30 de novembro de 2015

Fragmento de A Memoria do Boi

Memoria do Boi foi escrita por Xosé Vázquez Pintor, nado en Melide o 30 de novembro de 1946.

No Campo de San Roque, Ludmila e tres mulleres máis sacan a colcha bonita da casa do Gavioto para pendurala da única fiestra. Hai xente que vela os últimos días do carrilleiro, que está doente de vez. Gavioto non era fillo do mar da Moureira, porque nacera na Tenería, do ventre dunha moza maragata que andou en amores cun serranchín de lonxe, cabo da Guarda portuguesa, en atravesando o Douro ou o Mandeo. O neno quedou orfo e fíxose caco da poteira para sobrevivir. Medrou neste oficio de ladra e roubaba o peixe das caixas de pescadas. Acordaba sempre cedo e ía entón polos lousados antes que a luz. Ninguén sabía cal era a súa face, os ollos de lercho, pero si o perfil, que gravaban as sombras nas táboas da ponte dos bous.

...

29 de novembro de 2015

MARTÍN MOXA [B 917 / V 504]

MARTÍN MOXA [B 917 / V 504]

De Martín Moia posfaçan as gentes
e dizen-lhe por mal que é casado;
non lho dizen senón os mal dizentes,
ca o vej'eu assaz hom'ordinhado
e moi gran capa de coro trager;
e os que lhe mal buscan por foder,
non lhe vaan ja mudar o seu pecado.

E posfaça del a gente sandía
e non no fazen senón con meíça,
ca o vej'eu no coro cada día
vestir i capa e sobrepeliça;
e a eito fala el e moi melhor
diz: se por foder el é pecador,
non han eles i a fazer justiça.

28 de novembro de 2015

Fragmento de As Palabras do Exilio

As Palabras do Exilio, obra de Xesús Alonso Montero, nado en Vigo o 28 de novembro de 1928.

POST SCRIPTUM LUÍS SEOANE NQN TEN QUEN LLE ESCRIBA

Miñas donas e meus señores: Nesta conferencia propóñome falar da soidade na que viviu e traballou, nos primeiros anos do exilio, un dos grandes cidadáns galegos do século XX: Luís Seoane López. Luís Seoane, como artista plástico, como escritor, como editor e como fundador de revistas, foi unha desas figuras que honran unha cultura, e, como home, na súa conducta moral e política, honran un país e permítennos seguir crendo nas potencialidades e nas virtudes do ser humano.
Xa se teñen publicado varias biografías do gran Luís Seoane -unha delas escrita por min, en 1994, e premiada ó ano seguinte, pero creo que ninguén ten captado, na súa grandeza, o perfil dos seus compromisos cívicos e a súa lealdade ás bandeiras políticas que, na victoria ou na derrota, ennobrecen sempre o corazón dos homes. Como artista e como escritor, aínda moi consciente de que a literatura e a arte deben ser formulacións estéticas, puxo o seu traballo en todo momento ó servicio desas bandeiras e deses compromisos.
...

27 de novembro de 2015

Cavilando

Contrariamente ao que fan todos os países de economía máis ou menos sa, que limitan todo o que poden a súa fabricación de moeda para evitar a inflación, os norteamericanos lánzanse desenfrandamente a fabricar os seus billetes de dólares e a comprar con eles en todo o mundo: O chocante é o Aparvamento Xeral que fai a todos os terrestres aceptar os dólares a cambio dos seus
produtos. Resulta así unha incalculable cantidade de toneladas de billetes de dólares circulando por todos os mercados da Terra.

26 de novembro de 2015

Aforismos de Leonardo

211.- Onde abunda a auga doce na superficie do mar, é seguro presaxio da creación dunha illa, que se descubrirá tanto máis tarde ou tanto máis temperán, canto menor ou maior sexa a cantidade de auga que xorde. 

25 de novembro de 2015

Obra de Marta Dacosta.

Obra de Marta Dacosta.

Hoxe estou en silencio xogando co pasado,
mentres vexo chegar andando a miña avó,
que aínda é tan pequena como eu a recordo
e segue alí no vello paseo Afonso XII.
Eran cen escaleiras as que nos separaban,
o mundo da cidade vencido de ruídos
e a praciña de pedra en que aínda hai un pozo
ou a casa pequena da indomable Manuela.

...

24 de novembro de 2015

Os xenerais de África

Fragmento de Os xenerais de África, de Vítor Vaqueiro Foxo, nado en Vigo en 1948, escritor galego.

Ignoro como cheguei ao mundo. Ignoro as circunstancias que induciron o meu nacemento e os efectos que del se derivaron. Ignoro o número de cópulas precisas até o momento da miña concepción e, de idéntica maneira, a frecuencia das devanditas cópulas e o pracer fornecido por cada unha delas. Ignoro se existiu o pracer e se a miña fecundación foi produto do plano. Ignoro se esta fecundación foi produto do plano, ou do costume. Ignoro se a fecundación á que me refiro foi produto do plano, do costume, ou do aborrecemento.
...

23 de novembro de 2015

Fragmento de Venenos, de Xesús Pisón

ADOLFO
Está ben. Ante a imposibilidade de borrarse da historia, ¿como reaccioria Lino?

CARLOS
Bórrase do mundo.

ADOLFO
Fin da novela.

CARLOS
Primeiro destrúe o que máis ama: Frederico.

ADOLFO
¿Seguro que o ama?

CARLOS
Para de xogar. Si, ámao.

ADOLFO
¿E como pensa destruílo? Matalo non solucionaría nada, xa que a súa obra ficaría no mundo. E o abandono podería superalo, co tempo.

CARLOS
Quizá o destrúa facéndolle ver quen é.

ADOLFO
Frederico é intelixente. Débeo saber de sobra.
...

22 de novembro de 2015

JOÁN VÁSQUIZ DE TALAVEIRA [B 1548]

JOÁN VÁSQUIZ DE TALAVEIRA [B 1548]

María Leve, u se maenfestava,
direi-vos ora o que confessava:
"Sõo velh', ai, capelán!

Non sei hoj'eu máis pecado, burgesa
de min; mais vede-lo que mi máis pesa:
Sõo velh', ai, capelán!

Sempr'eu pequei i, des que fui foduda;
pero direi-vos o per que perduda:
Sõo velha', ai, capelán!"

21 de novembro de 2015

Centenario de A metamorfose (XXXIII)

Con desconfianza inxustificada, o señor Samsa e as dúas mulleres saíron ao andar e, asomados sobre a varanda, miraron como aquel tres señores, lentamente pero sen pausas, descendían a longa escaleira, desaparecendo ao chegar á volta que daba esta en cada piso, e reaparecendo uns segundos despois.

A medida que ían baixando, diminuía o interese que cara a eles sentía a familia Samsa, e ao cruzarse con eles o repartidor da carnicería, que sostiña o seu cesto sobre a cabeza, o señor Samsa e as mulleres abandonaron a varanda e, aliviados, entraron de novo na casa.

Decidiron dedicar aquel día ao descanso e a pasear: non só tiñan ben merecida unha tregua no seu traballo, senón que lles era indispensable. sentaron, pois, á mesa e escribiron senllas cartas desculpándose: o señor Samsa, ao seu superior; a señora Samsa, ao dono da tenda, e Grete, ao seu xefe.

Mentres escribían, entrou a asistenta a dicir que se ía, pois xa terminara o seu traballo da mañá. O tres seguiron escribindo sen prestarlle atención e limitáronse a facer un signo afirmativo coa cabeza. Pero ao ver que non se marchaba alzaron os ollos con irritación.

-Que pasa? -preguntou o señor Samsa.

A asistenta permanecía riseira no limiar, coma se tivese que comunicar unha feliz noticia, pero indicando coa súa actitude que só o faría despois de ser convenientemente interrogada. A tesa pluma do seu chapeu, que molestaba ao señor Samsa desde que aquela muller entrara ao seu servizo, se bamboleaba en todas direccións.

-Bo, que desexa? -preguntou a señora Samsa, que era a persoa a quen máis respectaba a asistenta.

-Pois -contestou esta, e a risa non a deixaba seguir-, pois que non teñen que preocuparse de como quitar do medio iso de aí á beira. Xa será todo arranxado.

20 de novembro de 2015

Cavilando

Igual que no resto de América Latina (e do mundo), os intelectuais están divorciados das loitas populares. Devanditos movementos son o mellor material de estudo, non de compromiso. As pequenas minorías comprometidas, á súa vez, divídense entre quen proporcionan recursos intelectuais aos líderes espontáneos e quen ven a si mesmos como líderes potenciais.

No caso do EZLN mexicano, o feito de que Marcos, o seu portavoz público, sexa un intelectual comprometido que escoita, toma nota e está aberto a recibir críticas e suxestións, non evitou que se alzasen algunhas voces tachando de "manipulador" o seu liderado. Un caso de "transferencia política", pois se atribúe a Marcos un comportamento demasiado frecuente nas facultades universitarias.

19 de novembro de 2015

Aforismos de Leonardo

210.- A terra que arrastran os ríos descárgase na súa desembocadura, é dicir, que esa terra, arrancada da parte superior do seu curso, deposítase nos últimos pasos da súa carreira. 

18 de novembro de 2015

CASTELO DOS ANDRADE de Manuel María

¡Ouh torreón robusto, centinela,
que fuches tobeira dos Andrades:
a túa pedra ergueita nada vela,
somentes lonxanías e saudades!

Ouh, torreón macizo e octogonal,
sombra que nos engada e nos acena:
¡non resucita o tempo medioeval
nen correrá pra atrás o Madalena!

Non aparecerá Alonso de Lanzós
ó frente dos seus rexos Irmandiños,
derrubando os teus fortes murallós,
deixando sen atrancos os camiños.

Ai estás, velliño e restaurado,
gardando pra ninguén á Terra Cha.
¡Estás ai, ancorado no pasado,
agardando, sen fe, polo maná...!

17 de novembro de 2015

O xabaril branco

Fragmento de O xabaril branco, de Xosé Benito Calvo Rego, nado en La Guaira (Venezuela) o 17 de novembro de 1954, xornalista e escritor galego, coñecido como Tucho Calvo.

Á VISTA DO NOVO MUNDO
O fume trazaba tralo vapor unha estela moura e serena no ceo, un camiño pisado polo sangue e a dor de milleiros de persoas que se alonxaba parello ó das estrelas desprendidas dela sobre o mar. O Fito, deitado sobre a cuberta de terceira, máis ateigada aínda de xente cá fonda en que pasara a última noite na Coruña, podía ver como aquelas dúas liñas de sombra e luz converxían moi lonxe pola popa na inmensidade do mar. Por alí quedara a súa terra e aínda non sabía se o pesadelo da viaxe que emprendera o levaría a outra. Ian aló preto de tres semanas de navegación e sufrimentos.

...

16 de novembro de 2015

IRSE

Deixei a ANPA do colexio hai case dúas semanas, de forma brusca e inesperada, máis coas tripas que coa cabeza. Teño cada vez máis instinto e menos paciencia, fágome maior, nótoo. Chegado a certo punto nada ía ben, e tocaba retirada.

Lembro frases soadas respecto diso, contundentes e contraditorias: "A única loita que se perde é a que se abandona" ou aquela soada de García Márquez: "O máis importante que aprendín a facer despois do corenta anos foi a dicir non cando é non", pero ningunha aplácame a desazón de terme ido discutindo no canto de sosegado, así somos os mansos.

Hoxe, acórdome daquela marabillosa frase de "A aia máxica", que me encantou poder facer miña, na que a señorita McPhee (xenial Emma Thompson) dicía aos nenos:

-Hai algo que debedes entender da miña forma de traballar. Cando me necesitedes e non me querades, debo quedarme. Cando me querades, pero xa non me necesitedes debo irme... é un pouco triste, pero é así.

O tempo daranos novas oportunidades, seguro.

DGM

15 de novembro de 2015

Alcázar de Segovia

Achegámonos hoxe ao Alcázar de Segovia, situado no cerro da confluencia dos ríos Eresma e Clamores. É un dos castelos máis reconocibles de España. Actualmente utilízase como museo e posúe unha exhibición de arquivos militares.

Os restos máis antigos achados no lugar son uns sillares de granito similares aos do acueducto romano, o que fai supor que en tempos da dominación romana habería aqui algunha fortificación. En 1258 afundiuse o palacio cando o rei Alfonso o Sabio atopábase no seu interior. Este núcleo máis antigo corresponde coa sala de armas e foi numerosas veces restaurado e ampliado.

En 1931 foi declarado monumento histórico artístico e en 1953 creouse o padroado do alcázar que é o responsable do museo que se pode visitar no seu interior.

A torre de Juan II culmina nunha gran terraza panorámica. Desde ela apréciase unha gran vista da cidade. Especialmente do barrio das Canonjías, a catedral e a xudaría.

14 de novembro de 2015

Centenario de A metamorfose (XXXII)

Entraron, pois, e alí estiveron, no cuarto alagado de claridade, en torno ao cadáver de Gregorio, con expresión desdeñosa e as mans afundidas nos petos dos seus raídos chaqués.

Entón abriuse a porta do dormitorio e apareceu o señor Samsa, vestido ca seu librea, levando do brazo á súa muller e do outro á súa filla. O tres tiñan aspecto de chorar un pouco, e Grete ocultaba de cando en vez o rostro contra o brazo do pai.

-Saian inmediatamente da miña casa -dixo o señor Samsa, sinalando a porta, pero sen soltar ás mulleres.

-Que pretende vostede dicir con isto? -preguntoulle o que levaba a voz cantante, algo desconcertado e sorrindo con timidez.

Os outros dous tiñan as mans cruzadas ás costas, e fregábanllas coma se esperasen gozosos unha disputa cuxo resultado seríalles favorable.

-Pretendo dicir exactamente o que dixen -contestou o señor Samsa, avanzando coas dúas mulleres nunha soa liña cara ao hóspede.

Este permaneceu un momento calado e tranquilo, coa mirada fixa no chan, coma se estivese a ordenar os seus pensamentos.

-Neste caso, ímonos -dixo, por fin, mirando ao señor Samsa coma se unha forza repentina impulsáselle a pedirlle autorización mesmo para isto.

O señor Samsa limitouse a abrir moito os ollos e mover varias veces, breve e afirmativamente, a cabeza.

Acto seguido, o hóspede encamiñouse con grandes pasos ao recibidor. Os seus dous compañeiros deixaran de fregarse as mans, e saíron pisándolle os talóns, coma se temesen que o señor Samsa chegase antes ao recibidor e interpuxésese entre eles e o seu guía.

Unha vez no recibidor, o tres colleron os seus chapeus do perchero, sacaron os seus bastóns do paragüeiro, inclináronse en silencio e abandonaron a casa.

13 de novembro de 2015

Cavilando

-Non se se hai que controlar ou limitar os movementos do capital financeiro, pero hai que facelos previsibles se non queremos que acaben coa economía de países enteiros. Pero mentres as crises financeiras non afecten os países centrais do sistema, ninguén estará interesado en regular os movementos de capitais. 700 millóns de africanos producen nun ano a metade dos 1,4-1,5 billóns de dólares que se moven cada día polo mundo.

12 de novembro de 2015

Aforismos de Leonardo

209.- Os cursos subterráneos da auga, así como os que se deslizan entre o aire e a terra, desgastan e profundan constantemente os seus leitos. 

11 de novembro de 2015

Praza de Touros coruñesa.

O edificio que aparece á dereita é a Praza de Touros, que se atopaba entre os camiños que a finais do século XIX chamábanse Novo e de Santa Margarida, que facían as veces de estrada de Castela o primeiro e de Corcubión o segundo.

Actualmente son a Rúa Juan Flórez e a Avenida de Fisterra, que é a que vemos aqui.

O lugar da foto era fácil de determinar para os que non coñecían a existencia da Praza de Touros polo edificio en obras que centra a fotografía e que segue existindo na actualidade.

Parece que a Praza se construíu en 1884 pero non foi estreada ate o ano seguinte. Tiña capacidade para máis de dez mil espectadores.

Serviu para moitos eventos fóra dos taurinos. Desta forma parte dos festexos da cidade e actividades deportivas realizábanse no mesmo. Unha das primeiras fotos que conserva o Real Club Deportivo é unha festa de romanos neste recinto.

A modo de curiosidade citar que en 1934 tivo lugar un estraño suceso, ao lograr un touro desprenderse do estoque, que foi impactar nun espectador que faleceu prácticamente no acto.

Pero os touros non eran un dos espectáculos favoritos dos coruñeses e a Praza acabará por non ter prácticamente uso e ser demolida en 1967.

Esta foto pertence ao I Concurso Coruña en Sepia (2014).
Unha foto aérea da zona pode verse na presentación do II Concurso Coruña en Sepia (2015)

10 de novembro de 2015

Fragmento de Polaroid, de Suso de Toro

CHAMAN Á PORTA

—Tranquila muller, é bo rapaz e ademais hoxe sonche todos así. -Pásalle a man a modiño pola coxa, ela cruza a perna atrapándolle a man-. Tiñas ti que ver as pintas que teño eu que levar no coche agora pola noite. A ver, ;dás-me un pouco dun deses queixos? ¿eh? —saca a man de entre as pernas dela e ponlla nun peito, ela sácalla.
...

9 de novembro de 2015

MOSQUITO IMPACIENTE

Amigo mosquito, non entendo a túa impaciencia. Levas todo o día esperando, acazapado, a que cheguen os humanos ao dormitorio e déitense para comezar o teu festín de picotazos e libacións hemípteras, pero non te aguantas, será a fame.
Apenas apago a luz da mesiña comezas a revolotear sobre a miña cabeza co teu zumbido inconfundible e enervante. Posme alerta, salto da cama, escruto os teitos, os estores, as cornixas, ata que douche caza con zapatilla se véxoche ou co espray antibichos se che escondiches ben.
Entendo entón por que a xente fala do teu famoso "cerebro de mosquito". Bastase con que esperases dous ou tres minutos, unha vida, para porche vermello á miña costa e logo cambiar de casa á mañá seguinte cando os humanos ventilamos os cuartos. Agora só quédache a vinganza secular dos teus fillos sobre a pel fresca das miñas, ou unha leve mancha marrón no teito, xunto á lámpada, en memoria da túa impaciencia.

DGM

8 de novembro de 2015

Palacio Real de La Granja

Visitamos o Palacio Real de La Granja, que é unha das residencias da familia Real e áchase situado na localidade segoviana de Real Sitio de San Ildefonso. Está situado na vertente norte da Serra de Guadarrama, a 13 quilómetros de Segovia. O seu nome provén dunha antiga granxa que os monxes jerónimos tiñan nas inmediacións.

A vertente setentrional da Serra de Guadarrama foi durante a Idade Media lugar de caza reservado para os Reis. Segundo crónicas da época, o primeiro refuxio foi mandado construír polo rei Enrique III no pobo de Valsaín, o rei Enrique IV constrúe un albergue e unha pequena ermida dedicada ao Arzobíspo San Ildefonso. Felipe II construiu un suntuoso palacio que serviu de residencia aos seus sucesores até Carlos II, en tempo do cal un gran incendio, no ano 1682, destruíu a parte de poñente. Felipe V decidiu levantar un palacio no lugar en que se atopaba a ermida de San Ildefonso.

Durante os séculos XVIII e XIX, o Palacio de San Ildefonso foi a residencia de verán dos Borbóns. Sufriu un devastador incendio o 2 de xaneiro de 1918 que afectou ao teitume de todo o palacio e á Casa de Cóengos, quedando destruídos os frescos que decoraban os teitos da planta alta, algunhas lámpadas de cristal e bronce, mobles e as riquísimas teas que adornaban as paredes dos salóns desta planta. Na planta baixa deste palacio exhibíase a colección de esculturas da raíña Cristina de Suecia, e que reuniu no seu exilio en Roma tras a súa abdicación ao trono. Foron adquiridas por Felipe V e realzadas con peanas, que aínda subsisten nos espazos orixinais. As esculturas foron trasladadas no século XIX ao Museo do Prado e substituídas por reproducións en escaiola.

Cunha extensión de cento corenta e seis hectáreas, os xardíns rodean o palacio e son un dos mellores exemplos do deseño de xardíns da Europa do século XVIII. Diseminadas atópanse 21 fontes.


7 de novembro de 2015

Centenario de A metamorfose (XXXI)

Mentres, abriuse tamén a porta do comedor, onde durmía a irmá desde a chegada dos hóspedes. Grete estaba completamente vestida, coma se non houbese durmido en toda a noite, cousa que parecía confirmar a palidez do seu rostro.

-Morto? -preguntou a señora Samsa, mirando interrogativamente á asistenta, no entanto poder comprobalo por si mesma, e mesmo velo sen necesidade de comprobación algunha.

-Así é -contestou a asistenta, empuxando un bo treito co escobón o cadáver de Gregorio, como para comprobar a veracidade das súas palabras.

A señora Samsa fixo un movemento como para detela, pero non a detivo.

-Bo -dixo o señor Samsa-, demos grazas a deus.

Santiguouse, e as tres mulleres imitáronlle. Grete non apartaba a vista do cadáver:

-Que delgado está -dixo-. Había tempo que non probaba bocado. Sempre deixaba a comida intacta.

O corpo de Gregorio aparecía, efectivamente, completamente plano e seco. Disto só se daban conta agora, porque xa non o sostiñan as súas patiñas. Ninguén apartaba a vista del.

-Grete, ven un momento connosco -dixo a Señora Samsa, sorrindo melancólicamente.

E Grete, sen deixar de mirar cara ao cadáver, seguiu aos seus pais ao dormitorio. A asistenta pechou a porta e abriu a xanela de pao a pao. Era aínda moi cedo, pero o aire non era de todo frío. Estaban a finais de marzo. O tres hóspedes saíron da súa habitación e buscaron coa vista o seu almorzo.
Esquecéranos.

-E o almorzo? -preguntoulle á asistenta, de mal humor, o que parecía levar a voz cantante.

Pero a asistenta, póndose o índice ante os beizos, convidoulles silenciosamente, con grandes espaventos, a entrar na habitación de Gregorio.

6 de novembro de 2015

Pensamentos

A sociedade do espectáculo, Guy Debord (1967)

A ideoloxía é a base do pensamento dunha sociedade de clases no curso conflictual da historia. Os feitos ideolóxicos non foron xamais simples quimeras, senón a conciencia deformada das realidades, e como tales factores reais exercendo á súa vez unha real acción deformante; con maior razón a materialización da ideoloxía que entraña o éxito concreto da produción económica autonomizada, na forma do espectáculo, confunde practicamente coa realidade social unha ideoloxía que puido refacer todo o real segundo o seu modelo.

5 de novembro de 2015

Aforismos de Leonardo

208.- Nada nace onde non hai vida sensitiva, vexetativa ou racional. Nacen as plumas sobre o corpo das aves e cambian todos os anos. Os pelos crecen sobre a pel das bestas e cambian tamén todos os anos, salvo nalgures, como nas barbas dos leóns, gatos e outros animais semellantes. Nacen as herbas sobre os prados e as follas sobre as árbores, e en gran parte renóvanse todos os anos. Poderemos, pois, dicir que a Terra ten alma vexetativa e que a súa carne é o chan, os seus ósos as ordes e agregacións das rocas que forman as súas montañas, os seus tendóns as tobas, o seu sangue as veas de auga. Poderemos igualmente dicir que ao lago de sangue que rodea o corazón corresponde o mar océano; que á respiración e ás palpitacóns do pulso co crecer e decrecer do sangue, corresponde na Terra o fluxo e refluxo do mar; que a calor da alma do mundo é o lume oculto no seu interior, e, en fin, que a alma vexetativa reside no mesmo lume que en diversos lugares do globo caldea a auga dos baños termais e móstrase en sulfataras e volcáns, en Mongibello de Sicilia e en bastantes sitios máis.

4 de novembro de 2015

Casa Cornide

Vemos a casa ou palacio de Cornide, que se atopa na rúa das Damas, xusto enfronte da Colexiata.
O edificio se construiu a  mediados do XVIII para Diego Cornide e alí viviu José Cornide Saavedra, naturalista, político e historiador.
A inicios do século XIX aquí estivo o concello, aínda que a mediados do século XX pasou a ser propiedade do Ministerio de Educación e antes xa albergaba o Centro Cultural Santo Tomás de Aquino, máis coñecido polos Tomasinos, iniciativa dos dominicos.
O Ministerio pensou instalar aquí o Conservatorio pero un intercambio de propiedades fixo que finalmente a casa pasase a propiedade municipal e o concello decidiu poxala. En 1962 tras a poxa, o mellor ofertante resultou ser Pedro Barrié da Maza, que manifesta o desexo de transferir a propiedade a Carmen Polo, esposa do dictador Francisco Franco.
Desta maneira a casa pasou aos Franco.
Comparando coa obra actual é moi rechamante o aumento do volume da casa. A parte traseira onde actualmente accédese ao garaxe parece ser que se construíu coa fachada do Hospital da Caridade, que estaba na rúa ben chamada entón do Hospital (onde non queda nada hoxe dese edificio).

3 de novembro de 2015

Fragmento de "Homes de Ningures" de Xoán Ignacio Taibo.

O pai morrera no monte non se sabía como. Eran tempos de fame aínda para aquela terra farturenta, xa lonxe da serra, onde cadaquén tiña leira e vacas. Decorrían, si, anos de fame, e máis que ninguén sufríanos as nais solteiras, as nais viúvas e mais as viúvas dos vivos, que diante os ollos de Deus ao mellor eran todas a mesma cousa. A naiciña de Breixo Freire traballou ata se esnafrar, deu todo o que tiña nos brazos, na súa testa de feble instrucción, nos chuchados seos. Cando non puido máis botou man dos curmáns que emigraran a Cuba. Eles remesáronlle os cartos xustos para a pasaxe.
...

2 de novembro de 2015

MEDO, INFANCIA, MATERNIDADE

O terror nunca foi un punto de encontro, no cinematográfico, entre a miña parella e eu, pero o luns puxémonos a ver "MAMA" producida por Guillermo del Toro en 2013 e protagonizada por Nikolaj Coster-Waldau (Jamie Lannister de Xogo de Tronos) e Jessica Chastain (unha das miñas actrices favoritas por talento e beleza). E si, dá miediño, moito.
Tras un drama familiar, dúas irmás pequenas críanse nunha apartada cabana do bosque, sen máis sustento e referencia afectiva que o que lles achega unha presenza maligna que asimilan como a súa mamá espectral. As nenas perdidas son atopadas polo seu tío cinco anos máis tarde, totalmente asilvestradas, e comendo e movéndose de poutelas, como pequenos arácnidos. Vanse a vivir con el e a súa noiva rockeira e baixo unha intensa supervisión psicolóxica que lles axude a superar os seus traumas e carencias... e até aí podo contar.
Unha vez acabada a peli máis aló da medianoite, pareceume oportuno darlle a miña parella un susto entrando na habitación como as pobres nenas, de poutelas (bo realmente só me deu as costas para agacharme un pouco, ao Igor, pero foi suficiente), e o sustaco e o berro que deu a nai das miñas fillas foi terrible. Ao día seguinte, en vinganza, convenceu ás peques para que me sorprendesen no estudo deslizándose a nivel de chan con movementos reptilianos e miradas de terror e desamparo que lograron o san obxectivo de asustarme.
E é que non sei que ten o terror que tanto nos atrae. De pequeno aterrábanme estas pelis pero non mas quería perder, e nas nenas, sobre todo nunha delas, vexo esa mesma atracción morbosa polo xénero, aínda que logo, como me pasaba a min, pásese un mes con pesadelos, soñando con bichos, espectros, ou a especialidade paranormal da nosa xemelga loura: un científico tolo que vive en Mercadona.

DGM

1 de novembro de 2015

Os camiños de Santiago

Percorrer o Camiño de Santiago é, sen dúbida, unha experiencia que os peregrinos non esquecen con facilidade. As paisaxes que te deixan sen respiración, as persoas que se coñecen nas rutas e estradas, as longas e, ás veces, duras horas camiñando; todo isto para chegar á meta e saudar ao Apóstolo. Obviamente, se tes tempo! Cando non o hai, tes que darlle ao maxín e pensar rutas alternativas que paguen a pena. E unha idea curiosa foi facer un camiño de camiños.

A nosa primeira parada foi a Praza do Obradoiro, lugar no que conflúen grandes poderes representados pola catedral (poder eclesiástico), o Hostal dos Reis Católicos (turismo), Pazo de Raxoi (poder político) e o Colexio de San Xerome (Universidade). Marchamos cara ao oeste pola rúa das Hortas e desviándonos, axiña atopamos unhas vistas incribles e pouco coñecidas da parte posterior do Pazo de Raxoi . Seguimos a través do parque da Alameda e pola Carballeira de Santa Susana, tendo alí outras vistas fermosas da praza do Obradoiro. O derradeiro punto visitado da mañá foi o Pazo de San Lourenzo, dentro do camiño de Fisterra. Cara ao sur estaba o camiño portugués mais non había tempo e xa comezaba a falar por si mesmo o bandullo.

Para comer trasladámonos a Ponte Maceira, un punto especial no Camiño de Fisterra. Disque os discípulos de Santiago Apóstolo cruzaron a ponte co seu corpo ao lombo, escapando dos romanos. Segundo a lenda, a antiga ponte derrubárase por providencia divina cando os persguidores tentaban cruzar o Tambre, permitindo así escapar aos cristiáns.  A actual ponte data  do século XIII e mestúrase á perfección coa natureza do lugar. Consta dunha pequena présa que desvía parte do caudal cara aos lados nos que se situaron muíños.

Despois de disfrutar desta pequena poboación voltamos a Santiago e percorremos un anaco do camiño francés até chegar á Praza da Quintana. Non quedou máis nada que visitar a Catedral e perderse un pouco nas rúas santiaguesas antes de partir de novo á Coruña.