30 de novembro de 2014

Fragmento de A Memoria do Boi

Memoria do Boi foi escrita por Xosé Vázquez Pintor, nado en Melide o 30 de novembro de 1946.

Boi Rubio escoita ao doente Manuel de Quintáns, o amo, trousar todas as horas da noite, que el coñece polo instinto e unha luciña apagada no ollo dereito, que cando é sol papexa contra unha tea imposible de varrer de todo, pero que informa. Sabe boi que o amo sofre, porque fala de enriba, desde o cuarto; e cando baixa, o ollo dereito dálle a sensación dun home roto, como crebado do espiñazo, a falar baixiño coma nunca. E boi sabio entrégalle a testa para pór fin á vida. Mesmo pelexa o animal por chegar á parede para bater na estrema da porta, romper de vez a caixa dos miolos e atopar o descanso antes que a soidade chegue. Manuel conta os minutos. Tempo hai que deixou de ver as horas e mailos días. 
...

29 de novembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXXVIII)

O choque arrincoume un berro. Foi un choque relativamente débil, pero que me fixo sentir a forza
penetrante do espolón de aceiro, ao ouvir os estridentes chasquidos. Lanzado pola súa potencia de propulsión, o Nautilus atravesaba a masa do buque como a agulla pasa a través da tea.
Non puiden soportalo. Tolo, fóra de min, saín do meu camarote e precipiteime ao salón. Alí estaba o capitán Nemo. Mudo, sombrío, implacable, miraba polo tragaluz de babor.
Unha masa enorme zozobraba baixo a auga. Para non perderse o espectáculo da súa agonía, o Nautilus descendía con ela ao abismo. A uns dez metros de min vin o casco entreaberto polo que se introducía a auga fragorosamente, e a dobre liña dos canóns e os empalletados. A ponte estaba chea de sombras escuras que se axitaban. A auga subía e os desgraciados lanzábanse aos obenques, agarrábanse aos mastros, retorcíanse na auga. Era un formigueiro humano sorprendido pola invasión da mar.
Paralizado, atenazado pola angustia, os cabelos erizados, os ollos desmesuradamente abertos, a respiración contida, sen alento e sen voz, eu miraba tamén aquilo, pegado ao cristal por unha irresistible atracción.
O enorme buque afundíase lentamente, mentres o Nautilus seguíalle espiando a súa caída. De súpeto produciuse unha explosión. O aire comprimido fixo voar as pontes do barco polo lume das adegas. O empuxe da auga foi tal que desviou ao Nautilus. Entón o desafortunado navío afundiuse con maior rapidez, e apareceron ante os nosos ollos as súas cofas, cargadas de vítimas, logo as súas barras tamén con acios de homes e, por último, a punta do pau maior.
Logo, a escura masa desapareceu, e con ela a súa tripulación de cadáveres no medio dun formidable remolino.
Volvinme cara ao capitán Nemo. Aquel terrible xusticieiro, verdadeiro arcanxo do odio, continuaba mirando. Cando todo terminou, o capitán Nemo dirixiuse á porta do seu camarote, abriuna e entrou, seguido pola miña mirada. Na parede do fondo, debaixo dos retratos dos seus heroes, vin o dunha muller nova e os de dous nenos pequenos. O capitán Nemo mirounos durante algúns instantes, tendeulles os brazos, e, axenlloado, prorrumpeu en saloucos.

28 de novembro de 2014

Fragmento de As Palabras do Exilio

As Palabras do Exilio, obra de Xesús Alonso Montero, nado en Vigo o 28 de novembro de 1928.

No café Tortoni con Franco, Hitler, Stalin, Roosevelt...: ledicias e tristuras do exilio

O labor editorial en favor do libro galego iníciase en 1940, pouco despois de terminada a Guerra Civil, por quen reside na Arxentina desde hai catro anos. "Perdida" a Guerra Civil e iniciada xa a Mundial, nos primeiros tempos con clamorosas victorias para as forzas antidemocráticas, Luís Seoane e tantos e tantos exiliados españois, dobremente derrotados, prepáranse para un exilio non curto. Día duro para os nosos exiliados o 1 de abril de 1939, data na que Franco preside o Desfile da Victoria en Madrid; día dramático para os filocomunistas (como Seoane) o 22 de agosto de 1939 cando a Unión Soviética e a Alemaña nazi asinan un pacto de non agresión; día tráxico Para tódolos demócratas o 1 de setembro dese ano o día que o exercito alemán invade Polonia; días e días terribles para todos
...

27 de novembro de 2014

Fragmento de Memorias dunha Terra, de Xosé María Castroviejo

Aquel verán chegou a Santiago unha inglesa, miss Deblys, para facer estudios sobre do Pórtico da Gloria e o mestre Mateo. Viña recomendada a meu avó, quen a axudou en todo o que puido. Miss Deblys, de idade indefinida, era osuda, roxa, e alta, e camiñaba a grandes alancañadas. Semellaba un cabalo. Como manifestase desexos de coñecer o campo galego, meu avó invitouna á nosa casa de Paizás e alí veu coa súa inseparable libreta na que apuntaba todo. Non había cousa: igrexa, árbore, froita, paxaro ou flor, da que non demandara o nome para trasladalo despois ao papel. Cheiraba as plantas, e contaba as follas, por ver se eran iguais ás inglesas. Gustaba da paisaxe e dicía que a Ulla era semellante á súa terra —paréceme recordar que era do Surrey— pero que alí os carballos medraban máis fortes. As veces sentábase ao pe deles, ou ben en calquera outra parte, e poñíase a ler os Salmos, nun libriño mouro que levaba consigo. Unha mañá, atopou á miss o crego de Trobe, que ía na súa égoa a un enterro en Vilariño, e foi dicindo que a inglesa era perigosa, e que viña propagar o protestantismo.

...

26 de novembro de 2014

Fragmento de Adios María, de Xohana Torres

Dicía a avoa, contenta de verdade:
—Son máis forte eu ca un buxo.
Resulta que non. Da noite para a mañá chéganos co conto dos microbios, coidado coidadiño que todo o mal está nalgún contaxio, teñamos precaución que non a temos. Misterios que suceden precisamente cando xa se lle puxo a unha muller o pelo ruzo e está engruñida e ten lixos escuros por enriba das mans, se cadra todo é porque ten medo e séntese triste.
A miña avoa énchese de goteiras e practica o sistema con patente que entendín axiña: 1º) Unha cara de mártir coma se verdadeiramente a devorase unha febre e ela sen queixarse, 2º) Un laio, ou quizais non foi laio, é tan suave este laio, o primeiro que bota avoa Inés para avisarnos de que lle doe a espiña á altura desa quinta costela que estará escachada e para esto necesitamos naturalmente fósforo, calcio, non lle deamos voltas ao manubrio que ha tomar o calcio porque si.

(...)

25 de novembro de 2014

Inicio de SAN BENITIÑO DE LERES de Fermín Bouza Brei

Chapelear dos remos dos barqueiros
nos "salóns" esquecidos e saudosos;
no amieiral a fonte saloucando
polos beizos antigos dos seus tornos,
e o testo Leres compasando as cantigas
da colmea de mozas e de mozos:

"San Adrián é barqueiro,
barqueiro é San Adrián;
San Adrián é barqueiro
que leva o remo na man".

24 de novembro de 2014

23 de novembro de 2014

JOÁN FERNÁNDEZ DE ARDELEIRO

JOÁN FERNÁNDEZ DE ARDELEIRO [B 1327 / V 933]

O que seja no pavío,
que me fez perder Pavía,
de que m'eu nada non fío,
al m'er fez, con sa perfía:
de noite, con mui gran frío,
que tangess'en pela fría;
mais aínda m'end'eu río
como s'end'el nunca ría.

Nen uas graças non rendo
a quen lhi deu tan gran renda,
perque m'eu del non defendo
nen acho quen me defenda;
e pois que eu non .mendo
nen me faz outren emenda,
ao Demo o acomendo
que o haja en sa comenda.

Coida-me lançar a mato;
mais o que me del máis mata
é que no meu desbarato
ele faz i gran barata;
se mia fazenda desato,
por quanto sei, el ma ata;
mais o de que m'eu percato,
d'el-Rei querer-mi, non cata.

Que mi ha de poer no pao,
esto diz que viu na paa;
e por én quanto ten, dá-o,
e a mia lavoira dá-a;
mais, pois eu non acho vao
a meu feito, sempre vaa
sa fazenda en ponto mao
e el muito en ora maa.

22 de novembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXXVII)

Permanecín así até as seis da mañá, sen que o capitán Nemo parecese decatarse da miña presenza. O buque achegouse a milla e media e coas primeiras luces da alba recomenzou o seu cañoneo. Non podía faltar xa moito tempo para que o Nautilus decidísese atacar e nós deixar para sempre a aquel home ao que eu non ousaba xulgar.
Dispúñame xa a baixar, a fin de previr aos meus compañeiros, cando o segundo subiu á plataforma, acompañado de varios mariños. O capitán Nemo non lles viu ou non quixo velos. Tomáronse as disposicións que poderían chamarse de «mobilización de combate». Eran moi sinxelas; consistían unicamente en baixar a varanda da plataforma, o receptáculo do fanal e a cabina do temoneiro para que a superficie do longo cigarro de aceiro non ofrecese un só saínte que puidese dificultar os seus movementos.
Regresei ao salón. O Nautilus continuaba navegando en superficie. As primeiras luces do día infiltrábanse na auga. De cando en vez, coas ondulacións das ondas animábanse os cristais do salón cos tons acesos do sol levante. Amencía aquel terrible 2 de xuño.
Ás cinco, a corredeira indicoume que o Nautilus reducía a súa velocidade. Quería iso dicir que deixaba achegarse ao buque de guerra, cuxos canonazos ouvíanse cada vez con máis intensidade. Os obuses asucaban a auga circundante e afundíanse nela cun asubío singular.
-Amigos meus -dixen-, chegou o momento. Un apertón de mans e que Deus gárdenos.
Ned Land estaba decidido, Conseil, tranquilo, eu, nervioso, sen poder conterme apenas. Pasamos á biblioteca.
Pero no momento en que eu empuxaba a porta que comunicaba coa escaleira central, ouvín o ruído da escotilla ao pecharse bruscamente. O canadense lanzouse cara aos banzos, pero conseguín reterlle. Un asubío ben coñecido indicaba que a auga penetraba nos depósitos. En efecto, nuns instantes o Nautilus mergullouse a algúns metros da superficie. Era xa demasiado tarde para actuar.
Comprendín a manobra. O Nautilus non ía golpear ao buque no seu impenetrable coraza, senón por baixo da súa liña de flotación, onde o casco non está blindado.
De novo estabamos aprisionados, como obrigadas testemuñas do sinistro drama que se fraguaba.
Apenas tivemos tempo para reflexionar. Refuxiados no meu camarote, mirabámonos sen pronunciar unha soa palabra. Sentíame dominado por un profundo estupor, incapaz de pensar. Achábame nese penoso estado que precede á espera dunha espantosa detonación. Esperaba, escoitaba, con todo o meu ser concentrado no oído.
A velocidade do Nautilus aumentou sensiblemente até facer vibrar todo o seu armazón. Era o indicio de que estaba a tomar impulso.

21 de novembro de 2014

Inicio de Julia ou escenas da vida en Lima

Julia ou escenas da vida en Lima
Luís Benjamín Cisneros

Á miña nai
A vostede, santa nai de familia, custodio desvelado do humilde fogar, anxo sempre inclinado sobre o corazón dos seus fillos; a vostede, nai miña, pertence este libro!
Aínda que o meu pensamento atopase acción nas paixóns do mundo, a santidade do fin social por que me foi inspirado faino digno de vostede.
 Posuído de irrevelables emocións, trémula a man, dobrado o xeonllo, a cabeza cara ao chan, eu deposítoo tiernamente, como unha ofrenda da miña adoración, sobre a saia santa en que durmín de neno.
Acóllao e bendígao vostede, nai da alma, idolatrada nai miña, cuxo nome humedezo co meu pranto ao escribilo sobre esta páxina.
O seu tenro e amantísimo fillo,
Que Os seus Pés Bica
     
Luís

París, 10 de setembro de 1860.

20 de novembro de 2014

Aforismos de Leonardo

170.- A experiencia non engana xamais. Só enganan os vosos xuízos cando dela prométense efectos que non poden achar a súa causa nas nosas experiencias. Porque, dado un principio, é necesario que canto del dedúzase sexa verdadeira consecuencia de tal principio, a menos que exista impedimento; e se o hai, o efecto que debía derivarse do devandito principio participará tanto máis ou tanto menos do impedimento, cando este supere ao devandito principio ou sexa menos potente que el. 

19 de novembro de 2014

Fragmento de Memorias dun Neno Labrego, de Xosé Neira Vilas

Os primeiros berros viñan da banda do camiño; despois pareceume que saían do resío.
Seguín no meu trafego de amorear terra coas mans. Tamén construín un forno, de croios, e arrinquei millán para poñerlle darredor. Non me movería dalí. Fixen a promesa de fuxir para sempre da casa, se meu pai me volvía a zoscar.
-¡Balbinoooo!
Sentino por miña nai, e pola tía Carme, pero que se amolen. Elas tamén me tiñan bourado, e ademais facíanme rezar. Todos son contra min. Dende o padriño ata meu irmán Miguel, que inda na víspora de irse para América turroume dos pelos porque lle andiven na caixa das ferramentas.
Pola tardiña andaban búscandome todos os da casa e tamén algúns veciños. Berraban preto, lonxe, no agro e nas corredoiras. O meu nome foi e veu polo aire en toda a aldea. Xa se fora o sol e inda non me atoparan. Moita xente que non lle importaba de min, andaba na miña busca. Era coma se procurasen o raposo ou quixeran dar caza ó porco bravo. Eu, mentres, seguía facendo pontes e fornos, xuntando croios, esfarelando cadullos.
Anoitecía cando sentín bafexar detrás do meu lombo, despois dun maino ruxido de follas de millo. Revireime. Era Pachín, o can. Pachín tamén me buscaba. E deu comigo. Traguía a lingua fóra e viña fadigado.

18 de novembro de 2014

Inicio de OS CAMIÑOS DO OUTONO de Aquilino Iglesia

Os camiños do outono! Qué ledicia!

Beireados de outos castiñeiros
e de carballos vellos, son mais fondos
e soedosos ora.

Laváronse en setembre,
canda os cómaros secos, canda as veigas
ledas de poltros novos e armentío,
e de tollemerendas cor de rosa.

17 de novembro de 2014

O xabaril branco

Fragmento de O xabaril branco, de Xosé Benito Calvo Rego, nado en La Guaira (Venezuela) o 17 de novembro de 1954, xornalista e escritor galego, coñecido como Tucho Calvo.

O FITO MORREU EN BOS AIRES
Fito morreu en pleno centro de Bos Aires. Iso non é estraño, e en todo caso o único que chama a atención é que finase de morte natural despois dunha existencia tan difícil. O sorprendente, mesmo o incrible para quen non coñeza a súa vida, é que estaba a perseguir un xigantesco xabaril branco instantes antes de que dese o último alento.
A súa historia comezou cando o século XIX entrara xa de cheo na segunda metade. Foi nunha pequena e remota aldea dos Ancares. Daquela, se o tempo era bo, facían falla varias xornadas para poder chegar dende alí á vila. No inverno, o máis do tempo a neve impedía calquera aventura dese tipo e xentes e animais perma-necían refuxiados compartindo as pallozas sen ve-la luz do día.
...

16 de novembro de 2014

JOÁN DE GAIA

JOÁN DE GAIA [B 1452 / V 1062]

Eu convidei un prelado a jantar, se ben me venha.
Diz el én est': «E meus narizes de color berengenha?
Vós avede-los alhos verdes, e matar-m'-iades con eles!»

-O jantar está guisado e, por Deus, amigo, trei-nos.
Diz el én est': «E meus narizes color de figos çofeinos?
Vós havedes os alhos verdes, e matar-m'-iades con eles!»

«Comede migu', e dirán-nos cantares de Martín Moxa».
Diz el én est': «E meus narizes color d'escarlata roxa?
Vós havedes os alhos verdes, e matar-m'-iades con eles!»

«Comede migu', e dar-vos-hei ua gorda garça parda».
Diz el én est': «E meus narizes color de rosa bastarda?
Vós havedes os alhos verdes, e matar-m'-iades con eles!»

«Comede migu'e dar-vos-hei temporão figo maduro».
Diz el én est': «E meus narizes color de morec'escuro?
Vós havedes os alhos verdes e matar-m'-iades con eles!»

«Treide migu', e comeredes muitas boas assaduras».
Diz el én est': «E meus narizes color de moras maduras?
Vós havedes os alhos verdes, e matar-m'-iades con eles!».

15 de novembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXXVI)

O canadense, Conseil e eu non podiamos facer outra cousa que obedecer. Unha quincena de mariñeiros do Nautilus rodeaban ao capitán e miraban cun implacable sentimento de odio ao navío que avanzaba cara a eles. Sentía que o mesmo espírito de vinganza animaba a todos aqueles homes.
Descendín no momento mesmo en que un novo proxectil rozaba outra vez o casco do Nautilus, e ouvín gritar ao capitán:
-Tira, barco insensato! Prodiga os teus inútiles obuses. Non escaparás ao espolón do Nautílus. Pero non é aquí onde debes perecer, non quero que as túas ruínas vaian confundirse coas do Vengeur.
Volvín ao meu camarote. O capitán e o seu segundo quedáronse na plataforma. A hélice púxose en movemento e o Nautilus afastouse velozmente, póndose fora do alcance dos obuses do navío. Pero a persecución proseguiu e o capitán Nemo limitouse a manter a distancia. Cara ás catro da tarde, incapaz de conter a impaciencia e a inquietude que me devoraban, volvín á escaleira central. A escotilla estaba aberta e arrisqueime sobre a plataforma. O capitán paseábase por ela axitadamente e miraba ao buque, situado a unhas cinco ou seis millas a sotavento. O capitán Nemo deixábase perseguir atraendo ao buque cara ao Leste. Non lle atacaba, con todo. Dubidaba talvez? Quixen intervir por última vez. Pero apenas interpelei ao capitán Nemo, impúxome o silencio.
-Eu son o dereito, eu son a xustiza -díxome-. Eu son o oprimido e ese é o opresor. É por el polo que pereceu todo o que amei e venerei: patria, esposa, fillos, pai e nai. Todo o que eu odio está aí. Cale!
Dirixín unha última mirada ao buque de guerra que forzaba as súas caldeiras. Logo reuninme con Ned e Conseil.
-Fuxiremos! -díxenlles.
-Ben -repuxo Ned-. Que barco é ese?
-Ignóroo. Pero sexa quen sexa, será afundido antes de que chegue a noite. En todo caso, máis vale perecer con el que facerse cómplices de represalias cuxa equidade non pode medirse.
-Esa é a miña opinión -dixo fríamente Ned Land-. Esperemos á noite.
E chegou a noite. Un profundo silencio reinaba a bordo. O compás indicaba que o Nautilus non modificara a súa dirección. Ouvía o zumbido da súa hélice, que batía a auga cunha rápida regularidade. Mantíñase na superficie, e un lixeiro abalo sacudíalle de babor a estribor e viceversa.
Os meus compañeiros e eu resolveramos fuxir no momento en que o buque estivese bastante preto e os seus tripulantes puidesen ouvirnos ou vernos á luz da lúa, á que faltaban tres días para alcanzar o seu plenilunio. Unha vez a bordo dese barco, se non puidésemos evitar o golpe que lle ameazaba, fariamos, polo menos, todo o que as circunstancias nos permitisen tentar.
Varias veces crin que o Nautilus dispúñase para o ataque. Pero seguía limitándose a deixar achegarse ao adversario para logo reemprender a fuxida.
Transcorreu unha boa parte da noite sen incidente algún. Axexabamos a ocasión de pasar á acción e falabamos pouco, dominados pola emoción. Ned Land quería precipitarse ao mar. Eu forceille a esperar. Pensaba eu que o Nautilus debía atacar ás dúas pontes na superficie e entón sería non só posible senón fácil evadirse.
Ás tres da mañá, inquedo, subín á plataforma. O capitán Nemo non a abandonora. Estaba en pé, a proa, preto do seu pavillón, ao que a lixeira brisa despregaba por encima da súa cabeza. Non perdía de vista ao navío. A súa mirada, dunha extraordinaria intensidade, parecía atraelo, fascinalo, tirar del máis seguramente que se o remolcara. A lúa pasaba polo meridiano. Xúpiter elevábase cara ao Leste. O ceo e o océano rivalizaban en tranquilidade, e a mar ofrecía ao astro nocturno o máis belo espello que nunca reflectise a súa imaxe.
Ao pensar nesa calma dos elementos e comparala coa cólera que incubaba o Nautilus sentín estremecerse todo o meu ser. O buque mantíñase a dúas millas de nós. Achegouse, marchando cara a ese brillo fosforescente que sinalaba a presenza do Nautilus. Vin as súas luces de posición, verde e vermella, e o seu fanal branco suspendido do estai de mesana. Unha vaga reverberación iluminaba o seu aparello e indicaba que as súas caldeiras foran levadas ao máximo de presión. Feixes de faíscas e escorias de carbóns acendidas escapábanse das súas chemineas e iluminaban a noite.

14 de novembro de 2014

Fragmento de Crimen en Compostela, de Carlos G. Reigosa.

CAPÍTULO I
Era ben seguro o máis inesperado e extraordinario que lle suxeriran desde que, uns sete anos antes, un norteamericano apelidado Stevenson lle propuxera ir a Nova Iork e facerse aventureiro internacional. ¿Aventureiro internacional? Era para escachar... ¿E por que precisamente el? O americano, alto e corpudo, despois de fita-lo longamente, respondéralle:
—Sei que ti e-lo tipo indicado.
O tipo indicado ¿para que?
—Para iso. Eu entendo; xa verás como non me equivoco.
Sen pensalo moito, como se -a falla dunha cousa mellor- se guindase a un abismo necesario, aceptara-aquela proposta.

...

13 de novembro de 2014

Aforismos de Leonardo

169.- Equivocadamente laméntanse os homes da experiencia, acusándoa con suma acritude de ser falaz. Pero deixade en paz á experiencia e dirixide tales lamentacións contra a vosa ignorancia, que vos extravía con vans e necios desexos, até prometervos da experiencia cosas que non están no seu poder. Así tachan, pois, os homes de falaz á inocente experiencia achacándolle, sen razón, mentireiras demostracións.

12 de novembro de 2014

Fragmento de Polaroid, de Suso de Toro

MELLOR FACELO
Dálle coa man. ¡Pero dálle coa man! ¡Coa man! ¿Non che dixen que lle deras? Es parvo. Non fas caso. ¿Logo que? ¿Non cho dixen? Se foses cagar. Puta que te pariu. Cona que te botou. Que tiñas ti que andar aí. Tiñas que fedellar, non podías estar quedo. Ten que estar un a todo, ten que facelo todo un. Nin tedes disposición nin tedes carallo. Non sei para que hostia quere un empregados. É mellor facelo que mandalo.

...

11 de novembro de 2014

A BRÉTEMA de Manuel María

De San Martiño a Febreiro
son días de neboeiro.

Non hai brétema como esta:
é fría como a xeada.
Brétema pingona e mesta
como a noite de pechada.

Néboas que non se dan ido
mentres que dura o Inverno.
¡Semellan fume saído
das entrañas do inferno!

De San Martiño a Febreiro
son días de neboeiro.

10 de novembro de 2014

Unha frase para empezar a semana

Para o estadista e para o condutor de pobos, hai instantes en que a dureza é un deber. 
Eduardo Castelo

9 de novembro de 2014

Inicio de Delirios e certezas

Delirios e certezas
Chiquita Barreto Burgos

Escribo, porque ao facelo recoñézome, perdóome e acompáñome.      
Ana Chassini      

A nena do violín

Teresa traballaba coa familia León desde o dezaoito anos. Había vinte. Pagábanlle ben. Tratábanlle ben.

Até lle compraron un terreo e axudáronlle a construír unha casiña, para que tivese un teito onde gorecerse do orballo do outono dos anos e non se humedecese de congoxa as súas hábiles mans nin se nublara polo desamparo a súa eficiencia doméstica.
           
Era como da familia.

Con todo, Teresa gardáballe á súa patroa un profundo rancor, como un río subterráneo, hábilmente disimulado en comidiñas de enfermos e tes preparados con veneración case amorosa á señora eternamente indisposta e irrealmente fermosa.
           
A dous anos de traballar na casa, Teresa tivo un amante, o único da súa vida: foi un romance ás escuras, porque o home chegaba e íase na penumbra, e só lle deixaba o rumoreo da súa voz nas telarañas do soño, o seu cheiro vagando no cuarto e o manancial leitoso entre as pernas.
           
A patroa albiscou algo no andar durmido de Teresa e unha madrugada, cando o visitante nocturno saía sixiloso polo longo corredor escuro, a señora disparou un tiro ao aire e as visitas terminaron para sempre.

...

8 de novembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXXV)

-Vaia! Nos cañonean! -exclamei.
-Boa xente! -murmurou o canadense.
-Non nos toman, pois, por náufragos aferrados a unha táboa.
-Mal que lle pese ao señor.. Bo -dixo Conseil, sacudíndose a auga que un novo obús fixera saltar sobre el-, dicía que deberon recoñecer ao narval e estano canoneando.
-Pero deberían ver -repuxen- que están a tirar contra homes.
-Talvez sexa por iso -respondeu Ned Land, mirándome.
As súas palabras fixéronme comprender. Sen dúbida, sabíase a que aterse xa sobre a existencia do suposto monstro. Sen dúbida, na súa colisión co Abraham Lincoln cando o canadense golpeoulle co seu arpón, o comandante Farragut recoñecera no narval a un barco submarino, máis perigoso que un sobrenatural cetáceo. Si, iso debía ser, e era seguro que en todos os mares se perseguía a ese terrible enxeño de destrución. Terrible, en efecto, se, como podía supose, o capitán Nemo empregase ao Nautilus nunha obra de vinganza. Non atacaría a algún navío aquela noite, no medio do océano Índico, cando nos encerrou na cela? Aquel home enterrado no cemiterio non sería vítima do choque provocado polo Nautilus? Si, repítoo, así debía ser. Iso desvelaba unha parte da misteriosa existencia do capitán Nemo. E aínda que a súa identidade non fose coñecida, as nacións, coaligadas contra el perseguían non xa a un ser quimérico, senón a un home que as odiaba implacablemente. Nun momento, entrevín ese pasado formidable, e decateime de que no canto de atopar amigos nese navío que se achegaba non poderiamos senón achar inimigos sen piedade.
Os obuses multiplicábanse en torno noso. Algúns, tras golpear a superficie líquida, afastábanse por rebotes a distancias considerables. Pero ningún alcanzou ao Nautilus.
O buque acoirazado non estaba xa máis que a tres millas. Pese ao violento cañoneo, o capitán Nemo non aparecera na plataforma. E, con todo, calquera deses obuses cónicos que golpease ao casco do Nautilus resultaría fatal.
-Señor -díxome entón o canadense-, debemos tentalo todo para saír deste mal paso. Fagamos sinais. Mil diantres! Talvez entendan que somos xente honrada.
E dicindo isto, Ned Land sacou o seu pano para axitalo no aire. Pero apenas o despregou cando caía sobre a ponte, derrubado por un brazo de ferro, a pesar da súa forza prodixiosa.
-Miserable! -ruxiu o capitán-. É que queres que che ensarte no espolón do Nautilus antes de que o lance contra ese buque?
Se terrible foi ouvir ao capitán Nemo o que dixera, máis terrible aínda era velo. O seu rostro palideceu a consecuencia dos espasmos do seu corazón, que debera cesar de latexar un instante. Os seus ollos contraéronse espantosamente. A súa voz era un ruxido. Inclinado cara a adiante, as súas mans retorcían os ombreiros do canadense. Logo abandonoulle, e volvéndose cara ao buque de guerra cuxos obuses chovían en torno seu, increpoulle así:
-Ah! Sabes quen son eu, barco dunha nación maldita? Eu non necesito ver as túas cores para recoñecerche. Mira! Vou mostrarche os meus!
E o capitán Nemo despregou sobre a parte anterior da plataforma un pavillón negro, igual ao que plantara no Polo sur.
Naquel momento, un obús rozou oblicuamente o casco do Nautilus sen danalo, e pasou de rebote preto do capitán antes de perderse no mar. O capitán Nemo alzouse de ombreiros. Logo dirixiuse a min:
-Descenda! -díxome nun ton imperativo-. Baixe cos seus compañeiros!
-Señor, vai vostede a atacar a ese buque?
-Señor, vou botalo a pique.
-Non fará vostede iso!
-Fareino -respondeu fríamente o capitán Nemo-. Abstéñase de xulgarme, señor. A fatalidade vai mostrarlle o que non debería ver. Atacáronme e a resposta será terrible. Baixe vostede!
-Que barco é ese?
-Non o sabe? Pois ben, tanto mellor. A súa nacionalidade, polo menos, será un segredo para vostede. Baixe!
...

7 de novembro de 2014

Inicio de Pingüins e parafina

Pingüíns e Parafina

O outro día deixou de funcionar a caldeira de gasóleo. Doce baixo cero. Un frío de collóns. Nin auga quente, nin calefacción, nin nada. Siberia en versión doméstica, e eu clavadiño ao doutor Zhivago, con carámbanos nas pestanas. Así que chamei a Ramón, o fontaneiro. Ramón é un amigo, e acudiu presto coa súa caixa de ferramentas e o seu mono azul -Ramón é un clásico- disposto a rescatarme do Gulag.
Hai gasóleo no depósito?, preguntou ao chegar. Mil litros, respondín. Pois vai ser o filtro, diagnosticou mentres afrouxaba porcas e xuntas. Despois ensinoume o filtro, cheo dunha substancia xelatinosa. Parafina, sentenciou. O gasóleo ten parafina, o frío a espesa, o filtro se obstrúe e a caldeira párase. E que fan en Finlandia?, preguntei. Ramón recollía os seus bártulos. Isto non é Finlandia, comentou. Aquilo é un sitio serio. Cuamo ao distribuidor local de gasóleo.
Que pasa coa parafina, digo, tirándome o pegote en plan experto en hidrocarburos. Que teño media ducia de pingüíns xogando ao mus no tresillo. Pois mire, infórmame unha señora ou señorita. Nós somos axentes e servimos o gasóleo tal e como vén. Seguro?, pregunto. Palabriña do neno xesús, responde. A cantidade de parafina non é cousa nosa. Información de Telefónica. Ring, ring. Distribuidor nacional. Atención ao cliente. Ring, ring. Non, dinme. Aquí é para o butano. Chame a tal. Máis ring, ring. Contestan en tal. Non, mire, aquí atendemos aos do propano. Chame ao teléfono cal. Ring, ring. Teléfono cal.
...

6 de novembro de 2014

Inicio de A ESPADACHINA

A ESPADACHINA
(AGNÈS A NEGRA)
De Robert E. Howard

-Agnès! Roxa do Inferno, onde estás?
Era o meu pai, chamándome da forma habitual. Botei cara atrás os cabelos empapados en suor que me caían sobre os ollos e volvín apoiarme as gavillas no ombreiro. Na miña vida había poucos momentos de descanso.
O meu pai apartou os arbustos e avanzou polo claro...
Era un home alto, de rostro demacrado, moreno polos soles de moitas campiñas, marcado por cicatrices recibidas ao servizo de reis codiciosos e duques ladróns. Miroume irritado e debo recoñecer que non lle recoñecería de ter outra expresión.
-–Que facías? -–ruxiu.
–-Enviáchesme a recoller madeira ao bosque –respondín amorosamente.
-–Díxenche que che ausentases todo un día? -–ruxiu, á vez que tentaba darme un golpe na cabeza, cousa que evitei sen esforzo grazas á longa práctica–.- Esqueciches que é o día da túa voda?
Ao ouvir aquelas palabras, os meus dedos quedaron sen forza e soltaron a corda; as ramas caeron e se esparcieron ao golpear contra o chan. A cor dourada desapareceu do sol e a alegría afastouse dos trinos dos paxaros.
–-Esquecérao –-murmurei, cos beizos súbitamente secos.
...

5 de novembro de 2014

Inicio de Templario II

TEMPLARIO
De Michael Bentine

-Cando cheguen os nosos invitados sarracenos, Nion Braz -respondeu Belami.-Debemos ser hospitalarios. O aire nocturno adoita ser moi frío por estas latitudes. Brindarémoslles unha boa fogueira rugiente para que quenten os seus ósos pagáns.

Naquel momento, a forza principal sarracena enviou unha onda da cabalaría pesada, cubríndoa cun manto de frechas, que se estrelaban contra as murallas da cidade.

-Ao castelo! -gritou o veterano servidor templario-. Que os pagáns ataquen a porta co ariete.

Os sarracenos levaban escudos colocados na clásica testudo romana, ou formación «tartaruga». Así protexidos, empuxaban un pesado ariete diante deles e procederon a embestir a dobre porta.

Torrentes de frechas escitas varrían as murallas da cidade, que agora se atopaban desertas. Ninguén saiu ferido.

-Retirada! -gritaba Belami.

A súa reducida forza retrocedeu pola rúa, en tanto os arqueiros cubrían as portas que se astillaban. Belami sabia que para que a súa trampa tivese efecto, non había de espertar sospeitas. Tiñan que simular que defendían con uñas e dentes cada palmo de terreo.

Ao ceder as portas baixo os repetidos golpes do ariete con punta de ferro, un feixe de infantes sarracenos ululantes precipitouse por elas. A maioría eran arqueiros.

4 de novembro de 2014

Inicio de Templario I

Templario I
Michael Bentine

O outono insinuábase serenamente sobre Normandía no ano do Señor de 1180. A foresta do norte de Francia desposuíase perezosamente das súas follas cruxientes, antes que os ventos do mes de novembro deixasen as súas ramas espidas. Os bosques atopábanse convertidos nunha maraña de arbustos secos; o chan, abrigado por unha cuberta de marga. O fume das carboeiras planeaba inmóbil á altura dun home, achegando á escena unha especie de maxia así como unha protección para os
venados.

De lonxe soou un corno de caza. O repicar de cascos, o cruxir de ramas e de matas esmagadas, anunciaba a chegada dunha partida de caza. Á cabeza do grupo, cabalgaba a unha milla de distancia un ansioso doncel, montado nun cabalo de guerra castaño. A flamante cazadora de ante que lucía e as magníficas botas de montar sinalábano como membro dunha familia feudal; así o confirmaba tamén
o espléndido cabalo A emoción animaba o seu belo rostro; as súas coxas enfundados en coiro oprimían o corpo da cabalgadura coma se estivese soldado á cadeira de alto pomo. O castaño cabelo rizado do mozo normando era exactamente do mesmo ton que a pelame da súa montura e os seus ollos de cor verde azulado estaban acendidos polo ardor da cazaría. Fose difícil de adiviñar cal daqueles dous magníficos animais gozaba máis da cazaría. Ambos se atopaban inmersos na éxtase
do esforzo.

Simon de Creçy tiña exactamente dezasete anos naquela fresca mañá de outubro. A vestimenta de pel de ante era un presente de aniversarios do seu tío, sir Raoul de Creçy. O corcel, Pegaso, fora o agasallo do seu tío do ano anterior. Xinete e montura constituían un equipo inseparable, potencialmente unha arma mortal nas guerras medievais, onde os xinetes vestidos con armadura eran a punta de lanza no ataque.
...

3 de novembro de 2014

Pola ignorancia descéndese á servidume, pola educación ascéndese á liberdade. 
Diego Luís Córdoba 

2 de novembro de 2014

JOÁN DE GAIA [B 1433 / V 1043]

JOÁN DE GAIA [B 1433 / V 1043]

Diz ua cantiga de vilão:
"A pee dua torre,
baila corpo brioso:
vedes o cos, ai, cavaleiro!"

Vosso pai na rúa,
ant'a porta súa:
vede-lo cós, ai, cavaleiro!

Ant'a sa pousada,
en saia'pertada:
vede-lo cós, ai, cavaleiro!

En meio da praça,
en saia de baraça:
vede-lo cós, ai, cavaleiro!

1 de novembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXXIV)

21. Unha hecatombe
Esa maneira de falar, o imprevisto da escena, a historia do barco patriota e a emoción con que o estraño personaxe pronunciara as últimas palabras, ese nome de Vengeur, cuxa significación non podía escaparme, impresionáronme profundamente. Non podía deixar de mirar ao capitán que, coas mans estendidas cara ao mar, contemplaba, fascinado, os gloriosos restos. Quizá non debese eu saber xamais quen era, de onde viña, onde ía, pero cada vez vía con máis claridade ao home liberarse do sabio. Non era unha misantropía común a que encerrara no Nautilus ao capitán Nemo e aos seus homes, senón un odio monstruoso ou sublime que o tempo non podía debilitar.
Buscaba ese odio a vinganza? O futuro debía darme pronto a resposta.
O Nautilus ascendía xa lentamente cara á superficie, e aos poucos vin desaparecer as formas confusas do Vengeur. Pronto, un lixeiro abalo indicoume que flotabamos na superficie. Naquel momento, ouviuse unha xorda detonación. Mirei ao capitán. Este non se moveu.
-Capitán!
Non respondeu. Deixeille e subín á plataforma. Conseil e Ned Land habíanme precedido.
-De onde vén esa detonación? -preguntei.
-Un cañonazo -respondeu Ned Land.
Mirei na dirección do navío que vira. Achegábase ao Nautilus e víase que forzaba o vapor. Seis millas separábanlle de nós.
-Que barco é ese, Ned?
-Polo seu aparello e pola altura dos seus masteleiros -respondeu o canadense- apostaría a que é un barco de guerra. Oxalá poida chegar até nós e botar a pique a este condenado Nautilus!
-E que dano podería facerlle ao Nautilus, Ned? -dixo Conseil-. Pode atacarlle baixa a auga,
cañonearle no fondo do mar?
-Dígame, Ned, pode vostede recoñecer a nacionalidade dese barco?
O canadense engurrou as cellas, encartou as pálpebras, chiscou os ollos e mirou fixamente durante algúns instantes ao barco con toda a potencia da súa mirada.
-Non, señor. Non podo recoñecer a nación á que pertence. Non leva izado o pavillón. Pero si podo afirmar que é un barco de guerra, porque no alto do seu pau maior ondea un gallardete. Durante un cuarto de hora continuamos observando ao barco que se dirixía cara a nós. Eu non podía admitir, con todo, que puidesen recoñecer ao Nautilus a esa distancia e aínda menos que soubesen o que era este enxeño submarino.
Non tardou o canadense en precisar que se trataba dun buque de guerra acoirazado de dúas pontes.
As súas dúas chemineas cuspían unha espesa fumareda negra. Os seus veas encartadas confundíanse coas liñas das vergas, e a popa non levaba izado o pavillón. A distancia impedía aínda distinguir as cores do seu gallardete que flotaba como unha delgada cinta. Avanzaba rapidamente. Se o capitán Nemo deixáballe achegarse abriríase ante nós unha posibilidade de salvación.
-Señor -dixo Ned Land-, como pase a unha milla de nós tírome ao mar, e exhórtolles a facer como eu.
Non respondín á proposición do canadense, e continuei observando ao barco, que aumentaba de tamaño a medida que se achegaba. Xa fose inglés, francés, americano ou ruso, era seguro que nos acollerían se podiamos achegarnos a el.
-O señor faría ben en lembrar -dixo entón Conseil- que xa temos algunha experiencia da natación. Pode confiar en que eu lle remolcarei se decide seguir ao amigo Ned.
Ía responderlle, cando un vapor branco xurdiu a proa do navío de guerra. Algúns segundos despois, a auga, perturbada pola caída dun corpo pesado, salpicou a popa do Nautilus.
Inmediatamente escoitouse unha detonación.