21. Unha hecatombe
Esa maneira de falar, o imprevisto da escena, a historia do barco patriota e a emoción con que o estraño personaxe pronunciara as últimas palabras, ese nome de Vengeur, cuxa significación non podía escaparme, impresionáronme profundamente. Non podía deixar de mirar ao capitán que, coas mans estendidas cara ao mar, contemplaba, fascinado, os gloriosos restos. Quizá non debese eu saber xamais quen era, de onde viña, onde ía, pero cada vez vía con máis claridade ao home liberarse do sabio. Non era unha misantropía común a que encerrara no Nautilus ao capitán Nemo e aos seus homes, senón un odio monstruoso ou sublime que o tempo non podía debilitar.
Buscaba ese odio a vinganza? O futuro debía darme pronto a resposta.
O Nautilus ascendía xa lentamente cara á superficie, e aos poucos vin desaparecer as formas confusas do Vengeur. Pronto, un lixeiro abalo indicoume que flotabamos na superficie. Naquel momento, ouviuse unha xorda detonación. Mirei ao capitán. Este non se moveu.
-Capitán!
Non respondeu. Deixeille e subín á plataforma. Conseil e Ned Land habíanme precedido.
-De onde vén esa detonación? -preguntei.
-Un cañonazo -respondeu Ned Land.
Mirei na dirección do navío que vira. Achegábase ao Nautilus e víase que forzaba o vapor. Seis millas separábanlle de nós.
-Que barco é ese, Ned?
-Polo seu aparello e pola altura dos seus masteleiros -respondeu o canadense- apostaría a que é un barco de guerra. Oxalá poida chegar até nós e botar a pique a este condenado Nautilus!
-E que dano podería facerlle ao Nautilus, Ned? -dixo Conseil-. Pode atacarlle baixa a auga,
cañonearle no fondo do mar?
-Dígame, Ned, pode vostede recoñecer a nacionalidade dese barco?
O canadense engurrou as cellas, encartou as pálpebras, chiscou os ollos e mirou fixamente durante algúns instantes ao barco con toda a potencia da súa mirada.
-Non, señor. Non podo recoñecer a nación á que pertence. Non leva izado o pavillón. Pero si podo afirmar que é un barco de guerra, porque no alto do seu pau maior ondea un gallardete. Durante un cuarto de hora continuamos observando ao barco que se dirixía cara a nós. Eu non podía admitir, con todo, que puidesen recoñecer ao Nautilus a esa distancia e aínda menos que soubesen o que era este enxeño submarino.
Non tardou o canadense en precisar que se trataba dun buque de guerra acoirazado de dúas pontes.
As súas dúas chemineas cuspían unha espesa fumareda negra. Os seus veas encartadas confundíanse coas liñas das vergas, e a popa non levaba izado o pavillón. A distancia impedía aínda distinguir as cores do seu gallardete que flotaba como unha delgada cinta. Avanzaba rapidamente. Se o capitán Nemo deixáballe achegarse abriríase ante nós unha posibilidade de salvación.
-Señor -dixo Ned Land-, como pase a unha milla de nós tírome ao mar, e exhórtolles a facer como eu.
Non respondín á proposición do canadense, e continuei observando ao barco, que aumentaba de tamaño a medida que se achegaba. Xa fose inglés, francés, americano ou ruso, era seguro que nos acollerían se podiamos achegarnos a el.
-O señor faría ben en lembrar -dixo entón Conseil- que xa temos algunha experiencia da natación. Pode confiar en que eu lle remolcarei se decide seguir ao amigo Ned.
Ía responderlle, cando un vapor branco xurdiu a proa do navío de guerra. Algúns segundos despois, a auga, perturbada pola caída dun corpo pesado, salpicou a popa do Nautilus.
Inmediatamente escoitouse unha detonación.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.