30 de abril de 2012

29 de abril de 2012

Literatura Fantástica

AS PROPOSTAS NARRATIVAS ARREDOR DA LITERATURA FANTASTICA EN GALICIA MULTIPLICANSE
Hai agora dez anos publicábanse na nosa lingua os tres volumes de O Señor dos Aneis, obra por antonomasia da literatura fantástica. Desde entón, este xénero foi incrementando a nosa presenza na nosa literatura, sexa mediante traducións ou con autores do propio país. A celebración dos primeiros encontros de autores do xénero amosa en qué xeito está a cristalizar a fantasía nas nosas letras

Mais

28 de abril de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXII).

Componse dunha pila Bunsen que eu poño en actividade non con bicromato de potasa, senón con sodio.
Unha bobina de indución recolle a electricidade producida e diríxea cara a unha lanterna dunha disposición particular. Nesta lanterna hai unha serpentina de vidro que contén soamente un residuo de gas carbónico. Cando o aparello funciona, o gas faise luminoso, dando unha luz esbrancuxada e continua. Así equipado, respiro e vexo.
-Capitán Nemo, dá vostede tan abafadoras respostas a todas as miñas obxeccións que non me atrevo xa a dubidar. Con todo, aínda que obrigado a admitir os aparellos Rouquayrol e Ruhmkorff, quédanme algunhas reservas achega do fusil co que vai armarme.
-Por suposto, non se trata dun fusil de pólvora -respondeu o capitán.
-De aire?
-Claro é. Como quere que fabrique pólvora a bordo, sen ter aquí nin salitre, nin xofre nin carbón?
-Por outra banda -dixen-, para tirar baixo a auga, nun medio que é oitocentas cincuenta e cinco veces máis denso que o aire, habería que vencer unha resistencia considerable.
-Iso non sería un obstáculo maior. Hai certos canóns, perfeccionados despois de Fulton polos ingleses Philippe Coles e Burley, polo francés Furcy e polo italiano Landi, que están provistos dun sistema particular de peche e que poden tirar nesas condicións. Pero, repítollo, como carezo de pólvora, substituína por aire comprimido que me procuran en abundancia as bombas do Nautilus.
-Pero ese aire debe gastarse rapidamente.
-O meu depósito Rouquayrol pode proverme de aire se é necesario. Basta para iso unha billa ad hoc. Ademais, señor Aronnax, poderá vostede comprobar en por si que nestas cazarías submariñas non se fai un consumo excesivo de aire nin de balas.
-A pesar de todo, paréceme que nesa semioscuridade, e no medio dun líquido moi denso en relación coa atmosfera, os tiros non poden ir moi lonxe e deben ser dificilmente mortais.
-Ao contrario, con este tipo de fusil todos os tiros son mortais, e todo animal tocado, por lixeiramente que sexa, cae fulminado.
-Por que?
-Porque non son balas ordinarias as que tira o fusil senón pequenas cápsulas de vidro (inventadas polo químico austríaco Leniebrock) das que teño un considerable aprovisionamento. Estas cápsulas de vidro, recubertas por unha armadura de aceiro, e feitas máis pesadas por un casquiño de chumbo, son verdadeiras botelliñas de Leyde, nas que a electricidade está forzada a moi alta tensión. Descárganse ao máis lixeiro choque, e por poderoso que sexa o animal que as reciba, cae fulminado. Engadirei que estas cápsulas teñen un grosor de catro e que a carga dun fusil ordinario podería conter unha decena.
-Non discuto máis -respondín, levantándome- e estou disposto a tomar o meu fusil. Ademais, onde vaia vostede, irei eu.
O capitán Nemo conduciume cara á parte posterior do Nautilus e, ao pasar ante o camarote de Ned e Conseil, chameilles para que nos seguisen. Chegamos a unha cabina, situada preto da sala de máquinas, na que debíamos pornos os nosos traxes de paseo.

27 de abril de 2012

Ramón Cabanillas - V

Non teño parentes,
amores nin chouza,
de aldea en aldea,
parroquia en parroquia
ando polo mundo
arredada e soa,
e xanto, cando atopo
cunha almiña boa
que polos seus mortos,
bótame de esmola,
a cunca do caldo
e o anaco de broa.

Durmo nos camiños
érgome coa aurora,
lávome nas fontes
de clara auga morna,
e as noites que a lúa
loce brilladora,
como nun suspiro,
paso as horas mortas
mirando para ela,
cantándolle coplas,
"Lúa, lúa branca,
como me namoras!

Todo o santo día,
co sol ou coa choiva,
dun lado para outro
vou de porta en porta,
e fuxindo aos mozos
chea de vergoña,
e aos cans que me ladran
e os nenos que xogan
tirándome pedras,
chamándome tola,
atraveso veigas,
rubo corredoiras,
e salto valados
cubertos de roxas
espiñas de estripos
e ortigas traidoras,
que me firen a carne
e ráchanme a roupa...
a roupa dos probes,
que nunca foi nova!.

Cando camiñando
paso polas hortas
a tempo que a xente
turra de espiocha
ou cava patacas
ou planta cebolas,
sempre hai un que diga:
-A onde vas Rosa?

E eu que non quero
andar con parolas
nin que ninguén, ninguén,
saiba as miñas cousas,
nin de min se burle
nin veña con cholas,
sen faltar á crianza
mándoo facer moitas...
-Demo de xudeu!
A ti que che importa?
Tes ganas de leria?
Pois chama por outra!
E, sen máis palique,
vírome as costas;
mais ben me percato,
facéndome a xorda,
que queda dicindo:
Pobriña da tola!


É de Santa Baia,
do lugar de Rozas,
preto dos casares,
que din de Revolta.
Quedou pequeniña
en poder da avoa
que ao morrer deixoulle
a casa e mellora.
Coñecín aos pais;
dúas boas persoas,
non deprezando,
ninguén que me escoita!.

A nena criouse
coma unha señora,
facendo parella
co nome de Rosa.
Coa vida que leva,
xa vedes! á forza,
ten que estar cativa
e hoxe non fai proba,
pero nos seus tempos...
foivos unha moza!

Acórdome un ano
que pola Pastora,
coa cara cereixa
de fresca e de roiba,
o cabelo en trenzas
de cor das amoras
cun aderezo de ouro
arredor da gorxa,
de dengue e mantelo,
mesmo daba gloria!
todo o señorío
facíalle roda!

Nunca ela, coitada,
tan bonita fora!

O conto é que un fillo,
bo mozo! da dona
do pazo da Gándara,
andoulle ás voltas,
e fala que fala
e chola e máis chola,
a pedra abrandouse
e ao fin namorouna.

Pero quixo o demo,
(que ese nunca folga)
que a nai se enterase;
e o rapaz por boas
ou malas, que o certo
inda non se conta,
de noite á mañá
saíu da parroquia.

As cousas do mundo!
O triste da historia
foi que o mozo ao irse
deixouna sen honra,
e entroulle á rapaza
peniña tan fonda
que do paridoiro,
máis valera morta!,
subíuselle o ramo...
e volveuse tola!

Eu non sei se falan
de min ou de outra
e río cando ouso
contar esas cousas.
Eu non me recordo...
Bah, quen se recorda!
Mais eu non acerto
que ten esa historia
que, cando contala,
tristeiros escoitan,
namentres eu saio
correndo da horta,
os homes salaian,
e as vellas e as mozas,
co mandil nos ollos,
doloridas choran,
dicindo en voz baixa...
Probiña da tola!
Que Deus nos aparte
dunha mala honra!


E non é verdade,
abofé estou corda!
Se a xente soubera
que vivo na gloria!
Se dos meus segredos
caeran na conta!


Cando a noite cobre
o pinal de sombras,
dúrmome nun leito
de fiúnchos e follas,
e a pouco esperto,
e vexo unha pomba
que baixa do ceo,
voa que revoa,
e vén no meu colo
pousarse, e mimosa,
rúbeseme o peito
e bícame na boca,
fálame dos anxos,
da Nosa Señora,
e da nai querida
que chorando roga
para que deste mundo
de penas recollan
e leven xunto a ela
a filla que adora.

E todas as noites,
vén a branca pomba,
e comigo fala,
e comigo xoga.
Até que alumeando
o pinal a aurora,
rube cara ao ceo,
voa que revoa!
Por iso me río,
cando, meigas fora!
a xente do mundo
que di que está corda
murmura ao toparme...
Probiña da tola!

26 de abril de 2012

Aforismos de Leonardo

55.- Pero ti non só comes aos teus fillos, senón tamén ao teu pai, á túa nai, aos teus irmáns, aos teus amigos; e como iso non básta, vas a afastadas illas á caza doutros homes, os castras para que engorden e os matas para satisfacer a túa gula. Non produce seica a natureza vexetais en cantidade suficiente, e non podes, mesturándoos, preparar pratos compostos como os que describe Platina e outros autores de gastronomía? 

25 de abril de 2012

Aforismo de Francisco: Xadrez desganado

Cando non sepas que facer, ponte a xogar o xadrez. E cando as partidas comeces a perder, dedícate o que realmente debes facer.

24 de abril de 2012

Lingua de namorar.

Lingua de namorar é un concurso en liña de mensaxes de amor en lingua galega dirixido a todos os mozos e mozas de 14 a 35 anos. O obxectivo principal de Lingua de namorar, organizado pola Secretaría Xeral de Política Lingüística e a Dirección Xeral de Xuventude con motivo do 17 de maio, Día das Letras Galegas e de Internet, é dinamizar o uso da lingua galega entre os mozos e mozas nas súas relacións persoais e nas novas tecnoloxías, nomeadamente en internet e na mensaxería instantánea.

O concurso Lingua de namorar consiste en enviar unha mensaxe de amor, dun máximo de 350 caracteres, que poderá redactarse en prosa ou en verso. Cada participante poderá enviar un máximo de dúas mensaxes ao concurso.

O prazo para enviar as mensaxes permanecerá aberto ata o 17 DE MAIO.

Para participar é preciso cubrir o formulario de inscrición que atoparás na páxina http://www.xunta.es/linguagalega/linguadenamorar

Establécense dúas categorías de idade:

. Categoría A: de 14 a 19 anos
. Categoría B: de 20 a 35 anos

As mensaxes gañadoras recibirán os seguintes premios:
- Categoría A:
o 1º Un computador netbook
o 2º Unha consola Wii
o 3º Unha cámara de fotos dixital

- Categoría B:
o 1º Un iPad
o 2º Un libro electrónico cunha selección de títulos en galego
o 3º Unha cámara de fotos dixital

22 de abril de 2012

Cousas de libros

Os libros son mostra do pracer do estudo e a contemplación.

Un libro que axuda a coñecer diferentes aspectos da arte e que podes atopar poe menos de dez euros nas librerías e que conta con moi boas ilustracións e textos.

21 de abril de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXI).

«Decididamente -pensei-, está mal da cabeza. Debeu sufrir durante este oito días un acceso que aínda lle dura. Que mágoa! Preferiría habermas cun extravagante que cun tolo.» Debían lerse claramente no meu rostro tales pensamentos, pero o capitán Nemo limitouse a convidarme a seguirlle, o que fixen como un home resignado a todo. Chegamos ao comedor, onde achamos servido xa o almorzo.
-Señor Aronnax -díxome o capitán-, rógolle que comparta comigo sen cerimonia este xantar. Falaremos mentres comemos. Prometinlle un paseo polo bosque, pero non podo comprometerme a atopar un restaurante polo camiño. Así que coma vostede, tendo en conta que a próxima colación virá con algún atraso.
Fixen honra á comida que tiña ante min, composta de diversos peixes e de rodaxas de holoturias, excelentes zoófitos, cunha guarnición de algas moi aperitivas, tales como a Porphyria laciniata e a Laurentia primafetida. Tiñamos por bebida unha auga moi límpida á que, tomando exemplo do capitán, engadín algunhas pingas dun licor fermentado, extraído, a usanza kamchatkiana, da alga coñecida co nome de Rodimenia palmeada.
O capitán Nemo comeu durante algún tempo en silencio. Logo, dixo:
-Señor profesor, ao proporlle ir de caza aos meus bosques de Crespo, pensou vostede acharme en contradición comigo mesmo. Ao informarlle de que se trata de bosques submariños, creume vostede tolo. Señor profesor, nunca hai que xulgar aos homes a treo.
-Pero, capitán, rógolle...
-Escóiteme, e verá entón se pode acusarme de tolemia ou de contradición.
-Escóitolle.
-Señor profesor, sabe vostede tan ben como eu que o home pode vivir baixo a auga a condición de levar consigo a súa provisión de aire respirable. Nos traballos submariños, o obreiro, revestido dun traxe impermeable e coa cabeza encerrada nunha cápsula de metal, recibe o aire do exterior por medio de bombas impelentes e de reguladores de saída.
-É o sistema das escafandras -díxenlle.
-En efecto, pero nesas condicións o home non é libre: está unido á bomba que lle envía o aire por un tubo de goma, verdadeira cadea que lle amarra a terra. Se nós debésemos estar así ligados ao Nautilus, non poderiamos ir moi lonxe.
-E cal é o medio de estar libre?
-O que nos ofrece o aparello Rouquayrol-Denayrouze, inventado por dous compatriotas seus, e que eu perfeccionei para o meu uso particular. Este sistema permitiralle arriscarse nestas novas condicións fisiolóxicas sen que os seus órganos sufran. Componse dun depósito de chapa grosa, no que almaceno o aire baixo unha presión de cincuenta atmosferas. Ese depósito fíxase ás costas por medio duns tirantes, igual que un macuto de soldado. A súa parte superior forma unha caixa da que o aire, mantido por un mecanismo de fol, non pode escaparse máis que á súa tensión normal. No aparello Rouquayrol, tal como é empregado, dous tubos de caucho saen da caixa para acabar nunha especie de pavillón que aprisiona o naris e a boca do operador; un serve para a introdución do aire inspirado e o outro para a saída do aire expirado; é a lingua a que pecha un ou outro segundo as necesidades da respiración. Pero eu, que teño que afrontar presións considerables no fondo dos mares, tiven que modificar ese sistema, coa utilización dunha esfera de cobre como escafandra. É nesta esfera na que desembocan os tubos de inspiración e expiración -Moi ben, capitán Nemo, pero o aire que vostede leva debe usarse moi rapidamente e cando este non contén máis dun quince por cento de osíxeno faise irrespirable.
-Así é, pero xa lle dixen que as bombas do Nautilus permítenme almacenalo baixo unha presión considerable, e nesas condicións o depósito do aparello pode prover aire respirable durante nove ou dez horas.
-Ningunha obxección xa pola miña banda -respondín-. unicamente, quixera saber, capitán, como pode vostede iluminar o seu camiño polo fondo do océano.
-Co aparello Ruhmkorff, señor Aronnax. Se o outro leva ás costas, este fíxase á cintura.

20 de abril de 2012

O ARADIÑO


Letra: Manuel María

Labrado da miña mau
fixen coa miña navalla
un aradiño de pau.

Leva timón e chavella
e unha rella furadora
feita cunha lata vella.

Ten orelleira, rabela
tan luída e rematada
que namora mirar pra ela.

O meu arado e tan feito
que pode incruso esfender
labradíos a barbeito.

Teño xa que darlle estreno
ó meu arado arador,
ó meu arado pequeno.

E non sei ónde hei de ir
buscar os bois que preciso,
buscar os bois pra xunguir.

19 de abril de 2012

Aforismos de Leonardo

54.- Digamos, para non saír das cousas humanas, unha suma crueldade, que non se observa nos animais terrestres, por canto entre eles non os hai que devoren, outros da súa propia especie, salvo por extravío do instinto, cousa que soamente ocorre entre os animais rapaces: leóns, leopardos, panteiras, lobos, gatos e outros animais semellantes, que ás veces devoran aos seus fillos. 

18 de abril de 2012

Ramón Cabanillas - IV

Irmáns! En pé, sereos,
a limpa frente erguida,
envoltos na brancura
da luz que cai de riba,
o corazón aberto
a toda verba amiga,
e nunha man a fouce
e noutra man a oliva,
arredor da bandeira azul e branca,
arredor da bandeira de Galicia,
cantémo-lo dereito
a libre nova vida!
Validos de treidores
a noite da Frouseira
á patria escravizaron
uns reises de Castela.
Comestas polo tempo,
xa afloxan as cadeas…
Irmáns asoballados
de xentes extranxeiras,
ergámo-la bandeira azul e branca!
e ó pé da enseña da nazón galega
cantémo-lo dereito a libertar a Terra!


Irmáns no amor á Suevia
de lexendaria historia,
en pé! en pé dispostos
a non morrer sin loita!
O día do Medulio
con sangue quente e roxa
mercámo-lo dereito
á libre honrada chouza!
Xa está ó vento a bandeira azul e branca!
A oliva nunha man, a fouce noutra,
berremos alto e forte:
“A nosa terra é nosa!”

Ramón Cabanillas
"Da Terra Asoballada" (1917)

17 de abril de 2012

El G9 de las mafias en el mundo

Quen ten razón 24 horas antes que o resto, é tomado por tolo durante 24 horas.


Frase recollida do libro de Jean-Françoise Gayraud, "El G9 de las mafias en el mundo", no que fai un repaso aos grupos mafiosos máis destacados do mundo.

Quen desexe coñecer algo mais do seu funcionamento ten neste libro unha ferramenta importante.

15 de abril de 2012

Ramón Cabanillas - III

Galicia

¡Galicia! Nai e Señora,
sempre garimosa e forte;
preto e lonxe; onte, agora,
mañán... na vida e na morte!

....

¡Todo prá nosa Galicia,
fror de todal-as virtudes;
prá sedenta de xusticia,
ferida de escravitudes!


Namentras a sangre vibre
en beizos e corazón...
¡a espranza de véla libre
e este berro: Redención ¡

¡Xuremos! "Dereito ou torto,
sin máis alcuño ni-achego,
doente ou sán, vivo ou morto,
gallego...¡soio gallego!"

14 de abril de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXX).

O capitán Nemo seguía sen aparecer.
Xa me fixera á idea de non verlle máis cando, o 16 de novembro, ao regresar ao meu camarote con Ned e Conseil, achei sobre a mesa unha carta. Abrina con impaciencia. Escrita cunha letra clara, un pouco gótica, a carta dicía o seguinte:

«Señor profesor Aronnax.
A bordo do Nautilus, a 16 de novembro de 1867.
O capitán Nemo ten a honra de convidar o profesor Aronnax a unha partida de caza que terá lugar mañá pola mañá nos seus bosques da illa Crespo. Espera que nada impida ao señor profesor participar na expedición, á que se convida tamén aos seus compañeiros.
O comandante do Nautilus
Capitán NEMO.»

-Unha cazaría! -exclamou Ned.
-E nos seus bosques da illa Crespo -engadiu Conseil.
-Así que vai, pois, a terra, este home -dixo Ned Land.
-Así parece indicalo claramente a carta -dixen, reléndoa.
-Pois ben, hai que aceptar a invitación -dixo o canadense-. Unha vez en terra firme, veremos que podemos facer. Por outra banda, non nos virá mal comer un pouco de carne fresca.
Sen pararme a pensar na contradición existente entre o horror manifesto do capitán Nemo polos continentes e as illas, e a súa invitación a unha cazaría nun bosque, dixen aos meus compañeiros:
-Vexamos ante todo onde está e como é esa illa Crespo.
Consultei o planisferio e aos 320 40' de latitude Norte e 1670 50'de lonxitude Oeste achei un illote que foi descuberto en 1801 polo capitán Crespo e ao que os antigos mapas españois denominaban como Roca da Prata. Achabámonos, pois, a un mil oitocentas millas do noso punto de partida.
A dirección do Nautilus, lixeiramente modificada, levábao cara ao Sueste.
Mostrei aos meus compañeiros aquela pequena roca perdida no medio do Pacífico setentrional.
-Se o capitán Nemo vai de cando en vez a terra -díxenlles-, escolle para iso illas absolutamente desertas.
Ned Land moveu a cabeza por toda resposta, antes de saír con Conseil.
Aquela noite, tras dar conta da cea, que me foi servida polo steward mudo e impasible, durminme non sen algunha preocupación.
Ao espertarme ao día seguinte, 17 de novembro, sentín que o Nautilus achábase absolutamente inmóbil. Vestinme rapidamente e fun ao gran salón. Alí estaba o capitán Nemo, esperándome. Levantouse, saudoume e preguntoume se estaba disposto a acompañarlle.
Como non fixo a menor alusión á súa ausencia durante aqueles oito días, eu abstívenme de todo comentario respecto diso, limitándome a dicirlle simplemente que tanto eu como os meus compañeiros estabamos dispostos a seguirlle.
-Tan só -engadín- desexaría facerlle unha pregunta.
-Pregunte, señor Aronnax, que se podo darlle resposta fareino con moito gusto.
-Pois ben, capitán, como é posible que vostede, que rompeu toda relación coa terra, posúa bosques na illa Crespo?
-Señor profesor, os bosques das miñas posesións non piden ao sol nin a súa luz nin a súa calor. Nin leóns, nin tigres, nin panteiras, nin ningún cuadrúpedo frecuéntanos. Só eu coñézoos e só para min crece a súa vexetación. Non son bosques terrestres, son bosques submariños.
-Bosques submariños?
-Si, señor profesor.
-E é a eles aos que me convida a seguirlle?
-Precisamente.
-A pé?
-En efecto.
-Para cazar?
-Para cazar.
-Escopeta en man?
-Escopeta en man.
Non puiden entón deixar de mirar ao comandante do Nautilus dun modo pouco considerado para a súa persoa.

13 de abril de 2012

CURSO DE CREACIÓN LITERARIA INICIAL

CURSO DE CREACIÓN LITERARIA INICIAL
Impartido por: Espido Freire

27 e 28 de abril de 2012
venres de 17.00 a 21.00 horas | sábado de 11.00 a 14.00 horas
8 horas presenciais en 2 sesións de 4 horas

O obxectivo final deste curso será desenvolver un sistema propio e individual de creación literaria, que nun futuro axuda á redacción definitiva de contos ou novelas. Con todo, existen outros obxectivos secundarios, como recoñecer e incorporar estímulos literarios e extraliterarios, a desmitificación de crenzas respecto da creación literaria, a lectura e o comentario crítico de obras crave, e a incorporación de obras propias e alleas ao proceso creativo.

Museo de Arte Contemporánea Gas Natural Fenosa
Avda. de Arteixo 171
15007 A Coruña

www.macuf.com

12 de abril de 2012

Aforismos de Leonardo

Moral 
53.- Todos os males presentes e pasados postos polo home en acción non satisfarían o desexo do seu ánimo inicuo. Eu non podería, aínda que dispuxese de longo tempo, describir a súa natureza. 

11 de abril de 2012

Libros viaxeiros: Da terra á lúa


Xulio Verne escribiu este libro no ano 1865.
Falar dun libro tan antigo o cal 147 anos antes ca min debeu ler tanta xente me parece unha redundancia e non moi eficiente.

Pero é o meu deber facelo en cumprimento coas normas do Club de Lectura Brigantium e o seu proxecto de "Libros viaxeiros". Quizá o seu morno comezo se deban a estos deberes impostos con suma alevosía, pero eu amosarei que tampouco son para tanto .

A historia non e nada doutro mundo, bueno un pouco, pero non moito mais lonxe da lúa...Porque o título xa cho dice todo, e o que esperas pois é as peripecias e detalles intermedios desa aventura que sabes onde rematará.
O valor engadido do autor e dicirche o cómo. Pero ben se titule "Da Terra á Lua" ou "20.000 leguas de viaxe submarino", sabes que alguén chegará a Lua e alguén recorrera esa distancia por debaixo dos océanos.

Eses detalles intermedios están cheos de cultura e datos científicos interesantes, e representa por tanto outro motivo non para lelo senón para non ter dereito a arrepentirte unha vez que o fas, se é que os recordas.

Non te desesperes perdéndote entre tantos: -Dixo Barbicane; -Respondeu Miguel Ardán; -Asentiu o Capitan Nicholl, etc... Parece que nin Verne se deten a pensar en cal das moitas personaxes cadra mellor unha frase ou outra, pois veñen en beneficio dun máis rápido e dinámico desenvolvemento da historia, que realmente te atrapa a pesares, ou se cadra xustamente por isto, desa inxenuidade e facilidade lectora.

¿Tamén facilidade escritora ? Non o creo, detras desa eficiencia das palabras escóndese realmente unha capacidade de síntesis literaria e imaxinativa do que poucos escritores son capaces.

Así pois espero devolver pronto o libro para que poida viaxar con máis xente, e que viaxen outros da súa man a través non das estrelas, pero sí dunha distancia suficientemente grande como para que o único medio a vosa man sexa a vosa imaxinación, ou mellor, a de Xulio Verne.

Ver comentario inicial en Libros Viaxeiros. Preme.

10 de abril de 2012

Ramón Cabanillas - II

No Escorial
En lembranza dun trunfo sanguiñento
na terra castelán - carne lacrada
de lazarino- ergueu este moimento
a Fe, do Xenio pola man levada

Todo nel fala ó son da Eternidade.
Luqueto fai descer o ceo. A Vida,
envolveita na súa sereidade,
fica suspensa, no seu voo detida.

E, nun recucngo, a Morte, tecedeira
das invisibres redes do feitizo,
está afiando a folla da gadaña.

Diante das catro táboas de noceira
onde, podre, finou o Rei Sombrizo,
o rei meirande da cativa España.

8 de abril de 2012

Un Blog da Coruña

Engadimos agora a lista dos blogs cos que temos ligazón un dos mais interesantes que atopamos ultimamente, para aqueles que disfrutamos de fotos antigas.

Baixo o título de a nobre e vella Brigantium, fai unha envexable recopilación de fotos.

Bótalle un ollo premendo.

7 de abril de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXIX).

15. Unha carta de invitación
Esperteime ao día seguinte, 9 de novembro, tras un longo soño de doce horas. Segundo o seu costume, Conseil veu ver «como pasara a noite o señor» e a ofrecerme os seus servizos. Deixara ao seu amigo o canadense durmindo como un home que non fixese outra cousa na vida. Deixeille charlar á súa maneira, sen apenas responderlle. Tíñame preocupado a ausencia do capitán Nemo durante a véspera e esperaba poder velo novamente ese día.
Púxenme o traxe de buzo, a natureza do cal intrigaba a Conseil. Expliqueille que as nosas roupas estaban feitas cos filamentos brillantes e sedosos que unen ás rocas aos pínnidos, moluscos bivalvos moi abundantes a beiras do Mediterráneo. Antigamente tecíanse con este biso belas teas, luvas e medias, á vez moi suaves e de moito abrigo. A tripulación do Nautilus podía vestirse así economicamente e sen ter que pedir nada nin aos algodoneiros, nin ás ovellas nin aos vermes de seda.
Tras lavarme e vestirme, dirixinme ao gran salón, que se achaba baleiro, onde me consagrei ao estudo dos tesouros contidos nas vitrinas, e dos herbarios que ofrecían ao meu exame as máis raras plantas mariñas que, aínda que disecadas, conservaban as súas admirables cores. Entre tan preciosos hidrófitos chamaron a miña atención os cladostefos verticilados, as padinaspavonias, as caulerpas de follas de viña, os callithammion graníferos, as delicadas ceramias de cor escarlata, as agáreas en forma de abanico, as acetabularias, semellantes a sombreritos de fungos moi deprimidos, que foron durante longo tempo clasificados como zoófitos, e toda unha serie de fucos.
Transcorreu así todo o día, sen que o capitán Nemo honráseme coa súa visita. Non se descubriron os cristais de observación, coma se quixérase evitar que os nosos sentidos se mellaran no costume de tan belo espectáculo. A dirección do Nautilus mantívose ao Leste-Nordeste; a súa velocidade, en doce millas, e a súa profundidade, entre cincuenta e sesenta metros. Ao día seguinte, 10 de novembro, mantívosenos no mesmo abandono, na mesma soidade. Non vin a ninguén da tripulación. Ned e Conseil pasaron a maior parte do día comigo, desconcertados ante a inexplicable ausencia do capitán. Acharíase enfermo aquel home singular? Ou talvez propúñase modificar os seus proxectos respecto de nós?
Despois de todo, como observou Conseil, gozabamos dunha enteira liberdade e tíñanos abundante e delicadamente alimentados. O noso hóspede atívose até entón aos termos do estipulado, e non podiamos queixarnos. Ademais, a singularidade do noso destino reservábanos tan fermosas compensacións que non tiñamos dereito a reprocharlle nada.
Foi aquel mesmo día cando comecei a escribir o diario destas aventuras. Isto é o que me permitiu narralas cunha escrupulosa exactitude. Como detalle curioso, direi que escribín este diario nun papel fabricado con zostera mariña. Na madrugada do 11 de novembro, a expansión do aire fresco polo interior do Nautilus reveloume que emerxeramos á superficie do océano para renovar a provisión de osíxeno. Dirixinme á escada central e subín á plataforma.
Eran as seis da mañá. O ceo estaba cuberto e o mar gris, pero en calma, apenas mecido pola ondada. Tiña a esperanza de atoparme alí co capitán Nemo, pero viría? Vin unicamente ao temoneiro, encerrado na súa gaiola de vidro.
Sentado no saínte que formaba o casco do bote, aspirei con delicia as emanaciones salinas. Aos poucos, a bruma ía disipándose baixo a acción dos raios solares. O astro radiante elevábase no horizonte. O mar inflamouse baixo a súa mirada como un regueiro de pólvora. Esparexidas polo ceo, as nubes se colorearon de tons vivos cheos de matices, e numerosas «linguas de gato» anunciaron vento para todo o día.
Pero que podería importar o vento ao Nautilus, insensible ás tempestades?
Contemplaba, admirado, aquela saída do sol, tan xubilosa como vivificante, cando ouvín a alguén subir cara á plataforma. Dispúxenme a saudar ao capitán Nemo, pero foi o seu segundo -ao que xa vira eu durante a primeira visita do capitán- quen apareceu. Avanzou sobre a plataforma, sen parecer darse conta da miña presenza. Co seu poderoso anteollo, o home escrutuou todos os puntos do horizonte cunha extremada atención. Acabado o seu exame, achegouse á escotilla e pronunciou esta frase cuxos termos lembro con exactitude por ouvila moitas veces en condicións idénticas:
Nautron respoc lorni virch
Ignoro o que poida significar.
Pronunciadas esas palabras, o segundo descendeu a bordo. Pensei que o Nautilus ía renovar a súa navegación submarina e descendín ao meu camarote. Así pasaron cinco días sen que cambiase a situación. Cada mañá subía eu á plataforma e ouvía pronunciar esa frase ao mesmo individuo.

6 de abril de 2012

Ramón Cabanillas - I

HIMNO DE ACCIÓN GALLEGA

¡Irmáns! ¡Irmáns galegos!
¡Desde Ortegal ó Miño
a folla do fouciño
fagamos rebrillar!

Que vexa a vila podre,
coveira da canalla,
a aldea que traballa
disposta pra loitar.

Antes de ser escravos,
¡irmáns, irmáns galegos!
que corra o sangue a regos
desde a montaña ó mar.

¡Ergámonos sen medo!
¡Que o lume da toxeira
envolva na fogueira
o pazo señorial!

Xa o fato de caciques
ladróns e herexes fuxe
ó redentor empuxe
da alma rexional!

Antes de ser escravos,
¡irmáns, irmáns galegos!
que corra o sangue a regos
desde a montaña ó val.

5 de abril de 2012

Aforismos de Leonardo

52.- Oh, mundo!, como é que non che abres para arroxar ao fondo dos teus barrancos, precipicios e abismos, e non mostrar máis á luz un monstro tan cruel e tan implacable? 

4 de abril de 2012

Aforismos de Francisco: Perniñas

O autobus non da chegado
Cansado de esperar?
Non o penses máis
Bótate a andar

Dis que tes presa?
Que non te podes arriscar?
Mais razón pola cal
debes porte xa a trotar

3 de abril de 2012

Libros viaxeiros (8): El encuentro

O libro liberado hoxe é de ciencia ficción, na lembrada colección de Ultramar e do coñecido autor Frederik Pohl
É o oitavo libro, que estará a disposición esta semana (no Centro Universitario de Riazor).

Título: El encuentro.
Autor: Frederik Pohl
Número Brigantium: 8
ISBN: 8473864859
Número BCID: 864-11021499 (ligazón a bookcrossing)

Idioma: castelán
Edita: Ultramar Editores
Temática: Literatura - Ciencia Ficción
Páxinas: 246
En varias páxinas hai selos da Asociación Palaestra.

Invitamos a xente a ler este libro e compartir as súas opinións.

2 de abril de 2012

1 de abril de 2012

La Sombra del Viento

La Sombra del Viento foi a obra finalista do premio Fernando Lara de Novela 2000.

Un amencer de 1945 un raparigo é conducido polo seu pai a un misterioso lugar oculto no corazón da cidade vella: O Cemiterio dos Libros Esquecidos. Alí, Daniel Sempere atopa un libro maldito que cambiará o rumbo da súa vida e arrastraralle a un labirinto de intrigas e segredos enterrados na alma escura da cidade.

La Sombra del Viento é un misterio literario ambientado na Barcelona da primeira metade do século XX, desde os últimos esplendores do Modernismo ás tebras da posguerra e mestura técnicas de relato de intriga, de novela histórica e de comedia de costumes pero é, sobre todo, unha traxedia histórica de amor cuxo eco se proxecta a través do tempo. Con gran forza narrativa, o autor entrelaza tramas e enigmas a modo de bonecas rusas nun inesquecible relato sobre os segredos do corazón e o encanto dos libros, mantendo a intriga até a última páxina