a negar a existencia de múltiples divindades, e postulaban que os nomes destas non eran máis que denominacións dos aspectos sensibles do Un invisible. Outros negaban con apasionamiento estas doutrinas e aferrábanse a as vellas divindades, os seus nomes e as súas imaxes; eles precisamente non crían que o Todo e Un fose un ser concreto, senón só un nome aplicado ao conxunto de todas as divindades. De maneira similar, para uns as palabras sacras dos himnos eran creacións temporais, e por conseguinte mudables, mentres outros as tiñan por primixenias e a única cousa autenticamente inmutable.
Nestes aspectos do coñecemento do sacro, manifestaban o afán de chegar a coñecer as verdades últimas, e por iso dubidaban e discutían sen descanso de que fose o Espírito mesmo, ou só o seu
nome, outros rexeitaban esta distinción entre o Espírito e a palabra, considerando que o ser e a súa imaxe eran entidades inseparables. Case dous mil anos máis tarde os mellores enxeños da Idade Media occidental discutirían case exactamente os mesmos puntos.
E aquende como allende houbo pensadores serios e loitadores desinteresados, pero tamén houbo prebendados desprovistos de espírito e de caridade a quen preocupaba unicamente que tales discusións non redundasen no desprestixio do culto ou do templo, nin que a liberdade de pensamento
ou de discusión sobre a natureza das divindades fose minguar, por ventura, o poderío nin as rendas da caste sacerdotal. O que eles querían era seguir vivindo como parásitos do pobo; cando o fillo ou a
vaca dalgún caían enfermos, os sacerdotes metíanselle en casa durante semanas e chupábanlle toda a facenda en forma de ofrendas e de sacrificios.
E tamén aqueles dous brahmans de cuxos ensinos gozaba o rei, sempre ávido de saber, estaban rifados en canto ás verdades últimas. Pero como ambos tiñan fama de gran sabedoría, o rei, entristecido por tal desavinza, adoitaba dicirse: «Se nin sequera estes dous sabios conseguen porse de acordo en cando á verdade, como poderei coñecela nunca eu, co meu fraco entendemento? Non dubido de que debe existir unha verdade única e indivisible, pero témome que nin sequera os brahmans poidan chegar a coñecela con seguridade».
...
30 de novembro de 2019
29 de novembro de 2019
28 de novembro de 2019
Aforismos de Leonardo
379.- A arte que contén en si máis universalidade e variedade de cousas debe ser considerada como a de maior excelencia. A pintura ha de ser, por conseguinte, colocada á cabeza de todas as actividades artísticas. Ela contén todas as formas que existen e aínda as que non se achan na natureza. Merece máis gloria e exaltación que a música, a cal ten a voz por único dominio.
27 de novembro de 2019
26 de novembro de 2019
25 de novembro de 2019
Confucio
24 de novembro de 2019
23 de novembro de 2019
Inicio de O Trasgo
Pío Baroja - O Trasgo
O comedor da venda de Aristondo, sitio onde nos reuniamos despois de cear, tiña no pobo as honras de casino. Era unha habitación grande, moi longa, separada da cociña por un tabique, cuxa porta case nunca se pechaba, o que permitía chamar a cada paso para pedir café ou unha copa á simpática Maintoni, a dona da casa, ou ás súas fillas, dúas raparigas a cal máis bonitas; unha delas, seria, abstraída, con esa mirada doce que dá a contemplación do campo; a outra, vivaracha e de mal xenio.
As paredes do cuarto, blanqueadas de cal, tiñan por todo adorno varios números de La Lídia, postos con moita simetría e suxeitos á parede con tachuelas, que deixaron de ser douradas para quedar negras e mugrientas.
A man do patrón, José Ona, víase naquilo; o seu carácter, recto e ao mesmo tempo bonachón e doce como o seu apelido (Ona en vascuence significa bo), se traslucía na orde, na simetría, na bondade, se se me permite a palabra, que inspiraran a ornamentación do cuarto.
Do teito do comedor, cruzado por longas vigas negruzcas, colgaban dous quinqués de petróleo, deses de cociña, que aínda que daban algo máis fume que luz, iluminaban bastante ben a mesa do centro, coma se dixésemos, a mesa redonda, e bastante mal outras mesas pequenas, diseminadas polo cuarto.
Todas as noites tomabamos alí café; algúns preferían viño, e charlabamos un intre o médico novo, o mestre, o empregado da fundición, Pachi o carteiro, o cabo da Garda Civil e algúns outros de menor categoría e representación social.
...
O comedor da venda de Aristondo, sitio onde nos reuniamos despois de cear, tiña no pobo as honras de casino. Era unha habitación grande, moi longa, separada da cociña por un tabique, cuxa porta case nunca se pechaba, o que permitía chamar a cada paso para pedir café ou unha copa á simpática Maintoni, a dona da casa, ou ás súas fillas, dúas raparigas a cal máis bonitas; unha delas, seria, abstraída, con esa mirada doce que dá a contemplación do campo; a outra, vivaracha e de mal xenio.
As paredes do cuarto, blanqueadas de cal, tiñan por todo adorno varios números de La Lídia, postos con moita simetría e suxeitos á parede con tachuelas, que deixaron de ser douradas para quedar negras e mugrientas.
A man do patrón, José Ona, víase naquilo; o seu carácter, recto e ao mesmo tempo bonachón e doce como o seu apelido (Ona en vascuence significa bo), se traslucía na orde, na simetría, na bondade, se se me permite a palabra, que inspiraran a ornamentación do cuarto.
Do teito do comedor, cruzado por longas vigas negruzcas, colgaban dous quinqués de petróleo, deses de cociña, que aínda que daban algo máis fume que luz, iluminaban bastante ben a mesa do centro, coma se dixésemos, a mesa redonda, e bastante mal outras mesas pequenas, diseminadas polo cuarto.
Todas as noites tomabamos alí café; algúns preferían viño, e charlabamos un intre o médico novo, o mestre, o empregado da fundición, Pachi o carteiro, o cabo da Garda Civil e algúns outros de menor categoría e representación social.
...
22 de novembro de 2019
21 de novembro de 2019
Aforismos de Leonardo
378.- De dúas cousas, é máis nobre a que máis perdura; a música, que vai consumíndose a medida que nace, é de menor dignidade que a pintura, que pode conservarse eternamente, empregando o cobre e cores de vidro.
20 de novembro de 2019
19 de novembro de 2019
Inicio de Fútbol e Ciencia
Fútbol e Ciencia, Roberto Fontanarrosa
Até sempre, señor árbitro!
Os 73.000 espectadores que concorreron o 15 de xaneiro de 1988 ao Duisburg Stadium de Oberhausen non puideron deixar de apreciar que entre os protagonistas do espectáculo había significativas ausencias.
E non se trataba, por certo, de que o Ruhr 214 non alistase entre as súas filas a Hans "Caperucita" Gfrörer, ou ben que entre os fervorosos "barqueiros" do Postfach non estivese Fritz, "O talabarteiro" Kiepenheuer. De xeito sinxelo, o que brillaba pola súa ausencia aquela tarde no Duisburg Stadium era o público, dado que, a "Effektivaterien Ballönem Helveticen" anunciara o match como unha proba piloto dun novo sistema de "referato a distancia". Efectivamente, a escasos cen metros do coqueto estadio de Oberhausen, os concorrentes podían advertir unha misteriosa construción de cemento, de forma tubular, que alcanzaba a respectable altura de 75 metros.
...
Até sempre, señor árbitro!
Os 73.000 espectadores que concorreron o 15 de xaneiro de 1988 ao Duisburg Stadium de Oberhausen non puideron deixar de apreciar que entre os protagonistas do espectáculo había significativas ausencias.
E non se trataba, por certo, de que o Ruhr 214 non alistase entre as súas filas a Hans "Caperucita" Gfrörer, ou ben que entre os fervorosos "barqueiros" do Postfach non estivese Fritz, "O talabarteiro" Kiepenheuer. De xeito sinxelo, o que brillaba pola súa ausencia aquela tarde no Duisburg Stadium era o público, dado que, a "Effektivaterien Ballönem Helveticen" anunciara o match como unha proba piloto dun novo sistema de "referato a distancia". Efectivamente, a escasos cen metros do coqueto estadio de Oberhausen, os concorrentes podían advertir unha misteriosa construción de cemento, de forma tubular, que alcanzaba a respectable altura de 75 metros.
...
18 de novembro de 2019
Confucio
17 de novembro de 2019
16 de novembro de 2019
Inicio de A árbore do outeiro
H.P Lovecraft
A árbore do outeiro
Ao sueste de Hampden, preto da tortuosa garganta que escava o río Salmón, esténdese unha cadea de outeiros escarpados e rochosos que desafiaron calquera intento de colonización. Os canóns son demasiado profundos, os precipicios demasiado escarpados como para que ninguén, excepto o gando trashumante, visite o lugar. A última vez que me acheguei a Hampden a rexión -coñecida como o inferno- formaba parte da Reserva do Bosque da Montaña Azul. Ningunha estrada comunica este lugar inaccesible co mundo exterior, e os montañeses din que é un anaco do xardín da súa Maxestade Satán transplantado á Terra. Unha lenda local asegura que a zona está enfeitizada, aínda que ninguén sabe exactamente o porqué.
Os aldeáns non se atreven a aventurarse nas súas misteriosas profundidades, e dan crédito ás historias que contan os indios, antigos moradores da rexión desde hai incontables xeracións, acerca duns demos xigantes vindos do Exterior que habitaban nestas paraxes. Estas suxestivas lendas estimularon a miña curiosidade. A primeira e, grazas a deus!, última vez que visitei aqueles outeiros tivo lugar no verán de 1938, cando vivía en Hampden con Constantine Theunis. El estaba a escribir un tratado sobre a mitoloxía exipcia, polo que eu atopábame só a maioría do tempo, a pesar de que ambos compartiamos un pequeno apartamento en Beacon Street que miraba á infame Casa do Pirata, construída por Exer Jones había sesenta anos. A mañá do 23 de xuño sorprendeume camiñando por aquelas sinistros e tenebrosos outeiros que a aquelas horas, as sete da mañá, parecían bastante ordinarios.
Afasteime sete millas cara ao sur de Hampden e entón ocorreu algo inesperado. Estaba a escalar por unha pendente herbosa que se abría sobre un canón particularmente profundo, cando cheguei a unha zona que se achaba totalmente desprovista da herba e vexetación propia da zona. Estendíase cara ao sur, produciuse algún incendio, pero, despois dun exame máis minucioso, non atopei ningún resto do posible lume. Os cantis e precipicios próximos parecían horriblemente chamuscados, coma se algún xigantesco facho varreraos, facendo desaparecer toda a súa vexetación. E aínda así seguía sen atopar ningunha evidencia de que se producira un incendio... Camiñaba baixo un chan rochoso e sólido sobre o que nada florecía. Mentres tentaba descubrir o núcleo central desta zona abatida, decateime de que no lugar había un estraño silencio. Non se vía ningunha ave, ningunha lebre, incluso os insectos parecían rehuir a zona.
Empoliquei á cima dun pequeno montículo, tentando calibrar a extensión daquela paraxe inexplicable e triste. Entón vin a árbore solitaria. Achábase nun outeiro un pouco máis alta que as circundantes, de tal forma que enseguida a descubrín, pois contrastaba coa soidade do lugar. Non vira ningunha árbore en varias millas á redonda: algún arbusto retorto, cargado de baias, que crecía empolicado á roca, pero ningunha árbore. Era moi estraño descubrir unha precisamente na cima do outeiro. Atravesei dous pequenos canóns antes de chegar ao sitio; esperábame unha sorpresa. Non era un piñeiro, nin un abeto, nin un almez. Xamais vira, en toda a miña existencia, algo que se lle parecese; e, grazas a deus, xamais volvín a ver un igual! Parecíase a un carballo máis que a calquera outro tipo de árbore. Era enorme, cun tronco nudoso que media máis dunha yarda de diámetro e unhas inmensas ramas que sobresaían do tronco a tan só uns pés do chan. As follas tiñan forma redondeada e todas tiñan un curioso parecido entre si. Podería parecer un lenzo, pero xuro que era real. Sempre souben que era, a pesar do que dixo Theunis despois. Recordo que mirei a posición do sol e decidín que eran aproximadamente o dez da mañá, a pesar de non mirar o meu reloxo. O día era cada vez máis caloroso, polo que me sentei un intre baixo a sombra da inmensa árbore. Entón deime conta da herba que crecía baixo as ramas.
...
A árbore do outeiro
Ao sueste de Hampden, preto da tortuosa garganta que escava o río Salmón, esténdese unha cadea de outeiros escarpados e rochosos que desafiaron calquera intento de colonización. Os canóns son demasiado profundos, os precipicios demasiado escarpados como para que ninguén, excepto o gando trashumante, visite o lugar. A última vez que me acheguei a Hampden a rexión -coñecida como o inferno- formaba parte da Reserva do Bosque da Montaña Azul. Ningunha estrada comunica este lugar inaccesible co mundo exterior, e os montañeses din que é un anaco do xardín da súa Maxestade Satán transplantado á Terra. Unha lenda local asegura que a zona está enfeitizada, aínda que ninguén sabe exactamente o porqué.
Os aldeáns non se atreven a aventurarse nas súas misteriosas profundidades, e dan crédito ás historias que contan os indios, antigos moradores da rexión desde hai incontables xeracións, acerca duns demos xigantes vindos do Exterior que habitaban nestas paraxes. Estas suxestivas lendas estimularon a miña curiosidade. A primeira e, grazas a deus!, última vez que visitei aqueles outeiros tivo lugar no verán de 1938, cando vivía en Hampden con Constantine Theunis. El estaba a escribir un tratado sobre a mitoloxía exipcia, polo que eu atopábame só a maioría do tempo, a pesar de que ambos compartiamos un pequeno apartamento en Beacon Street que miraba á infame Casa do Pirata, construída por Exer Jones había sesenta anos. A mañá do 23 de xuño sorprendeume camiñando por aquelas sinistros e tenebrosos outeiros que a aquelas horas, as sete da mañá, parecían bastante ordinarios.
Afasteime sete millas cara ao sur de Hampden e entón ocorreu algo inesperado. Estaba a escalar por unha pendente herbosa que se abría sobre un canón particularmente profundo, cando cheguei a unha zona que se achaba totalmente desprovista da herba e vexetación propia da zona. Estendíase cara ao sur, produciuse algún incendio, pero, despois dun exame máis minucioso, non atopei ningún resto do posible lume. Os cantis e precipicios próximos parecían horriblemente chamuscados, coma se algún xigantesco facho varreraos, facendo desaparecer toda a súa vexetación. E aínda así seguía sen atopar ningunha evidencia de que se producira un incendio... Camiñaba baixo un chan rochoso e sólido sobre o que nada florecía. Mentres tentaba descubrir o núcleo central desta zona abatida, decateime de que no lugar había un estraño silencio. Non se vía ningunha ave, ningunha lebre, incluso os insectos parecían rehuir a zona.
Empoliquei á cima dun pequeno montículo, tentando calibrar a extensión daquela paraxe inexplicable e triste. Entón vin a árbore solitaria. Achábase nun outeiro un pouco máis alta que as circundantes, de tal forma que enseguida a descubrín, pois contrastaba coa soidade do lugar. Non vira ningunha árbore en varias millas á redonda: algún arbusto retorto, cargado de baias, que crecía empolicado á roca, pero ningunha árbore. Era moi estraño descubrir unha precisamente na cima do outeiro. Atravesei dous pequenos canóns antes de chegar ao sitio; esperábame unha sorpresa. Non era un piñeiro, nin un abeto, nin un almez. Xamais vira, en toda a miña existencia, algo que se lle parecese; e, grazas a deus, xamais volvín a ver un igual! Parecíase a un carballo máis que a calquera outro tipo de árbore. Era enorme, cun tronco nudoso que media máis dunha yarda de diámetro e unhas inmensas ramas que sobresaían do tronco a tan só uns pés do chan. As follas tiñan forma redondeada e todas tiñan un curioso parecido entre si. Podería parecer un lenzo, pero xuro que era real. Sempre souben que era, a pesar do que dixo Theunis despois. Recordo que mirei a posición do sol e decidín que eran aproximadamente o dez da mañá, a pesar de non mirar o meu reloxo. O día era cada vez máis caloroso, polo que me sentei un intre baixo a sombra da inmensa árbore. Entón deime conta da herba que crecía baixo as ramas.
...
15 de novembro de 2019
14 de novembro de 2019
Aforismos de Leonardo
377.- Cada cousa é nobre na medida no que é o sentido a que satisfai; a pintura, por conseguinte, é máis nobre -ela, que satisfai o sentido da vista- que a música, a cal só satisfai ao oído.
13 de novembro de 2019
12 de novembro de 2019
11 de novembro de 2019
10 de novembro de 2019
9 de novembro de 2019
Inicio de O Pequeno Robot
O Pequeno Robot
Barrington J. Bayley
Pode coñecerse o futuro? Por moito tempo a resposta foi: non, non se pode coñecer o futuro. O comportamento do mundo real está gobernado por «converxencias caóticas» e estas nunca poden ser calculadas, excepto en casos restrinxidos ou baixo condicións artificiais.
Entón, como con tantas «imposibilidades», levantadas no nome de ciencia, logrouse o imposible? Novos procedementos matemáticos, engranados cun rápido e case ilimitado procesamiento de datos, conduciu a un tipo de máquina capaz de predicir o comportamento futuro do mundo case instantaneamente.
O futuro puido coñecerse.
O «entendemento», por suposto, non é unha propiedade das máquinas estáticas. Para «entender», unha máquina debe parecerse a un home na súa habilidade para darse conta dun ambiente físico e, en base a iso, actuar recíprocamente con el. Ademais, debe estar socializado. Por sorte, a computadora para determinar converxencias caóticas ocupaba un espazo pequeno e, grazas a iso, foi posta no cerebro dun robot.
O robot mesmo non era moi grande: lixeiramente inferior a cinco pés de alto. A caparazón do seu corpo era de follas de aluminio. O seu trazos faciais eran funcionais e algo chairos, pero moldeados en semellanza a un ser humano, no canto da maneira da maioría dos robots.
O pequeno robot mantíñase fresco. O cerebro omnisciente producía moita calor para refugar, por tanto necesitaba refrixerarse. Un extractor de aire, cunha hélice a un catro polgadas sobre a cabeza do robot, sopraba lonxe a calor expelido.
Cando activaron o robot, había tres persoas presentes: o matemático que resolvera como facer unha computadora capaz de manexar converxencias caóticas; o deseñador do cerebro omnisciente; e o deseñador do corpo do robot.
O pequeno robot abriu os seus ollos, por dicilo así; é dicir, abriu canles aos seus sentidos e levou a información adquirida á súa socialización pre-aprendida.
A entidade do novo robot examinou brevemente o seu medioambiente. Sorriu, pois posuía tal habilidade. Namentres, o seu tres creadores rodeárono con ansiedade. Que diría? Que debían preguntarlle? Tería revelacións sorprendentes que facer?
-Salgamos a camiñar -suxeriu educadamente o pequeno robot.
...
Barrington J. Bayley
Pode coñecerse o futuro? Por moito tempo a resposta foi: non, non se pode coñecer o futuro. O comportamento do mundo real está gobernado por «converxencias caóticas» e estas nunca poden ser calculadas, excepto en casos restrinxidos ou baixo condicións artificiais.
Entón, como con tantas «imposibilidades», levantadas no nome de ciencia, logrouse o imposible? Novos procedementos matemáticos, engranados cun rápido e case ilimitado procesamiento de datos, conduciu a un tipo de máquina capaz de predicir o comportamento futuro do mundo case instantaneamente.
O futuro puido coñecerse.
O «entendemento», por suposto, non é unha propiedade das máquinas estáticas. Para «entender», unha máquina debe parecerse a un home na súa habilidade para darse conta dun ambiente físico e, en base a iso, actuar recíprocamente con el. Ademais, debe estar socializado. Por sorte, a computadora para determinar converxencias caóticas ocupaba un espazo pequeno e, grazas a iso, foi posta no cerebro dun robot.
O robot mesmo non era moi grande: lixeiramente inferior a cinco pés de alto. A caparazón do seu corpo era de follas de aluminio. O seu trazos faciais eran funcionais e algo chairos, pero moldeados en semellanza a un ser humano, no canto da maneira da maioría dos robots.
O pequeno robot mantíñase fresco. O cerebro omnisciente producía moita calor para refugar, por tanto necesitaba refrixerarse. Un extractor de aire, cunha hélice a un catro polgadas sobre a cabeza do robot, sopraba lonxe a calor expelido.
Cando activaron o robot, había tres persoas presentes: o matemático que resolvera como facer unha computadora capaz de manexar converxencias caóticas; o deseñador do cerebro omnisciente; e o deseñador do corpo do robot.
O pequeno robot abriu os seus ollos, por dicilo así; é dicir, abriu canles aos seus sentidos e levou a información adquirida á súa socialización pre-aprendida.
A entidade do novo robot examinou brevemente o seu medioambiente. Sorriu, pois posuía tal habilidade. Namentres, o seu tres creadores rodeárono con ansiedade. Que diría? Que debían preguntarlle? Tería revelacións sorprendentes que facer?
-Salgamos a camiñar -suxeriu educadamente o pequeno robot.
...
8 de novembro de 2019
7 de novembro de 2019
Aforismos de Leonardo
376.- Oh, marabillosa ciencia da pintura, ti dás vida permanente ás caducas belezas dos mortais, e confíreslles máis duración que ás obras da natureza, continuamente sometidas ás variacións do tempo, que as conduce á vellez inevitable!, ti gardas a mesma proporción coa divina natureza, que a que existe entre as túas obras e as súas; es, pois, digna da nosa adoración.
6 de novembro de 2019
5 de novembro de 2019
Reflexións sobre a mundialización
Reflexións sobre a mundialización
Anthony Giddens
Poucos termos hai que usemos con tanta frecuencia pero que de feito estean tan pobremente conceptualizados como o de globalización (ou mundialización). Esa palabra apareceu por todas partes pero sen provir de ningunha en particular.
Entón, que significa en realidade? Polo momento, son dous as escolas de pensamento que se destacan respecto diso, desde posicións opostas. Por unha banda áchanse aqueles a quen puidese chamárselles "hiperglobalizadores" e polo outro están os "escépticos da globalización".
Téndese a ligar ideolóxcamente aos hiperglobalizadores cos negocios. Un bo exemplo das súas argumentacións pódese atopar nas obras de Kenichi Ohmae, tales como The Borderless World (O mundo sen fronteiras) e The End of the Nation State (O fin da estado-nación). Desde este punto de vista, a globalización significa expansión do mercado a escala mundial. Este proceso avanzou tanto que os estados-nación perderon a maior parte do poder que adoitaban ter. Segundo esta teoría, os problemas dos políticos de todo o mundo están relacionados con esa falta de poder.
...
Anthony Giddens
Poucos termos hai que usemos con tanta frecuencia pero que de feito estean tan pobremente conceptualizados como o de globalización (ou mundialización). Esa palabra apareceu por todas partes pero sen provir de ningunha en particular.
Entón, que significa en realidade? Polo momento, son dous as escolas de pensamento que se destacan respecto diso, desde posicións opostas. Por unha banda áchanse aqueles a quen puidese chamárselles "hiperglobalizadores" e polo outro están os "escépticos da globalización".
Téndese a ligar ideolóxcamente aos hiperglobalizadores cos negocios. Un bo exemplo das súas argumentacións pódese atopar nas obras de Kenichi Ohmae, tales como The Borderless World (O mundo sen fronteiras) e The End of the Nation State (O fin da estado-nación). Desde este punto de vista, a globalización significa expansión do mercado a escala mundial. Este proceso avanzou tanto que os estados-nación perderon a maior parte do poder que adoitaban ter. Segundo esta teoría, os problemas dos políticos de todo o mundo están relacionados con esa falta de poder.
...
4 de novembro de 2019
3 de novembro de 2019
2 de novembro de 2019
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)