A estación da rúa Perdido.
China Miéville.
Da pradaría á matogueira aos campos, ás granxas, ás primeiras casas apiñadas que se alzan da terra. Foi de noite durante moito tempo. As casuchas que callan a ribeira do río creceron como fungos ao meu ao redor, na escuridade. Sacudímonos e ladeamos nunha profunda corrente.
Ás miñas costas, o home manexa incómodo o temón e a barcaza corrixe o rumbo. A luz axítase ao oscilar a lanterna. O home témeme. Inclínome sobre a proa do pequeno barco, sobre a auga escura.
Os sons dos fogares aumentan por encima do ronroneo oleoso do motor e das caricias do río. A madeira rumorea e o vento golpea os tellados, á vez que os muros asíntanse e os forxados mutan para ocluir o espazo; as decenas de casas convertéronse en centenares, en miles; esténdense cara atrás
desde a beira, arroxando luz por toda a chaira.
Rodéanme. Están a crecer. Son máis altas, máis grandes, máis ruidosas, con cubertas de lousa e muros de recio ladrillo.
O río serpentea e xira até encararse coa cidade, que emerxe repentina, colosal, impresa sobre a paisaxe. A súa luz alaga canto a rodea, os outeiros rochosos, como rabuñadas ensanguentadas. As súas sucias torres resplandecen. Sinto reducido, compelido a adorar esa extraordinaria presenza parida no encontro de dous ríos. É a vasta contaminación, é fedor, é un claxon berrando. Grosas chemineas vomitan po cara ao ceo, aínda a esta hora da noite. Non é a corrente a que nos arrastra cara á cidade, senón o seu peso. Débiles berros, as chamadas da besta aquí e alá, o martilleo obsceno das grandes máquinas fabrís. As vías férreas percorren a anatomía urbana como veas prominentes. Ladrillo vermello e paredes escuras, igrexas achaparradas e cavernícolas, toldos rasgados batidos polo vento, labirintos empedrados na zona vella, canellóns sen saída, sumidoiros asucando a terra como sepulcros seculares, unha nova paisaxe de desperdicio, pedra machucada, bibliotecas fartas de libros esquecidos, vellos hospitais, torres, barcos e garras metálicas que alzan os cargamentos da auga.
...
30 de setembro de 2014
29 de setembro de 2014
Fragmento de "Turbo" de Miguel Suárez Abel
Estou agardando aínda a resposta que me debes, princesa. Aínda me débe-la razón da pregunta que che fixen en Blackpool, princesa. Merda para os dous. Merda. Estoume fartando. Todo ten o seu límite. Señor. Axúdame, meu Deus. O odio estame roendo a alma. Non aguanto. Pensa que porque me empreste este coche para ir á cea xa vou estar obrigado a aguantar todo o que queira. Elefante. Mamut. Vou ir a modo, polo menos non estropear-lle o coche. Maldito fume. Podo ir tranquilo. Sobra tempo. Pero a culpa non é só do elefante. Ela tamén está cambiada. Díxenlle o da carta. Nada. Díxenlle o da cea. Nada. Non a entendo. Hoxe é a última cousa que fago por ela.
...
...
28 de setembro de 2014
Inicio de Herexía
ANSELM AUDLEY
Herexía
Ferro! Ferro!
O berro atravesou o bosque desde o xentío cara ao que cabalgaba, xunto ao acceso ás minas de pedras preciosas. As aves pousadas nas ramas dos cedros lanzaron estridentes chíos e alzaron o voo. Apurei aos cabalos; as rodas do carro dispersaban ao meu paso finas nubes de po. Logo tirei das rendas e detiven o carro onde o camiño cara a un abrupto recodo rodeando unha árbore.
Fronte a min, as árbores deixaban paso á herba, que se estendía pola pendente dos outeiros. Á dereita estaba, coas súas torres de vixilancia desertas, o muro de pedra que marcaba a entrada ás minas de pedras preciosas. Alcancei a ver un círculo de xente na entrada, onde os portais estaban totalmente abertos. Que estaban a facer alí? Sucedera un accidente? Seria un motín? Era o único que faltaba.
Recoñecéronme mentres diminuía a marcha do carro nos ermos terreos que rodean ás minas. Detiven o carro a poucos metros deles.
Un home de elevada estatura, un dos poucos que vestían roupas propiamente ditas e non as túnicas dos traballadores, abriuse paso entre a multitude e achegouse a min con expresión de gran entusiasmo. Non era, por tanto, nin un motín nin un accidente.
-Vizconde Cathan, é unha sorte que chegase; quizá Ranthas guíao.
Levaba unha barba moi pequena e a súa aceitoso cabelo estaba cuberto de po. Tiña o rostro fraco e demacrado, cos ollos afundidos pero brillantes como os dos demais.
-Que significa toda esta conmoción, Maal? -pregunteille-.Que cousa tan extraordinaria sucedeu que xustifique interromper o traballo cando o buque pode chegar ao porto dun momento a outro?
Dun momento a outro, a condición de que a tormenta coriolis que axitaba o océano disipárase pronto. Era a segunda no mes, e o buque xa viña con demora.
-Amo, atopamos ferro! O sacerdote de Ranthas que ofreceu cooperar connosco nas nosas labores mineiras descubriu un inmenso depósito de mineral de ferro!
Herexía
Ferro! Ferro!
O berro atravesou o bosque desde o xentío cara ao que cabalgaba, xunto ao acceso ás minas de pedras preciosas. As aves pousadas nas ramas dos cedros lanzaron estridentes chíos e alzaron o voo. Apurei aos cabalos; as rodas do carro dispersaban ao meu paso finas nubes de po. Logo tirei das rendas e detiven o carro onde o camiño cara a un abrupto recodo rodeando unha árbore.
Fronte a min, as árbores deixaban paso á herba, que se estendía pola pendente dos outeiros. Á dereita estaba, coas súas torres de vixilancia desertas, o muro de pedra que marcaba a entrada ás minas de pedras preciosas. Alcancei a ver un círculo de xente na entrada, onde os portais estaban totalmente abertos. Que estaban a facer alí? Sucedera un accidente? Seria un motín? Era o único que faltaba.
Recoñecéronme mentres diminuía a marcha do carro nos ermos terreos que rodean ás minas. Detiven o carro a poucos metros deles.
Un home de elevada estatura, un dos poucos que vestían roupas propiamente ditas e non as túnicas dos traballadores, abriuse paso entre a multitude e achegouse a min con expresión de gran entusiasmo. Non era, por tanto, nin un motín nin un accidente.
-Vizconde Cathan, é unha sorte que chegase; quizá Ranthas guíao.
Levaba unha barba moi pequena e a súa aceitoso cabelo estaba cuberto de po. Tiña o rostro fraco e demacrado, cos ollos afundidos pero brillantes como os dos demais.
-Que significa toda esta conmoción, Maal? -pregunteille-.Que cousa tan extraordinaria sucedeu que xustifique interromper o traballo cando o buque pode chegar ao porto dun momento a outro?
Dun momento a outro, a condición de que a tormenta coriolis que axitaba o océano disipárase pronto. Era a segunda no mes, e o buque xa viña con demora.
-Amo, atopamos ferro! O sacerdote de Ranthas que ofreceu cooperar connosco nas nosas labores mineiras descubriu un inmenso depósito de mineral de ferro!
...
27 de setembro de 2014
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXIX)
Pero o ceo tornábase cada vez máis ameazador. Manifestábanse os síntomas dun furacán. A
atmosfera estaba branca, leitosa. Aos cirros en feixes soltos sucedían no horizonte capas de nimbo-cúmulus.
Outras nubes baixas fuxían rapidamente. A mar, xa moi grosa, inchábase en longas
ondas. Desaparecían as aves, con excepción deses petreis que anuncian as tempestades. O barómetro
baixaba moi acusadamente e indicaba no aire unha extremada tensión dos vapores. A mestura do
stormglass descompúñase baixo a influencia da electricidade que saturaba a atmosfera. A loita dos
elementos anunciábase xa próxima.
A tempestade estalou na xornada do 18 de maio, precisamente cando o Nautilus navegaba á
altura de Long Island, a algunhas millas dos pasos de Nova York.
Podo describir esta loita dos elementos porque, por un capricho inexplicable, o capitán Nemo, no canto de evitala nas profundidades, decidiu afrontala na superficie. O vento sopraba do Suroeste a unha velocidade de quince metros por segundo, que cara as tres da tarde pasou a vinte e cinco metros.
Esta é a cifra das tempestades. Firme fronte aos refachos, o capitán Nemo achábase na plataforma. Amarrouse á cintura para poder resistir o embate das monstruosas ondas que azoutaban ao Nautilus. Eu fixen o mesmo. A tempestade e aquel home incomparable que a retaba disputábanse a miña admiración. Grandes farrapos de nubes que parecían xurdir da auga varrían a superficie convulsa do mar. Xa non eran visibles as pequenas ondas que se forman a intervalos no fondo das depresións creadas polas grandes ondas. Únicamente víanse longas ondulacións fulixinosas, tan compactas que as súas cristas non rebentaban. Aumentaba máis e máis a súa altura, coma se excitásense entre si. O Nautilus, xa caído de costado, xa ergueito como un mastro, cabeceaba e se balanceaba espantosamente.
Cara as cinco da tarde esborrallouse unha choiva torrencial que non abateu nin ao vento nin á mar. O furacán desencadeouse a unha velocidade de corenta e cinco metros por segundo, ou sexa, a unhas corenta leguas por hora. Alcanzara esa forza que lle leva a derrubar as casas, a cravar as tellas dos tellados nas portas, a romper os enreixados de ferro e a desprazar canóns do vinte e catro.
E, con todo, o Nautilus estaba alí, xustificando no medio da tormenta a afirmación dun sabio enxeñeiro de que «non hai casco ben construído que non poida desafiar á mar». Non era unha roca resistente, á que aquelas ondas demolesen, senón un fuso de aceiro, obediente e móbil, sen aparellos nin mastros, o que desafiaba impunemente ao furor do furacán. Examinaba eu namentres as desencadeadas ondas. Medían até quince metros de altura sobre unha lonxitude de cento cincuenta a cento setenta e cinco metros, e a súa velocidade de propagación era de quince metros por segundo. O seu volume e a súa potencia aumentaban coa profundidade da auga. Comprendín entón a función desas ondas que aprisionan o aire nos seus flancos e envíano aos fondos mariños, aos que con ese osíxeno levan a vida. A súa extrema forza de presión -foi calculada- pode elevarse até tres mil quilos por pé cadrado da superficie que baten. Foron ondas como estas as que nas Hébridas desprazaron un bloque de pedra que pesaba oitenta e catro mil libras. As que, na tempestade do 23 de decembro de 1864, tras destruír unha parte da cidade de Yeddo, no Xapón, desprazáronse a setecentos quilómetros por hora para romper o mesmo día nas costas de América.
A intensidade da tempestade acrecentouse durante a noite. O barómetro caeu a 710 milímetros, como en 1860, na illa da Reunión, durante un ciclón. Á caída do día vira pasar un barco que loitaba penosamente. Capeaba a baixo vapor para resistir ás ondas. Debía ser un dos vapores das liñas de Nova York a Liverpool ou ao Havre. Desapareceu pronto na escuridade. Cara as dez da noite, o ceo era de lume. Violentos lóstregos asucaban a atmosfera. Eu non podía resistir os seus cegadores fogonazos. O capitán Nemo, en cambio, mirábaos de fronte; parecía aspirar con todo o seu ser a alma da tempestade. Un fragor terrible retumbaba no aire, un ruído complexo que integraba o estrépito das ondas esmagadas, os muxidos do vento e os estampidos do trono. O vento saltaba dun punto a outro do horizonte, e o ciclón, procedente do Leste, volvía a el tras pasar polo Norte, o Oeste e o Sur, en sentido inverso das tempestades giratorias do hemisferio austral.
Ah! Ben xustificaba o Gulf Stream o seu nome de rei das tormentas. É a corrente do Golfo a que crea estes formidables ciclóns pola diferenza de temperatura das capas de aire superpostas ás súas augas. Á choiva sucedeu un ballón de lume. As pingas de auga transformáronse en faíscas fulminantes. Diríase que o capitán Nemo, en busca dunha morte digna del, quixera facerse matar o raio. En certo momento, o Nautilus, presa dun formidable movemento de cabeceo, levantou ao aire o seu espolón de aceiro, como a vara dun pararraios, e vin como do espolón xurdían numerosas faíscas. Roto, extenuado, repté cara á escotilla, abrina e descendín ao salón.
O temporal alcanzaba entón a súa máxima intensidade. Era imposible manterse en pé no interior do Nautilus. O capitán Nemo descendeu cara á medianoite. Ouvín logo o ruído dos depósitos que se enchían aos poucos, e o Nautilus mergullouse lentamente. Polos cristais descubertos do salón vin algúns grandes peixes pasar como pantasmas pola auga en lume. O raio golpeou a algúns baixo os meus ollos!
O Nautilus continuou descendendo. Eu pensaba que acharía a calma a unha profundidade de quince metros. Non. As capas superiores estaban demasiado violentamente axitadas. Houbo que descender até cincuenta metros nas entrañas do mar para achar o repouso. Alí, que tranquilidade!, que silencio!, que paz! Quen dixese que un terrible furacán desencadeábase entón na superficie do océano?
Podo describir esta loita dos elementos porque, por un capricho inexplicable, o capitán Nemo, no canto de evitala nas profundidades, decidiu afrontala na superficie. O vento sopraba do Suroeste a unha velocidade de quince metros por segundo, que cara as tres da tarde pasou a vinte e cinco metros.
Esta é a cifra das tempestades. Firme fronte aos refachos, o capitán Nemo achábase na plataforma. Amarrouse á cintura para poder resistir o embate das monstruosas ondas que azoutaban ao Nautilus. Eu fixen o mesmo. A tempestade e aquel home incomparable que a retaba disputábanse a miña admiración. Grandes farrapos de nubes que parecían xurdir da auga varrían a superficie convulsa do mar. Xa non eran visibles as pequenas ondas que se forman a intervalos no fondo das depresións creadas polas grandes ondas. Únicamente víanse longas ondulacións fulixinosas, tan compactas que as súas cristas non rebentaban. Aumentaba máis e máis a súa altura, coma se excitásense entre si. O Nautilus, xa caído de costado, xa ergueito como un mastro, cabeceaba e se balanceaba espantosamente.
Cara as cinco da tarde esborrallouse unha choiva torrencial que non abateu nin ao vento nin á mar. O furacán desencadeouse a unha velocidade de corenta e cinco metros por segundo, ou sexa, a unhas corenta leguas por hora. Alcanzara esa forza que lle leva a derrubar as casas, a cravar as tellas dos tellados nas portas, a romper os enreixados de ferro e a desprazar canóns do vinte e catro.
E, con todo, o Nautilus estaba alí, xustificando no medio da tormenta a afirmación dun sabio enxeñeiro de que «non hai casco ben construído que non poida desafiar á mar». Non era unha roca resistente, á que aquelas ondas demolesen, senón un fuso de aceiro, obediente e móbil, sen aparellos nin mastros, o que desafiaba impunemente ao furor do furacán. Examinaba eu namentres as desencadeadas ondas. Medían até quince metros de altura sobre unha lonxitude de cento cincuenta a cento setenta e cinco metros, e a súa velocidade de propagación era de quince metros por segundo. O seu volume e a súa potencia aumentaban coa profundidade da auga. Comprendín entón a función desas ondas que aprisionan o aire nos seus flancos e envíano aos fondos mariños, aos que con ese osíxeno levan a vida. A súa extrema forza de presión -foi calculada- pode elevarse até tres mil quilos por pé cadrado da superficie que baten. Foron ondas como estas as que nas Hébridas desprazaron un bloque de pedra que pesaba oitenta e catro mil libras. As que, na tempestade do 23 de decembro de 1864, tras destruír unha parte da cidade de Yeddo, no Xapón, desprazáronse a setecentos quilómetros por hora para romper o mesmo día nas costas de América.
A intensidade da tempestade acrecentouse durante a noite. O barómetro caeu a 710 milímetros, como en 1860, na illa da Reunión, durante un ciclón. Á caída do día vira pasar un barco que loitaba penosamente. Capeaba a baixo vapor para resistir ás ondas. Debía ser un dos vapores das liñas de Nova York a Liverpool ou ao Havre. Desapareceu pronto na escuridade. Cara as dez da noite, o ceo era de lume. Violentos lóstregos asucaban a atmosfera. Eu non podía resistir os seus cegadores fogonazos. O capitán Nemo, en cambio, mirábaos de fronte; parecía aspirar con todo o seu ser a alma da tempestade. Un fragor terrible retumbaba no aire, un ruído complexo que integraba o estrépito das ondas esmagadas, os muxidos do vento e os estampidos do trono. O vento saltaba dun punto a outro do horizonte, e o ciclón, procedente do Leste, volvía a el tras pasar polo Norte, o Oeste e o Sur, en sentido inverso das tempestades giratorias do hemisferio austral.
Ah! Ben xustificaba o Gulf Stream o seu nome de rei das tormentas. É a corrente do Golfo a que crea estes formidables ciclóns pola diferenza de temperatura das capas de aire superpostas ás súas augas. Á choiva sucedeu un ballón de lume. As pingas de auga transformáronse en faíscas fulminantes. Diríase que o capitán Nemo, en busca dunha morte digna del, quixera facerse matar o raio. En certo momento, o Nautilus, presa dun formidable movemento de cabeceo, levantou ao aire o seu espolón de aceiro, como a vara dun pararraios, e vin como do espolón xurdían numerosas faíscas. Roto, extenuado, repté cara á escotilla, abrina e descendín ao salón.
O temporal alcanzaba entón a súa máxima intensidade. Era imposible manterse en pé no interior do Nautilus. O capitán Nemo descendeu cara á medianoite. Ouvín logo o ruído dos depósitos que se enchían aos poucos, e o Nautilus mergullouse lentamente. Polos cristais descubertos do salón vin algúns grandes peixes pasar como pantasmas pola auga en lume. O raio golpeou a algúns baixo os meus ollos!
O Nautilus continuou descendendo. Eu pensaba que acharía a calma a unha profundidade de quince metros. Non. As capas superiores estaban demasiado violentamente axitadas. Houbo que descender até cincuenta metros nas entrañas do mar para achar o repouso. Alí, que tranquilidade!, que silencio!, que paz! Quen dixese que un terrible furacán desencadeábase entón na superficie do océano?
26 de setembro de 2014
Inicio de Praia De Aceiro
John Varley
Praia De Aceiro
APAIXONANTE CONCURSO! GAÑE SEXO GRATIS!
-Dentro de cinco anos o pene será obsoleto -declarou o vendedor.
Fixo unha pausa para que os nosos pasmados cerebros absorbesen esta humillante información. Pola miña banda, non sabía cantos prodixios máis podería asimilar antes do xantar.
-Coa campaña promocional adecuada -continuou sen recobrar o alento-, poderiamos tardar só dous anos.
Talvez fóra mesmo certo. Cousas máis estrañas vira na miña vida. Pero abstívenme de chamar ao meu axente bolsista para pedirlle histéricamente que vendese todas as miñas accións de suspensorios.
A rolda de prensa celebrábase nun vasto auditorio pertencente a Bioenxeñeiros Unidos. Tiña capacidade para mil espectadores, e nese momento albergaba un quinto desa cantidade, a maioría ateigados nas filas dianteiras.
O vendedor de BioUni era tan anónimo como o animador dun programa de xogos. Até na voz.
Unha persoa xenérica. Pronto chegará o día en que cada profesión teña rostros e corpos estandarizados como uniformes.
O vendedor continuou:
-A sexualidade tal como coñecémola carece de graza, flexibilidade e imaxinación. Cando unha persoa chega aos corenta anos, xa fixo todo o que podería facer co seu sistema sexual actual, o seu sistema «natural». Basta con ser moderadamente activo para facer todo unha ducia de veces. Volveuse aburrido. E se é aburrido aos corenta, como será aos oitenta, ou aos cento corenta? Algunha vez pensaron niso? Como será a súa vida sexual aos oitenta anos? Queren vostedes repetir os actos de costume?
-Faga o que faga, non o farei con el -rumoreoume Cricket ao oído.
-Que tal comigo? -respondín-. Despois da presentación.
-Que tal despois dos meus oitentas? -bateume nas costelas, pero sorría. Non podo dicir o mesmo do energúmeno que estaba sentado fronte a nós. Traballaba para Corpo Perfecto, pesaba douscentos quilos (nin un gramo de graxa) e mirábanos iradamente por encima do declive dunhas macizas costas, flexionando os músculos das cellas. Era incrible que puidese volver a cabeza e mirar por encima do ombreiro. Ouvíase o cruxido da barba crecida.
Aceptamos a insinuación e calámonos.
...
Praia De Aceiro
APAIXONANTE CONCURSO! GAÑE SEXO GRATIS!
-Dentro de cinco anos o pene será obsoleto -declarou o vendedor.
Fixo unha pausa para que os nosos pasmados cerebros absorbesen esta humillante información. Pola miña banda, non sabía cantos prodixios máis podería asimilar antes do xantar.
-Coa campaña promocional adecuada -continuou sen recobrar o alento-, poderiamos tardar só dous anos.
Talvez fóra mesmo certo. Cousas máis estrañas vira na miña vida. Pero abstívenme de chamar ao meu axente bolsista para pedirlle histéricamente que vendese todas as miñas accións de suspensorios.
A rolda de prensa celebrábase nun vasto auditorio pertencente a Bioenxeñeiros Unidos. Tiña capacidade para mil espectadores, e nese momento albergaba un quinto desa cantidade, a maioría ateigados nas filas dianteiras.
O vendedor de BioUni era tan anónimo como o animador dun programa de xogos. Até na voz.
Unha persoa xenérica. Pronto chegará o día en que cada profesión teña rostros e corpos estandarizados como uniformes.
O vendedor continuou:
-A sexualidade tal como coñecémola carece de graza, flexibilidade e imaxinación. Cando unha persoa chega aos corenta anos, xa fixo todo o que podería facer co seu sistema sexual actual, o seu sistema «natural». Basta con ser moderadamente activo para facer todo unha ducia de veces. Volveuse aburrido. E se é aburrido aos corenta, como será aos oitenta, ou aos cento corenta? Algunha vez pensaron niso? Como será a súa vida sexual aos oitenta anos? Queren vostedes repetir os actos de costume?
-Faga o que faga, non o farei con el -rumoreoume Cricket ao oído.
-Que tal comigo? -respondín-. Despois da presentación.
-Que tal despois dos meus oitentas? -bateume nas costelas, pero sorría. Non podo dicir o mesmo do energúmeno que estaba sentado fronte a nós. Traballaba para Corpo Perfecto, pesaba douscentos quilos (nin un gramo de graxa) e mirábanos iradamente por encima do declive dunhas macizas costas, flexionando os músculos das cellas. Era incrible que puidese volver a cabeza e mirar por encima do ombreiro. Ouvíase o cruxido da barba crecida.
Aceptamos a insinuación e calámonos.
...
25 de setembro de 2014
XORNADA DE FOTOGRAFÍA
O venres 26 de setembro invitamos a todos a reunirse na Sala de Xadrez do Centro Universitario de Riazor ás 17,30 e sair a facer fotos.
Buscamos que a xente faga as mesmas co encuadre das publicadas na nosa web para deste xeito contemplar a evolución da cidade.
Non é necesario ter coñecementos de fotografía nin ter unha boa cámara, mais si perspicacia para saber onde están feitas algunhas delas.
Lembra que para entregar as fotos o prazo remata o 30 de setembro.
24 de setembro de 2014
Fragmento de A canción do verán
A canción do verán é unha obra de Vicente Araguas, nado en Xuvia (Neda) o 24 de setembro de 1950, músico e escritor galego, un dos fundadores en 1968 do grupo Voces Ceibes.
Sentados nunha xeadería dos Cantóns vendo pasar as primeiras horas da tarde como unha frecha. As horas da tarde e algún que outro mendiño ou tipo pintoresco dos que A Coruña, sen ser excesivamente pródiga, tamén posúe. Un individuo, co torso espido, mostraba ás claras que o seu estado etílico facía tempo que deixara de ser o óptimo para o lugar e a circunstancia. Un mendiño, coa ollada insolente, fitaba para a copa de xeado disposta diante de Pacho. Chocolate con noces. O meu era de pistacho duro e puro, a penas disturbada a súa transparencia verde por un barquiño ou galleta chantado na parte superior. Por un momento Pacho deixou a mesa para volver cunha revista do corazón (ou do fígado, que din os máis "modernos"). Aparecía a Isabel Preysler do brazo de Boyer, chegando a algún aeroporto.
...
Sentados nunha xeadería dos Cantóns vendo pasar as primeiras horas da tarde como unha frecha. As horas da tarde e algún que outro mendiño ou tipo pintoresco dos que A Coruña, sen ser excesivamente pródiga, tamén posúe. Un individuo, co torso espido, mostraba ás claras que o seu estado etílico facía tempo que deixara de ser o óptimo para o lugar e a circunstancia. Un mendiño, coa ollada insolente, fitaba para a copa de xeado disposta diante de Pacho. Chocolate con noces. O meu era de pistacho duro e puro, a penas disturbada a súa transparencia verde por un barquiño ou galleta chantado na parte superior. Por un momento Pacho deixou a mesa para volver cunha revista do corazón (ou do fígado, que din os máis "modernos"). Aparecía a Isabel Preysler do brazo de Boyer, chegando a algún aeroporto.
...
23 de setembro de 2014
Inicio de AUGAS PROFUNDAS
AUGAS PROFUNDAS
Richard Awlinson
A patrulla saíra de Marsember, coa misión de protexer as granxas que lindaban co bosque en forma de bágoa chamado do Ermitán. O sarxento, Ogden o Centauro, era un dos mellores de Cormyr, e gozaba da fama de manter o seu sector libre de bandoleiros.
Ás ordes de Ogden serviran doce xinetes. Formaban un grupo de soldados típicos: media ducia de mozos folgazáns, un par de borrachos, dous homes de valía e dous asasinos. Como era de supor, estes últimos eran insubordinados e prometeran engadir a Ogden á súa curta lista de vítimas, aínda que ningún deles xamais conseguira reunir o valor suficiente para atacar ao sarxento.
Agora xa non volverían ter nin sequera a oportunidade de tentalo. A patrulla de Ogden xacía a uns cen metros ao norte do bosque do Ermitán; todos mortos, até os cabalos. O Dragón Púrpura, brasón do rei Azoun IV, aínda resplandecía, e o aceiro bruñido das armaduras brillaba cando a luz da lúa aparecía entre os nuboeiros e alumaba os seus corpos.
...
Richard Awlinson
A patrulla saíra de Marsember, coa misión de protexer as granxas que lindaban co bosque en forma de bágoa chamado do Ermitán. O sarxento, Ogden o Centauro, era un dos mellores de Cormyr, e gozaba da fama de manter o seu sector libre de bandoleiros.
Ás ordes de Ogden serviran doce xinetes. Formaban un grupo de soldados típicos: media ducia de mozos folgazáns, un par de borrachos, dous homes de valía e dous asasinos. Como era de supor, estes últimos eran insubordinados e prometeran engadir a Ogden á súa curta lista de vítimas, aínda que ningún deles xamais conseguira reunir o valor suficiente para atacar ao sarxento.
Agora xa non volverían ter nin sequera a oportunidade de tentalo. A patrulla de Ogden xacía a uns cen metros ao norte do bosque do Ermitán; todos mortos, até os cabalos. O Dragón Púrpura, brasón do rei Azoun IV, aínda resplandecía, e o aceiro bruñido das armaduras brillaba cando a luz da lúa aparecía entre os nuboeiros e alumaba os seus corpos.
...
22 de setembro de 2014
21 de setembro de 2014
Inicio de NINGUÉN PODE, de Bernardino Graña
Ninguén pode contigo, mar proteico,
porque o teu sangue é forte e me penetra,
porque eres mar de mares e o teu cheiro
chega ata o escuro da máis pura terra.
Eu quero soio ser o corno ou cuncha
que poida dar un son que te remeda,
por resoar, meu mar, dende esta beira
e soñar que me faltas como esencia.
porque o teu sangue é forte e me penetra,
porque eres mar de mares e o teu cheiro
chega ata o escuro da máis pura terra.
Eu quero soio ser o corno ou cuncha
que poida dar un son que te remeda,
por resoar, meu mar, dende esta beira
e soñar que me faltas como esencia.
20 de setembro de 2014
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXVIII)
O canadense chegara evidentemente ao límite da paciencia. A súa vigorosa natureza non podía acomodarse a tan prolongado aprisionamento. A súa fisonomía alterábase de día en día. O seu carácter tornábase cada vez máis sombrío. Eu comprendía os seus sufrimentos, pois tamén a min embargábame a nostalxia. Case sete meses pasaran sen que tivésemos noticia da terra. Ademais, o illamento do capitán Nemo, o seu cambio de humor, sobre todo desde o combate cos polbos, a súa taciturnidade, facíanme ver as cousas dun modo diferente e xa non sentía o entusiasmo dos primeiros tempos. Había que ser un flamenco como Conseil para aceptar esa situación nese medio reservado aos cetáceos e a outros habitantes do mar. Verdadeiramente, se o bo Conseil tivese branquias no canto de pulmóns sería un peixe distinguido.
-E ben, señor, que di vostede? -engadiu Ned Land, ao ver que eu non respondía.
-Bo, Ned, o que vostede quere é que pregunte ao capitán Nemo cales son as súas intencións para connosco? É iso?
-Si, señor.
-E iso aínda que xa nolas deu a coñecer?
-Si. Por última vez, quero saber a que aterme. Se vostede quere, fale por min só, no meu nome unicamente.
-O caso é que lle atopo moi raramente. Parece evitarme.
-Razón de máis para ir verlle.
-Sexa, interrogareille, Ned.
-Cando?
-Cando lle atope.
-Señor Aronnax, quere vostede que vaia eu mesmo a buscarlle?
-Non, déixeme facer a min. Mañá...
-Hoxe mesmo.
-Sexa, vereille hoxe -respondín ao canadense, para evitar que actuase de por si e comprometese todo.
Quedei só. Decidida así a xestión, resolvín levala a cabo inmediatamente. Eu prefiro o feito ao por facer. Volvín ao meu camarote. Desde alí, ouvín ruído de pasos no do capitán Nemo. Non debía deixar pasar a ocasión de atopalo. Chamei á súa porta, sen obter contestación. Chamei novamente e
logo virei o picaporte. Abrín a porta e entrei. Alí estaba o capitán. Inclinado sobre a súa mesa de traballo, Parecía non terme oído. Resolto a non saír sen interrogarlle, achegueime a el. Entón levantou bruscamente a cabeza, engurrou as cellas e díxome nun ton bastante rudo:
-Que fai vostede aquí? Que quere de min?
-Quero falar con vostede, capitán.
-Estou ocupado, señor, estou a traballar. A liberdade que lle deixo a vostede de illarse, non existe para min?
A recepción non era moi estimulante, que digamos. Pero eu estaba decidido a ouvir calquera cousa con tal de falar con el.
-Señor -díxenlle fríamente-, teño que falarlle dun asunto que non me é posible aprazar.
-Cal, señor? -respondeu ironicamente-. Fixo vostede algún descubrimento que me escapou? Entregoulle o mar novos segredos?
Moi lonxe estabamos do caso. Pero antes de que puidese eu responderlle, díxome nun ton máis grave, mentres me mostraba un manuscrito aberto sobre a súa mesa:
-Velaquí, señor Aronnax, un manuscrito escrito en varias linguas. Contén o resumo dos meus estudos sobre o mar e, se Deus quere, non perecerá comigo. Este manuscrito, asinado co meu nome, completado coa historia da miña vida, será encerrado nun pequeno aparello insumerxible. O último sobrevivente de todos nós a bordo do Nautilus lanzará ese aparello ao mar. Irá onde queiran levarlle as ondas.
O nome dese home! A súa historia, escrita en por si! Quedaría, pois, desvelado o seu misterio un día? Pero naquel momento eu non vin nesa comunicación máis que unha entrada en materia.
-Capitán, non podo senón aprobar esa idea. O froito dos seus estudos non debe perderse. Pero o medio que pensa empregar paréceme primitivo e arriscado. Quen sabe onde os ventos levarán ese aparello e en que mans caerá? Non podería vostede idear algo mellor? Non podería vostede ou un dos seus ... ?
-Xamais, señor -dixo vivamente o capitán, interrompéndome.
-Eu e os meus compañeiros estariamos dispostos a gardar ese manuscrito en reserva, e se vostede devólvenos a liberdade...
-A liberdade! -dixo o capitán Nemo, á vez que se levantaba.
-Si, señor, e o que quería dicirlle é sobre isto. Levamos xa sete meses a bordo do seu navío, e pregúntolle hoxe, tanto en nome dos meus compañeiros como no meu propio, se ten vostede a
intención de reternos aquí para sempre.
-Señor Aronnax, respóndolle hoxe o que lle respondín hai sete meses. Quen entra no Nautilus é para non abandonalo nunca.
-O que vostede nos impón é pura e simplemente a escravitude.
-Déalle vostede o nome que queira.
-En todas partes, o escravo conserva o dereito de recobrar a súa liberdade e de usar dos medios que se lle ofrezan a tal fin, calquera que sexan.
-Quen lle denegou ese dereito? Eu non lle encadeei a un xuramento -díxome o capitán, mirándome e cruzado de brazos.
-Señor -díxenlle-, falar por segunda vez deste asunto non pode ser do seu agrado nin do meu, pero posto que o abordamos vaiamos até o fin. Repítollo, non se trata tan só da miña persoa. Para min, o estudo é unha axuda, unha poderosa diversión, un gran aliciente, unha paixón que pode facerme esquecer todo. Como vostede, son un home capaz de vivir ignorado, oscuramente, na fráxil esperanza de legar un día ao futuro o resultado dos meus traballos, por medio dun aparello hipotético confiado ao azar das ondas e os ventos. Nunha palabra, eu podo admirarlle, seguirlle a gusto nun destino que comprendo nalgúns puntos..., aínda que hai outros aspectos da súa vida que ma fan entrever rodeada de complicacións e de misterios dos que, os meus compañeiros e eu, somos os únicos deica que estamos excluídos. Mesmo cando os nosos corazóns puideron latexar por vostede, emocionados polas súas dores ou conmovidos polos seus actos de xenio ou de valor, debemos sufocar en nós até o máis mínimo testemuño desa simpatía que fai nacer a vista do que é bo e nobre, xa proveña do amigo ou do inimigo. Pois ben, é este sentimento de ser extranos a todo o que lle concierne a vostede o que fai da nosa situación algo inaceptable, imposible, mesmo para min, pero sobre todo para Ned Land. Todo home, polo só e mero feito de selo, merece consideración. Considerou vostede os proxectos de vinganza que o amor pola liberdade e o odio á escravitude poden procrear nun carácter como o do canadense? Preguntouse vostede o que el pode pensar, tentar, levar a cabo ... ?
-Que Ned Land pense ou tente o que queira, que me importa a min? Non son eu quen ha ir a buscarlle. Non lle reteño a bordo por gusto. En canto a vostede, señor Aronnax..., vostede é dos que poden comprender todo, incluso o silencio. Non teño máis que dicirlle. Salvo que esta primeira vez que abordou o tema sexa tamén a última, pois se volve repetirse non poderei escoitarlle.
Retireime. E a partir daquel día a nosa situación fíxose moi tensa. Ao informar os meus compañeiros da conversa, Ned Land dixo:
-Agora sabemos que non hai nada que esperar deste home. O Nautilus achégase a Long Island.
Fuxiremos, faga o tempo que faga.
-E ben, señor, que di vostede? -engadiu Ned Land, ao ver que eu non respondía.
-Bo, Ned, o que vostede quere é que pregunte ao capitán Nemo cales son as súas intencións para connosco? É iso?
-Si, señor.
-E iso aínda que xa nolas deu a coñecer?
-Si. Por última vez, quero saber a que aterme. Se vostede quere, fale por min só, no meu nome unicamente.
-O caso é que lle atopo moi raramente. Parece evitarme.
-Razón de máis para ir verlle.
-Sexa, interrogareille, Ned.
-Cando?
-Cando lle atope.
-Señor Aronnax, quere vostede que vaia eu mesmo a buscarlle?
-Non, déixeme facer a min. Mañá...
-Hoxe mesmo.
-Sexa, vereille hoxe -respondín ao canadense, para evitar que actuase de por si e comprometese todo.
Quedei só. Decidida así a xestión, resolvín levala a cabo inmediatamente. Eu prefiro o feito ao por facer. Volvín ao meu camarote. Desde alí, ouvín ruído de pasos no do capitán Nemo. Non debía deixar pasar a ocasión de atopalo. Chamei á súa porta, sen obter contestación. Chamei novamente e
logo virei o picaporte. Abrín a porta e entrei. Alí estaba o capitán. Inclinado sobre a súa mesa de traballo, Parecía non terme oído. Resolto a non saír sen interrogarlle, achegueime a el. Entón levantou bruscamente a cabeza, engurrou as cellas e díxome nun ton bastante rudo:
-Que fai vostede aquí? Que quere de min?
-Quero falar con vostede, capitán.
-Estou ocupado, señor, estou a traballar. A liberdade que lle deixo a vostede de illarse, non existe para min?
A recepción non era moi estimulante, que digamos. Pero eu estaba decidido a ouvir calquera cousa con tal de falar con el.
-Señor -díxenlle fríamente-, teño que falarlle dun asunto que non me é posible aprazar.
-Cal, señor? -respondeu ironicamente-. Fixo vostede algún descubrimento que me escapou? Entregoulle o mar novos segredos?
Moi lonxe estabamos do caso. Pero antes de que puidese eu responderlle, díxome nun ton máis grave, mentres me mostraba un manuscrito aberto sobre a súa mesa:
-Velaquí, señor Aronnax, un manuscrito escrito en varias linguas. Contén o resumo dos meus estudos sobre o mar e, se Deus quere, non perecerá comigo. Este manuscrito, asinado co meu nome, completado coa historia da miña vida, será encerrado nun pequeno aparello insumerxible. O último sobrevivente de todos nós a bordo do Nautilus lanzará ese aparello ao mar. Irá onde queiran levarlle as ondas.
O nome dese home! A súa historia, escrita en por si! Quedaría, pois, desvelado o seu misterio un día? Pero naquel momento eu non vin nesa comunicación máis que unha entrada en materia.
-Capitán, non podo senón aprobar esa idea. O froito dos seus estudos non debe perderse. Pero o medio que pensa empregar paréceme primitivo e arriscado. Quen sabe onde os ventos levarán ese aparello e en que mans caerá? Non podería vostede idear algo mellor? Non podería vostede ou un dos seus ... ?
-Xamais, señor -dixo vivamente o capitán, interrompéndome.
-Eu e os meus compañeiros estariamos dispostos a gardar ese manuscrito en reserva, e se vostede devólvenos a liberdade...
-A liberdade! -dixo o capitán Nemo, á vez que se levantaba.
-Si, señor, e o que quería dicirlle é sobre isto. Levamos xa sete meses a bordo do seu navío, e pregúntolle hoxe, tanto en nome dos meus compañeiros como no meu propio, se ten vostede a
intención de reternos aquí para sempre.
-Señor Aronnax, respóndolle hoxe o que lle respondín hai sete meses. Quen entra no Nautilus é para non abandonalo nunca.
-O que vostede nos impón é pura e simplemente a escravitude.
-Déalle vostede o nome que queira.
-En todas partes, o escravo conserva o dereito de recobrar a súa liberdade e de usar dos medios que se lle ofrezan a tal fin, calquera que sexan.
-Quen lle denegou ese dereito? Eu non lle encadeei a un xuramento -díxome o capitán, mirándome e cruzado de brazos.
-Señor -díxenlle-, falar por segunda vez deste asunto non pode ser do seu agrado nin do meu, pero posto que o abordamos vaiamos até o fin. Repítollo, non se trata tan só da miña persoa. Para min, o estudo é unha axuda, unha poderosa diversión, un gran aliciente, unha paixón que pode facerme esquecer todo. Como vostede, son un home capaz de vivir ignorado, oscuramente, na fráxil esperanza de legar un día ao futuro o resultado dos meus traballos, por medio dun aparello hipotético confiado ao azar das ondas e os ventos. Nunha palabra, eu podo admirarlle, seguirlle a gusto nun destino que comprendo nalgúns puntos..., aínda que hai outros aspectos da súa vida que ma fan entrever rodeada de complicacións e de misterios dos que, os meus compañeiros e eu, somos os únicos deica que estamos excluídos. Mesmo cando os nosos corazóns puideron latexar por vostede, emocionados polas súas dores ou conmovidos polos seus actos de xenio ou de valor, debemos sufocar en nós até o máis mínimo testemuño desa simpatía que fai nacer a vista do que é bo e nobre, xa proveña do amigo ou do inimigo. Pois ben, é este sentimento de ser extranos a todo o que lle concierne a vostede o que fai da nosa situación algo inaceptable, imposible, mesmo para min, pero sobre todo para Ned Land. Todo home, polo só e mero feito de selo, merece consideración. Considerou vostede os proxectos de vinganza que o amor pola liberdade e o odio á escravitude poden procrear nun carácter como o do canadense? Preguntouse vostede o que el pode pensar, tentar, levar a cabo ... ?
-Que Ned Land pense ou tente o que queira, que me importa a min? Non son eu quen ha ir a buscarlle. Non lle reteño a bordo por gusto. En canto a vostede, señor Aronnax..., vostede é dos que poden comprender todo, incluso o silencio. Non teño máis que dicirlle. Salvo que esta primeira vez que abordou o tema sexa tamén a última, pois se volve repetirse non poderei escoitarlle.
Retireime. E a partir daquel día a nosa situación fíxose moi tensa. Ao informar os meus compañeiros da conversa, Ned Land dixo:
-Agora sabemos que non hai nada que esperar deste home. O Nautilus achégase a Long Island.
Fuxiremos, faga o tempo que faga.
19 de setembro de 2014
Inicio de BILL, HEROE GALÁCTICO
BILL, HEROE GALÁCTICO
Harry Harrison
UNO
Bill non se deu nunca conta de que o sexo foi a causa de todo. Se aquela mañá o sol non estivese queimando tanto no luminoso ceo de Phigerinadon II, e se non entrevise o amplo e níveo posterior de Inga-María Calyphigia mentres se bañaba no arroio, prestase máis atención ao arado que ás apremiantes presións da heterosexualidad, e seguise o seu curso até o outro lado do outeiro antes de que soase a sedutora música ao longo do camiño. Quizá nunca a ouviu, e a súa vida fose moi, moi diferente. Pero ouviuna, e deixou caer o manillar do arado conectado á robomula, e deuse a volta e abriu a boca.
Desde logo, era unha visión marabillosa. Abrindo a marcha ía un robot-banda, de catro metros de alto, espléndido no seu gran morrión negro de húsar que ocultaba os altofalantes de alta fidelidade. Os dourados alicerces das súas pernas golpeaban rítmicamente mentres trinta brazos articulados tañían, pulsaban e tecleaban unha extraordinaria variedade de instrumentos. A marcial música xurdía en onda tras inspiradora onda, e até os pesados pés de campesiño de Bill axitáronse nos seus zocos mentres as brillantes botas do pelotón de soldados marcaban o paso en perfecto unísono. As medallas tintineaban na viril extensión dos seus peitos, ataviados de escarlata, e certamente non podía imaxinarse unha visión máis nobre en todo o mundo. Á retagarda marchaba o sarxento, resplandecente nos seus dourados e cordóns, cunha nube de medallas e pasadores, espada e pistola, coa tripa enfaxada e ollo de aceiro, que buscou a Bill alí onde este achábase, contemplando asombrado por encima do valo.
A masiva cabeza fixo un xesto na súa dirección, a boca de aceiro dobrouse nun amigable sorriso, e houbo unha chiscadela de complicidade. Entón a pequena lexión pasou, e apresurándose tras ela chegou un grupo de robots auxiliares cubertos de po, saltando e arrastrándose ou deslizándose sobre cadeas. Axiña que como estes pasaron, Bill escalou torpemente o enreixado de raíles e correu tras eles. Non ocorreran máis que dous acontecementos interesante nos últimos catro anos, e non estaba disposto a perderse o que parecía ser o terceiro.
...
18 de setembro de 2014
17 de setembro de 2014
Inicio de ANXOS TUTELARES
ANXOS TUTELARES
C. S. Lewis
O Monxe, como o chamaban, sentou na cadeira de campaña, xunto á liteira e mirou pola xanela as areas ásperas de Marte, e o ceo negro azulado. Non pensaba iniciar o «traballo» ata que pasasen outros dez minutos. Desde logo, non o levaron alí para iso. Era o meteorólogo do grupo e o seu traballo como tal estaba xa case terminado; pescudara canto se podía pescudar.
Non podía facer nada máis, dentro do limitado radio daquela investigación, ata que transcorresen polo menos vinte e cinco días. E a meteoroloxía non fora o verdadeiro móbil da viaxe. Elixira pasar tres anos en Marte, como o máis próximo equivalente moderno da vida dun eremita no deserto.
Viñera a meditar: a continuar a lenta e perpetua reconstrución desa estrutura interior que era, ao seu xuízo, a finalidade principal da existencia. Transcorreron os dez minutos de repouso. Comezou coa fórmula afeita: «Doce e paciente Mestre, ensíname a ter menos necesidade dos homes e a amarche máis.» E emprendeu a tarefa. Non había tempo que perder. Só tiña por diante seis meses daquel ermo sen vida, sen sufrimento, sen pecado. Tres anos eran un prazo breve... pero, cando chegou o berro, levantouse da cadeira coa exercitada prontitude dun mariñeiro.
...
C. S. Lewis
O Monxe, como o chamaban, sentou na cadeira de campaña, xunto á liteira e mirou pola xanela as areas ásperas de Marte, e o ceo negro azulado. Non pensaba iniciar o «traballo» ata que pasasen outros dez minutos. Desde logo, non o levaron alí para iso. Era o meteorólogo do grupo e o seu traballo como tal estaba xa case terminado; pescudara canto se podía pescudar.
Non podía facer nada máis, dentro do limitado radio daquela investigación, ata que transcorresen polo menos vinte e cinco días. E a meteoroloxía non fora o verdadeiro móbil da viaxe. Elixira pasar tres anos en Marte, como o máis próximo equivalente moderno da vida dun eremita no deserto.
Viñera a meditar: a continuar a lenta e perpetua reconstrución desa estrutura interior que era, ao seu xuízo, a finalidade principal da existencia. Transcorreron os dez minutos de repouso. Comezou coa fórmula afeita: «Doce e paciente Mestre, ensíname a ter menos necesidade dos homes e a amarche máis.» E emprendeu a tarefa. Non había tempo que perder. Só tiña por diante seis meses daquel ermo sen vida, sen sufrimento, sen pecado. Tres anos eran un prazo breve... pero, cando chegou o berro, levantouse da cadeira coa exercitada prontitude dun mariñeiro.
...
16 de setembro de 2014
JOÁN AIRAS [B 1467 / V 1077]
JOÁN AIRAS [B 1467 / V 1077]
Ua dona, non digu'eu qual,
non aguirou hogano mal:
polas oitavas de Natal
ía por sa missa oír,
e houv'un corvo carnaçal,
e non quis da casa saír.
A dona, mui de coraçón,
oíra sa missa, entón,
e foi por oír o sarmón,
e vedes que lho foi partir:
houve sig'un corv'a carón,
e non quis da casa sair.
A dona disse: «Que será?»
E i o clerigu'está ja
revestid'e maldizer-mi-á,
se me na igreja non vir.
E diss'o corvo: quá, aca,
e non quis da casa saír.
Nunca taes agoiros vi,
des aquel día que nací;
com'aquest'ano houv'aquí;
e ela quis provar de s'ir,
e houv'un corvo sobre si,
e non quis da casa saír.
Ua dona, non digu'eu qual,
non aguirou hogano mal:
polas oitavas de Natal
ía por sa missa oír,
e houv'un corvo carnaçal,
e non quis da casa saír.
A dona, mui de coraçón,
oíra sa missa, entón,
e foi por oír o sarmón,
e vedes que lho foi partir:
houve sig'un corv'a carón,
e non quis da casa sair.
A dona disse: «Que será?»
E i o clerigu'está ja
revestid'e maldizer-mi-á,
se me na igreja non vir.
E diss'o corvo: quá, aca,
e non quis da casa saír.
Nunca taes agoiros vi,
des aquel día que nací;
com'aquest'ano houv'aquí;
e ela quis provar de s'ir,
e houv'un corvo sobre si,
e non quis da casa saír.
15 de setembro de 2014
14 de setembro de 2014
Fragmento de A Esmorga de Eduardo Blanco Amor
Eduardo Modesto Blanco Amor, nado en Ourense o 14 de setembro de 1897 e finado en Vigo o 1 de decembro de 1979, foi un escritor e xornalista galego. En 1993 foille adicado o Día das Letras Galegas.
—"¿De onde che saíron ises cartos?", preguntou o Bocas, erguendo o sobrecello.
—"¡Ai, non che sei!", contestou o Milhomes, coa súa vociña mansela e cheia de falsía. "Debéronselle de caír dentro da saqueta á tía Delfina cando lle merquei o xamón, eisí Deus me dea, que é moi estraída. ¡Vaia que ser, probiña! ¡Como se porá cando os bote de menos!" E, coa mesma, ceibou a súa risiña polo narís. Os outros riron tamén, decatándose do calote. Pro eu non me rin, porque un será o que sexa, pro a min nunca me fixeron rir os caloteiros; que unha cousa é ser esmorguista e outra moi difrente ser ladrón, anque algúns fan adrede coma que se trabucan e apóñenlle ó estar bébedos, ou andar de bebedeira, anque naquil istante non o estean, as cousas da mala pezoña que teñen decote na ialma...
—"¿De onde che saíron ises cartos?", preguntou o Bocas, erguendo o sobrecello.
—"¡Ai, non che sei!", contestou o Milhomes, coa súa vociña mansela e cheia de falsía. "Debéronselle de caír dentro da saqueta á tía Delfina cando lle merquei o xamón, eisí Deus me dea, que é moi estraída. ¡Vaia que ser, probiña! ¡Como se porá cando os bote de menos!" E, coa mesma, ceibou a súa risiña polo narís. Os outros riron tamén, decatándose do calote. Pro eu non me rin, porque un será o que sexa, pro a min nunca me fixeron rir os caloteiros; que unha cousa é ser esmorguista e outra moi difrente ser ladrón, anque algúns fan adrede coma que se trabucan e apóñenlle ó estar bébedos, ou andar de bebedeira, anque naquil istante non o estean, as cousas da mala pezoña que teñen decote na ialma...
13 de setembro de 2014
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXVII)
Naqueles momentos, a velocidade do Gulf Stream era de dous metros vinte e cinco por segundo. A súa corrente é tan distinta do mar que a rodea que as súas augas comprimidas forman unha especie de relevo e opérase un desnivelamento entre elas e as augas frías. Escuras e moi ricas en materias salinas, destacan polo seu azul puro das augas verdosas que as rodean. Tan neta é a liña de demarcación que o Nautilus, á altura das Carolinas, cortou co seu espolón as augas do Gulf Stream mentres a súa hélice batía aínda as do océano.
A corrente arrastraba con ela a todo un mundo de seres vivos. Os argonautas, tan comúns no
Mediterráneo, viaxaban por ela en gran número. Entre os cartilaxinosos, os máis notables eran as raias, cunha cola que moi solta, constituía case a terceira parte dun corpo que tomaba a forma dun gran rombo de vinte e cinco pés de longo. Había tamén pequenos escualos, dun metro, coa cabeza grande, o fuciño curto e redondeado, puntiagudos dentes dispostos en varias fileiras, e con corpos que parecían cubertos de escamas.
Entre os peixes óseos, anotei uns labros grises propios deses mares; esparos sinágridos cun iris que resplandecía como o lume; escienas dun metro de longo, cunha ancha boca erizada de pequenos dentes, que emitían un lixeiro berro; centronotos negros, dos que xa falei; corífenas azuis con escintileos de ouro e prata; escaros, verdadeiros arco-iris do océano que rivalizan en cores cos máis belos paxaros dos trópicos; rombos azulados desprovistos de escarnas; bátracos recubertos dunha faxa amarela e transversal semellante a unha t grega; enxames de pequenos gobios moteados de manchiñas pardas; dipterodones de cabeza prateada e de cola amarela; diversos exemplares de salmóns; muxilómoros de corpo esvelto e dun brillo suave, como os que Lacepéde consagrou á amable compañeira da súa vida, e, por último, un fermoso peixe, o «cabaleiro americano», que, condecorado con todas as ordes e recamado de todos os galóns, frecuenta as beiras desa gran nación que en tan pouca estima ten aos galóns e ás condecoracións.
Pola noite, as augas fosforescentes do Gulf Stream rivalizaban co resplandor eléctrico do noso fanal, sobre todo cando ameazaba tormenta como ocorría frecuentemente naqueles días.
O 8 de maio achabámonos aínda fronte ao cabo Hatteras, á altura da Carolina do Norte. A anchura alí do Gulf Stream é de setenta e cinco millas e a súa profundidade é de douscentos dez metros. O Nautilus continuaba errando á aventura. Toda vixilancia parecía cesar a bordo. En tales condicións, debo convir que podía tentarse a evasión, con posibilidades de éxito. En efecto, as costas habitadas ofrecían en todas partes fáciles accesos. Ademais podiamos esperar ser recollidos por algúns dos numerosos vapores que asucaban incesantemente aquelas paraxes asegurando o servizo entre New York ou Boston e o golfo de México, ou por calquera das pequenas goletas que realizaban o transporte de cabotaxe polos diversos puntos da costa norteamericana. Era, pois, unha ocasión favorable, a pesar das trinta millas que separaban ao Nautilus das costas da Unión.
Pero unha circunstancia adversa contrariaba absolutamente os proxectos do canadense. O tempo era moi malo. Aproximabámonos a paraxes nos que as tormentas son frecuentes, a esa patria das trombas e dos ciclóns, procreados precisamente pola corrente do Golfo. Desafiar a bordo dun fráxil bote a un mar tan frecuentemente embravecido era correr a unha perda segura, e o mesmo Ned Land conviña niso Por iso, tascaba o freo, embargado dunha furiosa nostalxia que só a fuxida puidese curar.
-Señor -díxome aquel día-, isto debe terminar. Vou falarlle francamente. O seu Nemo apártase de terra e sobe cara ao Norte. Dígolle a vostede que xa teño bastante co Polo sur e que non lle seguirei ao Polo norte.
-Pero, Ned, que podemos facer, posto que a fuxida é impracticable nestes momentos?
-Volvo á miña idea. Hai que falar co capitán. Vostede non lle dixo nada cando estivemos nos mares do seu país. Eu quero falar, agora que estamos nos mares do meu. Cando penso que, dentro duns días, o Nautilus vai atoparse á altura da Nova Escocia, e que alí, cara a Terranova, ábrese unha ancha baía, que nesa baía desemboca o San Lorenzo, o meu río, o río de Quebec, a miña cidade natal! Cando penso niso me enfurezco e pónlleme os pelos de punta! Mire, señor, creo que vou terminar tirándome ao mar. Non quedarei aquí. Non aguanto máis. Asfíxiome aquí.
A corrente arrastraba con ela a todo un mundo de seres vivos. Os argonautas, tan comúns no
Mediterráneo, viaxaban por ela en gran número. Entre os cartilaxinosos, os máis notables eran as raias, cunha cola que moi solta, constituía case a terceira parte dun corpo que tomaba a forma dun gran rombo de vinte e cinco pés de longo. Había tamén pequenos escualos, dun metro, coa cabeza grande, o fuciño curto e redondeado, puntiagudos dentes dispostos en varias fileiras, e con corpos que parecían cubertos de escamas.
Entre os peixes óseos, anotei uns labros grises propios deses mares; esparos sinágridos cun iris que resplandecía como o lume; escienas dun metro de longo, cunha ancha boca erizada de pequenos dentes, que emitían un lixeiro berro; centronotos negros, dos que xa falei; corífenas azuis con escintileos de ouro e prata; escaros, verdadeiros arco-iris do océano que rivalizan en cores cos máis belos paxaros dos trópicos; rombos azulados desprovistos de escarnas; bátracos recubertos dunha faxa amarela e transversal semellante a unha t grega; enxames de pequenos gobios moteados de manchiñas pardas; dipterodones de cabeza prateada e de cola amarela; diversos exemplares de salmóns; muxilómoros de corpo esvelto e dun brillo suave, como os que Lacepéde consagrou á amable compañeira da súa vida, e, por último, un fermoso peixe, o «cabaleiro americano», que, condecorado con todas as ordes e recamado de todos os galóns, frecuenta as beiras desa gran nación que en tan pouca estima ten aos galóns e ás condecoracións.
Pola noite, as augas fosforescentes do Gulf Stream rivalizaban co resplandor eléctrico do noso fanal, sobre todo cando ameazaba tormenta como ocorría frecuentemente naqueles días.
O 8 de maio achabámonos aínda fronte ao cabo Hatteras, á altura da Carolina do Norte. A anchura alí do Gulf Stream é de setenta e cinco millas e a súa profundidade é de douscentos dez metros. O Nautilus continuaba errando á aventura. Toda vixilancia parecía cesar a bordo. En tales condicións, debo convir que podía tentarse a evasión, con posibilidades de éxito. En efecto, as costas habitadas ofrecían en todas partes fáciles accesos. Ademais podiamos esperar ser recollidos por algúns dos numerosos vapores que asucaban incesantemente aquelas paraxes asegurando o servizo entre New York ou Boston e o golfo de México, ou por calquera das pequenas goletas que realizaban o transporte de cabotaxe polos diversos puntos da costa norteamericana. Era, pois, unha ocasión favorable, a pesar das trinta millas que separaban ao Nautilus das costas da Unión.
Pero unha circunstancia adversa contrariaba absolutamente os proxectos do canadense. O tempo era moi malo. Aproximabámonos a paraxes nos que as tormentas son frecuentes, a esa patria das trombas e dos ciclóns, procreados precisamente pola corrente do Golfo. Desafiar a bordo dun fráxil bote a un mar tan frecuentemente embravecido era correr a unha perda segura, e o mesmo Ned Land conviña niso Por iso, tascaba o freo, embargado dunha furiosa nostalxia que só a fuxida puidese curar.
-Señor -díxome aquel día-, isto debe terminar. Vou falarlle francamente. O seu Nemo apártase de terra e sobe cara ao Norte. Dígolle a vostede que xa teño bastante co Polo sur e que non lle seguirei ao Polo norte.
-Pero, Ned, que podemos facer, posto que a fuxida é impracticable nestes momentos?
-Volvo á miña idea. Hai que falar co capitán. Vostede non lle dixo nada cando estivemos nos mares do seu país. Eu quero falar, agora que estamos nos mares do meu. Cando penso que, dentro duns días, o Nautilus vai atoparse á altura da Nova Escocia, e que alí, cara a Terranova, ábrese unha ancha baía, que nesa baía desemboca o San Lorenzo, o meu río, o río de Quebec, a miña cidade natal! Cando penso niso me enfurezco e pónlleme os pelos de punta! Mire, señor, creo que vou terminar tirándome ao mar. Non quedarei aquí. Non aguanto máis. Asfíxiome aquí.
12 de setembro de 2014
Aniversario de Lem
Stanislaw Lem naceu o 12 de setembro de 1922.
Fragmento de Expedicion Primeira (O Electrobardo de Trurl).
A fin de evitar toda clase de reproches e malentendidos, debemos aclarar que foi, polo menos no sentido literal, unha expedición a ningunha parte. Trurl non se moveu durante aquel tempo da súa casa, excepto os días pasados nas clínicas e unha curta viaxe sen importancia a un planetoide. Con todo, no sentido profundo e elevado, foi unha das expedicións máis afastadas que o insigne construtor emprendera, xa que lle conduciu aos mesmos límites do posible.
...
Fragmento de Expedicion Primeira (O Electrobardo de Trurl).
A fin de evitar toda clase de reproches e malentendidos, debemos aclarar que foi, polo menos no sentido literal, unha expedición a ningunha parte. Trurl non se moveu durante aquel tempo da súa casa, excepto os días pasados nas clínicas e unha curta viaxe sen importancia a un planetoide. Con todo, no sentido profundo e elevado, foi unha das expedicións máis afastadas que o insigne construtor emprendera, xa que lle conduciu aos mesmos límites do posible.
...
11 de setembro de 2014
Aforismos de Leonardo
163.- O ímpeto é unha potencia nada do movemento, e transmitida do motor ao móbil, o cal móbil estará en movemento mentres o ímpeto dure.
10 de setembro de 2014
Fragmento de Memorias de Tains, de Gonzalo R. Mourullo
CARTA SIN DIREICIÓN
: amiga, hoxe pensei en ti. Lembreime de ti. Mellor, vinme obrigado a lembrarme de ti. Topeime co dibuxo que ti me regalaches un día. Aquel dibuxo que está seguido a presentar unha cara longa. Unha cara longa, si, sumamente interesante. Aquel dibuxo que está seguido a presentar unha cara anguriada i estremadamente femenina. «D. aos dez anos.» Está escrito nun canto do papel. Xa custa traballo lelo, amiga. Porque hei de ser sinceiro todo ao longo destas liñas direiche que tiña esquecido o teu dibuxo, como te tiña enteiramente esquecida a ti.
...
: amiga, hoxe pensei en ti. Lembreime de ti. Mellor, vinme obrigado a lembrarme de ti. Topeime co dibuxo que ti me regalaches un día. Aquel dibuxo que está seguido a presentar unha cara longa. Unha cara longa, si, sumamente interesante. Aquel dibuxo que está seguido a presentar unha cara anguriada i estremadamente femenina. «D. aos dez anos.» Está escrito nun canto do papel. Xa custa traballo lelo, amiga. Porque hei de ser sinceiro todo ao longo destas liñas direiche que tiña esquecido o teu dibuxo, como te tiña enteiramente esquecida a ti.
...
9 de setembro de 2014
O MELRO de Manuel María
No tempo de botar o liño,
agachado na silveira,
canta o melro melriño
a vida da Primaveira.
Se chove, chove amodiño
sobor da flor das cerdeiras.
¡E o melro, melro, melriño
canta de moitas maneiras!
agachado na silveira,
canta o melro melriño
a vida da Primaveira.
Se chove, chove amodiño
sobor da flor das cerdeiras.
¡E o melro, melro, melriño
canta de moitas maneiras!
8 de setembro de 2014
7 de setembro de 2014
JOÁN AIRAS [B 1466 / V 1076]
JOÁN AIRAS [B 1466 / V 1076]
Ai, Justiça, mal fazedes, que non
queredes ora dereito filhar
de Mor da Cana, porque foi matar
Joán Airas, ca fez mui sen razón;
mais, se dereito queredes fazer,
ela so el devedes a meter,
ca o manda o Livro de León;
Ca lhi quería gran ben, e des i
nunca lhi chamava senon "senhor";
e, quando lh'el quería mui milhor,
foi-o ela logo matar alí;
mais, Justiça, pois tan gran torto fez,
metede-a ja so ele ua vez,
ca o manda o dereito assí.
E, quando máis Joán Airas cuidou
que houvesse de Mor da Cana ben,
foi-o ela logo matar por én,
tanto que el en seu poder entrou;
mais, Justiça, pois que assí é ja,
metan-na so el, e padecerá
a que o a mui gran torto matou.
E quen nos ambos vir jazer, dirá:
«Beeito seja aquel que o julgou!».
Ai, Justiça, mal fazedes, que non
queredes ora dereito filhar
de Mor da Cana, porque foi matar
Joán Airas, ca fez mui sen razón;
mais, se dereito queredes fazer,
ela so el devedes a meter,
ca o manda o Livro de León;
Ca lhi quería gran ben, e des i
nunca lhi chamava senon "senhor";
e, quando lh'el quería mui milhor,
foi-o ela logo matar alí;
mais, Justiça, pois tan gran torto fez,
metede-a ja so ele ua vez,
ca o manda o dereito assí.
E, quando máis Joán Airas cuidou
que houvesse de Mor da Cana ben,
foi-o ela logo matar por én,
tanto que el en seu poder entrou;
mais, Justiça, pois que assí é ja,
metan-na so el, e padecerá
a que o a mui gran torto matou.
E quen nos ambos vir jazer, dirá:
«Beeito seja aquel que o julgou!».
6 de setembro de 2014
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXVI)
19. O Gulf Stream
Ninguén poderá esquecer xamais aquela terrible escena do 20 de abril. Escribina baixo o imperio dunha violenta emoción. Repasei logo o meu relato, e linllo a Conseil e ao canadense. Atopárono cheo de exactitude nos feitos, pero insuficiente na súa expresividade. E é que para describir tales cadros faría falta a pluma do máis ilustre dos nosos poetas, o autor dos traballadores do mar.
Dixen que o capitán Nemo choraba mirando ao mar. Inmensa foi a súa dor. Era o segundo compañeiro que perdía desde a nosa chegada a bordo. E que morte! Aquel amigo, esmagado, asfixiado, roto polo formidable brazo dun polbo, triturado polas súas mandíbulas de ferro, non debía repousar cos seus compañeiros nas apracibles augas do cemiterio de coral.
O que me desgarrara o corazón, no medio daquela loita, foi o berro de desesperación do desgraciado, ese pobre francés que esquecendo a súa linguaxe de convención recuperara a lingua do seu país e da súa nai no seu chamamento supremo. Tiña eu, pois, un compatriota entre a tripulación do Nautilus, asociada en corpo e alma ao capitán Nemo, que como este fuxía do contacto cos homes.
Sería o único que representase a Francia nesa misteriosa asociación, evidentemente composta de individuos de nacionalidades diversas? Este era outro dos insolubles problemas que me expuña sen cesar.
O capitán Nemo retornou ao seu camarote, e durante bastante tempo non volvín verlle. Da súa tristeza, desesperación e irresolución cabía facerse unha idea pola conduta do navío de quen el era a alma e ao que comunicaba todas as súas impresións. O Nautilus non seguía xa ningunha dirección determinada; ía, viña e flotaba como un cadáver a mercé das ondas. A hélice estaba xa liberada, pero apenas se servía dela. Navegaba ao azar. Parecía non poder arrincarse ao escenario da súa última loita, a ese mar que devorara a un dos seus.
Dez días transcorreron así, até o 1 de maio. Ese día, o Nautilus reemprendeu a súa marcha ao Norte, tras avistar as Lucaias, ante a abertura da canle das Bahamas. Seguimos entón a corrente do maior río mariño, que ten as súas beiras, os seus peixes e a súa temperatura propios. Falo do Gulf Stream.
É un río, en efecto. Corre libremente polo Atlántico, e as súas augas non se mesturan coas oceánicas.
É un río salgado, máis salgado que o mar que lle rodea. A súa profundidade media é de tres mil pés e a súa anchura media de sesenta millas. Nalgúns lugares, a súa corrente marcha á velocidade de catro
quilómetros por hora. O invariable volume das súas augas é máis considerable que o de todos os ríos
do Globo.
A verdadeira fonte do Gulf Stream, recoñecida polo comandante Maury, ou o seu punto de partida, se se prefire, está situada no golfo de Gascuña. Alí, as súas augas, aínda débiles de temperatura e de cor,
comezan a formarse. Descende ao Sur, custea o áfrica ecuatorial, quenta as súas augas cos raios
solares da zona tórrida, atravesa o Atlántico, alcanza o cabo San Roque na costa brasileira e bifúrcase en dous brazos, un dos cales vai saturarse das quentes moléculas do mar das Antillas. Entón, o Gulf Stream, encargado de restablecer o equilibrio entre as temperaturas e de mesturar as augas dos trópicos coas augas boreais, comeza a desempeñar o seu papel de compensador.
Quéntase fortemente no golfo de México e logo elévase ao Norte ao longo das costas americanas até chegar a Terranova, onde se desvía polo empuxe da corrente fría do estreito de Davis e reemprende a ruta do océano seguindo sobre un dos grandes círculos do Globo a liña loxodrómica; cara ao grao 43 divídese en dous brazos, un dos cales, axudado polo alisio do Nordeste, volve cara ás Azores e o golfo de Gascuña, mentres o outro, tras amornar as costas de Irlanda e de Noruega, chega máis aló das Spitzberg, onde a súa temperatura descende a catro graos, para formar o mar libre do Polo.
Por ese río oceánico era polo que navegaba entón o Nautilus. Á súa saída da canle das Bahamas, o Gulf Stream, con catorce leguas de anchura e trescentos cincuenta metros de profundidade, marcha a oito quilómetros por hora. Esta rapidez decrece a medida que avanza cara ao Norte. É de desexar que persista esta regularidade, pois se, como se creu notar, modificásense a súa velocidade e a súa dirección, os climas europeos veríanse sometidos a perturbacións de incalculables consecuencias.
Cara a mediodía achábame na plataforma con Conseil, a quen explicaba as particularidades do Gulf Stream. Terminada a miña explicación, convideille a meter as mans na corrente. Ao facelo así, Conseil quedou moi sorprendido de non experimentar ningunha sensación de frío ou calor.
-Iso débese -díxenlle- a que a temperatura do Gulf Stream ao saír do golfo de México é pouco diferente da do sangue. O Gulf Stream é unha gran estufa que fai posible ás costas de Europa adornarse dun verdor perenne. De crer a Maury, se se puidese utilizar totalmente a calor desta
corrente obteríase o suficiente para manter en fusión a un río de ferro tan grande como o Amazonas ou o Missouri.
Ninguén poderá esquecer xamais aquela terrible escena do 20 de abril. Escribina baixo o imperio dunha violenta emoción. Repasei logo o meu relato, e linllo a Conseil e ao canadense. Atopárono cheo de exactitude nos feitos, pero insuficiente na súa expresividade. E é que para describir tales cadros faría falta a pluma do máis ilustre dos nosos poetas, o autor dos traballadores do mar.
Dixen que o capitán Nemo choraba mirando ao mar. Inmensa foi a súa dor. Era o segundo compañeiro que perdía desde a nosa chegada a bordo. E que morte! Aquel amigo, esmagado, asfixiado, roto polo formidable brazo dun polbo, triturado polas súas mandíbulas de ferro, non debía repousar cos seus compañeiros nas apracibles augas do cemiterio de coral.
O que me desgarrara o corazón, no medio daquela loita, foi o berro de desesperación do desgraciado, ese pobre francés que esquecendo a súa linguaxe de convención recuperara a lingua do seu país e da súa nai no seu chamamento supremo. Tiña eu, pois, un compatriota entre a tripulación do Nautilus, asociada en corpo e alma ao capitán Nemo, que como este fuxía do contacto cos homes.
Sería o único que representase a Francia nesa misteriosa asociación, evidentemente composta de individuos de nacionalidades diversas? Este era outro dos insolubles problemas que me expuña sen cesar.
O capitán Nemo retornou ao seu camarote, e durante bastante tempo non volvín verlle. Da súa tristeza, desesperación e irresolución cabía facerse unha idea pola conduta do navío de quen el era a alma e ao que comunicaba todas as súas impresións. O Nautilus non seguía xa ningunha dirección determinada; ía, viña e flotaba como un cadáver a mercé das ondas. A hélice estaba xa liberada, pero apenas se servía dela. Navegaba ao azar. Parecía non poder arrincarse ao escenario da súa última loita, a ese mar que devorara a un dos seus.
Dez días transcorreron así, até o 1 de maio. Ese día, o Nautilus reemprendeu a súa marcha ao Norte, tras avistar as Lucaias, ante a abertura da canle das Bahamas. Seguimos entón a corrente do maior río mariño, que ten as súas beiras, os seus peixes e a súa temperatura propios. Falo do Gulf Stream.
É un río, en efecto. Corre libremente polo Atlántico, e as súas augas non se mesturan coas oceánicas.
É un río salgado, máis salgado que o mar que lle rodea. A súa profundidade media é de tres mil pés e a súa anchura media de sesenta millas. Nalgúns lugares, a súa corrente marcha á velocidade de catro
quilómetros por hora. O invariable volume das súas augas é máis considerable que o de todos os ríos
do Globo.
A verdadeira fonte do Gulf Stream, recoñecida polo comandante Maury, ou o seu punto de partida, se se prefire, está situada no golfo de Gascuña. Alí, as súas augas, aínda débiles de temperatura e de cor,
comezan a formarse. Descende ao Sur, custea o áfrica ecuatorial, quenta as súas augas cos raios
solares da zona tórrida, atravesa o Atlántico, alcanza o cabo San Roque na costa brasileira e bifúrcase en dous brazos, un dos cales vai saturarse das quentes moléculas do mar das Antillas. Entón, o Gulf Stream, encargado de restablecer o equilibrio entre as temperaturas e de mesturar as augas dos trópicos coas augas boreais, comeza a desempeñar o seu papel de compensador.
Quéntase fortemente no golfo de México e logo elévase ao Norte ao longo das costas americanas até chegar a Terranova, onde se desvía polo empuxe da corrente fría do estreito de Davis e reemprende a ruta do océano seguindo sobre un dos grandes círculos do Globo a liña loxodrómica; cara ao grao 43 divídese en dous brazos, un dos cales, axudado polo alisio do Nordeste, volve cara ás Azores e o golfo de Gascuña, mentres o outro, tras amornar as costas de Irlanda e de Noruega, chega máis aló das Spitzberg, onde a súa temperatura descende a catro graos, para formar o mar libre do Polo.
Por ese río oceánico era polo que navegaba entón o Nautilus. Á súa saída da canle das Bahamas, o Gulf Stream, con catorce leguas de anchura e trescentos cincuenta metros de profundidade, marcha a oito quilómetros por hora. Esta rapidez decrece a medida que avanza cara ao Norte. É de desexar que persista esta regularidade, pois se, como se creu notar, modificásense a súa velocidade e a súa dirección, os climas europeos veríanse sometidos a perturbacións de incalculables consecuencias.
Cara a mediodía achábame na plataforma con Conseil, a quen explicaba as particularidades do Gulf Stream. Terminada a miña explicación, convideille a meter as mans na corrente. Ao facelo así, Conseil quedou moi sorprendido de non experimentar ningunha sensación de frío ou calor.
-Iso débese -díxenlle- a que a temperatura do Gulf Stream ao saír do golfo de México é pouco diferente da do sangue. O Gulf Stream é unha gran estufa que fai posible ás costas de Europa adornarse dun verdor perenne. De crer a Maury, se se puidese utilizar totalmente a calor desta
corrente obteríase o suficiente para manter en fusión a un río de ferro tan grande como o Amazonas ou o Missouri.
5 de setembro de 2014
Inicio de BENVIDOS A CASA
De Edmund Cooper
A nave das Nacións Unidas planeou como un falcón sobre o vasto deserto, e logo alzou o voo repentinamente coma se decidise que, a final de contas, non pagaba a pena pousarse sobre Marte. Pero ao chegar aos dez mil metros, a ascensión quedou interrompida nun instante de inmóbil beleza; a nave sentou lixeiramente sobre unha cola de chama verde, suspendida entre as estrelas e o seu punto de destino, ata que imperceptiblemente a chama perdeu intensidade e a nave descendeu suavemente cara á árida extensión.
A aterraxe foi suave e normal. Tan suave coma se tratásese da centésima aterraxe dunha nave interplanetaria corrente conducida por unha experta e curtida tripulación. Con todo, daba a casualidade - e a data quedaría anotada nos manuais de historia para tormento dos escolares - de que nin a nave das Nacións Unidas nin calquera outro vehículo terrestre visitara nunca o Planeta Vermello. E os seus tripulantes eran os primeiros seres humanos que se aventuraban máis aló da Lúa.
No entanto, todos eles tiñan unha ampla experiencia como viaxeiros espaciais.
O coronel Maxim Krenin, xefe da expedición e piloto do Pax Mundi, realizara o voo Terra-Lúa cinco veces. E participara en numerosos lanzamentos de proba á Lúa. O mesmo que o comandante Howard Thrace, segundo piloto. Ademais de proporcionar un notable exemplo de colaboración técnica ruso-norteamericana, aqueles dous homes eran excelentes amigos.
Os outros tres membros da expedición, o Profesor Bernard Thompson, representante de Inglaterra, o Profesor Ives Frontenac, representante de Francia, e o doutor Chan S. Chee, representante de China, tomaran parte en tres lanzamentos importantes, e permaneceran en órbita un número impresionante de horas. Durante a longa viaxe até Marte, tiveran tempo dabondo para compenetrarse e para planear en detalle os seus traballos de exploración.
...
A nave das Nacións Unidas planeou como un falcón sobre o vasto deserto, e logo alzou o voo repentinamente coma se decidise que, a final de contas, non pagaba a pena pousarse sobre Marte. Pero ao chegar aos dez mil metros, a ascensión quedou interrompida nun instante de inmóbil beleza; a nave sentou lixeiramente sobre unha cola de chama verde, suspendida entre as estrelas e o seu punto de destino, ata que imperceptiblemente a chama perdeu intensidade e a nave descendeu suavemente cara á árida extensión.
A aterraxe foi suave e normal. Tan suave coma se tratásese da centésima aterraxe dunha nave interplanetaria corrente conducida por unha experta e curtida tripulación. Con todo, daba a casualidade - e a data quedaría anotada nos manuais de historia para tormento dos escolares - de que nin a nave das Nacións Unidas nin calquera outro vehículo terrestre visitara nunca o Planeta Vermello. E os seus tripulantes eran os primeiros seres humanos que se aventuraban máis aló da Lúa.
No entanto, todos eles tiñan unha ampla experiencia como viaxeiros espaciais.
O coronel Maxim Krenin, xefe da expedición e piloto do Pax Mundi, realizara o voo Terra-Lúa cinco veces. E participara en numerosos lanzamentos de proba á Lúa. O mesmo que o comandante Howard Thrace, segundo piloto. Ademais de proporcionar un notable exemplo de colaboración técnica ruso-norteamericana, aqueles dous homes eran excelentes amigos.
Os outros tres membros da expedición, o Profesor Bernard Thompson, representante de Inglaterra, o Profesor Ives Frontenac, representante de Francia, e o doutor Chan S. Chee, representante de China, tomaran parte en tres lanzamentos importantes, e permaneceran en órbita un número impresionante de horas. Durante a longa viaxe até Marte, tiveran tempo dabondo para compenetrarse e para planear en detalle os seus traballos de exploración.
...
4 de setembro de 2014
Aforismos de Leonardo
162.- Se fose posible abrir na esfera da Terra como un pozo que, pasando polo seu centro, fóra dunha a outra superficie, un corpo pesado que se deixase caer no devandito pozo non podería deterse no centro, senón que o seu ímpeto, durante anos e anos impediríallo.
3 de setembro de 2014
Fotografías do Concurso
Aqui están todas as fotografías do Concurso.
Durante todo o mes de setembro hai a oportunidade de enviar as fotos.
Intentaremos organizar un destes días un safari fotográfico para quen prefira ir en grupo a localizar estes espazos.
Durante todo o mes de setembro hai a oportunidade de enviar as fotos.
Intentaremos organizar un destes días un safari fotográfico para quen prefira ir en grupo a localizar estes espazos.
2 de setembro de 2014
Fragmento de Os Eidos, de Uxío Novoneyra
1 de setembro de 2014
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)