31 de xaneiro de 2011

Imbolc

Imbolc é un do catro principais festivais do calendario celta, asociado co ritual da Fertilidade, Tamén como o día de Santa Brígida, e en tempos máis recentes foi celebrado como o festival do lume.

O Imbolc asóciase convencionalmente coa noite do 1 de febreiro (do 31 de xaneiro ao 1 de febreriro).

30 de xaneiro de 2011

Día da Non Violencia

30 de Xaneiro. Día Escolar da Paz e a Non Violencia

O Día Escolar da Non violencia e a Paz foi declarado por primeira vez en 1964. Xorde dunha iniciativa pioneira, non gobernamental, independente, e voluntaria de Educación Non violenta e Pacificadora do profesor español Llorenç Vidal. O seu obxectivo é a educación en e para a tolerancia, a solidariedade, a concordia, o respecto aos Dereitos Humanos, a non violencia e a paz. Neste día, os colexios e centros convértense en instrumentos de paz e entendemento entre persoas de distinta formación, raza, cultura e relixión.

A mensaxe básica deste día é: Amor universal, Non violencia e Paz.

O día 30 de Xaneiro conmemórase ademáxs a morte do líder nacional e espiritual da India, o Mahatma Gandhi, o 30 de Xaneiro de 1948, asasinado a tiros por un fanático hinduista.

29 de xaneiro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XIII).

-E, con todo, Ned, demostrouse que o narval conseguiu atravesar co seu dente barcos dun lado a outro.
-Barcos de madeira, quizá, é posible, aínda que eu non o vin nunca. Así que até non ter proba pola contra, eu nego que as baleas, os cachalotes ou os unicornios poidan producir tal efecto.
-Escoite, Ned...
-Non, señor profesor, non. Todo o que vostede queira, excepto iso. Quizá un polbo xigantesco?
-Aínda menos, Ned. O polbo non é máis que un molusco, e xa isto indica a escasa consistencia das súas carnes. Aínda que tivese cincocentos pés de lonxitude, o polbo, que non pertence á rama dos vertebrados, é completamente inofensivo para barcos tales como o Scotia ou o Abraham Lincoln. Hai que relegar ao mundo da fábula as proezas dos krakens ou outros monstros desa especie.
-Entón, señor naturalista -preguntou Ned Land cun ton irónico-, persiste vostede en admitir a existencia dun enorme cetáceo?
-Si, Ned, repítollo cunha conviccion que se apoia na lóxica dos feitos. Creo na existencia dun mamífero, poderosamente organizado, pertencente á rama dos vertebrados, como as baleas, os cachalotes ou os golfiños, e provisto dunha defensa córnea cunha extraordinaria forza de penetración.
-Hum! -dixo o arponeiro, movendo a cabeza co ademán dun home que non quere deixarse convencer.
-E observe, o meu bo canadense, que se tal animal existe, se habita as profundidades do océano, se frecuenta as capas líquidas situadas a algunhas millas por baixo da superficie das augas, ten que posuír necesariamente un organismo cuxa solidez desafíe a toda comparación.
-E por que un organismo tan poderoso? -preguntou Ned. -Porque fai falta unha forza incalculable para manterse nas capas profundas e resistir á súa presión.
-De verdade? -dixo Ned, que me miraba cos ollos medio pechados.
-Certamente, e algunhas cifras probaranllo facilmente.
-Oh, as cifras! -replicou Ned-. Faise o que se quere coas cifras.
-Nos negocios, si, Ned, pero non en matemáticas. Escoite. Admitamos que a presión dunha atmosfera estea representada pola presión dunha columna de auga de trinta e dous pés de altura. En realidade, a altura da columna sería menor, posto que se trata de auga de mar cuxa densidade é superior á da auga doce. Pois ben, cando vostede mergúllase, Ned, tantas veces cantas descenda trinta e dous pés soportará o seu corpo unha presión igual á da atmosfera, é dicir, de quilogramos por cada centímetro cadrado da súa superficie. Diso séguese que a trescentos vinte pés esa presión será de dez atmosferas, de cen atmosferas a tres mil douscentos pés, e de mil atmosferas, a trinta e dous mil pés, é dicir a unhas dúas leguas e media. O que equivale a dicir que se puidese vostede alcanzar esa profundidade no océano, cada centímetro cadrado da superficie do seu corpo sufriría unha presión de mil quilogramos. E sabe vostede, o meu bo Ned, cantos centímetros cadrados ten vostede en superficie?
-Ignóroo por completo, señor Aronnax.
-Un dezasete mil, aproximadamente.

28 de xaneiro de 2011

28 de xaneiro. Día de Santo Tomás.

Tomás de Aquino, en italiano Tommaso D'Aquino, (nacido en Roccasecca (Lacio) ou Belcastro (Calabria), Italia, a finais de 1224 ou inicios de 1225 e morto na Abadía de Fossanuova, na actual Provincia de Latina, 7 de marzo de 1274), foi un teólogo e filósofo católico pertencente á Orde de Predicadores, (Dominicos) e é o principal representante da tradición escolástica, e fundador da escola tomista de teoloxía e filosofía.
É coñecido tamén como Doutor Angélico ou Doutor Común, e é considerado santo pola Igrexa católica. O seu traballo máis coñecido é a Suma Teolóxica, tratado no cal pretende expor de modo ordenado a doutrina católica. Canonizado en 1323, foi declarado Doutor da Igrexa en 1567 e santo patrón das universidades e centros de estudo católicos en 1880. A súa festividade celébrase o 28 de xaneiro.

27 de xaneiro de 2011

Coma importante

Julio Cortázar escribía: 'La coma, esa puerta giratoria del pensamiento'
Lea y analice la siguiente frase:

Si el hombre supiera realmente el valor que tiene la mujer andaría en cuatro patas en su búsqueda.

Si usted es mujer, con toda seguridad colocaría la coma después de la palabra mujer.
Si usted es varón, con toda seguridad colocaría la coma después de la palabra tiene.

26 de xaneiro de 2011

Resumo do libro "As 48 leis do poder"

Lei 2: NON CONFIAR DEMASIADO NOS AMIGOS E SABER UTILIZAR AOS INIMIGOS.

Non hai que fiarse nunca dos amigos -traizóanlle a un con maior rapidez, porque senten envexa con facilidade-. Tamén se converten nuns mequeiros tiránicos. Pero se se contrata a un antigo inimigo será máis leal que un amigo, porque ten máis que demostrar. De feito, hai moito máis que temer dos amigos que dos inimigos. Se non se teñen inimigos, hai que atopar a forma de granxeárselos.

25 de xaneiro de 2011

Dos Fillos

Os vosos fillos non son os vosos fillos, son fillos e fillas do anhelo da Vida, ansiosa por perpetuarse.

Por medio de vós concíbense, mais non para vos. E aínda que estean ao voso lado, non vos pertencen.

Podedes darlles o voso amor; non os vosos pensamentos: porque eles teñen os seus propios pensamentos.

Podedes albergar os seus corpos; non as súas almas: porque as súas almas habitan na casa do futuro, pechada para vós, pechada mesmo para os vosos soños.

Podedes esforzarvos en ser como eles, mais non tratedes de facelos como vós: porque a vida non retrocede nin se detén no ontes.

Sodes o arco desde o que os vosos fillos son disparados como frechas viventes cara ao lonxano.

O Gran Arqueiro é quen ve o branco no camiño do infinto, e dobrégaos co seu poder para que a súa frecha vaia rápida e lonxe.

Deixade que a vosa tensión en mans do Gran Arqueiro moldéese ledamente.

Porque así como El ama a frecha que voa, así ama tamén o arco que se tensa.

Da obra "O Profeta" de Kalil Gibrán

24 de xaneiro de 2011

Cita

O sorriso custa menos que a electricidade e dá máis luz.

Proverbio Escocés

23 de xaneiro de 2011

O Proceso, de Kafka

Franz Kafka naceu en Praga en 1883 e morreu en 1924 un mes antes de cumprir os 41 anos. Desde os primeiros relatos, o angustioso afán de dedicarse á escritura signa a súa vida e a súa obra. Presionado especialmente polo seu pai, dedicou gran parte da súa vida ao traballo burocrático, o que o levou a vivir un verdadeiro pesadelo de horarios e imposicións. De feito, toda a obra de Kafka estará marcada pola imposibilidade de escapar á engrenaxe maléfica e opresiva da vida cotiá, e pola hostilidade e indiferenza que o seu pai manifesta para coa súa vocación literaria.
O Proceso é unha das súas obras máis coñecidas. A novela foi escrita en 1914, pero foi publicada póstumamente por Max Brod, amigo e albacea de Kafka. Xunto con América e O Castelo, O Proceso conforma a que se coñece como a triloxía da soidade. Os seus personaxes están caracterizados por unha crecente despersonalización (até o punto que no Castelo ao protagonista desígnallo tan só cunha inicial). Á perda do nome súmase a perda dos distintos protagonistas nun mundo absurdo que os devora.
O Proceso conta a historia de Josef K, un empregado dun banco que un día é detido e procesado sen que se saiba por que. K busca un avogado, tenta informarse sobre o estado do seu proceso e tópase con regulamentos, leis incomprensibles e xerarquías infinitas dentro da estrutura da xustiza, sen atopar nunca ao xuíz encargado de instruír o seu proceso. Finalmente, a sentenza cúmprese sen que o acusado - nin o lector - decátense xamais por que llo condena.
Aínda que se analiza á obra como unha crítica aos réximes autoritarios, tamén hai nela unha parodia da burocracia, así como unha constante sensación de irrealidad resaltada polos diálogos absurdos e por elementos que parecen extraídos dun soño (corredores nos que Josef K deambula, portas que se abren e levan a oficinas da xustiza en lugares inverosímiis, empregados durmindo nos corredores, súbitos malestares inexplicables que sofre o protagonista).
As temáticas máis características na obra de Kafka están presentes no Proceso. A burocracia, o tema da Lei (que leva implícita a figura do pai), o illamento e a imposibilidade de comunicarse, a soidade do individuo, o clima onírico e de pesadelo que domina a novela, todos elementos que conforman esta obra.
Cal de todos eles parécelles que é o que Kafka quixo resaltar en primeiro lugar, e por que? Que é o que quixo dicir, se é que quixese transmitir algo en particular? (sábese que no seu testamento pedía a Max Brod que destruíse todas as súas obras). Que é, en esencia, O Proceso?

22 de xaneiro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XII).

Creo que o comandante Farragut estivera ben inspirado ao contratar a este home que, polo seu ollo e o seu brazo, valía por toda a tripulación. Non podo acharlle mellor comparación que a dun potente telescopio que fose á vez un canón.
Quen di canadense di francés e, por pouco comunicativo que fose Ned Land, debo dicir que me cobrou certo afecto, atraído quizá pola miña nacionalidade. Era para el unha ocasión de falar, como o era para min de ouvir, esa vella lingua de Rabelais aínda en uso nalgunhas provincias canadenses. A familia do arponeiro era orixinaria de Quebec, e formaba xa unha tribo de audaces pescadores na época en que esa terra pertencía a Francia.
Aos poucos, Ned afeccionouse a falar comigo. A min gustábame moito ouvirlle o relato das súas aventuras nos mares polares. Narraba os seus lances de pesca e os seus combates, cunha grande poesía natural. Os seus relatos tomaban unha forma épica que me levaba a crer estar a ouvir a un Homero canadense cantando a Ilíada das rexións hiperbóreas.
Describo agora a este audaz compañeiro tal como coñézoo actualmente. Somos agora vellos amigos, unidos pola inalterable amizade que nace e cimenta nas probas difíciles. Ah, o meu bo Ned! Só pido vivir aínda cen anos máis para poder lembrarche máis tempo.
Cal era a opinión de Ned Land sobre a cuestión do monstro mariño? Debo confesar que non cría apenas no unicornio e que era o único a bordo que non compartía a convicción xeral. Mesmo evitaba falar do tema, sobre o que lle abordei un día. Era o 30 de xullo, é dicir, ás tres semanas da nosa partida, e a fragata achábase á altura do cabo Branco, a trinta millas a sotavento das costas da Patagonia. Pasaramos xa o trópico de Capricornio, e o estreito de Magallanes abríase a menos de setecentas millas ao sur. Antes de oito días, o Abraham Lincoln acharíase en augas do Pacífico.
Facía unha magnífica tarde, e sentados na toldilla falabamos Ned Land e eu dunhas e outras cousas, mentres mirabamos o mar misterioso cuxas profundidades permaneceron até aquí inaccesibles aos ollos do home. Levei naturalmente a conversación ao unicornio xigantesco, e estendinme en consideracións sobre as diversas posibilidades de éxito ou de fracaso da nosa expedición.
Logo, ao ver que Ned Land deixábame falar, ataqueille máis directamente.
- Como é posible, Ned, que non estea vostede convencido da existencia do cetáceo que perseguimos? Ten vostede razóns particulares para mostrarse tan incrédulo?
O arponeiro miroume durante algúns instantes antes de responder, golpeouse a fronte coa man, cun xesto que lle era habitual, pechou os ollos como para recollerse e dixo, ao fin:
- Quizá, señor Aronnax.
- Con todo, Ned, vostede que é un baleeiro profesional, vostede que está familiarizado cos grandes mamíferos mariños, vostede cuxa imaxinación debería aceptar facilmente a hipótese de cetáceos enormes, parece o menos indicado... debería ser vostede o último en dubidar, en semellantes circunstancias.
- Equivócase, señor profesor. Pase aínda que o vulgo crea en cometas extraordinarios que atravesan o espazo ou na existencia de monstros antediluvianos que habitan o interior do globo, pero nin o astrónomo nin o xeólogo admitirán tales quimeras. O mesmo ocorre co baleeiro. Perseguín a moitos cetáceos, arponei un bo número deles, matei a moitos, pero por potentes e ben armados que estivesen, nin as súas colas nin as súas seus defensas puidesen abrir os ferros metálicos dun vapor.

21 de xaneiro de 2011

Romance galego, o gato do señor cura

Dei de comer ós boicinos e marchei para a labrada,
al dar o primeiro rego esqueacérame a aguillada;
entrepuxen os meus bois, dei volta por ela a casa.
Mais cando cheguei a ela, topei a porta cerrada.
-Ábreme a porta, Marica, ábreme a porta, malvada.
-Eu a porta non che abro que che estou moi ocupada.
Dei a volta pola eira, por donde eu acostumbraba,
e topei a Mariquiña atando a súa saia.
-¿Que é aquela cousa roxa que está debaixo da cama?
-O gato do señor cura que anda coa nosa gata.
-Eu nunca vin gato roxo ter na cabeza unha calva.

20 de xaneiro de 2011

Unha Milagre. Julio Cortazar

HISTORIA VERIDICA
A un señor cáenselle ao chan os anteollos, que fan un ruído terrible ao chocar coas baldosas. O señor agáchase aflixidísimo porque os cristais de anteollos custan moi caro, pero descobre con asombro que por milagre non se lle romperon.
Agora este señor sente profundo agradecemento, e comprende que o ocorrido vale por unha advertencia amigable, de modo que se encamiña a unha casa de óptica e adquire deseguido un estoxo de coiro almohadillado dobre protección, a fin de curarse en saúde. Unha hora máis tarde cáeselle o estoxo, e ao agacharse sen maior inquietude descobre que os anteollos se fixeron po. A este señor lévalle un intre comprender que os designios da Providencia son inescrutables, e que en realidade o milagre ocorreu agora.

19 de xaneiro de 2011

Resumo do libro "As 48 leis do poder" do escritor Robert Greene

Lei 1: NON ECLIPSAR AOS NOSOS SUPERIORES
Hai que facer que os que están por encima dun sentan o suficientemente superiores. Aínda que un teña desexos de compracerlles ou impresionarlles, non hai que pasarse ao demostrar as habilidades propias porque provocan o efecto contrario  -inspirar medo e inseguridade-. Se conseguimos que os nosos xefes parezan máis brillantes do que son, chegaremos ás cimas do poder.

18 de xaneiro de 2011

Xeitos de facer negocios

 Salim di ao seu fillo:
 - Fillo, quero que cases cunha dama que xa escollín.
 O fillo responde:
 - Pero pai, eu quero escoller á miña muller, isto de arranxar as vodas non se usa máis!.
 Salim di ao seu fillo:
- O meu querido fillo, é que non sabes a quen elixín para ti...  nin máis nin menos que á filla de Bill Gates!
 O fillo responde:
- Ohhh... non me imaxinaba isto pai. Que sabio que é. Por suposto que acepto.
Salim parte para unha reunión co mismísimo Bill Gates.
Salim di a Bill Gates:
- Bill, xa teño ao marido ideal para a súa filla.
Bill Gates responde:
- Pero a miña filla é moi nova aínda para casar, ademais, isto de arranxar   as vodas é algo que na nosa cultura non se estila.
Salim di a Bill Gates:
- Talvez, talvez... pero este mozo é o Vicepresidente do Banco Mundial.
Bill Gates responde:
- Vaia... non estaría mal sumar na familia a un funcionario do Banco Mundial!, nese caso creo que o poderemos arranxar. Trato feito, convencerei á miña filla para que acepte ao raparigo.
Finalmente, Salim reúnese co Presidente do Banco Mundial... Salim:
- Señor Presidente, teño a un mozo recomendado para ocupar o cargo de Vicepresidente deste banco.
 Presidente:
- Pero xa teño moitos vicepresidentes!.- Inclusive máis dos que son necesarios realmente, para que sumar outro Vicepresidente á estrutura do Banco?.
Salim:
- O que pasa é que este mozo é o xenro de Bill Gates.
Presidente:
- Nese caso... considéreo contratado !!
 ...ASÍ SE FAN OS NEGOCIOS !!!

17 de xaneiro de 2011

16 de xaneiro de 2011

Moitos libros

Galicia foi a sexta comunidade autónoma que máis libros e folletos publicou en 2009, con 3.180 titulos. Por diante están Andalucía (74.521), Madrid (23.972) e Cataluña (20.870), trío lider do ranquin que publica o estudo Produción editorial de libros de 2009, elaborado polo Instituto Nacional de Estatísticas (INE).

15 de xaneiro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XI).

4. Ned Land
O comandante Farragut era un bo mariño, digno da fragata que lle foi confiada. O seu navío e el formaban unha unidade, da que el era a alma.
Non permitía que a existencia do cetáceo fose discutida a bordo, por non abrigar a menor dúbida sobre a mesma. Cría nel como algunhas boas mulleres cren no Leviatán, por fe, non pola razón.
Estaba tan seguro da súa existencia como de que libraría os mares del. Xurárao. Era unha especie de cabaleiro de Rodas, un Diosdado de Gozon en busca da serpe que arrasaba a súa illa. Ou o comandante Farragut mataba ao narval ou o narval mataba ao comandante Farragut. Ningunha solución intermedia.
Os oficiais da bordo compartían a opinión do seu xefe. Había que ouvirlles falar, discutir, disputar, calcular as posibilidades dun encontro e verlles observar a vasta extensión do océano. Máis dun impúñase unha garda voluntaria, que noutras circunstancias maldixera polo baixo. E mentres o sol describía o seu arco diúrno, a arboladura estaba chea de mariñeiros, coma se a ponte queimara os pés, que manifestaban a maior impaciencia. E iso que o Abraham Lincoln estaba aínda moi lonxe de abordar as augas sospeitosas do Pacífico.
A tripulación estaba, en efecto, impaciente por atopar ao unicornio, por arponearlo, izalo a bordo e esnaquizalo. Por iso vixiaba o mar cunha escrupulosa atención. O comandante Farragut falara dunha certa suma de dous mil dólares que se embolsaría quen, fose grumete ou mariñeiro, contramaestre ou oficial, avistase o primeiro ao animal. Non hai que dicir como se exercitaban os ollos a bordo do Abraham Lincoln.
Pola miña banda, non lle cedía a ninguén en atención nas observacións cotiás. A fragata puidera chamarse moi xustificadamente Argos. Conseil era o único entre todos, que se manifestaba indiferente á cuestión que nos apaixonaba e a súa actitude contrastaba co entusiasmo xeral que reinaba a bordo.
Xa dixen como o comandante Farragut equipara coidadosamente o seu navío, dotándoo dos medios adecuados para a pesca do xigantesco cetáceo. Non houbese ir mellor armado un baleeiro.
Levabamos todos os enxeños coñecidos, desde o arpón de man até os proxectís dos trabucose as balas explosivas dos arcabuces. No castelo instalouse un canón perfeccionado que se cargaba pola recámara, moi espeso de paredes e moi estreito de ánima, cuxo modelo debe figurar na Exposición Universal de 1867. Este magnífico instrumento, de orixe americana, enviaba sen dificultade un proxectil cónico de catro quilos a unha distancia media de dezaseis quilómetros.
O Abraham Lincoln non carecía, pois, de ningún medio de destrución. Pero tiña algo mellor aínda.
Tiña a Ned Land, o rei dos arponeros. Ned Land era un canadense dunha habilidade manual pouco común, que non tiña igual no seu perigoso oficio. Posuía en grao superlativo as calidades da destreza e do sangue frío, da audacia e da astucia. Moi maligna tiña que ser unha balea, singularmente astuto debía ser un cachalote, para que puidese escapar ao seu golpe de arpón.
Ned Land tiña un corenta anos de idade. Era un home de elevada estatura -máis de seis pés ingleses- e de robusta complexión. Tiña un aspecto grave e era pouco comunicativo, violento ás veces e moi colérico cando se lle contrariaba. A súa persoa chamaba a atención, e sobre todo o poder da súa mirada que daba un singular acento á súa fisonomía.

14 de xaneiro de 2011

A amizade

En moitos sitios hoxe celebrn o Día da Amizade.

A amizade (do latín amicus; amigo, que deriva de amore, amar) é unha relación afectiva entre dúas ou máis persoas. A amizade é unha das relacións interpersoais máis comúns que a maioría das persoas teñen na vida.

O libro dos tres mosqueteiros, do francés Alexandre Dumas é unha historia baseada na inquebrantable amizade dos seus personaxes.

13 de xaneiro de 2011

13 de xaneiro, 1809.

Tal día coma hoxe, pero en 1809 na cidade da Coruña tivo lugar unha das maiores explosións rexistradas no mundo ata momento provocada pola man humán.

No alto chamado Penasquedo, o xeneral inglés Moore, escapando das tropas francesas, ordena volar o polvorín para que non caiga en mans do inimigo, liderado polo mariscal Soult.

A explosión, no lugar chamado Escorial, causou danos á poboación dos arredores.

12 de xaneiro de 2011

Facebook de broma

Ás veces aparecen cousas simpáticas empregando as novas tecnoloxías.

Aqui tes unha simulacion do facebook de Hitler, durante a Segunda Guerra Mundial.

Preme

11 de xaneiro de 2011

O coello

Nun día lindísimo e asollado, un coello saíu da súa cova coa súa notebook e púxose a traballar, ben concentrado. Pouco despois, paso por alí un raposo, e vu a aquel suculento coelliño tan distraído, que se lle fixo auga a boca. Quedou tan intrigado coa actividade do coello que, curioso, aproximóuselle:
- Coelliño, que estás a facer aí, tan concentrado ?
- Estou a redactar a miña tese de doutoramento -dixo o coello, sen sacar os ollos do seu traballo.
- Hummmm... e cal é o tema da túa tese?
- Ah, é unha teoría que proba que os coellos son os verdadeiros predadores naturais dos raposos.
O raposo quedou indignado:
- Que? Iso é ridículo! Nós somos os predadores dos coellos!
- Absolutamente non! Ven comigo á miña cova e mostrarei a miña proba experimental.
O coello e o raposo entran á cova. Poucos instantes despois óuvense algúns ruídos indescifrables, algúns poucos gruñidos e despois silencio. Deseguido, o coello volve soiño, e retoma o seu traballo de tese, coma se nada sucedese. Media hora despois pasa un lobo. Ao ver ao apetitoso coello, tan distraído, agradece mentalmente á cadea alimentaria por garantir o seu xantar. Con todo, o lobo esta tamén intrigado ante un coello que traballa con tanta concentración, e resolve pescudar de que se trata, antes de devoralo:
- Ola, moziño! Que fas traballando tan duramente?
- A miña tese de doutoramento, señor lobo. É unha teoría que veño desenvolvendo desde hai algún tempo e que proba que nós, os coellos, somos os grandes predadores naturais de varios animais carnívoros, inclusive dos lobos.
O lobo non pode conter a risa e estala en gargalladas ante a petulancia do coello.
- Ha, ha, ha! Veña home! Apetitoso coello! Isto é un despropósito. Somos nós, os lobos, os xenuínos predadores naturais dos coellos. E agora... terminemos con esta charla absurda!
- Descúlpeme, pero se vostede quere, eu podo presentarlle a miña proba experimental. Gustaría de acompañarme até a miña cova ?
O lobo non pode crer a súa boa sorte. Ambos desaparecen cova dentro. Algúns instantes despois óuvense aullidos desesperados, ruídos de masticación, e ... silencio.
Unha vez mais o coello volve só, impasible, e retorna ao traballo de redacción da súa tese, coma se nada ocorrese.
Dentro da cova do coello obsérvase unha enorme pila de ósos ensanguentados mesturados con pelos de diversos ex-raposos, e ao seu lado, outra pila aínda maior de ósos e restos mortais daqueles que algún día foron lobos. No centro das dúas pilas de ósos ... un enorme LEÓN, riseiro, ben alimentado, se relame satisfeito.

MORALEXA DA HISTORIA:
1. Non importa como de absurdo sexa o tema da túa tese
2. Non importa se non ten o máis mínimo fundamento científico
3. Non importa se os teus experimentos xamais chegan a probar a túa teoría
4. Non importa sequera se as túas ideas contradin os mais obvios conceptos da lóxica
5. O que verdadeiramente importa é ... QUEN É O TEU PADRIÑO.

10 de xaneiro de 2011

Cita

O optimismo vén de Deus, o pesimismo naceu no cerebro do home.

Proverbio Arabe

9 de xaneiro de 2011

8 de xaneiro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (X).

O comandante Farragut non quería perder nin un día nin unha hora na súa marcha cara aos mares en que
acababa de sinalarse a presenza do animal. Chamou ao seu enxeñeiro.
- Temos suficiente presión? -preguntoulle.
- Si, señor -respondeu o enxeñeiro.
- Zarpemos! -gritou o comandante Farragut.
Ao recibo da orde, transmitida á sala de máquinas por medio de aparellos de aire comprimido, os maquinistas accionaron a roda motriz. Asubiou o vapor ao precipitarse polas corredeiras entreabertas, e xemiron os longos pistóns horizontais ao impeler ás bielas da árbore. As pas da hélice bateron as augas cunha crecente rapidez e o Abraham Lincoln avanzou maxestuosamente no medio dun centenar de ferries e botes cargados de espectadores, que o escoltaban.
Os peiraos de Brooklyn e de toda a parte de New York que bordea o río do Leste estaban tamén cheos de curiosos. Tres hurras sucesivos brotaron de cincocentas mil gargantas. Milleiros de panos axitáronse no aire sobre a compacta masa humana e saudaron ao Abraham Lincoln até a súa chegada ás augas do Hudson, na punta desa alargada península que forma a cidade de New York.
A fragata, seguindo polo lado de New Jersey, a admirable beira dereita do río bordeada de hoteliños, pasou entre os fortes, que saudaron o seu paso con varias salvas dos seus canóns de maior calibre. O Abraham Líncoln respondeu o saúdo arriando e izando por tres veces o pavillón norteamericano, cuxas trinta e nove estrelas resplandecían no seu pico de mesana. Logo modificou a súa marcha para tomar a canle balizada que segue unha curva pola baía interior formada pola punta de Sandy Hook, e custeou esa lingua areosa desde a que algúns milleiros de espectadores aclamárono unha vez máis.
O cortexo de botes e navios seguiu á fragata até a altura do Faro, cuxos dúas luminaria sinalan a entrada dos pasos de New York. Ao chegar a ese punto, o reloxo marcaba o tres da tarde. O práctico do porto descendeu á súa canoa e regresou á pequena goleta que lle esperaba. Forzáronse as máquinas e a hélice bateu con máis forza as augas. A fragata custeou as beiras baixas e amareladas de Long Island. Ás oito da tarde, tras deixar ao Noroeste o faro de Fire Island, a fragata asucaba xa a todo vapor as escuras augas do Atlántico.

7 de xaneiro de 2011

O vixia no centeo

Título: O vixía no centeo
Autor: J. D. Salinger
Tradutor: Xosé R. Fernández Rodríguez
Editorial: Edicións Xerais de Galicia
Colección: Fóra de Xogo
J. D. Salinger foi un misterioso escritor norteamericano morto no 2010, un autor oculto, que fuxía de aparecer sequera nas lapelas dos seus propios libros. Mesmo demandou a varios dos seus biógrafos. A súa filla Margaret escribiu unha biografía sobre el titulada O vixía dos soños.
Tras o seu éxito O vixía no centeo, que o levou á famamoi cedo, convertendo ao seu heroe no prototipo do adolescente que busca o sentido da vida nun mundo no que a inocencia e a verdade non teñen lugar, un mundo falso. Os seus personaxes adoitan ser sensibles e especiais.
Nacido en New York en 1919, fillo dunha irlandesa católica e un polaco xudeu. Non foi moi brillante o seu paso pola escola, pero dedícase desde a adolescencia a escribir relatos. Participou na Segunda Guerra Mundial. Ten unha vida moi azarosa con varios divorcios e cambios moi fortes, participando en determinados momentos na Ciencioloxía, ou dedicándose ao budismo zen, ao vexetarianismo ou á homeopatía.
Un dos seus relatos foi adaptado ao cine na película Mi corazón loco. En  Chasing Holdencóntase a historia dun fanático do libro O vixía no centeo que se sente preto do personaxe de Holden Caulfield e quere coñecer ao propio autor.
O LIBRO
Holden Cauldfield, coñecendo que vai ser expulsado, tamén, deste último colexio, decide deixalo antes. Pasa tres días na cidade de Nova York e conta a historia do que fixo e sufriu nese tempo, desa fuxida cara adiante que o leva a deambular polas rúas da cidade queimando ata o último recurso, mentres a depresión o vai afectando.
Narrada moi subxectivamente, utilizando unha linguaxe propia da mocidade e facendo unhas análises da realidade mediatizadas pola peculiar personalidade do protagonista.
Cunha personalidade nerviosa e sensible, Holden, na transición da adolescencia á madurez, enfróntase no decurso dunhas poucas horas cos grandes temas que preocupan a todos os mozos: o seu lugar na sociedade, os valores que se afianzan e se desbotan, a actitude fronte á morte, o amor, a amizade, a iniciación ao sexo: contado todo con humor e unha extraordinaria intensidade narrativa, nun maxistral relato en primeira persoa.
Holden Caulfield é desde 1951 –ano da publicación de O vixía no centeo– o sinónimo de adolescente inconformista, o símbolo da autoafirmación do individuo fronte a un medio hostil. Neses tres días nos que, cronoloxicamente, se desenvolve a novela, Holden enfróntase ás súas propias contradicións e ao imperioso desexo de fuxida. Fuxir do mundo que lle agarda ao medrar, como se nese fuxir a única saída fose inmobilizar o tempo.
.

6 de xaneiro de 2011

Dia de Reis

O día 6 de xaneiro, o día dos Reis Magos, víase como o peche destas festividades cheas de maxia e das festas do solsticio de inverno.

En Santiago de Compostela ás veces facían o argadelo, que era coma un pequeno auto sacramental e que remataba nun xantar.

Sabes cal é a obra que ilustra esta nova?

E en que lugar de Galicia estivo?

5 de xaneiro de 2011

Noite de Reis

Nalgunhas zonas da Galicia rural, o día cinco os mozos ían polas aldeas cantando e pedindo comida para prepararen un banquete ao día seguinte.

Sabes que obra colle esta data como título?

4 de xaneiro de 2011

Rematou o Ano do Libro

O Consello da Xunta aprobou no seu día a declaración do 2010 como Ano do Libro e da Lectura de Galicia coa finalidade de incardinar os programas de actuación e as medidas de promoción do libro e fomento da lectura dentro do próximo Ano Xacobeo.
A finalidade deste proxecto foi impulsar o Ano do Libro e da Lectura de Galicia a través da celebración do Xacobeo 2010. Para elo, as institucións públicas galegas, os centros de ensino, as bibliotecas, as asociacións e federacións culturais dependentes da Xunta de Galicia dedicaron unha parte da súa actividade a pór de relevo esta manifestación contribuíndo ao recoñecemento do libro como instrumento para a promoción e a divulgación da cultura e da lingua de Galicia.
A Consellería de Cultura e Turismo aposta por utilizar unha ferramenta tan importante como é a Lei do Libro e da Lectura e de Galicia (Lei 17/2006, do 27 de decembro) e traballar nas obrigas que esta lei recolle. Entre elas, confíaselle a Administración as tarefas de planificación, información e coordinación arredor do libro e da lectura co fin de favorecer a sociedade galega. Ademais, tamén recoñécese o caracter estratéxico e prioritario do sector do libro como instrumento para a expresión do dereito á creación, a promoción e á divulgación da cultura, da historia e da lingua de Galicia.
O valor cultural do libro.
Galicia está indisolublemente asociada a Europa a través das correntes culturais, do pensamento e do espírito. Estas manifestacións exprésanse e materialízanse a través da palabra escrita, a través do códice ou do libro, que, desde a alta Idade Media, ofrece a cada obra un polo de atención para o debate, a construción intelectual e a democratización vagarosa do coñecemento e da intelixencia colectiva.

3 de xaneiro de 2011

Cita

O que quere facer algo, acha un medio; o que non quere facer nada, atopa unha escusa.

Proverbio Arabe

2 de xaneiro de 2011

Adiviña

Teño un amigo
de catro patas
que ven conmigo
gardar as vacas..

Libro recomendado:

Adiviñanceiro Popular Galego de José Luis Gárfer e Concha Fernández
(Edicións Xerais).

1 de xaneiro de 2011

Mais cousas do Aninovo

A festividade é hoxe unha exaltación de unidade familiar, onde as persoas reúnense para compartir na mesa cun prato especial e practicar algún rito que conmemore a ocasión. Aínda que a superstición é criticada como sinal de ignorancia, estes costumes son aceptadas pola sociedade.

Algunhas costumes

Comer lentellas: Para chamar a fortuna e a prosperidade moitos venezolanos comen un prato de lentellas. Hai quen se conforman cunha cucharada para poder degustar da cea na noite.

Usar roupa interior bermella ou amarela: Esta é quizais, xunto coas doce uvas, unha dos costumes máis populares. O uso destas cores busca atraer as boas enerxías para o ano entrante.

Máis diñeiro: Hai quen para garantir a disposición monetaria reciben o ano cun feixe de billetes entre as súas mans.

Viaxes: Para realizar a viaxe dos seus soños a xente sae da súa casa despois das doce coas maletas ou bolsos de man.

Espigas: O uso de espigas para adornar a casa traerá paz e boa sorte para os membros do fogar.

Veas: Tamén é frecuente o uso dunha vela acesa para recibir o ano e garantir harmonía e paz no fogar.

Pedras: En moitos fogares escóllense tres pequenas pedras que simbolizan saúde, amor e diñeiro.

Purificar a alma: Darse un baño de esencias para purificar a alma e recibir o ano lixeiro, púxose de moda coa entrada do novo milenio. Existe diversidade de aromas para cada caso e os máis recomendados son: mandarina para a prosperidade e o diñeiro, rosas para o amor, e sándalo para limpar as enerxías negativas.