Hoxe chegamos a cuarta rolda das cinco que terá a proba.
Nesta data en moitas vilas celébrase o xogo da ola, un xogo popular no que participan seis ou máis xogadores en roda, con outra persoa facendo de árbitro e outra de madriña, todos eles disfrazados e coa cara enfeluxada. Os xogadores vanse tirando olas de barro polo aire procurando que non escachen. Se rompe, a persoa culpable paga unha multa e bebe viño, até que rompen todas as olas.
A madriña encárgase de pór as olas en xogo, cobrar as multas, dar viño e pedir cartos entre o público. O árbitro, situado sobre unha escada adornada con flores de mimosas, leva un chifre. Ten o mando, e adoita impor multas ao chou e parar o xogo para beber viño.
Un xogo que está documentado en distintas zonas de Galicia e tamén en Francia, chamado cassepot "cacharro roto".
A foto desta semana é do mesmo espazo que as semanas pasadas pero actual.
Unha das curiosidades é o aumento das árbores no entorno.
Que opinades?
Trátase, entón, dunha reinterpretatio christiana de símbolos e temas míticos que precederon longamente a cristianización de Europa? Si e non ao mesmo tempo.
Si porque eses símbolos e eses mitos están innegablemente presentes, antes da reinterpretación cristián-medieval, noutras tradicións, entre as cales, de modo directo, a céltica insular.
Si porque "... foron tres os centros principais onde o culto do Graal -se así se pode chamar- fíxose particularmente intenso: o centro de Irlanda e de Inglaterra, Somerset e Clamorgan; o centro de Francia occidental, Anjou, Poitou e Bretaña; o centro franco-español ao norte e ao sur dos Pireneos orientais" (L. Charbonneau-Lassay 1995:21). Zonas que pertencían culturalmente á área céltica prerromana.
Si, unha vez máis, porque o símbolo mesmo da Copa entre os Celtas e Xermanos sempre foi relacionado coa sabedoría e a inmortalidade e cunha sede mítica unha Rexión situada máis aló das néboas onde habitan os deuses, ou unha Árbore no Centro do mundo-que, nas sagas do Graal, conserva aínda o nome céltico de Avalón (insula pomorum) e o recordo do Xardín das Hespérides.
Sabes dalgun famoso cáliz en Galicia?
Por agora andamos iniciando o calendario, que incluirá de novo o Torneo de Entroido de Xadrez.
E se tes algunha iniciativa, estamos abertos a suxerencias.
579.- Unha cousa enteiramente privada de luz é toda tebras. Estando a noite en tales condicións, se queres figurar nela unha escena, disporás un gran lume que tinguirá da súa cor os obxectos, principalmente os que estean máis preto del; porque unha cousa participa tanto máis da natureza doutra canto máis próxima áchase destoutra. E se dás ao lume unha cor vermella, vermellas tamén deberás facer todas as cousas iluminadas por el; mentres que as máis afastadas del deberán en maior grao tinguirse da cor negra da noite. As figuras que estean situadas entre o lume e ti deberán aparecer escuras na escuridade da noite, e non claras como o lume; as que se atopen aos lados serán medio escuras e medio avermelladas; e, en fin, as que poidan verse máis aló dos confíns das chamas, aparecerán completamente iluminadas de luz avermellada en campo negro.
Podedes escribirnos coa vosa opinión.
Lembramos que no primeiro semestre do ano estamos facendo un torneo suizo de partidas a 45 minutos por xogador, para adestrar para a Liga Galega de Xadrez, que terá os calendarios provionais esta semana e empezará a mediados de febreiro.
Podes sumarte ao torneo, totalmente amigable, en calquera das roldas que poidas xogar.
As partidas tamén serán anotadas para ver os erros e poder correxilos.
A foto de hai mais de 100 anos que publicamos a semana pasada, pero desta vez coa cor dada pola IA.
Deste xeito parece haber mais contraste na paisaxe.
Era un marabilloso teatro..., unha cavernosa sala de espectáculos con platea e dous pisos onde un raparigo e os seus amigos podían dar renda solta á súa nostalxia todos os sábados pola tarde por só catro cuartos. Chamábase A Calita e as súas acomodadores levaban unhas rechamantes chaquetiñas vermellas, había unha xigantesca pantalla enmarcada con cortinas de veludo, e a súa principal atracción era unha encantadora señora detrás do mostrador dos caramelos que realmente fundía auténtica manteiga para facer os flocos de millo. Se vostede alcanzou a súa puberdade nalgún momento antes de finais dos 60, probablemente terá unha A Calita no máis precioso do arcón dos seus recordos.
Porque foi neses marabillosos palacios antigos onde nós botamos a nosa primeira mirada ao futuro. Xunto cos tiroteos dos cowboys e as historias policíacas, un novo tipo de películas golpeou a prateada pantalla cunha auténtica asperxida cando os Estados Unidos entraron na era atómica a finais dos anos 40. Quizá vostede foi un dos primeiros en ver películas tan proféticas como Con destino á Lúa ou Foguete X-M durante as primeiras citas coa súa moza. Ambos os films foron despachados como mero lixo polos críticos, pero hoxe en día, apenas trinta anos máis tarde, a súa visión retrospectiva da aterraxe lunar e da exploración marciana ten penetrado xa na historia.
Pero por aquel entón películas tales como Ultimato á Terra e Veu do espazo exterior eran rodadas tan só para os soñadores, unha entusiasta multitude nova máis que desexosa de ser arrastrada ao espazo profundo ou de desafiar os descoñecidos perigos dunha invasión alieníxena. Na nosa desbordada imaxinación, todos nós efectuamos a perigosa viaxe interestelar até a Metaluna sacudida pola guerra nesta illa a Terra, loitamos contra os invisibles monstros do Ide no Planeta prohibido; logo regresamos á Terra a fin de sufocar A invasión dos ladróns de corpos.
Cun orzamento grande ou pequeno, cun cadro de persoal de grandes estrelas ou unha repartición de completos descoñecidos, as primeiras películas de ciencia ficción tiñan todas elas unha cousa en común: inspiraban un innegable sentido da marabilla en milleiros de impresionables novos. Mesmo induciron a moitos deles a acudir aos xornais ou revistas de ciencia ficción e buscar alí o complemento que acabase de encherlles.
Seino... porque é o que me ocorreu a min. Inmediatamente despois de que a Universal levase á pantalla O incrible home menguante, sentín unha abafadora compulsión que me obrigou a comprar un exemplar da agora clásica novela de Richard Matheson. Aquilo representaba deixar de comprar cinco cómics de dez centavos cada un, pero o medio dólar foi gastado sen o menor remorso, e a novela estivo pronto camuflada baixo as tapas dun libro de texto para unha máis fácil lectura en calquera momento. Cando cheguei ao último capítulo souben que a chea de cómics que tiña na miña mesa de noite ía desaparecer para sempre. Porque alí había excitación e aventuras que ningún superheroe enmascarado podería xamais igualar. E como un auténtico adicto da ciencia ficción, tiña que facer algo máis... inmediatamente.
Moitos días entre semana atopáronme na biblioteca local e nas librarías de segunda man, buscando nomes como Asimov, Sturgeon, Bradbury e Clarke. Mentres tanto, os fins de semana, especialiceime en acaudillar safaris en grupo cara a calquera cinema nun radio de quince quilómetros... presentando aos meus amigos as últimas fantasías de Hollywood.
Ás veces un excelente guión e unha magnífica actuación de conxunto eran o máis importante, como ocorría en films tales como O enigma doutro mundo, O pobo dos condenados e A Terra en chamas.
Outras veces era o departamento de efectos especiais o que nos mantiña cravados nos nosos asentos, con películas tales como A guerra dos mundos, a Terra contra os pratos volantes e A máquina do tempo.
Inmediatamente detrás destes reverenciados clásicos había un amplo abanico de honorables mencións: películas imaxinativas que, por unha ou outra razón, fracasaran en conseguir todo o seu potencial. Viaxe ao sétimo planeta, coa súa orixinal premisa dun cerebro omnipotente controlando a todo o mundo, é un apreciable exemplo dunha gran idea estragada por uns decorados baratos e unha confusa dirección. Outros títulos desta ampla categoría inclúen obras estimables, tales como o angustioso Terror no espazo, de Mario Bava, e o filme cheo de suspense de Edward L. Cahn, Iso: o terror de máis alá do espazo, ambas as precursoras do inmensamente popular filme de ciencia ficción de 1979 titulado Alien, o oitavo pasaxeiro.
Si, como en todos os xéneros, por cada esforzo digno había tamén ducias de Serie Z alagando o mercado. Lembran a masiva decepción cando o alieníxena de Voo a Marte resultou ser o actor de carácter Morris Ankrum metido nun apolillado traxe espacial? E os apupos e asubíos en Cinco doncelas do espazo exterior cando se revelou que o monstro era un home levando un xersei de pescozo volto sobre a súa cabeza? E aínda que moitos o tentaron, quen pode esquecer o espantoso gorila alieníxena en Monstro robot?
Hoxe, por suposto, incluso os máis populares films de ciencia ficción de anos pasados foron superados por outros films tales como A guerra das galaxias e Encontros na terceira fase. E como non! Os mozos directores George Lucas e Steven Spielberg recoñeceron ambos os dous ser admiradores do cinema e da literatura de imaxinación. Eles tamén creceron lendo Amazing Stories e sentados en primeira fila vendo Non desta Terra e A invasión dos homes dos pratos volantes.
Quizais algún día, grazas á influencia de Luke Skywalker e á Nave Ama de cría en CE3K, un director do mañá preséntenos aventuras especulativas aínda máis impresionantes na pantalla. Pero por agora celebremos algúns dos espléndidos films e excelentes autores que o iniciaron todo. Aquí presentamos unha serie dos máis famosos relatos de ciencia ficción trasladados ao celuloide. Así que amortigüemos as luces... o pano vai alzarse inmediatamente.
JIM WYNORSKI
Hollywood, California
1 de xaneiro de 1980.
O pasado martes empezamos un torneo suizo que se desenvolverá durante catro martes mais, ata o entroido.
Podedes acudir en calquera das roldas, mesmo que non xogaras as anteriores.
É unha actividade de balde, pero por outro lado temos unha proposta de clase os martes de 18,00 a 19,00
No entroido teremos mais propostas. Agaradamos que veñades!
Mostrarás tamén remos e follas arrastrados pola furiosa potencia do vento e esparexidos polo aire, xunto con mil outras cousas lixeiras. As árbores e as herbas, dobrados cara ao chan, parecerán como dispostos a seguir o curso dos ventos; os seus ramos, torcido e desviados da súa actitude natural, farán ver as súas follas en desordenada axitación. Os homes que alí se atopen estarán desfigurados polo po e rodando algúns, por terra, enredados nas súas vestimentas. Outros se manterán en pé abrazados a unha árbore para evitar que o vento os arrastre. Outros, coas mans sobre os ollos, para defendelos contra o po, estarán inclinados cara ao chan e cos seus cabelos e as súas roupas impulsadas na dirección do vento. O mar, turbulento e tempestuoso, cheo de remolinos e de espuma que cubrirá os intervalos entre as súas empinadas ondas, deixará ao vento levantar no aire axitado outra espuma máis sutil, a semellanza de néboa espesa e pechada. Aos navíos que alí se atopen figuraralos coas velas rotas en farrapos, sacudidas polo vento, xunto con anacos de cordas desprendidas; outros, cubertos de mastros esnaquizados polas ondas furiosas. Algúns homes, agarrados aos restos do naufraxio, lanzarán grandes berros. Figurarás as nubes levadas polo vento impetuoso aos altos cumes dos montes, e formando ao seu ao redor remolinos semellantes aos das ondas ao chocar cun peñasco. E o aire aparecerá espantosamente escuro, a causa do po, a néboa e as nubes tenebrosas.
Emilio González López.
TORNEO DE XADREZ DE LENTAS XANEIRO
