30 de novembro de 2016

Fragmento de A Memoria do Boi

Memoria do Boi foi escrita por Xosé Vázquez Pintor, nado en Melide o 30 de novembro de 1946.

Un home vestido de palla entra en Boapedre cando serodia o inverno. Foi tanto tempo de outono este ano dezaseis que mesmo as árbores enmallaron as ponlas para se defenderen do vento. Río grande baixa en medras cara ao estómago do mar pequeno, o mar das casas, o mar martuxo que mente as tempestades que hai alén de Ons e Cíes, Sálvora... Home vén por vez primeira á cidade do sur e da boa entrega. Dixéronlle que ten aquí os ósos paternos da familia dando terra anónima. E fosforece cando alcanza a ollar o Burgo, cabo da ponte. Calza zocas de abidueira e gasta caxato con balouco de carballo para afincar ao chan. É menos home el có ruído dos seus pasos pola beira das laxes.
...

29 de novembro de 2016

Chuvia III

Chove en Santiago, meu doce amor… Federico García Lorca
Para a chuvia con moito aire temos :

1.    brea
2.    cebrina
3.    cebrisca
4.    chuvascada
5.    chuvasco
6.    cifra
7.    ciobra
8.    coriscada
9.    corisco
10. zarracina

28 de novembro de 2016

Chuvia II

2. Mexan por nós e temos que dicir que chove… Castelao
Para indicar unha chuvia forte temos:

1.    arroiada
2.    ballón
3.    balloada
4.    basto
5.    bátega
6.    bategada
7.    brea
8.    calistro
9.    cebra
10. cebrina
11. cebrisca
12. chaparrada
13. chaparrazo
14. chuvascada
15. chuvasco
16. chuvieira
17. chuviñeira
18. cifra
19. ciobra
20. coriscada
21. corisco
22. decembra
23. diluvio
24. dioiva
25. dioivo
26. torba
27. torbada
28. torboada
29. torbón
30. treboada
31. trebón
32. xistra
33. zarracina
Alexandre Giráldez Soage: CAIRO: chuvia forte e, normalmente, de duracion breve. Ex: "está a cair un cairo", "cacho de cairo está a cair", "hoxe está de cairos". No Morrazo, en Cangas, Moaña, Bueu

27 de novembro de 2016

PEDRO AMIGO DE SEVILHA

PEDRO AMIGO DE SEVILHA

Non sei no mundo outro homen tan coitado
com'hoj'eu vivo, de quantos eu sei;
e, meus amigos, por Deus, que farei
eu, sen conselho, desaconselhado?
Ca mia senhor non me quer fazer ben
senón por algo: eu non lhi dou ren,
nen poss'haver que lhi dé, mal pecado.

E, meus amigos, mal día foi nado,
pois esta dona sempre tant'amei,
des que a vi, quanto vos eu direi,
quant'eu máis pud', e non hei dela grado;
e diz que sempre me terrá en vil
ata que barate un maravidil,
e mais dun soldo non hei baratado.

E vej'aquí outros eu, desemparado,
que han seu ben, que sempr'eu desejei,
por senhos soldos, e gran pesar hei,
por quanto dizen que é mal mercado;
ca, se eu podesse mercar assí
con esta dona, que eu por meu mal vi,
logu'eu seería guarid'e cobrado
de quant'afán por ela hei levado.

26 de novembro de 2016

Chuvia

Moito debe chover en Galicia para que o galego teña unhas 78 palabras para chuvia, 30 para chover e ditos, refráns, etc

1. Como chove miudiño, como miudiño chove … Rosalía de Castro
Estes versos son dos máis recitados en galego. E para a chuvia miúda e fina temos nada menos ca estas palabras:

1.    babuña
2.    babuxa
3.    barbaña
4.    barbuña
5.    barbuza
6.    barrallo
7.    barrufa
8.    barrufo
9.    barruñeira
10. barruzada
11. barruzo
12. bátega
13. borralla
14. borrallada
15. breca
16. chuviñada
17. chuviñeira
18. chuvisca
19. chuviscada
20. froallo
21. lapiñeira
22. marmaña
23. mera
24. morriña
25. morriñada
26. orballada
27. orballeira
28. orballiscada
29. orballo
30. patiñeira
31. patumeira
32. poalla
33. poallada
34. poallo
35. poalleira
36. salseiro
37. zarapallada
38. zarzallo


-E na Mariña de Lugo tamén se di boubizo (e boubizar) -Francisco Xosé Candia Durán-
-Nas veigas do río Asma en Chantad unha seca-fría é un pequeno torbón que cae moi raras veces co aire norte ou sarandón e que non chega case nin a mollar a terra pero, iso si, é moi frío (Benigno González, Vilaguillulfe)

25 de novembro de 2016

Inicio de LINGOTES DE OURO

Lingotes De Ouro
Agatha Christie

Estes relatos son contados polos membros do Club dos Martes que se reúnen cada semana. Na cal cada un dos membros e por quenda expón un problema ou algún misterio que cada un coñeza persoalmente e do que, desde logo saiba a solución.
Para así o resto do grupo poder dar coa solución do problema ou misterio.
O grupo esta formado por seis persoas:
Miss Marple, Muller xa maior pero especialista en resolver calquera tipo de misterio.
Raymond West: Sobrino de Miss Marple e escritor.
Sir Henry Clithering:Home de mundo e comisionado de Scotland Yard.
Doutor Pender: Ancián clérigo de parroquia
Mr. Petherick:Notable avogado
Joyce Lempriére:Novo artista

Non se se a historia que vou contarlles é aceptable -dixo Raymond West-, porque non podo brindarlles a solución. No entanto, os feitos foron tan interesantes e tan curiosos que me gustaría propola como problema e, talvez entre todos, podamos chegar a algunha conclusión lóxica.
»Ocorreu hai dous anos, cando fun a pasar a Pascua de Pentecostés a Cornualles cun home chamado John Newman.
-Cornualles? -preguntou Joyce Lemprire con viveza.
-Si. Por que?
-Por nada, só que é curioso. A miña historia tamén ocorreu en certo lugar de Cornualles, nunha aldeíña pesqueira chamado Rathole. Non irá vostede a dicirme que o seu é o mesmo.
...

24 de novembro de 2016

Aforismos de Leonardo

261.- O voitre e os outros paxaros que axitan pouco as ás no voo, buscan sempre a corrente do aire; cando o vento reina nas capas superiores da atmosfera obsérvallos voando a gran altura; se reina nas capas inferiores, permanecen nelas.

23 de novembro de 2016

Cambios de orientación na arte

Cambios de orientación na arte 

Cara ao final do Magdaleniense intensifícase a necesidade de captar a aparencia cambiante das
cousas a través da representación do movemento nas figuras e da simplificación extrema dos trazos. Na arte parietal a continuidade desta tradición desenvólvese en culturas asentadas na zona oriental da península Ibérica e no norte de África. A arte peninsular -Mesolítico- esténdese polo Mediterráneo desde o norte, Lleida, até o sur, Almería, e fusiónase posteriormente coa cultura neolítica.

Os grupos viven próximos ao mar, o que permite o intercambio con outras culturas afastadas do Norte de Europa e Asia Occidental. Apréciase un verdadeiro cambio de intención na imaxe. Así, á maxia simbólica, propia do Paleolítico, súmaselle agora a necesidade de expresar o que se vive cotidianamente. A arte sae das covas, as representacións xa non se atopan ocultas nos
lugares máis recónditos das cavernas senón situadas nas zonas externas dos abrigos rochosos ou ben ao aire libre, en barrancos e cantiis.

Até entón a figura humana non era habitual plasmala nas representacións pictóricas.  Tampouco existía a narración. Neste momento o home comeza a dominar o medio no que vive e sente protagonista. O motivo principal das representacións é o home social, inmerso nun marco de relacións de caza, de guerra ou de actividades agrícolas. Non interesa pois tanto o home como individuo senón a súa pertenza ao grupo, é dicir, a plasmación das figuras dentro dun conxunto.

Coa domesticación os animais perderán a súa posición de maxestade; o home eríxese, entón, centro e señor da creación.

Nas representacións a figura animal adoita estar sometida ao home nas escenas de caza. Con todo, mantense o contraste formal entre a figura animal, naturalista e por tanto fiel á realidade, e a humana, sometida a unha extrema estilización xeométrica.

22 de novembro de 2016

De "Os escuros soños de Clío" de Carlos Casares.

Na historia do ouro escrita por John Sherwood Read (The yellow mirror. A research on golds history, London, 1875) ao lado de Raimundo Llull, o frade agostiño Wenzel Seyler, o xeneral sueco O. A. von Paykhull, o barón Christian William Krohneman, o aventureiro italiano Domenico Manuel Caetano e outros moitos que recibiron o alto don de transformar o chumbo, o mercurio ou o simple ferro no cobizado metal loiro, figura o compostelán Antonio F. Caaveiro, un antigo seminarista condenado a morte por un escuro asunto de sodomía e que se salvou ofrecéndolle a Felipe IV entregar no prazo dun ano catro mil quilos de ouro. Fixo a proposición diante da Audiencia, invocando o nome e a autoridade do padre Daniel Sobrado, bo coñecedor do tema, para que dixese se había precedentes de cousa semellante e con qué resultado.

...

21 de novembro de 2016

Cita

Os partidos políticos non morren de morte natural; suicídanse. 
Rodó

20 de novembro de 2016

PEDRO DE PORTUGAL

PEDRO DE PORTUGAL, D., CONDE DE BARCELOS

Natura das animalhas
que son dua semelhança
é de fazeren criança,
máis des que son fodimalhas.
Vej'ora estranho talho
qual nunca cuidei que visse:
que emprenhass'e parisse
a camela do bodalho.

As que son dua natura
juntan-s'a certas sazões
e fazen sas criações;
mais vejo ja criatura
ond'eu non cuidei veé-la;
e por én me maravilho
de bodalho fazer filho,
per natura, na camela.

As que son, per natureza,
corpos dua parecença
juntan-s'e fazen nacença,
esto é sa dereiteza;
mais non coidei en mia vida
que camela se juntasse
con bodalh'e emprenhasse
e demais seer del parida.

19 de novembro de 2016

Inicio de MELODÍA ESTELAR

MELODÍA ESTELAR
Fred Saberhagen

Abrirse paso a través da escura nebulosa Taynarus custou ao humanos tres naves de combate, e despois daquilo recolleron as baixas dunha batalla de tres días mentres as súas forzas de abordaxe dirixíanse a Hell. O comandante en xefe temeu en todo momento que a computadora que dirixía ás
«frenéticas» destruíse o lugar e aos invasores viventes con el, nun Gotterdammerung final de cargas aniquiladoras. Pero tiña a esperanza de que os proxectores de ondas amortecidas que levaban os seus homes evitarían calquera explosión nuclear. Enviou homes viventes a bordo porque se cría que
en Hell había prisioneiros humanos vivos. As súas esperanzas estaban justificadas; ou, polo menos, polos motivos que fosen, non se produciu ningunha explosión nuclear.

O dos prisioneiros non puido confirmarse facilmente. Ercul, o psicólogo cibernético que chegou despois da batalla para investigar, atopou alí seres humanos, certamente. Pero, até certo punto. En parte. Órganos soltos que funcionaban por así dicilo, interconectados co non-humanos e o
non-viventes. A maioría dos órganos eran cerebros humanos que foran desenvolvidos en cultivos mediante o uso de técnicas que as frenéticas deberon capturar con algunha das nosas naves-hospital.

...

18 de novembro de 2016

Inicio de NON TEÑO BOCA. E DEBO GRITAR

NON TEÑO BOCA. E DEBO GRITAR.
Harlan Ellison

O corpo de Gorrister colgaba, fláccido, no ambiente rosado; sen apoio algún, suspendido ben alto por encima das nosas cabezas, na cámara da computadora, sen balancearse na brisa fría e oleosa que sopraba eternamente ao longo da caverna principal. O corpo colgaba cabeza abaixo, unido á parte inferior dun retén pola planta do seu pé dereito. Extraéraselle todo o sangue por unha incisión que se practicou na súa garganta, de orella a orella. Non habían rastros de sangue na puída superficie do piso de metal.

Cando Gorrister uniuse ao noso grupo e mirouse a si mesmo, xa era demasiado tarde para que nos désemos conta de que unha vez máis, AM fálanos enganado, fixera a súa broma, a súa diversión de máquina. Tres de nós vomitamos, apartando a vista uns doutros nun reflexo tan arcaico como a náusea que o provocou.

Gorrister púxose pálido como a neve. Foi case coma se vise un ídolo de vudú e sentísese medorento polo futuro. "Divos meu!", murmurou, e afastouse. Tres de nós seguímolo durante un intre e achámolo sentado coa cabeza entre as mans. Ellen se arrodilló xunto a el e acariñou o seu cabelo. Non se moveu, pero a súa voz chegounos dará a través do pano das súas mans:

- Por que non nos mata dunha boa vez? Señor! non se canto tempo vou ser capaz de soportalo.

Era o noso centesimonoveno ano na computadora.

Gorrister dicía o que todos sentiamos.
...

17 de novembro de 2016

O xabaril branco

Fragmento de O xabaril branco, de Xosé Benito Calvo Rego, nado en La Guaira (Venezuela) o 17 de novembro de 1954, xornalista e escritor galego, coñecido como Tucho Calvo.

A TERRA PROMETIDA

Non houbo festa ó chegaren a Bos Aires. Amoreados en cuberta ata logo non se poder mover, medio aterecidos por un frío que se fora botando a máis nos últimos días, a expectación era tanta, e tantísimo o medo a enfrontarse coa terra descoñecida, que durante horas non se sentiu un chío entre a pasaxe. Só a presencia no peirao dos que agardaban a familiares axitando os brazos e berrando foi quen de racha-lo silencio e devolve-lo barullo á cuberta.
...

16 de novembro de 2016

Cantiga

Alegría, alegría,
alegría Deus a dea
alegría a mais grande
é ter a barriga chea.

15 de novembro de 2016

Fragmento de Crimen en Compostela, de Carlos G. Reigosa.

Nivardo saíu do clube a unha chuvia mesta e revolta, remexida a un tempo por ventos que semellaban ávregos do sudoeste e carreiráns do nordés. Ergueu as lapelas do gabán e foi célere ata a Praza Roxa; seguiu pola rúa da República de O Salvador e virou cara ó seu apartamento ó chegar a Xeneral Pardiñas. Polo camiño pensou no Celes; era un tipo como coñecera centos: un individuo con talentos naturais para o mando e que, ó non poder exercelo no ben, exérceo no mal (entendendo ben e mal como conceptos aleatorios definidos en cada momento por unha sociedade concreta). Era o vulgar rapaz espilido e sen escrúpulos de tantos arrabaldos multitudinarios e pobres. Pero..., ¿onde estaban eses arrabaldos en Santiago?
...

14 de novembro de 2016

A procesión da destrución

A procesión da destrución

É de noite, atópome na parte nova dunha cidade, anchas rúas, modernos edificios e unha contorna prefabricada.

Ao meu lado estaba a se mover algo enorme, un enorme altar do ancho de toda unha avenida e do alto dun par de camións. Era de ferro macizo pero pintado de cor vermella. No seu centro había un home corpulento cos brazos abertos mirando ao ceo e conxurando uns canticos. Levaba unha capa vermella e colgaba centos de xoias douradas por ela.

O altar estaba movido por todo unha marea de criaturas maléficas, detrás do altar seguíalle toda unha procesión de seres infames, camiñaban como zombis atraídos polo cántico do seu chamán.

Cos canticos do chamán a cidade desgarrabase, aos lados da procesión todo explotaba, xurdían a cada intre unhas esferas amarelas nos cimentos dos edificios, explotaban e podía ver os cimentos voar.

Alucinado permanecín varios minutos, despois empecei correr.

Chegue á parte da cidade máis antiga, as rúas eran estreitas, as casas de pedra e as portas de madeira restaurada. Parei a miña carreira cando escoitei doutra rúa a discusión de dous policías, dicían que non se podían permitir ver a ninguén fóra, había unha praga que non debía pasar á cidadanía. Sabía pois que se me collían non quedaría sen castigo.

Escápome da cidade, corrin desesperado polos prados das aforas, choque con varios peches de arames, caio cada pouco pero o meu alcanzo o meu obxectivo de alcanzar a cima. Nela atopei a un home, tamén escapaba, non das explosións, nin da policía. Escapa dos animais, todos os animais da zona infectáranse.

Empezamos a camiñar cara a unha cabana moderna que coñecía o home. No camiño empezamos a notar a presenza, estaban a rodearnos, un rabaño enorme de ovellas, cabras, até os propios lobos, mirándonos agachando a cabeza cunha mirada sinistra. Camiñaban achegándose lentos e torpes como na procesión.

Dámonos metido dentro da cabana, máis ben era un cubículo dun metro cadrado cun par de andeis. O home busca nelas un espray para botarlles aos animais.

Eu miro fora tentando escorrentarlles, cando están preto vexo algo diferente nas súas pelames, a súa pel converteuse en area, area grosa e fácil de desfacer como a que forma unha pastilla da lavadora, a cor era branca e azul.

Cando os cranios deses animais xa estaban a piques de facerme un saúdo esquimal, o home sacou o seu espray e asperxeunos un pouco.

O antidot expandiuse, os animais aínda quedaran perplexos sen reaccionar, a súa pelame natural tamén se recuperou.

El senta no cuarto a descansar e entón eu saco unha tixola cunha tortilla de patacas cocidas recentemente quentada,

-Nesta tortilla metin algo da ovella que tiña aquí á beira, imos probala a ver como esta?.

El sen dicir un chío dime que non por medo a que persista algún resto da peste dentro, eu con todo arrinco un anaco e á boca.

DRD

13 de novembro de 2016

PEDRO DE PORTUGAL

PEDRO DE PORTUGAL, D., CONDE DE BARCELOS

Os privados, que d'el-Rei han,
por mal de muitos, gran poder,
seu saber é juntar haver;
e non no comen nen o dan,
mais posfaçan de quen o dá;
e, de quanto no reino ha,
se compre tod'a seu talán.

Os que trabalhan de servir
el-Rei, por tirar galardón,
(se do seu band'ou se non, son),
logo punhan de lho partir.
O que del-Rei quiser tirar
ben sen servir, se lhis peitar,
havé-lo-á, u lho pedir.

Seu sén e seu saber é tal
qual vos cá j'agora contei;
e fazen al, que vos direi,
que é mui peior que o al:
u s'el-Rei mov'a fazer ben,
com'é razón, pesa-lhes én
e razoan-no ben por mal.

E, u compre conselh'ou sén
a seu senhor, non saben ren
se non en todo desigual.

12 de novembro de 2016

Comentario a A Saga da Terra Moribunda

A Saga da Terra Moribunda


Aí están, agardando nun mundo moribundo de esconxuros místicos, poderosas maldicións e demoníacas criaturas da noite.

Son: Turjan, o científico que loita por crear a vida; T'sais, a feiticeira de Embelyon, que viaxa cara á afastada Terra en busca da beleza e o amor no medio dos sombríos bosques e os brumosos precipicios dun mundo máxico; Guyal de Sfere, nacido cun anhelo de coñecemento que o impulsa cara ao Museo do Home e a sabedoría do universo.
Todos eles, e moitos outros, loitarán, vivirán e morrerán a súa aventura nun mundo crepuscular que lanza xa os seus últimos estertores...

Jack Vance, o autor da serie de «Tschai», O Planeta Da Aventura, inicia con este libro unha nova saga que se constituíu nun clásico mundial.
Axuntando fantasía e ciencia-ficción, realidade e maxia, cunha desbordante imaxinación, ofrécenos, a través de catro libros (A terra moribunda; Os ollos do sobremundo; A saga de cugel e Rhialto o prodixioso) un fresco impresionante dunha terra ao límite da súa historia, un mundo afastado pero que con todo é aínda o noso, que apaixona, cativa e prende o interese até a última páxina...

11 de novembro de 2016

San Martiño

Castañas, noces e viño fan a ledicia do San Martiño.

Martiño de Tours, naceu en Sabaria, Panonia (hoxe Szombathely) Hungría no ano 316 e finou en Candes, Francia, no ano 397, é o patrón da diocese de Ourense.

Fillo dun tribuno militar romano, seguiu a carreira militar no exército romano, ocupación que abandonou con posterioridade para dedicarse á vida relixiosa.



Sulpicio Severo descríbeo como un home alegre e indulxente, manso e forte, querido polas xentes sinxelas. Isto levou a que, con ocasión dunha visita á catedral de Tours para acudir a un enfermo, o pobo o aclamase como bispo. Contra súa vontade, por considerarse indigno de tal ministerio, foi elixido como bispo da cidade de Tours no ano 370. A representación que de el ás veces se fai cun ganso, deriva da lenda verbo deste episodio: fuxindo da multitude que o aclamaba, ocultouse onda un ganso que, ao grallar, revelou o seu agocho.

A todo porquiño chégalle o seu San Martíño é un dito que alude ao desexo de que cada cal recibirá no seu momento a resposta polos actos cometidos. A festividade se celebra o 11 de novembro e é cando ten lugar a matanza do porco.

10 de novembro de 2016

Aforismos de Leonardo

260.- Cando o paxaro desexa virar sacudindo as ás, afundirá máis abaixo no aire a á que está ao lado cara ao cal quere torcer o seu voo, e así o paxaro torcerá o curso do seu voo de acordo co ímpeto da á que máis se moveu, e provocará no aire ao lado oposto a axitación correspondente. Cando o paxaro tenta elevarse no aire a golpes de á, levanta os ombreiros e oprime contra o seu corpo os extremos das súas ás. Aumenta así a densidade do aire que se atopa entre os extremos das ás e o peito do paxaro, cuxa presión o eleva no aire.

9 de novembro de 2016

A arte do Paleolítico ao Neolítico

A arte do Paleolítico ao Neolítico  
Cambios de orientación na arte

As manifestacións artísticas do Paleolítico, que tanta calidade conseguiran, non tiveron continuación no Epipaleolítico e o Mesolítico. No Epipaleolítico europea a arte resultou moi pobre e  escaso. Limitouse a obxectos de arte mobiliar (Aziliense, Maglemosiense), coa excepción da zona mediterránea española, onde se desenvolveu o segundo ciclo de arte parietal: a arte levantina. Así mesmo, foron tamén importantes as pinturas do norte de África.
Os cambios climáticos que tiveron lugar hai, aproximadamente, uns 10.000 anos comportaron a modificación das formas de vida coñecidas até entón. O retroceso dos glaciares e a estabilización dun clima moito máis benigno, influíu na fauna e na flora, así como no comportamento do home, que transformou os seus hábitos e costumes. Co cambio climático desapareceron algunhas especies animais como o mamut, o reno ou o bisonte, sendo habitual, a partir de entón, a caza de xabaríns e cervos. Con todo, o feito máis importante deste momento foi a progresiva adopción da agricultura que comportou, á súa vez, grandes cambios, tales como a sedentarización do home e a construción dos primeiros poboados.
Coa sedentarización e o urbanismo incipiente desenvolvéronse novas técnicas como a produción da cerámica e o tecido. Ambas terían unha importancia decisiva para o ulterior desenvolvo da arte. O home foi adoptando paulatinamente os recentes logros técnicos. Non houbo pois unha ruptura drástica coas formas de vida paleolíticas nin coas súas últimas manifestacións artísticas.
Ás etapas epipaleolíticas e mesolíticas seguiu o período denominado Neolítico, que significa época da pedra nova ou pulimentada. Ten as súas orixes en Asia Menor, a partir do 8000-7000 a.C., na extensión que abarca desde Irán a Turquía. A difusión cara a outras áreas de Europa tivo lugar ao longo de varios milenios. Iso significa que cando o Neolítico foi definitivamente adoptado en todo o ámbito europeo, no Próximo Oriente e no denominado Crecente Fértil (val do Éufrates e do Tigris) xa se entrara na fase protohistórica e histórica (mediados do IV milenio a.C.), co descubrimento da escritura.
Por iso é polo que deba considerarse o Neolítico unha etapa histórica moi longa, na que non se poden establecer paralelismos cronolóxicos senón culturais, que fan referencia á adopción dun modo de vida e técnicas similares.

8 de novembro de 2016

Fragmento de "Homes de Ningures" de Xoán Ignacio Taibo.

Caracas, 1944

En Caracas había mosquitos a mancheas, a xente tiña morenísima a pel, Breixo non os entendía can-do falaban, ignorábase o pan e ninguén quería aos emigrados. Cando acabou de medrar xa non sabería lembrar máis cousa outra que a escola de freiras galegas que aqueloutraban a voz para que lles non notasen a orixe, que moito berraban, pero que fóra da capela eran máis boas que un pan de molete. Tamén recordou as dúas ou tres cartas que recibiu de Fuco Caión, o fillo do carpinteiro que deprende-ra a ler con el, mais que seguía a escribir con moitos erros de ortografía. As cartas eran todas igual, e só lle pedían que voltase e que voltase. E tamén lem-braría sempre o día en que a nai o recibiu solemne para lle ler a carta dos outros curmáns, os de Buenos Aires, que chamaban por el. Alá foi Breixo cos seus trece aniños e a pesada pubertade ás costas, para máis nunca ver á nai nin os irmáns, por iso tan esborranchados e ignorados no tempo.

...

7 de novembro de 2016

O outeiro de ferro

O outeiro de ferro

Atópome no fondo dun aula, estamos todos de pé nunha clase de pintura, temos varias mesas como as dunha barra dun bar que cruza a clase, sobre elas pomos as nosas enormes follas especiais para pintar.

Eu tiña un compañeiro á miña dereita, un home adulto, tiña a cara chea se marcas faciais, coma se tivese unha vida intensa e chea de obrigacións. Á metade da clase decide que ten que marchar, espérao un labor importante, encárgame a min que garde os seus debuxos até a próxima, el non pode levalos á reunión.

Pouco despois doume conta de que teño demasiados debuxos que levar, tento collelos todos coas mans e camiño á saída cos brazos estendidos esperando que secase a pintura.

Como podo saio da clase.

Atópome só, fóra, de fronte, hai gran outeiro de céspede verde, aínda que sei que é unha fachada tan só.

No pico do outeiro víase un saínte metálico cuns portelos, aos arredores desta, o outeiro sacaba enormes chemineas de varios metros de altura.

O outeiro de verde céspede era a fachada que construíran para a maior fábrica de toda a cidade canto menos.

Nos seus bos tempos lembrei que traballaran 5000 persoas. Hoxe está a maioría parada, coloreada por dentro con oxido.

Achégome á cima, abro unha trampilla e podo ver o que esconde, un inmenso baleirou ocupado con ferros e tubaxes, a profundidade que tiña era moito maior que a altura do outeiro, cando me fixei ademais de ter certa vertixe pensei no bo sitio que sería para facer paracaidismo.

DRD

6 de novembro de 2016

PEDRO AMIGO DE SEVILHA

PEDRO AMIGO DE SEVILHA

Moitos s'enfingen que han guaanhado
doas das donas a que amor han,
e tragen cintas que lhis elas dan;
mais a min vai moi peor, mal pecado,
con Sancha Díaz, que sempre quix ben:
ca jur'a Deus que nunca mi deu ren
senón un peid', o qual foi sen seu grado;

ca, se per seu grado foss', al seería;
mais daquesto nunca m'enfingirei,
ca eu verdadeiramente o sei
que per seu grado nunca mi o daría;
mais, u estava coidando en al,
deu-mi un gran peid'e foi-lhi depois mal,
u s'acordou que mi o dado havía.

Coidando eu que melhor se nembrasse
ela de min, por quanto a serví,
por aquesto nunca lhi ren pedí
des i, en tal que se min non queixasse;
e falando-lh'eu en outra razón,
deu-mi un gran peid', e deu-mi-o en tal son,
como quen s'ende moi mal log'achasse.

E, pois ela de tan refece don
se peendeu, ben tenho eu que non
mi dess'outro, de que m'eu máis pagasse.

5 de novembro de 2016

Comentario a FILLOS DE DUNE

FILLOS DE DUNE

Velaquí a crónica dun novo paso na evolución dun planeta e da raza humana. O planeta é Arrakis, coñecido tamén como Dune, lugar de proba dos indómitos Fremen, o pobo libre do deserto, e tamén berce da melange, a especia xeriátrica cuxo comercio domina todo o imperio. A raza humana áchase representada tan só por un neno de nove anos, que con todo non é únicámente un neno de nove anos, xa que a experiencia de miles de vidas aniña no seu interior. É Leto Atreides, o fillo de Paul Atreides, Muad'Dib, o Mahdi de todos os Fremen, o mesías dunha relixión que arrasou o universo, o home que penetrou no deserto para salvar á humanidade. Leto Atreides e a súa irmá xemelga Ghanima saben que tras a morte do seu pai son a última esperanza de transformación e supervivencia do planeta. Pero, está realmente morto Paul Atreides? E se está realmente morto, quen é ese predicador cego que, procedente do deserto, fala coa boca de Muad'Dib para acusar con terribles palabras á sufocante burocracia que converteu a súa relixión nunha nova forma de escravitude?

4 de novembro de 2016

Inicio de TILB

TILB
David Langford

Era como quedar atrapado no medio dunha luminosa superposición de imaxes filmadas. As lentes crebaban a rúa escura, partíana e reordenaban ao longo de liñas diagonais: un cartel fosforescente de Kerabs aparecía trastornado ao tipo de letra que chamaban «Crebada». Robbo decidira que era máis seguro deixarse as lentes postas. Aínda baixo a vacilante media luz eléctrica de antes do anoitecer, un nunca sabía o que podía chegar a ver.
Mala sorte se o molde caíaselle de debaixo do brazo e desenrolábase ante os seus ollos mentres el facía garabatos na beirarrúa. Aquel sería un bo lugar, detrás da parada do ómnibus 34 (un crebado 34). Era a súa parte da cidade; todas as mañás, as mulleres congregábanse aquí, vestidas coas súas saris e gorxeando como brillantes canarios alieníxenas. Bo lugar, alí xunto á vidreira clausurada con táboas, que estaba repleta de avisos de recitais suxeitos con alfinetes.
Robbo escrutou a rúa buscando algún movemento, mirouse a man para que o borroso spaghetti de dedos lle infundiera confianza. As súas eran lentes xenuínas do Exército - o Grupo ten amigos en sitios estraños -. Din que o ollo nalgún momento logra axustarse. Un día algo fai clic e un empeza a ver os contornos das cousas con claridade. Vacilou mentres desenrolaba o groso plástico; despois tranquilizouse e presionou o molde coa man esquerda contra un cartel feito farrapos, mentres que na súa man dereita siseaba o tubo de aerosol.

...

3 de novembro de 2016

Aforismos de Leonardo

259.- O movemento simple das ás do paxaro élle máis fácil ao subir que ao descender; a maior facilidade do movemento cara arriba débese a dúas causas: a primeira consiste en que o peso (do paxaro), cando descende, até por si só para levantar as plumas un pouco no alto; a segunda, en que, sendo as ás convexas cara arriba e cóncavas cara abaixo, o aire cede máis facilmente á presión das ás en subida que en baixada, xa que esta provoca unha condensación do aire pechado antes de que teña tempo de escapar. 

2 de novembro de 2016

A arte mobiliar durante o Paleolítico

A arte mobiliar durante o Paleolítico 
Os primeiros obxectos que o home paleolítico creou tiveron unha finalidade práctica. Tratábase de obxectos de uso cotián, aínda que en moitos casos descoñécese a súa utilidade. Estes obxectos están decorados desde o Auriñaciense, pero é a partir do Magdaleniense cando a ornamentación xeneralízase. Realizados en óso ou marfil, destacan os perforadores, coitelos, buriles, raspadores, arpones e agullas. Hai que mencionar os propulsores de azagayas, bastoncillos de hasta de reno cun gancho nun extremo, formado por unha figura de animal, e unha perforación oval no outro. Destaca o cabalo saltando, atopado no abrigo de Montastruc (Garona, Francia).
 

1 de novembro de 2016

Inicio de Primeiro amor, primeiro temor

Primeiro amor, primeiro temor
por George Zebrowski

Facía frío na auga. O sol ocultouse detrás dunhas nubes no oeste e baixou a temperatura do aire; o ceo tinguiuse dun azul máis intenso, o mar tornouse máis escuro. Tim camiñaba pola auga, mentres contemplaba ao disco alaranxado do sol entre as nubes agrupadas no horizonte, un sol que xa non
quentaba, un globo de cadmio rodando entre cinzas, outro sinal de que por fin acababa o longo segundo verán de Lea.
A estrela volveu emerxer de súpeto, iluminando o ceo quentándolle os ombreiros mollados. Tim mirou a roca dentada que asomaba fose da auga fronte a el; estaba cuberta de relucentes algas verdes. Nadou cara a ela con renovadas enerxías.
O seu pai prohibíralle afastarse demasiado da costa, pero nunca se decataría. Había ir ao astropuerto a cen millas de distancia sobre a costa para recoller a unha parella e a súa filla que ían compartir a súa casa, e tardaría unha semana en regresar.
De súpeto Tim tivo medo das profundidades que se abrían debaixo del. A auga fría subía con forza e se arremolinaba ao redor dos seus pés, facendo tremer todo o seu corpo. Lembrou a nai pólipo que desenterrara na praia o verán anterior. Era o caparazón morto dunha criatura cuxos pequenos se abriron paso a dentadas na primavera, deixando á proxenitora aberta e corroída. As entrañas levaban un tempo podrecéndose cando el atopouna, e tiñan o aspecto de fungos vermellos e fígado fresco cuberto de area, unha mestura con cheiro a area e a descomposición. Cubriuna a fume de carozo e o seu estómago tardou un día en recuperarse. Tería agora algunha desas cousas nadando baixo os seus pés?
...