«Só os xenios logran que a paciencia dos eruditos busque, ata atopalas, todas as súas cartas... que non sempre son xeniais pero levan a súa firma ao pé», dicíalle xa Cortázar, con apenas vinte e oito anos e liñaxe de visionario, ao seu amigo Luís Gagliardi, en nova proba do seu indiscutible xenio.
31 de xaneiro de 2018
30 de xaneiro de 2018
ANÓNIMO
ANÓNIMO
O Maroot haja mal grado,
porque nós aquí cantando
andamos tan segurado,
a tan gran sabor andando.
Mal grad'haja, que cantamos
e que tan en paz dançamos.
Mal grad'haja, pois cantando
nós aquí danças fazemos,
a tan gran sabor andando
que pouco lho gradecemos.
Mal grad'haja, que cantamos
e que tan en paz dançamos.
E venha-lhe maa guãança
porque nós tan seguradas
andamos fazendo dança
cantando nossas bailadas.
Mal grad'haja, que cantamos
e que tan en paz dançamos.
O Maroot haja mal grado,
porque nós aquí cantando
andamos tan segurado,
a tan gran sabor andando.
Mal grad'haja, que cantamos
e que tan en paz dançamos.
Mal grad'haja, pois cantando
nós aquí danças fazemos,
a tan gran sabor andando
que pouco lho gradecemos.
Mal grad'haja, que cantamos
e que tan en paz dançamos.
E venha-lhe maa guãança
porque nós tan seguradas
andamos fazendo dança
cantando nossas bailadas.
Mal grad'haja, que cantamos
e que tan en paz dançamos.
29 de xaneiro de 2018
Aliñación do ano 1909.
Na Coruña o Teatro Principal pasou a chamarse Rosalía de Castro e naceu Rodrigo García Vizoso, destacado deportivista. O Club crea o equipo infantil, que desaparecería seis anos máis tarde sen coñecer a derrota. Ademais coa concesión do título de Real e a entidade pasa a denominarse Real Club Deportivo de la Sala Calvet. Durante un tempo usouse a coroa como único símbolo.
Os dous principais equipos coruñeses, Coruña e Deportivo, traballaron na construción dos seus campos de xogo, adiantándose os do Coruña por uns días. O Campo de Eirís foi inaugurado o 9 de maio e os deportivistas anunciaron para o domingo 18 de maio a apertura de Riazor, que foi unha cidade deportiva moi moderna para a época, situada onde actualmente se atopa o Colexio das Escravas. A situación era magnífica e foi unha das causas de que o Deportivo aos poucos se convertese no equipo da maioría da cidade, ensombrecendo ao seu rival local.
Hai que dicir que pouco tardou en producirse a primeira intervención policial no campo; o 14 de xullo nun partido de rivalidade local. Este suceso acelerou os contactos para crear a Federación Galega.
No Deportivo houbo problemas internos na directiva, e a pesar de que en boa medida o novo campo logrouse grazas ao esforzo de Fernández Amor, nunha das xuntanzas acordouse iniciar o proceso para independizar ao Club da Sala Calvet. E así desta época temos o primeiro documento oficial no que aparece o nome de Real Club Deportivo sen engadir a Sala Calvet, a pesar de que o cambio legal aínda tardará.
Os dous principais equipos coruñeses, Coruña e Deportivo, traballaron na construción dos seus campos de xogo, adiantándose os do Coruña por uns días. O Campo de Eirís foi inaugurado o 9 de maio e os deportivistas anunciaron para o domingo 18 de maio a apertura de Riazor, que foi unha cidade deportiva moi moderna para a época, situada onde actualmente se atopa o Colexio das Escravas. A situación era magnífica e foi unha das causas de que o Deportivo aos poucos se convertese no equipo da maioría da cidade, ensombrecendo ao seu rival local.
Hai que dicir que pouco tardou en producirse a primeira intervención policial no campo; o 14 de xullo nun partido de rivalidade local. Este suceso acelerou os contactos para crear a Federación Galega.
No Deportivo houbo problemas internos na directiva, e a pesar de que en boa medida o novo campo logrouse grazas ao esforzo de Fernández Amor, nunha das xuntanzas acordouse iniciar o proceso para independizar ao Club da Sala Calvet. E así desta época temos o primeiro documento oficial no que aparece o nome de Real Club Deportivo sen engadir a Sala Calvet, a pesar de que o cambio legal aínda tardará.
28 de xaneiro de 2018
ROI PÁEZ DE RIBELA
ROI PÁEZ DE RIBELA
Vén un ricome das truitas,
que compra dúas por muitas,
e coz'end'a ua.
Por quanto xi queren nenas,
compra én dúas pequenas,
e coz'end'a ua.
Venden cen truitas vivas,
e compra én dúas cativas,
e coz'end'a ua.
E, u as venden bolindo,
vai-s'en con dúas riíndo,
e coz'end'a ua.
Vén un ricome das truitas,
que compra dúas por muitas,
e coz'end'a ua.
Por quanto xi queren nenas,
compra én dúas pequenas,
e coz'end'a ua.
Venden cen truitas vivas,
e compra én dúas cativas,
e coz'end'a ua.
E, u as venden bolindo,
vai-s'en con dúas riíndo,
e coz'end'a ua.
27 de xaneiro de 2018
Miradoiro do Ézaro
Desde o miradoiro do Ézaro temos unha vista panorámica da desembocadura en fervenza do río Xallas, o cabo Fisterra, as illas Lobeiras, o monte Pindo e o encoro de Santa Uxía.
Moi preto do miradoiro atópase o punto de inicio da ruta de sendeirismo cara á cima do Monte Pindo.
O mais salientable é a panorámica sobre o estuario e o tramo final do río Ézaro e a localidade do mesmo nome.
Moi preto do miradoiro atópase o punto de inicio da ruta de sendeirismo cara á cima do Monte Pindo.
O mais salientable é a panorámica sobre o estuario e o tramo final do río Ézaro e a localidade do mesmo nome.
26 de xaneiro de 2018
Desencadeantes
Existíu, por tanto, un sentimento acumulado de agravio, polos males e danos que as vilas e a xente recibían das fortalezas (percibidas como refuxios de malfeitores), tanto de señores e cabaleiros como de prelados, como indican as testemuñas do Preito Tabera - Fonseca:
Danos robos e males. Robo de ombres, personas y en sus vienes, robandoles sus bois y bestias y que les forçaban sus mugeres e fijas e que muchos de los dichos danos se azían ansi de las gentes que en sus casas como en la de las fortalezas.
Por iso a irmandade focalizouse na demolición dos seus refuxios, as fortalezas. A estes determinantes compoñentes emotivos sumábanse as segundas intencións de emancipación da vasalaxe e a liberación de pago de rendas do señor; terminar co sistema de fortificacións construídas entre os séculos X e XV.
Danos robos e males. Robo de ombres, personas y en sus vienes, robandoles sus bois y bestias y que les forçaban sus mugeres e fijas e que muchos de los dichos danos se azían ansi de las gentes que en sus casas como en la de las fortalezas.
Por iso a irmandade focalizouse na demolición dos seus refuxios, as fortalezas. A estes determinantes compoñentes emotivos sumábanse as segundas intencións de emancipación da vasalaxe e a liberación de pago de rendas do señor; terminar co sistema de fortificacións construídas entre os séculos X e XV.
25 de xaneiro de 2018
Aforismos de Leonardo
314.- Unha ciencia é tanto máis útil canto máis universalmente poden
comprenderse as súas producións; e, ao contrario, o serán menos na
medida en que estas sexan menos comunicables.
24 de xaneiro de 2018
Inicio de O Obsequio de Gohr
O Obsequio de Gohr
Eric Lavín
Gohr estaba moi feliz durante aquela mañá. Era o comezo do sexto ano do segundo período Thaler. O día exacto en que debía ingresar ao Gimnasium para converterse nun formidable guerreiro antrariano, tal como cinco períodos no pasado fíxoo o seu pai e, outro cinco antes, o seu avó.
Sentado sobre as altas e agrestes rocas de Isgmah Relish Dahl, observaba con plácido e inusual embelesamiento como as flores tentaculares das alturas desprazábanse moi rapidamente, entre os intersticios rochosos, para absorber os primeiros raios matutinos provenientes desde o sol azul-verdoso de Antrar.
Sen lugar a discusión, aqueles fráxiles e escurridizos organismos híbridos que Gohr observaba posuían un instinto moi sabio. O mesmo instinto que, con meticuloso e exacto accionar, impulsábaos a hibernar durante o prolongado e cru período invernal. No entanto, a pesar de tal precaución, só a décima parte da súa poboación sobrevivía a tan difícil e sostido período de inclemencia climática.
...
Eric Lavín
Gohr estaba moi feliz durante aquela mañá. Era o comezo do sexto ano do segundo período Thaler. O día exacto en que debía ingresar ao Gimnasium para converterse nun formidable guerreiro antrariano, tal como cinco períodos no pasado fíxoo o seu pai e, outro cinco antes, o seu avó.
Sentado sobre as altas e agrestes rocas de Isgmah Relish Dahl, observaba con plácido e inusual embelesamiento como as flores tentaculares das alturas desprazábanse moi rapidamente, entre os intersticios rochosos, para absorber os primeiros raios matutinos provenientes desde o sol azul-verdoso de Antrar.
Sen lugar a discusión, aqueles fráxiles e escurridizos organismos híbridos que Gohr observaba posuían un instinto moi sabio. O mesmo instinto que, con meticuloso e exacto accionar, impulsábaos a hibernar durante o prolongado e cru período invernal. No entanto, a pesar de tal precaución, só a décima parte da súa poboación sobrevivía a tan difícil e sostido período de inclemencia climática.
...
23 de xaneiro de 2018
JOÁN DE LEÓN
JOÁN DE LEÓN
Os namorados que troban d'amor
todos devían gran doo fazer
e non tomar en si nen uu prazer,
porque perderon tan boo senhor
como el-rei don Denís de Portugal,
de que non pode dizer nen uu mal,
homen, pero seja posfaçador.
Os trobadores que pois ficaron
eno seu reino e no de León,
no de Castela, e no d'Aragón,
nunca pois de sa morte trobaron.
E dos jograres vos quero dizer:
nunca cobraron panos nen haver
e o seu ben muito desejaron.
Os cavaleiros e cidadãos
que deste rei havían dinheiros
e outrossí donas e'scudeiros
matar se devían con sas mãos,
porque perderon a tan bõo senhor,
de que posso eu ben dizer sen pavor
que non ficou d'al nos cristãos.
E máis vos quero dizer d'este rei
e dos que del havían ben-fazer:
devían-se deste mundo a perder
quand'el morreu, per quant'eu vi e sei,
ca el foi rei atán mui prestador
e saboroso e d'amor trobador,
todo seu ben dizer non poderei!
Mais tanto me quero confortar
en seu neto, que o vai semelhar
en fazer feitos de muito bõo rei.
Os namorados que troban d'amor
todos devían gran doo fazer
e non tomar en si nen uu prazer,
porque perderon tan boo senhor
como el-rei don Denís de Portugal,
de que non pode dizer nen uu mal,
homen, pero seja posfaçador.
Os trobadores que pois ficaron
eno seu reino e no de León,
no de Castela, e no d'Aragón,
nunca pois de sa morte trobaron.
E dos jograres vos quero dizer:
nunca cobraron panos nen haver
e o seu ben muito desejaron.
Os cavaleiros e cidadãos
que deste rei havían dinheiros
e outrossí donas e'scudeiros
matar se devían con sas mãos,
porque perderon a tan bõo senhor,
de que posso eu ben dizer sen pavor
que non ficou d'al nos cristãos.
E máis vos quero dizer d'este rei
e dos que del havían ben-fazer:
devían-se deste mundo a perder
quand'el morreu, per quant'eu vi e sei,
ca el foi rei atán mui prestador
e saboroso e d'amor trobador,
todo seu ben dizer non poderei!
Mais tanto me quero confortar
en seu neto, que o vai semelhar
en fazer feitos de muito bõo rei.
22 de xaneiro de 2018
Aliñación do Deportivo
Aliñación do Deportivo e 1910. Naquel ano na dous ferroláns enfrontados terán protagonismo; José Canalejas, demócrata e reformista, ao fronte do Goberno e Pablo Iglesias, fundador do PSOE, que conseguiu meter ao seu partido nas Cortes.
O cometa Halley aproximouse á Terra e algúns pensaron que era o fin do mundo, dende logo non na Coruña, onde miles de persoas participaron en festexos similares aos do entroido.
Na cidade foi inaugurado o Mercado da Praza de Lugo e a Imprenta Roel, que na Guerra Civil chegou imprimir billetes e selos. Na cidade vivían unhas 70.000 persoas. Outro suceso salientable foi a voda no Pazo de Meirás de Blanca Quiroga Pardo-Bazán e o militar máis condecorado da súa promoción; José Cavalcanti.
No Torneo da Federación de Fútbol inscribíronse só sete clubs para a fase final en Madrid, pero só acudiron tres; o Barcelona, o Español de Madrid e o Deportivo. Aproveitando a ocasión o Centro Galego organizou unha xornada galega en Madrid, coa nutrida colonia coruñesa. Asistiron o ministro de Estado, García Prieto e o Subsecretario de Gobernación, Fernández Latorre, na súa condición de socios de honra do Deportivo dende 1908, e os deputados coruñeses en Madrid.
Perdéronse os dous partidos. No primeiro desmontouse a portaría do Deportivo e no medio da confusión outorgouse validez a un gol. O segundo encontro perdeuse fronte ao Barcelona, equipo ao que houbo que agardar tanto que a Federación quería eliminalo por incomparecencia pero o Deportivo negouse.
A Directiva do deportivo aprobou o escudo deseñado por Longueira e debuxado por Leandro Álvarez. Ao solitario cinto de cabaleiro engadíaselle o pendón morado da Sala Calvet, e a repetición da coroa na bandeira galega.
O cometa Halley aproximouse á Terra e algúns pensaron que era o fin do mundo, dende logo non na Coruña, onde miles de persoas participaron en festexos similares aos do entroido.
Na cidade foi inaugurado o Mercado da Praza de Lugo e a Imprenta Roel, que na Guerra Civil chegou imprimir billetes e selos. Na cidade vivían unhas 70.000 persoas. Outro suceso salientable foi a voda no Pazo de Meirás de Blanca Quiroga Pardo-Bazán e o militar máis condecorado da súa promoción; José Cavalcanti.
No Torneo da Federación de Fútbol inscribíronse só sete clubs para a fase final en Madrid, pero só acudiron tres; o Barcelona, o Español de Madrid e o Deportivo. Aproveitando a ocasión o Centro Galego organizou unha xornada galega en Madrid, coa nutrida colonia coruñesa. Asistiron o ministro de Estado, García Prieto e o Subsecretario de Gobernación, Fernández Latorre, na súa condición de socios de honra do Deportivo dende 1908, e os deputados coruñeses en Madrid.
Perdéronse os dous partidos. No primeiro desmontouse a portaría do Deportivo e no medio da confusión outorgouse validez a un gol. O segundo encontro perdeuse fronte ao Barcelona, equipo ao que houbo que agardar tanto que a Federación quería eliminalo por incomparecencia pero o Deportivo negouse.
A Directiva do deportivo aprobou o escudo deseñado por Longueira e debuxado por Leandro Álvarez. Ao solitario cinto de cabaleiro engadíaselle o pendón morado da Sala Calvet, e a repetición da coroa na bandeira galega.
21 de xaneiro de 2018
ROI GÓMEZ DE BRITEIROS
ROI GÓMEZ DE BRITEIROS
Joán Fernándiz quer i guerrejar
e non quer vinhas alheas talhar,
mais quer queimar, ca lhi foron queimar
en sa natura ja ua vegada.
E non quer vinhas alh.as talhar,
pero ten a máis da súa talhada.
Per tod'outra guerra os quer coitar
e non quer vinhas alh.as talhar,
mais quer-lhe-la malada esnarigar,
pola súa, que trag'esnarigada.
E non quer vinhas alh.as talhar,
pero ten a máis da súa talhada.
Joán Fernándiz quer i guerrejar
e non quer vinhas alheas talhar,
mais quer queimar, ca lhi foron queimar
en sa natura ja ua vegada.
E non quer vinhas alh.as talhar,
pero ten a máis da súa talhada.
Per tod'outra guerra os quer coitar
e non quer vinhas alh.as talhar,
mais quer-lhe-la malada esnarigar,
pola súa, que trag'esnarigada.
E non quer vinhas alh.as talhar,
pero ten a máis da súa talhada.
20 de xaneiro de 2018
Ponte Furelos
Ponte medieval sobre o río Furelos, considerado como unha das xoias da arquitectura civil do Camiño, sen dúbida o máis fermoso de todos cuantos hai na ruta francesa ao seu paso por Galicia. Aparece mencionado nos tumbos de Sobrado (XII). No XVIII foi reformado parcialmente.
Mide 50 metros de longo e ten un ancho de 3,7 metros. Está formada por catro arcos de medio punto, desiguais, con paramentos rectos desde os arcos ata os alféizares. O tres pilastras teñen tajamares triangulares augas arriba, e espolones augas abaixo. O perfil do alféizar é apuntado sobre o arco principal.
As roscas dos arcos, os arranques das bóvedas e dos paramentos nas pilastras son de cantaría posiblemente traída de Pambre. Os demais son materiais propios de Melide: os paramentos, o recheo das bóvedas e alféizares son de mampostería, da negra pedra do país que se pode atopar no monte de Melide, fundamentalmente anfibolitas e ultrabásicas.
Mide 50 metros de longo e ten un ancho de 3,7 metros. Está formada por catro arcos de medio punto, desiguais, con paramentos rectos desde os arcos ata os alféizares. O tres pilastras teñen tajamares triangulares augas arriba, e espolones augas abaixo. O perfil do alféizar é apuntado sobre o arco principal.
As roscas dos arcos, os arranques das bóvedas e dos paramentos nas pilastras son de cantaría posiblemente traída de Pambre. Os demais son materiais propios de Melide: os paramentos, o recheo das bóvedas e alféizares son de mampostería, da negra pedra do país que se pode atopar no monte de Melide, fundamentalmente anfibolitas e ultrabásicas.
19 de xaneiro de 2018
Agresividade dos señores como desencadeante
A gran guerra irmandiña de 1467 estivo precedida de múltiples revoltas en certas zonas e localidades. Segundo algúns historiadores, como Carlos Barros Guimeráns, a primeira revolta organizada como Irmandade na Baixa Idade Media galega é a de 1418-1422 en Santiago de Compostela.
A Irmandade Fusquenlla tivo lugar en 1431, con Roi Xordo á fronte, nas terras dos Andrade. Xurdiu máis tarde, en 1451, a "primeira irmandade" nas rías de Pontevedra e Arousa. Despois xurdiron as irmandades da Coruña e Betanzos, seguidas das de Santiago de Compostela, Muros e Noia de 1458.
Agresividade dos señores.
A nobreza galega vivía un século XV de conflitos e confrontación internas. Á intranquilidade xerada por tal serie de conflitos sumábanse os efectos negativos da epidemia de 1466, así como anteriormente a peste e as malas colleitas, que provocaron ademais unha caída de rendas da nobreza, o que derivou nunha actitude recadadora agresiva para contrarrestar esta diminución.
Entre as vítimas desta rapacidade da nova nobreza encontrábase tamén o clero. Mesmo parte do patrimonio e señoríos de mosteiros e catedrais estaban ocupados ou encomendados en 1467. De feito a Irmandade devolveu á igrexa moitos dos bens usurpados pola nobreza laica.
A Irmandade Fusquenlla tivo lugar en 1431, con Roi Xordo á fronte, nas terras dos Andrade. Xurdiu máis tarde, en 1451, a "primeira irmandade" nas rías de Pontevedra e Arousa. Despois xurdiron as irmandades da Coruña e Betanzos, seguidas das de Santiago de Compostela, Muros e Noia de 1458.
Agresividade dos señores.
A nobreza galega vivía un século XV de conflitos e confrontación internas. Á intranquilidade xerada por tal serie de conflitos sumábanse os efectos negativos da epidemia de 1466, así como anteriormente a peste e as malas colleitas, que provocaron ademais unha caída de rendas da nobreza, o que derivou nunha actitude recadadora agresiva para contrarrestar esta diminución.
Entre as vítimas desta rapacidade da nova nobreza encontrábase tamén o clero. Mesmo parte do patrimonio e señoríos de mosteiros e catedrais estaban ocupados ou encomendados en 1467. De feito a Irmandade devolveu á igrexa moitos dos bens usurpados pola nobreza laica.
18 de xaneiro de 2018
Aforismos de Leonardo
313.- Diremos, seica, que as virtudes das herbas, pedras, plantas, non existen porque os homes non as coñeceron?
Non, por certo; diremos, así a todo, que elas conservan a súa nobreza, sen a axuda das linguas ou letras humanas.
17 de xaneiro de 2018
Inicio de Jim
Jim
Sergio Barranco Ibarbia
Theodore Wallace era un home novo. Pero os seus 28 anos non concordaban en absoluto con aquel corpo débil e enfermizo e aquel rostro cheo de engurras prematuras. Aqueles ollos tan afundidos nas súas concas, o seu pelo lacio e a súa cara demacrada conferíanlle unha aparencia tan cadavérica que parecía saído de ultratumba.
Ninguén na Nova Orleans de 1813 sospeitaba sequera a súa verdadeira idade aínda que había faladurías respecto diso. Tampouco deixaba de falarse por aquela época das súas estrañas afeccións e as súas aínda máis extravagantes libros e relatos, das luces da súa mansión acesas toda a noite ou da estraña mirada do seu criado. Non faltaba tampouco quen afirmaba que estaba tolo.
Pero el sabía que non estaba tolo. Como podería estalo? Ían comparalo cun deses tolos inútiles que non eran capaces nin de articular unha frase coherente?
...
Sergio Barranco Ibarbia
Theodore Wallace era un home novo. Pero os seus 28 anos non concordaban en absoluto con aquel corpo débil e enfermizo e aquel rostro cheo de engurras prematuras. Aqueles ollos tan afundidos nas súas concas, o seu pelo lacio e a súa cara demacrada conferíanlle unha aparencia tan cadavérica que parecía saído de ultratumba.
Ninguén na Nova Orleans de 1813 sospeitaba sequera a súa verdadeira idade aínda que había faladurías respecto diso. Tampouco deixaba de falarse por aquela época das súas estrañas afeccións e as súas aínda máis extravagantes libros e relatos, das luces da súa mansión acesas toda a noite ou da estraña mirada do seu criado. Non faltaba tampouco quen afirmaba que estaba tolo.
Pero el sabía que non estaba tolo. Como podería estalo? Ían comparalo cun deses tolos inútiles que non eran capaces nin de articular unha frase coherente?
...
16 de xaneiro de 2018
AIRAS MONIZ DE ASME
AIRAS MONIZ DE ASME
-Mia senhor, vin-vos rogar
por Deus que ar pensedes
de mí, que en tan gran vagar
trouxestes e tragedes,
e cuido-m'eu avergonhar.
Se vos prouguer, devedes
hoj'a mia barba a honrar,
que sempr'honrada sol andar.
E vós non mi a viltedes!
-Cavaleiro, ja a viltar
nunca me oiredes,
mais leixemos ja ela estar
e desso que dizedes
(...)
Sol non penso de vos amar,
nen pensarei, a meu cuidar,
mais d'esto que veedes.
-Mia senhor, eu vos direi
de mí como façades:
o por que vos sempr'amei,
per ren non mi o tenhades;
e sempre vos servirei,
se m'hoj'avergonhades.
Fazede como sabor hei,
e dade-m'al, e ir-m'-ei,
e non me detenhades.
-Cavaleiro, non darei;
pero, se vos queixades,
mui ben vos conselharei:
«Ide-vus, que tardades».
Ca, por que vos deterrei
u ren non adubades?
Pero desejos haverei
de vós, e endurar-mi-os-ei
ata quando ar venhades.
-Mia senhor, a meu saber,
máis aposto seería
quererdes por min fazer
como eu por vós faría;
ca eu por tanto d'haver
nunca vos deterría;
mais non poss'eu dona veer
que assí and'a meu prazer
como lh'eu andaría.
-Mia senhor, vin-vos rogar
por Deus que ar pensedes
de mí, que en tan gran vagar
trouxestes e tragedes,
e cuido-m'eu avergonhar.
Se vos prouguer, devedes
hoj'a mia barba a honrar,
que sempr'honrada sol andar.
E vós non mi a viltedes!
-Cavaleiro, ja a viltar
nunca me oiredes,
mais leixemos ja ela estar
e desso que dizedes
(...)
Sol non penso de vos amar,
nen pensarei, a meu cuidar,
mais d'esto que veedes.
-Mia senhor, eu vos direi
de mí como façades:
o por que vos sempr'amei,
per ren non mi o tenhades;
e sempre vos servirei,
se m'hoj'avergonhades.
Fazede como sabor hei,
e dade-m'al, e ir-m'-ei,
e non me detenhades.
-Cavaleiro, non darei;
pero, se vos queixades,
mui ben vos conselharei:
«Ide-vus, que tardades».
Ca, por que vos deterrei
u ren non adubades?
Pero desejos haverei
de vós, e endurar-mi-os-ei
ata quando ar venhades.
-Mia senhor, a meu saber,
máis aposto seería
quererdes por min fazer
como eu por vós faría;
ca eu por tanto d'haver
nunca vos deterría;
mais non poss'eu dona veer
que assí and'a meu prazer
como lh'eu andaría.
15 de xaneiro de 2018
Campo de Riazor
Campo de Riazor. Un terreo pantanoso e sen uso foi reconvertido nunha instalación modélica. O 29 de outubro de 1944 inaugurouse o novo estadio de Riazor. O seu arquitecto foi Santiago Rey Pedreira. O partido inaugural xogouse contra o Valencia e o Deportivo perdeu por 2-3. Para o saque de honra chamouse a Virgilio Rodríguez Recuncho, sobrevivente do primeiro equipo do Deportivo. Fixo o saque de honra, tal como fixera cando se inaugurara o vello campo de Riazor.
A tempada do novo estadio non foi nada ben e o equipo clasificado de último descendeu á segunda división.
O 6 de maio de 1945 o novo campo de Riazor serviu de escenario para un enfrontamento da selección española contra Portugal.
14 de xaneiro de 2018
RODRIGO EANES REDONDO
RODRIGO EANES REDONDO
Suer Fernándiz, si veja plazer,
veste-se ben, a todo seu poder;
e outra cousa lhe vejo fazer,
que fazen outros poucos no reinado:
sempre en verão lhe vejo trager,
e no inverno, çapato dourado.
El se veste e se calça mui ben;
en esto mete el o máis do que ten,
pero nunca lhe vejo menguar ren;
e, como se todo houvesse endoado,
u outros non tragen, a el convén
que traga sempre çapato dourado.
El se veste sempre ben como quer,
e des i, custe o que custar poder,
e non creades quen vos al disser;
e desto mi faço maravilhado:
ca, en inverno e per qual tempo quer,
sempre lhe vejo çapato dourado.
Suer Fernándiz, si veja plazer,
veste-se ben, a todo seu poder;
e outra cousa lhe vejo fazer,
que fazen outros poucos no reinado:
sempre en verão lhe vejo trager,
e no inverno, çapato dourado.
El se veste e se calça mui ben;
en esto mete el o máis do que ten,
pero nunca lhe vejo menguar ren;
e, como se todo houvesse endoado,
u outros non tragen, a el convén
que traga sempre çapato dourado.
El se veste sempre ben como quer,
e des i, custe o que custar poder,
e non creades quen vos al disser;
e desto mi faço maravilhado:
ca, en inverno e per qual tempo quer,
sempre lhe vejo çapato dourado.
13 de xaneiro de 2018
Lagoa de Sobrado
A lagoa de Sobrado foi construída polos monxes do mosteiro entre os anos 1500 e 1530, represando as augas de varios regatos que forman as fontes do río Tambre. O obxectivo do encoro, aparte de levar auga corrente ás cociñas do mosteiro, era regalos seus prados e movelos seus muíños, incluso en tempos de seca. Un último motivo, non menos importante, era dispor de pesca, especialmente na Coresma. Neste tempo tiñan que absterse de comer carne, e as troitas que criaban na lagoa eran un excelente substituto.
Transcorridos cinco séculos, a lagoa amósase hoxe perfectamente naturalizada. Está bordeada de prados e dun bosque caducifolio de bidueiros, ameneiros, freixos, carballos e sabugueiros. Na auga abonda o ambroíño de río e a espiga de auga, formando extensas masas flotantes no verán. A lámina de auga cobre unha superficie aproximada de 10 hectáreas, con escasas variacións estacionais, e acada un máximo de 4,5 m de profundidade, sendo a media de tan só 1,5 m.
O entorno da lagoa é unha mostra representativa da paisaxe galega atlántica, onde conviven nun relevo suave unha paisaxe en mosaico, os bolos graníticos ocultos na masa forestal, a actividade agrogandeira tradicional e unha natureza silvestre que se amosa a simple vista na lagoa. Aparte de ser unha doa máis no rosario de humidais galegos que facilitan as viaxes das aves migratorias e permiten a súa invernada no noso país, constitúe o arranque do corredor ecolóxico que forma o río Tambre e serve de conexión coa bacía do río Mandeo, que nace a pouca distancia.
Dende 2010 ocúpase dela a Fundación Fragas do Mandeo, como parte da súa dotación fundacional.
Transcorridos cinco séculos, a lagoa amósase hoxe perfectamente naturalizada. Está bordeada de prados e dun bosque caducifolio de bidueiros, ameneiros, freixos, carballos e sabugueiros. Na auga abonda o ambroíño de río e a espiga de auga, formando extensas masas flotantes no verán. A lámina de auga cobre unha superficie aproximada de 10 hectáreas, con escasas variacións estacionais, e acada un máximo de 4,5 m de profundidade, sendo a media de tan só 1,5 m.
O entorno da lagoa é unha mostra representativa da paisaxe galega atlántica, onde conviven nun relevo suave unha paisaxe en mosaico, os bolos graníticos ocultos na masa forestal, a actividade agrogandeira tradicional e unha natureza silvestre que se amosa a simple vista na lagoa. Aparte de ser unha doa máis no rosario de humidais galegos que facilitan as viaxes das aves migratorias e permiten a súa invernada no noso país, constitúe o arranque do corredor ecolóxico que forma o río Tambre e serve de conexión coa bacía do río Mandeo, que nace a pouca distancia.
Dende 2010 ocúpase dela a Fundación Fragas do Mandeo, como parte da súa dotación fundacional.
12 de xaneiro de 2018
Pardo de Cela
Pedro Pardo de Cela Aguiar e Ribadeneira, coñecido como don Pedro Pardo de Cela, naceu en Betanzos cara ao 1425 e foi executado en Mondoñedo o 3 de outubro de 1483, decapitado diante da catedral mindoniense por mandato do gobernador do reino nomeado polos Reis Católicos.
Segundo fillo de Xoán Nunes Pardo de Cela, o Vello, comendeiro do bispado de Mondoñedo, e de Teresa (ou Violante) Rodríguez de Aguiar, ao falecer o seu irmán herdou as propiedades e privilexios da familia. A súa posición mellora ao casar coa filla do Conde de Lemos, Isabel de Castro, que viñera co seu tío, Pedro Enrique de Castro, bispo de Mondoñedo (1426-1445) á cidade episcopal, onde Pardo de Cela era meiriño, en representación da Casa de Lemos. O bispo deulle en dote de voda todas as rendas do bispado, agás as que necesitaba para o seu sustento.
Falecido o bispo en 1445, Pedro Pardo marchou a Viveiro, onde chegou a ser alcalde (a mención máis antiga que se ten del é unha sentenza de 1464 en que se titula alcalde de Viveiro e comendeiro do bispado) e en 1474 xa ten o título de Mariscal. Foi un dos seus máis acérrimos inimigos dos irmandiños e tivo que fuxir de Galicia até a restauración nobiliaria. Da súa ferocidade dá conta a famosa frase referida por Pedro Paxariño no preito Tabera - Fonseca, onde Pardo de Cela lle di ao Conde de Lemos que aforque todos os seus servos:
... e dize el dicho testigo que al dicho tiempo Pardo de Cela, mariscal, dixera al dicho Conde que inchiese los carballos de los dichos basallos, e quel dicho Conde dixera que no queria, que no se abia de mantener de los carballos
Ao finalizar a revolta co restablecemento da nobreza e da Santa Irmandade, aínda ficaron preitos pendentes, xa no 1467 a Condesa de Santa Marta queixábase á irmandade:
... Pedro Pardo e Diego Dandrada, fijo de Ferán Peres Dandrada, injustamente e por fuerça e contra voluntad mia e del dicho conde, mi fijo, nos çercaron e tomaron la nuestra villa e fortalesa de Santa Marta de Hortigueira... e nos la tienen asy tomada...
En 1469 o mesmo Concello de Viveiro enviou unha relación ao rei, na que se queixaban da violencia dos nobres:
...agora el Conde de Lemos ... et Pedro Pardo ... et otros algunos caballeros et comenderos, con favor de Juan de Vivero et de otros caballeros que fueron en desfacer la hermandad, fazen a la villa y vezinos della toda guerra et mal et daño, robandoles las iglesias et prendiendolos et rescatandolos.
A raíña Isabel era curmá de Isabel de Castro, a muller de Pedro Pardo. Á morte de Henrique IV de Castela, a maioría da nobreza castelá apoiou a causa de Isabel de Castela, acusando á filla do rei, Xoana, de ser filla ilexítima de Beltrán de la Cueva e alcumándoa la Beltraneja. A nobreza galega en xeral apoiou á herdeira máis lexítima que ademais supoñía a unión dos reinos de Castela e Portugal fronte á unión con Aragón. Pardo de Cela, xunto coa súa familia política e o bispo Alonso I de Fonseca, puxéronse da parte de Isabel, e parece que o mariscal chegou a combater en Zamora. Participou tamén xunto a Fonseca no cerco a Pontevedra de 1476.
Aínda asi, en 1480 chega Fernando de Acuña con ordes claras dos Reis de pacificar o reino e restabelecer os dereitos usurpados, como lle escribiu a raíña ese mesmo ano:
en el reino de Galicia ay muchas fortalezas roqueras e otras casas fuertes en que se an fecho muchos daños, e robos, e muertes... por ende mandamos que todas las fortalezas e casa fuertes que bos entendierades que son dañosas.. sin dilaçión alguna las tomedes e derribedes
Asustado ante o perigo que corre a súa vida, pide unha carta de "seguro e amparo" aos Reis e refúxiase na Fortaleza da Frouseira, onde se fai forte e derrota decote ás tropas castelás. A raíña confirma en carta a Fernando de Acuña o 4 de novembro de 1480 a fidelidade do seu vasalo:
los buenos e leales serviçios que Pedro Pardo de Cela, mi vasallo, a fecho e face cada dia
Aínda así a súa persecución continúa. En 1483 cae a fortaleza da Frouseira e o 7 decembro é detido na casa de Fonsa Yáñez en Castrodouro (no actual concello de Alfoz, Lugo) e lévano preso a Mondoñedo, onde dez días despois lle cortan a cabeza "por cruel e poderoso", segundo palabras do Poder Real.
Segundo fillo de Xoán Nunes Pardo de Cela, o Vello, comendeiro do bispado de Mondoñedo, e de Teresa (ou Violante) Rodríguez de Aguiar, ao falecer o seu irmán herdou as propiedades e privilexios da familia. A súa posición mellora ao casar coa filla do Conde de Lemos, Isabel de Castro, que viñera co seu tío, Pedro Enrique de Castro, bispo de Mondoñedo (1426-1445) á cidade episcopal, onde Pardo de Cela era meiriño, en representación da Casa de Lemos. O bispo deulle en dote de voda todas as rendas do bispado, agás as que necesitaba para o seu sustento.
Falecido o bispo en 1445, Pedro Pardo marchou a Viveiro, onde chegou a ser alcalde (a mención máis antiga que se ten del é unha sentenza de 1464 en que se titula alcalde de Viveiro e comendeiro do bispado) e en 1474 xa ten o título de Mariscal. Foi un dos seus máis acérrimos inimigos dos irmandiños e tivo que fuxir de Galicia até a restauración nobiliaria. Da súa ferocidade dá conta a famosa frase referida por Pedro Paxariño no preito Tabera - Fonseca, onde Pardo de Cela lle di ao Conde de Lemos que aforque todos os seus servos:
... e dize el dicho testigo que al dicho tiempo Pardo de Cela, mariscal, dixera al dicho Conde que inchiese los carballos de los dichos basallos, e quel dicho Conde dixera que no queria, que no se abia de mantener de los carballos
Ao finalizar a revolta co restablecemento da nobreza e da Santa Irmandade, aínda ficaron preitos pendentes, xa no 1467 a Condesa de Santa Marta queixábase á irmandade:
... Pedro Pardo e Diego Dandrada, fijo de Ferán Peres Dandrada, injustamente e por fuerça e contra voluntad mia e del dicho conde, mi fijo, nos çercaron e tomaron la nuestra villa e fortalesa de Santa Marta de Hortigueira... e nos la tienen asy tomada...
En 1469 o mesmo Concello de Viveiro enviou unha relación ao rei, na que se queixaban da violencia dos nobres:
...agora el Conde de Lemos ... et Pedro Pardo ... et otros algunos caballeros et comenderos, con favor de Juan de Vivero et de otros caballeros que fueron en desfacer la hermandad, fazen a la villa y vezinos della toda guerra et mal et daño, robandoles las iglesias et prendiendolos et rescatandolos.
A raíña Isabel era curmá de Isabel de Castro, a muller de Pedro Pardo. Á morte de Henrique IV de Castela, a maioría da nobreza castelá apoiou a causa de Isabel de Castela, acusando á filla do rei, Xoana, de ser filla ilexítima de Beltrán de la Cueva e alcumándoa la Beltraneja. A nobreza galega en xeral apoiou á herdeira máis lexítima que ademais supoñía a unión dos reinos de Castela e Portugal fronte á unión con Aragón. Pardo de Cela, xunto coa súa familia política e o bispo Alonso I de Fonseca, puxéronse da parte de Isabel, e parece que o mariscal chegou a combater en Zamora. Participou tamén xunto a Fonseca no cerco a Pontevedra de 1476.
Aínda asi, en 1480 chega Fernando de Acuña con ordes claras dos Reis de pacificar o reino e restabelecer os dereitos usurpados, como lle escribiu a raíña ese mesmo ano:
en el reino de Galicia ay muchas fortalezas roqueras e otras casas fuertes en que se an fecho muchos daños, e robos, e muertes... por ende mandamos que todas las fortalezas e casa fuertes que bos entendierades que son dañosas.. sin dilaçión alguna las tomedes e derribedes
Asustado ante o perigo que corre a súa vida, pide unha carta de "seguro e amparo" aos Reis e refúxiase na Fortaleza da Frouseira, onde se fai forte e derrota decote ás tropas castelás. A raíña confirma en carta a Fernando de Acuña o 4 de novembro de 1480 a fidelidade do seu vasalo:
los buenos e leales serviçios que Pedro Pardo de Cela, mi vasallo, a fecho e face cada dia
Aínda así a súa persecución continúa. En 1483 cae a fortaleza da Frouseira e o 7 decembro é detido na casa de Fonsa Yáñez en Castrodouro (no actual concello de Alfoz, Lugo) e lévano preso a Mondoñedo, onde dez días despois lle cortan a cabeza "por cruel e poderoso", segundo palabras do Poder Real.
11 de xaneiro de 2018
Aforismos de Leonardo
312.- E á verdade, unha razón tiñan para non ennoblecerla: ela é nobre por si mesma, sen axuda de alleas voces, como o son as obras excelentes da natureza. E se os pintores non a describiron nin convertídola en ciencia, non é por culpa da pintura, que non é por ese motivo menos nobre, senón porque hai poucos pintores que fagan profesión das letras, non bastándolles toda a súa vida para dominar a súa arte.
10 de xaneiro de 2018
Anécdota de Sócrates,
- Sabes, Sócrates...?
- Un momento, amigo - interrompeu o filósofo- seguro que todo o que vas contarme é certo?
- Non; pero contáronmo outros.
- Entón non valería a pena repetilo, a menos que se tratase de algo bo... Satisfai os criterios da Bondade?.
- Non. todo o contrario...
- Ah! E dime: É necesario que o saiba eu para evitar o mal doutros?.
- Realmente non.
- Ben, en tal caso, concluíu Sócrates, esqueceo. Hai na vida tantas cousas que valen a pena!
Para que molestarnos con algo tan despreciable, que nin é verdade, nin bo, nin útil?
- Un momento, amigo - interrompeu o filósofo- seguro que todo o que vas contarme é certo?
- Non; pero contáronmo outros.
- Entón non valería a pena repetilo, a menos que se tratase de algo bo... Satisfai os criterios da Bondade?.
- Non. todo o contrario...
- Ah! E dime: É necesario que o saiba eu para evitar o mal doutros?.
- Realmente non.
- Ben, en tal caso, concluíu Sócrates, esqueceo. Hai na vida tantas cousas que valen a pena!
Para que molestarnos con algo tan despreciable, que nin é verdade, nin bo, nin útil?
9 de xaneiro de 2018
O poder da palabra
O poder da palabra
A palabra queda inmortalizada por medio da escritura. Esta posúe carácter divino, é un legado dos deuses. As palabras posúen mana que é a condición sobrenatural que permite, a través da lectura, que o defunto poida falar, isto é, participar da vida. Por iso é polo que na estatuaria exipcia non se conciba o retrato como copia mimética da realidade. O que individualiza, o que define un retrato como tal, é a palabra, é o nome inscrito na mesma escultura. A identificación da persoa prodúcese, pois, precisamente mediante o epigrama e non a través da adecuación das formas.
Os códigos de representación na estatuaria exipcia
Desde os inicios da estatuaria quedaron definidas as convencións que rexerían a representación. Estas normas considerábanse universais e prolongáronse no tempo sen apenas modificacións.
Independentemente da súa escala, desde as grandes estatuas colosais ás pequenas figuras votivas, todas responden ás mesmas leis de representación. Estas poden reducirse a dous: a lei de frontalidade -as estatuas constrúense para ser vistas desde un punto de vista frontal- e a lei de simetría axial -un eixo vertical divide á figura en dous partes iguais-. As estatuas representan os trazos esenciais das figuras sen deterse en puntos de vista distorsionadores, como podería ser un escorzo. A lei de frontalidade esixe a máxima claridade, non se narra ningunha historia e a figura representada é atemporal.
Os escultores exipcios non iniciaban o seu labor traballando directamente os bloques de pedra. Previamente, preparaban as masas pétreas en prismas regulares e sobre cada unha das súas caras trazaban unha cuadrícula que lles servía de guía para a realización da figura. Esta debuxábase sobre dous lados do bloque, de fronte e de perfil, aplicando medidas exactas segundo un canon. A composición da figura convertíase así na conxunción de dous planos imaxinarios principais: un vertical e outro horizontal. A partir destes dous planos perpendiculares articulábanse os volumes das figuras. A pesar de encadrarse dentro dunhas leis de representación ríxidas, as formas escultóricas están dotadas dunha certa graza e encanto.
A palabra queda inmortalizada por medio da escritura. Esta posúe carácter divino, é un legado dos deuses. As palabras posúen mana que é a condición sobrenatural que permite, a través da lectura, que o defunto poida falar, isto é, participar da vida. Por iso é polo que na estatuaria exipcia non se conciba o retrato como copia mimética da realidade. O que individualiza, o que define un retrato como tal, é a palabra, é o nome inscrito na mesma escultura. A identificación da persoa prodúcese, pois, precisamente mediante o epigrama e non a través da adecuación das formas.
Os códigos de representación na estatuaria exipcia
Desde os inicios da estatuaria quedaron definidas as convencións que rexerían a representación. Estas normas considerábanse universais e prolongáronse no tempo sen apenas modificacións.
Independentemente da súa escala, desde as grandes estatuas colosais ás pequenas figuras votivas, todas responden ás mesmas leis de representación. Estas poden reducirse a dous: a lei de frontalidade -as estatuas constrúense para ser vistas desde un punto de vista frontal- e a lei de simetría axial -un eixo vertical divide á figura en dous partes iguais-. As estatuas representan os trazos esenciais das figuras sen deterse en puntos de vista distorsionadores, como podería ser un escorzo. A lei de frontalidade esixe a máxima claridade, non se narra ningunha historia e a figura representada é atemporal.
Os escultores exipcios non iniciaban o seu labor traballando directamente os bloques de pedra. Previamente, preparaban as masas pétreas en prismas regulares e sobre cada unha das súas caras trazaban unha cuadrícula que lles servía de guía para a realización da figura. Esta debuxábase sobre dous lados do bloque, de fronte e de perfil, aplicando medidas exactas segundo un canon. A composición da figura convertíase así na conxunción de dous planos imaxinarios principais: un vertical e outro horizontal. A partir destes dous planos perpendiculares articulábanse os volumes das figuras. A pesar de encadrarse dentro dunhas leis de representación ríxidas, as formas escultóricas están dotadas dunha certa graza e encanto.
8 de xaneiro de 2018
Balneario de Riazor
Na foto anterior xa veíamos a variedade de estruturas erguidas na praia,
Esta recolle o Balneario de Riazor.
A zona sufriu en 1920 un notable cambio, no que aparece a Plataforma de Riazor.
Cabe destacar, que a praia deRiazor estivo dividida en dúas seccións; unha para as mulleres na zona situada entre o peñasco e as Escravas e os homes entre devandito peñasco e o que é hoxe a Plataforma de Riazor.
Non era isto moi raro xa que outro tanto sucedía no Parrote.
Esta recolle o Balneario de Riazor.
A zona sufriu en 1920 un notable cambio, no que aparece a Plataforma de Riazor.
Cabe destacar, que a praia deRiazor estivo dividida en dúas seccións; unha para as mulleres na zona situada entre o peñasco e as Escravas e os homes entre devandito peñasco e o que é hoxe a Plataforma de Riazor.
Non era isto moi raro xa que outro tanto sucedía no Parrote.
7 de xaneiro de 2018
PERO VIVIÁEZ
PERO VIVIÁEZ
Vós, que por Pero Tinhoso preguntades, se queredes
dele saber novas certas per min, poi-las non sabedes,
achar-lh'-edes tres sinaes per que o conhosceredes;
mais esto que vos eu digo non vo-lo sabia nenguu:
aquel é Pero Tinhoso que traz o toutiço nuu
e traz o cáncer no pisso e o alvaraz no cuu.
Ja me por Pero Tinhoso preguntastes noutro día
que vos dissess'eu del novas, e entón non as sabía,
mais per estes tres sinaes quenquer o conhoscería;
mais esto que vos eu digo non vo-lo sabia nenguu:
aquel é Pero Tinhoso que traz o toutiço nuu
e traz o cáncer no pisso e o alvaraz no cuu.
Vós, que por Pero Tinhoso mi ora iades preguntando
que vos dissess'eu del novas, non vo-las quer'eu ir contando:
achar-lh'-edes tres sinaes, se lhe ben fordes catando,
mais esto que vos eu digo non vo-lo sabia nenguu:
aquel é Pero Tinhoso que traz o toutiço nuu
e traz o cáncer no pisso e o alvaraz no cuu.
Vós, que por Pero Tinhoso preguntades, se queredes
dele saber novas certas per min, poi-las non sabedes,
achar-lh'-edes tres sinaes per que o conhosceredes;
mais esto que vos eu digo non vo-lo sabia nenguu:
aquel é Pero Tinhoso que traz o toutiço nuu
e traz o cáncer no pisso e o alvaraz no cuu.
Ja me por Pero Tinhoso preguntastes noutro día
que vos dissess'eu del novas, e entón non as sabía,
mais per estes tres sinaes quenquer o conhoscería;
mais esto que vos eu digo non vo-lo sabia nenguu:
aquel é Pero Tinhoso que traz o toutiço nuu
e traz o cáncer no pisso e o alvaraz no cuu.
Vós, que por Pero Tinhoso mi ora iades preguntando
que vos dissess'eu del novas, non vo-las quer'eu ir contando:
achar-lh'-edes tres sinaes, se lhe ben fordes catando,
mais esto que vos eu digo non vo-lo sabia nenguu:
aquel é Pero Tinhoso que traz o toutiço nuu
e traz o cáncer no pisso e o alvaraz no cuu.
6 de xaneiro de 2018
Dolmen de Axeitos
O dolmen de Axeitos é un dos monumentos funerarios megalíticos de Galicia máis coñecidos. Sitúase na parroquia de Oleiros, no concello de Ribeira, preto do contorno das dunas de Corrubedo. Está datado no IV milenio a. C.
De pequenas dimensións, destaca polo seu equilibrio de formas. Coñecido como o "Partenón galego", estrutúrase nunha planta poligonal con corredor formada por sete ortóstatos. Sitúase coa orientación leste tradicional neste tipo de megálitos.
É propiedade da Deputación da Coruña. A súa situación atópase ben sinalizada no acceso ao complexo das dunas de Corrubedo.
No pasado tiña un sistema de visitas, na nosa última excursión non habia ningun control no acceso e de feito a porta do recinto estaba estropeada.
De pequenas dimensións, destaca polo seu equilibrio de formas. Coñecido como o "Partenón galego", estrutúrase nunha planta poligonal con corredor formada por sete ortóstatos. Sitúase coa orientación leste tradicional neste tipo de megálitos.
É propiedade da Deputación da Coruña. A súa situación atópase ben sinalizada no acceso ao complexo das dunas de Corrubedo.
No pasado tiña un sistema de visitas, na nosa última excursión non habia ningun control no acceso e de feito a porta do recinto estaba estropeada.
5 de xaneiro de 2018
Irmandiños en Vilalba
Pois co xogo recén saído da imprenta levámolo a Vilalba a unha actividade de xadrez... e así temos este cartel do xogo coa torre de Vilalba, erguida por Diego de Andrade a través da xanela.
Un bó sitio para a primeira visualización do xogo rematado.
Un bó sitio para a primeira visualización do xogo rematado.
4 de xaneiro de 2018
Aforismos de Leonardo
311.- E é porque os escritores non se decataron da ciencia da pintura, nin souberon describir os graos e as partes que a constitúen -pois a obra artística non se traduce en palabras-, que, na súa ignorancia, relegárona a un rango inferior ao das ciencias, o cal non alcanza, con todo, a privala do seu divino carácter.
3 de xaneiro de 2018
Xa temos o xogo!
Pois case finalizado o ano recibimos os xogos elaborados por INCUDE grazas á axuda da Deputación da Coruña e da Vicerreitoría de Estudantes da UDC.
Un xogo cunha imaxe moi profesional que iremos distribuíndo nos próximos días.
Tentaremos que o xogo sirva para dar a coñecer a historia dos irmandiños dun xeito lúdico.
Un xogo cunha imaxe moi profesional que iremos distribuíndo nos próximos días.
Tentaremos que o xogo sirva para dar a coñecer a historia dos irmandiños dun xeito lúdico.
2 de xaneiro de 2018
A estatuaria exipcia
A estatuaria exipcia
A abundancia de estatuas en tumbas e templos responde a necesidades rituais. A función das estatuas derívase da necesidade de que a imaxe axude ao espírito do defunto a volver á vida. Son o receptáculo da enerxía vital do defunto, o ka, e garanten a outra vida no caso de que o corpo material desapareza ou se descompoña. As estatuas non son, pois, unha simple copia da persoa desaparecida. Mentres exista a estatua do defunto, pequena ou grande, a vida do modelo prolongarase na súa imaxe. O ka podía viaxar polo transmundo, pero necesitaba dunha forma concreta real para seguir vivindo, cando regresase das súas viaxes. A cabeza é a parte máis importante da figura, pois serve para indicar á alma do defunto o lugar onde debe depositarse. Con todo, non existe retrato, tal e como nós entendémolo, isto é, como fiel reprodución dos trazos do representado. O serdab era a cámara oculta, adxacente á cámara mortuoria, reservada para a estatua-soporte do ka. Preservábase co fin de protexela ante continxencias externas que puidesen destruíla. As estatuas tamén se colocaban nos templos para facilitar ao defunto o goce e participación nos rituais vivificadores, por iso o serdab tiña unha pequena abertura á altura dos ollos da estatua, que permitía a observación das cerimonias desde a antecámara. Así se explica a proliferación de esculturas dun mesmo personaxe nas diferentes dependencias sepulcrais, pois cada unha destas representacións debía cumprir con ritos funerarios diversos que esixían a súa presenza.
Moitas destas estatuas quedaban ocultas aos ollos da xente, xa que non foron pensadas para ser contempladas. Agora ben, para cumprir co seu destino sacro era condición indispensable a máxima perfección na factura da obra. A adecuación entre forma e función é o principio básico de toda a estatuaria exipcia. Para conseguir a integración destes fins fixáronse unhas normas que debían respectarse con absoluta fidelidade en todos os talleres de escultura. Isto explica, claramente, o carácter normativo da arte exipcio.
A abundancia de estatuas en tumbas e templos responde a necesidades rituais. A función das estatuas derívase da necesidade de que a imaxe axude ao espírito do defunto a volver á vida. Son o receptáculo da enerxía vital do defunto, o ka, e garanten a outra vida no caso de que o corpo material desapareza ou se descompoña. As estatuas non son, pois, unha simple copia da persoa desaparecida. Mentres exista a estatua do defunto, pequena ou grande, a vida do modelo prolongarase na súa imaxe. O ka podía viaxar polo transmundo, pero necesitaba dunha forma concreta real para seguir vivindo, cando regresase das súas viaxes. A cabeza é a parte máis importante da figura, pois serve para indicar á alma do defunto o lugar onde debe depositarse. Con todo, non existe retrato, tal e como nós entendémolo, isto é, como fiel reprodución dos trazos do representado. O serdab era a cámara oculta, adxacente á cámara mortuoria, reservada para a estatua-soporte do ka. Preservábase co fin de protexela ante continxencias externas que puidesen destruíla. As estatuas tamén se colocaban nos templos para facilitar ao defunto o goce e participación nos rituais vivificadores, por iso o serdab tiña unha pequena abertura á altura dos ollos da estatua, que permitía a observación das cerimonias desde a antecámara. Así se explica a proliferación de esculturas dun mesmo personaxe nas diferentes dependencias sepulcrais, pois cada unha destas representacións debía cumprir con ritos funerarios diversos que esixían a súa presenza.
Moitas destas estatuas quedaban ocultas aos ollos da xente, xa que non foron pensadas para ser contempladas. Agora ben, para cumprir co seu destino sacro era condición indispensable a máxima perfección na factura da obra. A adecuación entre forma e función é o principio básico de toda a estatuaria exipcia. Para conseguir a integración destes fins fixáronse unhas normas que debían respectarse con absoluta fidelidade en todos os talleres de escultura. Isto explica, claramente, o carácter normativo da arte exipcio.
1 de xaneiro de 2018
Riazor
Unha foto que nos amosa a praia de Riazor, con esas curiosas rampas para achegarse á auga, que co paso do ano foron facéndose mais sólidas.
Xunto a praia estaba a Casa de Baños chamada A Primitiva, que abriu as súas portas en 1877. Preto da mesma, na rúa Rubine, estaba a súa competencia chamada A Saúde.
Menos importante e máis afastado do mar, situábase o balneario de Santa Margarida que databa da mesma época, xa que foi construido no 1878, que estaba rodeado dun frondoso xardín, xunto a fábrica de gasosas Santa Margaridta, nun lugar coñecido polo nome de Cristais.
Ao fondo na esquerda pode verse o depósito de auga costruido para dar servizo á Cidade Xardín.
Na dereita toda a zona do popular paseo de Miramar, que chegaba a onde hoxe está o colexio das Escravas e naquel entón situábase o antigo Campo de Riazor.
As barcas dan idea do aproveitamento pesqueiro que tiña este espazo que combinaba co ocio dos coruñeses nas paraias, onde todas as casetas que vemos, o Balneario e os xardíns, coas súas variadas cores daban vida á baía.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)