Michael Jackson - Man In The Mirror - Subtitulado en español (HD 720p)

Aforismos de Leonardo

607.- A axitación.- O torrente arrastrou tanta terra e tantas pedras no seu leito que tivo que cambiar o seu curso. 

Tu Como Yo

Aforismos de Leonardo

606.- Volverei xamais á tenda de onde acabo de saír? Non, a recado. 

Deus non permita que tan espléndida beleza caia en tan vil tentación! Que tolemia sería a de ir rapar as enxabonadas barbas de rústicos aldeáns e ocuparme de mecánicos traballos! Conveñen a este corpo semellantes exercicios? Certamente, non. Prefiro agocharme nalgún lugar secreto e pasar alí unha vida de tranquilo repouso. E en efecto, pasou uns cuantos meses oculta; pero volta ao aire libre, ao saír do seu mango, viuse convertida en algo semellante a unha ferruxenta serra, e incapaz xa de reflectir na súa superficie ao sol resplandecente. 

Con inútil arrepentimento lamentou en balde o dano irreparable, dicindo para si: Oh, canto mellor fose exercitar en mans do barbeiro, o meu tan agudo fío, agora perdido! Onde está a miña lustrosa aparencia? A odiosa e fea ferruxe destruíuna! Tal cousa ocorre aos enxeños que, no canto de exercitarse, entréganse ao lecer. Eles, a semellanza da nosa navalla, perden a súa aguda sutileza, de maneira que a ferruxe da ignorancia deformaos. 

Novo curso

Estes días agardamos poder anunciar a actividade ata final de ano,

O inicio do curso tanto no CC Los Rosales como no Casino será co inicio do curso escolar o 11 de setembro.

Pero xa o día anterior o día 10 faremos a presentación da actyividade no CC Los Rosales.

Se tes algunha suxerencia estás a tempo de propoñer.

Na imaxe as brancas levan rei e peón contra rei... Quen vai gañar?

Amizades perigosas

No universo tranquilo da política conservadora, onde as augas raramente balancean, estaba o gobernador Archibald "Archie" Farnsworth. Era un home de sólidos principios, coma unha rocha mergullada en xelatina. Conseguira manter a súa reputación intacta durante anos, o que, tendo en conta a natureza do mundo no que se movia, era un logro notable. Pero, como saben os observadores da física cuántica aplicada á política, a estabilidade é unha ilusión e o caos pode atacar cando menos se espera.

E o caos chegou nunha soleada mañá de martes, disfrazado de tabloide de gran difusión e pésima reputación. Archie estaba sentado cómodo no seu despacho, cando entrou a súa secretaria, a sempre eficiente e perpetuamente preocupada Sra. Gribble. ao cuarto coa elegancia dun gato persa que acababa de pisar unha cascuda.

-Gobernador, creo que debería ver isto, dixo, levantando un exemplar do xornal coma se fose un artefacto explosivo.

Archie colleu o xornal cun sorriso indulxente, esperando algún artigo insípido sobre a última disputa parlamentaria ou, con sorte, unha reportaxe sobre a vitoria do equipo local de cricket. O que atopou, en cambio, foi unha imaxe que fixo que o seu corazón latexara forte e o seu cerebro conxelase.

A foto ocupa toda a portada. Amosaba a Archie, vestindo unha camisa hawaiana que só puido ser deseñada por alguén que odiaba o oncepto de combinación de cores, disfrutando dunha bebida na cuberta dun iate de luxo. Ao seu carón, rindo cun sorriso que podería ter derretido o xeo dos polos, estaba nada menos que Vito "O Tiburón" Marconi, un famoso narcotraficante que ata nos seus mellores días parecía fóra de lugar nunha postal de vacacións como un dromedario nun balneario.

Archie intentou lembrar o momento en que fora tomada a foto. Cando carallo coñecera a Vito Marconi? E, o máis importante, como diaños acabou compartindo un cóctel con el no que claramente era un ambiente tropical?

-Isto é..." Archie comezou a dicir, pero detívose, consciente de que non había palabras en inglés, nin en ningún outro idioma coñecido polo home, que puidese captar adecuadamente o horror da situación.

A señora Gribble, que tiña un instinto case sobrenatural para saber cando un político estaba a piques de entrar en pánico, sacou do bolso unha botella de sales con cheiro e acenouno debaixo do nariz de Archie. Isto tivo o efecto inmediato de sacalo do seu transo, pero tamén lle deixou unha sensación residual de ter sido golpeado na cara cunha almofada de lavanda.

—Que me suxire que faga? Preguntou Archie cunha voz que intentaba desesperadamente soar tranquila, pero que en realidade estaba a un paso de converterse nun chirrido histérico.

A señora Gribble, afeita a xestionar crises máis pequenas como desastres nucleares e rebelións populares, simplemente suxeriu:

-Podería negalo todo, señor.

Archie asentiu, pero entón deuse conta de que o plan tiña un pequeno fallo. A foto era demasiado nítida, demasiado clara. Incluso podías ver o nome da marca do cóctel no seu vaso, e non era unha desas fotos borrosas e granuladas que facilmente poden ser descartadas como falsas. Negar que fose o home da foto sería tan efectivo como negar que existise a gravidade ao caer dun penedo.

-Quizais podería dicir que fun vítima dun malentendido, que non sabía quen era o home-, aventurou a señora Gribble, aínda que o seu ton suxeriu que ela mesma non acababa de crer.

Archie aferrou a esa idea como un náufrago nunha balsa inchable.

-Exacto! —exclamou, coa súa mente xa fabricando unha elaborada historia de como subiu por erro ao iate, crendo que era unha festa de recadación de fondos para un orfanato, e como quedara atrapado nunha conversación co encantador, aínda que inusualmente corpulento, Vito. 

O plan estaba en marcha. Archie organizou unha rolda de prensa, e alí, coa destreza verbal dun mestre da improvisación, relatou como fora "lamentablemente enganado" por unha "serie de desafortunados malentendidos". Asegurou a todos que a súa única culpa fora ter "un corazón demasiado confiado e un padal demasiado afeccionado aos cócteles exóticos".

O plan tería funcionado perfectamente, se non fose por un pequeno detalle: Vito "O Tiburón" Marconi decidiu, nun xesto de compañeirismo, publicar unha serie de fotos adicionais na súa conta de redes sociais. Nestas fotos, non só se mostraba a Archie brindando con Vito, senón tamén participando con entusiasmo nunha partida de póquer de altos riscos, ensinando aos fillos de Vito a pescar tiburóns (algo que parecía innecesariamente simbólico) e, o máis incriminatorio de todo, levando unha camisola que dicía "Son amigo do tiburón".

A revelación foi devastadora. Pero entón, coma se o universo xogase unha broma final, pasou algo inesperado: a popularidade de Archie disparou. Resulta que os votantes, cansos de políticos insípidos e previsibles, atoparon un sopro de aire fresco en Archie. Un home coa coraxe para ir de vacacións salvaxes, aínda que fose cun narcotraficante, era alguén polo que se podía ver votando.

E así, mentres Archie estaba sentado no seu despacho, aínda intentando entender como pasara de estar ao bordo da ruína a converterse nun heroe popular, recibiu unha última chamada telefónica. Era Vito Marconi, que propoñía unhas vacacións xuntos o próximo verán, esta vez no seu rancho da montaña.

Archie, despois dunha pausa e unha ollada á Sra Gribble, aceptou. Despois de todo, no estraño e confuso mundo da política, onde a realidade adoitaba estar máis distorsionada que un cadro de Escher, quizais, só quizais, ser o "Amigo do Tiburón" non fose tan mala idea despois de todo.

Sing - Travis (Lyrics + Letra en Español) #travis