-abarracar.
intr. Mil. Acampar en chozas o barracas. Ú. t. c. prnl.
31 de agosto de 2019
30 de agosto de 2019
George Bernard Shaw
Un home que ten unha mente e sábeo, sempre pode vencer a dez homes que non a teñen e non o saben.
George Bernard Shaw
George Bernard Shaw
29 de agosto de 2019
Aforismos de Leonardo
366.- Ti dis, oh pintor, que a túa arte é adorada. Non te atribúas tal virtude; o que se venera son as cousas que as túas pinturas imitan.
28 de agosto de 2019
27 de agosto de 2019
HISTORIA DA ARTE
Á figura humana, por suposto, tamén se lle asignaban unhas cores concretas. A muller represéntase coa pel pintada en amarelo pálido ou rosa, mentres que ao home aplicábaselle o avermellado escuro ou marrón.
A cor neutro, que se aplica aos fondos, evita calquera continxencia que inclúa referencias a cambios de luz ou de tonalidade nas escenas.
O ton do fondo varía nos diferentes períodos. Do grisáceo característico do Imperio Antigo pásase ao branco luminoso no Imperio Novo e, posteriormente, ao ocre.
A cor neutro, que se aplica aos fondos, evita calquera continxencia que inclúa referencias a cambios de luz ou de tonalidade nas escenas.
O ton do fondo varía nos diferentes períodos. Do grisáceo característico do Imperio Antigo pásase ao branco luminoso no Imperio Novo e, posteriormente, ao ocre.
26 de agosto de 2019
25 de agosto de 2019
24 de agosto de 2019
Vocabulario castellano
-abarloar.
(De a-(1) y barloa). tr. Mar. Situar un buque de tal suerte que su costado esté casi en contacto con el de otro buque, o con una batería, muelle, etc. Ú. t. c. prnl.
(De a-(1) y barloa). tr. Mar. Situar un buque de tal suerte que su costado esté casi en contacto con el de otro buque, o con una batería, muelle, etc. Ú. t. c. prnl.
23 de agosto de 2019
George Bernard Shaw
Tratar de conseguir o que che gusta ou estarás obrigado a que che guste o que che dan.
George Bernard Shaw
George Bernard Shaw
22 de agosto de 2019
Bradbury
21 de agosto de 2019
20 de agosto de 2019
HISTORIA DA ARTE
A mediados do mes de xullo desbordábanse as augas. Este fenómeno estaba precedido polas crecidas do Nilo Branco, tinguido de verde polos papiros que a auga arrastraba ao seu paso polas grandes extensións cenagosas. A esta etapa sucedíalle outra, na que a auga se arroibaba debido aos aluvións ferruginosos. Tras a retirada das augas, a terra quedaba fertilizada pola acumulación de depósitos de limo.
Probablemente, foi a observación destes cambios cromáticos das augas do río, a que permitiu establecer as primeiras significacións da cor na pintura exipcia.
Así, o verde era expresión de esperanza de vida, a cor do papiro tenro que tinguía as augas do río antes das inundacións. Era a cor que anunciaba o renacemento da vexetación, a mocidade. Por iso Osiris, o deus dos mortos, seguindo esta simboloxía, representábase en verde.
O negro simboliza a terra negra, xenerosa e portadora do limo nutritivo, era o kemy, a morte, polo que era a cor da conservación inmutable e da volta á vida despois da morte. O vermello era a cor do mal, da terra desértica e estéril. Os animais representados con esta cor (asnos, cans) considerábanse demos daniños. Ademais, as palabras que traían malos presaxios escribíanse en tinta vermella. Por iso Seth, o irmán fratricida de Osiris, representábase en vermello. O vermello intenso podía simbolizar tamén o sangue e a vida.
O branco é sinónimo da luz da alba, sinal de triunfo e alegría. Esta cor aplicábase á coroa do Alto Exipto (sur do país) e representábase como unha coroa alta sobre as tempas, coa forma da flor branca do loto.
O amarelo intenso era a eternidade, a carne dos deuses que non perecía; de aí a profusión de ouro aplicado ás artes e a todo tipo de soporte.
O azul, diferenciado en dúas tonalidades, variaba de significado. A máis escura, a do lapislázuli, simbolizaba o cabelo das divindades. O azul turquesa era a auga purificadora, a cor do mar e a promesa dunha existencia nova.
Probablemente, foi a observación destes cambios cromáticos das augas do río, a que permitiu establecer as primeiras significacións da cor na pintura exipcia.
Así, o verde era expresión de esperanza de vida, a cor do papiro tenro que tinguía as augas do río antes das inundacións. Era a cor que anunciaba o renacemento da vexetación, a mocidade. Por iso Osiris, o deus dos mortos, seguindo esta simboloxía, representábase en verde.
O negro simboliza a terra negra, xenerosa e portadora do limo nutritivo, era o kemy, a morte, polo que era a cor da conservación inmutable e da volta á vida despois da morte. O vermello era a cor do mal, da terra desértica e estéril. Os animais representados con esta cor (asnos, cans) considerábanse demos daniños. Ademais, as palabras que traían malos presaxios escribíanse en tinta vermella. Por iso Seth, o irmán fratricida de Osiris, representábase en vermello. O vermello intenso podía simbolizar tamén o sangue e a vida.
O branco é sinónimo da luz da alba, sinal de triunfo e alegría. Esta cor aplicábase á coroa do Alto Exipto (sur do país) e representábase como unha coroa alta sobre as tempas, coa forma da flor branca do loto.
O amarelo intenso era a eternidade, a carne dos deuses que non perecía; de aí a profusión de ouro aplicado ás artes e a todo tipo de soporte.
O azul, diferenciado en dúas tonalidades, variaba de significado. A máis escura, a do lapislázuli, simbolizaba o cabelo das divindades. O azul turquesa era a auga purificadora, a cor do mar e a promesa dunha existencia nova.
19 de agosto de 2019
Confucio
18 de agosto de 2019
17 de agosto de 2019
16 de agosto de 2019
15 de agosto de 2019
Aforismos de Leonardo
365.- Pois quen perde a vista, perda a beleza do mundo con todas as formas das cousas creadas, e o xordo perde unicamente o son, que resulta da axitación do aire golpeado, cousa de mínima importancia no mundo. Ti que dis que unha ciencia é tanto máis nobre canto máis digno é o suxeito a que se aplica, e que por iso vale máis unha falsa concepción da esencia de Deus que a concepción verdadeira dunha cousa menos digna, haberás de admitir que a pintura, que só se aplica ás obras de Deus, é máis digna que a poesía, que só se ocupa en fraguar mentireiras ficcións das obras humanas.
14 de agosto de 2019
13 de agosto de 2019
HISTORIA DA ARTE
Uso simbólico da cor
Na arte exipcia a cor aplicábase á arquitectura, aos relevos murais, á estatuaria, aos sarcófagos, aos papiros e aos complementos decorativos. Nos exteriores, a gama cromática estaba dominada polas cores puras que se avivaban coa incidencia do sol, mentres, nos interiores, utilizábanse medias tintas, aínda que sen gradaciones tonales dentro de una mesma imaxe. En ambos os casos a pintura aplicábase de forma plana.
O uso da cor responde a unha programación establecida a priori. Cada un das cores posúe unha simboloxía concreta. É dicir, as cores son portadores de valores que representan a esencia das cousas, van máis aló da súa aparencia externa e, por tanto, da súa función decorativa. De igual forma, a generalización de pedras preciosas e metais como o ouro, sempre tivo unha finalidade simbólica que nada tiña que ver cun valor de cambio. A súa utilización respondía, pois, ao poder de evocación da pedra e tamén ás calidades e virtudes que se asociaban ás súas cores e reflexos luminosos. O fenómeno da inundación anual de Exipto, como xa se dixo, producíano as choivas do África Central que alimentaban as dúas ramas do río, o Nilo Branco, que tiña a súa orixe no lago Alberto (no límite entre o Zaire e Uganda), e o Nilo Azul, que procedía de Abisinia (Etiopía). As dúas ramas do río uníanse á altura de Xartum (Sudán) e discorrían conxuntamente até a desembocadura.
Na arte exipcia a cor aplicábase á arquitectura, aos relevos murais, á estatuaria, aos sarcófagos, aos papiros e aos complementos decorativos. Nos exteriores, a gama cromática estaba dominada polas cores puras que se avivaban coa incidencia do sol, mentres, nos interiores, utilizábanse medias tintas, aínda que sen gradaciones tonales dentro de una mesma imaxe. En ambos os casos a pintura aplicábase de forma plana.
O uso da cor responde a unha programación establecida a priori. Cada un das cores posúe unha simboloxía concreta. É dicir, as cores son portadores de valores que representan a esencia das cousas, van máis aló da súa aparencia externa e, por tanto, da súa función decorativa. De igual forma, a generalización de pedras preciosas e metais como o ouro, sempre tivo unha finalidade simbólica que nada tiña que ver cun valor de cambio. A súa utilización respondía, pois, ao poder de evocación da pedra e tamén ás calidades e virtudes que se asociaban ás súas cores e reflexos luminosos. O fenómeno da inundación anual de Exipto, como xa se dixo, producíano as choivas do África Central que alimentaban as dúas ramas do río, o Nilo Branco, que tiña a súa orixe no lago Alberto (no límite entre o Zaire e Uganda), e o Nilo Azul, que procedía de Abisinia (Etiopía). As dúas ramas do río uníanse á altura de Xartum (Sudán) e discorrían conxuntamente até a desembocadura.
12 de agosto de 2019
Confucio
11 de agosto de 2019
10 de agosto de 2019
9 de agosto de 2019
George Bernard Shaw
Aínda que toda sociedade está baseada na intolerancia, todo progreso estriba na tolerancia.
George Bernard Shaw
George Bernard Shaw
8 de agosto de 2019
Aforismos de Leonardo
364.- Non haberá home tan insensato que, se se lle dá a elixir entre estar perpetuamente nas tebras ou perder o oído, non diga ao instante que preferiría perder o oído xunto co olfacto, a quedar cego.
7 de agosto de 2019
6 de agosto de 2019
HISTORIA DA ARTE
Bandas horizontais e rexistros
En pinturas e relevos as imaxes disponse distribuídas en bandas horizontais, separadas por liñas. Estas composicións, construídas en rexistros superpuestos, normalmente deixaban un espazo central para unha escena de maior importancia. A representación estratificada reflicte uns hábitos propios da cultura agraria. Reprodúcense por tanto os terreos acoutados para os cultivos con precisión e exactitude.
Isto vese reflectido nas composicións pictóricas que seguen, practicamente sempre, unha rigorosa organización mediante a división da superficie plástica en bandas horizontais, sobre as que se sitúan as imaxes.
O espazo queda reducido a dúas dimensións esquematizadas e xeométricas. Dentro de cada unha das bandas as diferentes figuras e elementos tamén se organizan en sucesión, sen que exista unha relación entre eles.
Os fondos xeralmente non son figurativos, é dicir, non existe unha reconstrución escenográfica na que se desenvolve a acción. Tampouco hai unha concreción temporal. A única excepción é a escena simbólica do viaxe da alma, a escena dos pantanos, na que aparece unha paisaxe con paxaros, flores de loto e cañaverales.
En pinturas e relevos as imaxes disponse distribuídas en bandas horizontais, separadas por liñas. Estas composicións, construídas en rexistros superpuestos, normalmente deixaban un espazo central para unha escena de maior importancia. A representación estratificada reflicte uns hábitos propios da cultura agraria. Reprodúcense por tanto os terreos acoutados para os cultivos con precisión e exactitude.
Isto vese reflectido nas composicións pictóricas que seguen, practicamente sempre, unha rigorosa organización mediante a división da superficie plástica en bandas horizontais, sobre as que se sitúan as imaxes.
O espazo queda reducido a dúas dimensións esquematizadas e xeométricas. Dentro de cada unha das bandas as diferentes figuras e elementos tamén se organizan en sucesión, sen que exista unha relación entre eles.
Os fondos xeralmente non son figurativos, é dicir, non existe unha reconstrución escenográfica na que se desenvolve a acción. Tampouco hai unha concreción temporal. A única excepción é a escena simbólica do viaxe da alma, a escena dos pantanos, na que aparece unha paisaxe con paxaros, flores de loto e cañaverales.
5 de agosto de 2019
4 de agosto de 2019
3 de agosto de 2019
2 de agosto de 2019
George Bernard Shaw
Algúns homes ven as cousas como son e pregúntanse por que. Outros soñan cousas que nunca foron e pregúntanse por que non.
George Bernard Shaw
George Bernard Shaw
1 de agosto de 2019
Aforismos de Leonardo
363.- «Por iso xulgo a túa invención bastante inferior á do pintor: quero dicir, porque non pode comporse con aquela unha proporcionalidade harmónica. Ela non satisfai a mente do oínte ou espectador, como o fai a boa proporción dos bellísimos detalles que forman a divina fermosura deste rostro que contemplo, os cales, todos ao mesmo tempo reunidos en conxunto, prodúcenme tal pracer coa súa divina proporción, que non creo que outra cousa sobre a Terra, feita de man de home, puidese darmo máis grande.»
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)