31 de marzo de 2015

Epitafio

Lendo para a tese (!) atópome este delicioso epitafio dun romano do século II, auténtica lección de vida para uso dos vivos:

"Vivín mezquinamente durante toda a miña existencia, por iso aconséllovos que vivades máis placenteiramente que eu. A vida é así: chégase até aquí, e nin un paso máis. Amar, beber, ir aos baños, iso é a verdadeira vida: despois non hai nada máis. Eu, pola miña banda, non seguín nunca os consellos de ningún filósofo. Non vos fiedes dos médicos; eles son os que me mataron".

Polos mesmos camiños vai o moi vital "Saír" de Extremoduro:

"...Para algúns a vida é galopar un camiño empedrado de horas minutos e segundos. Eu máis humilde son e só quero que a onda que xorde do último suspiro dun segundo transpórteme mecido até o seguinte"

A ver se se me pega algo, que estou de planificar até os güitos.

DGM

30 de marzo de 2015

Aristóteles

Se as accións humanas poden ser nobres, vergoñosas ou indiferentes, o mesmo ocorre cos praceres correspondentes. 
Hai praceres que derivan de actividades nobres, e outros de vergoñosa orixe.

Aristóteles

29 de marzo de 2015

Elixindo camiños

Estou no meu antigo colexio con dous compañeiros. Eu fago unha cousa que non se podía facer cuns papeis, antes de que me pillen decido fuxir.

Consigo saír á rúa, métome no primeiro coche que vexo, cando xa o estou conducindo decátome de que era un coche da policía, non me podo deter e sigo de camiño á casa. Chegado a un punto do traxecto atópome nun cruce, dúas estradas, unha grande e transitada coa que chego en minutos e outra secundaria, en mal estado e sen apenas trafico. A dúbida dura escasos segundos, decido coller a vía principal e chegar o máis pronto posible.

Na primeira curva atópome cun coche patrulla en dirección contraria, non lle dá tempo a pararme pero avisa aos demais. No seguinte xiro xa estaban alí, outro coche parado bloqueando ambas as direccións, só unha opción pasa pola miña cabeza, acelero directo ao até chocar. Co accidente aparece a miña oportunidade, veciños e paisanos achéganse a mirar, os policías quedaran conmocionados e distraídos entre o fume e só preocupábanse de sacar aos seus compañeiros do vehículo destruido, saio do coche e empezo a correr en dirección ao bosque.

Estou a correr no medio da fraga, os policías búscanme, escoito as súas sirenas resoar na distancia, cada vez o seu ruído ensordecedor nótase máis forte. De súpeto catro policías sorpréndenme, un en cada dirección empuñando unha pistola cada un. Un deles, o que me detivo de fronte dime:

- Perdiches

Dispara ao meu peito e caio morto. Permanezo caído e inconsciente un segundos pero pouco despois recupero a consciencia, levanto a cabeza e miro para o policía que me disparou, un home de cor, calvo e vestido co uniforme verde.
Diríxeme de novo unhas palabras:

- Agora poderás volver vivir pero non seras ti mesmo. Todo o que tiñas, toda a xente que coñecías desapareceu para ti.

Recollido de cazandosonos.blogspot.com

28 de marzo de 2015

Centenario de A metamorfose (V)

-Algo ocorreu aí dentro -dixo o xerente na habitación da esquerda.
Gregorio tentou imaxinar que ao xerente puidese sucederlle algún día o mesmo que hoxe a el, cousa certamente posible. Pero o xerente, como replicando con enerxía a esta suposición, deu uns cuantos pasos polo cuarto veciño, facendo cruxir os seus zapatos de charol. Desde a habitación contigua da
dereita, a irmá rumoreou:
-Gregorio, está aquí o xerente do almacén.
-Xa o sei -contestou Gregorio debilmente, sen atreverse a levantar a voz até o punto de facerse ouvir pola súa irmá.
-Gregorio -dixo por fin o pai desde a habitación contigua da esquerda-, veu o señor xerente e pregunta por que non tomaches o primeiro tren. Non sabemos que contestar. Ademais, desexa falar persoalmente contigo. Con que fai o favor de abrir a porta. O señor terá a bondade de desculpar a
desorde do cuarto.
-Bos días, señor Samsa! -terciou entón amablemente o xerente.
-Non se atopa ben -dixo a nai a este último mentres o pai continuaba falando xunto á porta-. Está enfermo, crea. Como se non, ía perder o tren? Gregorio non pensa máis que no almacén. Se case me molesta que non salga ningunha noite! Agora, por exemplo, estivo aquí oito días; pois ben, nin unha soa noite saíu de casa! senta connosco ao redor da mesa le o xornal en silencio ou estuda itinerarios. A súa única distracción é a carpintaría. En dous ou tres tardes tallou un marquiño. Cando o vexa, vaise a asombrar; é precioso. Está colocado no seu cuarto; agora verao en canto abra Gregorio. Por outra banda, alégrome de que viñese vostede, pois nós non puidésemos convencer a Gregorio de que
abra a porta. É tan testán! Seguramente non se atopa ben, aínda que antes dixo o contrario.
-Vou deseguido -dixo debilmente Gregorio, sen moverse para non perder palabra da conversa.
-Seguro que é como di vostede señora. -repuxo o xefe-. Espero que non sexa nada serio. Aínda que, por outra banda, hei de dicir que nós, os comerciantes, temos que saber afrontar a miúdo lixeiras indisposicións, antepondo a todo os negocios.
-E ben -preguntou o pai, impacientándose e volvendo chamar á porta- pode entrar xa o señor?
-Non -respondeu Gregorio.
Na habitación da esquerda fíxose un apenado silencio, e na da dereita comezou a saloucar a irmá.
Por que non ía reunirse cos demais? Claro, acababa de levantarse e nin sequera empezaría a vestirse. Pero por que choraba? Seica porque o irmán non se levantaba, porque non abría a porta, porque corría risco de perder o seu emprego, co cal o dono volvería atormentar aos pais coas vellas débedas. Pero, polo momento, estas preocupacións non viñan a conto. Gregorio estaba alí, e non pensaba nin
remotamente en abandonar aos seus. Xacía sobre a alfombra, e ninguén que soubese en que estado atopábase pensaría que podía facer pasar ao seu xefe. Pero esta leve descortesía, que máis adiante explicaría satisfactoriamente, non era motivo suficiente para despedirlle. E Gregorio pensou que, de momento, no canto de molestarlle con queixas e sermóns era mellor deixarlle en paz. Pero a incerteza en que se achaban con respecto a el era precisamente o que inquietaba aos outros, desculpando a súa actitude.
-Señor Samsa -dixo por fin, o xerente con voz engolada-, que significa isto? Atrincheirouse vostede no seu cuarto e non contesta máis que con monosílabos. Inqueda vostede inutilmente aos seus pais e, devandito sexa de paso, falta á súa obrigación co almacén dunha maneira inconcibible. Fálolle en nome dos seus pais e da empresa, e rógolle encarecidamente que se explique deseguido e con claridade. Estou asombrado; eu tíñalle a vostede por un home formal e xuicioso, e non entendo estas extravagancias. A verdade é que o señor director insinuoume esta mañá unha posible explicación da súa ausencia: o cobro que se lle encomendou que fixese efectivo onte á noite. Eu dixen que respondía persoalmente que non había nin que pensar en tal posibilidade; pero por agora, ante esta incompresible actitude, non sinto xa desexos de seguir intercedendo por vostede. A súa posición non é, desde logo, moi sólida. A miña intención era dicirlle todo isto a soas; pero como a vostede ao parecer non lle importa facerme perder o tempo, non vexo por que non haberían de ouvilo os seus
señores pais. Ultimamente o seu traballo deixou bastante que desexar. É verdade que non está na época máis propicia para os negocios; nós mesmos recoñecémolo. Pero, señor Samsa, non hai época, non pode habela, en que os negocios se paralicen.
...

27 de marzo de 2015

Inicio de DALIA

FELIX J. PALMA
DALIA

Chamouna Dalia sen saber moi ben por que. Talvez porque lle soaba a nome de flor exótica e misteriosa e aquela moza representaba eses dous  adxectivos coa maior fidelidade; o certo é que os seus beizos necesitaban desesperadamente un nome ao que agarrarse e a imaxe daquela rapariga, por esas caprichosas asociacións do subconsciente, fixo xurdir na súa mente aquel nome e non outro. 

Dalia, si, e que confort daba pronuncialo, como lle enchía a boca, redondeado e líquido, aquel nome que se prestaba por igual ao queixume ou a devoción. Dalia, exótica e misteriosa, e cantas cousas atopara el na súa vida merecedoras deses dous adxectivos capaces de dislocar a máis tranquila das existencias?

...

26 de marzo de 2015

Aforismos de Leonardo


181.- Aínda que o tempo cóntase entre as cantidades continuas, sendo el invisible e incorpóreo, non cae baixo o dominio da xeometría, a cal divide os corpos en figuras e sólidos de infinita variedade, como se ve que ocorre constantemente nas cousas visibles e corpóreas; só coincide con ela nos primeiros principios, a saber: o punto e a liña. O punto, no tempo, tradúcese polo instante; e a liña aseméllase a un intervalo de tempo; e así como os puntos son principio e fin da devandita liña, os instantes son termo e principio de calquera intervalo de tempo dado; e se a liña é divisible ao infinito, o intervalo de tempo tampouco repugna a tal división; e se as partes en que se dividiu a liña son proporcionais entre si, tamén serán entre si proporcionais as partes do tempo. 

25 de marzo de 2015

Fragmento de Náufragos en Terra, de Xosé Manuel Martínez Oca.


Ia de mal talante. A frialdade, cada vez máis agresiva, que constataba na casa, a calor na rúa, perder, anque só fose por unha tarde, o serán de conversa cos amigos, amolábano. Pero ó coller rúa arriba, pasada a fundición do Malingre, a lembranza dos vellos tempos empezoulle a temperar o xorne. Alí estaba a igrexa do Anxo da Garda, o templo de Doña Angelita, as torres ameadas dos edificios anexos, o portón da entrada, auténtico castelo dos soños, a compracencia fácil daquel neogótico que de tal xeito o namorara ó chegar á cidade, o barrio no que se instalara disposto a rachar coa aldea e co atraso e coa miseria para sempre. E do que sairía para se converter nun señor con comercio na Praza Maior e respectable tertulia de amigos no Orfeón. Un triunfador.

...

24 de marzo de 2015

DO TOFFEE AO TOFU

Desde o de Masterchef Junior as nosas fillas utilizan novas palabras/palabros tales como "cocción" (papá ao teu pito ao curry fáltalle cocción) "empratar" (mamá nos empratas a ensalada?) "ao momento" (os nuggets fritos querémolos "ao momento") "sofrito" (posme máis "sofrito", porfi?), "glute" (e o ketchup ten glute?) "vongole" (papá que era vongole?), "rissoto" no canto de arroz, "parmesano" cando antes era queixo, "marinado" a todo o que teña herbiñas, "textura", até o colacao tena agora, "cruxinte de" (cando algo llo frío de máis) e a miña favorita: "tofu", pois agora, calquera cousa acaba convertida, coitelo e paciencia materna mediante, nun dadiño de tofu de alta cociña.
...quizá non mellorásemos no culinario, pero no lingüisticooooo, coidadiño...
Pasaráselles...

DGM

23 de marzo de 2015

Aristóteles

Algúns cren que para ser amigos basta con querer, coma se para estar san bastase con desexar a saúde.

Aristóteles

22 de marzo de 2015

A mia senhor, que me ten en poder

A mia senhor, que me ten en poder
Johan Airas

Manuscritos: B0959;V0546

A mia senhor, que me ten en poder
e que eu sei máis d' outra ren amar,
sempr' eu farei quanto m' ela mandar
a meu grado, que eu possa fazer,
mais non lhi posso fazer Ûa ren:
quando mi diz que lhi non quera ben,
ca o non posso comigo poer.

Ca se eu migo podesse poer,
se Deus mi valha, de a non amar,
ela non avia que mi rogar,
ca eu rogad' era de o fazer;
mais non posso querer mal a quen
Nostro Senhor quis dar tan muito ben
como lh' El deu, e tan bon parecer.

Sa bondad' e seu tan bon parecer
mi faz a min mia senhor tant' amar
-e seu bon prez e seu mui bon falarque
non poss' eu, per ren, i al fazer;
mais ponha ela consigo Ûa ren:
de nunca ja máis mi parecer ben,
porrei migu' eu de lhi ben non querer.

21 de marzo de 2015

Centenario de A metamorfose (IV)

Xa estaba Gregorio con case medio corpo debfóra da cama (o novo método era como un xogo, pois consistía simplemente en balancearse cara atrás), cando caeu en conta de que todo sería moi sinxelo se alguén viñese na súa axuda. Con dúas persoas robustas (e pensaba no seu pai e na criada) bastaría. Só terían que pasar os brazos por baixo das súas bombeadas costas, sacarlle da cama e, agachándose logo coa carga, deixar que se estirase no chan, onde era de supor que as patas se mostrarían útiles. Agora ben, e prescindindo do feito de que as portas estaban pechadas con chave, conviña realmente pedir axuda? A pesar do apurado da súa situación, non puido por menos de sorrir.

Adiantara xa tanto, que un só abalo, algo máis enérxico que os anteriores, bastaría para facerlle bascular sobre o bordo da cama. Ademais pronto non quedaría máis remedio que decidirse, pois só faltaban cinco minutos para as sete e cuarto. Nese momento, chamaron á porta do piso.

«Debe ser alguén do almacén», pensou Gregorio, mentres as súas patas axitábanse cada vez máis rapidamente. Por un momento permaneceu todo en silencio. «Non abren», pensou entón, aferrándose a tan desatinada esperanza. Pero, como non podía por menos de suceder, ouviu aproximarse á porta as fortes pisadas da criada. E a porta abriuse. A Gregorio bastoulle ouvir a primeira palabra do visitante para decatarse de quen era. Era o xerente en persoa. Por que estaría Gregorio condenado a traballar nun sitio onde a máis mínima ausencia espertaba inmediatamente as máis terribles sospeitas? É que os empregados eran todos uns lerchos? É que non podía haber entre eles algún home de ben que, despois de perder un par de horas na mañá, volvésese tolo e non estivese en condicións de abandonar a cama? É que non bastaba con mandar a un mozo a preguntar (supondo que tivese fundamento esa teima de pescudar), senón que tiña que vir o mismísimo xerente a deixar claro a unha inocente familia de que só el tiña autoridade para intervir na investigación de tan grave asunto?

E Gregorio, excitado por estes pensamentos máis que decidido a iso, tirouse violentamente da cama. Ouviuse un golpe xordo, pero non demasiado. A alfombra amorteceu a caída; as costas tiña maior elasticidade do que Gregorio supuxera, e isto evitou que o ruído fose tan estrepitoso como temera. Pero non tivo coidado de manter a cabeza suficientemente ergueita; magoouse e a dor fíxolle fregala furiosamente contra a alfombra.

20 de marzo de 2015

Inicio de O Planeta do Sol Moribundo

O PLANETA DO SOL MORIBUNDO
KURT MAHR

- Xa lle dixen -resmungou Crest decepcionado. -Non teño certeza.
Perry Rhodan asentiu. Tiña diante de si, sobre o panel de instrumentos, os resultados collidos con base no espectro, na intensidade luminosa, na posición e na distancia probable dunha estrela que, segundo Crest cría poucos minutos antes, era coñecida dos astronautas arcónidas.
A situación era a seguinte: a misión de Perry Rhodan en Gol, o décimo cuarto planeta do sistema Vega - unha masa xigantesca de metano e amoníaco co triplo do diámetro de Xúpiter, en cuxa superficie os efectos da gravidade eran espantosas- terminara dunha forma estraña e explosiva. A misión so servira para traer outra indicación sobre a posición do planeta da vida eterna, que estaban procurando. Cando maior era o perigo, a misión foi interrompida a través dun transmisor de obxectiva. Este realizara a teleportación simultánea de varios grupos separados no espazo, ou sexa, Rhodan con tres homes, que se encontraban ao momento en que estaba localizado o transmisor, o maior Nyssen e o capitán Klein, que estaban a cerca de oitenta quilómetros dali, nun coche-esteira bastante tosco, e finalmente a inmensa nave espacial arcónida, a Stardust-III, retirándoos do planeta Gol e reuníndoos nun punto do Universo que ninguén coñecía, xa que ficaba distante das rutas de navegación espacial.
Nin mesmo unha persoa que posuíse extensos coñecementos científicos sabería dicir como o transmisor, que polas súas dimensións non pasaba dunha minúscula partícula de po en comparación cos oitocentos metros de diâmetro da Stardust-III, conseguira realizar tal milagre. Porén, o acontecemento non os deixou abalados, como sería de esperar.
...

19 de marzo de 2015

Aforismos de Leonardo

180.- A perspectiva, por conseguinte, debe ocupar o primeiro posto entre todos os discursos e disciplinas humanas. No seu dominio, a liña luminosa combínase coas variedades da demostración e adórnase gloriosamente coas flores da matemática, e máis aínda da física. Os seus resultados poden detallarse analiticamente; pero propóñome encerralos en breves conclusións, entretexendo, segundo a modalidade da materia tratada, demostracións naturais e matemáticas, e deducindo ás veces os efectos das causas, e outras veces as causas dos efectos. 

18 de marzo de 2015

Fragmento de Entre o si e o Non, de Franco Grande

A terra enteira esperta pouco e pouco.
A terra está preñada
e leva dentro un froito que lle pesa.
E todo esperta a eito...

Xosé Luis Franco Grande

17 de marzo de 2015

PRODIGY, NENO

Decátome polas redes sociais que tras 62 anos (!) pechou PUNTO 3, un templo musical da noite coruñesa.
Para nós tivo o seu momento e alí acudiamos como polillas, benditos 90 ... ou non tanto. Iamos ver se viamos a quen queriamos ver, pero era demasiado lista e guapa e sempre estaba acompañada. Eu dicíallo ao meu colega "pasa dela, tío", pero nin caso, tocaba percutir. Cando me quedaba só, abacelábame á barra ou me arrimaba aínda máis a algunha parede, e observaba á xente baixo a sombra palpitante. 
Cubalibres, xeos, mozas con pantalón vaqueiro, estrellagalicia, demasiado home, música atronadora, suor do bo. O meu amigo seguía botando a cana ou a miñoca en mar morto, mentres os temas potentes encadeábanse a todo bafle. Soaba entón "Breathe" e algún flipao koruño demasiado próximo (me) gritaba "Uaaaaaaaaa Prodigy, neno!!" Eu sorríame e continuaba co meu particular cabeceo case imperceptible, alleo a todo paroxismo, así somos os fletáns. Escoitando sen ouvir, mirando sen ver.

DGM

16 de marzo de 2015

15 de marzo de 2015

Amor, em que grave dia vos vi

Amor, em que grave dia vos vi
Don Denis

Manuscritos: B0540;V0143

Amor, em que grave dia vos vi,
pois a que tam muit' a que eu servi,
ja mais nunca se quis doer de mi;
e pois me tod' este mal por vós vem,
mha senhor aja bem, pois est assi,
e vós ajades mal e nunca bem.

Em grave dia que vos vi, amor,
pois a de que sempre foi servidor,
me fez e faz cada dia peior;
e pois ei por vós tal coita mortal,
faça Deus sempre bem a mha senhor,
e vós, amor, ajades todo mal.

Pois da mais fremosa de quantas som
ja mais nom pud' aver se coita nom,
e por vós viv' eu em tal perdiçom
que nunca dormem estes olhos meus,
mha senhor aja bem por tal razom,
e vós, amor, ajades mal de Deus.

14 de marzo de 2015

Centenario de A metamorfose (III)

Primeiro tentou sacar a parte inferior do corpo. Pero dita parte inferior -que non vira aínda e que, por tanto, non podía imaxinar con exactitude- resultou sumamente difícil de mover. Iniciou a operación moi lentamente. Fixo provisión de enerxías e arrastrouse cara adiante. Pero calculou mal a dirección, deuse un forte golpe contra os pés da cama, e a dor subseguinte reveloulle que a parte inferior do seu corpo era quizá, no seu novo estado, a máis sensible. Tentou, pois, sacar a parte superior, e volveu
coidadosamente a cabeza cara ao bordo do leito. Fixo isto sen problemas e, a pesar da súa anchura e o seu peso, o corpo seguiu por fin, lentamente, o movemento iniciado pola cabeza. Pero entón tivo medo de continuar avanzando daquela forma, porque, se se deixaba caer así, sen dúbida faríase dano na cabeza; e agora menos que nunca quería Gregorio perder o sentido. Prefería quedar na cama.

Pero cando, despois de realizar á inversa os mesmos movementos, no medio de grandes esforzos e xadeos, achouse de novo na mesma posición e volveu ver as súas patas movéndose frenéticamente, comprendeu que non podía facer outra cousa, e volveu pensar que non debía seguir na cama e que o máis sensato era arriscalo todo, aínda que só tivese unha mínima posibilidade. Pero deseguido lembrou que meditar serenamente era mellor que tomar decisións drásticas. Os seus ollos craváronse na xanela; pero, por desgraza, a néboa que aquela mañá ocultaba por completo o lado oposto da rúa,
poucos ánimos lle infundió.

«As sete xa -pensou ao ouvir o espertador-. As sete xa, e aínda segue a néboa!»

Durante uns momentos permaneceu botado, inmóbil e respirando lentamente, coma se esperase que o silencio lle devolvese ao seu estado normal.

Pero, ao pouco intre, pensou: «Antes de que dean as sete e cuarto é indispensable que me levante. Ademais, seguramente virá alguén do almacén a preguntar por min, pois abren antes das sete.» Dispúxose a saír da cama, balanceándose sobre o seu bordo. Deixándose caer desta forma, a cabeza, que pensaba manter firmemente ergueita, probablemente non sufriría dano ningún. As costas parecían resistentes, e non lle pasaría nada ao dar con ela na alfombra. Unicamente facíalle vacilar o temor ao
estrépito que isto habería de producir, e que sen dúbida asustaría á súa familia. Pero non
quedaba máis remedio que correr o risco.
...

13 de marzo de 2015

Inicio de Crónicas do Mago Negro

Trudi Canavan
Crónicas do Mago Negro

Dise en Imardin que o vento ten alma e que ao varrer as estreitas rúas da cidade laméntase polo que atopa ao seu paso. O día da Purga, asubiaba entre os mastros que se mecían no Porto, cruzaba en tromba as Portas de Poniente e aullaba entre os edificios. Entón, como atafegado polo que vira, transformábase nun leve xemido.

Ou iso parecíalle a Sonea. Mentres un novo refacho de vento frío azoutábaa, envolveuse nun abrazo e apertouse a raída capa ao corpo. Baixou a mirada e engurrou o ceño ao ver que o sucio lodo salpicáballe os zapatos ao andar. A tea que metera nas botas porque quedaban demasiado grandes xa estaba empapada, e os dedos dos pés doíanlle polo frío.

Percibiu un movemento brusco á súa dereita e fíxose ao carón: un home con guedellas grises avanzaba dando tumbos cara a ela desde unha bocarua e terminou por caer de xeonllos. Sonea detívose e tendeulle unha man, pero o ancián non parecía vela. Levantouse a duras penas e uniuse ás figuras encorvadas que camiñaban rúa abaixo.

...

12 de marzo de 2015

Aforismos de Leonardo

179.- Entre os estudos das causas e razóns naturais, o da luz é o que máis deleita aos observadores. Entre as grandes calidades das matemáticas, a certeza das demostracións é a que máis eleva e ilustra o enxeño dos investigadores. 

11 de marzo de 2015

Fragmento de Os dados de Deus, de Arturo Lezcano.

Arturo Lezcano Fernández naceu en Ourense en 1939, xornalista e escritor galego.

O AUTÓGRAFO

O home grande estaba só coa azafata no pequeno bar do avión.

Como o aparato viña de Cuba e o señor aquel era un fraco largueiro coa única horizontalidade da barba preta, o cabelo case tamén enteiramente preto, recoñecino de certo.
—Señor Cortázar, ¿ten inconveniente en asinarme un autógrafo?
—Eu non sabía que aínda era tan coñecido —respondeu, volvéndose sorrinte.
Colleu a folla da axenda e trazou a súa asinatura coma un deseño, cos seus dedos que se dobraban en novas falanxes onde rematan as dos demais, man vella, o único vello, dun vello que semellaba adolescente.

...

10 de marzo de 2015

ZOOM TENDENCIAS

Renzi, que é un cachondo, regala a Tsipras unha gravata italiana cargada de ironía. Varoufakis lárgase un abrigazo de coiro con camisa por fóra na súa visita a Londres (di que lle perderon a maleta). 
Benvido sexa, ao fin, o desfarrapadismo mendicante, home, tanto rolo xa coa gravata, o traxe e o equipamento oficial de capitalista modo champions. Xa postos ao chafardeo: Que lle regalará Pablo a Tania por San Valentín? máis frechas, máis dinamita? E Tania a Pablo? Garabatiña, pashmina, foulard, palestina...?

DGM

9 de marzo de 2015

Aristóteles

Todos os aduladores son mercenarios, e todos os homes de baixo espírito son aduladores.

Aristóteles

8 de marzo de 2015

A golpe de martelo

Estou nunha casa cun neno xogando de noite, nun momento miro para a rúa e vexo un OVNI redondo cun potente foco, estaba a baixar de altura lento e diríxíase á casa dun veciño, eu detéñome cun grande pasmo ata que lle digo ao meu compañeiro que se fixase na nave. Mais el non vía nada. Entón collo unha pedra e lánzolla á nave. A pedra rebota e o neno ve como rebota no aire, aí creme.

Despois métese na casa do veciño. Eu non sabía que facer e cando me decato co neno non volvía saír, métome a buscalo sen dubidar, atópoo nunha habitación chea de xoguetes.

Desde dentro escoitamos persoas no corredor, un home calvo abre a porta, xa mo esperaba e coloco as miñas mans coma se estivese a agarrar un martelo invisible, movo as miñas mans coma se con este martelo poidese cravalo en toda a cabeza e dígolle:

- Isto representa que xa estas fóra de combate pero se queres pégoche de verdade

El pon cara de querer pegarme e eu adiánteme cun golpe co xeonllo nas súas partes e despois lánzoo de cabeza contra a parede deixándoo inconsciente.

Detrás del había outros dous personaxes máis raros cos que tamén pelexo mentres escapo por unhas escaleiras abaixo, un deles levaba unha roupa escura de ritual, parecía un acólito.



Recollido de cazandosonos.blogspot.com

7 de marzo de 2015

Centenario de A metamorfose (II)

Eran máis das seis e media, e as maneciñas seguían avanzando tranquilamente. En realidade, xa eran case as sete menos cuarto. É que non soara o espertador? Desde a cama víase que estaba posto ás catro; xa que logo, tiña que soar.
Pero era posible seguir durmindo malia aquel son que facía estremecer ata os mobles? O seu soño non fora tranquilo. Pero, por iso mesmo, debía de durmir ao final máis profundamente. Que podía facer agora? O tren seguinte saía ás sete; para collelo tería que darse muchísima présa. O muestrario non estaba aínda empaquetado, e el mesmo non se sentía nada disposto. Ademais, aínda que alcanzase o tren, non evitaría reprimenda do amo, pois o mozo do almacén, que acudira ao tren ás
cinco, debía de dar xa conta da súa falta. O mozo era un esbirro do dono, sen dignidade nin consideración. E si dixese que estaba doente, que pasaría? Pero isto, ademais de ser moi penoso, espertaría sospeitas, pois Gregorio, nos cinco anos que levaba empregado, non estivera nunca doente. Viría o gerente co médico do Montepío. Desfaríase en reproches, diante dos pais, respecto da folgazanería de Gregorio, e refutaría calquera objeción co dictame do doutor, para quen todos os
homes están sempre sans e só padecen de horror ao traballo. E a verdade é que, neste caso, o seu diagnóstico non sería do todo infundado. Salvo certa somnolencia, fóra de lugar logo de tan prolongado soño, Gregorio sentíase francamente ben, ademais de moi famento.

Mentres pensaba atropelladamente, sen decidirse a levantarse, e xusto no momento en que o espertador daba as sete menos cuarto, chamaron á porta que estaba xunto á cabeceira da cama.

-Gregorio -dixo a voz da súa nai-, son as sete menos cuarto. Non tiñas que ir de viaxe?

¡Que voz tan doce! Gregorio arrepiouse ao oír en cambio súa propia, que era a de sempre, pero mesturada cun penoso e estridente silbido, no cal as palabras, ao principio claras, confundíanse logo e soaban de forma tal que uno non estaba seguro de telas oído. Gregorio quixo dar unha explicación detallada; pero, ao oír a súa propia voz, limitouse a dicir:

-Si, si. Grazas, nai. Xa me levanto.

A través da porta de madeira, a transformación da voz de Gregorio non debeu notarse, pois a nai tranquilizouse con esta resposta e retirouse. Pero este breve diálogo revelou que Gregorio, contrariamente ao que se cría, estaba aínda en casa. Chegou o pai á súa vez e, golpeando lixeiramente a porta, chamou:

-¡Gregorio! ¡Gregorio! Que pasa?

Esperou un momento e volveu insistir, alzando a voz:

-¡Gregorio!

Mentres tanto, detrás da outra porta, a irmá preguntáballe suavemente:

-Gregorio, non estás ben? Necesitas algo?

-Xa estou ben -respondeu Gregorio a ambos a un tempo, esforzándose por pronunciar con claridade, e falando con gran lentitude, para disimular o insólito son da súa voz. O pai renovou o seu almorzo, pero a irmá seguiu insistindo:

-Abre, Gregorio, por favor.

Gregorio non tiña a menor intención de abrir, felicitándose, pola contra, da precaución -contraída nas viaxes- de pecharse no seu cuarto pola noite, aínda na súa propia casa.

O primeiro que tiña que facer era levantarse tranquilamente, arranxarse sen que lle molestasen e, sobre todo, almorzar. Só logo de feito todo isto pensaría no demais, pois se daba conta de que na cama non podía pensar con claridade. Recordaba sentir en máis dunha ocasión un vago malestar na cama, producido, sen dúbida, por algunha postura incómoda, a cal, unha vez levantado, disipábase rápidamente; e tiña curiosidade por ver desvanecerse paulatinamente as súas imaxinacións de hoxe. En canto ao cambio da súa voz era simplemente o preludio dun resfriado, enfermidade profesional
do viaxante de comercio.

Apartar a colcha era cousa fácil. Bastaríalle con arquearse un pouco e a colcha caería por si soa. Pero a dificultade estaba na extraordinaria anchura de Gregorio. Para incorporarse, podía apoiarse en brazos e mans; pero, no seu lugar, tiña agora innumerables patas en constante axitación e éralle imposible controlalas. E o caso é que quería incorporarse. Estirábase; lograba por fin dominar unha das súas patas; pero, mentres tanto, as demais proseguían a súa anárquica e penosa axitación.

-Non é bo folgar na cama-, pensou Gregorio.

6 de marzo de 2015

Inicio de O CAMIÑO DAS AGUIAS

O CAMIÑO DAS AGUIAS
ROBERT E. HOWARD

O navío derrotado na batalla naval se balanceaba sobre as augas de cor carmesí. A un tiro de frecha
do barco, o vencedor afastábase lentamente en dirección ás escarpadas montañas que se alzaban xunto ás augas azuis. Aquela era unha escena corrente no mar de Vilayet durante o reinado do rei Yildiz de Turan.

O barco que ía á deriva era unha galera de guerra de Turan, e polas súas características podía
advertirse que era un navío xemelgo do outro. No barco vencido, a morte cobrouse un forte tributo. Por todas partes había cadáveres: na elevada popa, sobre a esnaquizada borda, na pasarela central e nos bancos rotos dos remeiros.

Os sobrevivientes atopábanse apiñados na popa. Eran trinta homes cubertos de sangue, pertencían a diversas nacionalidades: había kothios, zamorios, brithunios, corinthios, shemitas e zaporoskos. Parecían salvaxes, e moitos deles tiñan marcas de látigos ou de ferros candentes. Case todos ían semidesnudos, pero as roupas multicolores que vestían eran de boa calidade, a pesar de estar
manchadas con brea e con sangue. Algúns tiñan a cabeza descuberta, mentres que outros levaban cascos, gorros de pel ou turbantes feitos de tea. Algúns usaban cotas de malla, outros, en cambio, ían espidos da cintura para arriba, ensinando os seus musculosos brazos e os ombreiros bronceados polo sol. As pedras preciosas brillaban nos seus pendentes e nas empuñaduras das súas dagas. Tiñan as espadas desenvainadas e os seus ollos escuros reflectían inquietude.

Estaban de pé ao redor dun home máis alto que os demais -case un xigante-, con grandes músculos. Unha melena negra enmarcaba unha fronte ancha e os seus ollos ardían cun volcánico lume azul no rostro escuro cuberto de pequenas cicatrices.

Aqueles ollos miraban agora cara á beira. Non se divisaba porto ou poboación algunha naquela
solitaria costa situada entre Khawarien, extremo meridional do reino turanio, e o seu capital, Aghrapur.

Nas marxes alzábanse uns montes cubertos de árbores que, ao prolongarse na distancia, convertíanse nos montes Colquios, sobre cuxas cumes nevados brillaba o sol poñente cun resplandor avermellado.
...

5 de marzo de 2015

Aforismos de Leonardo

178.- Non é censurable mostrar, dentro do proceso ordenado dunha ciencia, algunha regra xeral, inferida dunha conclusión anterior. 

4 de marzo de 2015

Inicio de Perdido no banco de memoria

Perdido no banco de memoria
John  Varley

Era día de escola no disneylandia de Kenia. Cinco nenos de nove anos estaban a visitar co seu mestre a sección de medicánica, onde Fingal achábase tendido na mesa de gravación, a parte superior do seu cranio quitada, mirándolles por medio dun espello. Fingal estaba de mal humor (de aí a súa viaxe ao disneylandia), e pasaría moi ben sen os nenos. O mestre estaba a facer todo o que podía, pero... quen pode controlar a cinco nenos de nove anos?
-Para que é o gran cable verde, mestre? - Preguntou unha neniña, alzando unha man dubidosamente limpa e tocando o cerebro de Fingal alí onde o cable principal de gravación afundíase na terminal encaixada.
-Lupus, xa che dixen que non toques nada. E míra, nin sequera laváchesche as mans.
O mestre tomou a man da nena e apartouna.
-Pero que importa iso? Vostede díxonos onte que a razón pola que non hai que preocuparse hoxe en día pola sucidade como se preocupaban antes é porque xa non é sucidade.
-Estou seguro de que non che dixen exactamente iso. O que dixen foi que cando os humanos víronse obrigados a saír fóra da Terra, aproveitaron a ocasión para eliminar todos os xermes nocivos. Cando quedaron sólamente tres mil persoas vivas na lúa, despois da Ocupación, resultounos fácil esterilizarlo todo. Por iso a médica non necesita levar luvas como afacían antes os cirurxiáns, ou nin sequera lavarse as mans. Non hai perigo de infección. Pero non é educado. Non desexamos que ese señor crea que non estamos a ser educados con el, simplemente porque o seu sistema nervioso está desconectado e non pode facer nada respecto diso, non?
-Non, mestre.
-Que é un cirurxián?
-Que é unha infección?
Fingal desexaría que os pequenos monstruitos elixisen outro día para a súa lección, pero como moi ben dixera o mestre, el podía facer moi pouco respecto diso. A médica desviara o seu control motor ao computador mentres este efectuaba o rexistro. Estaba paralizado. Observou ao neno pequeno que levaba un bastón tallado, e esperou que non se lle ocorrese cravarllo no cerebelo. Fingal estaba asegurado, pero quen quere problemas?
...

3 de marzo de 2015

SOMOS POTENCIA

SOMOS POTENCIA:
DGM

Cristóbal Colón, Hernán Cortés, Orellana, Elcano..., 15 edicións de Gran Irmán e hordas de mozos (científicos) sen futuro son o mellor caldo de cultivo para que en 2023 un pé español remova as areas do planeta vermello, ou faga o primeiro edredoning marciano...xa o veredes, xa hai quen se frega as mans.

(La Voz de Galicia) "Case 40 españois foron preseleccionados para viaxar a Marte co proxecto MARS ONE, que se comprometeu a instalar un asentamento humano no planeta vermello a partir do 2023. O pasado mes de decembro, a compañía realizou a súa primeira rolda de selección e dos máis de 200.000 candidatos o número reduciuse a 1.058. Entre os preseleccionados hai representantes de 107 países. Estados Unidos é o máis representado, posto que foron preseleccionados 297 dos seus candidatos; seguido de Canadá, con 75 candidatos, India con 62, Rusia con 52 e Australia con 43. A falta de confirmación oficial, España está entre o dez primeiros países, xunto a China ou Reino Unido que teñen 40. (...)"

2 de marzo de 2015

Aristóteles

A multitude obedece máis á necesidade que á razón, e aos castigos máis que á honra.

Aristóteles

1 de marzo de 2015

Centenario de A metamorfose (I)

A metamorfose (Die Verwandlung, no seu título orixinal en alemán) é un relato de Franz Kafka, publicado en 1915 e que narra a historia de Gregor Samsa, un tratante de teas que vive coa súa familia á que el mantén co seu soldo, que un bo día amence convertido nunha criatura non identificada claramente en ningún momento, pero que tende a ser recoñecida como unha especie de cascuda xigante. Breve e intensa, é cualificada ás veces como "relato existencialista".

Franz Kafka 
A Metamorfose 

Unha mañá, tras un soño intranquilo, Gregorio Samsa espertou convertido nun monstruoso insecto. Estaba botado de costas sobre un duro caparazón e, ao alzar a cabeza, viu o seu ventre convexo e escuro, asucado por curvadas callosidades, sobre o que case non se aguantaba a colcha, que estaba a piques de escurrirse até o chan. Numerosas patas, penosamente delgadas en comparación co grosor normal das súas pernas, axitábanse sen concerto. 

-Que ocorreu? 

Non estaba a soñar. A súa habitación, unha habitación normal, aínda que moi pequena, tiña o aspecto habitual. Sobre a mesa espallara un mostrario de panos -Samsa era viaxante de comercio-, e da parede colgaba unha estampa recentemente recortada dunha revista ilustrada e posta nun marco dourado. A estampa mostraba a unha muller tocada cun gorro de peles, envolvida nunha estola tamén de peles, e que, moi ergueita, esgrimía un amplo manguiño, así mesmo de pel, que ocultaba todo o seu antebrazo. 

Gregorio mirou cara á xanela; estaba nubrado, e sobre o cinc do alféizar repiqueteaban as pingas de choiva, o que lle fixo sentir unha gran melancolía. 

«Ben -pensou-; e se seguise durmindo un intre e esquecéseme de todas estas tolemias?- Pero non era posible, pois Gregorio tiña o costume de durmir sobre o lado dereito, e o seu actual estado non lle permitía adoptar tal postura. Por máis que se esforzase volvía quedar de costas. Tentou en balde esta operación numerosas veces; pechou os ollos para non ter que ver aquela confusa axitación de patas, que non cesou ata que notou no costado unha dor leve e punzante, unha dor xamais sentida até entón. 

-Que cansa é a profesión que elixín! -díxo-. Sempre de viaxe. As preocupacións son moito maiores cando se traballa fóra, por non falar das molestias propias das viaxes: estar pendente das ligazóns dos trens; a comida mala, irregular; relacións que cambian constantemente, que nunca chegan a ser verdadeiramente cordiais, e nas que non teñen cabida os sentimentos. Ao diaño con todo! 

Sentiu no ventre unha lixeira picazón. Lentamente, estirouse sobre as costas en dirección á cabeceira da cama, para poder alzar mellor a cabeza. Viu que o sitio que lle picaba estaba cuberto de estraños puntiños brancos. Tentou rascarse cunha pata; pero tivo que retirala inmediatamente, pois o rozamento producíalle calafríos. 

-Estou parvo de tanto madrugar -dixo-. Non durmo o suficiente. Hai viaxantes que viven moito mellor. Cando a media mañá regreso á fonda para anotar os pedidos, atópomos almorzando comodamente sentados. Se eu, co xefe que teño, fixese o mesmo, despediríanme no acto. O cal, probablemente sería o mellor que me podería pasar. Se non fose polos meus pais, xa hai tempo que marchara. Houbese ir ver ao director e diríalle todo o que penso. Caería da mesa, esa sobre a que senta para, desde aquela altura, falar aos empregados, que, como é xordo, han de achegárselle moito. Pero aínda non perdín a esperanza. En canto reuna a cantidade necesaria para pagarlle a débeda dos meus pais -uns cinco ou seis anos aínda-, vaime a ouvir. Bo; pero, por agora, o que teño que facer é levantarme, que o tren sae ás cinco. 

Volveu os ollos cara ao espertador, que tictaqueaba encima do baúl. 

-Meu Deus! -exclamou para si. 

...