Morat - No Hay Más Que Hablar

Aforismos de Leonardo

466.- Cando atravesan un río, mandan primeiro aos máis novos augas abaixo e, colocándose augas arriba, rompen o curso unido da auga e evitan así que a súa corrente arrastre a aqueles. 

Juan Rulfo

Ás veces imaxíno que hai xa tempo que casaches comigo e que estás de vacacións alá na túa casa e que pronto volverás e entón xa non me separarei de ti. Ás veces penso iso. 

Juan Rulfo 

Descubrindo Lugo: Pazo de Tor

Xadrez no final de xullo

O vindeiro domingo, Día de Galicia, hai marcado o segundo torneo deste mes do circuito dos Dominios Online. Será xa o torneo 23.

Domingo 25 de xullo ás 17,00 horas

DOMINGOS ONLINE Arena #RoFeuWcO • lichess.org

Por outra banda para os interesados en turismo e xadrez e se non coñecedes o Pazo de Tor (Monforte de Lemos) ide reservando o sábado 31 para ir por alí.

Aforismos de Leonardo

465.- Van sempre en tropas, co máis vello á cabeza e o que o segue en idade detrás de todos. Son púdicos, ocúltanse na sombra da noite para axustarse, e non retornan ás súas tropas senón despois de lavarse no río. Non pelexan nunca coas femias, como outros animais. 

Son tan compasivos por natureza, que evitan facer dano aos menos fortes, e se tropezan cunha manda de ovellas, desvíanas coa trompa, por medo a pisalas: e non fan mal, se non son provocados. Se un cae nunha gabia, os outros achegan ramas, terra e pedras para enchela; e elevando o fondo, salvan ao seu compañeiro. Asústalles o gruñir dos puercos, que os fai ir reculando, co que non fan menos dano aos seus compañeiros que aos inimigos. Senten gran pracer vagabundeando na proximidade dos ríos, pero o seu enorme peso impídelles pasalos a nado. Engolen pedras, e os troncos das árbores son o seu alimento favorito. Detestan as ratas. As moscas, atraídas polo seu cheiro, póusanselles encima, pero eles mátanas, apertándoas entre os pliegues da súa pel. 

Garcilaso de la Vega - Sonetos

Cuando me paro a contemplar mi’stado 

y a ver los pasos por dó me han traído, 
hallo, según por do anduve perdido, 
que a mayor mal pudiera haber llegado; 

mas cuando del camino’stó olvidado, 
a tanto mal no sé por dó he venido; 
sé que me acabo, y más he yo sentido 
ver acabar comigo mi cuidado.

Yo acabaré, que me entregué sin arte 
a quien sabrá perderme y acabarme 
si quisiere, y aún sabrá querello;

que pues mi voluntad puede matarme, 
la suya, que no es tanto de mi parte, 
pudiendo, ¿qué hará sino hacello?

PEON EN SEPTIMA

XXIX TORNEO DE SEMIRRAPIDAS DA UDC

O Centro Universitario de Riazor acolleu o XXIX Torneo de Semirrápidas con partidas a 15 minutos. O vencedor foi Rodrigo Pena, alumno de Socioloxía. O segundo clasificado foi Pablo Lastra.

Suso Ramos ocupou a terceira praza, seguido de David Presno e Anxo. 

Aforismos de Leonardo

464.- É clemente e sabe prever os perigos. Se atopa a un home só e extraviado, recondúceo ao camiño que perdeu. Se descobre as pegadas dun home antes de velo, temendo unha emboscada, detense, resopla, a mostra a outros elefantes, e todos en fila ponse en marcha con prudencia. 

Camilo Díaz Baliño

O 14 de xullo de 1899 nace Camilo Díaz Baliño.

Rebuscando atopamos esta foto dunha maqueta para Ultreia de Cotarelo Valledor.

Está realizada en 1935, un ano antes do seu asasinato.

INICIO DE DEUS SEDIENTO

DEUS SEDENTO

Margaret St.Clair

 

Brian cabalgaba briosamente cando, ao crepúsculo, chegou ao santuario. Rebentara dúas monturas desde o día anterior, e a pesar da súa marcha os Hrothy, aullando como unha manda de derviches, estaban moi preto. Alzouse sobre os estribos e mirou angustiadamente cara atrás.

Si, dentro de corenta segundos, aproximadamente, os parentes de Megath estarían a tiro de ballesta. Se o atrapaban, colgaríano polos nocellos e dispararíanlle unhas aguzadas frechas que lle farían agonizar dous ou tres días antes de morrer. Estremeceuse. A entrada da capela estaba ás escuras e non resultaba moi alentadora, pero estaba case seguro de que os Hrothy respectaríana polo seu carácter sacro, e o santuario parecíalle, pola súa inexperiencia en tales cuestións, unha capela semellante ás que punteaban a superficie do segundo planeta. Era unha sorte que a atopara. Saltou do ruano e afundiuse na escuridade.

Os Hrothy atraparon ao animal cincuenta segundos despois. Era fácil adiviñar onde estaba Brian. Contempláronse mutuamente en silencio. O tío de Megath, que fora o máis ansioso na persecución, lanzou unha curta risotada. Os homes foron desmontando sen falar.

Os Hrothy consideraban que Brian, pola súa violación e subseguinte abandono de Megath, acababa de cometer un pecado imperdoable. En realidade, non lles importaba tanto a violación da moza como o abandono cando se cansou dela. A isto opúñanse rotundamente. Ía en contra dos seus costumes. Desexaban que o violador aceptase para sempre á súa vítima. Pero pensaban, polos relatos que leran e polas súas experiencias, que se Brian permanecía no interior da capela doce horas, as súas ansias de vinganza quedarían satisfeitas. Megath quedaría vingada. Silenciosamente, os homes da tribo sentaron en semicírculo diante da capela.

...

CO2

O chan de Galicia é o que absorbe máis CO2 de España. 

O seu potente efecto sumidoiro evita a liberación de case mil millóns de toneladas de dióxido de carbono á atmosfera.

Michael Bolton - How am I supposed to live without you - Lotta på Lisebe...

INICIO DE Á OUTRA BEIRA DO RIO,

Á OUTRA BEIRA DO RIO, 
CIifford D. Simak
 
Aqueles dous raparigos dicían que ela era a súa avoa, pero era imposible E con todo...

Os dous raparigos viñeran camiñando afanosamente polo carreiro. Era a época de facer conserva de mazás, cando florecían as primeiras varas de San Xosé e despregábanse as margaridas silvestres. Cando Mrs. Forbes reparou neles desde a xanela da cociña, parecían uns nenos que viñesen da escola, pois ambos levaban un saco no cal podían estar os seus libros. Como Carlos e Santiago, como Micia e Margarida... pero xa se achaban nun afastado pasado a época en que este catro falan atravesado o carreiro nos seus diarios percorridos á escola. Agora tiñan fillos propios que ían a ela.

Volveu ao fogón a remover as mazás que cocían, para as que esperaban sobre a mesa os tarros de ancha boca, e logo mirou de novo a través da xanela da cociña. Os dous nenos achábanse xa máis preto e viu que o mozo era o maior dos dous... dez anos, seica, e a rapziña non máis de oito. Pensou que poderían ir de paso, aínda que aquilo non parecía probable, pois a senda conducía á súa granxa e a ningunha outra parte.

Os raparigos deixaron o carreiro e penetraron no camiño que conducía á casa, seguindo tenazmente por el. Non había ningunha vacilación neles; sabían onde estaban a ir. Dirixíronse á porta de reixa da cociña e detivéronse ante ela, quedándose mirando á muller. O neno dixo:

- Ti es a nosa avoa. Papá dixo que tiñamos que dicirche deseguido que eras nosa avoa.

- Pero iso non é... - dixo ela, e detívose. Estivera a piques de dicir que iso era imposible, que ela non era a súa avoa. E mirando ás serenas caritas infantís, sentiu contenta por non pronunciar aquelas palabras.

- Eu son Elena - dixo a nena, con voz de frauta.

- Vaia, é estraño - dixo a muller -. Ese é tamén o meu nome.

O raparigo dixo:

- Eu chámome Pablo.

Mrs. Forbes abriu a porta e os pequenos entraron, quedándose calados, examinándoo todo en derredor, coma se nunca visen unha cociña.

XXIX XADREZ LOSTREGO

Levamos xa 29 anos de torneos de partidas lóstrego na Universidade. Neste curso foi a proba que decidiuse que fora aberta a tódolos interesados.

A proba realizouse conxuntamente ao peche con actividades de billar da Asociación Hercle, ambas na Reunión Recreativa de Artesanos.

O vencedor foi Francisco Pedreira, que neste curso leu o seu doutorado na USC, segundo clasificado Rodrigo Pena, alumno de Socioloxía.

Francisco Javier García, Daniel Codesido, Suso Ramos e Fernando Castro foron, nesta orde, os seguintes clasificados.

Aforismos de Leonardo

463.- Enterra os seus cabeiros cando se lle caen de vellez. Dos seus dous dentes, emprega un para escavar as raíces de que se alimenta; o outro, que conserva puntiagudo, sérvelle para combater. Cando é vencido polos cazadores e o cansazo abátelle, rompe os seus dentes, arríncallos, e con eles rescátase.  

Fragmento dunha arta de Seoane a del Riego

Hai 71 anos desta carta:

Buenos Aires, 8 de Xullo de 1950

Querido Del Riego:

Vai a Meira, seu pobo fronteirizo, e a recorrer coa sua dona raudamente Galiza, un amigo noso, un hirmán; verdadeiro hirmán no namoro e na teima: Xosé Abraira. Eiquí debémoslle moitas cousas, moito traballo feito a cotío en pro da terra e débeselle o seu entusiasmo case isolado nunha coletividade de tarados (na transcripcion na RAG aparece barado, pero pensamos que será isto)

De todos cantos foron a visitar Galiza nos últimos anos, e con desvariadas representaciós d-eiquí, é o úneco que meresce o voso agasallo, a vosa estima, porque é tamén dos poucos que non vai, sendo galego americano, a “visitar” Galiza.

...

Extraido de:

http://consellodacultura.gal/fondos_documentais/epistolarios/epistola.php?id=319&epistolario=1651

O bispo asasinado

Entre a Rúa do Vilar e a Rúa Nova existiu unha vez unha rúa chamada Entrerrúas, e digo existiu 
porque foi tapiada por orde do Cabido da catedral para eliminar o lugar maldito onde morreu asasinado o arcebispo Don Suero Gómez de Toledo en 1366. 

A historia deste asasinato nace arredor dun preito por cuestións de terras e dominios entre a poderosa familia pontevedresa dos Deza-Churruchao e os monxes do Mosteiro de Aciveiro. 

Unha polémica concesión do arcebispo de Santiago, Don Diego de Xelmírez, que nomeou para o cargo de xuíz meiriño a Don Suero Froilaz, da casa dos Traba, por cuestións políticas, provocou enfrontamentos entre os adversarios durante case douscentos anos ata chegar ao tráxico suceso en 1366 do axustizamento dun Deza polos seus actos contra propiedades dos monxes. Alonso Pérez de Deza foi condenado e acabou encarcerado en Compostela, falecendo ao pouco tempo. A súa viúva, a Marquesa de Camba, e o seu fillo, Fernando Pérez-Churruchao, xuraron vinganza. 

Neste polémico momento, o país está sumido nunha guerra civil entre Don Pedro I e Enrique II de Trastámara. Dunha banda, está a alta nobreza galega, partidaria do rei Pedro I, e, doutra, o señorío eclesiástico e as casas menores da nobreza, que son partidarios de don Enrique. 

A morte deste nobre de primeira orde é o detonante final. Aproveitando o apoio do rei Pedro I, Fernando Pérez marchou a Santiago de Compostela coa súa nai e, conseguindo burlar a garda, asasinou o deán e alcanzou o arcebispo, que caeu morto entre a Porta Faxeira e a Rúa Nova. 

Existe unha variante desa lenda que asegura que este asasinato foi realmente ocasionado por mor dos celos. Pedro I o Cruel, nunha das súas numerosas viaxes a Galicia, coñeceu unha dama da que se namorou. Comezáronlle a chegar rumores de que o arcebispo de Santiago se gababa de compartir co rei os favores desa dama. Así que o rei Don Pedro aproveitou o odio dos Deza-Churruchao cara ao arcebispo para eliminar a competencia amorosa. Como di a cantiga popular: 

Pretiño da Rúa Nova 
Na Casa da Balconada 
Mataron un arcebispo 
Por celos dunha madama. 

O texto está recollido dun folleto TurGalicia

Cocteau

Jean Maurice Eugène Clément Cocteau naceu o 5 de xullo de 1889 en Maisons-Laffitte, unha pequena cidade preto de París. Fillo de Georges Cocteau e de Eugénie Lecomte. En 1898 Georges Cocteau, rentista fillo de avogados, suicidouse disparándose unha bala na cabeza. Isto, xunto co posterior traslado de Marthe e Paul ao fogar dos seus avós, fixo que Eugénie Lecomte fose unha nai 
sobreprotectora co pequeno Jean. 
En 1900 ingresou no Lycée Condorcet, do que foi expulsado por indisciplina no ano 1904. En 1906 
ingresou no Lycée Fénelon, onde nunca logrou un rendemento regular, por culpa do seu pouco interese. 
En 1908, Édouard de Max, fanático da poesía do mozo Cocteau, presentouno nunha Matinée Poética no Théâtre Muller, onde non dubidou en declaralo como un novo prodixio da poesía. Aínda non cumprira 20 anos.

Jon Bon Jovi sorprende y canta en boda