31 de decembro de 2010

As doce uvas

As doce uvas da sorte comezaron a tomarse de maneira masiva en España na Noitevella de 1909, debido a un excedente da colleita en Alacante.

Con todo xa no século XIX existía o costume entre os burgueses españois para comer uvas e brindar con champaña para despedir o ano.

Segundo a tradición, na mesa colócanse 12 uvas diante de cada comensal que simbolizan os 12 meses do ano e que deben comerse con cada unha das badaladas do reloxo.

30 de decembro de 2010

Revolución Tecnolóxica... o que vén.

Este texto circula profusamente pola rede, poida que mesmo xa o recibiu. Pero é tan atractivo que non puidemos resistir a tentación de deixalo rexistrado nos nosos arquivos.
O que fixemos foi buscar a fonte ORIXINAL e chegamos á conclusión que se corresponde ao libro "Educar con intelixencia emocional", de S.E. Tobias, M.J. Elias, P. Anton, B.S. Friedlander e varios; Plaza y Janés, 2003, (pp. 66-67).
Deixarao pensando sobre o magníficas que son as tecnoloxías cando chegan ao cume do seu desenvolvemento posible.

- LIBRO !!
 
Presentamos o novo aparello de "Liñas Informativas Baseadas en Recoñecemento Óptico" (LIBRO).

O LIBRO supón un gran avance tecnolóxico: sen cables, sen baterías, sen nada que deba conectarse ou acenderse. O seu manexo é tan sinxelo que até un neno pode utilizalo. Compacto, portátil, pode usarse en calquera sitio mesmo se nos achamos nun sofá xunto á cheminea e aínda así é o bastante potente como para conter tanta información como un CD-ROM.

- Velaquí como funciona:
O LIBRO confecciónase a partir dunha secuencia numérica de follas confeccionadas con derivados da madeira finamente comprimidos, coñecidos tamén como papeis (reciclable), cada unha das cales é capaz de conter milleiros de bits de información.

As páxinas únense mediante un artefacto que ten diversas denominacións e que se aloxa no lombo, que mantén as follas na súa correcta secuencia. A chamada Tecnoloxía do Papel Opaco (TPO) permite aos fabricantes utilizar ambas as caras da folla, co que se duplica a densidade de información e redúcense os custos.
Os expertos áchanse divididos en canto ás perspectivas de futuros aumentos da densidade de información; polo momento, os LIBROS que conteñen maior información sinxelamente utilizan máis páxinas.

Cada unha das páxinas analízase ópticamente e a información resultante queda directamente rexistrada no cerebro humano.
Calquera movemento a través do fluxo informativo leva a cabo de forma dixital: un leve xesto co dedo lévalle a un á páxina seguinte.

O LIBRO pode utilizarse en calquera momento mediante o mero feito de abrilo.

Ao LIBRO non lle afectan golpes ou caídas nin precisa un ocasional reinicio, aínda que, do mesmo xeito que outros artefactos de visualización de datos, pode resultar inutilizable se se deixa caer á auga. A función de "procura" permítelle a vostede trasladarse de maneira instantánea a calquera páxina e avanzar e retroceder como desexe. Moitos inclúen unha función chamada "índice" que indica con gran precisión a situación exacta de calquera información seleccionada para a súa instantánea localización.
Un accesorio opcional, o "SEÑALADOR", permitiralle abrir o libro no sitio exacto en que o deixou nunha sesión previa, mesmo aínda que vostede pechase o LIBRO.

O MARCALIBRO adáptase aos criterios universais de deseño; por tanto, un único MARCALIBRO pode utilizarse en LIBROS de distintos fabricantes. E á inversa, nun mesmo LIBRO poden utilizarse numerosos MARCALIBROS se o usuario desexa rexistrar varios aspectos á vez. O número destes queda limitado tan só polo número de páxinas do LIBRO.

Tamén pode vostede introducir notas persoais xunto ás entradas do LIBRO mediante unhas ferramentas de programación, os "Lixeiros Artiluxios Para Introducir Sinais" (ou LAPIS).

Portátil, duradeiro e alcanzable, o LIBRO está a ter unha excelente acollida e considérallo precursor de toda unha nova onda de entretemento.

Ademais, os seus atractivos son tan evidentes que miles de creadores de contidos comprometéronse a dedicarse ao xénero e, segundo cóntase, os investidores son numerosísimos. Cabe esperar moi pronto unha verdadeira onda de novos títulos.

É un texto que merecía difundirse.

29 de decembro de 2010

Busca a resposta

Quen son Nanda e Chridaman?

En que obra aparecen como protagonistas?

De quen están namorados?

28 de decembro de 2010

Do Matrimonio

Altamira falou e dixo:
- Que tes que dicirnos do Matrimonio, Mestre?

E esta foi a resposta:
- Nacísteis xuntos e xuntos permaneceredes para sempre. Aínda que as brancas ás da morte dispersen os vosos días.

Xuntos estaredes na memoria silenciosa de Deus. Mais deixade que na vosa unión crezan os espazos. E deixade que os ventos do ceo dancen entre vós.

Amádevos un a outro, mais non fagades do amor unha prisión. mellor é que sexa un mar que se mestura entre as beiras da vosa alma.

Enchédevos mutuamente as copas, pero non bebades só nunha. Compartide o voso pan, mais non comades da mesma hogaza.

Cantade e bailade xuntos, alegrádevos, pero que cada un de vós conserve a soidade para retirarse a ela ás veces.

Até as cordas do Laud están separadas, aínda que vibren coa mesma música.

Ofrecede o voso corazón, pero non que se apropien del. Porque só a man da Vida pode conter os vosos corazóns.

E permanecede xuntos, mais non demasiado xuntos: porque os alicerces sosteñen o templo, pero están separados. E nin o carballo nin o ciprés crecen o un á sombra do outro.

Da obra "O Profeta" de Kalil Gibrán

27 de decembro de 2010

Cita

Nunca se perden os anos que se quita unha muller; van parar a calquera das súas amigas.

Proverbio Chinés

26 de decembro de 2010

Adiviña

Perna fina como galiña,
goberna a casa como raíña.


Libro recomendado:
Adiviñanceiro Popular Galego de José Luis Gárfer e Concha Fernández
(Edicións Xerais).

25 de decembro de 2010

O Nadal

Durante o día 25 de decembro, día do Nadal, os rapaces van de casa en casa reunidos en xuntas, bandos, aguinaldeiros ou ranchos, cantando panxoliñas que acompañaban con gaitas, pandeiros, ferriños ou cunchas. Basicamente, comezan pedindo permiso ó dono da casa e logo seguen os saúdos e cantos con motivos navideños:
Déano-lo aguinalgo
anque sexa pouco
Un touciño enteiro
e a metade doutro.

Finalmente, piden un aguinaldo ó homenaxeado, que adoita consistir en chourizos, ovos, castañas, pan, viño etc., que a xunta agradece con coplas de loubanza e que vai amoreando para comer ó día seguinte dentro dunha festa de tódolos compoñentes:
Nesta casa caleada,
caleada de pemento,
que por moitos anos vivan
os señores que están dentro.

Hai ocasións nas que o dono da casa rexeita as panxoliñas ou nega o aguinaldo, o que supón cantos de aldraxe:
Esta casa é de palla
esta casa non val nada
Cantámosche os reises
do quiquiriquí
se non nos dás nada
caghámosche aquí.

A palabra panxoliña tamén designa os mecos ou accións cariñosas con intención de adular, e de aí a expresión Déixate de panxoliñas coa que se rexeita a quen quere gañárno-la vontade con afagos e aloumiños.

24 de decembro de 2010

Noiteboa

As festas do nadal en Galicia comparten rituais coa mesma festividade noutros lugares, aínda que se poden destacar algunhas peculiaridades. Comprenden diferentes celebracións entre os días 24 de decembro e o 6 de xaneiro e teñen como eixo a conmemoración do nacemento de Xesús, malia que os etnógrafos concordan en que as verdadeiras raíces son moi anteriores e están relacionadas coa celebración do solsticio de inverno sobre a que houbo unha superposición relixiosa.
Noiteboa.
Na noite do 24 de decembro celébrase o nacemento de Xesús. Na cea era costume servir un prato máis na mesa para que os familiares mortos puidesen compartir coa familia esta celebración, para os que tamén se deixaba a lareira acesa.
En Verín deixábaselles cera e leite; Risco sinalaba que en Xinzo de Limia debía quedarse na casa o cabeza de familia para recibi-las ánimas. Deste xeito, os membros da familia no alén podían gozar de calor e comida na casa á que pertencían. Risco tamén relaciona este acto de reservar un sitio e cubertos na mesa como símbolo da pousada que se lle dá á Virxe, pousada que se lle negara en Belén.

23 de decembro de 2010

Agasallo neste Nadal

Podes axudar á nosa Sociedade comprando para regalar neste Nadal ou en Reis un taboleiro de xadrez de cristal que ademais inclue baralla española e francesa, dados de poker, xogo de dominó, un cinto e un bolígrafo.
O prezo de 15 euros é case simbólico.

22 de decembro de 2010

Xogos

Tras un naufraxio chega a Zapilandia. Nesta illa atopa a tres indíxenas da mesma tribu chamados Zipi, Zape e Zupo. Unha curiosidade desta tribu e que se dividen claramente en dous bandos. Un dos bandos di sempre a verdade e o outro sempre mente. Así pois lle pregunta a Zipi a que bando pertence. Zipi non fala galego pero parece entender a súa pregunta. Zape fai de intermediario e dí: "Dixo que pertence ao dos mentireiros". Zupo rapidamente di: "Non faga caso a Zape, él si é dos mentireiros".

Así que xa temos a dúbida ¿A que bando pertence cada ún?

21 de decembro de 2010

Busca a resposta

En que ano foi empregado por vez primeira e quen o fixo o nome de América para referirse ás terras descubertas en 1492 por Cristobal Colón?
O nome de América non foi xeneralizado en España ata o século XVIII.

20 de decembro de 2010

Cita

Se vas comprar, non empezos por ensinar o diñeiro.
Proverbio Chinés

19 de decembro de 2010

Adiviña

Moitas damas
vestidas de negro
e todas se meten
pola terra a dentro.


Libro recomendado:

Adiviñanceiro Popular Galego de José Luis Gárfer e Concha Fernández
Edicións Xerais).

18 de decembro de 2010

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (IX).

Un cuarto de hora máis tarde, a nosa equipaxe estaba preparada. Conseil fixéraa nun momento, e eu tiña a seguridade de que nada faltaría, pois clasificaba as camisas e os traxes tan ben como os paxaros ou os mamíferos.
O ascensor do hotel depositounos no gran vestíbulo de entreplanta. Descendín os poucos chanzos que conducían a piso baixo e paguei a miña conta no longo mostrador que estaba sempre asediado por un
considerable xentío. Din a orde de expedir a París os meus fardos de animais disecados e de plantas secas e deixei unha conta suficiente para a manutención do babirusa. Seguido de Conseil, tomei un coche.
O vehículo, cuxa tarifa por carreira era de vinte francos descendeu por Broadway até Union Square, seguiu logo pola Fourth Avenue até a súa empalme con Bowery Street, penetrouse pola Katrin Street e detívose no peirao trigesimocuarto. Alí, o Katrin ferry-boat trasladounos, homes, cabalos e coche, a Brooklyn, o gran anexo de New York, situado na beira esquerda do río do Leste, e nalgúns minutos depositounos no peirao no que o Abraham Lincoln vomitaba torrentes de fume negro polas súas dúas chemineas.
Trasladóse inmediatamente a nosa equipaxe á ponte da fragata. Precipiteime a bordo e preguntei polo comandante Farragut. Un mariñeiro conduciume á toldilla e púxome en presenza dun oficial de agradable aspecto, que me tendeu a man.
-O señor Pierre Aronnax? - preguntoume.
-O mesmo -respondín-. Comandante Farragut?
-En persoa. Benvido a bordo, señor profesor. Ten preparado o seu camarote.
Despedinme del, e, deixándolle ocupado en dar as ordes para aparellar, fíxenme conducir ao camarote que me foi reservado.
O Abraham Lincoln fora moi acertadamente elixido e equipado para o seu novo labor. Era unha fragata moi rápida, provista de aparellos de caldeamiento que permitían elevar a sete atmosferas a presión do vapor. Con tal presión, o Abraham Lincoln podía alcanzar unha velocidade media de dezaoito millas e tres décimas por hora, velocidade considerable, pero insuficiente, con todo, para loitar contra o xigantesco cetáceo.
O acondicionamento interior da fragata respondía as súas calidade náuticas. Satisfíxome moito o meu camarote, situado a popa e contiguo ao cuarto dos oficiais.
-Aquí estaremos ben-dixen a Conseil.
-Tan ben, se mo permite o señor, como un bernardo na cuncha dun buccino.
Deixei a Conseil ocupado en instalar convenientemente as nosas maletas e subín á ponte para seguir os preparativos de partida.
O comandante Farragut estaba xa facendo largar as últimas amarras que retiñan ao Abraham Lincoln ao peirao de Brooklyn. Así, pois, bastase un cuarto de hora de atraso, ou menos mesmo, para que a fragata partise sen min e para perderme esta expedición extraordinaria, sobrenatural, inverosímil, cuxo verídico relato haberá de achar sen dúbida a incredulidade dalgúns.

17 de decembro de 2010

Busca a resposta

Busca a resposta se queres no mundo de google

Cantas estrelas ten a bandeira dos USA na actualidade?

E franxas?

Que representan a estrelas e as franxas?

16 de decembro de 2010

Coñeces ao autor?

- Ande con coidado –gritou o meu guía- ¡Hai un chanzo!
Descendendo con seguridade polo chanzo de do cal decatabame así, entrei nunha ampla habitación, iluminada por cegadores reflectores eléctricos, mentres o son dos nosos pasos era o único que crebaba a soidade e o silencio do lugar.
Onde me atopaba? Que estaba facendo eu alí? Preguntas sen resposta. Unha longa camiñada nocturna, portas de ferro que se abriron e se pecharon con ruídos metálicos, escaleiras que se internaban (así mo pareceu) nas profundidades da terra... Non podía lembrar nada máis, Carecía, con todo, de tempo para pensar.
- Seguramente vostede estarase preguntando quen son eu –dixo o meu guía-. O coronel Pierce, ás súas ordes. Onde está? Pois en América, en Boston... nunha estación.
- Unha estación?
- Así é; o punto de partida da Compañía de Tubos Pneumáticos de Boston a Liverpool.
E con xesto pedagóxico, o coronel sinalou dous grandes cilindros de ferro, de aproximadamente un metro e medio de diámetro, que xurdían do chan, a poucos pasos de distancia.
Mirei eses cilindros, que se incrustaban á dereita nunha masa de mampostería, e no seu extremo esquerdo estaban pechados por pesadas tapas metálicas, das que se desprendía un acio de tubos que se encaixaban no teito; e ao instante comprendín o propósito de todo isto.
Seica eu non lera, pouco tempo atrás, nun xornal norteamericano, un artigo que describía este extraordinario proxecto para unir Europa co Novo Mundo mediante dous colosais tubos submarinos? Un inventor declarara que o asunto xa estaba cumprido. E ese inventor –o coronel Pierce- estaba agora fronte a min.
Recompuxen mentalmente aquel artigo xornalístico. Case con compracencia, o xornalista entraba en detalles sobre o emprendemento.
Informaba que eran necesarios máis de tres mil millas de tubos de ferro, que pesaban máis de trece millóns de toneladas, sen contar os buques requiridos para o transporte dos materiais: 200 barcos de dous mil tonelada, que debían efectuar trinta e tres viaxes cada un. Esta “Armada da Ciencia” era descrita levando o ferro cara a dous navíos especiais, a bordo dos cales eran unidos os extremos dos tubos entre si, envolvidos por un triplo tecido de ferro e recubertos por unha preparación resinosa, co obxecto de resgardalos da acción da auga mariña.
Pasado inmediatamente o tema da obra, o xornalista cargaba os tubos (convertidos nunha especie de canón de interminable lonxitude) cunha serie de vehículos, que debían ser impulsados cos seus viaxeiros dentro, por potentes correntes de aire, do mesma xeito en que son trasladados os despachos postais en París.
Ao final do artigo establecíase un paralelismo co ferrocarril, e o autor enumeraba con exaltación as vantaxes do novo e ousado sistema.
Segundo o seu parecer, ao pasar polos tubos debería anularse toda alteración nerviosa, debido a que a superficie interior do vehículo fora confeccionada en metal finamente pulido; a temperatura regulábase mediante correntes de aire, polo que a calor podería modificarse dacordo coas
estacións; os prezos das pasaxes resultarían sorprendentemente baixos, debido ao pouco custo da construción e dos gastos de mantemento... Esquecíase, ou se deixaba aparte calquera consideración referente aos problemas da gravitación e da deterioración polo uso.
Todo iso reapareceu na miña conciencia naquel momento.
Así que aquela “Utopía” volveuse realidade ¡e aqueles dous cilindros que tiña fronte a min partían desde este mesmiño lugar, pasaban logo baixo o atlántico, e finalmente alcanzaban a costa de Inglaterra!
A pesar da evidencia, non conseguía crelo. Que os tubos estaban alí, era algo indubidable, pero crer que un home puidese viaxar por semellante ruta... ¡xamais!
- Obter unha corrente de aire tan prolongada sería imposible– expresei en voz alta aquela opinión.
- Ao contrario, ¡absolutamente fácil! protestou o coronel Pierce-. Todo o que se necesita para obtela é unha gran cantidade de turbinas impulsadas por vapor, semellantes ás que se utilizan nos altos fornos. Estas transportan o aire cunha forza practicamente ilimitada, *propulsándolo a mil oitocentos quilómetros horarios... ¡case a velocidade dunha bala de canón!.. De xeito tal que os nosos vehículos cos seus pasaxeiros efectúan a viaxe entre Boston e Liverpool en dúas horas e corenta minutos.
- ¡Mil oitocentos quilómetros por hora!- exclamei.
- Nin un menos. ¡E que consecuencias marabillosas despréndense de semellante media de velocidade! Como a hora de Liverpool está adiantada con respecto á nosa en catro horas e corenta minutos, un viaxeiro que salga de Boston ás 9, arribará a Liverpool ás 3,53 da tarde. Non é esta unha viaxe feita a toda velocidade? Correndo en sentido inverso, cara a estas latitudes, os nosos vehículos gáñanlle ao Sol máis de novecentos quilómetros por hora, coma se rubisen por unha corda movediza. Por exemplo, partindo de Liverpool ao medio día, o viaxeiro arribará a esta estación ás 9,34 da mañá... Ou sexa, máis cedo que cando saíu. ¡ha! ¡ha! Non me parece que alguén poida viaxar máis rapidamente que iso.
Eu non sabía que pensar. Seica estaba falando cun maniático?... Ou debía crer todas esas teorías fantásticas, a pesar da obxeccións que brotaban da miña mente?
- Moi ben, ¡así debe ser! –dixen-. Aceptarei que o viaxeiros poidan tomar esa ruta de tolos, e que vostede pode lograr esta velocidade incrible. Pero unha vez que a alcanzou, como fará para freala? ¡Cando chegue a unha parada todo voará en mil pedazos!
- ¡Non, de ningún xeito! -obxectou e coronel, encolléndose de ombreiros-. Entre os nosos tubos (un para irse, o outro para regresar a casa), alimentados consecuentemente por correntes de direccións contrarias, existe unha comunicación en cada xunta. Un escintileo eléctrico advírtenos cando un vehículo achégase; librado á súa sorte, o tren seguiría o seu curso debido á velocidade impresa, pero mediante o simple xiro dunha palanca, podemos accionar a corrente oposta de aire comprimido desde o tubo paralelo e, da pouco, reducir a nada o impacto final. Pero de que serven tantas explicacións? Non sería preferible unha demostración?
E sen agardar a miña resposta, o coronel oprimiu un relucente botón prateado que saía do costado dun dos tubos. Un panel deslizouse suavemente sobre as súas estrías, e a través da abertura así xerada, alcancei a distinguir unha fileira de asentos, en cada un dos cales cabían comodamente dúas persoas, lado a lado.
- ¡O vehículo! –exclamou o coronel-. ¡Entre!
Seguino sen opor a menor resistencia, e o panel volveu deslizarse detrás de nós, retomando a súa anterior posición. Á luz dunha lámpada eléctrica, que se proxectaba desde o teito, examinei minuciosamente o artefacto en que me achaba.Nada podía ser máis sinxelo: un longo cilindro, tapizado case con teima; de extremo a extremo dispúñanse cincuenta butacas en vinte e cinco fileiras paralelas. Unha válvula en cada extremo regulaba a presión atmosférica, de maneira que entraba aire respirable por unha banda, e polo outro se descargaba calquera exceso que superase a presión normal. Logo de perder uns minutos neste exame, gañoume a impaciencia:
- Ben –dixen-. É que non imos arrincar?
- Se non imos arrincar? –exclamou o coronel Pierce-. ¡Xa arrincamos!
Arrincado... sen a menor sacudida... como era posible?... Escoitei con suma atención, intentando detectar calquera son que puidese darme algunha evidencia.
¡Se en verdade arrincaramos... se o coronel non me había estado mentindo ao falarme dunha velocidade de mil oitocentos quilómetros por hora... xa debiamos estar lonxe de terra, nas profundidades do mar, xunto á inmensa ondada de crista espumosa por sobre as nosas cabezas; e ata nese mesmo instante, probablemente, confundindo ao tubo cunha serpe mariña monstruosa, de especie descoñecida, as baleas estarían batendo con furiosas rabexadas nosa longa prisión de ferro!
Pero non escoitei máis que un xordo rumor, provocado, sen dúbida, pola translación do noso vehículo. E afogado por un asombro incomparable, incapaz de crer na realidade de todo o que estaba ocorrendo, senteime en silencio, deixando que o tempo pasase.
Logo de case unha hora, unha sensación de frescura na fronte arrincoume de golpe do estado de somnolencia en que caera paulatinamente.
Alcei o brazo para tocarme a cara: estaba mollada.
Mollada? Por que estaba mollada? Seica o tubo cedera á presión da auga... unha presión que obrigadamente sería formidable, pois aumenta a razón dunha “atmosfera” por cada dez metros de profundidade?
Fun presa do pánico. Aterrorizado, quixen gritar... e atopeime no xardín da miña casa, asperxido xenerosamente pola violenta choiva que me espertou. Simplemente, quedoume durmido mentres lía o articulo dun xornalista norteamericano, referido aos extraordinarios proxectos do capitán Pierce... quen á súa vez, moito me temo, tamén fora soñado.
Sabes cal é o autor deste texto?

15 de decembro de 2010

Por mil millones de Dólares

Lembramos a obra que temos no apartado de lectura simultánea.

Ao final deste mes de Nadal, agardemos que todos a teñades rematada.

"Por mil millones de dólares" de Alberto Vázquez Figueroa.

Lee o blog do autor e descarga o libro de xeito gratuito: Por mil millones de dólares

14 de decembro de 2010

I+D+Libro

O panorama editorial galego está a vivir unha auténtica revolución. Desde que hai algo máis dun ano Xerais e Galaxia anunciasen o lanzamento das súas primeiras edicións electrónicas, están a se multiplicar as iniciativas que apostan pola integración das novas tecnoloxías a esta industria. Plataformas, redes sociais, servizos de publicación eletrónica e mesmo a reorganización do propio sector nun clúster amosan unha clara aposta pola profesionalización e unha vitalidade que ameaza con mudar o xeito en que concibimos o mundo das editoras no país.

A introdución do catálogo de Galaxia en Google Books. As primeiras edicións electrónicas desta editora e mais de Xerais. O nacemento da plataforma MeuBook, que integra tenda, servizos de edición e rede social sobre libros. A Creación do Clúster do Libro. Redelibros, outra rede social que incorporará en breve a súa propia tenda. Contos infantís de Galaxia para iPad e iPhone. Agrupados, todos estes feitos marcan ao longo do último ano a acelerada traxectoria do sector editorial galego de cara a integrar os novos soportes para á lectura e responder ao desafío dos contidos dixitais.

Proceso inevitable
Para Manuel Bragado, presidente da Asociación de Editores e director de Xerais, “achegámonos ao futuro, e non é un problema de elección, senón que é algo no que temos que estar presentes. Estase a facer un esforzo por non perder o ritmo que imprimen outro sistemas e mais o propio proceso de tránsito cara a edición dixital no que estamos inmersos”. Ánxela Chillón é a responsable do departamento dedicado á I+D na editorial Galaxia. Para ela, a incorporación ás novas tecnoloxías do sector “é algo ineludible e inevitable. Estamos obrigados a encarar este problema. A presenza dos contidos dixitais é cada vez maior en todos os ámbitos, e mundo do libro non vai ser alleo a isto”.

13 de decembro de 2010

¡En pé!

¡Irmáns! En pé, sereos,
a limpa frente erguida,
envoltos na brancura
da luz que cai de riba,
o corazón aberto
a toda verba amiga,
e nunha man a fouce
e noutra man a oliva,
arredor da bandeira azul e branca,
arredor da bandeira de Galicia,
cantémo-lo dereito
a libre nova vida!

Validos de treidores
a noite da Frouseira
á patria escravizaron
uns reises de Castela.
Comestas polo tempo,
xa afloxan as cadeas…
¡irmáns asoballados
de xentes extranxeiras,
ergámo-la bandeira azul e branca!
¡E ó pé da enseña da nazón galega
cantémo-lo dereito
a libertar a Terra!

¡Irmáns no amor á Suevia
de lexendaria historia,
¡en pé! ¡en pé dispostos
a non morrer sin loita!
¡O día do Medudio
con sangre quente e roxa
mercámo-lo dereito
a libre honrada chouza!
¡Xa está ó vento a bandeira azul e branca!
¡A oliva nunha man, a fouce noutra,
berremos alto e forte:
“A nosa terra é nosa!”

Quen é o autor?
En que obra aparece?
Quen fixo unha canción con esta letra?

12 de decembro de 2010

Adiviña

Vive na montaña,
dúas sílabas ten
e polos dous lados
o mesmo se le.


Libro recomendado:

Adiviñanceiro Popular Galego de José Luis Gárfer e Concha Fernández
(Edicións Xerais).

11 de decembro de 2010

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (VIII).

Gozaba dunha saúde que desafiaba a todas as enfermidades. Tiña uns sólidos músculos e carecía de nervios, da aparencia de nervios, moralmente falando, enténdese.
Tiña trinta anos, e a súa idade era á miña como quince é a vinte. Escusaráseme de indicar así que eu tiña corenta anos.
Conseil tiña tan só un defecto. Formalista empedernido, nunca se dirixía a min sen utilizar a terceira persoa, o que me irritaba bastante.
-Conseil! -repetín, mentres comezaba febrilmente a facer os meus preparativos de partida.
Certamente, eu estaba seguro dun mozo tan abnegado. Xeralmente non lle preguntaba eu nunca se lle conviña ou non seguirme nas miñas viaxes, pero esta vez tratábase dunha expedición que podía prolongarse indefinidamente, dunha empresa arriscada, en persecución dun animal capaz de botar a pique
a unha fragata coma se tratásese dunha casca de noz. Era para pensalo, mesmo para o home máis impasible do mundo. Que ía dicir Conseil?
-Conseil! -gritei por terceira vez.
Conseil apareceu.
-Chamábame o señor?
-Si, rapaz. Prepárame, prepárache. Partimos dentro de dúas horas.
-Como o señor guste -respondeu tranquilamente Conseil.
-Non hai un momento que perder. Mete no meu baúl todos os meus utensilios de viaxe, traxes, camisas, calcetíns, o máis que poidas, axiña!
-E as coleccións do señor? -lembrou Conseil.
-Ocuparémonos logo diso.
-Como! O arquiotherium, o hyracotherium, o oréodon, o queropótamo e as demais osamentas do señor!
-Deixarémolas no hotel.
-E o babirusa vivo do señor?
-Manterano durante a nosa ausencia. Vou ordenar que os envíen a Francia ao noso zoo.
-É que non regresamos a París?
-Si .... naturalmente... -respondín evasivamente-. Pero regresamos dando un rodeo.
-O rodeo que o señor queira.
-Oh!, pouca cousa. Un camiño un pouco menos directo, iso é todo. Viaxaremos a bordo do Abraham Lincoln.
-Como conveña ao señor -respondeu Conseil coa maior placidez.
-Sabes, amigo meu? Verás .... trátase do monstro, do famoso narval... Imos librar del aos mares... O autor dunha obra en dous volumes sobre os Misterios dos grandes fondos submarinos non podía subtraerse á expedicióin do comandante Farragut. Misión gloriosa, pero... tamén perigosa. Non se sabe onde nos levará isto... Eses animais poden ser moi caprichosos ... Pero iremos, de tódolos xeitos. Cun comandante que non coñece o medo.
-Eu farei o que faga o señor -dixo Conseil.
-Pénsao ben, pois non quero ocultarche que esta viaxe é un deses de cuxo retorno non se pode estar seguro.
-Como o señor guste.

10 de decembro de 2010

Premio do mes de outubro

O premio mensual consistente nun xogo de bolígrafo e chaveiro foi entregado no Centro Universitario de Riazor a José Manuel Andión pola súa colaboura nas dieferentres propostas do Club de Lectura Brigantium.
Animamos a todos a seguir participando, sexa a través dos comentarios ou no correo da Asociación.

9 de decembro de 2010

TALLER DE ESCRITURA CREATIVA "UN CUARTO PROPIO"

O Museo Unión Fenosa organiza un taller literario.

Só hai unha maneira de aprender a escribir: escribindo.
Tres meses é pouco tempo para aprender a escribir un conto, pero imos tentalo. Temos menos de vinte e catro horas de clases para compartir co resto dos participantes unha historia e convertela nun conto. Semana a semana, poremos en común os nosos avances e medos, tentaremos conseguir un método de traballo e descubrir cal é a diferenza entre unha redacción e un texto literario.
Para iso, avanzaremos paso a paso no proceso da escritura. Desde a idea até a primeira versión e a posterior reescritura. A maioría dos escritores toman estas decisións dunha forma intuitiva; nós tentaremos sistematizar o que a eles lles levou toda unha vida: o ensaio e erro, erro e volta a empezar, para que, unha vez aprendido, o que queira, poida saltarse as regras e, despois de tres meses de traballo, poida dicir que escribiu un conto.

Cada día repartirase un conto ao redor do cal virará a clase. Este conto será elixido o coordinador en función das dúbidas ou problemas detectados na clase anterior.

Á marxe das lecturas do taller, recoméndase a lectura do libro Un cuarto propio de Virginia Woolf.

DATAS E HORARIO

Todos os martes, desde o 11 de xaneiro até o 29 de marzo de 2011, de 19:00 a 21:00 h

PREZO DO CURSO

O prezo total do curso é de 120 euros, que se abonará en efectivo en tres prazos.

INSCRICIÓN E PAGO

Débese encher a folla de inscrición e entregar no momento de efectuar o pago en efectivo do primeiro prazo na recepción do Museo de Arte Contemporánea Gas Natural Fenosa, en horario de apertura ao público e antes do 8 de xaneiro de 2010.

PRAZAS LIMITADAS

8 de decembro de 2010

Día da Inmaculada

Hoxe é o día da Inmaculada. A dogma da Inmaculada Concepción é un artigo de fe do catolicismo que sostén a crenza en que María, nai de Jesús, a diferenza de todos os demais seres humanos, non foi alcanzada polo pecado orixinal senón que, desde o primeiro instante da súa concepción, é dicir, da súa ser persoal, estivo libre de todo pecado. Non debe confundirse esta doutrina coa da maternidade virginal de María, que sostén que Jesús foi concibido sen intervención de home e que María permaneceu virxe antes, durante e despois do embarazo.

A Ilustración que acompaña este post é o cadro da Inmaculada do Pazo de Mariñán.

7 de decembro de 2010

Curiosidade

Qué nome recibe o can negro e grande que sae do mar nas noites escuras ouveando e que é un aviso de morte?

6 de decembro de 2010

Día da Constitución

O Congreso dos Deputados celebrou hoxe luns o trixésimo segundo aniversario da aprobación en referendo da Constitución 1978 cun acto institucional ao que foron convidados todos os poderes do Estado e no que estiveron presentes todos os partidos con representación parlamentaria coa excepción de PNV, Esquerra Republicana (ERC), Iniciativa per Catalunya (ICV), Bloque Nacionalista Galego (BNG) e Nafarroa Bai.

A Constitución ou carta magna (do latín cum, con, e statuere, establecer) é a norma fundamental, escrita ou non, dun Estado soberano, establecida ou aceptada para rexelo. A constitución fixa os límites e define as relacións entre os poderes do Estado (poderes que, nos países occidentais modernos, defínense como poder lexislativo, executivo e xudicial) e destes cos seus cidadáns, establecendo así as bases para o seu goberno e para a organización das institucións en que tales poderes se asintan. Este documento busca garantir ao pobo os seus dereitos e liberdades.

Podes descargarte este libro especial premendo aqui.

5 de decembro de 2010

Adiviña

Gordo o teño,
mais o quixera,
que entre as pernas
non me coupera.

Libro recomendado:

Adiviñanceiro Popular Galego de José Luis Gárfer e Concha Fernández
(Edicións Xerais).

4 de decembro de 2010

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (VII).

3. Como o señor guste.
Tres segundos antes da recepción da carta de J. B. Hobson, estaba eu tan lonxe da idea de perseguir ao unicornio como a de buscar o paso do Noroeste. Tres segundos despois de ler a carta do honorable Secretario da Mariña, comprendera xa que a miña verdadeira vocación, o único fin da miña vida, era cazar a ese monstro inquietante e liberar del ao mundo.
Con todo, acababa de regresar dunha penosa viaxe e sentíame canso e ávido de repouso. A miña única aspiración era a de volver ao meu país, aos meus amigos e ao meu pequeno aloxamento do xardín de Plantas coas miñas queridas e preciosas coleccións. Pero nada puido reterme. Esquecino todo, fatigas, amigos, coleccións e aceptei sen máis reflexión a oferta do goberno americano.
«Ademais -pensei- todos os camiños levan a Europa e o unicornio será o bastante amable como para levarme cara ás costas de Francia. O digno animal deixarase atrapar nos mares de Europa, en aras da miña conveniencia persoal, e non quero deixar de levar polo menos medio metro da súa alabarda ao Museo de Historia Natural.»
Pero, mentres tanto, debía buscar ao narval polo norte do Pacífico, o que para regresar a Francia significaba tomar o camiño das antípodas.
- Conseil! -gritei, impaciente.
Conseil era o meu doméstico, un abnegado raparigo que me acompañaba en todas as miñas viaxes; un bo flamenco por quen sentía eu moito agarimo e ao que el correspondía sobradamente; un ser flemático por natureza, puntual por principio, cumpridor do seu deber por costume e pouco sensible ás sorpresas da vida. De gran habilidade manual, era moi apto para todo servizo. E a pesar do seu nome, xamais daba un consello, mesmo cando se lle pedía que o dese.
O rozamento continuo cos sabios do noso pequeno mundo do xardín de Plantas levara a Conseil a adquirir certos coñecementos. Tiña eu nel un especialista moi docto nas clasificacións da Historia Natural. Era capaz de percorrer cunha axilidade de acróbata toda a escala das ramificacións, dos grupos, das clases, das subclases, das ordes, das familias, dos xéneros, dos subxéneros, das especies e das variedades. Pero a súa ciencia limitábase a iso.
Clasificar, tal era o sentido da súa vida, e o seu saber detíñase aí. Moi versado na teoría da clasificación, estábao moi pouco na práctica, até o punto de que non era capaz de distinguir, así o creo, un cachalote dunha balea. E con todo, cuán digno e bo raparigo era!
Desde había dez anos, Conseil seguírame a todas partes onde me levase a ciencia. Xamais lle ouvin unha queixa ou un comentario sobre a duración ou a fatiga dunha viaxe, nin unha obxección a facer a súa maleta para un país calquera, xa fose a China ou o Congo, por remoto que fose. Púñase en camiño para un sitio ou outro sen facer a menor pregunta.

3 de decembro de 2010

Busca a resposta

Tal día como hoxe (3 de nadal) pero hai 155 anos os coruñeses festexaban algo na cidade.
Sabes que? 

2 de decembro de 2010

A bandeira Galega

A nosa bandeira non foi sempre como hoxe a contemplamos. Os galegos do pasado xuntáronse, ao pé doutro símbolo aparentemente distinto do actual pero que no fondo significaba o mesmo. Nas súas orixes, a bandeira galega foi branca ou vermella, indistintamente, cun escudo no centro.
Andando o tempo, a vermella foi converténdose nos distintos pendóns que representan aos concellos. A color branca tivo máis fortuna, como habemos ir vendo.
Era o ano 1809. Galicia e España enteira estaba en guerra cos franceses. Un grupo de mozos da Universidade de Santiago decidiu intervir tamén na loita co nome de Batallón Literario. Decididos a combater en terras galegas ao invasor francés, querían ter presente a Galicia dunha maneira ben visible e clara – ante eles mesmos e ante os ocupadores - de tal modo que os franceses se decatasen de que estaban en loita cos galegos.
Branca foi tamén sen dúbida a bandeira que no ano 1846 se alzou desde Galicia contra a opresión do goberno centralista e en favor da dignidade dos galegos. Semella verdadeiro milagre que a enseña daquel colectivo de civís e militares sublevados non quedase tinguida co sangue dos brutais fusilamentos, pois os valentes galegos que á sazón se levantaron só polo ben da terra tiveron final tráxico na vila coruñesa de Carral.
Para o recordo érguese alí en testemuña desa data o Monumento aos Mártires.
¿Cal foi a causa de que a bandeira branca se impregnase da cor azul do ceo? Non se sabe con certeza de onde procede a franxa celeste que exhibe a nosa enseña. Quizais que sexa evocación do mar, do ronsel sobre o océano da grande travesía emigratoria. Ou mais probablemente da bandeira da Comandancia de Mariña da Coruña, chegada un día ás mans dos emigrados e asumida por eles coa galega. E quizais tamén como influencia do azul presente en distintas bandeiras dos países de América cos que estaban en contacto. Sen que debamos descartar tampouco, en fin, certos motivos e matices azulados que figuraban e figuran nalgúns pendóns galegos.
Cando en 1908 morre na Habana Manuel Curros Enríquez, xa a enseña azul e branca tremeceu no vento desde os centros galegos e incluso non galegos. Despois, acompañou ó egrexio finado a través do mar na súa volta definitiva á Terra, para arroupalo no campo santo coruñés de San Amaro.
A nosa bandeira quedaba, pois, fixada tal como a vemos hoxe. Así a levantarán as Irmandades da Fala, o Grupo Nós e o Partido Galeguista.

1 de decembro de 2010

Empezou o mes do Nadal

Empezou o Nadal

A época en que Palaestra organiza dende hai moitos anos as súas "Xornadas Lúdicas".

O Nadal é unha das festas máis antigas da humanidade. Era en realidade a festa do sol, o solsticio de inverno (21-22 de decembro), cando os días comezan a medrar e a recuperar terreo con respecto á noite. Estaba tamén moi relacionada co lume e a súa simboloxía. Pero isto acontecía en case tódalas culturas do mundo, non só na cristiá. No século IV o cristianismo adoptou a data do 25 de decembro para conmemorar o nacemento de Xesús Cristo aproveitando esas celebracións pagás.

Permanece atento ás páxinas e correo de Palaestra porque non tardaremos en publicar o calendario das Xornadas Lúdicas.

E como xa é día 1, lembramos que tes neste blog moitos temas en que participar, respostando a preguntas formuladas nos diferentes apartados.

Adiviñas e outros

Xogos

Participa e entra nos sorteos dos agasallos mensuais e no regalo final dun lector de libros electrónicos.

30 de novembro de 2010

Ide tomar nove ondas...

A que mito ou rito fai referencia o seguinte cantar?

"Ide tomar nove ondas
antes de que saia o día
e levaredes convosco
as nove follas de oliva."

29 de novembro de 2010

O libro galego será o sector no que menos incidencia terán os recortes xeralizados derivados da crise

O libro será o sector no que «menos incidencia» van ter os «xeralizados recortes que a crise trae consigo», sinalou ista semana na inauguración do sexto simposio sobre fomento da lectura, organizado pola Asociación Galega de Editores, o director xeral de Promoción e Difusión da Cultura, Francisco López. Este situou o traballo da Xunta de Galicia no plano orzamentario, intentando «asentar políticas estables e continuadas de animación; e novas adquisicións de libros e publicacións electrónicas acompañadas dun esforzo pola súa difusión».
O director xeral referiuse á Biblioteca da Cidade da Cultura, e aseverou que «é xa unha realidade que pronto poderemos ver desenvolta con todos os seus fondos e servizos», e que «pode e debe tamén xogar un importante papel na difusión do libro galego e da nosa lingua, na axuda á rede de bibliotecas e á promoción da lectura».
Un total de 80 profesionais do sector deronse cita arredor do sexto Simposio Fomento da lectura: unha fronteira para o libro , que se celebrou no Centro Social Caixanova de Santiago. Un deles, Manuel Bragado, de Edicións Xerais de Galicia, resumía o obxectivo deste en «coñecer as experiencias que arredor do fomento da lectura se están levando a cabo na península Ibérica, fundamentalmente nos ámbitos escolares e no das administracións públicas; así como outras experiencias arredor dun novo fenómeno como é o do voluntariado da lectura, a promoción do hábito desde as universidades, e ese espazo de cambio de mudanza do soporte do libro, así como o propio modelo de lectura». Manuel Bragado considera que todo tempo de crise, como o que se vive actualmente, «é un tempo de oportunidade para a lectura».

28 de novembro de 2010

Adiviña

Cal é? Cal é?
O que non o adiviña ben burro é.


Libro recomendado:
Adiviñanceiro Popular Galego de José Luis Gárfer e Concha Fernández
(Edicións Xerais).

27 de novembro de 2010

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (VI).

Nestas circunstancias, non se sabía onde dirixir a fragata, armada para unha larga campaña e provista de formidables aparellos de pesca. A impaciencia crecía cando, o 3 de xullo, avisaron de que un vapor da liña de San Francisco a Shangai voltara a ver ao animal tres semanas antes, nos mares septentrionais do Pacífico.
Grande foi a emoción causada pola nova. Non se concederon nin vinte e catro horas de prazo ao comandante Farragut. Os seus víveres estaban a bordo. Os seus pañois desbordaban de carbón. A tripulación contratada estaba ao completo. Non tivera máis que acender o lume, quentar e saír. Non se lle perdoaría unha media xornada de retraso. O comandante Farragut non desexaba outra cosa que partir.
Tres horas antes de que o Abraham Lincoln zarpase do peirao de Brooklyn, recibín unha carta redactada nestes términos:
«Sr. Aronnax,
Profesor do Museo de París.
Fifth Avenue Hotel,
New York.
Estimado señor: Se desexa vostede unirse á expedición do Abraham Lincoln, o goberno da Unión vería con agrado que Francia estivese representada por vostede nesta empresa. O comandante Farragut ten un camarote ao seu dispor.
Moi cordialmente saúda
J. B. Hobson,
Secretario da Mariña.»

26 de novembro de 2010

De quen é este texto?

Este o inicio dunha obra.
De cal?

- En Marte hai pouca delincuencia - observou o inspector Rawlings con tristeza -. En realidade, este é o motivo principal de que regrese ao Yard. De quedarme aquí máis tempo, perdería toda a miña práctica.

Estabamos sentados no salón do observatorio principal do espacioporto de Phobos, mirando as gretas *resecas polo sol da diminuta lúa de Marte. O foguete transbordador que nos trouxo desde Marte marcharase dez minutos antes e agora iniciaba a longa caída cara ao globo cor ocre que colgaba entre as estrelas. Media hora máis tarde, subiriamos á nave espacial en dirección á Terra..., planeta no que a maioría de pasaxeiros nunca puxeran os pés, aínda que aínda o chamaban «a súa patria»

- Ao mesmo tempo - continuou o inspector -, de cando en vez preséntase un caso que presta interese á vida. Vostede, señor Maccar, é tratante en arte, e estou seguro que oiría falar do ocorrido na Cidade do Meridiano fai un par de meses.

- Non creo - dixo o individuo gordiño e de faz olivácea ao que tomara por outro turista de regreso.

Polo visto, o inspector xa examinara a lista de pasaxeiros; pregunteime que sabería de min e tratei de tranquilizar a miña conciencia, dicíndome que estaba razoablemente limpa. Á fin e ao cabo, todo o mundo pasaba algo de contrabando pola aduana de Marte...

- A cousa acalouse - proseguiu o inspector -, pero hai asuntos que non poden manterse en segredo longo tempo. Ben, un ladrón de xoias da Terra intentou roubar do Museo de Meridiano o maior dos tesouros... a Deusa Sirena.

- ¡Iso é absurdo! - obxectei -. Naturalmente, non ten prezo... pero non é máis que un pedazo de roca arenisca. O mesmo poderían querer roubar A Mona Lisa.

- Iso xa ocorreu tamén - sorriu sen alegría o inspector -. E talvez o motivo fose o mesmo. Hai coleccionistas que pagarían unha fortuna por tal obxecto, aínda que só fose para contemplalo en segredo. Non está dacordo, señor Maccar?

- Moi certo - asegurou o experto en arte -. Na miña profesión, achamos a toda clase de chiflados.

25 de novembro de 2010

Consellos para escribir (e III)

7º- Usa adxectivos e adverbios con moderación:

A partir dunha falsa idea de que o literario é o recargado, barroco e rechamante, téndese a tratar de imitar cunha linguaxe que soa a “Literario“ aos grandes autores. Evita tamén, sempre que sexa posible, a anteposición de adxectivos aos substantivos.

8º- Escribe con palabras sinxelas:

Para contar ben unha historia non é preciso acudir a palabras inusuais nin altisonantes, se non á naturalidade. Pregúnta: Falan os personaxes da vida real como lles fas falar a túa aos teus personaxes dentro do texto?

9º- Usa substantivos concretos:

Non se trata de facer teses filosóficas sobre a sociedade, a guerra, ou o amor, senón de contar historias imaxinarias pero concretas, empezando polos nomes propios dos personaxes, locais, rúas e cidades. En lugar de árbore, escribe piñeiro ou bidueiro. No canto de coche escribe a marca e modelo.

10º- Fai que a túa historia teña detalles e movemento:

Un conto case sempre debe “Contar algo” (Unha historia, un conflito, unha escena, un suceso). Fai que ocorran “cousas” (Non necesariamente traxedias), e que os seus personaxes se movan e fagan xestos. Describe usando todos os sentidos (Vista, oído, olfacto...). Nos detalles pequenos, visuais e tanxibles está moitas veces a maxia dunha escena ben descrita que atrapa aos lectores.

11º- Revisa todo cando termines:

Corrixe, modifica, tacha o innecesario, engade detalles e unifica o texto.

24 de novembro de 2010

Xogos

Imaxinemos que un globo de 3,4 de diámetro metros fai unha sombra na terra e temos tamén un balón que mide 34 centímetros e queremos que faga unha sombra de igoal tamaño. A que altura teríamos que colocar o balón para que faga unha sombra igoal de tamaño que o globo?

23 de novembro de 2010

Contos en galego para o iPhone

Editorial Galaxia presentou no Foro Internacional dos Contidos Dixitais de Madrid, os primeiros cinco contos en galego preparados para ser descargados como aplicación para iPad e iPhone. Esta iniciativa, pioneira dentro da edición galega, insírese dentro do proxecto ContoPlanet froito da colaboración entre Editorial Galaxia e a tamén galega Perro Verde Films, coa colaboración tecnolóxica de Milrayas.

Dende a tenda de Apple Store poderán descargarse os contos, con posibilidade de personalización, en galego, castelán e inglés, Puag, que noxo! e Un can no piso!, de Fina Casalderrey (ilustrados por Xan López Domínguez e Kristina Sabaite), Quen son?, de Alicia Borrás (con ilustracións de Andrés Meixide), Voces na lagoa do espantallo!, de Xan López Domínguez e Conto para non comer, de Oli (tamén ilustrado por Andrés Meixide). Durante un tempo promocional, Puag, que noxo! poderá descargarse de balde.

Unha vez que o usuario acceda á librería de ContoPlanet na tenda de Apple, atopará as cubertas de cinco libros da colección Árbore de Galaxia para escoller cal quere descargarse. A partir de aí, o entorno dixital, intuitivo e táctil, pasa a ser protagonista nun produto que permite comentar dende o primeiro instante as sensacións, a un só toque de dedo, nas principais redes sociais (facebook, twitter,...) así como recomendacións a través de email. Existirá tamén a posibilidade de acceder ao catálogo da editorial para mercar o libro físico.

22 de novembro de 2010

Palestra era o nome orixinal do Palmeiras

O coñecido Palmeiras, club de fútbol de Sao Paulo, tivo como nome orixinal o de Palestra. A comezos do século XX, mozos italianos decidiron fundar o club co principal obxectivo de formar un equipo de fútbol que representase á enorme colonia italiana ante os equipos da elite paulista. Había pouco máis de tres décadas que Italia se reunificara, feito que non quedou moi claro para a inmensa maioría dos que xa estaban aquí.

Existían diversos clubs de italianos, pero cada un representaba unha provincia italiana ou se destinaban a outras actividades distintas ao fútbol, entón incipiente, pero que contaba con moitos practicantes e admiradores.

Tras algunhas reunións, o 26 de agosto de 1914, no Salón Alambra, fundouse un club deportivo para todos os italianos, o cal se nomeou Palestra Italia.

21 de novembro de 2010

Adiviña

Que cousa é cousa
que anda e anda
e nunca chega
a súa casa.

Libro recomendado:
Adiviñanceiro Popular Galego de José Luis Gárfer e Concha Fernández
(Edicións Xerais).

20 de novembro de 2010

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (V).

As calurosas polémicas suscitadas polo meu articulo déronlle unha grande repercusión. As miñas teses congregaron a un bo número de partidarios, o que se explica polo feito de que a solución que propoñía deixaba libre curso á imaxinación. O espíritu humano é moi proclive ás grandiosas concepcións de seres sobrenaturais. E o mar é precisamente o seu mellor vehículo, o único medio no que poden producirse e desenvolverse eses xigantes, ante os que os maiores dos animais terrestres, elefantes ou rinocerontes, non son máis que uns ananos. As masas líquidas transportan as maiores especies coñecidas de mamiferos, e quizá ocultan moluscos de tamaños incomparables e crustáceos terroríficos, como poderían ser langostas de cen metros ou cangrexos de duascentas toneladas.

Por qué non? Antigamente, os animais terrestres, contemporáneos das épocas xeolóxicas, os cadrúpedos, os catrománs, os reptís, os paxaros, alcanzaban unhas proporcións xigantescas. O Creador os tivera lanzado a un molde colosal que o tempo foi reducindo pouco a pouco. Por qué o mar, nas súas ignoradas profundidades, non tivera podido conservar esas grandes mostras da vida doutra idade, posto que non cambia nunca, ao contrario que o núcleo terrestre sometido a un cambio incesante? Por qué non podería conservar o mar en su seno as últimas variedades de aquelas especies titánicas, cuxos anos son séculos e os séculos milenios?

Mais estou deixándome levar por pantasmagorías que non me é posible xa sustentar. Basta xa de estas quimeras que o tempo transformou para min en realidades terribles! O repito, a opinión quedou fixada no que se refire á natureza do fenómeno e o público admitiu sen máis discusión a existencia dun ser prodixioso que non tiña nada en común coas fabulosas serpentes de mar.

Mais fronte aos que viron nisto un problema puramente científico por resolver, outros, máis positivos, sobre todo en América e en Inglaterra, preocupáronse de purgar ao océano do temible monstro, a fin de asegurar as comunicacións marítimas. As publicacións especializadas en temas industriais e comerciais trataron a cuestión principalmente dende este punto de vista. A Shippenx and Mercantile Gazette, o Lloyd, o Paquebot, A Revue Maritime et Coloniale, todas as publicacións periódicas nas que estaban representados os intereses das compañías de seguros, que ameazaban xa coa suba das tarifas das súas pólizas, coincidiron nese punto.

Xa pronunciada a opinión pública, foron os Estados da Unión os primeiros en decidirse a tomar medidas prácticas. En New York fixeron preparativos para emprender unha expedición en persecución do narval. Unha fragata moi rápida, a Abraham Lincoln, foi equipada para facerse ao mar coa maior brevidade. Abríronse os arsenais ao comandante Farragut, quen acelerou o armamento da súa fragata.

Mais como acostuma acontecer, bastou que se tivera tomado a decisión de perseguir ao monstro para que este non reaparecera máis. Ninguén volveu escoitar falar del durante dous meses. Ningún barco atopouno no seu derroteiro. Se podía dicir que o unicornio coñecía a conspiración que se estaba tramando contra el. Se tivera falado tanto del e ata polo cable transatlántico! Os bromistas pretendían que o astuto monstro tivera interceptado ao paso algún telegrama a el referido e que obraba en consecuencia.

19 de novembro de 2010

Mañán día 20 é o Día Internacional do Neno

O día 20 de novembro quedou institucionalizado como Día Internacional
dos Dereitos do Neno, ou Día Universal da Infancia. É unha data que nos fai lembrar que un neno non é soamente un ser fráxil que necesita que se lle protexa, senón tamén unha persoa que ten dereito a ser educado, coidado e protexido alá onde nacese.

É máis, un neno é unha persoa que ten o dereito a divertirse, a aprender e a expresarse. Todos teñen dereito de ir á escola, a recibir coidados médicos e a alimentarse para garantir o seu desenvolvemento en todos os aspectos.

"Convir" significa estar de acordo acerca de algo e tomar unha responsabilidade ante o que se convén". A Convención dos Dereitos do Neno é un conxunto de normas acordadas que deben respectar todos os países que a asinaron e ratificaron.

Adoptada pola Asemblea Xeral das Nacións Unidas o 20 de novembro de 1989, os artigos desta Convención propoñen novos achegues aos contidos na Declaración dos Dereitos do Neno de 1959, e fundamentalmente avanza no aspecto xurídico, ao facer aos Estados asinantes "xuridicamente" responsables do seu cumprimento.

18 de novembro de 2010

Consellos para escribir (II)

4º- Non cambies os tempos verbais.

Se pasas do pasado ao presente sen darche conta diso, cometes un erro. Do mesmo xeito que no caso anterior, o salto ao presente nun momento de máxima acción debe ser evitado.

5º- Non utilices unha linguaxe telegráfico:
Describe o espazo, as conversas, os xestos e as accións cunha certa lóxica e extensión. Non sexas preguizoso. A idea está no teu cerebro, así que pon todos os detalles que poidas.

6º- Evita no posible o abuso de puntos suspensivos e exclamacións:
Isto non é un cómic. Na linguaxe oral coloquial teñen un uso fundamental e axudan á comunicación, pero nos textos escritos, os ruidos, por exemplo, deben ser descritos a través dos seus efectos. No canto de escribir: “Crash!".

17 de novembro de 2010

Xogos

Lembrades a Xoan e Fran de hai tres semanas?
Que pregunta lle farías ti a eses dous para saber cal é o que sempre minte e cal di a verdade?

16 de novembro de 2010

Día da Tolerancia

O 12 de decembro de 1996, a Asemblea Xeral da ONU convidou aos Estados Membros a que o 16 de novembro de cada ano observasen o Día Internacional para a Tolerancia con actividades dirixidas tanto aos centros de ensino como ao público en xeral (resolución 51/95). Esta resolución aprobouse tras a celebración en 1995 do Ano das Nacións Unidas para a Tolerancia, proclamado pola Asemblea en 1993 (resolución 48/126), por iniciativa da Conferencia Xeral da UNESCO; o 16 de novembro de 1995, os Estados membros da UNESCO aprobaran a Declaración de Principios sobre a Tolerancia e o Plan de Acción de Seguimento do Ano.

No Documento Final do Cume Mundial 2005 (A/RES/60/1), os Xefes de Estado e de Goberno reafirman o seu compromiso de fomentar o benestar, a liberdade e o progreso dos seres humanos en todas partes, así como de alentar a tolerancia, o respecto, o diálogo e a cooperación entre diferentes culturas, civilizacións e pobos.

15 de novembro de 2010

Crean unha rede social galega adicada aos libros

Un novo espazo en internet está en marcha. Trátase de redelibros.com, un concepto moi ambicioso que busca ser unha rede orientada a literatura, fundamentalmente galega, en colaboración con librerías e editoriais.
Colocarán unha amplia base de libros, case de un millón de títulos aberta á consulta por internet.
Os seus creadores agardan facer deste xeito unha contribución á difusión do libro en papel ou electrónico.
Para visitalos preme aqui.

14 de novembro de 2010

Pregunta

Queremos saber cal é o libro (e o autor) onde aparece o seguinte texto:

...
Nunca te entregues ni te apartes
junto al camino, nunca digas
no puedo más y aquí me quedo.

La vida es bella, tú verás
como a pesar de los pesares
tendrás amor, tendrás amigos.
...

13 de novembro de 2010

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (IV).

Tras as investigacións efectuadas en Inglaterra, en Francia, en Rusia, en Prusia, en España, en Italia, en América e mesmo en Turquía, houbo de rexeitarse definitivamente a hipótese dun monitor submariño.

Elo sacou de novo a relucir a idea do monstro, pese ás incesantes burlas con que o trataba a prensa, e, por ese camiño, as imaxinacións quentes deixaronse invadir por as máis absurdas fantasmagorías dunha fantástica ictiología.

Á miña chegada a New York, varias persoas me tiveran feito o honor de consultarme sobre o fenómeno en cuestión. Tivera publicado eu en Francia unha obra, en dous tomos, titulada Os misterios dos grandes fondos submariños, que tivera atopado unha excelente acollida no mundo centífico. Ese libro facía de min un especialista nese dominio, bastante escuro, da Historia Natural.

Solicitada a miña opinión, pecheime nunha absoluta negativa mentres puiden rexeitar a realidade do feito. Mais pronto, arrodeado, vinme na obriga de explicarme categóricamente. «O honorable Pierre Aronnax, profesor do Museo de París», foi conminado polo New York Herald a formular unha opinión.

Tiven que facelo. Non pudendo xa calar por máis tempo, falei. Analicei a cuestión dende todos os puntos de vista, política e centíficamente. Do moi denso artículo que publiquei no número do 30 de abril, poño a continuación un extracto.

«Así pois -decía eu-, tras examinar unha por unha as diversas hipótese posibles e rexeitado calquera outra suposición, necesario é admitir a existencia dun animal mariño dunha extraordinaria potencia.
As grandes profundidades do océano nos son totalmente descoñecidas. A sonda non puido alcanzalas. Qué hai neses lonxanos abismos? Qué seres os habitan? Qué seres poden vivir a doce ou quince millas por embaixo da superficie das augas? Cómo son os organismos deses animais?
A penas pode conxeturarse.
A solución do problema que me consultan pode revestir a forma do dilema. Ou ben coñecemos todas as variedades de seres que viven no noso planeta ou ben non as coñecemos. Se non as coñecemos todas, si a Natureza ten aínda secretos para nosoutros en ictiología, nada máis aceptable que admitir a existencia de peces ou de cetáceos, de especies ou mesmo de xéneiros novos, dunha organización esencialmente adaptada aos grandes fondos, que habitan as capas inaccesibles á sonda, e aos que un acontecemento calquera, unha fantasía, un capricho se se quere, lévalles a longos intervalos ao nivel superior do océano.
Se, polo contra, coñecemos todas as especies vivas, haberá que buscar necesariamente ao animal en cuestión entre os seres mariños xa catalogados, e neste caso eu me indinaría a admitir a existencia dun narval xigantesco.
O narval vulgar ou unicornio mariño alcanza a cotío unha lonxitude de sesenta pes. Quintuplíquese, decuplíquese esa dimensión, outórguese a ese cetáceo unha forza proporcional ao seu tamaño, auméntense as súas armas ofensivas e se obterá o animal desexado, o que reunirá as proporcións estimadas polos oficiais do Shannon, o instrumento esixido pola perforación do Scotia e a potencia necesaria para cortar o casco dun vapor.
En efecto, o narval está armado dunha especie de espada de marfil, dunha alabarda, segundo a expresión dalgúns naturalistas. Trátase dun dente que ten a dureza do aceiro. Tense atopado algúns destes dentes cravados no corpo das baleas ás que o narval ataca sempre con eficacia. Outros foron arrancados, non sen esforzo, dos cascos dos buques, atravesados de parte a parte, como unha barrena fura un tonel. O Museo da Facultade de Medicina de París posúe unha destas defensas que mide dous metros vintecinco centímetros de lonxitude e cuarenta e oito centímetros de anchura na base. Pois ben, supóñase esa arma dez veces máis forte, e o animal, dez veces máis potente, lánceselle cunha velocidade de vinte millas por hora, multiplíquese a súa masa pola súa velocidade e obterase un choque capaz de producir a catástrofe requerida.
En consecuencia, e ata dispoñer de máis amplas informacións, eu decántome por un unicornio mariño de dimensións colosais, armado non xa dunha alabarda, sino dun verdadeiro espolón como as fragatas acorazadas o os “rams” de guerra, dos que parece ter á vez a masa e a potencia motriz.
Así podería explicarse este fenómeno inexplicable, a menos que non haxa nada, a pesar do que se ten entrevisto, visto, sentido e notado, o que tamén é posible.»
Estas últimas palabras eran unha cobardía por mi parte, mais eu debía cubrir ata certo punto a miña dignidade de profesor e protexerme do ridículo evitando facer rir aos americanos, que cando rin o fan con ganas. Con esas palabras creaba unha escapatoria, mais, no fondo, eu admitía a existencia do «monstro».