Visto nas redes

 

Aforismos de Leonardo

Alegorías 

- I - 
Bestiario 

452.- León.- Este animal co seu atronador ruxido esperta os seus cachorros de tres días e avívalles os sentidos, adormentados; e todas as feras da selva foxen cheas de pavor.

Einstein

Cóntase que un día, Albert Einstein púxose a escribir no encerado:

9x1 = 09
9x2 = 18
9x3 = 27
9x4 = 36
9x5 = 45
9x6 = 54
9x7 = 63
9x8 = 72
9x9 = 81
9x10 = 91

No salón fixéronse moitas burlas, porque Albert Einstein equivocouse. Xa que a resposta correcta de 9x10 é 90. Moitos alumnos riron diso.

Entón Albert Einstein esperou a que todos calasen, e dixo:

- A pesar de acertar as 9 preguntas ninguén me felicitou, con todo cando fallei só unha moitos empezaron a reir; iso significa que, a pesar de ter moito éxito, a sociedade fixarase no teu máis minimo erro e burlarase diso. Non deixes que unha simple critica destrúa os teus soños"

"A ÚNICA PERSOA QUE NON SE EQUIVOCA É A QUE NON FAI NADA"

Vocabulario médico galego

zónula 

s.f. Zona pequena. // Z. ciliar ou de Zinn Fibras que forman o ligamento suspensorio do cristalino, e van desde os procesos ciliares ó cristalino.

FAUNA GALEGA | GALICIA SALVAXE #8 - Hercle

Morat - Nunca Te Olvidé

Visto nas redes

 

Aforismos de Leonardo

451.- A escultura non ten a beleza das cores nin a súa perspectiva; non pode, como a pintura, pór en perspectiva e desdebuxar os contornos das cousas remotas, porque para a escultura os contornos dos obxectos afastados son tan determinados como os dos obxectos próximos. Non saberá ocultar máis os obxectos remotos, mediante o aire interposto entre eles e o noso ollo, para que aparezan velados, como as figuras que mostran a espida carne baixo os veos que as cobren. 

Non poderán, en fin, representar miúdos guijarros baixo a superficie de augas transparentes. 

Boa resposta

Estaba o filósofo Dióxenes ceando lentellas cando lle viu o filósofo Aristipo, que vivía confortablemente a base de adular ao rei.

E díxolle Aristipo:

- Ai, Dióxenes! Se aprendeses a ser máis sumiso e a adular máis ao emperador, non terías que comer tantas lentellas. 

Dióxenes contestou: 

-Se ti aprendeses a comer lentellas non terías que ser sumiso e adular tanto ao emperador.

ROMANCE XI DE LA INFANTA DOÑA URRACA

ROMANCE XI DE LA INFANTA DOÑA URRACA, QUE SE FUE PARA CABEZÓN A QUEJARSE 
MUY MALAMENTE AL REY SU PADRE 

—Morir vos queredes, padre, ¡San Miguel vos haya el alma! 
Mandastes las vuestra tierras a quien se vos antojara: 
diste a don Sancho a Castilla, Castilla la bien nombrada, 
a don Alfonso a León con Asturias y Sanabria, 
a don García a Galicia con Portugal la preciada, 
¡y a mí, porque soy mujer, dejáisme desheredada! 
Irme he yo de tierra en tierra como una mujer errada; 
mi lindo cuerpo daría a quien bien se me antojara, 
a los moros por dinero y a los cristianos de gracia; 
de lo que ganar pudiere, haré bien por vuestra alma. 
Allí preguntara el rey: —¿Quién es esa que así habla? 

Respondiera el arzobispo: —Vuestra hija doña Urraca. 
—Calledes, hija, calledes, no digades tal palabra, 
que mujer que tal decía merecía ser quemada. 
Allá en tierra leonesa un rincón se me olvidaba, 
Zamora tiene por nombre, Zamora la bien cercada, 
de un lado la cerca el Duero, del otro peña tajada. 
¡Quien vos la quitare, hija, la mi maldición le caiga! 
Todos dicen: "Amen, amen", sino don Sancho que calla. 

Anónimo 

Vocabulario médico galego

zoófago-a 

adx. Que come alimentos de orixe animal. 

🟤 Vira de Sampriz I Arcos

INICIO DE O CASO DA SEÑORITA AMELIA

Rubén Darío

O caso da señorita Amelia

Que o doutor Z é ilustre, elocuente, conquistador; que a súa voz é profunda e vibrante ao mesmo tempo, e o seu xesto avasallador e misterioso, sobre todo despois da publicación da súa obra sobre A plástica da ilusión, quizais poderiades negarmo ou aceptarmo con restrición; pero que a súa calva é única, insigne, fermosa, solemne, lírica se gustades, oh, iso nunca, estou seguro! 

Como negariades a luz do sol, o aroma das rosas e as propiedades narcóticas de certos versos? Pois ben; esta noite pasada pouco despois de que saudamos o toque das doce cunha salva de doce taponazos do máis lexítimo Roederer, no precioso comedor rococó dese sibarita de xudeu que se chama Lowensteinger, a calva do doutor alzaba aureolada de orgullo, o seu bruñido orbe de marfil, sobre o cal, por un capricho da luz, víanse sobre o cristal dun espello as chamas de dúas buxias que formaban, non se como, algo así como os cornos luminosos de Moisés. O doutor endereitaba cara a min os seus grandes xestos e as súas sabias palabras. Eu soltara dos meus beizos, case sempre silenciosos, unha frase banal calquera. Por exemplo, esta:

-Oh, se o tempo puidese deterse!

...

Visto nas redes

 

Aforismos de Leonardo

450.- Esta arte contén e encerra en si todas as cousas visibles, o cal non está ao alcance da pobre escultura. Ela pode representar as cores e as medias tintas e figurar os obxectos transparentes, que o escultor reproducirá da natureza sen ningún artificio; o pintor mostrará a diversidade das distancias, mediante a variación que sofren as cores pola interposición do aire entre os obxectos e o ollo; e as néboas a través dos cales penetran con dificultade as imaxes dos obxectos; e as choivas, coas nubes e os montes e os vales tras de si; e o rebumbio que levantan os pés dos combatentes e que os cobren a eles mesmos; e as fumaredas máis ou menos densas; e os peixes que rebuldan baixo a superficie da auga, e o fondo desta; e, sobre as limpas areas da canle dos ríos, guixarros puídos de diversas cores, mesturados con herbas ondulantes; e as estrelas de diferentes alturas sobre nós; e así, outros obxectos innumerables, aos que non alcanza a escultura. 

DIA DAS ARTES DE GALICIA

A Real Academia Galega celebra o 1 de abril (o día dos enganos, por outra banda) esta data para homenaxear aos artistas galegos. Se non sabes que conmemoran falta fai que leas no noso espazo de efemérides.

Constantino Cavafis

OS SABIOS SABEN O QUE SE AVECIÑA 
(1915) 

Pois os deuses saben o futuro; os homes, 
o presente, e os sabios, o que se aveciña. 
FILÓSTRATO

Vocabulario médico galego

zoófito 

s.m. Organismo que pertence a unha clase intermedia entre o reino vexetal e o animal. 

OS NOVOS 1 01 A demolici0n

INICIO DA BALADA DA PRIMEIRA MOZA

BALADA DA PRIMEIRA MOZA (Por Alejandro Dolina)

O poeta Jorge Allen tivo a súa primeira noiva á idade de doce anos. 

Garden as persoas maiores os seus sorrisos condescendentes. Porque na vida dun home hai poucas cousas mais serias que o seu amor inaugural.
   

Por certo, os mercadores, os Refutadores de Lendas e os aplicadores de inxeccións parecen opinar  en forma diferente e resaltan nos seus discursos a importancia do automovil, a hixiene, os cartóns de credito e
as comunicacións instantaneas. O pensamento destas xentes non debe preocuparnos. Despois de todo viñeron ao mundo con propositos tan diferentes dos nosos, que case é imposible que nos molesten.
   

Ocupemonos da noiva de Allen. O seu nome perdeuse para nós, non lonxe de Patricia ou Pamela. Foi talvez morena e linda...

JUAN RULFO - INICIO DE MACARIO

JUAN RULFO - MACARIO

Estou sentado xunto ao sumidoiro agardando a que saian as ras. Onte á noite, mentres estabamos a cear, comezaron a armar o gran alboroto e non pararon de cantar ata que amenceu. A miña madriña tamén di iso: que a gritería das ras espantoulle o soño. E agora ela ben quixese durmir. Por iso mandoume a que me sentase aquí, xunto ao sumidoiro, e puxéseme cunha táboa na man para que canta ra saíse a pegar de brincos fóra, a apalcuachara a tablazos... 

As ras son verdes de todo a todo, menos no bandullo. Os sapos son negros. Tamén os ollos da miña madriña son negros. As ras son boas para facer para comer con elas. Os sapos non se comen; pero eu cominmos tamén, aínda que non se coman, e saben igual que as ras. Felipa é a que di que é malo comer sapos. Felipa ten os ollos verdes como os ollos dos gatos. Ela é a que me dá de comer na cociña cada vez que me toca comer. 

Ela non quere que eu prexudique ás ras. Pero a todo isto, é a miña madriña a que me manda a facer as cousas... Eu quero máis a Felipa que á miña madriña. Pero é a miña madriña a que saca o diñeiro da súa bolsa para que Felipa compre todo o de comer. Felipa só se está na cociña arranxando a comida dos
tres.

...

Aforismos de Leonardo

449.- A pintura é de máis discurso mental e de maior artificio e marabilla que a escultura, por canto a necesidade obriga a mente do pintor a transmutarse na mente mesma da natureza, e a ser intérprete entre a natureza e a arte, comentando con aquela as causas das súas figuracións obedientes ás súas leis; e como as imaxes dos obxectos que nos circundan concorren cos verdadeiros simulacros á pupila do noso ollo; e entre os obxectos de igual tamaño, cal parecerá maior á vista; e entre cores iguais, cal se mostrará máis ou menos escuro, máis ou menos claro; e entre as cousas colocadas a un mesmo nivel baixo, cal parecerá estar máis ou menos alta; e se a un mesmo nivel alto, cal máis ou menos alta; e en fin, de entre obxectos iguais, colocados a diversas distancias, por que uns mostraranse menos aparentes que os outros. 

Inicio de Escenas da vida posmoderna

BEATRIZ SARLO 
Escenas da vida posmoderna 

3. Mozos 

A infancia, case, desapareceu, acurralada por unha adolescencia tempranísima. A primeira mocidade prolóngase até despois do trinta anos. Un terzo da vida desenvólvese baixo o rótulo, tan convencional como outros rótulos, de mocidade. Todo o mundo sabe que eses límites, que se aceptan como indicacións precisas, cambiaron todo o tempo. 
En 1900, esa muller inmigrante que xa tiña dous fillos non se pensaba moi nova aos dezasete e o seu marido, dez anos maior que ela, era un home maduro. Antes, os pobres só excepcionalmente eran novos e no seu mundo pasábase sen transición da infancia á cultura do traballo; quen non seguían ese itinerario entraban na cualificación de excepcionalidade perigosa: delincuentes xuvenís, cuxas fotos mostran pequenos vellos, como as fotos dos mozos raquíticos. Neste caso, a mocidade, máis que un valor, podía chegar a considerarse un sinal de perigo (deste hábito desprendeuse a criminología pero a policia cultívao até hoxe). 

...

INICIO DE BALADA DO AMOR IMPOSIBLE

BALADA DO AMOR IMPOSIBLE

Aejandro Dolina

Os cronistas máis serios do barrio do Angel Gris coinciden en destacar a propensión dos seus habitantes cara aos amores imposibles. Así, mentres os mozos doutros barrios namóranse de raparigas groseiramente posibles, os homes de Flores parecen condenados a amar - case sempre en segredo - a mulleres que non serán para eles.

E en honra a estas damas é que os Homes Sensibles fan o que fan. Algúns emprenden desde mozos o estudo do violín, unicamente para aprender a tocar un vals en obsequio da súa amada. Non importa que
ela non alcance xamais a ouvilo. Ese non é o punto.

Outros indagan os segredos da versificación e mergúllanse na dor para lograr unha poesía.

Hai quen se exercitan na coraxe e cultivan a guapeza. E non faltan os que elixen a melancolia ou a tolemia.

Pensan os Homes Sensibles que sendo mellores merecerán ser amados. E para a ética sentimental deste barrio, os mellores homes son artistas, valentes, tristes ou tolos.

...

Vocabulario médico galego

zooflaxelados 

s.m.pl. Clase de protozoos flaxelados que poden ser parasitos ou de vida libre. Tamén se di zoomastigophorea. 

⚫ Tanta Beleza Junta a Dançar o Vira (do Ruço)

Saudamos os novos estatutos de ASENCUDEGA

Hoxe chegaron os novos estatutos da nosa federación de entidades. Agora tocará seguir mellorando os procedementos, pero agardamos ir facendo cousas con maior asiduidade.

Como primeira medida aínda que temos previsto que o twitter sexa o medio máis axil de promoción o blog federacion.eu vai ir dando conta día a día da súa actividade.

Estatutos, dominio, blog e twitter para empezar a traballar en novas ideas.

Visto nas redes

 

Aforismos de Leonardo

448.- Ao escultor que afirma que a súa obra é máis permanente que a da pintura, basta responder que tal permanencia é virtude da materia esculpida e non do escultor, o cal non debe atribuírse a gloria da devandita virtude, senón deixala á natureza, creadora da materia. 

Poderoso Caballero es Don Dinero

FRANCISO DE QUEVEDO 

Poderoso Caballero es Don Dinero

Madre, yo al oro me inclino,
él es mi amante y mi amado,
pues de puro enamorado
de continuo anda amarillo.
Que pues doblón o sencillo
hace todo cuando quiero,
poderoso Caballero
es Don Dinero.

Nace en las Indias honrado,
donde el Mundo le acompaña;
viene a morir en España,
y es en Génova enterrado.
Y pues quien le trae al lado
es hermoso, aunque sea fiero,
poderoso Caballero
es Don Dinero.

Es galán, y es como un oro,
tiene quebrado el color,
persona de gran valor,
tan Cristiano como Moro.
Pues que da y quita el decoro,
y quebranta cualquier fuero,
poderoso Caballero
es Don Dinero.

Son sus padres principales,
y es de nobles descendiente,
porque en las venas de Oriente
todas las sangres son reales.
Y pues es quien hace iguales
al Duque y al ganadero,
poderoso Caballero
es Don Dinero.

Mas, ¿a quién no maravilla
ver en su gloria, sin tasa,
que es lo menos de su casa
Doña Blanca de Castilla?
Pero pues da al bajo silla
y al cobarde hace guerrero,
poderoso Caballero
es Don Dinero.

Sus escudos de Armas nobles
son siempre tan pricipales,
que sin sus Escudos Reales
no hay escudos de armas dobles.
Y pues a los mismos robles
la codicia su minero,
poderoso Caballero
es Don Dinero.

Por importar en los tratos
y dar tan buenos consejos,
en las casas de los viejos
gatos le guardan de gatos.
Y pues él rompe recatos,
y ablanda al juez más severo,
poderoso Caballero
es Don Dinero.

Y es tanta su Majestad
(aunque son sus duelos hartos)
que con haberle hecho cuartos
no pierde su autoridad.
Pero pues da calidad
al noble y al pordiosero,
poderoso Caballero
es Don Dinero.

Nunca vi Damas ingratas
a su gusto y afición,
que a las caras de un doblón
hacen sus caras baratas.
Y pues las hace bravatas
desde una bolsa de cuero,
poderoso Caballero
es Don Dinero.

Más valen en cualquier tierra
(mirad si es harto sagaz)
sus escudos en la paz
que rodelos en la guerra.
Y pues al pobre le entierra
y hace propio al forastero,
poderoso Caballero
es Don Dinero.

Constantino Cavafis

A SATRAPIA 
(1910) 

Que mágoa! Cando estás feito 
para as fermosas e grandes fazañas, 
este inxusto destino teu sempre 
négache o estímulo e o triunfo. 
Son os teus obstáculos as viles costumes, 
mezquindades e desidias. 

Vocabulario médico galego

zoonose 

s.f. Enfermidade infecciosa que se transmite dos animais ó home. 

FAUNA GALEGA | GALICIA SALVAXE #9 - Hercle

Golpes de deus

Golpes de deus 
Abel G. Fagundo 
 
 
Cada cal leva consigo a hora da súa morte... 
 
A vida atopoume, 
perdido entre a bruma de pantasmas 
que separa ao verdugo da súa vítima, 
Co inferno en todo o corpo, 
e o vicio da salvación 
tronzado en mil pedazos polas miñas mans. 
 

Visto nas redes

 

Aforismos de Leonardo

447.- Pero a pintura ten marabillosos artificios e sutilísimas especulacións, que faltan á escultura, a cal é de moi minguado discurso. 

A MATRONA DE EFESO II

O soldado, sen desanimarse, insistiu, tratando de facerlle probar a súa cea. A1 fin a serventa, tentada polo olorciño do viño, non puido resistir a invitación e alargou a man ao que lles ofrecía, e cando recobrou as forzas co alimento e a bebida, comezou á atacar a terquedade da súa ama: 

-De que che servirá todo isto? -dicíalle-. Que ganas con deixarche morrer de fame ou enterrada, entregando a túa alma antes que o destino pídaa? Os refugallos dos mortos non piden tolemias semellantes. Volve á vida. Deixa de lado o teu erro de muller e goza, mentres sexa posible, da luz do ceo. O mesmo cadáver que está alí ten que bastarche para que vexas o bela que é a vida. Por que non escoitas os consellos dun amigo que che convida a comer algo e non deixarche morrer? . 

Ao fin a viúva, esgotada polos días de xaxún, depuxo o seu obstinación e comeu e bebeu coa mesma 
ansiedade con que o fixo antes a serventa. 

Sábese que un apetito satisfeito produce outros. O soldado, entusiasmado co seu primeiro éxito, cargou 
contra a súa virtude con argumentos semellantes. 

-Non é mal parecido nin odioso este mozo- dicíase a matrona, que ademais era aburada pola serventa que lle repetía: 

-Resistirasche a un amor tan doce? Perderás os anos de mocidade? A que esperar máis tempo? 

A muller, despois de satisfacer as necesidades do seu estómago, non deixou de satisfacer este apetito... 
e o soldado tivo dous triunfos. Deitáronse xuntos non só esa noite senón tamén o día seguinte e o outro, pechando ben as portas da cripta de modo que se pasase por alí tanto un familiar como un descoñecido, cresen que a fiel muller morrera sobre o cadáver do seu esposo. O soldado, fascinado pola fermosura da muller e polo misterioso destes amores, compraba de todo o mellor que a súa bolsa lle permitía e á noitiña levábao ao sepulcro. 

Pero velaquí que os parentes dun dos ladróns, notando a falta de vixilancia nocturna, descolgaron o seu cadáver e sepultárono. O soldado, ao achar ao outro día una das cruces sen morto, medorento do suplicio que lle agardaría, contou o ocorrido á viúva: 

-Non, non lle dixo- non esperarei a condena. A miña propia espada, adiantándose á a sentenza do xuíz, 
castigará o meu descoido. Pídoche, a miña amada, que unha vez morto déixesme nesta tumba. Pon ao 
teu amante xunto ao teu marido. 

Pero a muller, tan compasiva como virtuosa, respondeulle: 

-Que os deuses me libren de chorar a morte dos dous homes que máis amei! Antes crucificar ao morto que deixar morrer ao vivo! 

Unha vez ditas estas palabras, fíxolle sacar o corpo do seu esposo do sepulcro e colgalo na cruz baleira. O soldado usou o enxeñoso recurso e ao día seguinte o pobo admirado preguntábase como un morto puidera subir até a cruz. 


PETRONIO 
Confía o teu barco aos ventos 
pero xamais o teu corazón a unha muller 
porque as ondas son máis firmes 
que a fidelidade da muller. 
Non hai ningunha muller boa 
ou se algunha vez foino 
Non comprendo como algo malo 
puido ser bo algunha vez. 

A MATRONA DE EFESO I.

A MATRONA DE EFESO. 

PETRONIO 


En Efeso había unha matrona con tal fama de honesta que até viñan as mulleres a coñecela desde países veciños. Esta matrona perdeu ao seu esposo e non se contentou entón con ir detrás do corpo cos cabelos en desorde, como é costume entre o vulgo, nin con golpearse o peito espido ante os ollos de todos, senón que foi detrás do seu finado marido até a súa tumba e logo de depositalo, segundo a usanza dos gregos, no hipoxeo, consagrouse a velar o corpo e a choralo día e noite. Os seus pais e familiares non puideron facela cexar nesa actitude que, levada á desesperación, faríaa morrer de fame. Até os maxistrados desistiron do intento ao verse rexeitados por ela. 

Todos choraban case como morta a esa muller que daba exemplo sen igual consumíndose desde facía xa cinco días sen probar bocado. Acompañábaa unha serventa moi fiel que compartía o seu pranto e renovaba a chama da lamparilla que alumaba o sepulcro cando comezaba a apagarse. Na cidade 
non se falaba doutra cousa que non uera desta abnegación, e homes de toda condición social dábana como exemplo único de castidade e amor conxugal. 

Nese tempo o gobernador da provincia ordenou crucificar a varios ladróns preto da cripta onde a matrona choraba sen interrupción a recente morte do seu marido. Durante a noite seguinte á 
crucifixión, un soldado que vixiaba as cruces para impedir que algún desclavase os corpos dos 
ladróns para sepultalos, notou unha luceciña que titilaba entre as tumbas e ouviu os queixumes de alguén que choraba. Levado pola natural curiosidade humana, quixo saber quen estaba alí e que facía. 
Baixou á cripta e, descubrindo a unha muller de extraordinaria beleza, quedou paralizado de medo, 
crendo acharse fronte a unha pantasma ou unha aparición. Pero cando viu o cadáver tendido e as bágoas da muller, o seu rostro rasguñado, foise desvanecendo a súa propia impresión, dándose conta 
de que estaba ante unha viúva que non achaba consolo. 

Levou á cripta, a súa magra cea de soldado e comezou a exhortar á afligida muller para que non se deixase dominar por aquela dor inútil nin enchese o seu peito con queixumes sen sentido. 

-A morte -dixo- é o fin de todo o que vive: o sepulcro é a íntima morada de todos. 

Acudiu a todo o que adoita dicirse para consolar as almas transitadas de dor. Pero eses consellos dun 
descoñecido a exacerbaban na súa padecer e golpeábase máis duramente o peito, arrincábase guechos 
de cabelos e arroxábaos sobre o cadáver. 

Vocabulario médico galego

zoóxeno-a 

adx. De orixe animal. 

MATE DE 2 ALFILES

Inicio de A almofada de plumas

Horacio Quiroga
A almofada de Plumas

A súa lúa de mel foi un longo calafrío. Loura, anxelical e tímida, o carácter duro do seu marido xeou as súas soñadas niñerías de noiva. Queríao moito, con todo, ás veces cun lixeiro estremecemento cando volvendo de noite xuntos pola rúa, botaba unha furtiva mirada á alta estatura de Jordán, mudo desde facía unha hora. El, pola súa banda, amábaa profundamente, sen dalo a coñecer. 

Visto nas redes

 

Aforismos de Leonardo

446.- Eses mestres non confían 'no xuízo dos seus ollos, que sempre engana, como o comprobará quen se propoña dividir unha liña en dúas partes iguais sen máis criterio que a vista: con moita frecuencia o experimento demostraralle a equivocación dos seus ollos. E é porque sempre sospeitan, que os bos xuíces temen sempre -ao revés do que fan os ignorantes-, e buscan o seu goberno no coñecemento de cada lonxitude, espesor e ancho; dese modo non se expoñen a aquel erro sen remedio de quitar material con exceso. 

Os gatos saberán

OS GATOS SABERANO 
CESAR PAVESE 

A choiva caerá aínda 
sobre os teus doces chans, 
unha choiva lixeira 
como un alento ou un paso. 
Aínda a brisa e a alba 
florecerán lixeiras 
igual que co teu paso, 
e entón volverás. 
Entre flores e alféizares 
os gatos saberano. 

Constantino Cavafis

A CIDADE 
(1910) 
Dixeches: «Irei a outra terra, irei a outro mar. 
Outra cidade ha de haber mellor que esta. 
Cada esforzo mio é unha condena ditada; 
e o meu corazón está -como un morto- enterrado. 
Até cando estará a miña alma neste marasmo? 
Onde volva os meus ollos, onde queira que mire 
vexo aquí as negras ruínas da miña vida, 
onde pasei tantos anos que arruinei e perdín.

Vocabulario médico galego

zunido 

s.m. Son continuo, agudo e sibilante, que pode ser obxectivo ou subxectivo. // Z. de oídos Ruído subxectivo semellante ó que se percibe ó zoar un insecto, debido a unha alteración vascular ou dos órganos auditivos. Tamén se di tinnitus aurium. 

Maná - Rayando El Sol (feat. Pablo Alborán) [Video Oficial]

Idioma Chamorro

 

Idioma Chamorro

 

Aforismos de Leonardo

445.- Pero ocupémonos tan só dos mestres, e non dos malgastadores de mármore. 

Idioma Chamorro

 

Idioma Chamorro

 

Vocabulario médico galego

zooloxía 

s.f. Rama da bioloxía que se ocupa do estudio dos animais. // Z. experimental A que basea os seus estudios en experimentos realizados nos animais. / Z. médica A que estudia os animais desde o punto de vista da súa utilidade para a saúde humana. 

32 Aniversario de Hercle

Ana Frank

 "Os mortos reciben máis flores que os vivos, xa que o remorso é máis forte que a gratitude."

-Ana Frank

Hermann Hesse

"Non digas de ningún sentimento que é pequeno ou indigno. Non vivimos doutra cousa que dos nosos pobres, fermosos e magníficos sentimentos, e cada un deles contra o que cometemos unha inxustiza é unha estrela que apagamos".

Hermann Hesse

Aforismos de Leonardo

444.- Se o escultor fai notar a súa incapacidade de restablecer o que quitase con exceso en algures da súa obra, cousa que o pintor pode facer facilmente, responderemos que se tal fixo foi por falta de entendemento e mestría. Se sabe medir exactamente, non quitará o que non debe; o erro, pois, non ha de imputarse á materia, senón ao operario. 

Pensar

"... É o único que non poden facer. Poden obrigarche a dicir calquera cousa, o que sexa, pero non obrigarche a que o creas. Non se poden meter na túa cabeza... Se seguimos sentindo que vale a pena seguir sendo humanos, mesmo aínda que non sirva de nada, derrotámoslles.?

George Orwell
1984

A envexa

A envexa é a relixión dos mediocres. Os reconforta, responde as inquietudes que os roen por dentro e, en último termo, podrécelles a alma e permítelles justificar a súa mezquindade e a súa cobiza até crer que son virtudes e que as portas do ceo só se abrirán para os infelices como eles, que pasan pola vida sen deixar máis pegada que os seus trapaceiros intentos de facer de menos aos demais e de excluír, e se é posible, destruír, a quen, polo mero feito de existir e de ser quen son, pon en evidencia a súa pobreza de espírito, mente e redaños, porque a súa alma nunca lles pertencerá.

Carlos Ruiz Zafón