28 de febreiro de 2017

Fragmento de Erros e Tánatos, de Gonzalo Navaza

Fragmento de Erros e Tánatos, de Gonzalo Navaza, nado en Lalín o 28 de febreiro de 1957.

VINTE PESOS DE PRATA
As cataratas non deixan ve-lo bosque 
Fermín Cameselle

Na Casa Laureano da Ponte Vilariño daban comidas para feirantes e pescadores. Moitos anos atrás, antes da guerra, cando aínda se chamaba A Pousada da Ponte, que é como seguiamos dicindo na veciñanza, ofrecíanse tamén cuartos para hóspedes e case tódalas semanas facían alí parada e fonda cinco ou seis transeúntes. Pero o mundo dera moitas voltas desde aquela. Esmoreceran as feiras e maila fartura de troitas no Arnego e o principal dos ingresos da pousada xa non viña de camas e comidas senón das consumicións miúdas da taberna. Así e todo, de abril a setembro non faltaban forasteiros que paraban a degusta-la carne richada e as troitas grelladas con torresmos, especialidades da casa.
...

27 de febreiro de 2017

Humor

Voume a facer unha tatuaxe de corpo enteiro... pintareime a min mesmo, pero mais alto.

26 de febreiro de 2017

PERO DA PONTE

PERO DA PONTE

Dade-m'alvíssara, Pedr'Agudo,
e oimais sodes guarido:
vossa molher ha bon drudo,
barocinho mui velido.

Dade-m'alvíssara, Pedr'Agudo,
vossa molher ha bon drudo.

Dade-m'alvíssara, Pedr'Agudo,
e cresca-vos ende gabo:
vossa molher ha bon drudo,
que fode ja en seu cabo.

Dade-m'alvíssara, Pedr'Agudo,
vossa molher ha bon drudo.

Dade-m'alvíssara, Pedr'Agudo,
esto seja mui festinho:
vossa molher ha bon drudo,
e ja non sodes maninho.

Dade-m'alvíssara, Pedr'Agudo,
vossa molher ha bon drudo.

Dade-m'alvíssara, Pedr'Agudo,
e gran dereito faredes:
vossa mulher ha bon drudo
que herda én quant'havedes.

Dade-m'alvíssara, Pedr'Agudo,
vossa mulher ha bon drudo.


25 de febreiro de 2017

Inicio de ICARO DAS TEBRAS

ICARO DAS TEBRAS
BOB SHAW

O cadáver do polizonte deslizábase oblicuamente a unha altura duns tres mil metros, en dirección á zona de control de Birmingham. Era unha noite de inverno e a temperatura que imperaba a esa altura, por baixo do cero graos, agarrotara os seus membros e recuberto enteiramente o seu corpo dunha
escura escarcha. O sangue, que fluíra por entre a rachada blindaxe, conxelarase sobre a especie de cangrexo que rodeaba o peito do home cos émulos de pinzas. O corpo, en correcta posición de voo,
se mecía indefenso a mercé de incontroladas correntes, experimentando un estraño deslizamiento a través do espazo. Situada sobre a cintura, podía verse unha insistente luz do tamaño dun guisante que parpadeaba en progresivo descenso, baixo unha espesa capa de xeo.

Robert Hasson, sarxento da Policía do Aire, atopábase máis canso e irritable que se realizase unha xornada de oito horas de voo. Permanecera no cuartel xeral até a hora do xantar, ditando e recibindo informes, ocupado en formalidades co propósito de obter un balance dos seus gastos e pagos no curso dos dous últimos meses. E entón, xusto cando se dispuña a marcharse a casa, bastante desgustado, foi requirido na oficina do capitán Nunn para botar unha nova ollada sobre o asunto dos Anxos Wellwyn. O catro Anxos detidos -Joe Sullivan, Flick Bugatti, Denny Johnston e Toddy Thomas- atopábanse
sentados ao carón do despacho, podendo verse aínda sobre os seus corpos as engrenaxes de voo.
...

24 de febreiro de 2017

23 de febreiro de 2017

Aforismos de Leonardo

269.- O movemento do paxaro artificial debese verificar sempre arriba das nubes para evitar que as ás se humedezan, para poder divisar máis terra e para previr o perigo das correntes de aire giratorias que reinan dentro das gargantas das montañas, onde hai sempre choques e bulebules de vento. Ademais, se o paxaro dese en virar unha e outra vez sobre si mesmo, terías en tales condicións sobrado tempo, seguindo as regras xa dadas, para endereitalo antes de tocar terra. 

22 de febreiro de 2017

CONSELLOS DE STEPHEN KING PARA ESCRIBIR O PRIMEIRO LIBRO

Non vos obsesionedes coa gramática perfecta.
O obxectivo da ficción non é a perfección gramatical, senón contar unha historia.

21 de febreiro de 2017

Morte e vida de ultratumba

Morte e vida de ultratumba

A morte no Exipto antigo estaba considerada como unha pasaxe cara a unha segunda vida e isto dáballe un sentido positivo. Tras ela, o espírito entraba no mundo cósmico, un máis alá eterno e inmutable. O ser humano estaba composto por un soporte material, o corpo, ao que están ligados elementos inmateriais: o ba, que corresponde á alma ou á personalidade, e o ka, ou dobre da persoa, idéntico ao seu corpo pero sen forma material. Para representar a un deus ou a un faraón co seu ka, reproducíanse dúas figuras idénticas colleitas da man.

O espírito tomaba a forma do corpo defunto e convivía con el até volver integrarse no universo unha vez o corpo desaparecera. Cunha imaxe ou dobre do defunto e a través da celebración dun ritual, o ka pasaba á imaxe.

A morte significaba a separación destes elementos e, se o ser humano quería comezar a súa segunda vida, era imprescindible que o corpo se reunise cos elementos espirituais que lle animaron, o ba e o ka. Había, por tanto, que preservalo á hora da súa morte; de aí a importancia dos ritos funerarios e dos lugares de enterramento como moradas imperecedoiras. Os rituais de momificación e inhumación eran máis importantes, mesmo, que a propia existencia, dado que o outro mundo imaxinábase como un lugar de renovación da vida terreal, adquirindo así unha importancia primordial.

Para garantir a continuidade na outra vida debíanse construír tumbas seguras nas que habitaría o espírito dos defuntos, a quen había que asegurar o mesmo benestar que gozaran na vida terreal. Para iso depositábase un rico axuar e realizábanse ofrendas de alimentos, das que se ocupaban os vivos. Os alimentos eran indispensables, pois se faltaban a alma tiña que vagar na súa procura.

O reino dos mortos situábase no oeste do val do Nilo, no Sol poñente, onde se atopan as máis importantes tumbas funerarias. Osiris era o deus tutelar da vida dos mortos, a quen acollía a cambio de certos traballos. Os espíritos vagaban percorrendo o cosmos do mesmo xeito que Ra, o deus solar, quen coa súa barca asucaba o firmamento durante o día, atravesando pola noite as doce rexións do mundo subterráneo de Osiris.

20 de febreiro de 2017

Cita

Bo é carecer de vicios, pero é moi malo non ter tentacións. 
Walter Bagebot

19 de febreiro de 2017

PERO DA PONTE

PERO DA PONTE

Quen a sesta quiser dormir,
conselhá-lo-hei a razón:
tanto que jante, pense d'ir
á cozinha do infançón:
e tal cozinha lh'achará,
que tan fría casa non ha
na hoste, de quantas i son.

Aínda vos én máis direi
eu, que un día i dormí:
tan bõa sesta non levei,
des aquel dia'n que nací,
como dormir en tal logar,
u nunca Deus quis mosca dar
ena máis fría ren que vi.


E vedes que ben se guisou
de fría cozinha teer
o infançón, ca non mandou
des hogan'i fogo acender;
e, se vinho gaar d'alguén,
alí lho esfriarán ben,
se o frío quiser bever.

18 de febreiro de 2017

Bob Shaw

Bob Shaw, oriúndo de Belfast, Irlanda do Norte, trasladado a Inglaterra fuxindo da guerra civil estalada no seu país, é quizá máis consciente que os mesmos norteamericanos do que supón a xigantesca onda de violencia que azouta o mundo contemporáneo. En Dark Icarus ofréceunos un enxeñoso relato futurista no que a xente posúe a facultade cotiá de voar polo aire mediante unidades individuais de antigravedade, e as pescudas que unha policía de tráfico aéreo realiza ao redor dun asasino que atopou novos camiños para o crime...

16 de febreiro de 2017

Aforismos de Leonardo

268.- Se imitases, en cambio, as ás dos paxaros de pluma, estas teñen ósos máis potentes e máis forte nervatura, porque son descontinuas, é dicir, que as súas plumas non están unidas entre si e o aire pode pasar entre elas; pero o morcego ten a vantaxe dun tecido que fai das súas ás un todo solidario impenetrable ao vento. 

14 de febreiro de 2017

Os deuses exipcios

Os deuses exipcios

Os deuses xorden dun espírito ordenador que lles dá a vida e esta idea aplícase a todas as manifestacións da natureza. Este deus a quen se atribúe a fonte de toda vida é Ra, o Sol, quen controla o ciclo do río Nilo.

Osiris é o deus que asume o ciclo vital de nacemento, morte e resurrección. Sendo nun principio o deus da vexetación, foi asasinado polo seu irmán Seth, personificación do deserto, quen, envexoso da súa prosperidade, esnaquizouno. Pero Isis, esposa e irmá de Osiris, tras unha longa procura e a realización de prácticas máxicas, reconstruíu o corpo e devolveulle a vida. Unha vez resucitado, Osiris fecundou a Isis, sen intervención carnal, dándolle un fillo: Horus, o deus con cabeza de falcón. Este loitou contra o seu tío Seth, vencéndolle e restituíndo o poder sobre todo Exipto. Coa adopción deste mito, os reis consideráronse irmáns de Horus, descendentes directos do deus e con poder vitalicio sobre Exipto.

Osiris converteuse no deus dos mortos, xa que representaba o Sol poñente e o seu reino situábase no oeste do Nilo. Durante a noite morría para volver nacer. Horus era o Sol nacente. O culto a Osiris difundiuse desde os inicios do período histórico e máis tarde alcanzou unha gran aceptación popular. Osiris foi o deus máis próximo e accesible aos homes sen rango divino. Estes podían gozar dun máis aló similar ao do rei a través da figura de Osiris. A súa lenda evocouse con múltiples variantes por todo Exipto. Os sucesivos cultos -en función dos cambios políticos- fóronse superpoñendo. A supremacía dun deus sobre os outros dependía das dinastías reinantes, quen daban prioridade ao deus da súa cidade.

12 de febreiro de 2017

PERO DA PONTE

PERO DA PONTE [B 1632 / V 1166]

Noutro día, en Carrión,
querían un salmón vender,
e chegou i un infançón;
e, tanto que o foi veer,
creceu-lhi del tal coraçón,
que diss'a un seu hom'entón:

«Peixota quer'hoj'eu comer,
ca muit'ha ja que non comí
salmón, que sempre desejei;
mais, pois que o ach'ora aquí,
ja custa non recearei,
que hoj'eu non comia, de pran,
ben da peixota e do pan,
que muit'ha que ben non ceei.

Mais, pois aquí salmón achei,
querrei hoj'eu mui ben c.ar,
ca non sei u mi o acharei,
des que me for deste logar;
e, do salmón que ora vi,
ante que x'o leven d'alí,
vai-m'ua peixota comprar.

Non quer'eu custa recear,
pois salmón fresco acho, Sinher;
mais quero ir ben del assuar
por enviar a mia molher
(que morre por el outrossí)
da bal.a que vej'aquí;
e, depois, quite quen poder!»

11 de febreiro de 2017

Inicio de O fantastico horror do misterioso saco

O Fantastico Horror Do Misterio Do Saco
Dorothy L. Sayers

A Gran Estrada do Norte estendíase, serpenteando como unha cinta de cor gris aceirado, perdéndose ao lonxe. Por ela, co sol e o vento detrás, subían velozmente dous puntos negros. Para o gañán que conducía a carreta de heno non eran senón dúas máis «deses condenados motociclistas» ao pasarlle zumbando en rápida sucesión. Un pouco máis adiante, un home con familia levaba con prudencia a súa sidecar de dúas prazas, e sorriuse compracido ao ruído do escape da «Norton» de válvulas na cabeza á que perseguía o aullido felino dunha «Scott» ardilla voadora. El tamén, nos seus días de soltería, fora partícipe nunha desas perennes competicións. Suspirou con tristeza ao contemplar ás máquinas de carreiras perdérse de vista camiño do Norte.

Nesa abominable e repentina curva en S pasado a ponte máis aló de Hatfield, o home que levaba a «Norton», sobordando de satisfaccion, volveuse para desafiar coa man ao seu perseguidor. Nese segundo, o enorme volume dun gran camión cargado véuselle encima ao saír da cabeza da ponte. Púidose librar del cunha chiscadela feroz, e a «Scott», tomando a curva tráxicamente, cos estribos de dereita e de esquerda coméndose por quendas o alquitranado, gañou unhas cantas iardas triunfalmente. A «Norton» deu un salto cara a adiante con todo o acelerador a fondo. Un grupo de nenos, cheos de pánico, correron en masa desordeada polo outro lado da estrada. A «Scott» pasou por entre eles describindo curvas como un beodo. A estrada estaba de novo libre, e a carreira podía continuar. Non se soubo aínda por que os motoristas, que están sempre cantado as belezas da vida ao aire libre na estrada, gástanse tanta gasolina os fins de semana camiño de Southend, Bringhton ou Margate, envolvidos nos apestosos vapores dos seus escapes respectivos, cunha man na bucina e un pé no pedal do freo, saíndoselles os ollos das órbitas no seu incesante movemento de alerta á presenza de policías, curvas, revoltas e cruces de estrada suicidas. Montan as súas máquinas con furia desenfreada, odiándose uns a outros. Chegan cos seus nervios feitos faragullas e teñen as grandes rifas para aparcar. Regresan, cegados polos faros dos recentemente chegados, a quen odian aínda máis que aos
outros. E figúranse que todo o tempo a Gran Estrada do Norte serpentea no seu percorrido como unha gran cinta gris plana, e que é unha superficie como unha pista de carreiras, sen sorpresas, sen valos, sen estradas laterais e sen tráfico. É verdade que non conduce a ningún sitio determinado, pero, á fin e ao cabo, unha tasca é igual a outra!
...

10 de febreiro de 2017

CONSELLOS DE STEPHEN KING PARA ESCRIBIR O PRIMEIRO LIBRO

Non utilicedes a voz pasiva.
Os escritores tímidos ocupan a voz pasiva pola mesma razón que os amantes tímidos prefiren parellas pasivas.

9 de febreiro de 2017

Aforismos de Leonardo

267.- Para o teu aparello de voar, o morcego fornecerache o mellor modelo; porque o tecido das súas ás constitúe unha armadura, ou, mellor dito, a ligazón dunha armadura, semellante á vela principal dun buque. 

8 de febreiro de 2017

CONSELLOS DE STEPHEN KING PARA ESCRIBIR O PRIMEIRO LIBRO

Primeiro escribide para vós mesmos, despois para os demais.
Cando escribes, estás a che contar unha historia. Cando reescribes con outro obxectivo, o que comezou sendo para ti termina por apagarse.

7 de febreiro de 2017

A relixión no antigo Exipto

A relixión no antigo Exipto

A relixión exipcia baseábase na observancia duns ritos de culto aos deuses e na fe absoluta sobre a eficacia dos mesmos. A doutrina importaba menos e nin sequera estaba compendiada nunha dogma sacro. O definitivo era a liturxia en torno ao panteón, cuxos deuses eran os propietarios absolutos da terra de Exipto. Tamén tiña un carácter práctico-máxico que satisfacía a necesidade de empregar os poderes superiores ao home en beneficio duns fins temporais concretos.
Ao longo da historia de Exipto, a elaboración do pensamento teolóxico e mitolóxico adquiriu unha gran complexidade, xa que unhas ideas sobrepúñanse a outras, sen que unha nova argumentación invalidase as precedentes.

Os sacerdotes eran quen organizaban a práctica dos ritos, os oficiantes do culto diario e os intermediarios na relación co sacro. Formaban parte da xerarquía estatal como funcionarios. Dentro das súas obrigas non se incluía a asistencia espiritual aos crentes, pero si as actuacións de carácter máxico, pois eran depositarios dos segredos da vida e a morte. Os templos dedicados ás divindades formaban parte da relixión oficial do Estado. O culto era dirixido polo faraón e tiña, en realidade, carácter privado, xa que soamente o monarca tiña acceso á cella na que estaba a estatua divina. Como non podía presidir o culto en todos os templos, un sumo sacerdote representáballe e realizaba o oficio no seu nome.

O pobo non tiña acceso ao templo, unicamente os máis privilexiados podían acceder até o patio mentres duraba a cerimonia. As celebracións e rituais oficiais tiñan un aire espectacular. As estatuas das divindades eran transportadas en barcas desde centros relixiosos locais, onde tiñan o seu santuario principal, para visitar outros templos. Estes traslados constituían grandes acontecementos nos que o pobo era espectador e partícipe do cortexo, aínda que non podía ver as estatuas, que permanecían ocultas durante todo o percorrido. As festas reafirmaban a desigualdade social e o rango dos faraóns. No entanto, o pobo participaba da relixión oficial venerando aos mesmos deuses en capelas familiares, onde podían establecer un contacto máis próximo.

6 de febreiro de 2017

Costa de Moyano

A área de Cultura e Deportes do Concello de Madrid realizou unha aposta para converter a popular e histórica Costa de Moyano nun territorio por e para os lectores. Dinamizar culturalmente os seus empinados 200 metros de longo e as súas 30 casetas de venda de libros é o obxectivo que leva preparándose desde hai un ano. A portavoz do goberno municipal, Rita Maestre, presentou unha programación cultural para este espazo.

mais

5 de febreiro de 2017

Fragmento de Amor de Tango

Un 5 de febreiro de 1939 naceu María Xosé Queizán Vilas, a autora deste texto, en Vigo.

Chega á Colexiata. ¡Menos mal que escampou! Porque se non, íase pór como unha sopa... Mira por onde lle deu... Calquera que a vexa deambulando polas rúas con este tempiño pensará, esa vella chocha, pobriña, co ben que estaría na casa. Pois se soubesen o que está a facer, se adiviñasen os seus pensamentos... Todo por culpa do cine, da película do Ultimo Tango, que lle desencadeou aquel balume na memoria... Non podía encerrarse na casa. Necesitaba espacio para dar renda solta aos seus recordos, para ceibalos aos ventos do furacán, para debullalos polas gastadas laxes, polas pequenas fiestras das casas mariñeiras, para sufocalos no mar.
...

3 de febreiro de 2017

Inicio de ENTRA NUNHA LATA

ENTRA NUNHA LATA
Raphael A. Lafferty


Velaquí as miñas notas achega do fastidioso asunto. Non as escribo a modo de protesta, o cal sería inútil. Holly xa non existe, e os Shelni, se é que aínda queda algún, desaparecerían para sempre dentro dun ou dous días.
Isto é só unha simple constancia.
Holly Harkel e eu, Vincent Vanhoosier, obtivemos fondos e autorización para gravar o folclore dos Shelni por intermedio do vello correlator John Holmberg. Foi un xesto inesperado. Todos os investigadores do folclore consideramos sempre a John como o noso peor inimigo.
- Á fin e ao cabo, incorremos en gastos fabulosos para gravar até o último detalle os gruñidos dos porcos e os ruídos das lombrigas de terra - díxome Holmberg -, e rexistramos os chillidos e cuchicheos de centenares de especies de roedores orbitais. Posuímos verdadeiras bibliotecas dos
gorxeos e cacareos de todos os paxaros e seudoorninos. Pois ben, agreguemos os Shelni á nosa lista. Eu non creo que sexa música o que fan cando aporrean as raíces das árbores ou sopran os seus cántaros de cabaza. Tampouco creo que o seu sonsonete sexa máis unha linguaxe que o chirrido dunha porta. Á mantenta, gravamos os chirridos de máis de trinta mil portas. E fixemos cousas peores. Gravemos aos Shelni, entón, se iso excita os vosos corazóns. Pero terán que darse présa. Os Shelni están a piques de irse.
»E permítaseme dicir con todo sentimento que alguén que teña a cara e o corpo da señorita Holly Harkel merece ver realizados todos os anhelos do seu corazón. Isto é pura, xustiza, nada máis. Os gastos tamén correrán por conta da Compañía de Produtos Alimenticios para o Almorzo do Porco
Cantor. De cando en vez a estas empresas pícalles a puta do remorso, e entón senten obrigadas a botar unhas moedas nalgún fondo de beneficencia, para ver se iso tráelles sorte. Pero en realidade nunca son moitas as moedas, e o bicho que lles pica nunca é demasiado grande. Con todo, se o estiran, poderían facelo alcanzar para cubrir o voso proxecto, Vanhoosier.
Así recibimos a nosa asignación e a nosa viaxe a señorita Holly e eu.
Holly Harkel desprestixiouse máis dunha vez por soster que comprendía a linguaxe das máis diversas criaturas. As súas afirmacións de que era capaz de entender aos Shelni provocaron a máis terrible indignación. Debo dicir que iso foi raro. O capitán Charbonnett non sufriu ningún desprestixio por afirmar que entendía aos simios planetarios, e se houbo algunha vez unha afirmación falsa foi a súa. Tampouco se desprestixiou Meyrowitz por pretender descubrir significados esotéricos nos debuxos dos excrementos dos ratos campestres. Pero parecía que había algo de inverosímil na cara de trasgo de Holly Harkel cando afirmaba que non só era capaz de entender instantánea e completamente aos Shelni senón que eles non eran de ningún xeito viles bestas de carroña e si un xenuíno poboo trasgo, que executaba música de trasgos e cantaba cancións de trasgos.
...

2 de febreiro de 2017

Aforismos de Leonardo

266.- Cando o paxaro fai o seu movemento de reflexión, vento arriba, subirá a moita maior altura da que corresponde ao seu ímpeto natural, logo que o vento favorable, en colaboración co devandito ímpeto, penetra por baixo desempeñando o papel dunha cuña. Pero, chegado o paxaro ao termo do seu movemento ascensional, consumiría o seu ímpeto, quedándolle entón a soa acción favorable do vento, que torcería a traxectoria do seu voo ao dar contra o peito do paxaro, se non baixase este a súa á dereita ou a súa á esquerda, para voar cara á dereita ou cara á esquerda, e descender en semicírculo. 

1 de febreiro de 2017

Texto de Seraogna de Alfonso Pexegueiro

HOXE

Non, compañeiro,
hoxe non se dorme
ó pé do carballo
nin ó carón das freixas-

hoxe dórmese
nas rúas-
ó pé das máquinas


luíndo o voar dos soños
e palpando
bocas de lata-
...