Autores de ciencia ficción

A relativamente simple cuestión de cal é o escritor de ciencia ficción que utilizou máis pseudónimos non ten fácil resposta. Hanse de ter en conta os nomes literarios compartidos en colaboracións, os pseudónimos aplicados polas editoriais e os alias usados fóra da novelística. Certamente, entre os que gozan das maiores honras atópanse John Russell Fearn, E. C. Tubb, Henry Kuttner, R. Lionel Fanthorpe e Robert Silverberg. E entre todos eles, Silverberg figura como o máis fecundo.
      

Nacido en Brooklyn a principios de 1935, Silverberg tiña dezaoito anos cando efectuou a súa presentación profesional nunha sección de crítica incluída en Science Fiction Adventures (decembro de 1953). Ao mes seguinte, vendeu o seu primeiro relato a Nebula. Gorgon Planet (Planeta de Gorgonas) era unha xenuína áventura, desenvolvida nun mundo de criaturas mitolóxicas. A partir de entón, o número das súas obras aumentou de maneira vertixinosa. Basta con examinar unha relación das súas obras para comprobar a súa incrible produción só na década que nos ocupa.
      

Vale a pena facer un alto para lembrar os pseudónimos do devandito autor, dous deles concretamente. O seu máis importante pseudónimo individual na ciencia ficción foi Calvin Knox, nome suxerido por Robert Lowndes, por ser de orixe de maneira total protestante, xa que Judith Merril asegurara a Silverberg que non conseguiría publicar as súas obras usando o seu apelido xudeu. De modo que Silverberg adoptou devandito pseudónimo. Con todo, ao presentar os seus relatos, asinounos como Calvin M. Knox. A Lowndes compraceulle ver aceptada a súa suxestión, pero, intrigado, preguntou posteriormente a Silverberg:

-Que significa esa M?
-Moisés -replicou o escritor-. Non quixen resignarme por completo.
     

 Apócrifa ou non, trátase dunha boa anécdota. Existe outra relacionada coa firma Ivar Jorgensen (ou Jorgenson, como apareceu algunhas veces). Viuse por primeira vez no Fantastic Adventures de xuño de 1951, ao pé da novela principal, Whom the Gods Would Slay (A quen matarían os deuses). 
      

A partir de entón, foi utilizado con regularidade nas revistas de Ziff-Davis. Nos seus días de activo afeccionado á ciencia ficción, Silverberg admitiu o seu gusto polos relatos de Jorgensen. Chegouse a saber que Jorgensen non era senón un máis entre os pseudónimos domésticos inventados por Ziff-Davis, e nunca se aclarou de forma satisfactoria a que autores encubría, aínda que Paul Fairman foi, sen dúbida, o responsable de moitas das narracións. Inevitablemente, dada a abraiante produción de Silverberg, Fairman, por entón director de Amazing, aplicou o apelido Jorgensen a diversos relatos de Bob. O que conduciu ao absurdo de que Silverberg, admirador de Jorgensen na súa adolescencia, acabase converténdose nel.
      

O seguinte relato publicouse por primeira vez co pseudónimo de Jorgensen, aínda que, ao ser reeditado por New Worlds en maio de 1960, atribuíuse a súa paternidade a Robert Silverberg.

...

Libertade de prensa

En 1993, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas declarou o 3 de maio de cada ano como Xornada Mundial pola Liberdade de Prensa, a pesar de que numerosos estados afiliados quebrantan esta liberdade día tras día. Kofi Annan, secretario xeral da ONU, expuxo á Asociación Mundial de Xornais a súa opinión sobre a loita pola liberdade de prensa.

Kofi Annan afirmou que o concepto de Novo Orden Mundial da información, que "deu lugar a moitos malentendidos", quedou paralizado hai tempo. Para acabar coa tiranía, a opresión e o abuso de poder, a mellor inversión é a información. Un cidadán ben informado coñece os seus dereitos e sabe defenderse, proclama Kofi Annan, quen non obstante recorda que en moitos países do mundo aínda falta a calidade de vida mínima para que os cidadáns poidan plantexarse o seu dereito á libre circulación de información.

Hai anos celebrouse un importante congreso en Windhoek, Namibia, que conduciu á Declaración Windhoek para unha Prensa Africana Independente e Pluralista. Á súa opinión, cal foi a evolución da liberdade de prensa en África durante estes sete anos?

Wole Soyinka díxonos que consideraba perverso que a comunidade internacional aplaudira a Nigeria pola súa intervención en favor da democracia en Sierra Leona, sendo un dos peores rexímenes africanos en canto concerne á liberdade de expresión. Vostede que opina?

Si, ata certo punto creo que ten razón. Por outra banda, sempre afirmei que se o goberno nixeriano se aliaba con outros gobernos da rexión co propósito de restaurar a democracia, reafirmando que a única base legítima de autoridade é a vontade do pobo, chegaría o momento no cal os nixerianos se preguntarían: "E cando nos van tratar a nós da mesma maneira?"

As nacións democráticas criticaron o concepto do Novo Orden Mundial da Información por poñer a información incondicionalmente ao servizo dos gobernos.

"A PRENSA É IMPORTANTE CANDO DENUNCIA, PERO TAMÉN PODE FACER UNHA LABOR DE PREVENCIÓN. O MUNDO MEDIÁTICO SOE ACUDIR AO ESCENARIO CANDO SE DERRAMOU SANGUE E REGRESAR A CASA TRAS CONTAR O CONTO. PERO OS MEDIOS PODEN CONTRIBUIR A OBRIGAR ÁS AUTORIDADES A REACCIONAR ANTES DO CONFLITO"

Como reacciona o secretario xeral da ONU cada vez que se enteira de que un xornalista foi asasinado ou encarcerado en algunha parte do mundo?

A perda de vidas, tanto de xornalistas como de calquera individuo, é unha tragedia que me consterna profundamente. Non é posible a existencia dunha sociedade verdadeiramente libre e democrática sen unha prensa libre. As tecnoloxías, como Internet,

Inicio de DESDE LUGARES SOMBRÍOS

Desde Lugares Sombríos
 
Richard Matheson

O doutor Jennings virou cara ao bordo e as rodas da súa Jaguar levantaron unha onda de barro. Pisou con forza o freo, sacou a chave coa man esquerda mentres coa dereita tenteou en busca do maletín que tiña ao seu lado. Un instante despois achábase na rúa esperando un oco no tráfico polo que poder cruzar. 
Alzou a mirada cara ás xanelas do apartamento de Peter Lang. Estaría ben Patricia? Soara asustada por teléfono... trémula, próxima ao pánico. Jennings baixou os ollos e engurrou o ceño ante a fileira de coches que non deixaban de pasar. Logo, cando se produciu un oco na procesión, lanzouse á carreira. 
A porta de cristal pechouse automaticamente ás súas costas mentres atravesaba o vestíbulo. Pai, dáche présa! Por favor! Non se que facer con el! A voz sobrecogida de Patricia reverberó na súa mente. Entrou no ascensor e apertou o botón do décimo piso. Non podo contarcho por teléfono! Tes que vir! Jennings tiña a vista cravada diante sen ver nada, alleo ao rumoreo das portas ao pecharse. 
Certamente, a relación de tres meses de Patricia con Lang fora problemática. Aínda así, non sentiría xustificado para pedirlle que a rompese. 
A Lang non se lle podía clasificar entre os ricos ociosos. Certo, xamais tivera que enfrontarse a un traballo nos seus vinte e sete anos de vida. Pero non era indolente ou inútil. Era un dos cazadores máis importantes do mundo, e movíase no mundo que elixira con elegante autoridade. E a pesar do seu aire xactancioso, nel había unha vea de humor sempre disposta a manifestarse e un sentido básico da xustiza. Pero o máis importante era que parecía amar moito a Patricia. 
Con todo, este problema, fose cal for, xurdira mentres o doutor achábase fóra. 

...

Aforismos de Leonardo

562.- Descendan daquela as ruínas dalgunhas montañas até a profundidade dalgún val, converténdose en represa da auga desbordada do río que por el corre, a cal represa rompa, deixando pasar en ondas enormes o caudal do río, que irá golpear e destruír os muros das cidades e granxas do val. As ruínas dos altos edificios de tales cidades, levantarán gran rebumbio, mentres a auga subirá en forma de fume ou de revoltos nuboeiros, que chocarán contra a choiva descendente. 

Defensor do Lector

Nun artigo de hai anos sobre o papel e responsabilidades do Defensor do Lector nos xornais españoles, recoñecese que os lectores cuestionan a autonomía e independencia do cargo. Os críticos acusan ao Defensor de ser máis defensor do xornalista que do lector ou de ser demasiado condescendente cos erros cometidos polos xornalistas. Así un lector considera que o Defensor debe ser independente do xornal e non ser xornalista para evitar conflitos de interese.

O artigo esclarece que o Defensor do Lector non é o mesmo que un representante de servizo ao cliente nos sectores comerciais ou financeiros. Está estritamente implicado no contido e calidade dos artigos de noticias, actuando como representante do lector en lugar de ser un cliente, usuario ou comprador. O Defensor debe guiarse polos principios e normas do xornalismo e non só pola máxima comercial de que o cliente ten sempre a razón.

O artigo sinala que o non é un director, senón un investigador que examina as queixas dos lectores sobre neglixencias xornalísticas, non sobre mala fe. Tales queixas normalmente non son suficientemente graves para xustificar o despedimento dun xornalista, pero poden ser útiles para animalos a seren máis coidadosos no seu traballo. O artigo conclúe que, para garantir a independencia e imparcialidade, o Defensor do Lector debe ter un mandato definido e completa autonomía da dirección do xornal.

Martes de Xadrez

E hoxe de novo Martes de Xadrez.

Ás 19,00 no Centro Comercial Los Rosales.

Podes vir a coñecer o noso xogo.

Historia persoal

En “Una historia personal”, Katharine Graham conta as súas vivencias e as do prestixioso e temido xornal norteamericano The Washington Post1. O libro narra a súa vida, as relacións ás veces atormentadas co seu marido, a súa experiencia cos distintos presidentes norteamericanos aos que tratou durante máis de cincuenta anos de actividade profesional, as súas ilusións persoais, os seus amores e as súas decepcións.

La Oreja de Van Gogh - Muñeca de Trapo (Primera Fila)

Inicio de Os negros fosos da Lua

OS NEGROS FOSOS DA LÚA
Robert A. Heinlein

O primeiro domingo despois da nosa chegada á Lúa fomos a Rutherford. Papá e míster Latham -míster Latham é o axente do Harriman Trust, a quen papá veu ver á Lúa -papá e míster Latham, digo, tiñan que ir aos seus negocios. 
Conseguín que papá me prometese que me deixaría ir tamén, porque me parecía a única posibilidade de coñecer algunha vez a superficie da Lúa. Lúa City é bonita, desde logo, pero rétovos a que distingades un corredor de Lúa City dos subterráneos de New York, salvo que, desde logo, sente un os pés máis lixeiros.
Cando papá entrou nas nosas habitacións do hotel a dicirnos que estabamos a piques de marcha, eu estaba sentado no chan xogando ao boliche co meu irmanciño menor. Mamá botouse e pediume que non deixase ao pequeno que metese ruído. Sentira vertixe durante toda a viaxe desde a Terra e creo que non se atopaba moi ben. O mocoso estivera toda a viaxe xogando coas luces, apagándoas e pasando de «penumbra» a «sol do deserto», e volta a empezar. Agarreino polo cocote e senteino no chan.
Desde logo, non xogo xa ao boliche, pero na lúa é verdadeiramente un bo xogo. A bóla practicamente flota e pódese facer o que se queira con ela. 
Inventamos unha serie de novas regras.

...

Actividade de xadrez estes días

Chegamos á cuarta fin de semana de abril, coa Liga Galega xa nas últimas roldas en terceira, mentras que no resto de categorías aínda terá un mes por diante.

Venres 21

Os socios do CIDU e membros da comunidade universitaria da UDC teñen ás 20,00 a segunda rolda do Circuito de Primavera no CUR.

Sábado 22

Encontros dos equipos mais ligados ás nosas actividades:

ROLDA-7 
Xadrez Das Mariñas - CÍRCULO FERROLANO B
ESCOLA XADREZ SIGRÁS - E.L.X. un Tal Dubov
CIDU UNIVERSIDADE DA CORUÑA - CLUB XADREZ ARTEIXO A
AIR-HOSTESS A - ESCOLA XADREZ SIGRÁS
Xadrez Das Mariñas - GRUPO BAZAN B
XIRIA CARBALLO C - CIDU CALASANZ - ROSALES
CLUB XADREZ IRINDO - CIDU ESCOLA INCUDE
CXB PORTO DE PAULA - XDM - GRUPO OCA "C"
SMYSLOV PROMOCIÓN C - SPORTING CLUB CASINO
SMYSLOV PROMOCIÓN B - AVV O GAITEIRO - SIGRAS

Lembramos que a seguinte fin de semana temos as fases comarcais de escolares e o Torneo Aniversario do CIDU.

Aforismos de Leonardo

561.- Figurar primeiro a cima dun monte empinado, con algúns vales que circundan a súa base, e mostrar nas súas ladeiras a cortiza do terreo levantado por raíces diminutas e pequenos troncos até deixar ao descuberto gran parte dos peñascos veciños. Mostrar tamén un curso de auga descendendo a través da terra desmoronada, golpeando e descalzando coa turbulencia do seu curso as raíces retortas e prominentes das plantas, e tombando aínda as árbores máis grandes. E facer ver as montañas que, así espidas, descobren profundas gretas causadas por antigos terremotos. E aparecerá en fin a base destas montañas rechea e vestida de fragmentos dos arbustos que rodaron polas ladeiras das tales montañas, mesturados con lodo, raíces, gaxos, follas, terra e pedras.

Atenea

Atenea é a filla de Zeus e de Metis, chamada posteriormente polos romanos Minerva. 

É unha das seis deusas principais do panteón grego clásico. 

Deusa da sabedoría, gardiá da xustiza e das leis. 

Aínda que é unha deusa virxe actúa como nai adoptiva de heroes como Perseo e Teseo, e é adorada desde moi antigo como patroa de Atenas, onde se construíu o Partenón, o Erecteión e os Propileos para adorala. Nos mitos clásicos nunca tivo consorte ou amante, e por iso a miúdo era coñecida como Atenea Partenos ("virxe"). 

Represéntase coa armadura hoplítica, é dicir, coa lanza, o casco (na nosa imaxe non o leva) e a éxida (aquií leva como unha túnica pero sería unha especie de coraza de pel de cabra). 

O seu nacemento foi accidentado, pois Zeus, tras deixar preñada a Metis, e para evitar os celos da súa esposa Hera, cómea. Co paso do tempo Zeus sofre unhas incribles dores de cabeza. Acode a Hefesto, quen lle abre a cabeza coas súas ferramentas de ferreiro, de onde nacerá Atenea, xa adulta e armada.

Relatos raros

Había unha vez un home chamado Daniel que estaba nun apuro. Necesitaba facer unha chamada urxente a un servizo de atención ao cliente, pero non tiña tempo para esperar en liña. Despois de buscar en liña, finalmente atopou un número que prometía unha atención telefónica inmediata.

Daniel marcou o número e, para a súa sorpresa, unha persoa respondeu inmediatamente. Era unha muller chamada Ana, que traballaba no centro de atención ao cliente. Ana era amable e eficiente, e puido resolver o problema de Daniel en cuestión de minutos.

Pero cando Ana preguntoulle a Daniel se estaría disposto a completar unha breve enquisa de satisfacción, el negouse. "Síntoo, non teño tempo para iso", dixo antes de c
olgar.

O que Daniel non sabía é que, ao rexeitar a enquisa, Ana recibiría unha mala avaliación no seu rexistro de desempeño. E iso era algo que Ana non podía permitir.

Esa mesma noite, Ana decidiu tomar medidas para vingarse de Daniel. Usando o número que aparecía no seu identificador de chamadas, Ana rastrexou a dirección de Daniel e comezou a espialo. Observou os seus movementos, rexistrou os seus hábitos e aprendeu todo o que puido sobre a súa vida.

Co tempo, Ana comezou a enviarlle a Daniel mensaxes de texto anónimos, dicíndolle cousas perturbadoras e aterradoras. Pero Daniel non sabía quen era o seu acosador, e sentiuse cada vez máis ansioso e asustado.

Eventualmente, Ana decidiu dar o seguinte paso. Esperou ata que Daniel saíu da súa casa e seguiuno discretamente a un bar local. Alí, Ana achegouse a Daniel e comezou a falar con el, facendo comentarios inquietantes sobre a súa vida persoal.

Daniel non podía crer o que estaba a suceder. Como podía alguén saber tanto sobre el? Quen era esta persoa que o estaba acosando?

Finalmente, despois de semanas de acoso, Daniel deuse conta de que algo estaba mal e decidiu chamar á policía. A policía investigou o caso e finalmente arrestou a Ana, quen foi condenada por acoso e asalto. Para Daniel, o acoso de Ana foi unha experiencia traumática que o deixou tremendo de medo. A partir de entón, sempre foi máis coidadoso ao compartir a súa información persoal e asegurouse de sempre tomarse o tempo para completar as enquisas de satisfacción.

Fragmento Fuero de Avilés

FUERO DE AVILES
Aureliano Fernández

En Asturias, é certo, poboáronse desde o século XIII algúns lugares polos reis pero non co obxecto de acrecentaren a veciñanza, senón co fin discretamente politico de establecer novos concellos para contrabalancear o poder dos rico-homes. Esta precisamente foi das maiores queixas contra Alfonso X polos próceres asturianos e galegos, e o que máis incitaban á rebelarse, Pero nin entón nin no século anterior houbo que pensar en establecer nos concellos que xa existían de Oviedo e Avilés, nin en reformar a súa constitución. Doadas ambas as vilas á igrexa ovetense, en 812 a unha, e en 905 a outra, deberon volver pronto á a Coroa Real, ben redimiendo o señorío por diñeiro, ou ben, como parece máis probable, cambiándoas por outras os reis, a fin de atallar con oportunidade e destreza a peste do feudalismo.

Comunicación

A finais do século XX comentábase que o maior cambio que se estaba producindo era o das comunicacións. Considerábase que o poder dos medios era indiscutible e cada vez máis intenso. Iso deixou de ser así, pero se que a publicidade seguiu gañando influencia nas nosas vidas. Entón a nova publicidade era sobre todo unha manifestación de creatividade. Os grandes creativos publicitarios eran verdadeiros artistas. Só hai que ver a calidade actual de moitas das publicacións de instagram con máis seguidores para ver que iso desapareceu. A copia, facer todos o mesmo reto con lixeiras variacións máis ou menos graciosas, é o que leva hoxe en día.

China nos anos finais do século XX

Hai 25 anos aínda falábase de como China se convertera nunha economía en rápido crecemento e, por iso, nun importante foco de atención para os centros de poder mundiais e para as relacións comerciais. Pregúntabanse como China integrará o seu sistema de desenvolvemento industrial co de Occidente e como se resolverá o seu acceso ao actual sistema de economía mundial. O artigo destacaba que os xornalistas debían lograr un coñecemento sólido dos problemas, tendencias e inquietudes da sociedade china para informar con coñecemento de causa.

25 anos despois algunhas destas cuestións aínda non están resoltas mesmo na invasión rusa de Ucrania non se sabe por onde vai China.

Xadrez en abril

Estes días temos fundamentalmente dúas actividades:

VENRES 14

Para os rapaces da Escola Universitaria, xogadores do CIDU e membros da comunidade universitaria da Coruña.

Venres ás 20,00 no Centro Universitario de Riazor.

www.xadrezuniversitario.org

SÁBADO 15

Este sábado temos as seguintes partidas de liga os equipos mais vencellados con AGAX:

Xadrez Das Mariñas - E.L.X. LUGO XADREZ

CLUBEXA A - ESCOLA XADREZ SIGRÁS
RECATELO CAMPUS TERRA LUGO - Xadrez Das Mariñas
ESCOLA XADREZ SIGRÁS - CIDU UNIVERSIDADE DA CORUÑA
CIDU ESCOLA INCUDE - ESCOLA TECNICA DE XADREZ DA CORUÑA
CIDU CALASANZ  - CLUB XADREZ IRINDO
SPORTING CLUB CASINO - XDM - GRUPO OCA "C"
AVV O GAITEIRO  - SMYSLOV PROMOCIÓN C

Aforismos de Leonardo

560.- Xente que, rubida sobre unha árbore, non logra sosterse en posición; plantas, penedos, torres, cumes cheas de xente; barcas, táboas, artesas e outros obxectos que poden axudar a nadar; alturas cubertas de homes, mulleres e animais, e lóstregos que desde as nubes iluminan todo. 

A boa hora mangas verdes!

Hai un mes comentaramos como posible orixe da policía moderna a "Santa Hermandad", que eran homes armados que coidaban da seguridade e se distinguían por levar as mangas verdes. É por iso que hai unha expresión popular que di "a boas horas mangas verdes" para expresar que alguén chega cando todo xa pasou. 

Martes de xadrez

O pasado sábado realizamos dous torneos amigables no Centro Comercial Los Rosales nos que resultaron vencedores dous xogadores de aqui pero que agora viven fora Rodrigo Pena e Brais Martínez.

De segundo quedou outro que vive fora, pero que pasou a visitarnos: Héctor Rodríguez.

Hoxe martes temos de novo xadrez ás 19,00.

Medo ao novo

A finais do século XX o de internet aínda non estaba moi claro e daba certo medo (coma hoxe as IA) este era un resume dunha nova publicada en 1998:

Un estudo demostra que o uso de Internet pode levar á depresión e o illamento social. Un informe, patrocinado por compañías como Intel Corporation, Hewlett Packard ou Apple, analizou a vida de familias medias durante dous anos na rexión de Pittsburgh. Descubriuse que as persoas que navegan por Internet durante certo tempo son máis propensas á depresión e ao illamento social. Mesmo con tan só unha hora á semana na rede, os participantes aumentaron en 1% o seu nivel de depresión e interrelacionáronse moito menos coas persoas do seu entorno. O estudo replantea a idea de que a Internet pode aliviar a sensación de solidade, contradicindo as expectativas que se tiñan sobre o impacto social de Internet. Este resultado pode ter consecuencias nas intencións de Washington de introducir Internet en todas as súas escolas.

 

Visión de futuro

En 1998 Angel Viña facía unha entrevista que o xornalista resumía no título: Internet non é rendible.

O catedrático coruñés Ángel Viña foi mentor de David del Val, un informático que vendeu a súa empresa a Bill Gates por 10.000 millóns de dólares. Viña fundou Cesat na Universidade Autónoma de Madrid, un laboratorio-empresa que buscaba financiamento a través da investigación. Un dos membros do grupo de investigación foi a Stanford e atopou problemas nun buscador que servía a Yahoo. En resposta, o grupo creou Biwe, aínda que Viña afirmaba entón que os buscadores non eran rendibles, senón unha excusa para desenvolver tecnoloxía que se pode aplicar noutros proxectos. A tecnoloxía desenvolvida polo grupo foi aplicada en proxectos rentables, pero Viña non coñece ningún buscador rendible en España. 

As grandes empresas compran pequenas compañías para acadar posicións na porta de entrada de Internet, o que lles permite direccionar os usuarios a outros servizos de pago. A saída á bolsa en España é máis difícil que nos Estados Unidos, e por iso non hai exemplos de pequenas empresas españolas que foron compradas por grandes empresas. David del Val tivo éxito porque tiña unha idea clara do que lle gustaba e estaba ben formado para abordalo. A súa formación en transmisión de vídeo e a súa capacidade para resolver problemas, xunto coa motivación, foron determinantes para o seu éxito.

Marion Dönhoff

"Os alemáns do Leste e do Oeste 'vivían en dous mundos completamente distintos, con criterios distintos, con obxectivos distintos, e unir tantos elementos opostos e ata contraditorios resulta moi difícil'"

Marion Dönhoff (1998)

Marion Dönhoff

"Para a unificación (de Alemaña) psicolóxica farían falta dúas xeracións"

Marion Dönhoff (1998)

Aforismos de Leonardo

544.- Toda a bóveda celeste e o horizonte que a limita, aparecían borrascosos e incendiados polo continuo fulgor dos lóstregos. 

Veíanse homes e paxaros enchendo as árbores máis grandes, non cubertos aínda pola invasión das augas e que formaban altas barreiras en torno dos profundos abismos. 

Jorge e a corrupción

Era unha noite de verán quente e abafada. A cidade estaba quieta e poucas persoas saían ás rúas. Entre elas estaba Jorge, un mozo solitario e misterioso que gustaba de camiñar ou patinar polas rúas desertas da cidade.
Aquela noite, mentres camiñaba, Jorge notou que estaba sendo seguido. Virou a cabeza rapidamente, pero non viu ninguén. Comezou a camiñar máis rápido, pero o son dos pasos detrás del continuaba.
De súpeto, unha man agarrou o ombreiro de Jorge, que se asustou. Virou e viu un home con capucha, co rostro cuberto. O home apuntou unha navalla para Jorge e esixiu que entregara todo o diñeiro que tiña.
Pero Jorge non era unha persoa común. Era un ex axente secreto, acostumado a situacións de perigo. El rapidamente analizou a situación e percibiu que o home coa navalla non era un ladrón común.
"Non es un ladrón, estás detrás de algúnha información", dixo Jorge con voz firme.
O home quedou sorprendido. Como Jorge podería ter descuberto? El hesitou por un momento, pero acabou confesando que precisaba dunha información confidencial que só Jorge podería fornecer.
Jorge decidiu axudar o home, pero cunha condición: quería saber por que a información era tan importante e para quen sería usada.
O home explicou que era un xornalista investigativo e que estaba traballando nunha noticia sobre corrupción política na cidade. A información que el precisaba era a chave para desvelar todo o esquema.
Jorge quedou impresionado. El sabía que a corrupción na cidade era un problema grave e decidiu axudar ao xornalista.
Eles traballaron xuntos por algunhas semanas, ata que finalmente conseguiron a información necesaria. O xornalista publicou a noticia e expuxo a corrupción na cidade.
Jorge sabía que fixera a cousa correcta. El axudara a expoñer a verdade e a loitar contra a inxustiza. E así, el camiñou polas rúas desertas da cidade unha vez máis, sentíndose un pouco menos solitario e un pouco máis realizado.

Xadrez en Semana Santa

Martes 4 teremos unha xuntanza e torneo amigable en Los Rosales ás 19,00 a un ritmo de 5 minutos e o sábado repetiremos ás 17,30 cun ritmo de 10 minutos con incremento.

Non hai cota de participación nin tampouco premios... simplemente por pasar o rato.

Donfoff

Marion Donhoff,  condesa que foi coeditora do semanario "Die Zeit", analisaba a política alemá ao longo do século. Donhoff fora membro do círculo de conspiradores civís contra Hitler durante a Segunda Guerra Mundial e unha das fundadoras de "Die Zeit". 

Valoraba pero tamén criticaba a Kohl por non se cuestionar a si mesmo e por ter unha opinión tan alta de si mesmo e do seu partido. Donhoff admira a capacidade de Helmut Schmidt para analizar unha situación, sacar conclusións e trasmitilas a quen debe actuar.

Nate Ruess "We Are Young" Acoustic | On Air with Ryan Seacrest

Inicio de O día sen fin

Glenn Parrish
O DÍA SEN FIN

Colección A CONQUISTA DO ESPAZO EXTRA n.° 2
© Glenn Parrish -1982
 
CAPITULO PRIMEIRO

Aínda que o día estaba nubrado, había unha gran animación na gran avenida. Os lados da mesma estaban flanqueados por un espeso xentío, ávida de contemplar o gran desfile con que se remataban as festas conmemorativas do centenario da fundación da cidade.

Desfilaran xa decenas de carrozas engalanadas e grupos folklóricos cos seus membros vistosamente ataviados. Algúns globos, con distintas figuras de animais hábilmente caracterizados, movíanse lentamente sobre a avenida, suxeitos polos seus amarres ás mans de gallardos novas e fermosas raparigas.

As bandas de música atronaban e1 ambiente. A ninguén lle importaba que o sol estivese oculto polas nubes naquela mañá tan alegre.

Tampouco prestou ninguén gran atención á néboa que parecía proceder do río e que subía lentamente por unha das rúas transversais. Naqueles instantes, desfilaba un alegre conxunto de mozas, aparatosamente vestidas con supostos uniformes napoleónicos, incluídos os grandes morriones dos granadeiros. Pero os granadeiros de Napoleón nunca usaran saias moi curtas nin xamais tiveron pernas tan preciosas como as das majorettes que marchaban entre atronadores aplausos da multitude.

A néboa espesou aínda máis e dividiu o desfile en dous partes. Os que estaban situados no lado este perderon de vista inesperadamente aos que se achaban no lado oeste, máis aló da rúa transversal, que estaba completamente envolta na néboa. Mesmo deixaron de ouvir a música, pero moitos o achacaron a unha inesperada avaría no sistema mega-fónico. Os que se achaban no lado oeste viron ás majorettes entrar na néboa.

Alén, esperaron en balde.

As mozas non saíron da néboa.

Transcorreron algúns minutos. No lado este, algúns empezaron a impacientarse. 

-Pero que está a pasar aí? 

-Suspendeuse o desfile?

-Están a tardar demasiado...

Un par de policías achegáronse á néboa a investigar. No mesmo instante, a néboa empezou a perder consistencia.