Chegaramos ao pé duns dragos robustos que separaban as rocas coa forza das súas musculosas raíces, cando Ned Land lanzou un berro xubiloso:
-Mire, señor, unha colmea!
-Unha colmea? -dixen, facendo un xesto de abraiante incredulidade.
-Si, unha colmea -repetiu o canadense-, e con abellas zumbando ao redor seu.
Achegueime e houben de renderme á evidencia. No orificio dun buraco escavado no tronco dun drago había milleiros deses enxeñosos insectos, tan comúns en todas as Canarias, e con produtos son tan estimados. Naturalmente, o canadense quixo facer a súa provisión de mel, e mal puidese eu oporme. Mediante as faíscas arrincadas ao seu chisqueiro, Ned Land queimou unha chea de follas secas mesturadas con xofre e comezou a afumar ás abellas. Os zumbidos da colmea foron cesando aos poucos, e non tardou Ned Land en encher a súa mochila cunhas cantas libras de mel perfumada.
-Coa mestura deste mel e da pasta do artocarpo poderei facerlles un pastel suculento -dixo Ned.
-Estupendo! -dixo Conseil.
-Benvido sexa -dixen-, pero continuemos esta interesante excursión.
O lago aparecíasenos en toda a súa extensión, nalgúns dos recodos do carreiro polo que camiñabamos. O fanal iluminaba completamente a superficie das lisas, apracibles augas do lago. O Nautilus estaba nunha inmobilidade total. Sobre a súa plataforma e ás súas beiras axitábanse os homes da súa tripulación como escuras siluetas recortadas na luminosa atmosfera. Ao contornear a crista máis elevada das rocas que formaban a base da bóveda, puiden ver que as abellas non eran os únicos representantes do reino animal no interior do volcán. Aves de presa planeaban e viraban na sombra por todas partes ou abandonaban os seus niños establecidos nas rocas. Eran gaviláns de ventre branco e chillones peneireiros. Polas pendentes corrían tamén, con toda a rapidez das súas zancas, fermosas e grosas avutardas. A vista desas suculentas pezas excitou ao máximo a cobiza do canadense, que se lamentou de non ter un fusil ao seu alcance. Tratou Ned Land de substituír o chumbo pola pedra e, tras varias infrutuosas tentativas, logrou ferir a unha daquelas magníficas avutardas. Vinte veces arriscou a súa vida por apoderarse dela, e tanto empeño puxo en conseguilo que ao fin logrou que a súa peza fóra a facer compañía na mochila á provisión de mel.
A impracticabilidad da muralla obrigounos a descender cara á beira. Por encima de nós, o buraco do cráter parecía a ancha abertura dun pozo. A través dela viamos o ceo e as nubes desmelenadas que por el corrían, ao impulso do vento do Oeste, deixando na cima da montaña un ronsel de brumosos farrapos. Iso probaba a escasa altura a que navegaban esas nubes, pois o volcán non se elevaba a máis de oitocentos pés sobre o nivel do mar. Non transcorrera apenas media hora desde a última proeza cinexética do canadense cando xa nos achabamos na beira interior. Alí, a flora estaba representada por extensas alfombras desa pequena planta mariña, o hinoxo mariño, tamén coñecida cos nomes de perforapedras e pasapedras, coa que se pode facer un bo confite. Conseil fíxose cuns cantos feixes. En canto á fauna, había milleiros de crustáceos de todas clases, bogavantes, bois de mar, palemóns, misis, segadores, galateas, e un número prodixioso de cunchas, porcelanas, rocas e lapas. Abríase naquel lugar unha magnífica gruta, e no seu chan de fina area tendémonos con pracer os meus compañeiros e eu. O lume puíra as súas paredes esmaltadas e xaspeadas polo brillo do po de mica. Non puiden por menos de sorrir ao ver a Ned Land palpar as murallas como tratando de pescudar o seu espesor.
A conversación orientouse entón aos seus eternos proxectos de evasión, e, sen comprometerme demasiado, crin poder darlle a esperanza de que talvez o capitán Nemo descendese cara ao Sur co único propósito de renovar as súas provisións de sodio. Feito isto, podía esperarse que volvese cara ás costas de Europa e de América, o que permitiría ao canadense reemprender con máis éxito a súa abortada tentativa de fuga. Facía xa unha hora que permaneciamos tendidos no chan da fermosa gruta. A conversación, animada ao principio, ía languideciendo, a medida que nos invadía unha certa somnolencia. Como non vía razón algunha para resistirme ao soño, deixeime gañar por el. Soñei entón -non se elixen os soños- que a miña existencia se reducía á vida vexetativa dun simple molusco. Parecíame que aquela gruta formaba a dobre valva da miña cuncha. A voz de Conseil espertoume bruscamente.
-Perigo! Perigo! -gritaba o raparigo.
-Que pasa? -preguntei, incorporándome a medias.
-Invádenos a auga.
Incorporeime do todo. O mar precipitábase como un torrente no noso refuxio. Decididamente, como non eramos moluscos, había que porse a salvo. Nuns instantes achámonos en seguridade sobre a cima mesma da gruta.
-Que é o que pasa? -preguntou Conseil-. Que novo fenómeno é este?
-É a marea, amigos meus -respondín-, non é máis que a marea que estivo a piques de sorprendernos como ao heroe de Walter Scott. O océano sube fóra, e, por unha lei natural de equilibrio, o nivel do lago sobe. E pagámolo cun bo remoxón. Vaiamos cambiarnos de roupa ao Nautilus.
Tardamos tres cuartos de hora en percorrer o noso camiño circular e en regresar a bordo, xusto ao tempo en que os homes da tripulación acababan de embarcar as provisións de sodio. O Nautilus estaba xa en disposición de reemprender a marcha. Con todo, o capitán Nemo non deu ningunha orde. Seica quería esperar a noite e saír secretamente pola súa pasaxe submarina? Talvez. Fóra como fose, ao día seguinte, o Nautilus, deixando o seu porto, navegaba por alta mar a algúns metros por baixo das ondas do Atlántico.
30 de novembro de 2013
29 de novembro de 2013
CONCURSO DE RELATOS DE PORTERIA A PORTERIA
O nome do concurso está collido dunha serie de artigos sobre o fútbol do escritor coruñés Wenceslao Fernández Flórez.
BASES DO CONCURSO DE RELATOS BREVES SOBRE FÚTBOL
1.- Poderán participar todos os autores que o desexen con microrrelatos en galego con un máximo de tres traballos inéditos por participante.
2.- O FUTBOL deberá estar presente en todos os relatos da presente convocatoria.
3.- Os microrrelatos terán unha extensión de ata 500 palabras, sen incluír o título. As obras virán redactadas en formato txt, odt, word, rtf ou pdf.
4.- Estes documentos enviaranse por correo electrónico a: actividades@deporcultura.com en ficheiro adxunto. No corpo da mensaxe deben aparecer os seguintes datos: nome do autor, título do relato e un currículo moi breve, que inclúa a forma máis rápida de contacto.
5.- O prazo de admisión comezará o 15 de novembro e finalizará o 15 de decembro.
6.- O xurado será proposto polas entidades colaboradoras, actuando de secretario o presidente da Asociación convocante.
7.- O xurado dará a coñecer o seu veredicto o día 30 de decembro. O fallo será inapelable e publicitarase seguidamente a través das web oficiais, así como ao correo desde o que se remitiu o relato.
8.- As obras presentadas quedarán en poder dos convocantes, que se reservan o dereito da súa publicación, exposición e difusión, a través do seu sitio web ou doutros colaboradores citando sempre os datos do autor.
9.- Establécense dúas categorías.
a. Categoría absoluta.
b. Categoría xuvenil. Para os que non cumpriran 18 anos en 2013.
10.- Os mellores relatos serán publicados. Os seus autores recibirán exemplares do libro publicado e material promocional das entidades colaboradoras.
11.- A presentación a este concurso implica a aceptación destas bases. Os casos non previstos serán resoltos pola organización.
ORGANIZA: ASENCUDEGA
PATROCINA: Deputación da Coruña
COLABORAN:
Fundación Wenceslao Fernández Flórez.
Deporcultura
Sociedade Cultural e Deportiva Palaestra
Club Deportivo Auténtico
Asociación Hercle
BASES DO CONCURSO DE RELATOS BREVES SOBRE FÚTBOL
1.- Poderán participar todos os autores que o desexen con microrrelatos en galego con un máximo de tres traballos inéditos por participante.
2.- O FUTBOL deberá estar presente en todos os relatos da presente convocatoria.
3.- Os microrrelatos terán unha extensión de ata 500 palabras, sen incluír o título. As obras virán redactadas en formato txt, odt, word, rtf ou pdf.
4.- Estes documentos enviaranse por correo electrónico a: actividades@deporcultura.com en ficheiro adxunto. No corpo da mensaxe deben aparecer os seguintes datos: nome do autor, título do relato e un currículo moi breve, que inclúa a forma máis rápida de contacto.
5.- O prazo de admisión comezará o 15 de novembro e finalizará o 15 de decembro.
6.- O xurado será proposto polas entidades colaboradoras, actuando de secretario o presidente da Asociación convocante.
7.- O xurado dará a coñecer o seu veredicto o día 30 de decembro. O fallo será inapelable e publicitarase seguidamente a través das web oficiais, así como ao correo desde o que se remitiu o relato.
8.- As obras presentadas quedarán en poder dos convocantes, que se reservan o dereito da súa publicación, exposición e difusión, a través do seu sitio web ou doutros colaboradores citando sempre os datos do autor.
9.- Establécense dúas categorías.
a. Categoría absoluta.
b. Categoría xuvenil. Para os que non cumpriran 18 anos en 2013.
10.- Os mellores relatos serán publicados. Os seus autores recibirán exemplares do libro publicado e material promocional das entidades colaboradoras.
11.- A presentación a este concurso implica a aceptación destas bases. Os casos non previstos serán resoltos pola organización.
ORGANIZA: ASENCUDEGA
PATROCINA: Deputación da Coruña
COLABORAN:
Fundación Wenceslao Fernández Flórez.
Deporcultura
Sociedade Cultural e Deportiva Palaestra
Club Deportivo Auténtico
Asociación Hercle
28 de novembro de 2013
Aforismos de Leonardo
129.- Pero, se a pesar de todo, esas peregrinaxes realízanse con tanta
frecuencia, que motivo os decide sen necesidade? Certamente
confesarás que ese motivo non é outro que o simulacro ou pintura que
representa en efixie e potencia a idea da divindade, e que tal
resultado poderían alcanzar todas as escrituras imaxinables. Parecería,
pois, que esa idea ama tal pintura e a quen a aman e veneran, e que se comprace máis en ser adorada nesa que noutra maneira de imitación, e, en fin,
que por ela concede grazas e dons de saúde, segundo cren os que a tal
lugar concorren.
27 de novembro de 2013
ESTEVAN DA GUARDA [B 1316 / V 921]
ESTEVAN DA GUARDA [B 1316 / V 921]
Martín Gil, un homen vil
se quer de vós querelar:
que o mandastes atar
cruamente a un esteo,
dando-lh'açoutes ben mil;
e aquesto, Martín Gil,
parece a todos mui feo.
Non no posso end'eu partir,
pero que o ja roguei.
que se non queix'end'al Rei:
ca se sente tan maltreito
que non cuida én guarir;
e, Martín Gil, quen no vir,
parece mui laid'e feito.
Tan cruamente e tan mal
diz que foi ferido entón,
que teedes i cajón,
s'ele desto non guarece;
e aqueste feit'é tal,
Martín Gil, tan desigual,
e ja mui peior parece.
Martín Gil, un homen vil
se quer de vós querelar:
que o mandastes atar
cruamente a un esteo,
dando-lh'açoutes ben mil;
e aquesto, Martín Gil,
parece a todos mui feo.
Non no posso end'eu partir,
pero que o ja roguei.
que se non queix'end'al Rei:
ca se sente tan maltreito
que non cuida én guarir;
e, Martín Gil, quen no vir,
parece mui laid'e feito.
Tan cruamente e tan mal
diz que foi ferido entón,
que teedes i cajón,
s'ele desto non guarece;
e aqueste feit'é tal,
Martín Gil, tan desigual,
e ja mui peior parece.
26 de novembro de 2013
Inicio de O Avó
Vargas Llosa
O AVÓ
Cada vez que cruxía unha poliña, ou croaba unha ra, ou vibraban os vidros da cociña que estaba ao fondo da horta, o velliño saltaba con axilidade do seu asento improvisado, que era unha pedra chata, e espiaba ansiosamente entre as follas.
Pero o neno aínda non aparecía.
A través das xanelas do comedor, abertas á pérgola, vía en cambio as luces da araña acesa facía un intre, e baixo elas sombras imprecisas que se deslizaban dun lado a outro, coas cortinas, lentamente. Fora curto de vista desde mozo, de modo que eran inútiles os seus esforzos por comprobar se xa ceaban ou se aquelas sombras inquietas proviñan das árbores máis altas.
...
O AVÓ
Cada vez que cruxía unha poliña, ou croaba unha ra, ou vibraban os vidros da cociña que estaba ao fondo da horta, o velliño saltaba con axilidade do seu asento improvisado, que era unha pedra chata, e espiaba ansiosamente entre as follas.
Pero o neno aínda non aparecía.
A través das xanelas do comedor, abertas á pérgola, vía en cambio as luces da araña acesa facía un intre, e baixo elas sombras imprecisas que se deslizaban dun lado a outro, coas cortinas, lentamente. Fora curto de vista desde mozo, de modo que eran inútiles os seus esforzos por comprobar se xa ceaban ou se aquelas sombras inquietas proviñan das árbores máis altas.
...
25 de novembro de 2013
Unha frase para empezar a semana
Talvez a natureza non nos arrincou do seo da terra, senón para darnos o pracer enorme de volver a ela.
José Maria Vargas Vila
24 de novembro de 2013
Inicio de MOI MAL!
AS TRES LEIS DA ROBÓTICA
Un robot non pode facer dano a un ser humano, ou, por medio da inacción, permitir que un ser humano sexa lesionado.
Un robot debe obedecer as ordes recibidas polos seres humanos agás se estas ordes entrasen en conflito coa Primeira Lei.
Un robot debe protexer a súa propia existencia na medida en que esta protección non sexa incompatible coa Primeira ou a Segunda Lei.
Gregory Arnfeld en realidade non se estaba morrendo, pero sen dúbida existía un claro límite ao que lle quedaba de vida. Tiña un cancro inoperable e rexeitara, enerxicamente, toda suxestión de tratamentos químicos ou terapia radioactiva. Apoiado contra as almofadas, sorriu á súa muller e dixo:
- Son o caso perfecto. Levarano Tertia e Mike.
Tertia non sorriu. Parecía terriblemente preocupada.
- Hai tantas cousas que se poden facer, Gregory. Sen dúbida Mike é un último recurso. Podes non necesitar esa cousa.
- Non, non. Para cando me abarrotaran de sustancias químicas e remollado con radiación, xa habería tanto tempo dende que me fora que non existiría unha proba razoable... E por favor non chames a Mike «cousa».
- Estamos no século XXII, Greg. Hai moitos medios para tratar o cancro.
- Si, pero Mike é un deles, e creo que o mellor. Estamos no século XXII, e sabemos o que poden facer os robots. Certamente, eu seino. Tratei máis a Mike que a calquera outro. Ti sábelo.
- Pero non podes pretender utilizalo só para enorgullecerte do proxecto. Ademas, até que punto estás seguro da miniaturización? É unha técnica mesmo máis nova que a robótica.
Arnfeld asentiu.
- De acordo, Tertia. Pero os raparigos da miniaturización parecen seguros. Poden reducir ou restablecer constantes de Planck dunha forma segundo eles razoablemente segura, e os controis que o fan posible están introducidos en Mike. Pode diminuír e aumentar de tamaño a vontade sen que a súa contorna véxase afectada.
- Razoablemente seguros -dixo Tertia con lixeira amargura.
...
Un robot non pode facer dano a un ser humano, ou, por medio da inacción, permitir que un ser humano sexa lesionado.
Un robot debe obedecer as ordes recibidas polos seres humanos agás se estas ordes entrasen en conflito coa Primeira Lei.
Un robot debe protexer a súa propia existencia na medida en que esta protección non sexa incompatible coa Primeira ou a Segunda Lei.
Gregory Arnfeld en realidade non se estaba morrendo, pero sen dúbida existía un claro límite ao que lle quedaba de vida. Tiña un cancro inoperable e rexeitara, enerxicamente, toda suxestión de tratamentos químicos ou terapia radioactiva. Apoiado contra as almofadas, sorriu á súa muller e dixo:
- Son o caso perfecto. Levarano Tertia e Mike.
Tertia non sorriu. Parecía terriblemente preocupada.
- Hai tantas cousas que se poden facer, Gregory. Sen dúbida Mike é un último recurso. Podes non necesitar esa cousa.
- Non, non. Para cando me abarrotaran de sustancias químicas e remollado con radiación, xa habería tanto tempo dende que me fora que non existiría unha proba razoable... E por favor non chames a Mike «cousa».
- Estamos no século XXII, Greg. Hai moitos medios para tratar o cancro.
- Si, pero Mike é un deles, e creo que o mellor. Estamos no século XXII, e sabemos o que poden facer os robots. Certamente, eu seino. Tratei máis a Mike que a calquera outro. Ti sábelo.
- Pero non podes pretender utilizalo só para enorgullecerte do proxecto. Ademas, até que punto estás seguro da miniaturización? É unha técnica mesmo máis nova que a robótica.
Arnfeld asentiu.
- De acordo, Tertia. Pero os raparigos da miniaturización parecen seguros. Poden reducir ou restablecer constantes de Planck dunha forma segundo eles razoablemente segura, e os controis que o fan posible están introducidos en Mike. Pode diminuír e aumentar de tamaño a vontade sen que a súa contorna véxase afectada.
- Razoablemente seguros -dixo Tertia con lixeira amargura.
...
23 de novembro de 2013
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XL)
O chan elevábase sensiblemente a medida que se afastaba do manso refluxo das ondas, e pronto
chegamos a ramplas longas e sinuosas, empinadas costas que permitían elevarse aos poucos. Pero había
que andar con precaución entre aquelas conglomeracións non cimentadas entre si, pois os pés
escorregaban sobre as traquitas vítreas compostas de cristais de feldespato e de cuarzo.
A natureza volcánica da enorme escavación afirmábase por todas partes, e fíxenllo observar aos
meus compañeiros.
-Figurádesvos o que debeu ser este embude cando se enchía de lavas hirvientes e o nivel do líquido incandescente elevábase até o orificio da montaña, como a fundición polas paredes dun forno?
-Imaxínomo perfectamente -respondeu Conseil-. Pero, díganos o señor, por que o gran fundidor suspendeu as súas operacións e por que a fundición foi substituída polas augas tranquilas dun lago.
-Moi probablemente, Conseil, porque algunha convulsión produciu baixo a superficie do océano esta abertura que deu paso ao Nautilus. As augas do Atlántico precipitáronse entón ao interior da montaña, producíndose unha loita terrible entre os dous elementos, loita que acabou coa vitoria de Neptuno. Pero pasaron moitos séculos desde entón, e o volcán mergullado transformouse nunha gruta tranquila.
-Moi ben -dixo Ned Land-. Eu acepto a explicación, pero sinto moito, polo noso propio interese, que a abertura de que fala o señor profesor non se producira por encima do nivel do mar.
-Pero, Ned, se esa pasaxe non fose submarina, o Nautilus non podería entrar -dixo Conseil.
-E eu engadirei, señor Land, que se as augas non se precipitaran baixo a montaña, volcán seguiría sendo un volcán. Así que a súa lamentación é superflua.
Continuamos a ascención por ramplas cada vez máis empinadas e estreitas. De cando en vez había que franquear as profundas escavacións que as cortaban de treito en treito, e desviar a marcha ante grandes bloques cortados a pico. Ás veces, debiamos marchar a gatiñas e mesmo reptar sobre o ventre. Pero grazas á habilidade de Conseil e á forza do canadense puidemos sortear todos os obstáculos. A uns trinta metros de altura, modificouse a natureza do terreo sen que por iso fixésese máis transitable.
Ás conglomeraciones e ás traquitas sucederon os basaltos negros, uns estendidos en capas cheas de protuberancias grumosas, outros formando prismas irregulares, dispostos como unha columnata de soporte á inmensa bóveda, admirable mostra da arquitectura natural. Entre os basaltos serpenteaban longos ríos de lava petrificada, incrustados de raias bituminosas, e nalgúns lugares estendíanse anchos mantos de xofre.
Unha luz xa máis poderosa, procedente do cráter superior, alagaba dunha vaga claridade todos aqueles productos volcánicos para sempre enterradas no seo da montaña apagada.
A nosa marcha ascensional viuse interrompida a uns douscentos cincuenta pés de altura por obstáculos infranqueables. O arco da bóveda interior se verticalizaba case a esa altura, obrigándonos a cambiar a escalada por un paseo circular. A esa altura o reino vexetal comezaba a loitar co reino mineral. Algúns arbustos e mesmo algunhas árbores saían das anfractuosidades das rocas das paredes. Recoñecín uns euforbios que deixaban correr o seu mollo cáustico. Uns heliotropos, incapaces alí de xustificar o seu nome por non chegar nunca a eles os raios solares, inclinaban tristemente as súas flores de cores e perfumes desvaídos.
Aquí e alá algúns crisantemos crecían timidamente ao pé de aloes de longas follas tristes e enfermizas. Pero entre os regueiros de lava vin pequenas violetas, cun lixeiro perfume que aspirei con delicia. O perfume é a alma da flor e as flores de mar, eses espléndidos hidrófitos, non teñen alma.
-Figurádesvos o que debeu ser este embude cando se enchía de lavas hirvientes e o nivel do líquido incandescente elevábase até o orificio da montaña, como a fundición polas paredes dun forno?
-Imaxínomo perfectamente -respondeu Conseil-. Pero, díganos o señor, por que o gran fundidor suspendeu as súas operacións e por que a fundición foi substituída polas augas tranquilas dun lago.
-Moi probablemente, Conseil, porque algunha convulsión produciu baixo a superficie do océano esta abertura que deu paso ao Nautilus. As augas do Atlántico precipitáronse entón ao interior da montaña, producíndose unha loita terrible entre os dous elementos, loita que acabou coa vitoria de Neptuno. Pero pasaron moitos séculos desde entón, e o volcán mergullado transformouse nunha gruta tranquila.
-Moi ben -dixo Ned Land-. Eu acepto a explicación, pero sinto moito, polo noso propio interese, que a abertura de que fala o señor profesor non se producira por encima do nivel do mar.
-Pero, Ned, se esa pasaxe non fose submarina, o Nautilus non podería entrar -dixo Conseil.
-E eu engadirei, señor Land, que se as augas non se precipitaran baixo a montaña, volcán seguiría sendo un volcán. Así que a súa lamentación é superflua.
Continuamos a ascención por ramplas cada vez máis empinadas e estreitas. De cando en vez había que franquear as profundas escavacións que as cortaban de treito en treito, e desviar a marcha ante grandes bloques cortados a pico. Ás veces, debiamos marchar a gatiñas e mesmo reptar sobre o ventre. Pero grazas á habilidade de Conseil e á forza do canadense puidemos sortear todos os obstáculos. A uns trinta metros de altura, modificouse a natureza do terreo sen que por iso fixésese máis transitable.
Ás conglomeraciones e ás traquitas sucederon os basaltos negros, uns estendidos en capas cheas de protuberancias grumosas, outros formando prismas irregulares, dispostos como unha columnata de soporte á inmensa bóveda, admirable mostra da arquitectura natural. Entre os basaltos serpenteaban longos ríos de lava petrificada, incrustados de raias bituminosas, e nalgúns lugares estendíanse anchos mantos de xofre.
Unha luz xa máis poderosa, procedente do cráter superior, alagaba dunha vaga claridade todos aqueles productos volcánicos para sempre enterradas no seo da montaña apagada.
A nosa marcha ascensional viuse interrompida a uns douscentos cincuenta pés de altura por obstáculos infranqueables. O arco da bóveda interior se verticalizaba case a esa altura, obrigándonos a cambiar a escalada por un paseo circular. A esa altura o reino vexetal comezaba a loitar co reino mineral. Algúns arbustos e mesmo algunhas árbores saían das anfractuosidades das rocas das paredes. Recoñecín uns euforbios que deixaban correr o seu mollo cáustico. Uns heliotropos, incapaces alí de xustificar o seu nome por non chegar nunca a eles os raios solares, inclinaban tristemente as súas flores de cores e perfumes desvaídos.
Aquí e alá algúns crisantemos crecían timidamente ao pé de aloes de longas follas tristes e enfermizas. Pero entre os regueiros de lava vin pequenas violetas, cun lixeiro perfume que aspirei con delicia. O perfume é a alma da flor e as flores de mar, eses espléndidos hidrófitos, non teñen alma.
22 de novembro de 2013
FERNÁN PÁEZ DE TAMALANCOS [B 74]
FERNÁN PÁEZ DE TAMALANCOS [B 74]
Con vossa graça, mia senhor
fremosa, ca me quer'eu ir
e venho-me vos espedir,
porque mi fostes traedor:
ca, havendo-mi vós desamor,
u vos amei, sempr'a servir,
des que vos vi, e des entón,
m'houvestes mal no coraçón.
Pero de vós é a min peor,
porque vos vej'assí falir:
que eu ben poderei guarir
oimais sen vós, ca mui milhor
dona ca vós hei por senhor
e que non sabe assí mentir;
que fara adur tal traiçón
sobre seu home, sen razón.
E veeredes qual amor
vos eu fazía, pois partir
me vin de vós; e descobrir-
vos-hei dun voss'entendedor
vilão, de quen vós sabor
havedes, e a quen pedir
foste-la cinta; por én non
vos amarei nulha sazón.
Con vossa graça, mia senhor
fremosa, ca me quer'eu ir
e venho-me vos espedir,
porque mi fostes traedor:
ca, havendo-mi vós desamor,
u vos amei, sempr'a servir,
des que vos vi, e des entón,
m'houvestes mal no coraçón.
Pero de vós é a min peor,
porque vos vej'assí falir:
que eu ben poderei guarir
oimais sen vós, ca mui milhor
dona ca vós hei por senhor
e que non sabe assí mentir;
que fara adur tal traiçón
sobre seu home, sen razón.
E veeredes qual amor
vos eu fazía, pois partir
me vin de vós; e descobrir-
vos-hei dun voss'entendedor
vilão, de quen vós sabor
havedes, e a quen pedir
foste-la cinta; por én non
vos amarei nulha sazón.
21 de novembro de 2013
Aforismos de Leonardo
128.- Isto non pasa con ningunha outra ciencia ou obra humana. E se
pretendeses que non é a forza do pintor a que entón opera, senón a
propia virtude da cousa imitada, responderei que, se así fóra, a
imaxinación podería satisfacerse quedándonos comodamente en cama, no canto de emprender
difíciles e perigosas peregrinaxes, como os que vemos facer
continuamente.
20 de novembro de 2013
¿Sabes de onde é este fragmento?
Cramer asestoulle un puntapé no estómago á enfermeira.
Esta encolleuse, deu contra a parede e tratou de gritar, pero non puido.
Pesaba cento vinte e dous quilos, era calva e parecía unha ex loitadora. Aos poucos ergueuse até quedar acazapada a medias, cravou os seus ollos nel e
flexionou os dedos significativamente.
Unha leve capa de transpiración cubría o seu cranio ancho e brilloso.
Ía matar a Cramer.
Tendo en conta que el estaba embutido nunha camisa de forza, debía admitir que iso era bastante factible.
...
Ía matar a Cramer.
Tendo en conta que el estaba embutido nunha camisa de forza, debía admitir que iso era bastante factible.
...
19 de novembro de 2013
ESTEVAN DA GUARDA [B 1312 / V 917]
ESTEVAN DA GUARDA [B 1312 / V 917]
Rui Gonçalvis, pero vos agravece
porque vos travou en vosso cantar
Joan'Eanes, vej'eu el queixar
de qual deosto lhi de vós recrece:
u lhi fostes trobar de mal dizer
en tal guisa, que ben pod'entender
quen quer o mal que aí lhe parece.
Por én partid'este feito de cedo,
ca de mal dizer non tirades prol;
e como s'én Joan'Eanes dol
ja de vós, perdeu i vergonha e medo,
ca entend'el que se dev'a sentir
de mal dizer que, a seu olho, vir
que pode log'acertar con seu dedo.
Pois sodes entendud'e havedes vista,
sabede agora catar tal razón,
per que venha este feito a perdón;
e por parardes milhor a conquista,
outorgad'ora, senhor, que vos praz,
se mal dizer no vosso cantar jaz,
que o poedes tod'á nossa vista!
Rui Gonçalvis, pero vos agravece
porque vos travou en vosso cantar
Joan'Eanes, vej'eu el queixar
de qual deosto lhi de vós recrece:
u lhi fostes trobar de mal dizer
en tal guisa, que ben pod'entender
quen quer o mal que aí lhe parece.
Por én partid'este feito de cedo,
ca de mal dizer non tirades prol;
e como s'én Joan'Eanes dol
ja de vós, perdeu i vergonha e medo,
ca entend'el que se dev'a sentir
de mal dizer que, a seu olho, vir
que pode log'acertar con seu dedo.
Pois sodes entendud'e havedes vista,
sabede agora catar tal razón,
per que venha este feito a perdón;
e por parardes milhor a conquista,
outorgad'ora, senhor, que vos praz,
se mal dizer no vosso cantar jaz,
que o poedes tod'á nossa vista!
18 de novembro de 2013
Unha frase para empezar a semana
Tan pobre como é a mesa que carece de pan, así a vida máis exemplar resulta baleira se lle falta o amor.
San Antonio de Padua
San Antonio de Padua
17 de novembro de 2013
Saki - A Xanela Abierta
Saki - A Xanela Aberta
- A miña tía baixase enseguida, señor Nuttel - dixo con moito apromo unha señoriña de quince de anos -; mentres tanto debe facer o posible por soportarme.
Framton Nuttel esforzouse por dicir algo que halagara debidamente á sobriña sen deixar de tomar debidamente en conta á tía que estaba por chegar. Dubidou mais que nunca que esta serie de visitas formais a persoas totalmente descoñecidas fosen dalgunha utilidade para a cura de repouso que se propuxo.
- Sei o que ocorrerá- dixéralle a súa irmá cando se dispuña a emigrar a este retiro rural -: pecharaste non ben chegues e non falarás con ninguén e os teus nervios estarán peor que nunca debido á depresión. Por iso dareiche cartas de presentación para todas as persoas que coñecín alá. Algunhas, polo que recordo, eran bastante simpáticas.
Framton cavilaba se a señora Sappleton, a dama a quen entregara unha das cartas de presentación, podía ser clasificadas entre as simpáticas.
-Coñece a moitas persoas aquí?- preguntou a sobriña, cando considerou que xa houbera entre eles suficiente comunicación silenciosa.
- Case ninguén - dixo Framton -. A miña irmá estivo aquí, na rectoría, fai uns catro anos, e deume cartas de presentación para algunhas persoas do lugar.
Fixo esta ultima declaración nun ton que denotaba claramente un sentimento de pesar.
- Entón non sabe practicamente nada acerca da miña tía- proseguiu a segura rapaza.
- Só o seu nome e a súa dirección- admitiu o visitante.
Preguntábase se a señora Sappleton estaría casada ou seria viúva. Algo indefinido no ambiente suxería a presenza masculina.
- A súa gran traxedia ocorreu hai tres anos - dixo a nena -; é dicir despois que se foi a súa irmá.
-A súa traxedia?- preguntou Framton; nesta apracible campiña as traxedias parecían algo fóra de lugar.
- Vostede ve que deixamos a xanela aberta de pao a pao nunha tarde de outubro- dixo a sobriña sinalando unha gran xanela que daba ao xardín.
- Vai bastante calor para esta época do ano - dixo Framton - pero que relación ten esa xanela coa traxedia?
- Por esa xanela, fai exactamente tres anos, o seu marido e os seus dous irmáns menores saíron a cazar polo día. Nunca regresaron. Ao atravesar o páramo para chegar ao terreo onde adoitaban cazar quedaron atrapados nun ciénaga traizoeira. Ocorreu durante ese verán terriblemente chuvioso, sabe, e os terreos que antes eran firmes de súpeto cedían sen que houbese maneira de preveerlo. Nunca atoparon os seus corpos. Iso foi o peor de todo. A esta altura do relato, a voz da nena perdeu ese ton seguro e volveuse vacilantemente humana -. A miña pobre tía segue crendo que volverán algún día, eles e o pequeno spaniel que os acompañaba, e que entrarán pola xanela como adoitaban facelo. Por tal razón a xanela queda aberta ata que xa é de noite. O meu pobre e querida tía, cantas veces contoume como saíron, o seu marido co impermeable branco no brazo, e Ronnie, o seu irmán menor, cantando como de costume "Bertie, por que saltas?", porque sabia que esa canción a irritaba especialmente. Sabe vostede, ás veces, en tardes tranquilas como as de hoxe, teño a sensación de que todos eles volverán entrar pola xanela... A nena estremeceuse.
Foi un alivio para Framton cando a tía irrompeu no cuarto pedindo mil desculpas por facelo esperar tanto.
- Espero que a miña sonbriña soubese entretelo - dixo.
- Contoume cousas moi interesantes- respondeu Framton.
- Espero que non lle moleste a xanela aberta - dixo a señora Sappleton con animación -; o meu marido e os meus irmáns están a cazar e volverán aquí directamente, e sempre adoitan entrar pola xanela. Non quero pensar no estado que deixasen as miñas pobres alfombras despois de andar cazando pola ciénaga. Tan típico de vostedes os homes non é verdade? Seguiu parloteando alegremente acerca da caza e de que xa non abundan as aves, e acerca das perspectivas que había de cazar patos no inverno. Para Framton, todo iso resultaba sinxelamente horrible. Fixo un esforzo desesperado pero só a medias exitoso de desviar a conversación a un tema menos repulsivo; dábase conta que a súa anfitrioa non lle outorgaba a súa enteira atención, e a súa mirada extraviábase constantemente en dirección á xanela aberta e ao xardín. Era por certo unha infortunada coincidencia vir de visita o día do tráxico aniversario.
- Os médicos estiveron de acordo en ordenarme completo repouso. Prohibíronme toda clase de axitación mental e de exercicios físicos violentos - anunciou Framton, que abrigaba a ilusión bastante difundida de supor que persoas totalmente descoñecidas e relacións casuais estaban ávidas de coñecer os máis íntimos detalles das nosas doenzas e enfermidades, a súa causa e o seu remedio- Con respecto á dieta non se pon de acordo.
-Non?- dixo a señora Sappleton afogando un bostezo a ultimo momento. Súbitamente a súa expresión revelaba a atención mais viva... pero non estaba dirixida ao que Framton estaba a dicir.
-Por fin chegan! exclamou -. Xusto a tempo para o té, e parece que se houbesen embarrado até os ollos non é verdade?
Framton estremeceuse levemente e volveuse cara á sobriña cunha mirada que tentaba comunicar a súa compasiva comprensión. A nena tenia posta a mirada na xanela aberta e os seus ollos brillaban de horror. Presa dun terror descoñecido que xeaba as súas veas, Framton volveuse no seu asento e mirou na mesma dirección. No escuro crepúsculo tres figuras atravesaban o xardín e avanzaban cara á xanela; cada unha levaba debaixo do brazo unha escopeta e unha delas soportaba a carga adicional dun abrigo branco posto sobre os ombreiros. Seguíaos un fatigado spaniel de cor pardo. Silenciosamente achegáronse á casa, e logo ouviuse unha voz nova e rouca que cantaba: "Dime Bertie, por que saltas?"
Framton agarrou rápido o seu bastón e o seu chapeu; a porta de entrada, o carreiro de grava e o portón, foron etapas apenas percibidas da súa intempestiva retirada. Un ciclista que ía polo camiño tivo que facerse ao carón para evitar un choque inminente.
- Aquí estamos, querida - dixo o portador do impermeable branco entrando pola xanela -: bastante embarrados, pero case secos. Quen era ese home que saíu de golpe non ben aparecemos?
- Un home rarísimo, un tal señor Nuttel - dixo a señora Sappleton -; non falaba doutra cousa que das súas enfermidades, e foise disparando sen despedirse nin pedir desculpas ao chegar vostedes. Calquera diría que vira unha pantasma.
- Supoño que foi a causa do spaniel ? dixo tranquilamente a sobriña -; contoume que os cans lle producían horror. Unha vez perseguiuno unha xauría de cans até un cemiterio preto do Ganges, e tivo que pasar a noite nunha tumba recentemente cavada, con eses bichos que gruñían e mostraban os cabeiros e botaban espuma encima del. Así calquera se volve pusilánime.
A fantasía sen previo aviso era a súa especialidade.
- A miña tía baixase enseguida, señor Nuttel - dixo con moito apromo unha señoriña de quince de anos -; mentres tanto debe facer o posible por soportarme.
Framton Nuttel esforzouse por dicir algo que halagara debidamente á sobriña sen deixar de tomar debidamente en conta á tía que estaba por chegar. Dubidou mais que nunca que esta serie de visitas formais a persoas totalmente descoñecidas fosen dalgunha utilidade para a cura de repouso que se propuxo.
- Sei o que ocorrerá- dixéralle a súa irmá cando se dispuña a emigrar a este retiro rural -: pecharaste non ben chegues e non falarás con ninguén e os teus nervios estarán peor que nunca debido á depresión. Por iso dareiche cartas de presentación para todas as persoas que coñecín alá. Algunhas, polo que recordo, eran bastante simpáticas.
Framton cavilaba se a señora Sappleton, a dama a quen entregara unha das cartas de presentación, podía ser clasificadas entre as simpáticas.
-Coñece a moitas persoas aquí?- preguntou a sobriña, cando considerou que xa houbera entre eles suficiente comunicación silenciosa.
- Case ninguén - dixo Framton -. A miña irmá estivo aquí, na rectoría, fai uns catro anos, e deume cartas de presentación para algunhas persoas do lugar.
Fixo esta ultima declaración nun ton que denotaba claramente un sentimento de pesar.
- Entón non sabe practicamente nada acerca da miña tía- proseguiu a segura rapaza.
- Só o seu nome e a súa dirección- admitiu o visitante.
Preguntábase se a señora Sappleton estaría casada ou seria viúva. Algo indefinido no ambiente suxería a presenza masculina.
- A súa gran traxedia ocorreu hai tres anos - dixo a nena -; é dicir despois que se foi a súa irmá.
-A súa traxedia?- preguntou Framton; nesta apracible campiña as traxedias parecían algo fóra de lugar.
- Vostede ve que deixamos a xanela aberta de pao a pao nunha tarde de outubro- dixo a sobriña sinalando unha gran xanela que daba ao xardín.
- Vai bastante calor para esta época do ano - dixo Framton - pero que relación ten esa xanela coa traxedia?
- Por esa xanela, fai exactamente tres anos, o seu marido e os seus dous irmáns menores saíron a cazar polo día. Nunca regresaron. Ao atravesar o páramo para chegar ao terreo onde adoitaban cazar quedaron atrapados nun ciénaga traizoeira. Ocorreu durante ese verán terriblemente chuvioso, sabe, e os terreos que antes eran firmes de súpeto cedían sen que houbese maneira de preveerlo. Nunca atoparon os seus corpos. Iso foi o peor de todo. A esta altura do relato, a voz da nena perdeu ese ton seguro e volveuse vacilantemente humana -. A miña pobre tía segue crendo que volverán algún día, eles e o pequeno spaniel que os acompañaba, e que entrarán pola xanela como adoitaban facelo. Por tal razón a xanela queda aberta ata que xa é de noite. O meu pobre e querida tía, cantas veces contoume como saíron, o seu marido co impermeable branco no brazo, e Ronnie, o seu irmán menor, cantando como de costume "Bertie, por que saltas?", porque sabia que esa canción a irritaba especialmente. Sabe vostede, ás veces, en tardes tranquilas como as de hoxe, teño a sensación de que todos eles volverán entrar pola xanela... A nena estremeceuse.
Foi un alivio para Framton cando a tía irrompeu no cuarto pedindo mil desculpas por facelo esperar tanto.
- Espero que a miña sonbriña soubese entretelo - dixo.
- Contoume cousas moi interesantes- respondeu Framton.
- Espero que non lle moleste a xanela aberta - dixo a señora Sappleton con animación -; o meu marido e os meus irmáns están a cazar e volverán aquí directamente, e sempre adoitan entrar pola xanela. Non quero pensar no estado que deixasen as miñas pobres alfombras despois de andar cazando pola ciénaga. Tan típico de vostedes os homes non é verdade? Seguiu parloteando alegremente acerca da caza e de que xa non abundan as aves, e acerca das perspectivas que había de cazar patos no inverno. Para Framton, todo iso resultaba sinxelamente horrible. Fixo un esforzo desesperado pero só a medias exitoso de desviar a conversación a un tema menos repulsivo; dábase conta que a súa anfitrioa non lle outorgaba a súa enteira atención, e a súa mirada extraviábase constantemente en dirección á xanela aberta e ao xardín. Era por certo unha infortunada coincidencia vir de visita o día do tráxico aniversario.
- Os médicos estiveron de acordo en ordenarme completo repouso. Prohibíronme toda clase de axitación mental e de exercicios físicos violentos - anunciou Framton, que abrigaba a ilusión bastante difundida de supor que persoas totalmente descoñecidas e relacións casuais estaban ávidas de coñecer os máis íntimos detalles das nosas doenzas e enfermidades, a súa causa e o seu remedio- Con respecto á dieta non se pon de acordo.
-Non?- dixo a señora Sappleton afogando un bostezo a ultimo momento. Súbitamente a súa expresión revelaba a atención mais viva... pero non estaba dirixida ao que Framton estaba a dicir.
-Por fin chegan! exclamou -. Xusto a tempo para o té, e parece que se houbesen embarrado até os ollos non é verdade?
Framton estremeceuse levemente e volveuse cara á sobriña cunha mirada que tentaba comunicar a súa compasiva comprensión. A nena tenia posta a mirada na xanela aberta e os seus ollos brillaban de horror. Presa dun terror descoñecido que xeaba as súas veas, Framton volveuse no seu asento e mirou na mesma dirección. No escuro crepúsculo tres figuras atravesaban o xardín e avanzaban cara á xanela; cada unha levaba debaixo do brazo unha escopeta e unha delas soportaba a carga adicional dun abrigo branco posto sobre os ombreiros. Seguíaos un fatigado spaniel de cor pardo. Silenciosamente achegáronse á casa, e logo ouviuse unha voz nova e rouca que cantaba: "Dime Bertie, por que saltas?"
Framton agarrou rápido o seu bastón e o seu chapeu; a porta de entrada, o carreiro de grava e o portón, foron etapas apenas percibidas da súa intempestiva retirada. Un ciclista que ía polo camiño tivo que facerse ao carón para evitar un choque inminente.
- Aquí estamos, querida - dixo o portador do impermeable branco entrando pola xanela -: bastante embarrados, pero case secos. Quen era ese home que saíu de golpe non ben aparecemos?
- Un home rarísimo, un tal señor Nuttel - dixo a señora Sappleton -; non falaba doutra cousa que das súas enfermidades, e foise disparando sen despedirse nin pedir desculpas ao chegar vostedes. Calquera diría que vira unha pantasma.
- Supoño que foi a causa do spaniel ? dixo tranquilamente a sobriña -; contoume que os cans lle producían horror. Unha vez perseguiuno unha xauría de cans até un cemiterio preto do Ganges, e tivo que pasar a noite nunha tumba recentemente cavada, con eses bichos que gruñían e mostraban os cabeiros e botaban espuma encima del. Así calquera se volve pusilánime.
A fantasía sen previo aviso era a súa especialidade.
16 de novembro de 2013
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXIX)
Antes de examinar máis atentamente a disposición interior desa enorme caverna, antes de preguntarme
se aquilo era unha obra da natureza ou do home, dirixinme cara ao capitán Nemo.
-Onde estamos? -pregunteille.
-No centro dun volcán apagado, un volcán cun interior que foi invadido polo mar tras algunha convulsión do chan. Mentres durmía vostede, señor profesor, o Nautilus penetrou nesta lagoa por unha canle natural aberto a dez metros por baixo da superficie do océano. Este é un porto de base, un porto seguro, cómodo, segredo, abrigado de todos os ventos. Dígame onde, nos seus continentes ou nas súas illas, pode acharse unha rada como este refuxio protexido do furor dos furacáns.
-En efecto -respondín-, aquí áchase vostede en total seguridade, capitán Nemo. Quen podería alcanzarlle no centro dun volcán? Pero creo ver unha abertura na súa cima, non?
-Si, o seu cráter, un cráter cheo noutro tempo de lavas, de vapores e de lapas e que hoxe dá paso a este aire vivificante que respiramos.
-Que montaña volcánica é esta?
-Pertence a un dos numerosos illotes de que está sementada esta parte do mar. Simple escollo para os barcos, caverna inmensa para nós. Descubriumo o azar, e moi útilmente por certo.
-Pero non sería posible descender polo orificio do cráter?
-É tan imposible descender por el como para min ascender. A base interior da montaña é escalable até un centenar de metros, pero por encima desa zona as paredes caen a pico e as súas ramplas son impracticables.
-Vexo, capitán, que a natureza lle serve sempre e en todas partes. Áchase vostede aquí en total seguridade, pois ninguén máis que vostede pode visitar estas augas. Pero para que este refuxio? O Nautilus non ten necesidade de portos.
-Así é, señor profesor, pero si necesita da electricidade para moverse, e por tanto, de elementos para producila, como o sodio, e de carbón para fabricar o sodio, e de minas para extraer o carbón. E precisamente, aquí, o mar recubre bosques enteiros mergullados nos tempos xeolóxicos, agora mineralizados e transformados en hulla, que son para min unha mina inesgotable.
-Entón, os seus homes transfórmanse aquí en mineiros?
-Si. Estas minas esténdense baixa a auga como as minas de Newcastle. Revestidos das súas escafandras e pico en man os meus homes van extraer esta hulla. Como ve, non necesito tampouco das minas da terra para a súa obtención. Ao fabricar aquí o sodio, o fume producido pola combustión da hulla que escapa polo orificio do cráter debe darlle a esta montaña a aparencia dun volcán aínda en actividade.
-Poderemos ver aos seus homes en actividade?
-Non, non esta vez, polo menos, pois quero continuar sen demora a nosa volta ao mundo. Esta vez vou limitarme a embarcar as reservas de sodio que aquí temos. As operacións de carga non nos levarán máis que un día, e logo reemprenderemos a viaxe. Se quere vostede percorrer a caverna e dar a volta ao lago pode aproveitar esta xornada, señor Aronnax.
Din as grazas ao capitán e fun buscar aos meus compañeiros, que non abandonaran aínda o seu camarote. Convideilles a seguirme sen dicirlles onde nos achabamos, e subiron comigo á plataforma. Conseil, a quen nada asombraba nunca, viu como a cousa máis natural espertarse baixo unha montaña tras durmir baixo o mar. En canto a Ned Land, non tivo outra idea que a de buscar se a caverna presentaba algunha saída. Tras almorzar, descendimos á beira cara as dez horas.
-Henos aquí de novo en terra -dixo Conseil.
-Eu non lle chamo «terra» a isto -replicou o canadense-. E ademais non estamos encima, senón debaixo.
Entre a base das paredes da montaña e as augas do lago estendíase unha beira areosa, que nalgúns lugares chegaba a medir cincocentos pés de anchura. Sobre a area era fácil dar a volta ao lago. Pero a base das altas paredes formaba un chan atormentado sobre o que xacían nun pintoresco amontoamento bloques volcánicos e enormes pedras pómez. Todas esas masas disgregadas, recubertas dun esmalte pulimentado pola acción dos lumes subterráneos, resplandecían baixo a luz eléctrica do fanal. O rebumbio micácea que levantaban os nosos pasos sobre a beira dispersábase nun revoloteo chispeante.
-Onde estamos? -pregunteille.
-No centro dun volcán apagado, un volcán cun interior que foi invadido polo mar tras algunha convulsión do chan. Mentres durmía vostede, señor profesor, o Nautilus penetrou nesta lagoa por unha canle natural aberto a dez metros por baixo da superficie do océano. Este é un porto de base, un porto seguro, cómodo, segredo, abrigado de todos os ventos. Dígame onde, nos seus continentes ou nas súas illas, pode acharse unha rada como este refuxio protexido do furor dos furacáns.
-En efecto -respondín-, aquí áchase vostede en total seguridade, capitán Nemo. Quen podería alcanzarlle no centro dun volcán? Pero creo ver unha abertura na súa cima, non?
-Si, o seu cráter, un cráter cheo noutro tempo de lavas, de vapores e de lapas e que hoxe dá paso a este aire vivificante que respiramos.
-Que montaña volcánica é esta?
-Pertence a un dos numerosos illotes de que está sementada esta parte do mar. Simple escollo para os barcos, caverna inmensa para nós. Descubriumo o azar, e moi útilmente por certo.
-Pero non sería posible descender polo orificio do cráter?
-É tan imposible descender por el como para min ascender. A base interior da montaña é escalable até un centenar de metros, pero por encima desa zona as paredes caen a pico e as súas ramplas son impracticables.
-Vexo, capitán, que a natureza lle serve sempre e en todas partes. Áchase vostede aquí en total seguridade, pois ninguén máis que vostede pode visitar estas augas. Pero para que este refuxio? O Nautilus non ten necesidade de portos.
-Así é, señor profesor, pero si necesita da electricidade para moverse, e por tanto, de elementos para producila, como o sodio, e de carbón para fabricar o sodio, e de minas para extraer o carbón. E precisamente, aquí, o mar recubre bosques enteiros mergullados nos tempos xeolóxicos, agora mineralizados e transformados en hulla, que son para min unha mina inesgotable.
-Entón, os seus homes transfórmanse aquí en mineiros?
-Si. Estas minas esténdense baixa a auga como as minas de Newcastle. Revestidos das súas escafandras e pico en man os meus homes van extraer esta hulla. Como ve, non necesito tampouco das minas da terra para a súa obtención. Ao fabricar aquí o sodio, o fume producido pola combustión da hulla que escapa polo orificio do cráter debe darlle a esta montaña a aparencia dun volcán aínda en actividade.
-Poderemos ver aos seus homes en actividade?
-Non, non esta vez, polo menos, pois quero continuar sen demora a nosa volta ao mundo. Esta vez vou limitarme a embarcar as reservas de sodio que aquí temos. As operacións de carga non nos levarán máis que un día, e logo reemprenderemos a viaxe. Se quere vostede percorrer a caverna e dar a volta ao lago pode aproveitar esta xornada, señor Aronnax.
Din as grazas ao capitán e fun buscar aos meus compañeiros, que non abandonaran aínda o seu camarote. Convideilles a seguirme sen dicirlles onde nos achabamos, e subiron comigo á plataforma. Conseil, a quen nada asombraba nunca, viu como a cousa máis natural espertarse baixo unha montaña tras durmir baixo o mar. En canto a Ned Land, non tivo outra idea que a de buscar se a caverna presentaba algunha saída. Tras almorzar, descendimos á beira cara as dez horas.
-Henos aquí de novo en terra -dixo Conseil.
-Eu non lle chamo «terra» a isto -replicou o canadense-. E ademais non estamos encima, senón debaixo.
Entre a base das paredes da montaña e as augas do lago estendíase unha beira areosa, que nalgúns lugares chegaba a medir cincocentos pés de anchura. Sobre a area era fácil dar a volta ao lago. Pero a base das altas paredes formaba un chan atormentado sobre o que xacían nun pintoresco amontoamento bloques volcánicos e enormes pedras pómez. Todas esas masas disgregadas, recubertas dun esmalte pulimentado pola acción dos lumes subterráneos, resplandecían baixo a luz eléctrica do fanal. O rebumbio micácea que levantaban os nosos pasos sobre a beira dispersábase nun revoloteo chispeante.
15 de novembro de 2013
Fragmento de Mario Vargas Llosa
A cidade e os cans
Comecei a escribir A cidade e os cans no outono de 1958, en Madrid, nunha tasca de Menéndez y Pelayo chamada El Jute, que miraba ao parque do Retiro, e termineina no inverno de 1961, nunha bufarda de París. Para inventar a súa historia, debín primeiro ser, de neno, algo de Alberto e do Jaguar, do serrano Cava e do Escravo, cadete do Colexio Militar Leoncio Prado, miraflorino do Barrio Alegre e veciño da Perla, no Callao; e, de adolescente, ler moitos libros de aventuras, crido na tese de Sartre sobre a literatura comprometida, devorado as novelas de Malraux e admirado sen límites aos novelistas norteamericanos da xeración perdida, a todos, pero, máis que a todos, a Faulkner. Con esas cousas está amasado o barro da miña primeira novela, máis algo de fantasía, ilusións xuvenís e disciplina flaubertiana...
Comecei a escribir A cidade e os cans no outono de 1958, en Madrid, nunha tasca de Menéndez y Pelayo chamada El Jute, que miraba ao parque do Retiro, e termineina no inverno de 1961, nunha bufarda de París. Para inventar a súa historia, debín primeiro ser, de neno, algo de Alberto e do Jaguar, do serrano Cava e do Escravo, cadete do Colexio Militar Leoncio Prado, miraflorino do Barrio Alegre e veciño da Perla, no Callao; e, de adolescente, ler moitos libros de aventuras, crido na tese de Sartre sobre a literatura comprometida, devorado as novelas de Malraux e admirado sen límites aos novelistas norteamericanos da xeración perdida, a todos, pero, máis que a todos, a Faulkner. Con esas cousas está amasado o barro da miña primeira novela, máis algo de fantasía, ilusións xuvenís e disciplina flaubertiana...
14 de novembro de 2013
Aforismos de Leonardo
127.- Como se ve aos soberanos reis do Oriente andar velados e
cubertos, pensando que diminuiría a súa fama se publicasen e divulgasen a súa
presenza, así vemos con frecuencia as pinturas que representan as
divinas deidades, cubertas con preciosos cortinados, e non llas descobre
sen previas solemnidades eclesiásticas de diversas músicas e cantos. E
apenas descubertas, a gran multitude do pobo congregado se prosterna
adorando e pedindo o restablecemento da saúde perdida ou a salvación
eterna, nin máis nin menos que se o Ser figurado pola pintura estivese
alí presente e vivo.
13 de novembro de 2013
Fragmento de Os dados de Deus, de Arturo Lezcano.
Arturo Lezcano Fernández naceu en Ourense en 1939, xornalista e escritor galego.
UTOPÍA
"Non é fácil comprendermos o concepto de utopía", recoñeceu de entrada o catedrático, deixando perder a ollada máis alá do último escano do anfiteatro da Universidade Universal Carlomagno.
"Houbo utopías case desde que o home botou a pensar e pensarse, e achou que a organización política, económica, educativa e sobre todo social, era insatisfactoria, cumprindo concibir unha sociedade distinta, na que quedaran superadas as discriminacións, os enfrontamentos, as causas das loitas e a quebra da solidariedade. A partir da República de Platón, pasando pola Utopía por antonomasia de Moro, ata as inxenuas ilusións progresistas de un H. G. Wells, por exemplo.
...
UTOPÍA
"Non é fácil comprendermos o concepto de utopía", recoñeceu de entrada o catedrático, deixando perder a ollada máis alá do último escano do anfiteatro da Universidade Universal Carlomagno.
"Houbo utopías case desde que o home botou a pensar e pensarse, e achou que a organización política, económica, educativa e sobre todo social, era insatisfactoria, cumprindo concibir unha sociedade distinta, na que quedaran superadas as discriminacións, os enfrontamentos, as causas das loitas e a quebra da solidariedade. A partir da República de Platón, pasando pola Utopía por antonomasia de Moro, ata as inxenuas ilusións progresistas de un H. G. Wells, por exemplo.
...
12 de novembro de 2013
ESTEVAN DA GUARDA [B 1311 / V 916]
ESTEVAN DA GUARDA [B 1311 / V 916]
Donzela, quen quer que poser femença
en qual vós sodes e de que logar,
e no parecer que vos Deus quis dar,
entender pode, quant'é mia creença,
que, pois vos queren juntar casamento,
non pod'haver i nen un partimento
se non se for per vossa negrigença.
E quen ben vir o vosso contenente
e as feituras e o parecer
que vós havedes, ben pod'entender
en tod'aquesto, quant'é meu ciente,
que, ben alí u vós casar queredes,
non se partirá que i non casedes
senón per seerdes vós i negrigente;
ca sei eu outra non de tal doairo
nen de tal logar come vós, de pran,
con aguça que tomou de talán
de casar cedo, non houv'i contrairo;
por én vos cómpre, se casar cuidades,
de negrigente que sodes, sejades
mui aguçosa, sen outro desvairo.
Donzela, quen quer que poser femença
en qual vós sodes e de que logar,
e no parecer que vos Deus quis dar,
entender pode, quant'é mia creença,
que, pois vos queren juntar casamento,
non pod'haver i nen un partimento
se non se for per vossa negrigença.
E quen ben vir o vosso contenente
e as feituras e o parecer
que vós havedes, ben pod'entender
en tod'aquesto, quant'é meu ciente,
que, ben alí u vós casar queredes,
non se partirá que i non casedes
senón per seerdes vós i negrigente;
ca sei eu outra non de tal doairo
nen de tal logar come vós, de pran,
con aguça que tomou de talán
de casar cedo, non houv'i contrairo;
por én vos cómpre, se casar cuidades,
de negrigente que sodes, sejades
mui aguçosa, sen outro desvairo.
11 de novembro de 2013
10 de novembro de 2013
Paolo Coelho - Satanás Vende Obxectos Usados
Como necesita adaptarse aos novos tempos, Satanás decidiu facer unha liquidación de gran parte do seu stock de tentacións. Puxo anuncios nos diarios e atendeu aos clientes, na súa oficina, durante todo o día.
Era un stock fantástico: pedras para que os virtuosos tropezasen, espellos que aumentaban a importancia persoal, anteollos que diminuían a importancia dos demais. Colgados da parede, algúns obxectos chamaban moito a atención: un puñal de folla curva, para ser usado nas costas dalgún, e gravadoras que só rexistraban chismes e mentiras.
-Non se preocupen polo prezo! -gritaba o vello Satanás aos potenciais compradores. -Léveno hoxe, paguen cando poidan!
Un dos visitantes notou, postas nun costado, dúas ferramentas que parecían moi usadas e que case non chamaban a atención. Con todo, eran carísimas. Curioso, quixo saber a razón desa aparente discrepancia.
-Están gastadas porque son as que máis uso -respondeu Satanás, rindo. -Se chamasen moito a atención, a xente sabería como protexerse delas. Con todo, ambas valen o prezo que pido por elas: unha é a Dúbida e a outra é o Complexo de Inferioridade. Todas as outras tentacións sempre poden fallar, pero estas dúas sempre funcionan.
Era un stock fantástico: pedras para que os virtuosos tropezasen, espellos que aumentaban a importancia persoal, anteollos que diminuían a importancia dos demais. Colgados da parede, algúns obxectos chamaban moito a atención: un puñal de folla curva, para ser usado nas costas dalgún, e gravadoras que só rexistraban chismes e mentiras.
-Non se preocupen polo prezo! -gritaba o vello Satanás aos potenciais compradores. -Léveno hoxe, paguen cando poidan!
Un dos visitantes notou, postas nun costado, dúas ferramentas que parecían moi usadas e que case non chamaban a atención. Con todo, eran carísimas. Curioso, quixo saber a razón desa aparente discrepancia.
-Están gastadas porque son as que máis uso -respondeu Satanás, rindo. -Se chamasen moito a atención, a xente sabería como protexerse delas. Con todo, ambas valen o prezo que pido por elas: unha é a Dúbida e a outra é o Complexo de Inferioridade. Todas as outras tentacións sempre poden fallar, pero estas dúas sempre funcionan.
9 de novembro de 2013
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXVIII)
Cara ás catro da tarde, o terreo, composto xeralmente dun espeso lodo no que se mesturaban as ramas mineralizadas, comezou a modificarse aos poucos,
tornándose máis
pedregoso, con formacións conglomeradas, tobas basálticas, lavas e obsidianas sulfurosas. Iso fíxome pensar que as montañas ían suceder pronto ás
longas chairas, e, en efecto, ao evolucionar o
Nautilus, vin o horizonte meridional clausurado por unha alta muralla que parecía pechar toda saída. A súa
cima debía sobresaír da superficie do océano. Debía ser un continente ou, polo menos, unha illa, unha das
Canarias ou unha do arquipélago de Cabo Verde. Non fixándose a posición -deliberadamente,
seica-, eu ignorábaa. En todo caso, pareceume que esa muralla debía marcar o fin da Atlántida, da
que apenas percorreramos unha mínima porción.
A caída da noite non interrompeu as miñas observacións, que efectuei solitariamente por regresar Conseil ao seu camarote. O Nautilus, a marcha reducida, revoloteaba por encima das confusas masas do chan, xa rozándoas coma se quixese pousarse nelas, xa remontándose caprichosamente á superficie. Cando isto facía podía eu ver algunhas vivas constelacións a través do cristal das augas, e máis precisamente cinco ou seis desas estrelas zodiacales que seguen á cola de Orión.
Permanecín durante un bo intre aínda tras o cristal admirando a beleza do mar e do ceo, ata que os paneis metálicos taparon o cristal. Naquel momento, o Nautilus chegara ao bordo da alta muralla. Como ía poder manobrar alí era algo que eu ignoraba. Volvín ao meu camarote. O Nautilus inmobilizouse. Durminme coa intención de levantarme moi de madrugada. Pero eran as oito da mañá cando, ao día seguinte, volvín ao salón. A consulta ao manómetro indicoume que o Nautilus flotaba na superficie. Ouvín ademais o paso de alguén sobre a plataforma. Con todo, nin o máis mínimo abalo denunciaba a ondulación da auga da superficie. Subín á plataforma -a escotilla estaba aberta-, e no canto da luz diúrna que esperaba atopar vinme rodeado dunha profunda escuridade.
Onde estabamos? Equivocárame e era aínda de noite? Non. Nin unha soa estrela brillaba no firmamento, e nunca a noite está envolvida en tebras tan absolutas. Non sabía que pensar, cando ouvín dicir:
-É vostede, señor profesor?
-Ah! Capitán Nemo, onde estamos?
-Baixo terra, señor profesor.
-Baixo terra? E o Nautilus está á boia?
-Si, continúa flotando.
-Non comprendo.
-Espere uns instantes. Vaise a acender o fanal, e se lle gustan as situacións claras vai verse satisfeito.
En pé sobre a plataforma, esperei. A escuridade era tan completa que non podía ver tan sequera ao capitán Nemo. Con todo, ao mirar ao cenit, exactamente por encima da miña cabeza, distinguín un resplandor indeciso, unha especie de claridade difusa que xurdía dun buraco circular. Pero naquel momento, acendeuse súbitamente o fanal e a súa viva luz eclipsou a vaga claridade que acababa de atisbar. Tras pechar un instante os ollos, cegados pola luz eléctrica, mirei en torno meu. O Nautilus estaba inmobilizado preto dunha beira disposta como o dique dun peirao. O mar en que flotaba era un lago aprisionado nun circo de murallas que medía dúas millas de diámetro, ou sexa, unhas seis millas de contorno. O seu nivel -así o indicaba o manómetro- non podía ser outro que o exterior, pois necesariamente había unha comunicación entre ese lago e o mar. As altas murallas, inclinadas sobre a súa base, redondeábanse en forma de bóveda figurando un inmenso embude investido cunha altura que era duns cincocentos ou seiscentos metros. No alto abríase un orificio circular, polo que había atisbado eu esa vaga claridade, evidentemente debida á luz diúrna.
A caída da noite non interrompeu as miñas observacións, que efectuei solitariamente por regresar Conseil ao seu camarote. O Nautilus, a marcha reducida, revoloteaba por encima das confusas masas do chan, xa rozándoas coma se quixese pousarse nelas, xa remontándose caprichosamente á superficie. Cando isto facía podía eu ver algunhas vivas constelacións a través do cristal das augas, e máis precisamente cinco ou seis desas estrelas zodiacales que seguen á cola de Orión.
Permanecín durante un bo intre aínda tras o cristal admirando a beleza do mar e do ceo, ata que os paneis metálicos taparon o cristal. Naquel momento, o Nautilus chegara ao bordo da alta muralla. Como ía poder manobrar alí era algo que eu ignoraba. Volvín ao meu camarote. O Nautilus inmobilizouse. Durminme coa intención de levantarme moi de madrugada. Pero eran as oito da mañá cando, ao día seguinte, volvín ao salón. A consulta ao manómetro indicoume que o Nautilus flotaba na superficie. Ouvín ademais o paso de alguén sobre a plataforma. Con todo, nin o máis mínimo abalo denunciaba a ondulación da auga da superficie. Subín á plataforma -a escotilla estaba aberta-, e no canto da luz diúrna que esperaba atopar vinme rodeado dunha profunda escuridade.
Onde estabamos? Equivocárame e era aínda de noite? Non. Nin unha soa estrela brillaba no firmamento, e nunca a noite está envolvida en tebras tan absolutas. Non sabía que pensar, cando ouvín dicir:
-É vostede, señor profesor?
-Ah! Capitán Nemo, onde estamos?
-Baixo terra, señor profesor.
-Baixo terra? E o Nautilus está á boia?
-Si, continúa flotando.
-Non comprendo.
-Espere uns instantes. Vaise a acender o fanal, e se lle gustan as situacións claras vai verse satisfeito.
En pé sobre a plataforma, esperei. A escuridade era tan completa que non podía ver tan sequera ao capitán Nemo. Con todo, ao mirar ao cenit, exactamente por encima da miña cabeza, distinguín un resplandor indeciso, unha especie de claridade difusa que xurdía dun buraco circular. Pero naquel momento, acendeuse súbitamente o fanal e a súa viva luz eclipsou a vaga claridade que acababa de atisbar. Tras pechar un instante os ollos, cegados pola luz eléctrica, mirei en torno meu. O Nautilus estaba inmobilizado preto dunha beira disposta como o dique dun peirao. O mar en que flotaba era un lago aprisionado nun circo de murallas que medía dúas millas de diámetro, ou sexa, unhas seis millas de contorno. O seu nivel -así o indicaba o manómetro- non podía ser outro que o exterior, pois necesariamente había unha comunicación entre ese lago e o mar. As altas murallas, inclinadas sobre a súa base, redondeábanse en forma de bóveda figurando un inmenso embude investido cunha altura que era duns cincocentos ou seiscentos metros. No alto abríase un orificio circular, polo que había atisbado eu esa vaga claridade, evidentemente debida á luz diúrna.
8 de novembro de 2013
Inicio de AMOR VERDADEIRO
O meu nome é Joe. Así é como o meu colega Milton Davidson chámame. El é un
programador e eu son un programa de computador. Son parte do complexo «Multivac»
e estou conectado con outros sectores en todo o mundo. Seino todo. Case todo.
Son o programa privado de Milton. El sabe máis de programación que ninguén no
mundo, e eu son o seu modelo experimental. Fíxome falar mellor do que poida
facelo calquera outro ordenador.
- É cuestión de axustar os sons aos símbolos, Joe -díxome-. Así funciona o cerebro humano, aínda que todavia non sabemos que símbolos hai no cerebro. Coñezo os símbolos do teu e podo axustalos un por un a palabras.
De modo que falo. Non creo que fale tan ben como penso, pero Milton di que o fago moi ben. El non se casou nunca, aínda que ten case corenta anos. Díxome que non atopara á muller ideal. Un día sincerouse comigo:
- Atopareina, Joe. Quero ter verdadeiro amor e ti vasme axudar. Estou canso de mellorarche para resolver os problemas do mundo. Resolve o meu problema. Atópame o verdadeiro amor.
- Que é o verdadeiro amor? -preguntei.
- Non che importa. É algo abstracto. Búscame a rapariga ideal. Estás conectado ao complexo «Multivac», así que podes conseguir o banco de datos de calquera ser humano deste mundo. Irémolos eliminando por grupos e por clases ata que só nos quede unha persoa. A persoa perfecta. Esa será para min.
- Estou disposto -díxenlle.
- Elimina primeiro a todos os homes -ordenou.
Foi fácil. As súas palabras activaron símbolos das miñas válvulas moleculares. Podo establecer contacto cos datos acumulados de cada ser humano do mundo. Obedecendo a súa orde eliminei 3.784.982.874 homes. Mantiven o contacto con 3.786.112.090 mulleres.
- Elimina ás menores de vinte e cinco anos e todas as maiores de corenta. Despois, elimina a todas as que o seu CI sexa inferior a 120; a todas as que midan menos de 1,50 e máis de 1,75. Comunicoume as medidas exactas, eliminou mulleres con fillos vivos, eliminou mulleres con diversas características xenéticas.
- Non estou seguro da cor de ollos que quero. Deixémolo de momento. Pero nada de rubias. Non me gusta o pelo vermello. Pasadas dúas semanas, quedábannos 235 mulleres.
...
- É cuestión de axustar os sons aos símbolos, Joe -díxome-. Así funciona o cerebro humano, aínda que todavia non sabemos que símbolos hai no cerebro. Coñezo os símbolos do teu e podo axustalos un por un a palabras.
De modo que falo. Non creo que fale tan ben como penso, pero Milton di que o fago moi ben. El non se casou nunca, aínda que ten case corenta anos. Díxome que non atopara á muller ideal. Un día sincerouse comigo:
- Atopareina, Joe. Quero ter verdadeiro amor e ti vasme axudar. Estou canso de mellorarche para resolver os problemas do mundo. Resolve o meu problema. Atópame o verdadeiro amor.
- Que é o verdadeiro amor? -preguntei.
- Non che importa. É algo abstracto. Búscame a rapariga ideal. Estás conectado ao complexo «Multivac», así que podes conseguir o banco de datos de calquera ser humano deste mundo. Irémolos eliminando por grupos e por clases ata que só nos quede unha persoa. A persoa perfecta. Esa será para min.
- Estou disposto -díxenlle.
- Elimina primeiro a todos os homes -ordenou.
Foi fácil. As súas palabras activaron símbolos das miñas válvulas moleculares. Podo establecer contacto cos datos acumulados de cada ser humano do mundo. Obedecendo a súa orde eliminei 3.784.982.874 homes. Mantiven o contacto con 3.786.112.090 mulleres.
- Elimina ás menores de vinte e cinco anos e todas as maiores de corenta. Despois, elimina a todas as que o seu CI sexa inferior a 120; a todas as que midan menos de 1,50 e máis de 1,75. Comunicoume as medidas exactas, eliminou mulleres con fillos vivos, eliminou mulleres con diversas características xenéticas.
- Non estou seguro da cor de ollos que quero. Deixémolo de momento. Pero nada de rubias. Non me gusta o pelo vermello. Pasadas dúas semanas, quedábannos 235 mulleres.
...
7 de novembro de 2013
FERNÁN PÁEZ DE TAMALANCOS [B 75 e 1336 / V 943]
FERNÁN PÁEZ DE TAMALANCOS [B 75 e 1336 / V 943]
Non sei dona que podesse
valé-la que eu amei,
nen que eu tanto quisesse
por senhor, das que eu sei,
se a cinta non presesse,
de que mi lh'eu despaguei:
e por esto a cambei.
Pero mi ora dar quisesse
quant'eu dela desejei
e mi aquel amor fezesse,
por que a sempr'aguardei,
cuido que lho non quisesse,
tan muito me despaguei
dela, poi-la cinta achei.
Nen ar sei prol que m'houvesse
seu ben; e al vos direi:
se a por atal tevesse,
quando m'a ela tornei,
juro que o non fezesse,
ca tenho que baratei
ben, pois me dela quitei,
ca muito per hei a messe
con melhor senhor; e sei
de mí que a servirei.
Non sei dona que podesse
valé-la que eu amei,
nen que eu tanto quisesse
por senhor, das que eu sei,
se a cinta non presesse,
de que mi lh'eu despaguei:
e por esto a cambei.
Pero mi ora dar quisesse
quant'eu dela desejei
e mi aquel amor fezesse,
por que a sempr'aguardei,
cuido que lho non quisesse,
tan muito me despaguei
dela, poi-la cinta achei.
Nen ar sei prol que m'houvesse
seu ben; e al vos direi:
se a por atal tevesse,
quando m'a ela tornei,
juro que o non fezesse,
ca tenho que baratei
ben, pois me dela quitei,
ca muito per hei a messe
con melhor senhor; e sei
de mí que a servirei.
6 de novembro de 2013
Inicio de PRENDENDO LUME
De SUZANNE
COLLINS
Aferro o termo entre as miñas mans mesmo aínda que hai tempo que o calor do té marchou no aire xeado. Os meus músculos están contraídos con forza fronte ao frío. Se unha manda de cans salvaxes fose aparecer neste momento, as probabilidades de escalar a unha árbore antes de que atacasen non están da miña parte.
Debería levantarme, moverme algo, e traballar na rixidez dos meus membros. Pero no canto diso síntome, tan inmóbil como a roca debaixo de min, mentres o amencer empeza a iluminar o bosque. Non podo loitar contra o sol. Só podo mirar impotente como me arrastra cara a un día que estiven temendo durante meses.
Ao mediodía estarán na miña nova casa na Aldea dos Vencedores. Os xornalistas, os cámaras, incluso Effie Trinket, a miña antiga escolta, encamiñáronse cara ao Distrito 12 desde o Capitolio. Preguntome se Effie aínda levará esa estúpida perruca rosa, ou se agora lucirá algún outro cor antinatural especialmente para o Tour da Vitoria.
Tamén haberá outros esperando. Persoal para satisfacer todas as miñas necesidades na longa viaxe en tren.
Un equipo de preparación para embelecerme para aparicións en público. O meu estilista e amigo, Cinna, que deseñou os preciosos conxuntos que fixeron que a audiencia se fixase en min por primeira vez nos Xogos da Fame.
...
Aferro o termo entre as miñas mans mesmo aínda que hai tempo que o calor do té marchou no aire xeado. Os meus músculos están contraídos con forza fronte ao frío. Se unha manda de cans salvaxes fose aparecer neste momento, as probabilidades de escalar a unha árbore antes de que atacasen non están da miña parte.
Debería levantarme, moverme algo, e traballar na rixidez dos meus membros. Pero no canto diso síntome, tan inmóbil como a roca debaixo de min, mentres o amencer empeza a iluminar o bosque. Non podo loitar contra o sol. Só podo mirar impotente como me arrastra cara a un día que estiven temendo durante meses.
Ao mediodía estarán na miña nova casa na Aldea dos Vencedores. Os xornalistas, os cámaras, incluso Effie Trinket, a miña antiga escolta, encamiñáronse cara ao Distrito 12 desde o Capitolio. Preguntome se Effie aínda levará esa estúpida perruca rosa, ou se agora lucirá algún outro cor antinatural especialmente para o Tour da Vitoria.
Tamén haberá outros esperando. Persoal para satisfacer todas as miñas necesidades na longa viaxe en tren.
Un equipo de preparación para embelecerme para aparicións en público. O meu estilista e amigo, Cinna, que deseñou os preciosos conxuntos que fixeron que a audiencia se fixase en min por primeira vez nos Xogos da Fame.
...
5 de novembro de 2013
Fragmento de "Anagnórise" de María Victoria Moreno
María Victoria Moreno, nada en 1941 en Valencia de Alcántara (Cáceres) e finada en Pontevedra no 2005, foi unha mestra e escritora.
—O feito de que o lector entre no xogo que lle propón o autor, o feito de que dea creto a unha historia inventada, xa é solidariedade.
—Agora xa entendo o que dicía vostede de escribir para saír da soidade.
—Entendes, non vas entender. Ti enténdelo todo a condición de que non péche-los ollos e de que non vaias sempre á defensiva.
—O de leva-lo coche en terceira ata hai pouco era logo a propósito. ¿Non é?
—Era, ben te decatas.
—¿E que se propoñía?
—O que remato de conseguir, simplemente.
—¿E non ile importaba que a adiantasen?
—Tamén ti... Eu non vou de competición, vou de viaxe. E non teño por que preocuparme dos outros conductores, senón deste copiloto que atopei ás dez da mañá, morto de frío e de medo.
...
—O feito de que o lector entre no xogo que lle propón o autor, o feito de que dea creto a unha historia inventada, xa é solidariedade.
—Agora xa entendo o que dicía vostede de escribir para saír da soidade.
—Entendes, non vas entender. Ti enténdelo todo a condición de que non péche-los ollos e de que non vaias sempre á defensiva.
—O de leva-lo coche en terceira ata hai pouco era logo a propósito. ¿Non é?
—Era, ben te decatas.
—¿E que se propoñía?
—O que remato de conseguir, simplemente.
—¿E non ile importaba que a adiantasen?
—Tamén ti... Eu non vou de competición, vou de viaxe. E non teño por que preocuparme dos outros conductores, senón deste copiloto que atopei ás dez da mañá, morto de frío e de medo.
...
4 de novembro de 2013
Unha frase para empezar a semana
Todo individuo da nosa especie ten por natureza, a certeza de que posúe certos dereitos que ninguén pode arrebatarlle.
D. Echandia
D. Echandia
3 de novembro de 2013
Inicio de O sexo frío (artículo xornalistico), de Mario Vargas Llosa
MARIO VARGAS LLOSA - O SEXO FRIO
A señora Diana Blood está de plácemes: pronto terá un bebé, soño que acariña hai moitos anos. Os médicos aseguran que o futuro cidadán (ou cidadá) do terceiro milenio está ben instalado na placenta e ela espera ansiosa as primeiras patadiñas no ventre do seu vástago en formación.
Comparte o señor Stephen Blood a alegría da súa dona polo próximo advenimiento?
Imposible sabelo, pois o marido de Diana e pai da criatura faleceu hai máis de tres anos, vítima dunha fulminante meninxite cerebroespinal.
En efecto, o herdeiro dos Blood non foi xestado como o común dos vulgares mortais, nun delicado ou epónimo encontro carnal dos seus proxenitores soliviantados por amoroso desexo; a súa xestación tivo máis ben os ribetes dos macabros folletins decimonónicos de Xavier de Montepín que a miña avoíña Carmen lía con fruición, e, no canto de suorentos e ardentes intercambios, fraguouse nun truculento proceso científico e legal, ao que serviron de escenario non abrandadas alcobas ou leitos revoltos, senón asépticos quirófanos, circunspectos tribunais, ruidosas polémicas éticas, xurídicas e tecnolóxicas, aderezado todo iso con algunhas das especies indispensables nu verdadeiro melodrama: escándalo, morte, contrabando e final feliz.
...
A señora Diana Blood está de plácemes: pronto terá un bebé, soño que acariña hai moitos anos. Os médicos aseguran que o futuro cidadán (ou cidadá) do terceiro milenio está ben instalado na placenta e ela espera ansiosa as primeiras patadiñas no ventre do seu vástago en formación.
Comparte o señor Stephen Blood a alegría da súa dona polo próximo advenimiento?
Imposible sabelo, pois o marido de Diana e pai da criatura faleceu hai máis de tres anos, vítima dunha fulminante meninxite cerebroespinal.
En efecto, o herdeiro dos Blood non foi xestado como o común dos vulgares mortais, nun delicado ou epónimo encontro carnal dos seus proxenitores soliviantados por amoroso desexo; a súa xestación tivo máis ben os ribetes dos macabros folletins decimonónicos de Xavier de Montepín que a miña avoíña Carmen lía con fruición, e, no canto de suorentos e ardentes intercambios, fraguouse nun truculento proceso científico e legal, ao que serviron de escenario non abrandadas alcobas ou leitos revoltos, senón asépticos quirófanos, circunspectos tribunais, ruidosas polémicas éticas, xurídicas e tecnolóxicas, aderezado todo iso con algunhas das especies indispensables nu verdadeiro melodrama: escándalo, morte, contrabando e final feliz.
...
2 de novembro de 2013
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXVII)
10. As hulleiras submarinas
Esperteime moi tarde ao día seguinte, 20 de febreiro. As fatigas da noite prolongaran o meu soño até as once. Vestinme con rapidez porque me apremaba a curiosidade de coñecer a dirección do Nautilus. Os instrumentos indicáronme que seguía con rumbo Sur a unha velocidade dunhas vinte millas por hora e a unha profundidade de cen metros. Chegou Conseil e conteille a nosa expedición nocturna. Como os cristais non estaban tapados, foille dado ver aínda unha parte do continente mergullado. En efecto, o Nautilus navegaba a uns dez metros tan só do chan formado pola chaira da Atlántida. Corría como un globo impulsado polo vento por encima das pradarías terrestres; pero máis apropiado sería dicir que nos achabamos naquel salón como no vagón dun tren expreso. Os primeiros planos que pasaban ante os nosos ollos eran rocas fantasticamente recortadas, bosques de árbores pasadas do reino vexetal ao mineral e con inmóbiles siluetas que parecían acenar baixo a auga. Había tamén grandes masas pétreas alfombradas de ascidias e de anemóns, entre as que ascendían longos hidrófitos verticais, e bloques de lava extrañamente moldeados que testemuñaban o furor das expansións plutónicas.
Mentres observabamos esa estraña paisaxe que resplandecía baixo a luz eléctrica, contei a Conseil a historia dos atlantes que tantas páxinas encantadoras, desde un punto de vista puramente imaxinario, inspiraron a Bailly. Faláballe das guerras deses pobos heroicos e argumentaba a cuestión da Atlántida como home a quen xa non lle é posible pola en dúbida. Pero Conseil, distraído, non me escoitaba apenas, e a súa indiferenza ante este tema histórico tiña unha fácil explicación. En efecto, numerosos peixes atraían as súas miradas, e cando pasaban peixes, Conseil, arrastrado aos abismos da clasificación, saía do mundo real. Obrigado vinme a seguirlle e a renovar así con el os nosos estudos ictiolóxicos. Aqueles peixes do Atlántico non diferían sensiblemente dos que observaramos até entón. Raias dun tamaño xigantesco, de cinco metros de lonxitude, dotadas dunha gran forza muscular que lles permitía lanzarse por encima das ondas; escualos de diversas especies, entre outros unha tintoreira de quince pés, de dentes triangulares e agudos, cunha transparencia ca facía case invisible no medio da auga; sagros escuros, humantinos en forma de prismas e acoirazados cunha pel con escamas en forma de tubérculos; esturións, similares aos do Mediterráneo; singnatos trompetas, dun pé e medio de lonxitude, de cores amarelo e marrón, provistos de pequenas aletas grises, sen dentes nin lingua, que desfilaban como finas e flexibles serpes. Entre os peixes óseos, Conseil anotou os makairas negruzcos, de tres metros de longo e armados na súa mandíbula superior dunha penetrante espada; peces de vivas cores, coñecidos na época de Aristóteles co nome de dragóns mariños, e con aguillóns dorsais moi perigosos; llampugas de dorso escuro asucado por pequenas raias azuis e cos flancos de ouro; fermosas douradas; peces-lúa, como discos con reflexos azulados que se tornaban en manchas prateadas baixo a iluminación dos raios solares; peces-espada de oito metros de lonxitude, que ían en grupo, con aletas amareladas recortadas en forma de fouces e espadas de seis pés de lonxitude, animais intrépidos, máis ben herbívoros que piscívoros, que obedecían ao menor sinal das súas femias como maridos ben amaestrados.
Pero a observación deses especímenes da fauna mariña non me impedía examinar as longas chairas da Atlántida. Ás veces, os caprichosos accidentes do chan obrigaban ao Nautilus a diminuír a súa velocidade e a deslizarse, coa pericia dun cetáceo, por estreitos pasos entre os outeiros. Cando o labirinto facíase inextricable, o aparello elevábase como un aeróstato e, unha vez franqueado o obstáculo, recuperaba a súa rápida marcha a algúns metros do fondo. Admirable e magnífica navegación que lembraba as manobras dun paseo aerostático, coa diferenza de que o Nautilus obedecía sumisamente á man do seu temoneiro.
Esperteime moi tarde ao día seguinte, 20 de febreiro. As fatigas da noite prolongaran o meu soño até as once. Vestinme con rapidez porque me apremaba a curiosidade de coñecer a dirección do Nautilus. Os instrumentos indicáronme que seguía con rumbo Sur a unha velocidade dunhas vinte millas por hora e a unha profundidade de cen metros. Chegou Conseil e conteille a nosa expedición nocturna. Como os cristais non estaban tapados, foille dado ver aínda unha parte do continente mergullado. En efecto, o Nautilus navegaba a uns dez metros tan só do chan formado pola chaira da Atlántida. Corría como un globo impulsado polo vento por encima das pradarías terrestres; pero máis apropiado sería dicir que nos achabamos naquel salón como no vagón dun tren expreso. Os primeiros planos que pasaban ante os nosos ollos eran rocas fantasticamente recortadas, bosques de árbores pasadas do reino vexetal ao mineral e con inmóbiles siluetas que parecían acenar baixo a auga. Había tamén grandes masas pétreas alfombradas de ascidias e de anemóns, entre as que ascendían longos hidrófitos verticais, e bloques de lava extrañamente moldeados que testemuñaban o furor das expansións plutónicas.
Mentres observabamos esa estraña paisaxe que resplandecía baixo a luz eléctrica, contei a Conseil a historia dos atlantes que tantas páxinas encantadoras, desde un punto de vista puramente imaxinario, inspiraron a Bailly. Faláballe das guerras deses pobos heroicos e argumentaba a cuestión da Atlántida como home a quen xa non lle é posible pola en dúbida. Pero Conseil, distraído, non me escoitaba apenas, e a súa indiferenza ante este tema histórico tiña unha fácil explicación. En efecto, numerosos peixes atraían as súas miradas, e cando pasaban peixes, Conseil, arrastrado aos abismos da clasificación, saía do mundo real. Obrigado vinme a seguirlle e a renovar así con el os nosos estudos ictiolóxicos. Aqueles peixes do Atlántico non diferían sensiblemente dos que observaramos até entón. Raias dun tamaño xigantesco, de cinco metros de lonxitude, dotadas dunha gran forza muscular que lles permitía lanzarse por encima das ondas; escualos de diversas especies, entre outros unha tintoreira de quince pés, de dentes triangulares e agudos, cunha transparencia ca facía case invisible no medio da auga; sagros escuros, humantinos en forma de prismas e acoirazados cunha pel con escamas en forma de tubérculos; esturións, similares aos do Mediterráneo; singnatos trompetas, dun pé e medio de lonxitude, de cores amarelo e marrón, provistos de pequenas aletas grises, sen dentes nin lingua, que desfilaban como finas e flexibles serpes. Entre os peixes óseos, Conseil anotou os makairas negruzcos, de tres metros de longo e armados na súa mandíbula superior dunha penetrante espada; peces de vivas cores, coñecidos na época de Aristóteles co nome de dragóns mariños, e con aguillóns dorsais moi perigosos; llampugas de dorso escuro asucado por pequenas raias azuis e cos flancos de ouro; fermosas douradas; peces-lúa, como discos con reflexos azulados que se tornaban en manchas prateadas baixo a iluminación dos raios solares; peces-espada de oito metros de lonxitude, que ían en grupo, con aletas amareladas recortadas en forma de fouces e espadas de seis pés de lonxitude, animais intrépidos, máis ben herbívoros que piscívoros, que obedecían ao menor sinal das súas femias como maridos ben amaestrados.
Pero a observación deses especímenes da fauna mariña non me impedía examinar as longas chairas da Atlántida. Ás veces, os caprichosos accidentes do chan obrigaban ao Nautilus a diminuír a súa velocidade e a deslizarse, coa pericia dun cetáceo, por estreitos pasos entre os outeiros. Cando o labirinto facíase inextricable, o aparello elevábase como un aeróstato e, unha vez franqueado o obstáculo, recuperaba a súa rápida marcha a algúns metros do fondo. Admirable e magnífica navegación que lembraba as manobras dun paseo aerostático, coa diferenza de que o Nautilus obedecía sumisamente á man do seu temoneiro.
1 de novembro de 2013
Inicio de ZIPELBRÚM
De Alexandro Jodorowsky.
A ninguén lle importou cando atoparon a súa peza deserta.
A dona dixo:
-O da 13 desapareceu.
Seguiron comendo. Un pensionista envorcou o arroz sobre a súa armadura. Mentres limpaba, un mozo aproveitou para comentar:
-Eu sabía que o tal Octavio ía desaparecer; por iso non me preocupaba de asearle a peza.
Seguiron comendo. Octavio, na Universidade, foi mal considerado por faltar aos cursos de Alquimia e Lanza; o profesorado chegou a desprezalo; o Abade negoulle o ingreso ao Centro de Investigacións Fonéticas e non merecía ser rexeitado; era un bo estudante aínda que non das materias que interesaban aos outros. Creara unha teoría: «A Voz non xorde das cordas vocais nin do aire que as remece. Existe sen que ninguén a produza. Só que está prisioneira nos músculos da garganta e depende da vontade.» «Quero libertarla. Facer que salga por calquera parte do corpo: por un ollo, por unha man. Conseguido isto, independizala da miña vontade. Entón soará cando e por onde ela queira. Eu ouvireina.»
Abandonou a cidade universitaria e arrendara un cuarto nunha pensión. Como non se asomaba ao corredor, chegaron a esquecelo. O mozo non o atendía. A súa cama poboouse de parásitos e tivo que afacerse ás privacións: podía pasar semanas masticando pan duro e bebendo auga. Nin sequera necesitaba durmir; afebrado, velaba traballando segundo os seus métodos.
...
A ninguén lle importou cando atoparon a súa peza deserta.
A dona dixo:
-O da 13 desapareceu.
Seguiron comendo. Un pensionista envorcou o arroz sobre a súa armadura. Mentres limpaba, un mozo aproveitou para comentar:
-Eu sabía que o tal Octavio ía desaparecer; por iso non me preocupaba de asearle a peza.
Seguiron comendo. Octavio, na Universidade, foi mal considerado por faltar aos cursos de Alquimia e Lanza; o profesorado chegou a desprezalo; o Abade negoulle o ingreso ao Centro de Investigacións Fonéticas e non merecía ser rexeitado; era un bo estudante aínda que non das materias que interesaban aos outros. Creara unha teoría: «A Voz non xorde das cordas vocais nin do aire que as remece. Existe sen que ninguén a produza. Só que está prisioneira nos músculos da garganta e depende da vontade.» «Quero libertarla. Facer que salga por calquera parte do corpo: por un ollo, por unha man. Conseguido isto, independizala da miña vontade. Entón soará cando e por onde ela queira. Eu ouvireina.»
Abandonou a cidade universitaria e arrendara un cuarto nunha pensión. Como non se asomaba ao corredor, chegaron a esquecelo. O mozo non o atendía. A súa cama poboouse de parásitos e tivo que afacerse ás privacións: podía pasar semanas masticando pan duro e bebendo auga. Nin sequera necesitaba durmir; afebrado, velaba traballando segundo os seus métodos.
...
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)