30 de novembro de 2011

Aforismos de Francisco: Dúas sendas para a mesma meta


É un dos maiores triunfos en política conseguir que a xente non se interese por ela, xa sexa facéndoo tan ben que a xente se poida dedicar ó seu coa conciencia tranquila polo traballo ben feito, ou por facelo descaradamente tan mal que se dea un por vencido dando por sentado a inexistencia de remedio , puidéndose así dedicar ó seu coa mesma tranquilidade de conciencia.

29 de novembro de 2011

O LOBO - Canción

Letra: Darío Xoan Cabana

Por unha noite de séculos
corrian tres feros galgos,
tres feros galgos da noite
afiados coma dardos.

Un lobo de ollos de lume
tras deles iba avanzando;
levaba luz nos seus ollos,
luz de días agardados.

Entrando en terra de soños,
iban os soños cantando;

Corre, lobo de esperenzas,
brinca muros e valados,
que eses tres galgos de noite
queden vencidos e escravos.

Ponte de luz as estrelas
con nova forza alumaron;
os galgos corrian ben,
mais o lobo iba enirado

e nun recanto de lume,
matounos de tres zarpazos.
E os rios cantaron a coro
un canto nunca cantado

o horizonte abríuse en cantígas
por un craro navallazo,
e o ceo foi outra vez
un ceo azul e mais branco.

28 de novembro de 2011

Unha frase para empezar a semana

Boa cousa é ter amigos, pero mala o ter demasiados deles. 

Toponimia nada oficial

Xentilicios, alcumes aplicados a colectivos e mais refráns e coplas nos que se empregan estes termos compoñen o Portal de ditados tópicos galegos que presentaba o Instituto da Lingua Galega a finais da semana pasada. O proxecto achega unha grande selección de nomes polos que nos chamábamos, ou aínda nos chamamos, os galegos uns aos outros, e como coñecemos popularmente algúns lugares. Por exemplo, de certo moita xente non sabe onde fica a Terra do Paxaro ou quen son os xabrentos. Explora tamén no noso infográfico como quedaría un mapa de Galicia se os falsos topónimos foran os reais.

Mais

26 de novembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (L).

-Amigos meus -dixen aos meus compañeiros-, ante unha cuestión así exposta, non hai nada que dicir. Pero ningunha promesa líganos ao comandante de a bordo.
-Ningunha, señor -respondeu o descoñecido.
Logo, cunha voz máis suave, engadiu:
-Agora, permítame acabar o que quero dicirlle. Eu coñézolle, señor Aronnax. Se non os seus compañeiros, vostede, polo menos, non terá tantos motivos de lamentarse do azar que lle ligou á miña sorte. Entre os libros que serven aos meus estudos favoritos achará vostede o que publicou sobre os grandes fondos mariños. Lino a miúdo. Levou vostede a súa obra tan lonxe como lle permitía a ciencia terrestre. Pero non sabe vostede todo, non o viu vostede todo. Déixeme dicirlle, señor profesor, que non lamentará vostede o tempo que pase aquí a bordo. Vai viaxar vostede polo país das marabillas. O asombro e a estupefacción serán o seu estado de ánimo habitual de aquí en diante. Non se cansará facilmente do espectáculo incesantemente ofrecido aos seus ollos. Vou volver a ver, nunha nova volta ao mundo submarino (que, quen sabe?, quizá sexa a última), todo o que puiden estudar nos fondos mariños tantas veces percorridos, e vostede será o meu compañeiro de estudos. A partir de hoxe entra vostede nun novo elemento, verá vostede o que non viu aínda home algún (pois eu e os meus xa non contamos), e o noso planeta, grazas a min, vai entregarlle os seus últimos secretos.
Non podo negar que as palabras do comandante me causaron unha grande impresión. Chegaran a todo o máis vulnerable da miña persoa, e así puiden esquecer, por un instante, que a contemplación desas cousas sublimes non podía valer a liberdade perdida. Pero tan grave cuestión quedaba confiada ao futuro, e limiteime a responder:
-Señor, aínda que rompese vostede coa humanidade, quero crer que non renegou de todo sentimento humano. Somos náufragos, caritativamente recolleitos a bordo do seu barco, non o esqueceremos. En canto a min, doume conta de que se o interese da ciencia puidese absorber até a necesidade da liberdade, o que me promete o noso encontro ofreceríame grandes compensacións.
Pensaba eu que o comandante ía tenderme a man para selar o noso tratado, pero non o fixo e sentino por el.
-Unha última pregunta -dixen no momento en que ese ser inexplicable parecía querer retirarse.
-Dígame, señor profesor.
-Con que nome debo chamarlle?
-Señor -respondeu o comandante-, eu non son para vostedes máis que o capitán Nemo, e os seus compañeiros e vostede non son para min máis que os pasaxeiros do Nautilus.

25 de novembro de 2011

Diccionario de persoaxes

ALADINO, non se sabe moi ben de onde.  Un antigo mozo que posuíu unha lámpada e un xenio co que podía lograr gratuitamente o que calquer millonario ou actriz pode comprar agora.

Sabes en que obra literaria aparecía?

Preme para saber mais

24 de novembro de 2011

Aforismos de Leonardo

36.- O sentido do olfacto vese tamén necesariamente obrigado a concorrer ao cerebro. As sensacións do tacto pasan polos nervios ao cerebro, e estes nervios derrámanse en infinitas ramificacións até a pel que circunda os membros do corpo e as vísceras. 

23 de novembro de 2011

Aforismos de Francisco: O noso panorama


¿Parámonos algunha vez a pensar para quen vai dirixido e a onde se dirixe todo o entramado social e económico en Europa?

En canto ó social: os antros de disfrutes e leceres, os restaurantes, a arquitectura das casas e das rúas das nosas cidades, os servizos de transporte, a televisión, a educación, a literatura; en definitiva, os modos de vida materializados nesa rede física que nos envolve, toda esa política de ser e de comportarse, está dirixida a uns habitantes que non lle prestan a atención e importancia que deberan, a pesar de seren eles mesmos os que se autodirixen.

Vivimos nun entramado social sinxelo no seu caotismo, pois só no orde se require traballo. Na súa despreocupación por valoralo pérdese a noción sequera de que exista este entramado social, e sen isto é menos imaxinable que podamos cambialo. É ademais unha estructura que non se sabe a onde se dirixe. Gústase a ela mesma e a súa meta sería perpetuarse no tempo indefinidamente, pois é un sistema eficiente en términos físicos. O seu consumo de enerxía é mínimo (o malo é que non a xenera). Isto é tomado coma unha virtude e alábase e disfrútase da sensacion de ir vento en popa, sen importar de onde sople o vento.

E nese barco vamos todos. E un refrán náutico di que onde hai patrón non manda mariñeiro, e demasiados queren ser patróns. Pero por sorte ese barco dispón de moitos botes salvadidas, dos cales pode dispoñer calqueira que se sinta patrón de sí mesmo. Navegando ó seu rumbo e a velocidade que mellor lle parece sentirase un libre por un tempo. Non moito, pois non se pode un afastar da nave nodriza xa que os botes deben voltarse para disporen deles en caso de naufraxio, e nun buque á deriva as posibilidades sempre son maiores. Cabe a opción de intentar roubar un bote e buscar algunha illa salvadora, pero conta a lenda que as persoas que o conseguiron morreron de soidade. Son tan poucos os que intentan . Conta tamen outra lenda que un grupo de desertores chegaron a formar unha pequena pero floreciente comunidade nunha coñecida península sureña, din que eran felices e adiviñaran mediante os seus mellores filósofos cara onde era mellor dirixirse, e qué vento era mellor tomar en cada época. Din tamen que intentaron poñerse en contacto coa nosa nave, ¡mais qué difícil lles foi! Nunca sabían por que latitude andábamos, e cando nos daba oteado algún vixía bordeando temerariamente algunha costa, os seus gritos non chegaban a bordo, e os que chegaban, contan algúns anciás, producíanse nun idioma que xa non entendíamos, e todo intento de contacto que se conseguiu con moita retranca do capitán resultou nun fracaso. Así, todo intento posterior de comunicación foi desatendido e deslexitimado.
Din que esa comunidade se extinguiu , morta de pena por non poder axudarnos.

En canto ó entramado ecónomico, o noso destino é ir pronto a pique. Máis a solución viría de enderezar primeiro o rumbo do noso barco socióloxico, pois este é o que guía o primeiro a través dun oportuno e forte cabo. Esa solución sería a ídonea, pero quizá sexa demasiado tarde para ese barco agotado, ou demasiado temprano para nos poder dar con ese novo rumbo, e a solución virá por cortar o cabo e navegar así por un tempo sen ese pesado lastre.

22 de novembro de 2011

Aires da Miña Terra - III

Ouh, meiga cibdá da Coruña,
cibdá da torre herculina,
de xeneracións de recordo
máis fortes que as de hoxe en día,
cibda que por sobre os mares
érgue-la cabeza altiva,
cal onte nas túas murallas
o brazo de María Pita:
¿Qué tés nese teu recinto
qué tés prós que te visitan
que coñecerte non poden
sin que deixarte non sintan?

Podes ver a composición completa na web da fundación do autor, que xa colocamos outro día ou ben na páxina de "galicia espallada". Preme.

20 de novembro de 2011

Libros viaxeiros (5): Montaje y Mantenimiento Industrial

O libro liberado hoxe é totalmente distinto aos anteriores.
Un libro técnico sobre a prevención de Riscos Laborais.

É o quinto libro, que estará a disposición esta semana (no Centro Universitario de Riazor).

Título: Montaje y Mantenimiento Industrial.
Autor: VV.AA
Número Brigantium: 5
ISBN: 9788461334070
Número BCID: 685-10288666 (ligazón a bookcrossing)

Idioma: castelán
Edita: Asociación de Profesionais de Seguridade e Saúde Laboral de Galicia (APROSAL)
Temática: Manual de Prevención
Páxinas: 296
En varias páxinas hai selos de Aprosal.

O libro é unha guía de prevenciónd e riscos laborais na montaxe e mantenemento industrial.

Invitamos a xente a ler este libro e compartir as súas opinións.

19 de novembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLIX).

-Aceptamos -respondín-. Pero permítame facerlle unha pregunta, unha soa.
-Dígame.
-Dixo vostede que seremos libres a bordo?
-Totalmente.
-Quixese preguntarlle, pois, que é o que entende vostede por liberdade.
-Pois a liberdade de ir e vir, de ver, de observar todo o que pasa aquí -salvo nalgunhas circunstancias excepcionais-, a liberdade, nunha palabra, de que gozamos aquí os meus compañeiros e eu.
Era evidente que non nos entendiamos.
-Perdón, señor –proseguín-, pero esa liberdade non é outra que a que ten todo prisioneiro de percorrer a súa cela, e non pode bastarnos.
-Preciso será, con todo, que lles baste.
-Como! Deberemos renunciar para sempre a volver ver os nosos países, os nosos amigos e as nosas familias?
-Si, señor. Pero renunciar a recuperar ese insoportable xugo do mundo que os homes cren ser a liberdade, non é quizá tan penoso como vostede pode crer.
-Xamais darei eu a miña palabra -interveu Ned Land- de que non tratarei de escaparme.
-Eu non lle pido a súa palabra, señor Land -respondeu fríamente o comandante.
-Señor -dixen, encolerizado ao meu pesar-, abusa vostede da súa situación. Isto chámase crueldade.
-Non, señor, isto chámase clemencia. Son vostedes prisioneiros meus despois dun combate. Gárdolles comigo, cando podería, cunha soa orde, arroxarlles aos abismos do océano. Vostedes atacáronme. Viñeron a sorprender un segredo que ningún home no mundo debe coñecer, o segredo de toda a miña existencia. E cren vostedes que vou a reenviarlles a ese mundo que debe ignorarme? xamais! Ao reterlles aquí non é a vostedes a quen gardo, é a min mesmo.
Esta declaración indicaba no comandante unha decisión contra a que non podería prevalecer ningún argumento.
-Así, pois, señor -dixen-, dános vostede simplemente a elixir entre a vida e a morte, non?
-Así é, simplemente.

18 de novembro de 2011

NO TOCAR: PELIGRO DE DIABETES.

No hace falta que diga que no soy precisamente la persona más dulce y comprensiva del planeta. No es necesario que aclare que he hecho del cinismo, si no ya un arte, una forma de vida, y que me funciona mejor que bien. No es preciso que explique, una vez más, que cualquier psicólogo, incluso con medio cerebro y una resaca de proporciones épicas, me diagnosticaría una sociopatía severa nada más entrar en su consulta y echarle un vistazo a mi gesto de “haz algo decente con tu vida, mamón”. Y discúlpenme los psicólogos presentes en la sala por la salida de tono. O no, me da igual.

A estas alturas del partido, creo que esas aclaraciones ya sobran, y sospecho que alguno habrá por ahí que haga una descripción todavía menos halagüeña de mi persona. También me da igual.

Porque ha llegado el momento de confesarse: tengo una debilidad. Sí, tengo mi kriptonita, mi talón puñetero, mi alergia al sol. Sí, cachorritos, la hija de su madre a la que todo se la trae al pairo, y a la que lo mismo le da hacer rodar una cabeza que pegar una patada en los mismísimos, sin dejar ni por un momento de disfrutar de lo absurdo de la vida, tiene una debilidad grave de carácter. Un fallo en su genética que tira por tierra todas sus barreras, y llega a darle un toquecito a su corazón atrofiado de sarcasmo terminal.

Adoro a los animales. Los adoro. A todos. Bueno, menos a los racionales, claro.

Ya está, ya lo he dicho: «Hola, me llamo Silvia, y estoy loca por los bichos». No soy capaz de matar ni a una mosca, y os juro que es textual: me paso horas braceando delante de las ventanas para que los insectos en cuestión salgan de mi casa sin sufrir ningún daño. Soy de esas personas que recogen cachorritos abandonados, que rescatan gatitos de la calle y que, por supuesto, no comen carne.

Hoy tenía pensado dejar una entrada sobre mi marcha en el NaNoWriMo —bien, gracias. Me va muy bien—, pero ha pasado algo que me ha hecho cambiar de opinión. Y lo que ha pasado es que he perdido a un amigo. A un compañero. A una pequeñísima parte de ese corazón que algunos me acusan de no tener.

El lunes por la mañana, Lucas dejó de existir. Sus riñones, viejos y cansados, decidieron rendirse, y la veterinaria sugirió que la rendición debía ser total. Que tenía que dejarlo marchar, que tenía que dejar de sufrir, que hasta ahí habíamos llegado, colega, muchas gracias por todo, hasta nunca.

¿Cómo se toma una decisión así? En serio, ¿cómo? Parece tan fácil, tan lógico. No va a salir de ésta, así que, por lo menos, que no lo pase mal. Ha vivido una buena vida. Ha cumplido con su ciclo. Fue feliz y yo también. Todo dicho. Fin del párrafo, punto final, vuelta de página y empezamos de nuevo.

Siempre pensé que, llegado el momento, tomaría aire, sacaría pecho y diría: “Vale. Pues que no sufra más”. Así, con dignidad. Y a seguir, que la vida son tres días y uno lo pasamos durmiendo, colega. Con un par.

Con lo que no contaba era con esa opresión en el pecho que fue un verdadero dolor físico, como un puñetazo bien dirigido a la boca del estómago. Como si tiraran de una parte de mí que no sabía que estaba ahí, la extendieran hasta lo imposible y la desgarraran con un crujido aterrador que se llevó gran parte del alma que no creo tener. No contaba con las lágrimas, que se enroscaron y apretujaron en mi garganta, y ascendieron a toda prisa hasta derramarse por mis ojos. Calladas, implacables. Irreprimibles. No contaba con que, en lugar de mi voz, que no es gran cosa, pero que es la mía y estoy acostumbrada a ella, saliera de mis labios un graznido estrangulado que la veterinaria debió de saber interpretar sólo por su experiencia en estas lides. No contaba con que, al final, el que me consolara fuera él, bebiendo de esas lágrimas vergonzosas con su lengua de estropajo rosado.

No, no contaba con nada de eso.

Ni con ese rumor incómodo a la altura de la quinta costilla que me persigue desde entonces y que no sé cuándo va a parar.

Los que no tenéis animales —o no os gustan, incluso, algo que yo siempre he considerado una patología peligrosa, conste—, pensaréis que exagero. Que menuda tontería ponerse así por un bicho. Que anda que no hay cosas por las que preocuparse en la vida, como para ponerse a llorar por un mísero gato… Pues mirad, por una vez no voy a soltar veneno contra vosotros. No, porque no me ofendéis, ni me enfadáis. Me dais pena. Mucha, en serio. No sabréis jamás lo que es tener a un ser vivo que te quiere incondicionalmente porque tú eres tú, sin más, sin adornos. Que se alegra cuando te alegras, y que está acurrucado a tu lado, reconfortándote en esos días que la vida se hace demasiado absurda como para tomársela de coña. Al que no le importa que no seas guapo, ni rico, ni asquerosamente alto y esbelto, ni que no tengas un cochazo o una casa de mil metros. Que si entras de madrugada, borracho perdido y haciendo el payaso, no te mira mal ni te critica, sino que se pone a hacer el payaso contigo, que hoy es fiesta. Que te considera el sol de su mundo porque sí, porque tú lo vales. Y sólo a cambio de un sitio caliente donde dormir y un poco de comida en un cuenco. ¿Quién puede dar más por menos?

Un humano, no, desde luego.

No era el gato más bonito ni más bueno del mundo. Era un cabrón duro y despreciativo, con el rabo torcido en un ángulo de noventa grados y un sobrepeso del quince. Ocho kilos de gato callejero, con los resabios del cazador y el guerrero que estuvo en su código genético desde muchas generaciones atrás, arrancado de su destino de revuelve basuras y caza ratones porque aquí, vuestra poco humilde servidora, decidió llevárselo a su casa una tarde de primavera hace la friolera de trece años. Todo un bicho, mi gato. Altivo como sólo uno de su especie sabe serlo. Tocapelotas como el que más. Quisquilloso, caprichoso, falsamente indiferente. Pero era mi gato. El mío, joder, y eso lo convertía para mí en uno de los seres más perfectos y más maravillosos de esta maldita roca polvorienta que llamamos nuestro planeta.

Y ya no está.

Y, aun a riesgo de perder mi mala reputación, he decidido que voy a aprovechar este blog para despedirme. Y quien no quiera leer moñeces, que cierre la página y nos deje a Lucas y a mí en paz. Nos bastamos solos, como siempre. Dos frente al mundo, claro que sí, como debe ser.

Allá voy, último aviso. Pillad la insulina, respirad hondo, y todo eso.

Lucas, se acabó, compañero. Fundido en negro, the end, cae el telón. Y los dos sabemos que no creo en nada, así que ni siquiera puedo consolarme pensando que estás en el cielo de los gatos, fracasando miserablemente al intentar cazar una mosca, o maullándole a un pájaro de esos que no dejaban de tomarte el pelo. Los dos sabemos que ahora no eres más que cenizas y polvo, que ya no estás y que no volverás nunca. Y que, por más que vengan después de ti, ninguno va a ocupar tu sitio. Tendrán el suyo, sí. Pero el tuyo siempre estará ahí. Un vacío que duele y desgarra y sangra, y que nunca podré llenar.

Pero es lo que hay, ¿verdad? El ciclo de la vida y todas esas gilipolleces.

Aunque, ¿sabes una cosa? He descubierto que sí creo en algo. Creo que, de algún modo, siempre estarás ahí. Creo que el jodido cliché de “vive en nuestros recuerdos”, es cierto. Maldición, sí, lo creo. Así que sí, siempre estarás vivo de alguna manera, porque siempre recordaré cómo pretendías comer con las patas, como si fueras un humano. Aunque sigo sin entender por qué querías ser humano, cuando los felinos sois mucho mejores, dónde va a parar. Siempre recordaré cómo tratabas de rescatarme del vídeo maligno que un día, cuando intentabas cazar la cinta que había metido yo dentro, te mordió la pata. Siempre recordaré cómo te pegabas a mi cabeza y me despiojabas, y siempre a las tantas de la madrugada, desgraciado, que yo soy ave nocturna, pero no tanto.

Siempre serás mi gato, mamón, aunque me hayas dejado sola y acabando con la producción mundial de pañuelos de papel.

Así que, descansa, compañero, que te lo has ganado. Yo me quedo aquí, manteniendo el fuerte hasta que me llegue a mí la hora de tomarme la Gran Siesta.

…Y que te quiero, coño. Todavía y para siempre.

17 de novembro de 2011

Aforismos de Leonardo

35.- Dun modo semellante, ao sentido do oído bastaríalle a voz que resoa nas concavidades porosas do óso pétreo, que se acha no oído, sen que fose necesario que ela percorrese o camiño até o cerebro.

16 de novembro de 2011

Aforismos de Francisco: Un desencanto


Así como unha xeitosa e fermosa rapaza che desencanta cando profundamente esperabas que fose non só alegre e orgullosa, senón o intelixente suficiente para irse contigo; así ocurre cando un lonxano viaxeiro observa a torre dunha igrexa ó lonxe. Apura o paso desexoso de ver a sua fachada e unha vez alí imaxina o precioso que será o seu interior, e non tarda en adentrarse e alí disfruta dun novo espectáculo visual e sensorial, sí, verdadeiramente magnífico. Parece que non necesitaba nada máis ese pobre e fatigado viaxeiro para render culto os seus pasos, que namorarse nada mais chegar o seu destiño.

Máis , ai, todo esta experiencia suprarelixiosa se derrumba cando comeza ese espectáculo grotesco que a un lle senta coma unha violación, non só a nós, senón tamén a esa dama de pedra maxestuosa e altiva, que mesmo parece que disfrute.

15 de novembro de 2011

O pseudónimo.

O pseudónimo.
O prefixo pseudo significa falso. Por tanto, o pseudónimo é, sinxelamente, un nome falso utilizado normalmente polos autores literarios en tempos de censura ou de falta de liberdades. A utilización do pseudónimo é unha práctica que se ha ir estendendo a outros grupos de persoas máis amplos que, por ter relevancia pública, desexan unha de dúas: reservar a súa identidade persoal para a súa vida privada, ou acudir a unha identificación persoal máis rechamante que a verdadeira.
A relativa xeralización social do pseudónimo non atopa correspondencia no noso Dereito positivo, no que a contemplación do tema é moi limitada:
Por unha banda, a Lei do Rexistro Civil establece no seu artigo 54.2 que está prohibida a conversión en nome dos pseudónimos.
Por outra, a vixente Lei de propiedade intelectual contén algunha indicación relativa ás obras divulgadas baixo pseudónimo, estabrecindo que, mentres o autor non revele a súa identidade, o exercicio dos dereitos de autor corresponderá a quen divulgase a obra.
Por tanto, a utilización de pseudónimos é perfectamente lícita e admisible no noso ordenamento xurídico, a condición de que o pseudónimo non pretenda suplantar ou excluír ao nome propiamente dito en actos de natureza oficial ou administrativa.
Polo demais, non cabe dúbida que o pseudónimo non é, de ningún xeito, un dereito da personalidade. É sinxelamente unha situación fáctica que merece ser protexida fronte a situacións abusivas de terceiros que pretendan sacar proveito ou beneficio do pseudónimo consolidado por calquera persoa.

14 de novembro de 2011

13 de novembro de 2011

Na Rede as cantigas medievais galego-portuguesas

As cantigas medievais galego-portuguesas xa están en formato en liña, o que significa entre outras cousas que están a disposición de todo aquel que queira velas, lelas e afondar neste mundo das raizames pasadas, comúns en ámbalas beiras do Miño, do noso presente. Máis polo miúdo e segundo informan na páxina web Cantigas Medievais Galego-Portuguesas, estamos ante unha base de datos centrada en achegar, a investigadores e público en xeral, a totalidade deste patrimonio literario presente nos nosos cancioneiros comúns, cousa que se complementa coas imaxes dos manuscritos e mesmo coa música.
Mais

12 de novembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLVIII).

-Señor profesor -replicou vivamente o comandante-, eu non son o que vostede chama un home civilizado. Rompín por completo con toda a sociedade, por razóns que eu só teño o dereito de apreciar. Non obedezo ás súas regras, e conxúrolle a vostede que non as invoque nunca ante min.
Dixérao nun ton enérxico e cortante. Un escintileo de cólera e desdén acendeuse nos ollos do descoñecido. Entrevín nese home un pasado formidable. Non só se puxo á marxe das leis humanas, senón que se fixo independente, libre na máis rigorosa acepción da palabra, fóra do alcance da sociedade. Quen ousaría perseguirlle até o fondo dos mares, posto que na súa superficie era capaz de subtraerse a todas as asechanzas que contra el se tendían? Que navío podía resistir ao choque do seu monitor submarino? Que coraza, por grosa que fose, podía soportar os golpes do seu espolón? Ninguén, entre os homes, podía pedirlle conta dos seus actos. Deus, se é que cría nel; a súa conciencia, se a tiña, eran os únicos xuíces dos que podía depender.
Tales eran as rápidas reflexións que suscitara en min o estraño personaxe, quen calaba, como absorto e replegado en si mesmo. Eu miráballe cun espanto cheo de interese, tal e como Edipo debeu observar á esfinxe.
Tras un longo silencio, o comandante volveu falar.
-Así, pois, dubidei moito, pero ao fin pensei que o meu interese podía conciliarse con esa piedade natural á que todo ser humano ten dereito. Permanecerán vostedes a bordo, posto que a fatalidade tróuxolles aquí. Serán vostedes libres, e a cambio desa liberdade, moi relativa por outra banda, eu non lles imporei máis que unha soa condición. A súa palabra de honra de someterse a ela bastarame.
-Diga vostede, señor -respondín-, supoño que esa condición é das que un home honrado pode aceptar.
-Si, señor, e é a seguinte: é posible que algúns acontecementos imprevistos obríguenme a encerrarlles nos seus camarotes por algunhas horas ou algúns días, segundo os casos. Por ser o meu desexo non utilizar nunca a violencia, espero de vostedes neses casos, máis aínda que en calquera outro, unha obediencia pasiva. Ao actuar así, cubro a súa responsabilidade, exímolles totalmente, pois debo facerlles imposible ver o que non debe ser visto. Aceptan vostedes esta condición?
Ocorrían alí, pois, cousas polo menos singulares, que non debían ser vistas por xentes non situadas á marxe das leis sociais. Entre as sorpresas que me reservaba o porvir non debía ser esa una das menores.

11 de novembro de 2011

11/11/11

Hoxe temos moitos onces na data e mesmo programamos a entrada para as 11/11/11
Hai quen ve nisto algo especial, unha data simbólica.
Pero qué sentido ten?
Realmente é unha parvada mais, pero aproveitamos para comentar un feito que algúns descoñecen ou esquecen;  que o noso calendario leva con nos pouco mais de catrocentos anos. E iso en occidente, noutros países e moito mais recente.
O papa Gregorio XIII decidiu que o xoves 4 de outubro de 1582 sería seguido polo venres 15 de outubro para compensar o desfase acumulado dende o ano 45 d. C.
Moi comentado é o feito de que santa Teresa morreu na noite do 4 ao 15 de outubro de 1582.
Foi imposto por Gregorio XIII nos estados onde era soberano pontífice. Outros, coma Francia, o empregaron axiña e outros como Inglaterra (protestante) tardaron moitos anos (1752).
Cumpriu esperar á revolución de outubro de 1917 para que Rusia o adoptase. Por iso a chamada revolución de "outubro" tivo lugar a comezos de novembro.
En Turquía ainda tardaron dez anos mais, asi que nin un nin outros levan cen anos con este calendario.

10 de novembro de 2011

Aforismos de Leonardo

34.- A alma parece residir na intelixencia, e esta no lugar onde concorren todos os sentidos, o cal se chama sentido común ou cerebro. A alma non está toda en todo o corpo, como moitos creron, senón toda ela no cerebro, porque se estivese espallada en todas partes, ou toda en cada parte, os instrumentos dos sentidos non necesitarían concorrer a un só lugar; así a todo bastaría que o ollo enchese o oficio da sensación sobre a súa propia superficie, sen ter que mandar pola vía dos nervios ópticos, até o cerebro, a representación das cousas vistas; pois a alma, polas razóns ditas, podería sentilas na superficie do ollo. 

9 de novembro de 2011

Disertación sobre os belgas


A pesar do escaso tempo que habito en Bélxica, e de non me teres relacionado en demasía cos seus habitantes, despois dalgunha pequena lección de historia e socioloxía e unha experiencia horrorosa para os meus sentidos pero moi esclarificadora para o meu coñecemento, creo poder dar xa as primeiras impresións sobre o carácter das súas xentes.

Non quixera xeneralizar, pois só me debería ser lícito opinar sobre os Antwerpienses. Pero creo que non erro moito si meto no saco a todos os flamencos e deixo os valóns aparte, pois a veces (xa postos tampouco vou xeneralizar dicindo sempre) dous idiomas diferentes crean dous caracteres e formas de pensar totalmente opostas.

Pois ben, ó grano:
Son xente con moito rencor, moito recelo, e moita inseguridade. Máis disimúlano dunha forma descarada que tes que soportar coa mesma afectada sonrisa coa que che falan.
E é que por algo son a sede da maioría das Institucións da Unión Europea, polo exquisitamente diplomáticos que son.
Adquiriron unha conciencia e perfección dialogadora ata un punto tal que a violencia física e verbal resta no último lugar das súas mentes, aparentemente.

Séculos de invasións e de gobernos estranxeiros poden ser a causa deste sentimento de inferioridade e esas poucas ganas de violentar, de tratar de solucionar todo sin necesidade de ir ó corpo a corpo. Fisicamente superiores a nós, carecen do carácter e forza suficiente para darlles ánimo, vitalidade e nobreza a eses grandes corpos, o que lles da un aspecto algo contradictorio.

Saben que o seu forte é a palabra, e ahí non teñen rival.
Unha virtude, que máis que connatural, ten máis visos de fores aprendida e estimulada cun obxectivo que puido nacer como un mecanismo de defensa e que se convertiu despois de tanta práctica nunha habilidade que os destacaba dos demais, sendo hoxe iso non un orgullo, pero si algo parecido, ao que deben a súa impoñente posición no marco Europeo.

Máis non se pode vivir só diso. O belga tamén adora traballar, e adora o capital.
O primeiro consecuencia do segundo.

O soño dun belga (con certa ambición) é ter unha casa de campo propia no pobo onde naceu, e mellor si a construe él que si a ten que comprar. E non pensedes que é un soño utópico co que se gaña aquí.

Tamen lles gusta ter coche propio, que utilizan principalmente para desplazarse entre a súa vivenda e o lugar de traballo, xeralmente noutra cidade diferente. Fano facilmente xa que Bélxica é practicamente do mesmo tamaño que Galicia e moito mais chá. Sen embargo a circulación de coches polas cidades está moi restrinxida e penalizada. Pero verdadeiramente non debe existir queixa como si a pode haber en España, pois o transporte publico é unha alternativa real e eficaz. Sen contar os inumerables e anchos carrís bici, ou a opción de ir camiñando a través dunha cidade pola que verdadeiramente da gusto camiñar.

Sen máis incisos, o que quero dicir é que o belga desexa posuir cousas propias, desexa saber que é dono de algo que ninguén lle poderá quitar, como lle quitaron ao largo da historia. A aficción que teñen aos xardíns e as plantas pode vir dun sentimento de posuir terra propia e de enraizar definitivamente a súa casa facéndoa inamovible.

Para iso traballan e se afanan coma os que máis.
Tomaron o traballo como unha expiación do pecado da súa inanimidade. Compensación negativa por sobrecompensación, diría un psicólogo, ocultarse a un mesmo unha debilidade para obsesionarse por outro tema do cal ansía superar a todos os demais.

Tan mal se deben sentir por dentro, que non só se colocan o cilicio do traballo, o cal non deixa de ser digno para uns e motivo de compasión para outros, senón que chegan a uns extremos de masoquismo que repugna, non só por eles mesmos senón polos causantes na historia dese trauma que os fixo decaer tan baixo.

Isto ven para achegar a experiencia da que falei, e que me fixo decidirme a escribir esta disertación.

"Un gran grupo de mozos e mozas pertencentes a un club de estudantes realizando o rito de iniciación aos futuros membros.

En qué consistía este rito descansa entre unha proba de acceso a un grupo de forzas armadas especiais e unha tortura en tempos de guerra.

Puidendo so ver a última hora do acto, que seica durou dúas máis, chegoume e sobroume para comprobar ata onde pudo chegar ese trauma.
Non entrarei en detalle sobre o que o grupo de membros lles obrigaban facer ós que todavía non o eran, pero imaxinade o peor e acertaredes.

Hei de dicir que non houbo violencia física, pero iso non quere dicir que non se poida ser violento sin chegar os puños, e niso parece que os belgas tamén poidan ser expertos, aínda que so o cheguen a amosar en actos grotescos coma este.

Obrigaban, sí. Vestidos con batas blancas e símbolos de graduación militar según os anos afiliados, adquirían o papel dun encarcelador ou dun torturador facendo dos prisoneiros, que estaban ahí por vontade (recordemos o do masoquismo), meras desfeitas humanas, pois como animais obedecían e tragaban todo o que lles botaban pola boca, como animais se revolcaban por riba do que xa non lles entraba máis, e como animais baixaban a mirada ós berros e reprensións dos que xa pasaran por iso un, dous, tres anos antes e que orgullosos deles mesmos e orgullosos dos seus futuros compañeiros postergaban a denigración desas almas en pena ata o máis profundo da liña (para os belgas hiperbólica) que separa a pertenza ó grupo da pertenza a un mesmo."



Doble xogo neste espectáculo de degradación humana:

Velaí o rencor e as ganas de vengar ós seus avos, invadidos e violados, adquirindo o papel dese aguerrido e despiadado soldado nazi ao que queren emular.

E velaí o acto de sumisión e desprezo a eles mesmos que cren deberon sufrir os seus antepasados cando non foron quen de defenderse, sentimento que lles foi trasmitido a traves do sangue, máis sobre todo da conciencia de que deles tampouco se podría esperar nun futuro digna resistencia.

Evidentemente a súa timidez e introversión, magnificada hacia o estranxeiro, proveñen dun sentimento de vergoña e inferioridade, así como de desconfianza mezclado con desprecio, que non debe confundirse con racismo aínda que eles mesmos seguramente o fagan.

8 de novembro de 2011

Galicia deseña andeis capaces de localizar libros

Científicos de Vigo e unha empresa ourensá se alían para crear mobles intelixentes.
Mesas que cunha soa toma de corrente integran conexións de electricidade, teléfono, USB remoto e base para iPhone ou iPod, o que permite dispor de Internet, impresoras e discos duros externos, entre outros servizos; computadores que se apagan cando non hai usuarios ante eles; andeis que localizan libros depositados sobre elas aos que previamente se colocou un sensor.
Trátase simplemente do primeiro mobiliario intelixente mostrado onte en Vigo e deseñado pola fábrica ourensá de mobles Cosman, o Centro Tecnolóxico de Telecomunicacións de Galicia Gradiant, situado en Vigo, e o Centro de Innovación e Servizos Tecnolóxicos dá Madeira de Galicia.

7 de novembro de 2011

6 de novembro de 2011

Lembramos o Certame de Relatos

De verdade non te atreves a escribir un pequeno relato de xadrez?
Lembra que ata o día 15 podes presentar un microrrelato (máximo 500 palabras) para o I Certame de Microrrelatos de Xadrez da Asociación Galega de Xadrecistas.
Bases publicadas neste blog

5 de novembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLVII).

O home proseguiu falando nestes termos:
-Sen dúbida debeu parecerlle, señor, que tardei demasiado en facerlles esta segunda visita. O certo é que, unha vez coñecida a súa identidade, houben de sopesar coidadosamente a actitude que debía adoptar con vostedes. E dubideino moito. As máis enoxosas circunstancias puxéronlles en presenza dun home que rompeu as súas relacións coa humanidade. Viñeron vostedes a perturbar a miña existencia...
-Involuntariamente -dixen.
-Involuntariamente? -dixo o descoñecido, elevando a voz-. Pode afirmarse que o Abrahamn Lincoln perségueme involuntariamente por todos os mares? Tomaron vostedes pasaxe a bordo desa fragata involuntariamente? Rebotaron involuntariamente no meu navío os obuses dos seus canóns? Foi involuntariamente como nos arponeou o señor Land?
Había unha contida irritación nas palabras que acababa de proferir. Pero a tales recriminacións había unha resposta natural, que é a que eu lle dei.
-Señor, sen dúbida ignora vostede as discusións que suscitou en América e en Europa. Talvez non saiba vostede que diversos accidentes, provocados polo choque do seu aparello submarino, emocionaron á opinión pública de ambos os continentes. Non lle cansarei co relato das innumerables hipóteses coas que se tratou de achar explicación ao inexplicable fenómeno cuxo secreto só vostede coñecía. Pero debe saber vostede que ao perseguirlle até os altos mares do Pacífico, o Abraham Lincoln cría ir en pos dun poderoso monstro mariño do que había que librar ao océano custase o que custase.
Un esbozo de sorriso debuxouse nos beizos do comandante, quen engadiu, en ton máis suave:
-Señor Aronnax, ousaría vostede afirmar que a súa fragata non perseguiría e cañonearía a un barco submarino igual que a un monstro?
A súa pregunta deixoume turbado, pois con toda certeza o comandante Farragut non dubidaría en facelo, crendo deber seu destruír un aparello dese xénero, ao mesmo título que un narval xigantesco.
-Comprenderá vostede, pois, señor, que teño dereito a tratarlles como inimigos.
Non respondín, e con razón. Para que discutir semellante proposición, cando a forza pode destruír os mellores argumentos?
-Dubideino moito. Nada me obrigaba a concederlles a miña hospitalidade. Se debía separarme de vostedes, non tiña ningún interese en volver verlles. Bastaríame situarlles de novo na plataforma deste navío que lles serviu de refuxio, mergullarme e esquecer a súa existencia. Non era ese o meu dereito?
-Talvez sexa ese o dereito dun salvaxe -respondín-, pero non o dun home civilizado.

4 de novembro de 2011

CERRADO TEMPORALMENTE POR ARREBATO DE ESCRITURA COMPULSIVA. PERDONEN LAS DISCULPAS.


No, no os animéis, cachorritos. Esto no es un adiós, es un hasta luego. Así que, tranquilos. En un mes, más o menos, estaré de vuelta. Lo siento, es lo que hay. Todavía no me he cansado de la experiencia, y aún siguen haciéndome gracia las reacciones —las buenas y las malas— a mis entradas. Así que no me voy para siempre, sólo me tomo unos días para dedicarme a una divertida locura que me propuso mi habitual colega de escritura: el NaNoWriMo.
Y eso, ¿qué demonios es?, preguntaréis. Pues podéis verlo en esta página: www.nanowrimo.org . Para los que no tengáis ganas de mirar —o de traducir—, os cuento: básicamente se trata de escribir una novela de cincuenta mil palabras en un mes. Desde el uno al treinta de noviembre. Sin parar, sin pensarlo demasiado. Sólo escribir y escribir, y escribir. Tampoco es tan difícil, no creáis. Sólo hay que escribir mil seiscientas sesenta y siete palabras diarias, y eso se hace del tirón si te lo propones. Y yo me lo he propuesto muy en serio. Más que nada porque, como sabéis, ya me he quejado más de una vez de estar bloqueada y blablá, y esto me parece una idea tan buena como cualquier otra para salir del círculo vicioso en el que estoy metida: «No escribo porque estoy desganada, estoy desganada porque no escribo, y entonces no escribo porque…» Y así hasta el infinito...
Y ¿por qué va a funcionar esto y no simplemente el mentalizarme para ponerme a escribir por mí misma? Pues porque no hay mejor acicate que el querer evitar la humillación pública, la verdad. Que en el NaNoWriMo no ganas nada. Bueno, sí, si al llegar a final de mes tienes tus cincuenta mil palabras te felicitan y te dicen que ganaste y todo es maravilloso y genial y todo eso. Pero ganar, ganar, no ganas más que esas cincuenta mil palabras que le has arrancado a tu teclado, y que, oye, bien mirado ya es bastante recompensa. Así que eso, no ganas… Pero puedes perder, conste: puedes perder tu orgullo sin remedio, porque esto se basa en que se lo cuentes a todo el mundo, que te registres en la página y tengas el apoyo de los demás participantes, que hasta el gato sepa que estás participando para que no puedas volverte atrás. Y yo es que soy muy orgullosa.

Total, que la cosa empezó el día uno de noviembre y hasta ahora no he conseguido sacudirme totalmente la pereza, pero al menos ya le he arrancado al teclado unas siete mil palabras, más que suficientes para cubrir el cupo diario de mil seiscientas y pico. Y espero que en los próximos días la cosa vaya aumentando hasta llegar a mi marca habitual de unas dos mil quinientas palabras entre semana y más o menos el doble cada día del fin de semana. Porque lo único que pretendo conseguir es eso: recuperar las ganas, volver a enamorarme del hecho de escribir y congraciarme con el teclado. Ya veremos si lo consigo. Por ahora, el pronóstico es bueno.
Y nada más por ahora, cachorros. Si no tengo ganas de comentar nada en este mes sobre mi aventura literaria, o sobre cualquier otra cosa, nos vemos a primeros de diciembre con el veredicto. Deseadme suerte… Bueno, si queréis, claro.

3 de novembro de 2011

Aforismos de Leonardo

33.- Non me parece que os homes groseiros, de costumes baixas e de pouco enxeño, merezan tan belo organismo nin tal variedade de rodaxes como os homes especulativos e de gran talento. Os primeiros non son máis que un saco onde entra e de onde sae o que comen, pois nada proba que participen da natureza humana, salvo na voz e na figura; en todo o demais son bastante semellantes ás bestas. Debese chamárselles fabricantes de estiércol e recheadores de letrinas, porque non é outro o seu oficio no mundo. Ningunha virtude poñen en práctica. Letrinas cheas, é todo o que queda do seu paso pola Terra.

2 de novembro de 2011

Aforismos de Francisco: En que consiste o amor

Nun intento irrevocable, violento, decidido e egoísta de que outra persoa se namore de ti, por un motivo de enriquecemento material, en forma de persoa, que a priori en nada favorece ó amado.

1 de novembro de 2011

Aires da Miña Terra - II

No xardín unha noite sentada
ó refrexo do branco luar,
unha nena choraba sin trégolas
os desdés dun ingrato galán.
I a coitada entre queixas decía:
“Xa no mundo non teño ninguén,
 vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben.”

Os seus ecos de malencolía
camiñaban nas alas do vento,
i o lamento repetía:
“Vou morrer e non vén o meu ben”.

Lonxe dela de pé sobre a popa
dun aleve negreiro vapor,
emigrado, camiño de América
vai probe, infelís amador.
I ó mirar as xentís anduriñas
cara á terra que deixa cruzar:
“¡Quen pudera dar volta, pensaba,
quen pudera convosco voar!...”

Mai as aves i o buque fuxían
sin ouír seus amargos lamentos;
sólo os ventos repetían:
“¡Quen pudera convosco voar!”

Noites craras, de aromas e lúa,
desde entón ¡que tristeza en vós hai
prós que viron chorar unha nena,
prós que viron un barco marchar!...

Dun amor celestial, verdadeiro,
Quedou sólo, de bágoas a proba,
unha cova nun outeiro
i un cadavre no fondo do mar.