28 de febreiro de 2011

Cita

Unha vez terminado o xogo, o rei e o peón volven á mesma caixa.

Proverbio Italiano

27 de febreiro de 2011

As cancións perdidas do pazo

Recentemente, a editorial Dos Acordes tiraba a luz Ayes de mi país. O cancioneiro de Marcial Valladares. A obra, cun estudo crítico de José Luís do Pico Orjais e Isabel Rei Sanmartim, recupera o traballo deste coñecido autor do Rexurdimento e amosa un novo aspecto do seu traballo. E é que Valladares foi un pioneiro na recuperación da música popular galega, e na súa obra atopamos a fusión entre o mundo pacego e as cancións tradicionais.

Ayes de mi país é unha colección de 29 pezas distintas de música popular que están transcritas e contan cun acompañamento para piano elaborado polo propio Marcial Valladares. Para alén, varias das pezas presentan dúas versións desa notación con diferentes dificultades, polo que en total pódese falar de 34 pezas distintas, divididas en alalás, cantinelas, cantares do pandeiro, muiñeras, e cancións do ciclo do Nadal. Para alén da importancia intrínseca das cantigas que recolle Valladares neste traballo, segundo explica Isabel Rei “este é o cancioneiro de música tradicional máis antigo que coñecemtos ata o de agora”, xa que o caderno orixinal que recolle a obra está datado en 1865 polo autor e permanecera ata o de agora sen unha edición completa. Esta condición, canda á existencia do acompañamento para piano en cada unha das pezas revela un xeito inédito de achegamento a música tradicional naquela época. Como exemplo, Rei sinala que “José Inzenga foi un español que comezou a obra Cantos y bailes populares de España pero que finalmente só realizou a parte dedicada a Galicia. El tamén incluía acompañamento para piano ás pezas que recolleu, pero Valladares fíxoo case vinte anos antes do que el, recollendo a música e a letra”.

Mais

26 de febreiro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XVII).

Ned Land continuaba manifestando a máis tenaz incredulidade, até o punto de mostrar ostensiblemente o seu desinterese polo exame da superficie do mar cando non estaba de servizo ou cando ningunha balea achábase á vista. E, con todo, a súa marabillosa potencia visual foinos moi útil. Pero de cada doce horas, oito polo menos pasábaas o teimudo canadense lendo ou durmindo no seu camarote. Máis de cen veces lle reconvin pola súa indiferenza.
-Bah! -respondía-, non hai nada, señor Aronnax, e aínda que existise ese animal, que posibilidades temos de velo, correndo, como o estamos facendo, á aventura? Díxose que se viu a esa besta nos altos mares do Pacífico, o que estou disposto a admitir, pero pasaron xa máis de dous meses desde ese achado, e a xulgar polo temperamento do seu narval non parece gustar de quedar queto nas mesmas paraxes. Parece estar dotado dunha prodixiosa facilidade de desprazamento. E vostede sabe mellor que eu, señor profesor, que a natureza non fai nada sen sentido; por iso, non daría a un animal lento por constitución a facultade de moverse rapidamente se non tivese a necesidade de utilizar esa facultade. Logo, se a besta existe, debe estar xa lonxe.
Non sabía eu que responder a tal argumentación. Era evidente que iamos a cegas. Pero como poderiamos proceder doutro xeito? Certo que as nosas probabilidades eran moi limitadas. A pesar de todo, ninguén a bordo dubidaba aínda do éxito, e non había un mariñeiro disposto a apostar contra a próxima aparición do narval.
O 20 de xullo atravesamos o trópico de Capricornio a 1050 de lonxitude, e o 27 do mesmo mes, o ecuador, polo meridiano 110. A fragata tomou entón unha máis decidida dirección cara ao Oeste, cara aos mares centrais do Pacífico. O comandante Farragut pensaba, con fundamento, que era mellor frecuentar as augas profundas e afastarse dos continentes e das illas, cuxas proximidades parecía evitar sempre o animal, «sen dúbida porque non había demasiada auga para el», dicía o contramestre. A fragata pasou, pois, ao longo das illas Pomotú, Marquesas e Sandwich, cortou o trópico de Cancro a 1320 de lonxitude e dirixiuse cara aos mares de China.
Por fin achabámonos no escenario da última aparición do monstro. A partir de entón pode dicirse que xa non se vivía a bordo. Os corazóns latexaban furiosamente, incubando futuros aneurismas incurables. A tripulación enteira sufría unha sobreexcitación nerviosa da que eu non podería dar unha pálida idea. Non se comía nin se durmía. Vinte veces ao día, un erro de apreciación, unha ilusión óptica dalgún mariñeiro empolicado a unha cofa, causaban un súbito alboroto, e estas emocións, vinte veces repetidas, mantíñannos nun estado de eretismo demasiado violento para non provocar unha próxima recesión. E, en efecto, a reacción non tardou en producirse. Durante tres meses, tres meses dos que cada día duraba un século, o Abraham Lincoln asucou todos os mares setentrionais do Pacífico, correndo tras das baleas sinaladas, procedendo a bruscos cambios de rumbo, virando de súpeto dun a outro bordo, parando repentinamente as súas máquinas, forzando ou reducindo o vapor alternativamente, con risco de desnivelar a súa maquinaria, e sen deixar un punto inexplorado desde as costas do Xapón ás de América. E nada! Máis nada que a inmensidade das ondas desertas!

25 de febreiro de 2011

Día de Rosalía

Ontes día 24, celebrábase o Día de Rosalía de Castro.
Rosalía de Castro naceu en Santiago de Compostela o 24 de febreiro de 1837 e finou en Padrón o 15 de xullo de 1885, é unha das máis coñecidas escritoras galegas así como tamén unha das responsables do Rexurdimento do galego no século XIX.

Sabes por qué se celebra precisamente o 17 de maio o Día das Letras Galegas?

O cadro que adorna esta nova sabes en que lugar se atopa?

24 de febreiro de 2011

Aforismos de Leonardo

3.- Empezado en Florencia, na casa de Braccio Martelli, o 22 de marzo de 1508, todo isto forma unha recompilación sen orde de moitas follas soltas, á espera de clasificalas segundo a materia de que tratan. Creo que, antes de chegar ao fin, repetirei moitas veces as mesmas cousas. Se iso ocorre, non me critiques, lector. As cousas son en gran número e a memoria non pode reténerlas todas. Eu non quixese escribir o que xa dixen; mais para non incorrer nese erro, sería mester que cada vez que  agrego algo, relese todo o pasado, o que me ocuparía moito tempo, pois escribo a longos intervalos e fragmento por fragmento.

23 de febreiro de 2011

Resumo do libro "As 48 leis do poder"

Lei 6: CHAMAR A ATENCIÓN CUSTE O QUE CUSTE
Todo se xulga pola aparencia; o que non se ve non ten valor. Por tanto, non é bo perderse entre o xentío nin quedar no esquecemento. Hai que destacar. Chamar a atención custe o que custe. Hai que converterse nun imán que atrae a atención porque parece máis grande, máis colorido, máis misterioso que as masas tímidas e brandas.

22 de febreiro de 2011

Por mil millones de Dólares

Como continúa esta frase do Libro "Por mil millones de Dólares"?

El sueño es un maldito traidor que acosa a quien le esquiva y ....

21 de febreiro de 2011

Día Internacional da Lingua Materna

O Día Internacional da Lingua Materna, foi proclamado pola Conferencia Xeral da UNESCO en novembro de 1999. Anualmente, desde febreiro de 2000, esta data é observada co obxectivo de promover o multilingüismo e a diversidade cultural.

As linguas son o instrumento de maior alcance para a preservación e o desenvolvemento do noso patrimonio cultural tanxible e intangible. Toda iniciativa para promover a difusión das linguas maternas servirá non só para incentivar a diversidade lingüística e a educación multilingüe, senón tamén para crear maior conciencia sobre as tradicións lingüísticas e culturais do mundo e inspirar á solidariedade baseada no entendemento, a tolerancia e o diálogo.

A maioría, dende que nace ata que morre, fala a mesma lingua: a que aprendeu de pequeno, a que falan os nosos pais e os nosos avós.

Con todo, moitas persoas en todo o mundo falan idiomas que están en perigo de desaparición; co cal terán que aprender unha nova lingua para poder desenvolver as súas actividades cotiás - estudar, traballar, etc.- e só poderán falar o seu idioma materno cos seus pais e avós.

20 de febreiro de 2011

Edicións do Cerne publicará unha serie de libros de cociña históricos

Vinte volumes de títulos históricos de gastronomía relacionados con Galicia en edición facsimilar. Esta é a proposta que acaba de anunciar Edición do Cerne, o proxecto que lidera Xesús Couceiro, responsable da libraría que leva o seu apelido. Couceiro sinalou que é posible que a serie se estenda ata trinta títulos e que La cocina práctica por Picadillo de Manuel Puga Parga será a obra que inaugurará o proxecto. Guillermo Escrigas e Fausto Galdo serán os responsables da coordinación desta iniciativa, que continuará cun volume que compilará os textos gastronómicos de Ángel Muro.

19 de febreiro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XVI).

5. Á aventura!
Ningún incidente marcou durante algún tempo a viaxe do Abraham Lincoln, aínda que se presentou unha circunstancia que patentizou a marabillosa habilidade de Ned Land e mostrou a confianza que podía depositarse nel.
Ao longo das Malvinas, o 30 de xuño, a fragata entrou en comunicación cuns baleeiros norteamericanos, que nos informaron non ver ao narval. Pero un deles, o capitán do Monroe, coñecedor de que Ned Land achábase a bordo do Abraham Lincoln, requiriu a súa axuda para cazar unha balea que tiñan á vista. Desexoso o comandante Farragut de ver en acción a Ned Land, autorizoulle a subir a bordo do Monroe. E o azar foi tan propicio ao noso canadense que no canto dunha balea arponeou a dúas cun dobre golpe, asestándollo a unha directamente no corazón. Apoderouse da outra despois dunha persecución dalgúns minutos. Decididamente, se o monstro chegaba a haberllas co arpón de Ned Land, non apostaría eu un céntimo polo monstro.
A fragata correu ao longo da costa sueste de América cunha prodixiosa rapidez. O 3 de xullo achabámonos á entrada do estreito de Magallanes, á altura do cabo das Virxes. Pero o comandante Farragut non quixo penetrarse nese paso sinuoso e manobrou para dobrar o cabo de Fornos, decisión que mereceu a unánime aprobación do tripulación, ante a improbabilidade de atopar ao narval nese angosto estreito. Foron moitos os mariñeiros que opinaban que o montruo non podía pasar por el, que «era demasiado grande para iso».
O 6 de xullo, cara ao tres da tarde, o Abraham Lincoln dobraba a quince millas ao sur ese illote solitario, esa roca perdida na extremidade do continente americano, ao que os mariños holandeses impuxeron o nome da súa cidade natal, o cabo de Fornos. Endereitouse o rumbo ao Noroeste e, ao día seguinte, a hélice da fragata batía, ao fin, as augas do Pacífico.
-Abre o ollo! Abre o ollo! -repetían os mariñeiros do Abraham Lincoln.
E abríanos desmesuradamente. Os ollos e os catalexos, un pouco cegados, certo é, pola perspectiva do dous mil dólares, non tiveron un instante de repouso. Día e noite observábase a superficie do océano. Os nictálopes, cuxa facultade de ver na escuridade aumentaba as súas posibilidades nun cincuenta por cento, xogaban con vantaxe na conquista do premio.
Non era eu o menos atento a bordo, sen que me incitase a iso o atractivo do diñeiro. Concedía tan só algúns minutos ás comidas e algunhas horas ao soño para, indiferente ao sol ou á choiva, pasar todo o meu tempo sobre a ponte. Unhas veces inclinado sobre a bataiola do castelo e outras apoiado no coroamento de popa, eu devoraba con ávida mirada o espumoso ronsel que branquexaba o mar até o límite da mirada. Cantas veces compartín a emoción do estado maior e da tripulación cando unha caprichosa balea elevaba o seu escuro lombo sobre as ondas! Cando iso sucedía, poboábase a ponte da fragata nun instante. As escotillas vomitaban un torrente de mariñeiros e oficiais, que, sobrecollidos de emoción, observaban os movementos do cetáceo. Eu miraba, miraba até esgotar a miña retina e quedarme cego, o que lle facía dicir a Conseil, sempre flemático, en ton sereno:
-Se o señor forzase menos os ollos, vería mellor.
Vaia emocións aquelas! O Abraham Lincoln modificaba o seu rumbo en persecución do animal sinalado, que resultaba ser unha simple balea ou un vulgar cachalote que pronto desaparecían entre un concerto de imprecacións.
O tempo continuaba sendo favorable e a viaxe ía transcorrendo nas mellores condicións. Achabámonos entón na mala estación austral, por corresponder o mes de xullo daquela zona ao mes de xaneiro en Europa, pero a mar mantíñase tranquila e deixábase observar facilmente nun vasto perímetro.

18 de febreiro de 2011

Precisamos de novas ideas

Xa estamos en febreiro e sería bo que a xente de Palaestra e os simpatizantes nos fixeran chegar ideas para actividades.
No caso deste blog de lectura e cultura temos algunhas ideas, relacionadas coa celebración de concursos de relatos e outras.
Pero se tes calquera idea ou motivación, ponte en contacto con nos, a través do correo da páxina de Palaestra.

17 de febreiro de 2011

Aforismos de Leonardo

2.- Empregarei na adquisición desa mercadería desprezada, rexeitada e proveniente de moitos mostradores, o meu escaso peculio, e así percorrerei non as grandes cidades, senón os pobres caseríos, distribuíndo as cousas de que dispoño e recibindo por elas o prezo que merecen.

16 de febreiro de 2011

Resumo do libro "As 48 leis do poder"

Lei 5: DEFENDER A REPUTACIÓN COA VIDA (MOITAS COUSAS DEPENDEN DELA)

A reputación é a pedra angular do poder. Só a través da reputación pódese intimidar e gañar; unha vez que se perde, con todo, un vólvese vulnerable e branco de ataques por todos os lados. A reputación debe ser algo inexpugnable. Sempre hai que estar alerta ante a posibilidade dun ataque, para defenderse antes de que ocorra. Mentres, hai que saber destruír ao inimigo minando a súa propia reputación. Logo hai que tomar distancia e deixar que a opinión pública lévelles á forca.
 

15 de febreiro de 2011

O blog de leer.es

Hoxe traemos ao noso espazo o blog de leer.es, no que podedes atopar moitas cousas relacionadas con este mundo da escrita e a lectura.

Entre os artículos recentes, un comentario sobre o informe Pisa e a lectura.

Mais

14 de febreiro de 2011

Cita

Pisarás o limiar do benestar cando empeces a sentirche satisfeito con apenas nada.

Proverbio

13 de febreiro de 2011

O arquivo de Carlos Casares poderase consultar na rede no primeiro trimestre de 2011

As Fundacións Carlos Casares e Cidade da Cultura continuarán en 2011 cos procesos de catalogación e dixitalización do arquivo do escritor Carlos Casares. Pero non será preciso agardar ata o remate do proceso para acceder a parte do arquivo do escritor en Internet. "No primeiro trimestre de 2011", asegura Gustavo Adolfo Garrido, director da Fundación Carlos Casares, "confiamos en que os usuarios poidan consultar parte dos documentos dixitais a través da Biblioteca de Galicia". Serán manuscritos e mecanoscritos que documentan os procesos creativos do escritor.

Garrido destaca, por exemplo, as "máis de nove versións consecutivas da última novela de Casares, O sol do verán, que permiten ver como o escritor cambiou escenarios, nomes, pero tamén engadiu un capítulo enteiro", ou curiosidades como "unha folla cunha tradución da primeira páxina de A illa do tesouro, dos anos 60. Aínda non sabemos se só era un rascuño ou se hai unha tradución máis avanzada nalgures".

En 2011 a Fundación continuará catalogando mecanoscritos e manuscritos "feitos por Carlos en papeis de diversos hoteis", así como a correspondencia. "Eu calculo que a mediados ou finais de ano estará catalogado o 90% do arquivo do escritor", adianta Garrido.

12 de febreiro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XV).

-Convenceume dunha cousa, señor naturalista, e é de que se tales animais existen no fondo dos mares deben necesariamente ser tan fortes como di vostede.
-Pero se non existen, teimado arponeiro, como se explica vostede o accidente que lle ocorreu ao Scotia?
-Pois ... porque... -dixo Ned, titubeando.
-Continúe!
-Pois, porque... iso non é verdade! -respondeu o canadense, repetindo, sen sabelo, unha soada resposta de Arago.
Pero esta resposta probaba a teima do arponeiro e só iso. Aquel día non lle acosei máis. O accidente do Scotia non era negable. O buraco existía, e houbera que colmalo. Non creo eu que a existencia dun buraco poida achar demostración máis categórica. Agora ben, ese buraco non se fixo só, e posto que non fora producido por rocas submarinas ou artefactos submarinos, necesariamente tiña que facelo o instrumento perforante dun animal.
E na miña opinión, e por todas as razóns precedentemente expostas, ese animal pertencía á rama dos vertebrados, á clase dos mamíferos, ao grupo dos pisciformes, e, finalmente, á orde dos cetáceos. En canto á familia en que se inscribise, balea, cachalote ou golfiño, en canto ao xénero do que formase parte, en canto á especie a que houbese que adscribirlle, era unha cuestión a elucidar posteriormente. Para resolvela había que disecar a ese monstro descoñecido; para disecarlo, necesario era apoderarse del; para apoderarse del, había que arponearlo (o que competía a Ned Land); para arponearlo, había que velo (o que correspondía á tripulación), e para velo había que atopalo (o que incumbía ao azar).

11 de febreiro de 2011

Festa da árbore

Mañán día 12 cumplese o centenario da Primeira Festa da Árbore na cidade da Coruña.
Unha das celebracións máis sobresalientes en defensa do arboledo en España, impulsada polos enxeñeiros de Montes, foi A Festa da Árbore. Esta celebrouse por primeira vez en 1899 en Barcelona, auspiciada pola Asociación dos Amigos da Festa da Árbore, dirixida polo Enxeñeiro Rafael Puig i Valls. Non entanto tense constancia dunha celebración da Festa da Árbore máis antiga, cara a 1805, na localidade estremeña de Villanueva de la Sierra, a cal hoxe se segue celebrando.
A importancia e a popularidade da Festa da Árbore en España durante o primeiro terzo do século XX maniféstase na creación dunha revista chamada Crónica da Festa da Árbore en España. A importante solemnidade dos actos, con asistencia de autoridades de alto rango, celebración de concursos literarios, etc, desembocou na aprobación do Real Decreto do 5 de Xaneiro de 1915, polo cal se declaraba obrigatoria a celebración anual da festividade en cada termo municipal.
Un dos maiores impulsores destes actos foi Ricardo Cordorniu, quen, xunto a Rafael Puig i Valls fundou a Asociación Amigos da Árbore. Esta entidade e as súas publicacións serviron para difundir as ideas naturalistas e de amor á árbore.

10 de febreiro de 2011

Leonardo da Vinci

Empezamos hoxe cun novo tema.., os aforismos de Leonardo da Vinci.

Leonardo da Vinci, nado en Vinci o 15 de abril de 1452 e finado o 2 de maio de 1519, foi un pintor, arquitecto, enxeñeiro, científico e escultor do Renacemento italiano. Está considerado por moitos como o arquetipo do Home do Renacemento. É o autor dun sonado cuadro, intitulado Mona Lisa ou A Gioconda.

A pegada de Leonardo na historia da arte europea é bastante profunda. Algunhas técnicas desenvolvidas por el, destacadamente o esfummato e o clarescuro, tornáronse unha regra para a pintura dos séculos vindeiros.

No ano 2008, foi elixido nunha enquisa elaborada co motivo da celebración do Día de Europa en 50 países europeos o personaxe máis influente da sociedade europea actual.

Máis info

Nos nesta páxina imos ir recollendo a súa colección de aforismos, que son pensamentos soltos que iba anotando.

1.- Considerando que non podía atopar unha materia de gran utilidade ou agrado, posto que os homes nados antes que eu tomaran para si todos os temas útiles e necesarios, farei como o que, por mor da súa pobreza, chega o último á feira e, non podendo fornecerse doutro xeito, compra cousas xa vistas polos outros e refugadas por eles por mor do seu escaso valor.

9 de febreiro de 2011

Resumo do libro "As 48 leis do poder"

Lei 4: DICIR MENOS DO NECESARIO
Se se tenta impresionar á xente con palabras, canto máis se di, máis ordinario parécese e menos se controla a situación. Mesmo se se está dicindo algo banal, parecerá orixinal se se expresa dunha forma vaga, aberta e con aspecto de esfinge. A xente poderosa impresiona e intimida dicindo pouco. Canto máis se di, máis posibilidades hai de soltar unha bobada.

7 de febreiro de 2011

6 de febreiro de 2011

CANDIDO PAZó RECORRE AO RECORDO COLECTIVO PARA INTERPRETAR AS MEMORIAS DUN NENO LABREGO

Non é unha adaptación ao pé da letra, senón máis ben "un monólogo escénico-narrativo baseado nas memorias dun neno labrego desde a miña propia memoria e desde a memoria colectiva" explica Cándido Pazó. Por íso, o seu último espectáculo chámase "Memoria das Memorias dun Neno Labrego", co que se suma ás múltiples actividades celebración do cincuenta aniversario da primeira publicación da obra. Fiel ao seu estilo, Pazó incorpora sentimentos anécdotas e recordos de varias xeracións arredor da famosa novela, que adereza con música e, por primeira vez, proxeccións audiovisuais. O resultado poderá verse a partir de mañá no Salón Teatro de Santiago (venres e sábado ás 20:30 horas, domingo ás 18:00 horas).

Mais info

5 de febreiro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XIV).

-Tantos? De verdade?
-E, como, en realidade, a presión atmosférica é un pouco superior ao peso dun quilogramo por centímetro cadrado, o seu dezasete mil centímetros cadrados están a soportar agora unha presión de dezasete mil cincocentos sesenta e oito quilogramos.
-Sen que eu déame conta?
-Sen que se dea conta. Se tal presión non lle esmaga a vostede é porque o aire penetra no interior do seu corpo cunha presión igual. De aí un equilibrio perfecto entre as presións interior e exterior, que se neutralizan, o que lle permite soportala sen esforzo. Pero na auga é outra cousa.
-Si, compréndoo -respondeu Ned, que se mostraba máis atento-. Porque a auga rodéame e non me penetra.
-Exactamente, Ned. Así, pois, a trinta e dous pés por baixo da superficie do mar sufriría vostede unha presión de dezasete mil cincocentos sesenta e oito quilogramos; a trescentos vinte pés, dez veces esa presión, ou sexa, cento setenta e cinco mil seiscentos oitenta quilogramos; a tres mil douscentos pés, cen veces esa presión, é dicir, un millón setecentos cincuenta e seis mil oitocentos quilogramos; e a trinta e dous mil pés, mil veces esa presión, ou sexa dezasete millóns cincocentos sesenta e oito mil quilogramos. Nunha palabra, que quedaría vostede pasado o ferro coma se sacásenlle dunha apisoadora.
-Diantre! -exclamou Ned.
-Pois ben, o meu bo Ned, se hai vertebrados de varios centenares de metros de lonxitude e dun volume proporcional que se manteñen a semellantes profundidades, cunha superficie de millóns de centímetros cadrados, calcule a presión que resisten en miles de millóns de quilogramos. Calcule vostede cal debe ser a resistencia da súa armazón ósea e a potencia do seu organismo para resistir a tales presións.
-Deben estar fabricados -respondeu Ned Land- con ferros de ferro de oito polgadas, como as fragatas acoirazadas.
-Como vostede di, Ned. Pense agora nos desastres que pode producir unha masa semellante lanzada coa velocidade dun expreso contra o casco dun buque.
-Si..., en efecto... tal vez -respondeu o canadense, turbado por esas cifras, pero sen querer renderse.
-Pois ben, convencinlle?

4 de febreiro de 2011

Lectura como hábito saudable

Manuel Bragado: «Queremos que a lectura sexa considerada un hábito saudable»
Fomentar o espírito crítico é un dos piares que sosteñen o mandato do
presidente dos editores galegos. Manuel Bragado (Vigo, 1959) leva vinte anos no sector editorial, aínda que é profesor de educación infantil. Xa estivo na directiva, como secretario, hai anos, xunto a Fernán Vello, pero agora dúas palabras marcarán o mandato a lectura e crise.
No sector hai un tránsito entre o modelo da comunicación impresa e o modelo dixital. De tránsito entre o modelo de editor e de catálogo, que foi o máis característico da edición en Galicia durante os últimos trinta anos, e unha edición onde o que se privilexia é a edición narrativa, onde parece que está o maior interese por parte do público. Isto provoca unha crise da comercialización e distribución do libro por medio da librería, que é ademais unha institución cultural que está nun momento complicado. E noso sector tampouco é alleo a crise económica.
Pero os momentos de cambio son tamén de oportunidade, a de dar o salto definitivo ao paradigma dixital. É o momento de gañar un novo público para a literatura escrita en galego, que ten un potencial importante.

3 de febreiro de 2011

Negra Sombra

Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.

En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.

De quen é este texto?

2 de febreiro de 2011

Resumo do libro "As 48 leis do poder"

Lei 3: OCULTAR AS INTENCIÓNS
Non debemos revelar nunca o obxectivo detrás das nosas accións para manter á xente desconcertada e desinformada. Se non teñen nin idea de cales son as nosas intencións, non poden preparar unha defensa. Hai que levarlles o bastante lonxe polo camiño equivocado, envolvelos en fume, e para cando se dean conta do que nos propomos será demasiado tarde.

1 de febreiro de 2011