31 de maio de 2017

IV CORUÑA EN SEPIA

Ista é a primeira foto que porá a traballar as neuronas dos mozos coruñeses de hoxe.
Onde está tomada a foto?

30 de maio de 2017

A arte exipcia nos albores da etapa histórica

A arte exipcia nos albores da etapa histórica.

Nos albores da historia, as diversas aldeas primitivas unificáronse en nomos que serían as primeiras divisións políticas e administrativas. Organizáronse dúas grandes rexións baixo a tutela común dun rei para os nomos do delta e outro para os do val. Formáronse dous países, o Baixo e o Alto Exipto, que eran, respectivamente, a gran extensión do delta e o val fluvial.
Cara ao ano 3100 a.C., os diferentes nomos do norte e do sur unificáronse, definitivamente, baixo a tutela dun só rei, Menes, momento en que realmente comeza a historia de Exipto cunha sociedade xerarquizada que desenvolveu un gran imperio agrícola.
A representación da Paleta do rei Narmer (Museo Exipcio, O Cairo) identificouse co rei Menes, fundador da I dinastía e primeiro gobernante que unificou o país, impóndose sobre o Baixo Exipto. Trátase dun relevo que mostra os principios figurativos do debuxo e a composición. A representación someteuse a unha ordenación total, distribuíndo o espazo en rexistros horizontais sobre os que se sitúan as figuras. No anverso, aproveitouse o oco da cazoleta central para situar a dous animais que
rodean co seu longo pescozo o depósito de ungüentos. No rexistro superior o rei, coa coroa do baixo Exipto, desfila precedido polos estandartes do deus Horus. As liñas verticais dos estandartes destacan sobre a horizontal que serve de apoio ás figuras. Nun extremo da mesma escena, os corpos dos prisioneiros decapitados están perfectamente aliñados formando dúas fileiras en sentido vertical. No reverso, deixouse un gran rexistro central para a figura triunfante do rei, que está representado de maior tamaño que as demais figuras, coa coroa do Alto Exipto e sacrificando a un prisioneiro. Nesta paleta esbózanse pois os principios de representación que se imporán con posterioridade.

29 de maio de 2017

Fragmento de Contos por palabras, de Agustín Fernández Paz.

Texto de Agustín Fernández Paz, nado en Vilalba o 29 de maio de 1947.

Cando reparei naquel anuncio, o corazón aceleróuseme de xeito incontrolado. ¡Era xusto o que andaba a buscar, a solución para tantos problemas como se me foran acumulando nos últimos meses! Levaba consumidas horas e máis horas na procura dun traballo digno, pero o único que me aparecera ata daquela eran labores humillantes e mal pagados, reflexo fiel desta vaga de escravitude que o asolaga todo. ¡E agora alí, diante dos meus ollos, estaba o emprego co que sempre soñara!

Éche boa verdade iso de que os camiños do Señor son sempre inescrutables. Ou que, como lle gustaba dicir a aquel chalado que coñecín hai algunhas semanas no comedor de Cáritas, "O azar goberna as nosas vidas tal coma se fosen follas secas arrastradas polos ventos outonizos". 


...

28 de maio de 2017

PERO DA PONTE

PERO DA PONTE

Mort'é Don Martín Marcos, ai Deus, se é verdade?
Sei ca se el é morto, morta é torpidade,
morta é bavequía
e morta neiciidade,
morta é covardía
e morta é maldade.

Se Don Martinh'é morto, sen prez e sen bondade,
oimais, maos costumes, outro senhor catade;
mais non o acharedes
de Roma ata cidade;
se tal senhor queredes,
alhu-lo demandade.

Pero un cavaleiro sei eu, par caridade,
que vos ajudari'a tolher del soidade;
mais que vos diga onde
.................... ben verdade
non éste rei nen conde,
mais é-x'outra podestade,

que non direi,
que direi,
que non direi...

27 de maio de 2017

Ideas de Asimov

Se a ficción científica desexas cultivar
e destacar nela con lustre sen igual,
pratica das ciencias a xerga singular,
sen importarche un bledo usala ben ou mal.
Pulsares e quasares tesáricas e falacias,
nun místico estilo, de puída elocuencia,
farán que os fanáticos, sen entender palabra,
esperen os teus escritos con febril impaciencia.

26 de maio de 2017

IV CORUÑA EN SEPIA

Outra foto moi doada.
Pero quen intente facer esta foto non atopará practicamente nada igual... salvo a Torre do fondo e o mar un pouco mais lonxe que entón.

25 de maio de 2017

Aforismos de Leonardo

281.- O sangue dos animais móvese sempre, partindo do lago do corazón e elevándose até o vértice da cabeza. 

24 de maio de 2017

IV CORUÑA EN SEPIA

Outra foto non moi complicada dun deses espazos típicos da Coruña.
Claro non?

23 de maio de 2017

As tumbas

As tumbas.

As primeiras tumbas eran pozos circulares ou oblongos, onde se inhumaba aos defuntos en postura fetal, de modo análogo a como o home paleolítico dispuña aos seus mortos.
Máis tarde, nas zonas do norte habitadas por agricultores, as tumbas tomaron a mesma forma que tiñan as casas co obxecto de que o defunto sentirase mellor acollido. Con todo, no sur, unha rexión ocupada por pastores nómades, as moradas dos mortos indicábanse cun conxunto de pedras que deu, finalmente, orixe aos túmulos. A posterior evolución das construcións funerarias é unha conxugación destes dous tipos de tumbas.
Así, o simple foxo escavado na terra cóbrese exteriormente con pedras e area, formando deste xeito un bloque macizo rectangular sostido por muros de ladrillo en ribazo. Esta estrutura exterior rectangular evolucionou, sendo a orixe da posterior mastaba, a estrutura funeraria que antecedeu ás colosais pirámides.

22 de maio de 2017

Aristóteles

Todos os gobernos morren pola esaxeración do seu principio.
Aristóteles

21 de maio de 2017

PERO DA PONTE

PERO DA PONTE

Quen a sa filha quiser dar
mester, con que sabia guarir,
a María Doming'ha d'ir,
que a saberá ben mostrar;
e direi-vos que lhi fará:
ante dun mes lh'amonstrará
como sabia mui ben ambrar.

Ca me lhi vej'eu ensinar
ua sa filha e nodrir;
e quen sas manhas ben cousir
aquesto pode ben jurar:
que, des París at.es acá,
molher de seus días non ha
que tan ben s'acorde d'ambrar.

E quen d'haver houver sabor
non ponha sa filh'a tecer
nen a cordas nen a coser,
mentr'esta meestr'aquí for,
que lhi mostrará tal mester,
por que seja rica molher,
ergo se lhi minguar lavor.

E será én máis sabedor,
por estas artes aprender;
demais, quanto quiser saber
sabé-lo pode mui melhor;
e, pois tod'esto ben souber,
guarrá assí como poder;
demais, guarrá per seu lavor.

20 de maio de 2017

O plaxio

Co plaxio as ideas melloran. O plaxio é necesario. O progreso implícao. Fai máis precisa a frase dun autor, sérvese das súas expresións, elimina unha idea falsa, substitúea pola idea xusta.

Estades dacordo?

19 de maio de 2017

IV CORUÑA EN SEPIA

Empezamos cunha moi doada pero que mostra os cambios da fachada da cidade ao porto.
Sen os xardíns posteriores mesmo ten un aire á actual.

18 de maio de 2017

Aforismos de Leonardo

280.- As orellas do corazón son as portas que reciben o sangue que se escapa do ventrículo, desde o principio até o final da contracción; porque se ese sangue non se escapase en parte, o corazón non podería contraerse. 

17 de maio de 2017

IV CORUÑA EN SEPIA

Un ano mais retomamos esta idea de ofrecer fotos antigas da Coruña coa idea de que o lector vaia ao sitio onde foi tomada e realice unha o mais parecida posible.
Con esto buscamos unha reflexión sobre a evolución da Coruña e dalgunhas desfeitas acontecidas na cidade.
Este ano para facilitar a participación as fotos van a ser mais sinxelas que en anos anteriores.
Agardamos que disfrutedes coa nova entrega de dúas fotos cada semana (mércores e venres) ata cubrir as 24 fotografías.

16 de maio de 2017

Os primeiros relevos

Os primeiros relevos.

Ás primeiras manifestacións artísticas de pintura en cerámica, hai que engadir as decoracións en relevo sobre pedra en obxectos de uso cotián e ritual, que proliferaron cara a fins do IV milenio
a.C. desde a cultura de Negade II. Trátase de paletas de tocador, coitelos, mazas votivas e ronseis conmemorativos. Nestas pezas séguese a paulatina transformación dos medios de expresión herdados desde o Paleolítico, aos que se incorporarán novos logros formais. Finalmente, tras unha progresiva sistematización das solucións plásticas, constituíronse os códigos fixos de representación que se mantiveron ao longo de todo a arte exipcia.
As paletas de tocador ou de aceites eran placas rectangulares de pedra (lousa, calcaria ou alabastro) cun depósito circular central que servía para disolver o po de malaquita utilizado para a maquillaxe de ollos ou calquera outro tipo de cosmético. Estas paletas decorábanse con relevos de motivos figurativos, animais e humanos, que cubrían toda a superficie.
Na denominada Paleta de Hieracómpolis a composición mantén a tradición arcaica na que se encostan as figuras unha á beira da outra, sen seguir unha dirección concreta. Todos os animais represéntanse con detalle, plasmando o seu perfil característico.
Outras escenas representan acontecementos inmediatos como a Paleta do León vencedor (Museo Británico, Londres), introducindo o relato coa intención de evocar e fixar para a posteridade un feito importante para a colectividade. Son paletas nas que aparecen loitas entre os diferentes clans.
O león encarna simbólicamente ao xefe, quen co seu poder e astucia vence ao clan rival. O espazo, pola súa banda, está totalmente cuberto por figuras que non seguen unha orde estrita. Os coitelos de pedra con mango de marfil eran obxectos de uso cerimonial. Consérvase un magnífico exemplar, procedente de Djebel-el-Arak, no Museo do Louvre, con escenas gravadas nas dúas caras do mango. Pertence a unha época posterior ás paletas citadas e reflicte importantes modificacións no método de representación das figuras. Nunha delas aparecen grupos humanos nunha batalla na que interveñen barcos, na outra cara unha serie de animais (leóns e gacelas) aparecen coroados por un personaxe flanqueado por dous leóns rampantes. As figuras humanas están de pé, ordenadas formando fileiras ao longo da superficie.
Nesta etapa protohistórica a arte servirá para constatar o prestixio e poder dos reis. Así, créanse diferentes emblemas da realeza, entre os que se achan as mazas votivas decoradas con relevos. Unha das máis significativas é a Maza do rei Escorpión (Ashmolean Museum, Oxford). Nela represéntase ao rei cos atributos propios do seu rango -coroa do Alto Exipto e cola de can- e unha aixada na man no acto ritual da sementeira vexetal. A figura real imponse sobre as demais polo seu maior tamaño, pola inscrición do rei Escorpión e polo estandarte de Horus en forma de falcón, que indica que é fillo do deus.
A novidade que achega a maza estriba en que por primeira vez grávase en caracteres xeroglíficos o
nome do rei coa intención de constatar para a posteridade a primacía dun xefe concreto.


15 de maio de 2017

Aristóteles

É ignorancia non saber distinguir entre o que necesita demostración e o que non a necesita.
Aristóteles

14 de maio de 2017

Poesías galegas, por Jorge Núñez Rodríguez - 5

Sempre soñei con voar.

5. GAIVOTA DO XAPÓN

Dorme nunha onda
de suaves nubes
oh belo paxaro branco
O ulular do motor
é unha doce nana
o sol poñente
arranca escintileos de ouro
na carlinga
ós seus pés o Pacífico
esténdese fermoso
o horizonte sorrí
ó navegante solitario
na súa viaxe
a ningunha parte
a todas partes
o destino non é
unha promesa
só unha suxestión
A liberdade
é o verdadeiro ceo

Dedicado á nave máis fermosa que xamáis surcara o ceo.

por Jorge Núñez Rodríguez, a catorce de maio de 2017

13 de maio de 2017

MARQUES DE SADE - AGUDEZA GASCONA

MARQUES DE SADE - AGUDEZA GASCONA

Un oficial gascón recibira de Luís XIV unha gratificación de cento cincuenta doblóns e, recibo en man, entra sen facerse anunciar na casa do señor Colbert, que estaba sentado á mesa con varios cabaleiros

-Señores, cal de vós -pregunta cun acento que delataba a súa patria- quen, rógovolo, é o señor
Colbert?

- Eu, señor -respóndelle o ministro-. En que podo serviros?

-Unha fruslería, señor. Trátase tan só dunha gratificación de cento cincuenta doblóns que é preciso que me descontedes deseguido.

O señor Colbert, que se dá perfecta conta de que o personaxe se prestaba á burla, pídelle permiso para acabar de cear e, para que non se impaciente, rógalle  que sente á mesa con el.

-Con moito gusto -contestou o gascón-, excelente idea, pois non ceei aínda.

Terminada a comida, o ministro, que tivo tempo de previr ao encargado maior, di ao oficial que xa pode subir ao despacho, que o seu diñeiro lle espera; o gascón sobe... pero non lle entregan máis que cen doblóns.

-Queredes chancear, señor? -di ao funcionario-. Ou non véis que a miña orde di cento cincuenta?

-Señor -contéstalle o escribiente-, vexo perfectamente vosa orde, pero descóntovos cincuenta doblóns pola cea.

-Pardiez, cincuenta doblóns! Se na miña pousada cústame só dez soldos!

-Créovos, pero alí non tedes a honra para cear cun ministro.

-Perfectamente -replica o gascón- nese caso, señor, gardárdelo todo; mañá traerei a un dos meus amigos e estamos en paz. A resposta e a broma que lle provocou fixeron rir durante un intre á corte; engadíronse os cincuenta doblóns á gratificación do gascón, que regresou triunfalmente á súa terra, fixo o eloxio das ceas do señor Colbert, de Versalles e de como era alí recompensado o enxeño do Garona.

12 de maio de 2017

Inicio de O outro Eu

O outro eu
Mario Benedetti

Tratábase dun raparigo corrente: nos pantalóns formábanselle xeonlleiras, lía historietas, facía ruído
cando comía, metíase os dedos no narís, roncaba na sesta, chamábase Armando Corrente en todo menos nunha cousa: tiña Outro Eu.

11 de maio de 2017

Aforismos de Leonardo

279.- O corazón é o máis potente dos músculos... Eu describín a situación dos músculos que descenden da base á punta do corazón, e a situación dos músculos que parten da punta do corazón 
e van á súa base. 

10 de maio de 2017

PERO DA PONTE

PERO DA PONTE

De Don Fernán Díaz Estaturão
oí dizer novas, de que mi praz:
que é home que muito por Deus faz
e se quer ora meter ermitão;
e fará bon feito, se o fezer;
demais, nunca lh'home soube molher,
des que nasceu, tant'é de bon cristão.

Este ten o Paraíso en mão,
que sempr'amou, con sén cristão, paz,
nen nunc'amou molher nen seu solaz,
nen desamou fidalgo nen vilão;
e máis vos én direi, se vos prouguer:
nunca molher amou, nen quis nen quer,
pero cata, falagueir'e loução.

E atán bon día foi ele nado
que tan ben soub'o pecad'enganar,
que nunca por molheres ren quis dar,
e pero mete-s'el por namorado;
e os que o non conhocemos ben
cuidamos del que folía mantén,
mais el d'haver molher non é pensado.

Que se hoj'ele foss'empard.ado,
non se sabería melhor guardar
de nunca ja con molher albergar,
por non se riir dele o pecado,
ca nunca deu por molher nulha ren;
e pero vedes: se o vir alguén,
terrá que morre por seer casado.

E, pois s'en tal castidade mantén,
quand'el morrer, direi-vos ua ren:
Beati Oculi será chamado.

9 de maio de 2017

A estilización dos motivos

A estilización dos motivos.

O que caracteriza a estas cerámicas é a estilización nas formas decorativas; así os barcos redúcense a esquemas e dos animais represéntanse só os trazos mínimos (pico, patas). A figura humana plásmase tamén con simples liñas e son moi abundantes as figuras con ambos os brazos levantados en actitude de executar unha danza. Nos obxectos de uso cotián de marfil (culleres, peites) abundan as decoracións de figuriñas talladas con formas humanas e animais (moi esquemáticas), que se adaptan aos mangos dos utensilios. Tamén hai figuras femininas exentas de marfil e arxila, que presentan un tamaño reducido.
As extremidades están separadas do tronco. O triángulo púbico, fortemente inciso, queda moi acentuado e é dun tamaño enorme, se se compara coa proporción da figura na que se acha inscrito. Son representacións de carácter simbólico en relación coa fertilidade. Outro tipo de figuras realizadas en barro representan corpos femininos co torso espido e os brazos alzados acabados en punta.

8 de maio de 2017

7 de maio de 2017

Poesías galegas, por Jorge Núñez Rodríguez - 4

Máis vale tarde que nunca.

4. A AMANTE FORTUNA

Son o último vagabundo,
camiñando na doce noite,
só no meu final
abandonado pola fortuna
vella amante resentida
que de tanto malgaste
sangra as miñas contas
nunca pagadas.


Baixo a gris mirada da Lúa
febril luz do tempo sin tino
último camiñante no páramo perdido
alma errante
eremita descoñecido
espírito olvidado sen remedio vencido
polas barbas do tempo
dun Saturno inclemente
que en nome da roda sen fin
impunes crímenes comete

por Jorge Núñez Rodríguez, a oito de maio de 2017.

6 de maio de 2017

Recomendación de Vázquez Montalbán

Seguindo con Vázques Montalbán unha recomendación súa de lectura

Rodeado de libros meus e alleos nesta Feira de Madrid, escollo Tanguy de Michel ou Miguel do Castillo, resucitado agora co aval de Muñoz Molina, libro capital para recuperar a memoria do cotián nos anos corenta, polo que estiven a loitar en varias editoriais españolas, hai 15 anos, sen éxito. Só conseguín apadriñar unha edición andorrana en catalán, cando este libro fora best seller nos anos 50 e a súa fama chegara a oidos do xeneral, ata o punto de que utilizou aos Luca de Tena para traer á súa presenza a aquel mozo hispanofrancés que tan demoledor testemuño daba dos hospicios da España triunfal.

5 de maio de 2017

Emigración

Opinión de Vázquez Montalbán publicadas en EL PAIS hai un bo feixe de anos.

Europa non se plantea o número de emigrantes que pode absorber porque Europa non existe. Nin sequera desde a súa concepción máis estable, como mercado común, Europa pode asumir postulados sobre as necesidades do seu propio mercado de traballo e non nos expomos xa optar a postulados desde unha perspectiva social ou ética. O certo é que o descoñecemento nos deixa ás escuras sobre a cantidade real de inmigración tolerable sen crear un caos económico-cultural e quedan as cifras e as decisións en mans dos señores da política e a economía.

4 de maio de 2017

Aforismos de Leonardo

278.- E queira O noso Creador que eu poida mostrar a natureza dos homes e os seus costumes, como describo a súa figura. 

3 de maio de 2017

PERO DA PONTE

PERO DA PONTE

María Pérez, a nossa cruzada,
quando veo da terra d'Ultramar,
assí veo de pardón carregada
que se non podía con el emerger;
mais furtan-lho, cada u vai maer,
e do perdón ja non lhi ficou nada.

E o perdón é cousa mui preçada
e que se devía muit'a guardar;
mais ela non ha maeta ferrada
en que o guarde, nen a pod'haver,
ca, pois o cadead'én foi perder,
sempr'a maeta andou descadeada.

Tal maeta como será guardada,
pois rapazes albergan no logar,
que non haja seer mui trastornada?
Ca, o logar u eles han poder,
non ha pardón que s'i possa asconder,
assí saben trastornar a pousada!

E outra cousa vos quero dizer:
atal pardón ben se dev'a perder,
ca muito foi cousa mal gaanhada.

2 de maio de 2017

Fragmento de Ruído. Relatos de Guerra, de Miguelanxo Murado.

Miguel-Anxo Murado López naceu en Lugo o 2 de maio de 1965, escritor, periodista e guionista español.


OS INMORTAIS

Eric contounos isto: estaba en Campuchea, creo, facendo fotografias nunha aldea que semellaba baleira, cando apareceron uns nenos.
—Ocorréuseme imitar o chío dun paxaro, un Sitta Frontalis, que ébastante común nas selvas do surleste asiático e que, din, dá boa sorte. Eles, os nenos, repetiron o chío e seguíronme. Das cabanasforon saíndo máis e máis pequenos. Internámonos na selva e, cando me dei conta, tras de min viñan douscentos ou trescentos cativos. Sentinme o frautista de Hamelin. Entón chegamos a un enorme prado de opio. Non sei se vistes algunha vez un gran campo de opio. Éa color máis marabillosa que existe. Entón puxéronse a cantar.

...

1 de maio de 2017

Aristóteles

É preciso que a filosofía sexa un saber especial, dos primeiros principios e das primeiras causas.
Aristóteles