-Imos marcha atrás? -preguntou Conseil.
-Si -respondín-. O túnel non debe ter saída por ese lado.
-Entón que ... ?
-Entón -dixen- a solución é sinxela. Retrocederemos por onde viñemos e sairemos polo orificio do Sur. Iso é todo.
Ao falar así, trataba eu de parecer máis tranquilo do que realmente estaba.
O Nautilus aceleraba o seu movemento de retroceso, e pronto, marchando a contra hélice, alcanzou unha
gran rapidez.
-Vai supor un atraso -dixo Ned.
-Que importan unhas horas de máis ou de menos, con tal que podamos saír!
-Si -dixo Ned Land-, con tal que podamos saír!
Paseeime durante algúns instantes do salón á biblioteca. Os meus compañeiros, sentados, gardaban silencio. Senteime nun diván e tomei un libro, que comecei a percorrer maquinalmente. Así pasou un cuarto de hora. Conseil achegouse e dixo:
-É interesante o que está a ler o señor?
-Moi interesante -respondín.
-Créoo. É o libro do señor o que está a ler o señor.
-O meu libro?
En efecto, a obra que tiña nas miñas mans era Os Grandes Fondos Mariños. Non me decatara. Pechei o libro, levanteime e volvín pasear. Ned e Conseil levantáronse para retirarse. Retívenlles.
-Quedade aquí, amigos meus. Permanezamos xuntos até o momento en que salgamos deste túnel.
-Como o señor guste -dixo Conseil.
Transcorreron así varias horas, durante as cales observei a miúdo os instrumentos encostados á parede do salón. O manómetro indicaba que o Nautilus mantíñase a unha profundidade constante de trescentos
metros; o compás, que se dirixía sempre cara ao Sur; a corredera, que marchaba a unha velocidade de vinte millas por hora, excesiva nun espazo tan pechado. Pero o capitán Nemo sabía que non había tempo que perder e que os minutos valían séculos nesa situación.
Ás oito e vinte e cinco produciuse un segundo choque. A popa, esta vez. Palidecín. Os meus compañeiros
achegáronse a min. Agarrei a man de Conseil. Interrogámonos coas miradas, máis expresivamente do que fixésemos con palabras.
Naquel momento entrou o capitán no salón e eu dirixinme a el.
-Está pechado o camiño polo Sur? -pregunteille.
-Si, señor. O iceberg, ao envorcarse, pechou toda saída.
-Estamos, pois, completamente bloqueados?
-Si.
31 de maio de 2014
30 de maio de 2014
Inicio de SERVIR AO HOME
SERVIR AO HOME
Damon Knight
Os kanamitas non eran moi atractivos, é certo. Parecían un pouco porcos e un pouco homes, e esta non é unha combinación agradable. Velos por vez primeira era un auténtico shock; este era o seu hándicap. Cando unha cousa co aspecto dunha fera vén das estrelas e ofréceche un regalo, séntesche inclinado a non
aceptalo.
Non se como esperabamos que fosen os visitantes interestelares..., é dicir, os que pensaramos algunha vez niso. Quizá anxos, ou ben algo demasiado estraño para ser realmente espantoso. Posiblemente foi por iso que nos arrepiamos tanto e experimentamos tal repugnancia cando aterraron nas súas grandes naves e vimos como eran en realidade.
Os kanamitas eran baixos e moi peludos..., con pelos grosos e erizados dunha cor grismarrón en todo o seu corpo abominablemente rechoncho. O seu nariz parecía unha trompa e tiñan ollos pequenos, e mans moi grosas de tres dedos cada unha.
Levaban tirantes de coiro verde e pantalóns curtos, pero creo que os pantalóns eran unha concesión ás nosas ideas sobre decencia pública. A roupa estaba cortada á última moda, con petos verticais e medio cinto na parte posterior. Sexa como for, os kanamitas tiñan sentido do humor.
Había tres deles naquela sesión das N.U., e podo asegurarlles que a súa presenza nunha solemne Sesión Plenaria resultaba moi estraña..., tres rechonchas criaturas con aspecto de porcos, vestidas con tirantes verdes e pantalóns curtos, sentadas na mesa de debaixo da tarima, rodeadas polos bancos ateigados de delegados procedentes de todas as nacións. Estaban correctamente ergueitos, e miraban cortésmente a todos os oradores. As súas orellas planas caían por encima dos audífonos. Creo que máis tarde aprenderon todos os idiomas humanos, pero naquela época só sabían francés e inglés.
Parecían completamente ás súas anchas... e isto, xunto co seu sentido do humor, foi algo que me impulsou a experimentar certa simpatía cara a eles. Eu formaba parte da minoría; non cría que fosen atacar o mundo. Explicaran que o único que querían era axudarnos e eu crinlles. Como tradutor das N.U., a miña opinión non importaba, pero pareceume que a súa vinda era o mellor que ocorrera xamais á Terra.
Damon Knight
Os kanamitas non eran moi atractivos, é certo. Parecían un pouco porcos e un pouco homes, e esta non é unha combinación agradable. Velos por vez primeira era un auténtico shock; este era o seu hándicap. Cando unha cousa co aspecto dunha fera vén das estrelas e ofréceche un regalo, séntesche inclinado a non
aceptalo.
Non se como esperabamos que fosen os visitantes interestelares..., é dicir, os que pensaramos algunha vez niso. Quizá anxos, ou ben algo demasiado estraño para ser realmente espantoso. Posiblemente foi por iso que nos arrepiamos tanto e experimentamos tal repugnancia cando aterraron nas súas grandes naves e vimos como eran en realidade.
Os kanamitas eran baixos e moi peludos..., con pelos grosos e erizados dunha cor grismarrón en todo o seu corpo abominablemente rechoncho. O seu nariz parecía unha trompa e tiñan ollos pequenos, e mans moi grosas de tres dedos cada unha.
Levaban tirantes de coiro verde e pantalóns curtos, pero creo que os pantalóns eran unha concesión ás nosas ideas sobre decencia pública. A roupa estaba cortada á última moda, con petos verticais e medio cinto na parte posterior. Sexa como for, os kanamitas tiñan sentido do humor.
Había tres deles naquela sesión das N.U., e podo asegurarlles que a súa presenza nunha solemne Sesión Plenaria resultaba moi estraña..., tres rechonchas criaturas con aspecto de porcos, vestidas con tirantes verdes e pantalóns curtos, sentadas na mesa de debaixo da tarima, rodeadas polos bancos ateigados de delegados procedentes de todas as nacións. Estaban correctamente ergueitos, e miraban cortésmente a todos os oradores. As súas orellas planas caían por encima dos audífonos. Creo que máis tarde aprenderon todos os idiomas humanos, pero naquela época só sabían francés e inglés.
Parecían completamente ás súas anchas... e isto, xunto co seu sentido do humor, foi algo que me impulsou a experimentar certa simpatía cara a eles. Eu formaba parte da minoría; non cría que fosen atacar o mundo. Explicaran que o único que querían era axudarnos e eu crinlles. Como tradutor das N.U., a miña opinión non importaba, pero pareceume que a súa vinda era o mellor que ocorrera xamais á Terra.
29 de maio de 2014
Fragmento de Contos por palabras, de Agustín Fernández Paz.
Texto de Agustín Fernández Paz, nado en Vilalba o 29 de maio de 1947.
Confésoo sen avergoñarme: ler cada día os xornais foi sempre unha necesidade imprescindible para min. Todas as mañás me mergullaba con paixón naquelas páxinas impresas, coa certeza de que onde realmente me mergullaba era no mundo enteiro.
Porque un cidadán do mundo, pensaba eu, ten que estar ó tanto de todo o que pasa nos diferentes lugares do planeta.
...
Confésoo sen avergoñarme: ler cada día os xornais foi sempre unha necesidade imprescindible para min. Todas as mañás me mergullaba con paixón naquelas páxinas impresas, coa certeza de que onde realmente me mergullaba era no mundo enteiro.
Porque un cidadán do mundo, pensaba eu, ten que estar ó tanto de todo o que pasa nos diferentes lugares do planeta.
...
28 de maio de 2014
GIL PÉREZ CONDE [B 1527]
GIL PÉREZ CONDE [B 1527]
Ja eu non hei por quen trobar
e ja non hei én coraçón,
por que non sei ja quen amar;
por én mi mingua razón,
ca mi filhou Deus mia senhor:
aquí filhou o Demo maior
quantas cousas que súas son,
como lh'outra vez ja filhou
a cadeira u siía
o Filh'; e por que mi filhou
bõa senhor que havía?
E diz el que non ha molher:
se a non ha, pera que quer
pois tant'a bõa María?
Deus nunca mi a mí nada deu
e tolhe-me bõa senhor:
por esto, non creo en el eu
nen me tenh'eu por pecador,
ca me fez mia senhor perder.
Catade que mi foi fazer,
confiand'eu no seu amor!
Nunca se Deus mig'averrá,
se mi non der mia senhora;
mais como mi o corregerá?
Destroia-m', ante ca morra.
Hom'é: tod'aqueste mal faz,
.......................................
e Sodoma e Gomorra.
Ja eu non hei por quen trobar
e ja non hei én coraçón,
por que non sei ja quen amar;
por én mi mingua razón,
ca mi filhou Deus mia senhor:
aquí filhou o Demo maior
quantas cousas que súas son,
como lh'outra vez ja filhou
a cadeira u siía
o Filh'; e por que mi filhou
bõa senhor que havía?
E diz el que non ha molher:
se a non ha, pera que quer
pois tant'a bõa María?
Deus nunca mi a mí nada deu
e tolhe-me bõa senhor:
por esto, non creo en el eu
nen me tenh'eu por pecador,
ca me fez mia senhor perder.
Catade que mi foi fazer,
confiand'eu no seu amor!
Nunca se Deus mig'averrá,
se mi non der mia senhora;
mais como mi o corregerá?
Destroia-m', ante ca morra.
Hom'é: tod'aqueste mal faz,
.......................................
e Sodoma e Gomorra.
27 de maio de 2014
Inicio de O ENTRETIDO
DOROTHY L. SAYERS
Non había nada de profesional na carreira de detective de Lord Peter Wimsey, a que estaba orientada (aínda que o termo non é particularmente apropiado neste caso) por unha tendencia á intromisión, persistente e descarada. O costume de facer preguntas parvas, que cando o home non chegou á
súa maioría de idade adoita efectuar, quedou até moito despois de que o seu impecable criado, Bunter, fose posto ao seu servizo para afeitarlle as pelusillas dunha incipiente barba e ocupásese da provisión de brandies Napoleón e cigarros Villar e Villar.
Á idade de trinta e dous anos a súa irmá Mary púxolle de alcume « O Elefantiño». Facía preguntas idiotas polo estilo de con que enchían o Woolsack (esta fíxoa ante a súa irmá, o duque de Denver, que quedou voado de vergoña), e iso motivou o que o lord Chanceler fixese investigar, sen concederlle maior importancia, o artigo en cuestíón, e que se descubrise, metido ben no fondo do aludido coxin do asento do Chanceler, aquel famoso colar de brillantes da marquesa de Writtle, que no día de apertura do Parlamento desaparecera e que un dos da limpeza escondérao alí créndoo o sitio máis seguro.
...
26 de maio de 2014
Inicio de O vidro de Iargo
O vidro de Iargo
por Colin Kapp
O Panamanian Girl, procedente da Terra, arribou a Port Suma, en Iargo, cun cargamento de máquinas, ferramentas, canabina, pezas de cerebros electrónicos e un poeta. Este último saudou aos azulados ceos de Iargo cun sorriso que os igualaba en esplendor, e deu unha airosa inclinación á
súa gorra para bailar coa súa sombra sobre as brancas e brillantes areas.
O capitán da nave quitouse tristemente a súa propia gorra, contemplando como se afastaba o poeta. Tres meses de voo espacial son moitos meses para non acoller de bo grado calquera demostracion de agudeza que fixese menos aburrida a viaxe. E o poeta dera probas dunha exuberancia espiritual realmente abraiante. Nas paredes interiores da nave resoaba aínda o eco dos seus versos:
Chámome Jason van Tere.
Sempre son ben acollido
Recoñezo que o meu estro
é ás veces pouco destro...
Deus se apiade de Iargo! -díxolle o capitán ao primeiro oficial.
...
por Colin Kapp
O Panamanian Girl, procedente da Terra, arribou a Port Suma, en Iargo, cun cargamento de máquinas, ferramentas, canabina, pezas de cerebros electrónicos e un poeta. Este último saudou aos azulados ceos de Iargo cun sorriso que os igualaba en esplendor, e deu unha airosa inclinación á
súa gorra para bailar coa súa sombra sobre as brancas e brillantes areas.
O capitán da nave quitouse tristemente a súa propia gorra, contemplando como se afastaba o poeta. Tres meses de voo espacial son moitos meses para non acoller de bo grado calquera demostracion de agudeza que fixese menos aburrida a viaxe. E o poeta dera probas dunha exuberancia espiritual realmente abraiante. Nas paredes interiores da nave resoaba aínda o eco dos seus versos:
Chámome Jason van Tere.
Sempre son ben acollido
Recoñezo que o meu estro
é ás veces pouco destro...
Deus se apiade de Iargo! -díxolle o capitán ao primeiro oficial.
...
25 de maio de 2014
Texto dos Anxos e dos Mortos, de Anxo Rey Ballesteros
Collín medo. Posuíame un horrible sentimento de soidade. Víame como abandonada, perdida na noite, naquel porto galego onde xamais estivera eu antes. E sen razón ningunha para me eu achar alí. Aquilo empezábame a parecer absurdo. Non sabía qué facer. Sentíame allea, non sei se comprendes, eu era unha figura por forza estraña no medio daquelas xentes descoñecidas para min, cun mundo que non tiña nada que ver co meu e cunha vida que tiña que ser tan diferente...
24 de maio de 2014
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXII)
-Que beleza! Que beleza! -exclamou Conseil.
-Si, é realmente un espectáculo admirable. Non é certo, Ned? -dixen.
-Si, mil diantres! -replicou Ned Land-. É soberbio! Forzoso éme admitilo, mal que me pese. Nunca se viu nada igual. Pero este espectáculo pode custarnos caro. E, por dicilo todo, creo que estamos a ver cousas que Deus quixo prohibir ao ollo humano.
Tiña razón Ned. Era demasiado belo. De súpeto, un berro de Conseil fíxome volverme.
-Que pasa? -preguntei.
-Peche os ollos o señor! Non mire -dixo Conseil, á vez que se tapaba as pálpebras coas mans.
-Pero que che ocorre, raparigo?
-Estou cegado, estou cego!
Involuntariamente mirei ao cristal, e non puiden soportar o lume que o inflamaba.
Comprendín o que ocorrera. O Nautilus acababa de porse en marcha a gran velocidade, e os escintileos tranquilos das murallas de xeo tornáronse en raias de lume, nas que se confundían os fulgores das miríadas de diamantes. Impulsado polo súa hélice, o Nautilus viaxaba nun xoieiro de lóstregos.
Os paneis desprazáronse entón tapando os cristais. Cubriamos coas mans os nosos ollos, nos que danzaban esas luces concéntricas que flotan ante a retina cando os raios solares golpeárona con violencia. Foi necesario que pasase un tempo para que se acougasen os nosos ollos. Ao fin, puidemos retirar as mans.
-Non podía crelo -dixo Conseil.
-E eu non podo crelo aínda -replicó o canadense.
-Cando volvamos a terra -engadiu Conseil- tras ver tantas marabillas da natureza, que pensaremos deses miserables continentes e das pequenas obras xurdidas da man do home? Non, o mundo habitado xa non é digno de nós.
Tales palabras en boca dun impasible flamenco mostran até que punto de ebulición chegara o noso entusiasmo. Pero o canadense non deixou de botar sobre el o seu xerro de auga fría.
-O mundo habitado! -dixo, movendo a cabeza-. Estea tranquilo, amigo Conseil, nunca volveremos a el.
Eran ás cinco da mañá, e xusto naquel momento produciuse un choque a proa. Comprendín que o espolón do Nautilus acababa de penetrar nun bloque de xeo, a consecuencia probablemente dunha manobra errónea, pois a navegación non era fácil naquel túnel submarino obstruido polos xeos. Supuxen que o capitán Nemo modificaría o rumbo para eludir os obstáculos e avanzar polas sinuosidades do túnel cara a adiante. Con todo, contra o que eu esperaba, o Nautilus tomou un movemento de retroceso moi vivo.
-Si, é realmente un espectáculo admirable. Non é certo, Ned? -dixen.
-Si, mil diantres! -replicou Ned Land-. É soberbio! Forzoso éme admitilo, mal que me pese. Nunca se viu nada igual. Pero este espectáculo pode custarnos caro. E, por dicilo todo, creo que estamos a ver cousas que Deus quixo prohibir ao ollo humano.
Tiña razón Ned. Era demasiado belo. De súpeto, un berro de Conseil fíxome volverme.
-Que pasa? -preguntei.
-Peche os ollos o señor! Non mire -dixo Conseil, á vez que se tapaba as pálpebras coas mans.
-Pero que che ocorre, raparigo?
-Estou cegado, estou cego!
Involuntariamente mirei ao cristal, e non puiden soportar o lume que o inflamaba.
Comprendín o que ocorrera. O Nautilus acababa de porse en marcha a gran velocidade, e os escintileos tranquilos das murallas de xeo tornáronse en raias de lume, nas que se confundían os fulgores das miríadas de diamantes. Impulsado polo súa hélice, o Nautilus viaxaba nun xoieiro de lóstregos.
Os paneis desprazáronse entón tapando os cristais. Cubriamos coas mans os nosos ollos, nos que danzaban esas luces concéntricas que flotan ante a retina cando os raios solares golpeárona con violencia. Foi necesario que pasase un tempo para que se acougasen os nosos ollos. Ao fin, puidemos retirar as mans.
-Non podía crelo -dixo Conseil.
-E eu non podo crelo aínda -replicó o canadense.
-Cando volvamos a terra -engadiu Conseil- tras ver tantas marabillas da natureza, que pensaremos deses miserables continentes e das pequenas obras xurdidas da man do home? Non, o mundo habitado xa non é digno de nós.
Tales palabras en boca dun impasible flamenco mostran até que punto de ebulición chegara o noso entusiasmo. Pero o canadense non deixou de botar sobre el o seu xerro de auga fría.
-O mundo habitado! -dixo, movendo a cabeza-. Estea tranquilo, amigo Conseil, nunca volveremos a el.
Eran ás cinco da mañá, e xusto naquel momento produciuse un choque a proa. Comprendín que o espolón do Nautilus acababa de penetrar nun bloque de xeo, a consecuencia probablemente dunha manobra errónea, pois a navegación non era fácil naquel túnel submarino obstruido polos xeos. Supuxen que o capitán Nemo modificaría o rumbo para eludir os obstáculos e avanzar polas sinuosidades do túnel cara a adiante. Con todo, contra o que eu esperaba, o Nautilus tomou un movemento de retroceso moi vivo.
23 de maio de 2014
A CASA de Ricardo Carballo Calero (A Xente na Barreira)
O máis novo dos Frade de Eirís atopouse con que aquiles montes escalvados eran todo o que puidera arrabuñar da herdenza dos seus pais.
Feitas as partillas, aos bens da casa acaesceulles o que á cabuxa que, esnaquizada en moitos anacos, non abonda pra ren. E de aquila cabuxa o morgado non deixara senón a pel e os ósos. O óso de Ramón era mao de rillar, e il cobizaba boas dentadas, que viña de casa grande e mal se afacía as estreitezas.
...
Feitas as partillas, aos bens da casa acaesceulles o que á cabuxa que, esnaquizada en moitos anacos, non abonda pra ren. E de aquila cabuxa o morgado non deixara senón a pel e os ósos. O óso de Ramón era mao de rillar, e il cobizaba boas dentadas, que viña de casa grande e mal se afacía as estreitezas.
...
22 de maio de 2014
Aforismos de Leonardo
151.- O que é divisible de feito, o é tamén en potencia; pero non todas as cantidades divisibles en potencia sono tamén de feito.
21 de maio de 2014
Fragmento de "Unha árbore, un adeus" de Marina Mayoral
¡Nana! ¡Naniña! ¿Onde estás...? Veño buscar outra cervexa. O Paco apareceu por alí... ¡Mira que listiña! ¿E como sabías que ía para alí e non para outro lado?... ¿Que sempre acaba xunto de min? ¡Nana, iso non o irás dicindo por aí á xente...! Anque fose verdade. Pero, ben, imos deixar o conto. A ver as cervexas. Esta ben quentiña para Paco, que a quere do tempo, e eu vou coller xeos da neveira para botalos na miña... Prefíroa chirle a quente... O do xamón foi unha boa idea, e un pouco de queixo tamén, seguro que ó Paco lle apetece... Eu picarei tamén... É unha maneira de falar, Nana, non picarei, engulirei, zamparei, volverei a Madrid grosa coma unha bóla e todos saberán que es a mellor cociñeira do mundo...
20 de maio de 2014
GIL PÉREZ CONDE [B 1525]
GIL PÉREZ CONDE [B 1525]
Non é Amor en cas de Rei,
ca o non pod'hom'i achar
aa cea nen ao jantar;
a estas horas o busquei
nas pousadas dos privados;
preguntei a seu prelados
por Amor, e non o achei.
T.en que o non sab'el-Rei;
que Amor aquí non chegou,
que tant'hogano del levou
e non v.o; ben o busquei
nas tendas dos infanções
e nas dos de criações,
e er dizen todos: «Non sei».
Perdud'é Amor con el-Rei,
porque nunca en hoste vén,
pero xe dele algo ten.
Direi-vos eu u o busquei:
antr'estes freires tempreiros,
ca ja os hespitaleiros
por Amor non preguntarei.
Non é Amor en cas de Rei,
ca o non pod'hom'i achar
aa cea nen ao jantar;
a estas horas o busquei
nas pousadas dos privados;
preguntei a seu prelados
por Amor, e non o achei.
T.en que o non sab'el-Rei;
que Amor aquí non chegou,
que tant'hogano del levou
e non v.o; ben o busquei
nas tendas dos infanções
e nas dos de criações,
e er dizen todos: «Non sei».
Perdud'é Amor con el-Rei,
porque nunca en hoste vén,
pero xe dele algo ten.
Direi-vos eu u o busquei:
antr'estes freires tempreiros,
ca ja os hespitaleiros
por Amor non preguntarei.
19 de maio de 2014
Fragmento de Quintana Viva, de Xosé Filgueira Valverde.
DOENZA
A dor de estar doente ben vale o pracer de estar san. Cando un está malino todos os agarimos da casa son para un e ademais ¡ten tan doces soños o deiirio! Cando eu era pequeno sempre quixen estar doente para ser aloumiñado e para delirar. Porque cando un está san ten soños de pesadelo con mortos e estomballadas, ou soños de conto con meigas e encantos, ou soños de xogo, con nenos e paxaros. Mais cando se ten febre óllanse cousas doutro mundo que non é o noso nin o dos mortos. Lémbrome de pequeno adormecéndome arroupado, acochadiño, baixo o meigallo da dor; de súpeto, no mouro dos meus ollos, encomezaba a
choutar unha comba marela, revirándose, devanadoira de lume; brincando, fervenza de fogo; pingando, trebón aceso; deitandose en augas loiras, chovendo, arreo, teimosa, paseniño, faíscas escintilantes e roxentes areas.
...
A dor de estar doente ben vale o pracer de estar san. Cando un está malino todos os agarimos da casa son para un e ademais ¡ten tan doces soños o deiirio! Cando eu era pequeno sempre quixen estar doente para ser aloumiñado e para delirar. Porque cando un está san ten soños de pesadelo con mortos e estomballadas, ou soños de conto con meigas e encantos, ou soños de xogo, con nenos e paxaros. Mais cando se ten febre óllanse cousas doutro mundo que non é o noso nin o dos mortos. Lémbrome de pequeno adormecéndome arroupado, acochadiño, baixo o meigallo da dor; de súpeto, no mouro dos meus ollos, encomezaba a
choutar unha comba marela, revirándose, devanadoira de lume; brincando, fervenza de fogo; pingando, trebón aceso; deitandose en augas loiras, chovendo, arreo, teimosa, paseniño, faíscas escintilantes e roxentes areas.
...
18 de maio de 2014
Fragmento de Entre o si e o Non, de Franco Grande
¡Quen dera ter unha insua
nalgures, non sei onde;
onde se volven un
o mar e o ceo... lonxe!
Xosé Luis Franco Grande
nalgures, non sei onde;
onde se volven un
o mar e o ceo... lonxe!
Xosé Luis Franco Grande
17 de maio de 2014
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXI)
En efecto, o Nautilus seguía tombado a estribor. Sen dúbida, levantaríase cando o bloque que o impulsaba detivérase. Pero quen sabe se entón non chocariamos coa parte superior do banco, se non nos veriamos espantosamente comprimidos entre as dúas masas de xeo?
Meditaba eu en todas as consecuencias da situación, mentres o capitán Nemo non cesaba de observar o manómetro. Desde a caída do iceberg, o Nautilus ascendera uns cento cincuenta pés, pero continuaba facendo o mesmo ángulo coa perpendicular.
Súbitamente notouse un lixeiro movemento no casco. O Nautilus endereitábase un pouco. Os obxectos suspendidos no salón ían recuperando sensiblemente a súa posición normal. As paredes achegábanse á verticalidade. Permaneciamos todos en silencio, observando, cheos de emoción, o movemento que facía que o chan fose recuperando a horizontalidad baixo os nosos pés.
Transcorreron así dez minutos.
-Ao fin- exclamei-, xa está!
-Si -dixo o capitán Nemo, que se dirixiu á porta do salón.
-Pero poderá saír á boia? -pregunteille.
-Si -respondeu-, posto que os depósitos non están aínda baleiros, e unha vez baleirados, o Nautilus remontarase á superficie do mar.
Saíu o capitán, e pronto puiden ver que ordenara deter a marcha ascensional do Nautilus. De continuar esta, pronto chocaría coa parte inferior do banco de xeo. Máis valía mantelo entre dúas augas.
-De boa librámonos! -dixo Conseil.
-Si, podiamos ser esmagados entre eses bloques de xeo ou, polo menos, quedar aprisionados. E entón, faltos de poder renovar o aire... Si, de boa librámonos!
-Se é que xa saímos desta -murmurou Ned Land.
Non quixen discutir inutilmente co canadense, e non respondín. Ademais, naquel momento corréronse os paneis e a luz exterior irrompeu no salón a través dos cristais.
Estabamos, como dixen, na auga libre, pero a cada lado do Nautilus, e a unha distancia duns dez metros elevábase unha cegadora muralla de xeo. A mesma muralla por encima e por baixo.
Por encima, porque a superficie inferior do banco desenvolvíase como un teito inmenso. Por baixo, porque o bloque envorcado había atopado nas murallas laterais dous puntos de apoio que o mantiñan nesa posición. O Nautilus estaba aprisionado nun verdadeiro túnel de xeo, duns vinte metros de anchura, cheo de auga tranquila. Éralle, pois, fácil saír del marchando cara a adiante ou cara atrás para achar logo, algúns centenares de metros máis abaixo, un libre paso baixo a banca.
Apagouse o teito luminoso e con todo o salón resplandecía cunha luz intensa. Era debida á poderosa reverberación con que as paredes de xeo reenviaban violentamente o feixe luminoso do fanal. Era indescritible o efecto dos raios voltaicos sobre os grandes bloques caprichosamente recortados, nos que cada ángulo, cada aresta, cada faceta despedía un resplandor diferente, segundo a natureza das veas que corrían polo xeo. Era unha mina cegadora de xemas, e particularmente de zafiros que cruzaban os seus escintileos azuis cos verdes das esmeraldas.
Matices opalinos dunha delicadeza infinita insinuábanse de cando en vez entre puntos ardentes como outros tantos diamantes de lume cuxo brillo centelleante non podía resistir a mirada. A potencia do fanal se centuplicaba no xeo, como a dunha lámpada a través das follas lenticulares dun faro de primeira orde.
Meditaba eu en todas as consecuencias da situación, mentres o capitán Nemo non cesaba de observar o manómetro. Desde a caída do iceberg, o Nautilus ascendera uns cento cincuenta pés, pero continuaba facendo o mesmo ángulo coa perpendicular.
Súbitamente notouse un lixeiro movemento no casco. O Nautilus endereitábase un pouco. Os obxectos suspendidos no salón ían recuperando sensiblemente a súa posición normal. As paredes achegábanse á verticalidade. Permaneciamos todos en silencio, observando, cheos de emoción, o movemento que facía que o chan fose recuperando a horizontalidad baixo os nosos pés.
Transcorreron así dez minutos.
-Ao fin- exclamei-, xa está!
-Si -dixo o capitán Nemo, que se dirixiu á porta do salón.
-Pero poderá saír á boia? -pregunteille.
-Si -respondeu-, posto que os depósitos non están aínda baleiros, e unha vez baleirados, o Nautilus remontarase á superficie do mar.
Saíu o capitán, e pronto puiden ver que ordenara deter a marcha ascensional do Nautilus. De continuar esta, pronto chocaría coa parte inferior do banco de xeo. Máis valía mantelo entre dúas augas.
-De boa librámonos! -dixo Conseil.
-Si, podiamos ser esmagados entre eses bloques de xeo ou, polo menos, quedar aprisionados. E entón, faltos de poder renovar o aire... Si, de boa librámonos!
-Se é que xa saímos desta -murmurou Ned Land.
Non quixen discutir inutilmente co canadense, e non respondín. Ademais, naquel momento corréronse os paneis e a luz exterior irrompeu no salón a través dos cristais.
Estabamos, como dixen, na auga libre, pero a cada lado do Nautilus, e a unha distancia duns dez metros elevábase unha cegadora muralla de xeo. A mesma muralla por encima e por baixo.
Por encima, porque a superficie inferior do banco desenvolvíase como un teito inmenso. Por baixo, porque o bloque envorcado había atopado nas murallas laterais dous puntos de apoio que o mantiñan nesa posición. O Nautilus estaba aprisionado nun verdadeiro túnel de xeo, duns vinte metros de anchura, cheo de auga tranquila. Éralle, pois, fácil saír del marchando cara a adiante ou cara atrás para achar logo, algúns centenares de metros máis abaixo, un libre paso baixo a banca.
Apagouse o teito luminoso e con todo o salón resplandecía cunha luz intensa. Era debida á poderosa reverberación con que as paredes de xeo reenviaban violentamente o feixe luminoso do fanal. Era indescritible o efecto dos raios voltaicos sobre os grandes bloques caprichosamente recortados, nos que cada ángulo, cada aresta, cada faceta despedía un resplandor diferente, segundo a natureza das veas que corrían polo xeo. Era unha mina cegadora de xemas, e particularmente de zafiros que cruzaban os seus escintileos azuis cos verdes das esmeraldas.
Matices opalinos dunha delicadeza infinita insinuábanse de cando en vez entre puntos ardentes como outros tantos diamantes de lume cuxo brillo centelleante non podía resistir a mirada. A potencia do fanal se centuplicaba no xeo, como a dunha lámpada a través das follas lenticulares dun faro de primeira orde.
16 de maio de 2014
JUAN RULFO - Inicio de É QUE SOMOS MOI POBRES
JUAN RULFO - É QUE SOMOS MOI POBRES
Juan Nepomuceno Carlos Pérez Rulfo Vizcaíno, de nome artístico Juan Rulfo, naceu en Jalisco o 16 de maio de 1917.
Aquí todo vai de mal a peor. A semana pasada morreu a miña tía Jacinta, e o sábado, cando xa a enterramos e comezaba a baixárllenos a tristeza, comezou a chover como nunca. Ao meu papá iso deulle coraxe, porque toda a colleita de cebada estaba asoleándose no solar. E o chuvieiro chegou de súpeto, en grandes ondas de auga, sen darnos tempo nin sequera a esconder aínda que fose un feixe; o único que puidemos facer, todos os da miña casa, foi estarnos arrimados debaixo do tellado, vendo como a auga fría que caía do ceo queimaba aquela cebada amarela tan recentemente cortada.
E apenas onte, cando a miña irmá Tacha acababa de cumprir doce anos, soubemos que a vaca que o meu papá lle regalou para o día do seu santo leváralla o río.
O río comezara a crecer hai tres noites, a iso da madrugada. Eu estaba moi durmido e, con todo, o estrondo que traía o río ao arrastrarse fíxome espertar deseguido e pegar o brinco da cama coa miña acubilla na man, como se crese que se estaba derrubando o teito da miña casa. Pero despois volvín durmir, porque recoñecín o son do río e porque ese son foi facéndose igual até traerme outra vez o soño.
...
Juan Nepomuceno Carlos Pérez Rulfo Vizcaíno, de nome artístico Juan Rulfo, naceu en Jalisco o 16 de maio de 1917.
Aquí todo vai de mal a peor. A semana pasada morreu a miña tía Jacinta, e o sábado, cando xa a enterramos e comezaba a baixárllenos a tristeza, comezou a chover como nunca. Ao meu papá iso deulle coraxe, porque toda a colleita de cebada estaba asoleándose no solar. E o chuvieiro chegou de súpeto, en grandes ondas de auga, sen darnos tempo nin sequera a esconder aínda que fose un feixe; o único que puidemos facer, todos os da miña casa, foi estarnos arrimados debaixo do tellado, vendo como a auga fría que caía do ceo queimaba aquela cebada amarela tan recentemente cortada.
E apenas onte, cando a miña irmá Tacha acababa de cumprir doce anos, soubemos que a vaca que o meu papá lle regalou para o día do seu santo leváralla o río.
O río comezara a crecer hai tres noites, a iso da madrugada. Eu estaba moi durmido e, con todo, o estrondo que traía o río ao arrastrarse fíxome espertar deseguido e pegar o brinco da cama coa miña acubilla na man, como se crese que se estaba derrubando o teito da miña casa. Pero despois volvín durmir, porque recoñecín o son do río e porque ese son foi facéndose igual até traerme outra vez o soño.
...
15 de maio de 2014
Aforismos de Leonardo
150.- E esta é a regra verdadeira, segundo a cal han de proceder os observadores dos efectos naturais. Por máis que a natureza empece pola razón e termine na experiencia, nós debernos seguir a marcha contraria; é dicir, empezar, como o expresei antes, pola experiencia, e con ela investigar a razón.
14 de maio de 2014
Inicio de Xinetes cara ao mar
Versión galega de Martín Veiga
PERSONAXES DA OBRA
MAURYA, unha vella
BARTLEY, o seu fillo
CATHLEEN, a súa filla
NORA, unha filla máis nova
HOMES E MULLERES
MARCO: Unha illa no oeste de Irlanda
Xinetes cara ao mar
Cociña dunha casa pequena, con redes, roupas de augas, unha roca, unhas táboas novas apoiadas na parede, etc. Cathleen, moza duns vinte anos, remata de amasar un bolo e pono no forno da bica xunta o lume; logo seca as mans e comeza a tecer. Nora, unha rapaza, asoma a cabeza pola porta.
NORA (en voz baixa). ¿Onde está?
CATHLEEN. Está deitada, que Deus a axude, e quizais a durmir, se é que pode.
Nora entra sen facer ruído e saca un vurullo de debaixo do seu chal.
CATHLEEN (xirando a roda con rapideza). ¿Que traes aí?
NORA. O crego novo acaba de traelas. Sonche unha camisa e unha media sinxela que lles quitaron a
un home afogado en Donegal.
Cathleen detén a roda cun movemento súpeto e inclínase para escoitar.
NORA. Temos que descubrir se é que son de Michael, en calquera momento ela baixará a ollar polo
mar.
CATHLEEN. ¿Como van ser de Michael, Nora? ¿Como chegaría ata alá, tan lonxe ao norte?
NORA. O crego novo di que el xa coñeceu casos semellantes. “Se é que son de Michael”, di el, “pódeslle dicir a ela que ten un enterro puro, pola gracia de Deus; e se non lle pertencen a el, que ninguén diga nin unha palabra sobre isto, pois ela morrerá”, di el, “entre os prantos e os lamentos.”
A porta que Nora entornou ábrese de golpe cun refacho de vento.
CATHLEEN (ollando para fóra con inquedanza). ¿Preguntácheslle se impediría que Bartley fose neste día cos cabalos á feira de Galway?
NORA. “Non o impedirei”, di el; “mais non teñas medo. Ela está a pregar durante media noite, e Deus Todopoderoso non a deixará indixente”, di el, “sen ningún fillo vivo.”
PERSONAXES DA OBRA
MAURYA, unha vella
BARTLEY, o seu fillo
CATHLEEN, a súa filla
NORA, unha filla máis nova
HOMES E MULLERES
MARCO: Unha illa no oeste de Irlanda
Xinetes cara ao mar
Cociña dunha casa pequena, con redes, roupas de augas, unha roca, unhas táboas novas apoiadas na parede, etc. Cathleen, moza duns vinte anos, remata de amasar un bolo e pono no forno da bica xunta o lume; logo seca as mans e comeza a tecer. Nora, unha rapaza, asoma a cabeza pola porta.
NORA (en voz baixa). ¿Onde está?
CATHLEEN. Está deitada, que Deus a axude, e quizais a durmir, se é que pode.
Nora entra sen facer ruído e saca un vurullo de debaixo do seu chal.
CATHLEEN (xirando a roda con rapideza). ¿Que traes aí?
NORA. O crego novo acaba de traelas. Sonche unha camisa e unha media sinxela que lles quitaron a
un home afogado en Donegal.
Cathleen detén a roda cun movemento súpeto e inclínase para escoitar.
NORA. Temos que descubrir se é que son de Michael, en calquera momento ela baixará a ollar polo
mar.
CATHLEEN. ¿Como van ser de Michael, Nora? ¿Como chegaría ata alá, tan lonxe ao norte?
NORA. O crego novo di que el xa coñeceu casos semellantes. “Se é que son de Michael”, di el, “pódeslle dicir a ela que ten un enterro puro, pola gracia de Deus; e se non lle pertencen a el, que ninguén diga nin unha palabra sobre isto, pois ela morrerá”, di el, “entre os prantos e os lamentos.”
A porta que Nora entornou ábrese de golpe cun refacho de vento.
CATHLEEN (ollando para fóra con inquedanza). ¿Preguntácheslle se impediría que Bartley fose neste día cos cabalos á feira de Galway?
NORA. “Non o impedirei”, di el; “mais non teñas medo. Ela está a pregar durante media noite, e Deus Todopoderoso non a deixará indixente”, di el, “sen ningún fillo vivo.”
13 de maio de 2014
O vixia no centeo II
O LIBRO
Holden Cauldfield, coñecendo que vai ser expulsado, tamén, deste último colexio, decide deixalo antes. Pasa tres días na cidade de Nova York e conta a historia do que fixo e sufriu nese tempo, desa fuxida cara adiante que o leva a deambular polas rúas da cidade queimando ata o último recurso, mentres a depresión o vai afectando.
Narrada moi subxectivamente, utilizando unha linguaxe propia da mocidade e facendo unhas análises da realidade mediatizadas pola peculiar personalidade do protagonista.
Cunha personalidade nerviosa e sensible, Holden, na transición da adolescencia á madurez, enfróntase no decurso dunhas poucas horas cos grandes temas que preocupan a todos os mozos: o seu lugar na sociedade, os valores que se afianzan e se desbotan, a actitude fronte á morte, o amor, a amizade, a iniciación ao sexo: contado todo con humor e unha extraordinaria intensidade narrativa, nun maxistral relato en primeira persoa.
Holden Caulfield é desde 1951 –ano da publicación de O vixía no centeo– o sinónimo de adolescente inconformista, o símbolo da autoafirmación do individuo fronte a un medio hostil. Neses tres días nos que, cronoloxicamente, se desenvolve a novela, Holden enfróntase ás súas propias contradicións e ao imperioso desexo de fuxida. Fuxir do mundo que lle agarda ao medrar, como se nese fuxir a única saída fose inmobilizar o tempo.
O vixía no centeo está considerado coma un dos clásicos da literatura norteamericana contemporánea. Centos de miles de estudantes de todo o mundo descobren cada ano o pracer da literatura da man do escritor J.D. Salinger. A tradución ao galego acadou ata oito reedicións, converténdose nunha das traducións para o galego máis aceptadas polo público.
Holden Cauldfield, coñecendo que vai ser expulsado, tamén, deste último colexio, decide deixalo antes. Pasa tres días na cidade de Nova York e conta a historia do que fixo e sufriu nese tempo, desa fuxida cara adiante que o leva a deambular polas rúas da cidade queimando ata o último recurso, mentres a depresión o vai afectando.
Narrada moi subxectivamente, utilizando unha linguaxe propia da mocidade e facendo unhas análises da realidade mediatizadas pola peculiar personalidade do protagonista.
Cunha personalidade nerviosa e sensible, Holden, na transición da adolescencia á madurez, enfróntase no decurso dunhas poucas horas cos grandes temas que preocupan a todos os mozos: o seu lugar na sociedade, os valores que se afianzan e se desbotan, a actitude fronte á morte, o amor, a amizade, a iniciación ao sexo: contado todo con humor e unha extraordinaria intensidade narrativa, nun maxistral relato en primeira persoa.
Holden Caulfield é desde 1951 –ano da publicación de O vixía no centeo– o sinónimo de adolescente inconformista, o símbolo da autoafirmación do individuo fronte a un medio hostil. Neses tres días nos que, cronoloxicamente, se desenvolve a novela, Holden enfróntase ás súas propias contradicións e ao imperioso desexo de fuxida. Fuxir do mundo que lle agarda ao medrar, como se nese fuxir a única saída fose inmobilizar o tempo.
O vixía no centeo está considerado coma un dos clásicos da literatura norteamericana contemporánea. Centos de miles de estudantes de todo o mundo descobren cada ano o pracer da literatura da man do escritor J.D. Salinger. A tradución ao galego acadou ata oito reedicións, converténdose nunha das traducións para o galego máis aceptadas polo público.
12 de maio de 2014
O vixía no centeo I
O vixia no centeo
J. D. Salinger
Tradutor: Xosé R. Fernández Rodríguez
Editorial: Edicións Xerais de Galicia
Colección: Fóra de Xogo
Nº páxinas: 224
ISBN: 84-8302-365-2
J. D. Salinger foi un misterioso escritor norteamericano, un autor oculto, que foxe de aparecer sequera nas lapelas dos seus propios libros. Ten demandado a varios dos seus biógrafos. A súa filla Margaret escribiu unha biografía sobre el titulada El guardián de los sueños.
Clásico vivo das letras norteamericanas tras o seu éxito O vixía no centeo, que o levou á fama moi cedo, convertendo ao seu heroe no prototipo do adolescente que busca o sentido da vida nun mundo no que a inocencia e a verdade non teñen lugar, un mundo falso. Os seus personaxes adoitan ser sensibles e especiais.
Nacido en Nova York en 1919, fillo dunha irlandesa católica e un polaco xudeu. Non foi moi brillante o seu paso pola escola, pero dedícase desde a adolescencia a escribir relatos.
Participou na Segunda Guerra Mundial. Ten unha vida moi azarosa con varios divorcios e cambios moi fortes, participando en determinados momentos na Ciencioloxía, ou dedicándose ao budismo zen, ao vexetarianismo ou á homeopatía.
Un dos seus relatos foi adaptado ao cine na película Mi corazón loco. En Chasing Holden cóntase a historia dun fanático do libro O vixía no centeo que se sente preto do personaxe de Holden Caulfield e quere coñecer ao propio autor.
Entre as súas obras podemos citar as novelas Franny y Zooey; Seymour: una introducción; Levantad, carpinteros, la viga del tejado… ou os relatos curtos Un día perfecto para el pez banana; El hombre que ríe; Justo antes de la guerra con los esquimales; Para Esme, con amor y sordidez…
J. D. Salinger
Tradutor: Xosé R. Fernández Rodríguez
Editorial: Edicións Xerais de Galicia
Colección: Fóra de Xogo
Nº páxinas: 224
ISBN: 84-8302-365-2
J. D. Salinger foi un misterioso escritor norteamericano, un autor oculto, que foxe de aparecer sequera nas lapelas dos seus propios libros. Ten demandado a varios dos seus biógrafos. A súa filla Margaret escribiu unha biografía sobre el titulada El guardián de los sueños.
Clásico vivo das letras norteamericanas tras o seu éxito O vixía no centeo, que o levou á fama moi cedo, convertendo ao seu heroe no prototipo do adolescente que busca o sentido da vida nun mundo no que a inocencia e a verdade non teñen lugar, un mundo falso. Os seus personaxes adoitan ser sensibles e especiais.
Nacido en Nova York en 1919, fillo dunha irlandesa católica e un polaco xudeu. Non foi moi brillante o seu paso pola escola, pero dedícase desde a adolescencia a escribir relatos.
Participou na Segunda Guerra Mundial. Ten unha vida moi azarosa con varios divorcios e cambios moi fortes, participando en determinados momentos na Ciencioloxía, ou dedicándose ao budismo zen, ao vexetarianismo ou á homeopatía.
Un dos seus relatos foi adaptado ao cine na película Mi corazón loco. En Chasing Holden cóntase a historia dun fanático do libro O vixía no centeo que se sente preto do personaxe de Holden Caulfield e quere coñecer ao propio autor.
Entre as súas obras podemos citar as novelas Franny y Zooey; Seymour: una introducción; Levantad, carpinteros, la viga del tejado… ou os relatos curtos Un día perfecto para el pez banana; El hombre que ríe; Justo antes de la guerra con los esquimales; Para Esme, con amor y sordidez…
11 de maio de 2014
Fragmento de Memorias de Tains, de Gonzalo R. Mourullo
Subín unhas coantas escaleiras. Parei.
—¿Acaso perdeu algunha cousa, señor? -dime.
—Si. ¿Que farei mañán? ¿Que me pasará mañán? -digo.
—¿Mañán? He, he, he... Foi esa risa imbécil a que me virou tolo. Rubín a isa especie de púlpito. Tirei á patroa ao chan. Quedou no meio do hall, a ras de chan, en forma de ángulo. Apreteina ben.
—¿Que farei mañán? ¿Que me pasará mañán? -digo.
Xa non se ri. Xa non di ren. Nin nunca máis dirá. Pero dixo bastante con aquel ollar derradeiro.
...
—¿Acaso perdeu algunha cousa, señor? -dime.
—Si. ¿Que farei mañán? ¿Que me pasará mañán? -digo.
—¿Mañán? He, he, he... Foi esa risa imbécil a que me virou tolo. Rubín a isa especie de púlpito. Tirei á patroa ao chan. Quedou no meio do hall, a ras de chan, en forma de ángulo. Apreteina ben.
—¿Que farei mañán? ¿Que me pasará mañán? -digo.
Xa non se ri. Xa non di ren. Nin nunca máis dirá. Pero dixo bastante con aquel ollar derradeiro.
...
10 de maio de 2014
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LX)
Ouvía ruídos de pasos e voces confusas. Pero o capitán Nemo non apareceu. No momento en que me dispuña a abandonar o salón, entraron Ned Land e Conseil.
-Que ocorreu? -pregunteilles.
-Eu viña preguntarllo ao señor -respondeu Conseil.
-Mil diantres! -exclamou o canadense-, eu si se o que pasou. O Nautilus tocou e, a xulgar pola súa inclinación, non creo que salga desta como a primeira vez no estreito de Torres.
-Pero, polo menos, volveu á superficie? -preguntei.
-Ignorámolo -dixo Conseil.
-É fácil pescudalo -respondinlles, á vez que consultaba o manómetro.
Sorprendido, vin que o manómetro indicaba unha profundidade de trescentos sesenta metros.
-Que quere dicir isto? -exclamei.
-Hai que interrogar ao capitán Nemo-dixo Conseil.
-Pero onde achalo? -preguntou Ned Land.
-Seguídeme -dixen aos meus compañeiros.
Saímos do salón. Na biblioteca, ninguén. Na escaleira central e nas dependencias datripulación, ninguén. Supuxen que o capitán Nemo debera apostarse na cabina do temoneiro. O mellor era esperar, e regresamos o tres ao salón.
Silenciarei as recriminacións do canadense, que atopara unha boa ocasión para encolerizarse. Deixeino desafogar o seu mal humor ás súas anchas, sen responderlle.
Levabamos xa unha vintena de minutos tratando de interpretar os menores ruídos que se producían no interior do Nautilus, cando entrou o capitán Nemo. Afectou non vernos. A súa fisonomía, habitualmente tan impasible, revelaba unha certa inquietude. Observou silenciosamente o compás e o manómetro e logo dirixiuse ao planisferio, no que pousou un dedo sobre un punto dos mares austrais.
Non quixen interromperlle. Tan só algúns instantes máis tarde, cando se volveu cara a min, díxenlle,
devolvéndolle a expresión de que se serviu no estreito de Torres:
-Un incidente, capitán?
-Non, señor -respondeu-, esta vez é un accidente.
-Grave?
-Talvez.
-É inmediato o perigo?
-Non.
-Encallou o Nautilus?
-Si.
-Como se produciu?
-Por un capricho da natureza, non pola impericia dos homes. Nin un só fallo cometeuse nas nosas manobras. No entanto, non pode impedirse ao equilibrio que produza os seus efectos. Pódese desafiar ás leis humanas, pero non resistir ás leis naturais. Singular momento o escollido polo capitán Nemo para entregarse a esta reflexión filosófica. En suma, a súa resposta non me aclaraba nada.
-Podo saber, señor, cal é a causa deste accidente?
-Un enorme bloque de xeo, unha montaña enteira, deu un envorco -respondeume-. Cando os icebergs están minados na súa base por augas máis quentes ou por reiterados choques, o seu centro de gravidade
ascende. Entón envorcan e danse a volta. Iso é o que ocorreu. Un destes bloques ao envorcarse abateuse sobre o Nautilus, que flotaba baixo as augas. Logo deslizouse baixo o seu casco e subiuno cunha irresistible forza até capas menos densas, sobre as que se acha tombado o seu flanco.
-Non é posible liberar ao Nautilus baleirando os seus depósitos para reequilibrarlo?
-É o que está a se facer nestes momentos, señor. Pode vostede ouvir o ruído das bombas en funcionamento.
Mire a agulla do manómetro, indica que o Nautilus sobe, pero o bloque de xeo tamén o fai con el, e ata que non xurda un obstáculo que deteña o seu movemento ascensional nosa posición non cambiará.
-Que ocorreu? -pregunteilles.
-Eu viña preguntarllo ao señor -respondeu Conseil.
-Mil diantres! -exclamou o canadense-, eu si se o que pasou. O Nautilus tocou e, a xulgar pola súa inclinación, non creo que salga desta como a primeira vez no estreito de Torres.
-Pero, polo menos, volveu á superficie? -preguntei.
-Ignorámolo -dixo Conseil.
-É fácil pescudalo -respondinlles, á vez que consultaba o manómetro.
Sorprendido, vin que o manómetro indicaba unha profundidade de trescentos sesenta metros.
-Que quere dicir isto? -exclamei.
-Hai que interrogar ao capitán Nemo-dixo Conseil.
-Pero onde achalo? -preguntou Ned Land.
-Seguídeme -dixen aos meus compañeiros.
Saímos do salón. Na biblioteca, ninguén. Na escaleira central e nas dependencias datripulación, ninguén. Supuxen que o capitán Nemo debera apostarse na cabina do temoneiro. O mellor era esperar, e regresamos o tres ao salón.
Silenciarei as recriminacións do canadense, que atopara unha boa ocasión para encolerizarse. Deixeino desafogar o seu mal humor ás súas anchas, sen responderlle.
Levabamos xa unha vintena de minutos tratando de interpretar os menores ruídos que se producían no interior do Nautilus, cando entrou o capitán Nemo. Afectou non vernos. A súa fisonomía, habitualmente tan impasible, revelaba unha certa inquietude. Observou silenciosamente o compás e o manómetro e logo dirixiuse ao planisferio, no que pousou un dedo sobre un punto dos mares austrais.
Non quixen interromperlle. Tan só algúns instantes máis tarde, cando se volveu cara a min, díxenlle,
devolvéndolle a expresión de que se serviu no estreito de Torres:
-Un incidente, capitán?
-Non, señor -respondeu-, esta vez é un accidente.
-Grave?
-Talvez.
-É inmediato o perigo?
-Non.
-Encallou o Nautilus?
-Si.
-Como se produciu?
-Por un capricho da natureza, non pola impericia dos homes. Nin un só fallo cometeuse nas nosas manobras. No entanto, non pode impedirse ao equilibrio que produza os seus efectos. Pódese desafiar ás leis humanas, pero non resistir ás leis naturais. Singular momento o escollido polo capitán Nemo para entregarse a esta reflexión filosófica. En suma, a súa resposta non me aclaraba nada.
-Podo saber, señor, cal é a causa deste accidente?
-Un enorme bloque de xeo, unha montaña enteira, deu un envorco -respondeume-. Cando os icebergs están minados na súa base por augas máis quentes ou por reiterados choques, o seu centro de gravidade
ascende. Entón envorcan e danse a volta. Iso é o que ocorreu. Un destes bloques ao envorcarse abateuse sobre o Nautilus, que flotaba baixo as augas. Logo deslizouse baixo o seu casco e subiuno cunha irresistible forza até capas menos densas, sobre as que se acha tombado o seu flanco.
-Non é posible liberar ao Nautilus baleirando os seus depósitos para reequilibrarlo?
-É o que está a se facer nestes momentos, señor. Pode vostede ouvir o ruído das bombas en funcionamento.
Mire a agulla do manómetro, indica que o Nautilus sobe, pero o bloque de xeo tamén o fai con el, e ata que non xurda un obstáculo que deteña o seu movemento ascensional nosa posición non cambiará.
9 de maio de 2014
AS FORZAS VIVAS de Luis Seoane
Mais hoxe, ala na térra de orixen, as forzas vivas están entretidas de abondo
en limpa-los supostos blasós e os zapatos,
en orgaizar batallós de vellos tafules e bofañeiros,
choqueiradas de babós e rixosos,
Caballeros de La Coruña, Caballeros de Santiago, Caballeros de cada cibdade,
armados cabaleiros polo arrecadador de impostos,
polos mestres de armas dos Bancos,
delatores de xenerosos homes do povo.
Agoiros da morte, adicados ao encalzo de irmáns que xa fixeron Santo ao crudel sádeco Conde de Camina.
en limpa-los supostos blasós e os zapatos,
en orgaizar batallós de vellos tafules e bofañeiros,
choqueiradas de babós e rixosos,
Caballeros de La Coruña, Caballeros de Santiago, Caballeros de cada cibdade,
armados cabaleiros polo arrecadador de impostos,
polos mestres de armas dos Bancos,
delatores de xenerosos homes do povo.
Agoiros da morte, adicados ao encalzo de irmáns que xa fixeron Santo ao crudel sádeco Conde de Camina.
8 de maio de 2014
Aforismos de Leonardo
149.- Antes de avanzar nunha investigación farei algunha experiencia, pois a miña intención é alegar, ante todo, a experiencia, e demostrar logo, co razoamento, por que tal experiencia ha de operar de tal modo.
7 de maio de 2014
Inicio de TROVA INFINITA de Fermín Bouza Brei
Morreu a morna cantiga,
-ai Deus!- do meu corazón
e o seu amante salaio
en ningures se escoitou.
Brancos peitos de almasí,
amerceaivos de nós!
Teño aínda abertos os beizos
onde finou a canzón
que agora quere ser bico
xa que deixou de ser voz.
Ai Deus!
Ou, donas!, non zugaredes
o mel do meu corazón?
Nao, milleiral, cantiga,
froitos que pra ninguén son,
pulos estériles do esprito
que non ecoa un cramor,
-ai Deus!- do meu corazón
e o seu amante salaio
en ningures se escoitou.
Brancos peitos de almasí,
amerceaivos de nós!
Teño aínda abertos os beizos
onde finou a canzón
que agora quere ser bico
xa que deixou de ser voz.
Ai Deus!
Ou, donas!, non zugaredes
o mel do meu corazón?
Nao, milleiral, cantiga,
froitos que pra ninguén son,
pulos estériles do esprito
que non ecoa un cramor,
6 de maio de 2014
A primeira páxina web creada baixo o dominio .gal presentarase o vindeiro día 16
Tras a delegación do dominio .gal por parte de ICANN o pasado 11 de abril, quedaba por saber cales serían as condicións nas que poderemos comezar a gozar do dominio de Internet para a sociedade galega, de aí que a Asociación PuntoGal vaia informar das fases de lanzamento do dominio, as especificacións e os prazos, prezos e requisitos para acceder a un dominio .gal nun acto que desenvolverase o vindeiro 16 de maio ás 11:00 horas no Edificio CINC da Cidade da Cultura, aproveitando que ao día seguinte celébrase o Día das Letras Galegas e o Día Mundial das Telecomunicacións e da Sociedade da Información (tamén coñecido como Día da Internet).
5 de maio de 2014
Fragmento de O Capitán Lobo Negro, de Xesús Manuel Valcárcel,
As farolas acendéronse antes de baixar a noite. A súa luz maxenta mesturouse co solpor nunha sensación de estrañeza, de distancia, na que a conciencia vagaba entre os brillos de charol e de lata, os camións e as luces dos escaparates rodeadas por estreliñas diminutas de choiva.
Despois de visitar varios monumentos, sempre debaixo da carpa de auga, paramos nun bar perdido da zona vella, onde a coñecían. Por dentro de min, ó longo da tarde, foran furando parellas unha arroutada alegría e unha infinita tristura.
...
Despois de visitar varios monumentos, sempre debaixo da carpa de auga, paramos nun bar perdido da zona vella, onde a coñecían. Por dentro de min, ó longo da tarde, foran furando parellas unha arroutada alegría e unha infinita tristura.
...
4 de maio de 2014
GIL PÉREZ CONDE [B 1523]
GIL PÉREZ CONDE [B 1523]
Mentr'esta guerra foi, assí
m'av.o que sempre guarí
per pé de cavalo; mais oi
-mais non sei que seja de mí
senón guarir per pé de boi.
Quantos perigoos i passei
per pé de caval', e'scapei,
que non prix i cajón!, mais oimais
non sei eu que mi farei
senón guarir per pé de boi.
Por valer máis e por haver,
conselh'houvi de guarecer
per pé de cavalo; mais oi
-mais non sei a que mi afazer
senón guarir per pé de boi.
Lavrar, lazerar, e viver
oimais, guarir per pé de boi!
Mentr'esta guerra foi, assí
m'av.o que sempre guarí
per pé de cavalo; mais oi
-mais non sei que seja de mí
senón guarir per pé de boi.
Quantos perigoos i passei
per pé de caval', e'scapei,
que non prix i cajón!, mais oimais
non sei eu que mi farei
senón guarir per pé de boi.
Por valer máis e por haver,
conselh'houvi de guarecer
per pé de cavalo; mais oi
-mais non sei a que mi afazer
senón guarir per pé de boi.
Lavrar, lazerar, e viver
oimais, guarir per pé de boi!
3 de maio de 2014
2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LIX)
15. Accidente ou incidente?
Ao día seguinte, 22 de marzo, comezaron os preparativos de marcha ás seis da mañá, cando os últimos resplandores do crepúsculo fundíanse na noite. O frío era moi vivo. Resplandecían as constelacións no ceo cunha sorprendente intensidade. No cenit brillaba a admirable a Cruz do Sur, a estrela polar das rexións antárticas. O termómetro marcaba doce graos baixo cero e o vento mordía agudamente a pel. Multiplicábanse os témpanos na auga libre. O mar tendía a xearse por todas partes. As numerosas placas negruzcas esparexidas pola súa superficie anunciaban a próxima formación do xeo.
Evidentemente, o mar austral, xeado durante seis meses do inverno, era absolutamente inaccesible. Que facían as baleas durante este período? Sen dúbida debían ir por baixo do banco de xeo en busca de augas máis practicables. As focas e as morsas, afeitas vivir nos máis duros climas, permanecían naquelas xeadas paraxes. Estes animais teñen o instinto de cavar buracos en íceos-fields, que manteñen sempre abertos e que lles serven para respirar. Cando os paxaros, expulsados polo frío, emigran cara ao Norte, estes mamíferos mariños quedan como os único donos do continente polar.
Enchidos xa os depósitos de auga, o Nautilus descendía lentamente. Ao chegar a mil pés de profundidade, detívose. A hélice bateu a auga e dirixiuse ao Norte a unha velocidade de quince millas por hora. Pola tarde, navegaba xa baixo o inmenso caparazón xeado da banca. Os paneis que recubrían os cristais do salón estaban pechados por precaución, xa que o casco do Nautilus podía chocar con calquera bloque mergullado.
Pasei, por tanto, aquel día ordenando as miñas anotacións. Tiña a mente embargada polos recordos do Polo. Alcanzaramos ese punto inaccesible sen fatiga, sen perigo, coma se o noso vagón flotante deslizara polos ralles do ferrocarril. O retorno comezaba verdadeiramente agora. Reservaríame aínda semellantes sorpresas? Así o cría eu, tan inesgotable é a serie de marabillas submarinas. Desde que cinco meses e medio antes o azar embarcáranos alí, percorreramos catorce mil leguas, e nese traxecto, máis longo que o do ecuador terrestre, cantos curiosos ou terribles incidentes balizaran a nosa viaxe!
A caza nos bosques de Crespo, o encallamento no estreito de Torres, o cemiterio de coral, as pesqueiras de Ceilán, o túnel arábigo, os lumes de Santorin, os millóns da baía de Vigo, a Atlántida, o Polo sur! Durante a noite, todos estes recordos desfilando de soño en soño, non deixaron ao meu cerebro repousar un instante. Ao tres da mañá espertoume un choque violento. Incorporeime sobre o meu leito e achábame escoitando no medio da escuridade cando un novo golpe precipitoume bruscamente ao chan. Evidentemente, o Nautilus pegara un bandazo tras tocar. Achegueime á parede e desliceime polos corredores cara ao salón alumado polo seu teito luminoso. O bandazo derrubara os mobles. Afortunadamente, as vitrinas, sólidamente fixadas na súa base, resistiran.
Os cadros encostados a estribor, ante o desprazamento da vertical, adheríronse aos tapices, en tanto que os de babor separáronse nun pé polo menos do seu bordo inferior. O Nautilus deitouse a estribor e, ademais, inmobilizouse por completo.
Ao día seguinte, 22 de marzo, comezaron os preparativos de marcha ás seis da mañá, cando os últimos resplandores do crepúsculo fundíanse na noite. O frío era moi vivo. Resplandecían as constelacións no ceo cunha sorprendente intensidade. No cenit brillaba a admirable a Cruz do Sur, a estrela polar das rexións antárticas. O termómetro marcaba doce graos baixo cero e o vento mordía agudamente a pel. Multiplicábanse os témpanos na auga libre. O mar tendía a xearse por todas partes. As numerosas placas negruzcas esparexidas pola súa superficie anunciaban a próxima formación do xeo.
Evidentemente, o mar austral, xeado durante seis meses do inverno, era absolutamente inaccesible. Que facían as baleas durante este período? Sen dúbida debían ir por baixo do banco de xeo en busca de augas máis practicables. As focas e as morsas, afeitas vivir nos máis duros climas, permanecían naquelas xeadas paraxes. Estes animais teñen o instinto de cavar buracos en íceos-fields, que manteñen sempre abertos e que lles serven para respirar. Cando os paxaros, expulsados polo frío, emigran cara ao Norte, estes mamíferos mariños quedan como os único donos do continente polar.
Enchidos xa os depósitos de auga, o Nautilus descendía lentamente. Ao chegar a mil pés de profundidade, detívose. A hélice bateu a auga e dirixiuse ao Norte a unha velocidade de quince millas por hora. Pola tarde, navegaba xa baixo o inmenso caparazón xeado da banca. Os paneis que recubrían os cristais do salón estaban pechados por precaución, xa que o casco do Nautilus podía chocar con calquera bloque mergullado.
Pasei, por tanto, aquel día ordenando as miñas anotacións. Tiña a mente embargada polos recordos do Polo. Alcanzaramos ese punto inaccesible sen fatiga, sen perigo, coma se o noso vagón flotante deslizara polos ralles do ferrocarril. O retorno comezaba verdadeiramente agora. Reservaríame aínda semellantes sorpresas? Así o cría eu, tan inesgotable é a serie de marabillas submarinas. Desde que cinco meses e medio antes o azar embarcáranos alí, percorreramos catorce mil leguas, e nese traxecto, máis longo que o do ecuador terrestre, cantos curiosos ou terribles incidentes balizaran a nosa viaxe!
A caza nos bosques de Crespo, o encallamento no estreito de Torres, o cemiterio de coral, as pesqueiras de Ceilán, o túnel arábigo, os lumes de Santorin, os millóns da baía de Vigo, a Atlántida, o Polo sur! Durante a noite, todos estes recordos desfilando de soño en soño, non deixaron ao meu cerebro repousar un instante. Ao tres da mañá espertoume un choque violento. Incorporeime sobre o meu leito e achábame escoitando no medio da escuridade cando un novo golpe precipitoume bruscamente ao chan. Evidentemente, o Nautilus pegara un bandazo tras tocar. Achegueime á parede e desliceime polos corredores cara ao salón alumado polo seu teito luminoso. O bandazo derrubara os mobles. Afortunadamente, as vitrinas, sólidamente fixadas na súa base, resistiran.
Os cadros encostados a estribor, ante o desprazamento da vertical, adheríronse aos tapices, en tanto que os de babor separáronse nun pé polo menos do seu bordo inferior. O Nautilus deitouse a estribor e, ademais, inmobilizouse por completo.
2 de maio de 2014
Fragmento de Ruído. Relatos de Guerra, de Miguelanxo Murado.
Miguel-Anxo Murado López naceu en Lugo o 2 de maio de 1965, escritor, periodista e guionista español.
ZAPATOS
Ningún dos cadáveres tiña os zapatos postos. Estaban todos a uns metros, todos mesturados, facendo un mogote que era tamén unha fosa común. Mentres ela facía fotografías, eu pensaba, entre outros moitos pensamentos absurdos, nos zapatos, no que significaban. Van collendo a túa forma, acaban por parecerse a ti. Se os ves sós e baleiros, parece que teñen a forma da túa mesma alma.
...
ZAPATOS
Ningún dos cadáveres tiña os zapatos postos. Estaban todos a uns metros, todos mesturados, facendo un mogote que era tamén unha fosa común. Mentres ela facía fotografías, eu pensaba, entre outros moitos pensamentos absurdos, nos zapatos, no que significaban. Van collendo a túa forma, acaban por parecerse a ti. Se os ves sós e baleiros, parece que teñen a forma da túa mesma alma.
...
1 de maio de 2014
Aforismos de Leonardo
148.- Digo, pois, que se Natura enderéitache a esta arte (a pintura), e se queres lograr o verdadeiro coñecemento da forma das cousas, comezarás polas súas particularidades, e non pasarás á segunda sen ter ben, na memoria e na práctica, a primeira; se tal non fas, disiparás o teu tempo, e alargarás moito o estudo. Lembra que hai que aprender primeiro a dilixencia, e despois a presteza.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)