30 de setembro de 2015

A Coruña en sepia

Do concurso celebrado en 2014 esta era unha das primeiras fotos.

Para algúns non estaba moi claro onde era a foto.

Hoxe facer unha foto do mesmo lugar resulta moi dificultoso.

Os irmáns Labaca realmente merecerían ser mais lembrados do que son por parte dos coruñeses.

Pero nesta ligazón (preme) podes ver un pouco mais da historia do edificio e mais fotos.

29 de setembro de 2015

Fragmento de "Turbo" de Miguel Suárez Abel

Sabarís era quen lle daba ben polo pau. Moito discutiran aquel ano. Eu deixábaos, pero no fondo gustábame cando Sabarís o vencía. Discutían por todo. No da folga estiveran enfrontados radicalmente. Sabarís ríase sempre da seriedade que Maximino ile daba ó asunto, coma se fose algo de verdade, coma se en realidade puidese saír daquel enredo algo para a historia. Iso. Historia. O Maximino falaba, acórdome ben, de que estaba acontecendo algo histórico. O Sabarís era o demo. E1 dicía que onde mellor se facía a historia era tomando viño e ligando chavalas. A min paréceme que se andaba tanto con Sabarís era polas posibilidades que me abría coas mulleres. Era curioso: Maximino pasaba e despreciaba ás mulleres, coma se fosen seres inferiores. Non pensará agora así da súa, supoño. Gustar tiñan que lle gustar. Casou hai pouco. Non se quería distraer con mulleres. Estaba atento ó seu. Fillos paréceme que non ten. Estes triunfadores casan e non teñen fillos. Fan ben.

...

28 de setembro de 2015

AEROLIÑAS

O verán, o meu inimigo tradicional, volveu a facer das súas, riuse de min outra vez. 
Este ano non me queimou nas súas praias, non me aburriu nas súas festas, mercadiños e concertos, non trouxo demasiada xente á miña casa, non. Só fixo o que peor me senta nesta vida: desconectoume de todo, sacoume da rutina e iso non está ben, ou non é o meu, deixoume baleiro con tanta festa e foto, Londres, Battiato, Caurel... en excelentes compañas. 
Porque a min adoitaban gustarme eses 365 días case homoxéneos, con poucos picos de lecer e moita obriga laboral que cumprir. Nesa dureza monótona atopaba a miña esencia, a miña faísca, a miña axenda, unha charla, tres whatsapp, media serie, unhas letras en fbk, unha canción, micropasións que equilibraban todas as responsabilidades dun autónomo con fillos ou dun profesional sen tese. Pero este verán foi distinto. Estivo xenial e, por tanto, o contrario. 
Xa avanzado setembro non teño ganas de nada, nin de traballar, por suposto, pero tampouco de ler a prensa, darlle ao youtube, olfatear GH, saber do cole... 
Non é síndrome postvacacional. Sinxelamente soltei o fío do hábito e perdinme. Así que non es ti, son eu, os meus voos regulares e os meus trens de proximidade.

DGM

27 de setembro de 2015

Tour pola Coruña

O sábado 26 a Asociación Hercle organizou unha interesaante xeira pola cidade especialmente dirixida para os estudantes erasmus.

Empezaron polo Castelo de Santo Antón (os sábados é de balde) para continuar logo coa Torre de Hércules (neste monumento a visita gratuita é o luns) para ir mais tarde ao solpor do Monte de San Pedro e levar aos novos estudantes da Universidade a coñecer algo da gastronomía local.

Seguro que Hercle tentará retomar estas actividades ao longo deste curso 2015-2016.






26 de setembro de 2015

Centenario de A metamorfose (XXVI)

Aquela noite -Gregorio non lembraba ouvir o violín en todo aquel tempo- ouviu tocar na cociña. Xa acabaran os hóspedes para cear. O que estaba no medio sacara un xornal e dera unha folla a cada un dos outros dous, e o tres lían e fumaban recostados nos seus asentos. Ao ouvir o violín, levantáronse e, no bico dos pés, foron até a porta do recibidor, xunto á cal permaneceron inmóbiles, apertados un contra outro. Deberon de ouvirlles desde a cociña, pois o pai preguntou:

-Aos señores moléstalles a música? De ser así, pode cesar ao momento.

-Todo o contrario -asegurou o señor de máis autoridade-. Non querería a rapariga tocar aquí? Sería moito máis cómodo e agradable.

-Claro non faltaba máis! -contestou o pai, coma se fose el mesmo o violinista.

Os hóspedes volveron ao comedor e esperaron. Moi pronto chegou o pai co atril, daquela a nai coas partituras e, por fin, a irmá co violín. Grete dispúxoo todo para comezar a tocar. Mentres, os pais, que nunca tiveran habitacións alugadas e extremaban a cortesía para cos hóspedes, non se atrevían a sentar nas súas propias cadeiras de brazos. O pai quedou apoiado na porta, coa man dereita metida entre os botóns da librea pechada; un dos hóspedes ofreceulle unha cadeira de brazos á nai, e esta sentou nun recuncho apartado, pois non moveu o asento de onde aquel señor colocárao casualmente.

A irmá comezou a tocar, e o pai e a nai, cada un desde o seu sitio, seguían todos os movementos das súas mans. Gregorio, atraído pola música, atreveuse a avanzar un pouco e atopouse coa cabeza no comedor. Case non lle sorprendía a escasa consideración que tiña para cos demais nos últimos tempos; con todo, esa consideración fora antes o seu maior orgullo. Por outra banda, agora máis que nunca tiña motivo para ocultarse, pois, debido ao estado da súa habitación, calquera movemento que facía levantaba nubes de po ao seu ao redor, e el mesmo estaba cuberto de po e levaba pegados, no dorso e nos costados, fíos, pelos e restos de comida. A súa indiferenza cara a todos era moito maior que cando podía, botado sobre as costas, restregarse contra a alfombra. A pesar do estado en que se achaba, non se avergoñaba o máis mínimo de arrastrarse polo inmaculado chan do comedor.

Aínda que o certo era que ninguén se fixaba nel. A familia estaba completamente absorta polo violín, e os hóspedes, que ao principio se colocaron, coas mans nos petos do pantalón, preto do atril para poder ir lendo as notas e molestaban seguramente á irmá, non tardaron en retirarse cara á xanela, onde permanecían cuchicheando coa cabeza inclinada, observados polo pai, a quen esta actitude
contrariaba visiblemente, pois parecía indicar ás claras que as súas esperanzas de escoitar boa música foran defraudadas e empezaban a cansarse, e que só por cortesía seguían alí. Especialmente o modo en que botaban pola boca ou o nariz o fume dos seus cigarros, delataban gran nerviosidad.

Con todo, que ben tocaba Grete! Co rostro ladeado seguía o pentagrama atenta e tristemente. Gregorio arrastrouse outro pouco cara a adiante e mantivo a cabeza pegada ao chan, ansioso de atopar coa súa mirada a da súa irmá.

Sería unha fera, que a música lle emocionaba daquel modo?

Era coma se ante el abrísese un camiño que había de conducirlle até un alimento descoñecido, ardentemente anhelado. Estaba decidido a chegar até a súa irmá, a tirarlle da saia e facerlle comprender que había de ir ao seu cuarto co violín, porque ninguén apreciaba a súa música como el. Non a deixaría marcharse mentres el vivise. Por primeira vez ía servirlle de algo a súa espantosa forma.

Quería poder estar a un tempo en todas as portas, disposto a saltar sobre os que pretendesen atacarlle. Pero era preciso que a súa irmá permanecese xunto a el, non á forza, senón voluntariamente; era preciso que sentase xunto a el no sofá, que se inclinase cara a el, e entón contaríalle ao oído que tivera o firme propósito de enviala ao conservatorio e que, de non sobrevir a desgraza, durante o pasado Nadal -pois o Nadal xa pasaran, non?- dixérao aos pais, sen aceptar ningunha obxección. E ao ouvir esta confidencia, a irmá, conmovida, rompería a chorar, e Gregorio alzaríase até os seus ombreiros e bicaríaa no pescozo, que, desde que ía á tenda, levaba espido.

-Señor Samsa -dixo de súpeto ao pai o señor que parecía a voz cantante. E sen máis palabras sinalou co índice a Gregorio, que ía avanzando lentamente. O violín enmudeceu ao instante, e o señor sorriu aos seus amigos, meneando a cabeza, e volveu mirar a Gregorio.

...

25 de setembro de 2015

Inicio de A noiva mecánica

A noiva mecánica
por Gerald Arthur Alper

Saíu dun profundo soño, demoníaco, convencido ao fin -dez mil razoes subconscientes así llo murmuraban- que a súa amada era mecánica, como todas as demais. Non era unha cousa demasiado extravagante. Segundo os seus recortes de xornais, en Manhattan descubríronse xa tres casos. Aínda que en cada un deles fora precisa unha autopsia, solicitada polo enganado aínda que nada receloso 
amante, para descubrir o fulgurante segredo. 
-Por que non ten fillos? -lamentábase, prisioneiro agora da súa idea, mentres se paseaba miserablemente polo bonito dormitorio do segundo piso: unha das nove atrevidas habitacións da casa de campo rococó con cheminea, completada cunha esplendorosa escaleira, grandes vitrinas, relucentes revestimentos de espellos e un augusto patio, que un muro separaba do tráfico. 
-Ou por que está tan marabillosamente contenta? 
E por que tamén lle visitaban a el sons prohibidos nos seus soños: distantes aullidos de sirenas, ou fortes maullidos de gato, o tañido dunha apagada campá, ás veces un melodioso zumbido ascendente? Lembrou un remoto soño difuso no cal se imaxinaba á súa amada, cos brazos estendidos fronte a ela, o rostro conxestionado e azul, babeante no seu soño, só que a súa voz chillona era, repulsivamente, a dun xoguete. "Sangrara algunha vez ante os seus ollos? -preguntábase-. Presenciara el algunha vez o seu vivo fluxo de sangue?" 
Sumido en tal perplexidade, apartou o florido e pesado edredón do torso da súa amada -a que durante dous anos repousara serenamente así cada noite, afundida de maneira parecida entre os almofadóns de satén- e con ansiedade case metafísica, examinouna desde diversos ángulos: riciños de cabelo louro como o mel que caían desde as tempas, suaves como as dun neno, até os fráxiles ombreiros, os seus vehementes beizos entreabertos, unha lozanía relucente nas fazulas, brillantes pálpebras asucadas de veniñas, unha pel lisa, fresca e resplandeciente.  
...

24 de setembro de 2015

Fragmento de A canción do verán

A canción do verán é unha obra de Vicente Araguas, nado en Xuvia (Neda) o 24 de setembro de 1950, músico e escritor galego, un dos fundadores en 1968 do grupo Voces Ceibes.

Que cousas, naiciña, pero se este home non fai outra cousa que falar de si mesmo. Que se regatea, que se é un león coas mulleres, que se conduce a toda velocidade, que se vai e vén cun novelista que vai escribir a novela da súa vida. Carallo co campión. O mellor en todo, seica. En falar, desde logo, o primeiro. Veña a contarme cousas que eu non lle preguntara. E eu a calar e a escoitar, que para iso pagan. E o que paga, xa se sabe, manda. Do outro, pouco, ou case nada. O polvo do soldado, que din, e listo. Pero antes e despois, a falar. E eu ao meu, escoitar. Vaia, ho, se o homiño debeu pensar que eu era un crego ou cousa así. ¿Homiño? Non, homazo desde os pés á cabeza que tena máis que regular. Será de tanto cismar. Será. Porque este non é un home como os que atopo aquí a cotío. Mira que ter un novelista canda el para que lle escriba o libro da súa vida. ¿E cobrará o novelista? ¿Ou irá pola vida co meu cliente pola cara? Claro que, logo, cando se publique o libro encherá o peto. Digo eu. Porque, se non, vaia oficio. Máis tirado có meu, que xa é dicir. Porque eu, polo menos, cobro por non falar e escoitar. 
...

23 de setembro de 2015

A Coruña en sepia

E esta é a última e moi sinxela foto do concurso A Coruña en sepia que organiza a asociación universitarias INCUDE coa colaboura da Asociación Palaestra.

Lembra que tes as bases aqui

22 de setembro de 2015

Inicio de O XARDÍN DO TEMPO

O XARDÍN DO TEMPO
J. G. BALLARD

Á tardiña, cando a gran sombra da vila alcanzaba a terraza, o conde Axel abandonou a súa biblioteca e baixou os anchos chanzos de estilo rococó que conducían cara ás flores do tempo. Unha figura alta e imperioso cunha chaqueta de veludo negro; un alfinete de gravata de ouro brillaba baixo a súa barba ao Jorge V. Nunha das súas enluvadas mans mecía lixeiramente un bastón. Comezou a inspeccionar as exquisitas flores de cristal, sen emoción, mentres escoitaba os sons do clavicordio da súa esposa, que estaba a tocar un roldo de Mozart na sala de música. Os ecos da melodía vibraban a través dos translúcidos pétalos.
O xardín da vila estendíase uns douscentos metros baixo a terraza, chegando até un lago en miniatura cruzado por unha ponte branca que conducía a un miúdo pavillón na beira oposta. Axel nunca se aventuraba máis aló do lago. A maior parte das flores do tempo crecían nun pequeno arriate xustamente baixo a terraza, amparadas polo alto muro que circundaba a leira.
Desde a terraza, o conde podía ver por encima do muro a chaira que había máis aló; unha era de extensión de terreo aberto que avanzaba en ondulacións até o horizonte, onde ascendía suavemente antes de perderse de vista. A chaira rodeaba a casa por todas partes, e a o seu monótono baleiro acentuaba a soidade e a suave magnificencia da vila. Aquí, no xardín, o aire parecía máis brillante e o sol máis cálido, mentres que na chaira estaba sempre pálido e remoto.
Como de costume, antes de empezar o seu usual paseo vespertino, o conde Axel mirou ao longo da chaira até a última elevación, onde o horizonte estaba iluminado como un escenario polos raios do sol vespertino. Cando as delicadas e armoniosas notas de Mozart chegaban a el procedentes das graciosas mans da súa esposa, viu que as primeiras filas dun enorme exército movíanse lentamente no horizonte. A primeira vista pareceulle que avanzaban ordenadamente, pero nunha inspección máis detallada puido comprobar que o exército estaba formado por un vasto e confuso tropel de xente homes e mulleres mesturados cuns cuantos soldados de raídos uniformes, e todos eles avanzando como unha marea humana. Algúns o facían dificultosamente, baixo pasadas cargas suspendidas de bastos xugos que rodeaban os seus pescozos; outros loitaban con bastas carretas de madeira, axudando coas súas mans o virar das rodas. Só uns cuantos camiñaban libres, pero todos avanzaban ao mesmo paso, recortándose as súas figuras á luz do huidizo sol.
A multitude estaba case demasiado lonxe para ser visible; con todo, Axel seguiu observando, con expresión fría e vixiante, ata que se fixo claramente perceptible a vangarda dun inmenso populacho. Por último, cando a luz do día comezou a desvanecerse, a multitude alcanzou a crista da primeira ondulación baixo o horizonte; entón, Axel abandonou a terraza e descendeu a pasear entre as flores do tempo.
...

21 de setembro de 2015

PICTURES OF BRIGHTON

En Brighton atopamos moitas máis cousas das que imaxináramos: a nosa primeira choiva británica, un ceo de chumbo precioso (os ceos de Londres merecerían un álbum aparte), unha praia de cantos avermellados ou 'pebbles' onde a xente non se baña e mira abrigada mentres cruxe o chan cara a unha Francia aínda afastada, os nosos primeiros (e últimos) 'fish&chips', avós con nena e salchicha, música de carrusel no paseo do litoral, tendas de souvenirs, o famoso e nostálxico 'Brighton Pier' cara ao que imos, unha feira nostálxica de 200 metros presidida pola gran nora, onde todo apela á nosa infancia e á dos nosos pais e avós, xogos de barraca penetrándose no mar, montañas rusas de nube, algodón e berro, grupos de mozos ingleses divertíndose en tragachelines dos 70, gaivotas de postal que planean á caza dun fish ou dun chip, tiras infinitas de tickets canxeables por agasallos gañados a marteladas sobre ratos de goma, no que creo foi o momento culmen da viaxe para as nenas, a súa tía e os seus desestresados pais.
Logo na tarde paseo polo pobo entre palacios orientais de reis caprichosos, entre xardíns, esquíos confiados e pequenas tendas de todo, flores, bandeirolas, ambiente, bandeiras arcoiris, postes de luz como teas arañas, farois parisien, chemineas de ladrillo sobre fachadas encaladas, Amy e Kurt presidindo o ceo dos músicos xa moi preto da Estación do tren. De regreso, no vagón de cola, un chocolate quente, unhas risas e unha partida de escoba con naipe español para terminar de rescatar e ancorar ás nosas memorias toda esta feliz infancia.

DGM

19 de setembro de 2015

Centenario de A metamorfose (XXV)

Gregorio case non comía. Ao pasar xunto aos alimentos que lle puñan, tomaba algún bocado, gardábao na boca durante horas, e case sempre acababa cuspíndoo. Ao principio, pensou que a súa desgana era efecto da melancolía en que lle sumía o estado da súa habitación; pero afíxose moi pronto ao aspecto desta. Adoptaran o costume de meter alí as cousas que estorbaban noutra parte, que por certo eran moitas, pois un dos cuartos da casa fora alugado a tres hóspedes. Eran tres señores moi formais -os tres levaban barba, segundo comprobou Gregorio unha vez pola rendija da porta- e coidaban de que reinase a orde máis escrupulosa non só na súa habitación, senón en toda a casa, e moi especialmente na cociña. Non soportaban os trastes inútiles, e moito menos a sucidade.

Ademais, trouxeran consigo a maior parte do seu mobiliario, o cal facía innecesario algúns mobles imposibles de vender, pero que a familia tampouco quería tirar. E todas esas cousas houberon parar no cuarto de Gregorio, xunto co recolledor da cinza e o cubo do lixo. O que de momento non había de ser utilizado, a asistenta tirábao rapidamente ao cuarto de Gregorio, quen, por fortuna, a maioría das veces, só vía o obxecto en cuestión e a man que o suxeitaba. Quizá tivese intención a asistenta de volver en busca daquelas cousas cando tivese tempo, ou pensase tiralas todas dunha vez; pero o feito é que permanecían alí onde foran deixadas, a menos que Gregorio revolvésese contra algún traste e desprazáseo, impulsado a iso porque o obxecto en cuestión non lle deixaba xa sitio libre para arrastrarse ou por pura rabia, aínda que despois de tales traslados quedaba horriblemente triste e fatigado, sen ganas de moverse durante horas enteiras.

Ás veces os hóspedes ceaban en casa, no comedor, co cal a porta que daba á habitación de Gregorio permanecía pechada tamén algunhas noites; pero a Gregorio isto importáballe xa moi pouco, pois mesmo algunhas noites en que a porta estaba aberta, non aproveitara a ocasión, senón que se retiraba, sen que a familia advertíseo, ao recuncho máis escuro do seu cuarto.

Un día a serventa deixou algo entornada a porta que daba ao comedor, e así seguiu cando os hóspedes entraron pola noite e acenderon a luz. sentaron á mesa, nos sitios outrora ocupados polo pai, a nai e Gregorio, desdobraron as servilletas e empuñaron os cubertos. Acto seguido chegou a nai cunha fonte de carne, seguida da irmá, que levaba outra fonte chea de patacas.

Os hóspedes inclináronse sobre as fontes de fumarenta comida, coma se quixesen probala antes de servirse, e, en efecto, o que se achaba sentado no medio e parecía levar a voz cantante, cortou un pedazo de carne na fonte mesma, sen dúbida para comprobar que estaba suficientemente tenra e que non era necesario devolvela á cociña. Mostrou a súa aprobación, e a nai e a irmá, que observaran expectantes a operación, respiraron aliviadas e sorriron.

A familia comía na cociña. O pai, antes de dirixirse cara a esta, entrou no comedor, fixo unha reverencia e, coa gorra na man, achegouse á mesa. Os hóspedes musitaron algo. Despois, xa sós, comeron case en silencio.

A Gregorio resultáballe estraño ouvir, entre os diversos ruídos da comida, o dos dentes ao masticar, coma se quixesen demostrarlle que para comer necesítanse dentes, e que a máis fermosa mandíbula de nada serve sen eles. «Que fame teño -pensou Gregorio, preocupado-. Pero non son estas as cousas que me apetecen... Como comen estes hóspedes! E eu, mentres, morréndome de fame!»

18 de setembro de 2015

Cavilacións

A impunidade é o peor inimigo da convivencia civilizada entre os homes. Expor unha "impunidade relativa", debida ás necesidades dun proceso de paz, autorizaríanos tamén a expor unha "democratización relativa". Ou probablemente sexa esta "enfermidade vergoñosa" da nova orde internacional, un mal necesario para nós os pobos do terceiro mundo. Nós negámonos a crelo.

Javier Giraldo Moreno.

17 de setembro de 2015

Aforismos de Leonardo

204.- O costume de cortar os narices aos cabalos, é cousa digna de risa. Os necios practícana coma se cresen que a natureza omitira algunhas cousas necesarias, e que os homes deben corrixila. 
Ela fixo as dúas xanelas do nariz -cada unha das cales ten un ancho igual á metade do diámetro da canle dos pulmóns por onde se exhala o alento-, aínda que a boca, de non existir elas, bastaría sobradamente a ese fin. E se me preguntas por que a natureza dotou aos animais de narices, cando a respiración pola boca é suficiente, contestareiche que os narices serven para usalas cando a boca está ocupada en masticar o alimento. 

15 de setembro de 2015

NENAS E MONUMENTOS

Tiñamos medo á reacción das nenas ante un eventual atracón de monumentos. 
Pánico á mamá abúrrome, estou cansa, podemos tomar un xeado, porfi, ou volver a casa e acender a tablet. 
Pero portáronse como dous xabatas celtíberas, e cando se cansaban do ladrillo dos seus pais arquitectos sabían atopar o seu microcosmos lúdico, e o mesmo contaban buses vermellos que se marcaban un Peter Pan e Wendy fronte á Capela de Enrique VII da Abadía de Westminster ou un esplendor na herba aos pés da Torre do Parlamento, nesa herba longa e acolchada que convida a esquecer ao instante a explicación de papá petardo -recentemente lida- sobre a composición da Cámaras dos Lores e a Cámara dos Comúns. 
Alí tombadas, pensando nos seus M&M's, alleas a todo Parlamento.

DGM

14 de setembro de 2015

Fragmento de A Esmorga de Eduardo Blanco Amor

Eduardo Modesto Blanco Amor, nado en Ourense o 14 de setembro de 1897 e finado en Vigo o 1 de decembro de 1979, foi un escritor e xornalista galego. En 1993 foille adicado o Día das Letras Galegas.


—¿E que máis feitos quer, señor? Os feitos son istes, un por un e tal coma socederon. O romate diles foi porque outras cousas foron pasando denantes. Se non tiveran pasado, o romate sería doutro xeito do que foi.

...

12 de setembro de 2015

Aniversario de Stanislaw Lem

Tal día como hoxe, doce de setembro, nacía en 1921 Stanislaw Lem, escritor polaco ao que lembramos cada ano nesta data.

Fragmento de Ciberiada

- Se eu rompese a túa cabeza, tampouco vería nada, salvo electróns, é obvio - dixo Clapaucio -. Supoño que finxes non entender o que expoño, porque sei que non es un parvo. Ao disco de gramófono non lle farás preguntas, o disco non pedirá clemencia nin se axoenllerá diante túa. Non se sabe, dis, se aqueles seres ximen baixo os golpes só porque así llo insuflan desde dentro os electróns, ou porque senten unha dor real e verdadeira. Valente diferenciación! O que sofre non é quen che entregue o seu sufrimento na man para que o tentees, mordisquees e peses, senón o que se comporta como unha persoa que sofre! Demóstrame deseguido que eles non senten nada, que non pensan, que non existen como seres conscientes de permanecer entre dous abismos do non ser, o antes do nacemento e o de despois da morte, demóstramo, e deixarei de molestarche! Demostra que finxiches e non creado o sufrimento! 

...

11 de setembro de 2015

Fragmento de Memorias dunha Terra, de Xosé María Castroviejo.

A VELLIÑA DA VENDIMA

Cando chegaba o tempo da vendima en Paizás, parecíame estrear un corazón novo. O limpar a adega e a fustalla eran os comezos. Logo o ceo participaba tamén na gran festa. Unhas nubes cor da borra do viño, dun morado case translúcido, estirábanse, altas, contra un fondo de nacre, coma escualos preguiceiros. O aire era ambariño, un suave vento de término de vacacións axitaba de vez en vez as árbores, e a abeleira antiga facía decer de vagariño todo o seu ouro. De vez en vez, tamén, caían as breves chaparradas de outono, que reflectían o aire e deixaban tras delas un embriagante e forte cheiro a terra mollada e ozono.

...

10 de setembro de 2015

Aforismos de Leonardo

203.- Quen che move, home, a abandonar as túas propias habitacións da cidade, a deixar os teus parentes e amigos, a ir por lugares campestres, por montes e vales, se non é a beleza natural do mundo, a cal, aínda que o consideras, só co sentido da vista podes gozar?
E se o poeta pretende entón rivalizar co pintor, por que non aproveitas a descrición que fai el de tales sitios, e quedas en casa, ao abrigo da excesiva calor do sol?
Non conseguirías dese modo algo máis útil e menos fatigoso, dentro dun ambiente fresco, sen necesidade de movemento, sen perigo de enfermidade?
Sen dúbida; pero a túa alma xa non podería gozar do beneficio dos ollos, xanelas da súa habitación; non podería recibir as imaxes dos alegres sitios, non podería contemplar os umbrosos vales regados polos arroios que serpentean a xogar, nin ver as variadas flores con cores que forman unha harmonía visual, nin, en fin, todas as outras cousas que soamente os ollos poden percibir.
Pero se o pintor na estación fría e triste do inverno, móstrache eses mesmas paisaxes e outros que fosen teatro dos teus praceres; se xunto a algunha fonte podes verche de novo, amante coa túa amada, sobre os prados frorecidos, baixo a doce sombra das verdes árbores, non experimentarás un pracer máis grande que ouvindo o mesmo efecto descrito polo poeta?

8 de setembro de 2015

Cavilacións

A impunidade escúdase nos numerosos baleiros e ineficiencias da xustiza; na omisión culpable de todos os poderes; na celestinaxe dos medios de "información"; na manipulación sentimental da opinión pública; nas intimidacións e chantaxes dos victimarios.

Javier Giraldo Moreno

7 de setembro de 2015

PRACERES GASTRONÓMICOS INCONFESABLES

Comer a media mañá unha ou dúas galletas Digestive avena-choco e sentir como todos os intersticios das túas moas se empastan cun sutil festín de cereais, fibra, azucres e chocolates. Saber que aínda tes uns minutos para retelos aí antes de que as caries (e o dentista) esperten do seu letargo, antes de correr a lavar os dentes... ou comer unha terceira que barra e actualice os gozosos restos alimenticios.

Así son as mañanciñas laborais do verán.

PD: Outro día falaremos da inxesta compulsiva de cacahuetes e o chicle de despois.

DGM

5 de setembro de 2015

Centenario de A metamorfose (XXIV)

Gregorio case nunca durmía, nin de noite nin de día. Ás veces pensaba que ía abrirse a porta do seu cuarto, e que el ía encargarse de novo, como antes, dos asuntos da familia. Volveu acordarse, tras longo tempo, do director e o xerente do almacén, o dependente e o aprendiz, aquel ordenanza tan robusto, dous ou tres amigos que tiña noutros comercios, unha camareira dunha fonda provinciana... Tamén lle asaltou o recordo doce e pasaxeiro dunha caixeira dunha sombrerería, a quen cortexara formalmente, aínda que sen empeño suficiente...

Todas estas persoas mesturábanse na súa mente con outras estrañas hai tempo esquecidas; pero ningunha podía axudarlle, nin a el nin aos seus. Eran inasequibles, e sentíase aliviado cando lograba apartar o seu recordo. Logo, deixaba tamén de preocuparse pola súa familia, e só sentía cara a ela a irritación producida pola pouca atención que lle prestaban. Non había nada que lle apetecese realmente, con todo, facía plans para chegar até a despensa e apoderarse, aínda que sen fame, do que lle pertencía por dereito propio. A irmá non se preocupaba xa de buscar alimentos ao seu gusto; antes de irse a traballar, pola mañá e pola tarde, empuxaba co pé calquera cousa dentro do cuarto, e logo, ao regresar, sen mirar se Gregorio só probara a comida -o cal era o máis frecuente- ou se nin sequera ao tocara, recollía os restos coa escoba. O arranxo da habitación, que sempre tiña lugar de noite, era igualmente apresurado. As paredes estaban cubertas de sucidade, e o po e os desperdicios amontoábanse nos recunchos.

Nos primeiros tempos, ao entrar a irmá, Gregorio situábase precisamente no recuncho en que había máis sucidade. Pero agora podía permanecer alí semanas enteiras sen que ela aplicarase máis, pois vía a porcallada tan ben como el, pero ao parecer estaba decidida a deixala. Cunha susceptibilidade nela completamente nova, pero que se estendeu a toda a familia, non admitía que ningunha outra persoa ocupásese do arranxo da habitación. Un día, a nai quixo limpar a fondo o cuarto de Gregorio, tarefa para a que tivo que empregar varios cubos de auga, mentres Gregorio xacía amargado e inmóbil debaixo do sofá, molesto pola humidade. Pero en canto notou a irmá, ao regresar pola tarde, o cambio operado na habitación, viuse terriblemente ofendida, irrompeu no comedor e, sen escoitar as explicacións da nai, rompeu a chorar con tal violencia e desconsuelo que os pais asustaron. O pai, á dereita da nai, reprochoulle o non ceder de maneira total á irmá o coidado da habitación de Gregorio; a irmá, á esquerda, dixo que xa non lle sería posible encargarse daquela limpeza. A nai quería levar o dormitorio ao pai, que non acababa de acougarse: a irmá, sacudida polos saloucos, daba puñadas na mesa, e Gregorio asubiaba de rabia, porque ninguén se acordou de pechar a porta para aforrarlle aquel espectáculo.

Prol se a irmá, extenuada polo traballo, estaba cansada de coidar a Gregorio, non tiña por que substituíla a nai, nin Gregorio tiña por que sentirse abandonado: para iso estaba a asistenta. Aquela viúva entrada en anos, a quen a súa constitución debía de permitir resistir as maiores amarguras ao longo da súa vida, non sentía cara a Gregorio ningunha repulsión. Sen que iso puidese achacarse á curiosidade, abriu un día a porta do cuarto de Gregorio, que na súa sorpresa, e aínda que ninguén lle perseguía, comezou a correr dun lado para outro; con todo, a muller permaneceu inmutable, coas mans cruzadas sobre o ventre.

Desde entón, cada mañá e cada tarde entreabría furtivamente a porta para contemplar a Gregorio. Ao principio, mesmo lle chamaba, con palabras que sen dúbida cría cariñosas, como: «Ven aquí, bicharraco!».

Gregorio non respondía a estas chamadas: permanecía inmóbil, coma se nin sequera abrirase a porta. Canto mellor fose que se ordenase á serventa limpar diariamente o seu cuarto, no canto de dedicarse a importunarle inutilmente!

Unha mañá cedo -mentres unha choiva que parecía anunciar a inminente primavera azoutaba furiosamente os cristais- a asistenta incordiulle como de costume, e Gregorio irritouse de tal maneira que se volveu contra ela, lenta e debilmente, pero en disposición de atacar. Con todo, no canto de asustarse, a muller alzou no alto unha cadeira que estaba xunto á porta, e esperou coa boca aberta de pao a pao, mostrando ás claras o seu propósito de non pechala até non haber desfeito sobre as costas de Gregorio a cadeira que blandía.

-Non vés, eh? -dixo ao ver que Gregorio retrocedía. E tranquilamente volveu colocar a cadeira no recuncho.
...

4 de setembro de 2015

Inicio de ULTIMO VOO A MARTE

ULTIMO VOO A MARTE
Fausto Cunha

- Están a ver e ouvindo a Hiox, A-11, directamente desde Campo Vhur, en Marte. A evacuación está a tocar ao seu fin. Algúns marcianos van quedar. Xa non queda ningún terrestre no planeta. Tras case un millón de anos, a historia repítese. Non había homes en Marte. Xa non hai máis homes en Marte.
«Este é Marte, o planeta amado. Marte, as súas montañas, os seus mares conxelados, os seus volcáns extintos, o seu vento infatigable. Imos realizar a nosa última reportaxe nesta segunda patria do home.
«Visitemos primeiro a algúns dos vellos marcianos que preferiron quedar. Segundo os científicos, dentro de moi pouco tempo Marte xa non poderá albergar ningunha forma de vida, excepto algún liquen, algún anaerobio. A permanencia de formas superiores será cada vez máis custosa, e finalmente imposible. Podemos mesmo dicir que nos últimos séculos, nos últimos milenios, contando a partir dos grandes dislocamentos de glaciares, Marte levaba unha existencia artificial. Falando con maior exactitude, os terrestres nunca puideron vivir aquí fóra das cidades-cúpulas. Para os propios marcianos, a chegada do home foi a redención dunha raza que ía fatalmente a desaparecer. Imos descender un pouco e a falar con ese vello habitante. Como se chama, por favor?
- Ghoz.
- Perfectamente, Ghoz. Por que decidiu quedar? Vostede xa sabe que esas cúpulas non resistirán moitos anos. Nin sequera os subterráneos resistirán moito tempo a presión do xeo.
- Sempre estraños eses marcianos. Milenios de contacto connosco, e continúan sendo case iguais que no período do Desembarco. Ghoz está a dicir que un vello soño dos seus antepasados era ver Marte como era antes da chegada dos homes. Non ten nada contra nós, e supón que as nosas equivocacións foron cometidas pola ansia de mostrarnos bos con eles. Agora que se presenta unha oportunidade de quedar novamente sós, aínda coa certeza dunha morte próxima, queren aproveitala. Di que millóns e
millóns de marcianos morreron e foron sepultados aquí. Cando o lenzo de xeo cubra o planeta e ningunha forma de vida perturbe xa a Paz Superior, entón os Zenghiis - os Altos Espíritos - baixarán para explicarlles aos que dormen baixo terra o seu destino. Ghoz estará entre eles. Moitas grazas, Ghoz. E Paz Superior aos nosos irmáns durmidos.
...

3 de setembro de 2015

Aforismos de Leonardo

202.- Se unha árbore perde unha parte da súa cortiza, a natureza proverá o remedio dirixindo a esa parte da árbore unha cantidade moito maior de savia; de maneira que, para compensar a falta, fará crecer nese punto unha cortiza moito máis forte que en calquera outro; e a savia, chegada ao lugar onde o seu socorro é necesario, xurdirá no alto, pululando e borbotando, como unha auga que ferve impetuosamente. 

2 de setembro de 2015

1 de setembro de 2015

CEA 25 ANOS (e II)

Estivo ben, foi bonito ir. A pel ten memoria e a memoria, ten pel.
Cóntovos:
Quedamos na escalinata do instituto e chegamos os primeiros dos 36 convocados, uns terzo tíos, finalmente. Alberto, a miña "parella" onte á noite, quería asimilar a chegada das caras novas de pouco en pouco, a porta gaiola, nunca mellor dito, e así foi. Cada minuto chegaban compañeiros e daba tempo a estreitar mans, bicar ás mozas, dicir o teu nome, ah, si, claaaaro, Diego, vaiaaaa.
Algunha, xa nesa fase inicial, presentóuseme dúas veces cun "a tí saudeiche?" froito do caos do momento. E entón, xa case ao final chegou Minia, o meu amor platónico do insti, sorriume e veu cara a min directa e, claro, Patrick Swayze (en Ghost non en Dirty Dancing) entrou en min e pegámonos un abrazaco deses, con background, coas miñas mans cheas de arxila húmida e os Righteous Brothers tocando para nós a Unchained Melody. Daquela o torno de oleiro parou de virar. Sempre o fai.
Fixémonos as obrigadas fotos de grupo e fómonos ao hotel Zenit a cear.
Tras os petiscos e máis conversacións breves e anécdotas encamiñámonos ás catro mesas (4x9=36), momento clave en todo evento "con quen vou compartir as próximas dúas horas" e aí, en principio, volvemos ás andadas... sacando a relucir ese 0 en habilidade que me caracteriza e movéndome entre as mesas como un robot aspirador deses que rebotan contra a cadeira que se acaba de ocupar e xira en dirección oposta ata que xa está todo o peixe vendido e senta no sitio que queda. A única cadeira vacante de toda a sala quedou á miña dereita (faltou unha persoa a última hora e fomos 35) e á miña esquerda o meu Alberto. O resto da mesa eran mozas (!) algunhas delas totalmente descoñecidas. E estivo ben. Pasóusenos o tempo voando. Tras Patrick, foi a que podiamos denominar a miña fase Emilio Aragón, moitos xa a coñecedes.
Ter a "sede vacante" á miña dereita foi un gran termómetro da miña popularidade cando cara ás sobremesas comezaron as visitas a mesas alleas. Por alí pasou a única non fumadora da mesa de á beira cando lle deixaron soa e falamos de voleyball e xornalismo. Logo achegueime eu a falar con Anxo que é un caso curioso e ilustrativo do meu eu-asocial: con Anxo coincidín, ollo, no colexio Calasanz -foi o primeiro "amigo" que recordo-, no Instituto, en Arquitectura e vive á beira de casa e é maxísimo, pero non me digades por que desde que aos 10 anos cambiáronme de A a B apenas intercambiamos uns poucos saúdos, e non creo que aquel episodio en que se despelexou o xeonllo cando xogando ao pilla pilla empuxeille por aquela rampla de formigón do colexio tivese nada que ver...
Pois ben, reencontreime con Anxo e estivo xenial, falamos moito tempo do cole, da súa irmá, do insti, da carreira, da profesión, do barrio, da melena que leva desde que ten memoria, mesmo me comentou, e non é broma, que o ano pasado lesionouse o menisco xogando ao padel, o que me fixo pensar que o tempo é circular e o subconsciente gobérnao todo.
A fase musical foi mellor do esperado e houbo máis Culture Club, Michael Jackson e Ronaldos que Limóns do Caribe. Elas bailando e nós orbitando, como sempre foi. Moitos sorrisos e frases felices nesta ruidosa fase, máis fillas do viño e do gintonic que da nosa memoria sentimental. Alberto que se volve hoxe a Madrid díxome a iso do tres e media que "eu á Praia até as tantas case que non" e eu dixen "perfecto, retirámonos entón", "vou ao baño e agardo fóra", "vale, dáme 5 minutos".
Despedinme de Anxo, das mozas da mesa, e cheguei até Minia que estaba ao dar todo na pista, que foi a que máis bailou... ou á que máis vin eu bailar. "Oh, marchas?, pois espera que aínda non puiden gozar da túa compañía, Diego, acompáñoche fóra e bótome un cigarro".
E falamos e non fumou. Neses momentos, cando falamos da vida, do bonito que é cando conectas con alguén así pasen 25 anos, do especial que fora para os dous aquela ofensiva platónica miña de COU, o cadro que lle pintei e aínda ten colgado en casa, os poemas que lle escribín, dos que empeza a recitar fragmentos de memoria... Neses momentos decataste de que os actos nos que pos toda o valor e toda a alma deixan pegada nos demais.
Minia foi a primeira da miña media ducia de musas, eu talvez, o máis friki e tenro dos seus admiradores. Non hai a menor nostalxia, o menor desexo entre os dous, non quedou nada por facer e sen dicir aos nosos 17 anos, nin aínda onte ou cando nos reencontremos nun supermercado ou na gradación dos nosos fillos. O noso afecto, o noso recordo é adimensional e vive aloxado no noso xenoma de especie, encadeado aos nosos cromosomas polo vínculo máis antigo que se coñece.

DGM