30 de abril de 2013

Sabenza popular

Cando esteas a facer a equipaxe, e mellor que metas a metade da roupa que pensabas e o dobre de diñeiro.



 

29 de abril de 2013

Unha frase para empezar a semana

Vale máis ser covarde un minuto que estar morto todo o resto da vida. 
Proverbio Irlandés

28 de abril de 2013

DRAGONLANCE: AS NACIÓNS ANANAS, vol. I

Dan Parkinson

O Pacto Da Forxa
As nacións ananas - Volume 1


PRÓLOGO
UNHA ALBISQUE DE PROFECÍA

Fóra dos dragóns, que xurdiron do propio mundo, o primeiro pobo de Krynn foi o elfo. Esta foi a conclusión á que chegou Mistral Thrax ao principio da súa procura de certidumbres entre as complexidades dun mundo incerto.

Poucos lembrarían os seus temperáns enunciados respecto da secuencia das orixes, pois por aquel entón Mistral Thrax estaba considerado como unha persoa rebosante de cervexa forte e de extravagancias; por outra banda, a moi poucos entre os habitantes das altas montañas importábanlles realmente cousas tales como quen chegara primeiro e por que. Este tipo de ideas eran para os moi vellos, que non tiñan nada mellor que facer que cavilarlas. Xa nesa época, cando Mistral Thrax iniciou os seus estudos sobre o saber
tradicional tras quedar mutilado nun desprendemento de rocas, tiña máis de douscentos anos.

Desta sorte, os seus cálculos apenas se tomaron en conta. Pero a lóxica das súas conclusións satisfixo a Mistral Thrax e induciuno a continuar cos seus estudos.

Estaba convencido de que os elfos eran os primeiros experimentos dos deuses, -en particular de Reorx, o Forxador do Mundo-, para crear seres da súa propia concepción nun mundo que até entón tiña só as súas propias criaturas: os dragóns, e os animais que eran as súas presas.

E así os deuses proxectaron e crearon aos elfos. Mistral Thrax admitía que os elfos, ao seu estilo, eran fermosos, pero estaba convencido de que os deuses se sentiron progresivamente defraudados ao cabo dun tempo porque os elfos -como tal-, eran fundamentalmente decorativos pero non particularmente funcionais. Contentábanse con existir e ter longas vidas. Non facían nada de verdadeiro valor, en opinión de Mistral Thrax. En todos os seus estudos, o vello anano só atopou unha cousa feita polos elfos que merecese a pena ter en conta: reclamaran os bosques de Silvanesti como o seu fogar, co que amolaron aos dragóns, moitos dos cales consideraban Silvanesti como seu.

Esta, segundo Mistral Thrax, era a razón de que gran parte da historia estivese marcada por escaramuzas periódicas e polo menos unha guerra a gran escala, que comezara con ataques dos dragóns aos elfos.

Na súa preocupación por dar co equilibrio adecuado, os deuses tentárono de novo. Nesta ocasión, crearon aos ogros. E, unha vez máis, víronse defraudados. Os ogros foran unha raza prometedora, -aínda que falta de imaxinación e aburrida-, pero co tempo iniciouse un proceso de deterioración na súa cultura e finalmente convertéronse nos ogros do presente, uns grandes brutos hoscos e huraños que, no mellor dos casos, constituían unha molestia e podían chegar a ser unha verdadeira ameaza.

...

27 de abril de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XII)

Comprendín entón que o designio do capitán Nemo ao deixar a perla era a de permitirlle aumentar o seu tamaño. Cada ano, a secreción do molusco engadía novas capas concéntricas. Só o capitán Nemo coñecía a gruta na que «maduraba» ese admirable froito da natureza. O capitán Nemo criábaa, por así dicilo, a fin de trasladala un día ao seu precioso museo. Talvez, mesmo, seguindo o exemplo dos chineses e dos indios, determinara el a produción desa perla introducindo baixo os pliegues do molusco algún anaco de vidro ou de metal recuberto aos poucos pola materia nacarada. En todo caso, a comparación desa perla coas que eu coñecía, e coas que brillaban na colección do capitán, dábame un valor non inferior a dez millóns de francos.
Soberbia curiosidade natural e non xoia de luxo, pois non había orellas femininas que puidesen con ela. A visita á opulenta ostra terminara. O capitán Nemo saíu da gruta e tras el ascendemos ao banco de madreperlas, no medio da claridade da auga non turbada aínda polo traballo dos mergulladores. Iamos cada un polo noso lado, paseándonos, deténdonos ou afastándonos a capricho. Eu ía xa absolutamente despreocupado dos perigos que a miña imaxinación esaxerara tan ridículamente. Os fondos achegábanse sensiblemente á superficie, ata que a miña cabeza emerxeu da auga. Conseil uniuse a min e pegando a súa esfera metálica á miña saudoume amigablemente cos ollos. Pero a elevación do fondo limitábase a unhas cantas toesas e pronto nos achamos novamente no noso elemento. Pois creo ter xa o dereito de denominalo así.
Apenas pasarían dez minutos, cando o capitán Nemo detívose súbitamente. Crin que facía alto para volver, pero non foi así. Cun xesto ordenounos que nos situásemos ao seu lado, no fondo dunha ampla grieta. A súa man indicounos algo na masa líquida. Mirei atentamente e vin a uns cinco metros de distancia unha sombra que descendía cara ao fondo. A inquietante idea das quenllas volveu pasar pola miña mente. Pero equivocábame, non tiñamos que habérnolas con eses monstros do océano. Era un home, un home vivo, un indio, un negro, un pescador, un pobre diaño, sen dúbida, que viña á rebusca antes da colleita. Vin a quilla do seu bote a algúns pés por enriba da súa cabeza. O home mergullábase e ascendía sucesivamente. Unha pedra entre os pés ligada ao seu bote por unha corda constituía todo o seu equipamento técnico para descender máis rapidamente ao fondo do mar. Unha vez chegado ao fondo, a uns cinco metros de profundidade, precipitábase a coller, de xeonllos, e a encher a súa bolsa de todas as madreperlas que podía.
Logo, remontábase, baleiraba a súa bolsa e recomenzaba a súa operación, que non duraba máis que trinta segundos. Non podía vernos o mergullador por furtarnos ás súas miradas a sombra da roca. Por outra banda, como puidese sospeitar ese pobre indio que uns homes, os seus semellantes, puidesen estar alí, baixo a auga espiando os seus movementos sen perder un detalle da súa pesca? Non recollía máis dunha decena de madreperlas a cada inmersión, pois había que arrincalas do banco ao que se agarraban polo seu forte biso. E cantas daquelas ostras polas que arriscaba a súa vida estaban privadas de perlas! Eu observáballe cunha profunda atención. Realizaba as súas manobras con gran regularidade desde facía xa media hora, sen que ningún perigo parecese ameazarlle. Ía eu familiarizándome co espectáculo da súa actividade, cando, de súpeto, nun momento en que se achaba axeonllado no chan, vinlle facer un xesto de espanto, levantarse e tomar impulso para subir á superficie. A sombra xigantesca que apareceu por enriba do mergullador fíxome comprender o seu espanto. Era a dunha quenlla de gran envergadura que avanzaba diagonalmente, coa mirada acesa e as mandíbulas abertas. Sentín sobrecollido de horror, incapaz de todo movemento. O voraz animal lanzouse cara ao indio, quen se botou ao carón e puido evitar así a mordedura da quenlla pero non a súa rabexada, que lle golpeou no peito e derrubouno no chan. Apenas durara uns segundos a terrible escena. A quenlla revolveuse e dispúñase a cortar ao indio en dous, cando sentín ao capitán Nemo erguerse ao meu lado e avanzar directamente cara ao monstro, puñal en man, disposto a loitar corpo a corpo con el. No momento en que ía esnaquizar ao desgraciado pescador, o escualo advertiu a presenza do seu adversario e dirixiuse dereito cara a el. Aínda estou a ver a postura do capitán Nemo. Replegado en si mesmo, esperaba con extraordinario sangue frío a acometida do formidable escualo. Cando este precipitouse contra el, o capitán botouse ao carón cunha prodixiosa axilidade, evitou o choque e afundiulle o seu puñal no ventre. Pero con ese golpe non acabou senón que comezou o combate. Un combate terrible. A quenlla ruxira, se se pode dicir así. Saía a ondas o sangue da súa ferida. O mar tinguiuse de vermello e non vin nada máis a través dese líquido opaco. Nada máis ata que, no momento en que se aclarou algo a auga, achamos ao audaz capitán agarrado a unha das aletas do animal, loitando corpo a corpo, asestándolle unha serie de puñaladas ao ventre, pero sen poder darlle o golpe definitivo, é dicir, alcanzarlle en pleno corazón. Ao debaterse, o escualo axitaba furiosamente a auga e as trombas que producía estiveron a piques de derrubarme. Eu quixera socorrer ao capitán, pero o espanto cravábame ao chan. Miraba despavorido e vía modificarse as fases da loita. Derrubado pola forza inmensa daquela masa, o capitán caeu ao chan. As mandíbulas da quenlla abríronse desmesuradamente como unha guillotina, e nelas acabase o capitán se, rápido como o raio, Ned Land, arpón en man, non golpease con el á quenlla. A auga afogouse nunha masa de sangue axitado cun indescritible furor polos movementos do escualo. Ned Land non fallara o golpe. Eran os estertores do monstro. Golpeado no corazón, debatíase nuns espasmos espantosos que convulsionaban a auga cunha violencia tal que Conseil caeu ao chan. Mentres tanto, Ned Land axudaba a incorporarse ao capitán, que estaba indemne. O capitán Nemo dirixiuse inmediatamente cara ao indio, cortou a corda que lle ataba á pedra, tomouno nos seus brazos e dun vigoroso golpe de talón ascendeu á superficie do mar, seguido dos tres. Nalgúns instantes, milagrosamente salvados, alcanzamos a barca do pescador.
O primeiro coidado do capitán Nemo foi o de reanimar ao infortunado pescador. Non sabía eu se o lograría, aínda que así o esperaba porque a súa inmersión non fora demasiado longa. Pero a rabexada da quenlla podía ferirlle de morte. Afortunadamente, vin como aos poucos ía reanimándose baixo as vigorosas friccións de Conseil e do capitán. O home abriu os ollos. Cuán grande debeu ser a súa sorpresa, mesmo o seu espanto, ao ver o catro cabezas de cobre que se inclinaban sobre el! E que puido pensar cando o capitán Nemo púxolle na man un saquiño de perlas que sacara dun peto do seu traxe? O pobre indio de Ceilán aceptou cunha man temblorosa a magnífica esmola do home das augas. Os seus ollos desencaixados indicaban que non sabían a que seres sobrehumanos debía á vez a fortuna e a vida. A un sinal do capitán, mergullámonos novamente e, seguindo o camiño xa percorrido, ao cabo de media hora de marcha atopamos a áncora que fixaba ao chan a canoa do Nautilus. Unha vez embarcados, nos desembarazamos das nosas escafandras coa axuda dos mariñeiros.
As primeiras palabras do capitán Nemo foron para o canadense.
-Grazas, señor Land.
-É o meu desquite, capitán -respondeu Ned Land-. Debíallo.
Un asomo de sorriso aflorou aos beizos do capitán. Iso foi todo.
-Ao Nautilus -ordenou.
A embarcación deslizábase rapidamente. Algúns minutos despois, vimos o cadáver da quenlla flotando sobre a auga. Pola cor negra da extremidade das súas aletas recoñecín ao terrible melanóptero do mar das Indias, da especie das quenllas propiamente devanditas. A súa lonxitude excedía os vinte e cinco pés; a súa enorme boca ocupaba o terzo do seu corpo. Era un adulto, como se vía polo seis fileiras de dentes en forma de triángulos isósceles sobre a mandílula superior. Conseil miráballe cun interese científico, e estou seguro que o clasificaba, non sen razón, na clase dos cartilaxinosos, orde dos condropterigios de branquias fixas, familia dos selacios, xénero dos escualos.
Mentres miraba eu aquela masa inerte, unha ducia deses voraces melanópteros apareceu de súpeto ao redor da nosa embarcación. Pero sen preocuparse de nós, lanzáronse sobre o cadáver e disputáronse os seus pedazos e até os seus farrapos. Ao oito e media estabamos xa de regreso a bordo do Nautilus. Alí puiden reflexionar xa con calma sobre os incidentes da nosa excursión ao banco de Manaar. Dúas conclusións derivábanse inevitablemente deses incidentes: a demostración polo capitán Nemo da súa audacia sen igual, por unha banda, e, por outra, a da súa abnegación por un ser humano, por un dos representantes da especie da que el fuxía baixo os mares. Dixese o que dixese, ese home estraño non conseguira matar nel os seus sentimentos, a súa humanidade. Ao facerlle esta observación, el respondeume con estas palabras non exentas dunha certa emoción:
-Ese indio, señor profesor, é un habitante do país dos oprimidos, e eu son aínda, e o serei até a miña morte, dese país.

26 de abril de 2013

Fragmento de "Fábula" de Xavier Alcalá.

¡Cregos! Odiábaos, odiaba a súa industria inútil, montada sobre unha mentira. Deus non existía, non podía haber un Deus que deixase un pobre no abandono por culpa dun couce de besta (o sangue, o óso branco a saír da pel, a dor infinita, suor polo pescozo abaixo, "fractura aberta de tibia", gangrena...). Non había Deus. Os cregos eran uns parasitos. E uns malvados, que axudaran os da camisa azul e metían o Monifate baixo palio nas igrexas; e quedáranlle tan agradecidos á Súa Excelencia que, cando morreu, o párroco da Milagrosa dixo no funeral que nunca home tan bo se vira, que era un pai para todos, que por todos miraba —e se tiña que castigar facíao con dó polo castigado.
...

24 de abril de 2013

AFONSO LÓPEZ DE BAIÁN [B 1471 / V 1081]

AFONSO LÓPEZ DE BAIÁN [B 1471 / V 1081]

En Arouca ua casa faría;
atant'hei gran sabor de a fazer,
que jamais custa non recearía
nen ar daría ren por meu haver,
ca hei pedreiros e pedra e cal;
e desta casa non mi mingua al
senón madeira nova, que quería.

E quen mi a desse, sempr'o serviría,
ca mi faría i mui gran prazer
de mi fazer madeira nova haver,
en que lavrass'ua peça do día,
e pois ir logo a casa madeirar
e telhá-la; e, pois que a telhar,
dormir en ela de noit'e de día.

E, meus amigos, par Santa María,
se madeira nova podess'haver,
logu'esta casa iría fazer
e cobrí-la; e descobrí-la-ía
e revolvé-la, se fosse mester;
e se mi a mí a abadessa der
madeira nova, esto lhi faría.

23 de abril de 2013

AFONSO X [B 494 / V 77]

AFONSO X [B 494 / V 77]

O que foi passar a serra
e non quis servir a terra
é ora, entrant'a guerra,

que faroneja.
Pois el agora tan muito erra,
maldito seja!

O que levou os dinheiros
e non troux'os cavaleiros,
é por non ir nos primeiros

que faroneja.
Pois que ven cõnos prestumeiros,
maldito seja!

O que filhou gran soldada
e nunca fez cavalgada,
é por non ir a Graada

que faroneja.
Se é ric'homen ou ha mesnada,
maldito seja!

O que meteu na taleiga
pouc'haver e muita meiga,
é por non entrar na Veiga

que faroneja.
Pois chus mole é que manteiga,
maldito seja!

21 de abril de 2013

Inicio de A NOITE BOCA ARRIBA, de Julio Cortazar

A NOITE BOCA ARRIBA
Julio Cortazar

E saían en certas épocas a
cazar inimigos;
chamábanlle a guerra florida.

Á metade do longo zaguán do hotel pensou que debía ser tarde, e apurouse a saír á rúa e sacar a motocicleta do recuncho onde o porteiro permitíalle gardala.

Na xoiaría da esquina viu que eran as nove menos dez; chegaría con tempo sobrado onde ía. O sol filtrábase entre os altos edificios do centro, e - porque para si mesmo, para ir pensando, non tiña nome- montou na máquina saboreando o paseo. A moto ronroneaba entre as súas pernas, e un vento fresco lle chicoteaba os pantalóns.

Deixou pasar os ministerios (o rosa, o branco) e a serie de comercios con brillantes vitrinas da rúa central. Agora entraba na parte máis agradable do traxecto, o verdadeiro paseo: unha rúa longa, bordeada de árbores, con pouco tráfico e amplas vias que deixaban vir os xardíns até as beirarrúas, apenas demarcadas por sebes baixos. Quizá algo distraído, pero correndo sobre a dereita como correspondía, deixouse levar pola tersura, pola leve crispación dese día apenas empezado. Talvez o seu involuntario relaxo impediulle previr o accidente. Cando viu que a muller parada na esquina lanzábase á calzada a pesar das luces verdes, xa era tarde para as solucións fáciles. Freou co pé e a man, desviándose á esquerda; ouviu o berro da muller, e xunto co choque perdeu a visión. Foi como durmirse de golpe.

Volveu bruscamente do desmaio. Catro ou cinco homes novos estaban a sacalo de debaixo da moto. Sentía gusto a sal e sangue, doíalle un xeonllo, e cando o alzaron gritou, porque non podía soportar a presión no brazo dereito. Voces que non parecían pertencer ás caras suspendidas sobre el, alentábano con bromas e seguridades. O seu único alivio foi ouvir a confirmación de que estivera no seu dereito ao cruzar a esquina. Preguntou pola muller, tratando de dominar a náusea que lle gañaba a garganta. Mentres o levaban boca arriba a unha farmacia próxima, soubo que a causante do accidente non tiña máis que rasguños nas pernas. "Vostede agarrouna apenas, pero o golpe fíxolle saltar a máquina de costado." Opinións, recordos, amodo, éntreno de costas, así vai ben, e alguén con guardapolvo dándolle a beber un grolo que o aliviou na penumbra dunha pequena farmacia de barrio.
...

20 de abril de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XI)

Cara as sete chegabamos por fin ao banco de madreperlas en que estas se reproducen por millóns. Estes preciosos moluscos adheríanse fortemente ás rocas por ese biso de cor escura que lles impide desprazarse. Nisto, as ostras son inferiores ás ameixas, ás que a natureza non rexeitou toda facultade de locomoción. A meleagrina ou madreperla, cunfas valvas case iguais, preséntase baixo a forma dunha cuncha redondeada, de paredes moi espesas e moi rugosas por fóra. Algunhas delas estaban formadas por varias capas e asucadas de bandas verduzcas irradiadas desde a punta. Eran ostras novas. As outras, de superficie ruda e negra, que medían até quince centímetros de anchura, tiñan dez anos e aínda máis idade. O capitán Nemo indicoume coa man ese prodixioso amontoamento de madreperlas, unha mina verdadeiramente inesgotable, pois a forza creadora da natureza supera ao instinto destrutivo do home.
Fiel a ese instinto, Ned Land apresurábase a encher cos máis fermosos exemplares un saquiño que tomara consigo. Pero non podiamos deternos. Había que seguir ao capitán, que parecía dirixirse por carreiros tan só por el coñecidos. O chan ascendía sensiblemente e ás veces ao elevar o brazo sacábao por enriba da superficie da auga. Logo, o nivel do banco descendeu de novo caprichosamente. A miúdo debiamos contornear altas rocas de formas piramidales. Nas súas escuras gretas grandes crustáceos, apostados sobre as súas altas patas como máquinas de guerra, mirábannos cos seus ollos fixos, e baixo os nosos pés reptaban diversas clases de nereidos alongando desmesuradamente as súas antenas e os seus cirros tentaculares.
De súpeto abriuse ante nós unha vasta gruta escavada nun pintoresco conglomerado de rocas tapizadas de flora submarina. Nun primeiro momento, a gruta pareceume profundamente escura. Os raios solares parecían apagarse nela por degradacións sucesivas. A súa vaga transparencia non era xa máis que luz afogada. O capitán Nemo entrou nela e nós seguímoslle. Os meus ollos afixéronse pronto a esas tebras relativas. Distinguín os arranques da bóveda, moi caprichosamente torneados, sobre alicerces naturais sólidamente sustentados na súa base granítica, como as pesadas columnas da arquitectura toscana.
Por que razón o noso incomprensible guía levábanos ao fondo daquela cripta submarina? Pronto ía sabelo. Tras descender unha pendente bastante pronunciada chegamos ao fondo dunha especie de pozo circular. Alí detívose o capitán Nemo e fíxonos unha indicación coa man. O indicado era unha ostra dunha dimensión extraordinaria, unha tridacna xigantesca, unha pila que podería conter un lago de auga bendita, un pilón de máis de dous metros de anchura e, consecuentemente, máis grande que a que adornaba o salón do Nautilus.
Achegueime a aquel molusco fenomenal. Estaba adherido polo seu biso a unha gran pedra granítica, e desenvolvíase ailladamente alí nas augas tranquilas da gruta. Estimei o peso desa tridacna en non menos de trescentos quilos. Unha ostra semellante debe conter uns quince quilos de carne e faría falta o estómago dun Gargantúa para comerse unas cantas ducias. O capitán Nemo coñecía evidentemente a existencia da ostra. Non era a primeira vez que a visitaba. Eu pensei que ao conducirnos a ese lugar quería mostrarnos simplemente unha curiosidade natural. Equivocábame. O capitán Nemo tiña un interese particular por comprobar o estado actual da tridacna. As dúas valvas do molusco estaban entreabiertas. O capitán aproximouse e introduciu o seu puñal entre as cunchas para impedir que se pechasen; logo, coa man, levantou a túnica membranosa con franxas nos bordos que formaban o manto do animal. Entre os pliegues foliáceos vin unha perla libre do tamaño dun coco. A súa forma globular, a súa perfecta limpidez, o seu admirable oriente facían dela unha xoia dun prezo inestimable. Levado da curiosidade, estendín a man para collela, para sopesala, para palpala. Pero o capitán Nemo contívome cun xesto negativo, e retirando o seu coitelo cun rápido xesto deixou que as valvas pechásense súbitamente.

19 de abril de 2013

Fragmento de "Cara a Times Square" de Camilo Gonsar.

Os tolos gozan hoxe de boa prensa; son publicamente admirados case como homes que chegaron a un estado superior, desde o que poden ver ata onde a vista dos cordos non alcanza, e tamén son publicamente compadecidos como víctimas inocentes da crueldade da nosa organización social. Eu non nego nada disto; o que si nego é que, en xeral, as historias feitas ou protagonizadas por tolos me gusten, porque nada teño que ver, nin tan sequera como amateur, coa cura ou a investigación da loucura, nin, a verdade sexa dita, me inspiran os tolos ningunha simpatía especial.
Certo que hai outros tolos, como D. Quixote ou o capitán Ahab, xustamente elevados á categoría de símbolos permanentes da humanidade; pero eran falsos tolos, ou eran tolos só segundo a opinión de xentes ou de mentes vulgares.
Total, o que lle quero dicir é que a historia que lle vou contar nada ten que ver co mundo da loucura. Noutro caso, non se me tería ocorrido sometela á súa consideración.
...

18 de abril de 2013

17 de abril de 2013

Aforismos de Francisco: Inquedanza

   Cóstame un pouco deixar un libro a medias. A esperanza e curiosidade de saber si me estou perdendo algo e si algún día  me arrepentirei.

   Velaquí o problema, non te podes arrepentir de algo que descoñeces, e
si o coñeces, o impasible e inapreciable devagar da vida non deixará indicios de onde foi lubricar esa gota os engranaxes do teu destiño.


F.D.M.

16 de abril de 2013

Sabenza popular

Non lle preguntes nunca a un perruqueiro se necesitas un corte de pelo.

Non lle preguntes nunca a un vendedor se o prezo é axustado.


 

14 de abril de 2013

Inicio de A SQUAW, de Bram Stoker

Naquela época, Nuremberg estaba moi lonxe de ser a cidade coñecida e frecuentada na que se converteu nos nosos días. Esta antiga cidade non evocaba demasiadas cousas para os viaxeiros daquel entón. A miña dona e mais eu estabamos na segunda semana da nosa viaxe de vodas; e, sen mencionalo, comezamos a desexar a presenza dun terceiro. 
Por iso acollemos con satisfacción a compañía dun tal Elias P. Hutcheson, de Isthmain City, Bleeding Gulch, condado de Maple Tree (Nebraska), cando ese alegre suxeito, apenas saír da estación de Frankfurt do Main, declarou, con marcado acento ianqui, que se propuña visitar unha maldita vella cidade de Europa que, polo menos, tiña os anos de Matusalén, pero que unha viaxe así requiría, necesariamente, algunha compañía.
Todo home, explicou, aínda que teña un carácter activo e sensato, arríscase, a forza de viaxar sempre só, a acabar os seus días pechado entre o catro paredes dun manicomio. Tanto Amelia como eu constatamos algúns días máis tarde, ao comparar os nosos respectivos diarios, que decidiramos non relacionarnos con el senón de forma circunspecta e controlada co fin de non parecer demasiado contentos de coñecelo, o cal non parecese demasiado compatible cun inicio de vida conxugal. 
Pero, por moi laudable que fose, esta resolución quedou en nada polo feito de empezar a falar os dous e interrompernos os dous ao mesmo tempo e logo volver empezar a falar os dous ao mesmo tempo. De todas as maneiras, non importaba como, xa estaba feito, e Elias P. xa non se apartou do noso lado. E Amelia e eu sacamos diso un bo beneficio; no canto de pelexarnos, como estiveramos facendo, descubrimos que a influencia restritiva dunha terceira persoa era tal que agora aproveitabamos todas as oportunidades para bicarnos polos recunchos. 
Amelia afirma que desde entón, e como resultado desa experiencia, aconsella a todas as súas amigas que leven a un amigo na súa lúa de, mel. Ben, «fixemos» Nuremberg xuntos; e pasámosnolo moi ben coa saborosa forma de falar do noso novo amigo do outro lado do Atlántico, o cal, tanto polas súas probas de enxeño como polos alucinantes relatos das súas aventuras pasadas, parecía saído directamente dalgunha novela picaresca. Decidíramos reservar como prato forte a visita ao castelo imperial de Nuremberg, o Kaiserburg, e o día prefixado para a visita rodeamos a muralla exterior da cidade polo seu lado este.
...

13 de abril de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (X)

Non tardamos en acharnos aprisionados até o pescozo nos traxes de caucho, cos aparellos de aire fixados ás costas polos tirantes. Nesa ocasión non eran necesarios os aparellos Ruhmkorff. Antes de introducir a miña cabeza na cápsula de cobre, preguntárallo ao capitán.
-Non nos serían de ningunha utilidade -respondérame o capitán Nemo-. Non iremos a grandes profundidades e iluminaranos a luz do sol. Ademais, non é prudente levar baixo estas augas unha lanterna eléctrica, que podería atraer inopinadamente a algún perigoso habitante.
Ao dicir isto o capitán Nemo, volvinme cara a Conseil e Ned Land, pero estes, embutidos xa no seu casco metálico, non podían nin ouvir nin responder. Quedábame por facer unha última pregunta ao capitán Nemo. -E as nosas armas? Os fusís?
-Para que? Non atacan os montañeses ao oso cun puñal? Non é máis seguro o aceiro que o chumbo? Velaquí un bo coitelo. Póñallo no seu cinto e partamos.
Mirei aos meus compañeiros e vinlles armados como nós. Só que, ademais, Ned Land esgrimía un enorme arpón que depositara na canoa antes de abandonar o Nautilus. Logo, seguindo o exemplo do capitán, deixeime pór a pesada esfera de cobre sobre a cabeza. Os nosos depósitos de aire entraron inmediatamente en actividade. Un instante despois, os mariñeiros desembarcáronnos un tras outro, e tocamos pé a metro e medio de profundidade, sobre unha area compacta. O capitán Nemo fíxonos sinal de seguirlle e por unha suave pendente desaparecemos baixo a auga.
Unha vez alí, abandonáronme inmediatamente as ideas que atormentaban ao meu cerebro, e acheime completamente tranquilo. A facilidade dos meus movementos aumentou a miña confianza, mentres a rareza do espectáculo cativaba a miña imaxinación. A luz solar penetraba con suficiente claridade para fai visibles os menores obxectos. Ao cabo dun dez minutos de marcha, nos atopábamos nunha profundidade de cinco metros e o fondo ía facéndose chaira. Ao noso paso, como unha bandada de chochas nunha lagoa, levantaban o «voo» uns curiosos peixes do xénero dos monópteros, sen outra aleta que a da cola. Recoñecín ao xavanés, verdadeira serpe duns oito decímetros de lonxitude, de ventre lívido, ao que se lle confundiría facilmente co congro de non ser polas raias douradas dos seus flancos. No xénero dos estromateos, cun corpo ovalado e moi comprimido, vin fiatolas de brillantes cores e cunha aleta dorsal como unha fouce, peces comestibles que unha vez secos e postos en adobo serven para a preparación dun prato excelente chamado karawade; «tranquebars», pertencentes ao xénero dos apsiforoides, co corpo recuberto dunha coraza escamosa dividida en oito partes longitudinales.
A progresiva elevación do sol aumentaba a claridade na auga. O chan ía cambiando aos poucos. Á area fina sucedía unha verdadeira calzada de rocas redondeadas, revestidas dun tapiz de moluscos e de zoófitos.
Entre as numerosas mostras destas dúas ramas, observei placenos de valvas finas e desiguais, especie de ostráceos propios do mar Vermello e do océano índico; lucinas alaranxadas de cuncha orbicular; tarazas; algunhas desas púrpuras persas que provían ao Nautilus dunha tinguidura admirable; múrices de quince centímetros de longo que se erguían baixa a auga como mans dispostas a facer presa; as turbinelas, vulgarmente chamadas dentes de can, erizadas de espiñas; língulas anatinas, cunchas comestibles que alimentan os mercados do Indostán; pelaxias panópiras, lixeiramente luminosas, e admirables oculinas fiabeliformes, magníficos abanos que forman unha das máis ricas arborizacións destes mares.
No medio destas plantas vivas e baixo a polas dos hidrófitos corrían lexións de torpes articulados: raninas dentadas cos seus caparazóns en forma de triángulo un pouco redondeado; birgos propios destas paraxes e horribles partenopes de aspecto verdadeiramente repugnante. Non menos horroroso era o enorme cangrexo que atopei varias veces, o mesmo que observara e describira Darwin. Un cangrexo enorme ao que a natureza deu o instinto e a forza necesarios para alimentarse de noces de coco; rube polas árbores da beira e fai caer os cocos que quebran co golpe e, xa no chan, ábreos coas súas poderosas pinzas. Baixa a auga, o cangrexo corría cunha gran axilidade que contrastaba co lento desprazamento entre as rocas dos quelonios que abundan nestas augas do Malabar.

12 de abril de 2013

Fragmento de "O sol na crista do galo" de Manuel Lueiro Rei.

FIESTRA
Cada home ten unha vida. Cada vida ten unha xeitura. Mais a vida non se fai soia. Cada un fai a súa, como lle cadra e como pode. E tamén como quer. Quero dicer: dono da súa. Despois, a realidade vaille decindo como il é, como il foi, sempre en percura da morte por calisquer carreiro. Aínda que non queira.
Mais ¿que é a morte...?
Soio é un anaco de tempo que nos agarda.
...

11 de abril de 2013

Aforismos de Leonardo


98.- Non sempre é bo o que é fermoso... Exemplo deste erro dan os que falan con elegancia, pero sen doutrina. 

10 de abril de 2013

Viaxe a ningunha parte

   Novela publicada no ano 1985 por Fernando Fernán Gómez.
 
   Ambientada na métade do século XX, relata as aventuras dunha familia de cómicos teatrais de pouca monta, moi unidos, que tratan de sobrevivires por medio de representacións en bares e relanzos de pequenos pobos da comunidade de Madrid.

   Non son malos actores, e foron aguantando dignamente ata que o intruso cine chegou ás plazas conseguindo atraer mellor a atención dos veciños. Os cartos escasean, pasan fame e xa non dormen nesa pousada na que tantos meses de atraso deben.

   A única solución para eles é chegar ós verdadeiros teatros de Madrid, ós teatros dos ricos, ese que nunca morrerá; iso, ou pasarse a actor extra nesas películas que tanto odian pero que tan necesitadas están de man de obra.
 
   Ambas cousas moi difíciles de afrontar, a compañía teatral desfaise e con ela a familia, buscando cada un un camiño diferente, fóra do teatro. So algúns deciden quedarse e probar no cine, cousa que lles acabará traendo éxito, mais á forza de desunir por completo esas vidas que compartiran amor, penas e risas durante tantos anos.

   A novela inclúese na selección das 100 mellores novelas en español do século XX do periódico "El mundo", e foi levada ó cine ó ano seguinte coa obtención de tres premios Goya, na que sería a súa primeira edición. Dirixiuna e protagonizouna ó mesmo autor.


F.D.M.

9 de abril de 2013

AFONSO X [B 495 / V 78]

AFONSO X [B 495 / V 78]

Domingas Eanes houve sa baralha
con uu genet', e foi mal ferida;
empero foi ela i tan ardida,
que houve depois a vencer, sen falha,
e, de pran, venceu bõo cavaleiro;
mais empero é-x'el tan braceiro,
que houv'end'ela de ficar colpada.

O colbe colheu-a per ua malha
da loriga, que era desvencida;
e pesa-m'ende, porque essa ida,
de prez que houve máis, se Deus me valha,
venceu ela; mais log'o cavaleiro
per sas armas o fez: com'er'arteiro,
ja sempr'end'ela seerá esmalhada.

E aquel mouro trouxe, com'arreite,
dous companhões en toda esta guerra;
e demais ha preço que nunca erra
de dar gran colpe con seu tragazeite;
e foi-a achaar con costa juso,
e deu-lhi poren tal colpe de suso,
que ja a chaga nunca vai çarrada.

E dizen meges: »Quen usa tal preit'e
ha tal chaga, jamais nunca serra,
se con quanta lãa ha en esta terra
a escaentassen, nen cõno azeite:
porque a chaga non vai contra juso,
mais vai en redor, come perafuso,
e por én muit'ha que é fistolada».

7 de abril de 2013

Inicio de POIROT INFRINXE A LEI, de AGATHA CHRISTIE

Observara que desde había unha tempada, Hercule Poirot mostrábase descontento e intranquilo. Levabamos algún tempo sen resolver casos de importancia, deses nos que o meu pequeno amigo exercitaba o seu agudo enxeño e as súas notables facultades deductivas. Aquela mañá de Xullo, dobrou o xornal que lía e exclamou: 
-Bah! -unha exclamación moi súa que soaba exactamente como o estornudo dun gato-. Os criminais de toda Inglaterra témenme, Hastings. Se o gato está presente, os ratos non se interesan polo queixo. 
-Imaxino que a maior parte deles nin sequera coñecen a súa existencia -contestei ríndome. 
Ao mirarme, os seus ollos mostraban reproche. Él cre que o mundo enteiro pensa e fala de Hercule Poirot. Certamente, goza de gran popularidade en Londres, aínda que iso non xustifica que o seu simple nome sexa suficiente para sementar o pánico entre o hampa criminal. 
-Que opina do recente roubo de xoias en pleno día na rúa Bond? -pregunteille. 
-Un traballo moi limpo -conveu-, estou de acordo, pero non é do meu gusto. Pas de finesse, seulement de l'audace!. Un home provisto dun bastón rompe o cristal do escaparate dunha xoiaría e colle unhas cantas pedras preciosas. Uns viandantes logran detelo en flagrante delito e, acto seguido, aparece un axente da autoridade. Na comisaría, compróbase que as pedras son falsas. Que sucedeu? Nada de particular simplemente, que o ladrón cambiou as auténticas, entregándollas a un cómplice mesturado entre os honrados cidadáns que o detiveron. Irá ao cárcere, certo, pero cando salga espéralle unha pequena fortuna. Non, non está mal planeado, aínda que eu fariao mellor. Ás veces, Hastings, amólanme os meus escrúpulos. Penso que debe ser agradable enfrontarse á lei, aínda que só sexa nunha aventura, por diversión. 

6 de abril de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (IX)

3. Unha perla de dez millóns.

Non puiden apenas durmir aquela noite. Os escualos atravesaban os meus soños. Parecíame tan xusta como inxusta á vez esa etimoloxía que fai proceder a palabra francesa con que se designa á quenlla, requin, da palabra requiem.
Ás catro da mañá espertoume o steward que o capitán Nemo puxera especialmente ao meu servizo. Levanteime rapidamente, vestinme e pasei ao salón, onde xa se achaba o capitán Nemo.
-Está vostede disposto, señor Aronnax?
-Estouno, capitán.
-Entón, sígame.
-E os meus compañeiros?
-Están a esperarnos xa.
-Non imos pornos as escafandras?
-Aínda non. Non acheguei o Nautilus á costa, e estamos bastante lonxe do banco de Manaar. Pero fixen preparar a canoa, que nos conducirá ao momento preciso de desembarco evitándonos un longo traxecto. Equiparémonos cos traxes de mergullador no momento de dar comezo a esta exploración submarina.
O capitán Nemo conduciume cara á escaleira central, cuns banzos que terminaban na plataforma. Ned e Conseil estaban xa alí, visiblemente contentos da «pracenteira expedición» que se preparaba. Cinco mariñeiros esperábannos na canoa encostada ao flanco do Nautilus. Aínda era de noite. As nubes cubrían o ceo, deixando apenas entrever algunhas estrelas. Dirixín a mirada a terra, pero non vin máis que unha liña confusa que pechaba o tres cuartas partes do horizonte do Suroeste ao Noroeste. O Nautilus costeara durante a noite a rexión occidental de Ceilán e achábase ao Oeste da baía, ou máis ben do golfo que forma con ese país a illa de Manaar. Alí, baixo as súas escuras augas, estendíase o banco de madreperlas sobre máis de vinte millas de lonxitude. O capitán Nemo, Conseil, Ned Land e eu instalámonos a popa. Un mariñeiro púxose ao temón, mentres os outros catro tomaban os remos. Largouse a boza e afastámonos do Nautilus, con rumbo Sur. Os remeiros traballaban sen présa. Observei que os seus vigorosos movementos sucedíanse cada dez segundos, segundo o método xeralmente usado polas mariñas de guerra.
Mentres corría a embarcación polo seu camiño, as pingas líquidas golpeaban aos remos crepitando como esquirlas de chumbo fundido. Unha lixeira ondada imprimía á canoa un pequeno abalo, e as cristas dalgunhas ondas chapoteaban na proa.
Iamos silenciosos. En que pensaba o capitán Nemo? Talvez nesa terra cara á que se aproximaba e que debía parecerlle excesivamente próxima, ao contrario que ao canadense, para quen debía estar excesivamente afastada. Conseil ía como un simple curioso. Cara as cinco e media empezou a acusarse máis netamente no horizonte a liña superior da costa. Bastante chaira polo leste, elevábase un pouco cara ao Sur. Cinco millas separábannos aínda dela e o seu perfil confundíase aínda coas augas brumosas. Entre a costa e nós, o mar deserto. Nin un barco, nin un mergullador. Soidade profunda neste lugar de cita dos pescadores de perlas. Tal como dixera o capitán Nemo, chegabamos a estas paraxes cun mes de anticipación.
Ás seis, fíxose súbitamente de día, con esa rapidez peculiar das rexións tropicais, que non coñecen nin a aurora nin o crepúsculo. Os raios solares atravesaron a cortina de nubes amontoadas no horizonte oriental e o astro radiante elevouse rapidamente. Vin entón con toda claridade a terra sobre a que se elevaban algunhas árbores dispersas. A canoa avanzou cara á illa de Manaar que tomaba unha forma redondeada polo Sur. O capitán Nemo púxose en pé e observou o mar. A un sinal seu, botouse a áncora. A cadea correu apenas, pois o fondo non estaba a máis dun metro naquel lugar, un dos máis elevados do banco de madreperlas. A canoa virou deseguido ao redor da súa áncora, polo empuxe do reflujo.
-Xa chegamos, señor Aronnax -dixo o capitán Nemo-. Nesta pechada baía, dentro dun mes reuniranse os numerosos barcos dos pescadores e os mergulladores mergullaranse audazmente no seu rudo traballo. A disposición da baía é magnífica para este tipo de pesca, ao acharse abrigada dos ventos. A ondada non é nunca demasiado forte, o que favorece o traballo dos mergulladores. Imos pornos as escafandras, para comezar a nosa expedición.
Non respondín, e sen deixar de mirar aquelas augas sospeitosas, comecei a porme o meu pesado traxe mariño, axudado polos mariñeiros. O capitán Nemo e os meus dous compañeiros estaban a vestirse tamén. Ningún dos homes do Nautilus ía acompañarnos nesta nova excursión.

5 de abril de 2013

Texto de Canle Segredo, de Xosé María Álvarez Blázquez

MEU MONECO
Vos estades a rír do meu pequeno
porque non sabe andar e bota as pernas
coma un moneco. Pero non vos rides
de aquil home cativo
que vai todos os días coa carteira
baixo do brazo chea de mentiras
e talmente semella un sapocuncho.
Chamádeslle "señor" e lle sorrides.

4 de abril de 2013

Aforismos de Leonardo


97.- Un vaso de arxila crúa, se rompe pode repararse, pero non o de arxila cocida. 

3 de abril de 2013

Comportamento íntimo

   Terceiro libro do zoólogo inglés Desmond John Morris, publicado en 1975. Sendo os dous anteriores "O mono espido" e  "O zoo humano", libro comentado aquí o ano pasado.

   Coma é característico no autor, estudia os hábitos do ser humano friamente coma se estivera considerando a un animal. Non obstante esta distancia son inevitables as sensacións de sorpresa e pudor na identificación con eses animais.

   Neste caso Desmond decántase por analizar o trasfondo de todos os nosos actos que teñen que ver coa intimidade, e son moitos, xa que na maioría existe unha conexión coa intimidade que a priori non viamos. Algunhas desas accións exemplificadas no libro, tanto físicas como mentais, son o por qué dos beixos, das apertas de man ou das apreixas. O significado dos petos, dos brazos cruzados, ou dos cortes de cabelo. A razón de que vaiamos o salón de masaxes, o médico ou ó perruqueiro. Por qué os nenos pegan ós pais, por qué fumamos, e se pipa ou puro; quén prefire as peitugonas e quen non, por qué lemos ou vemos a tele, preferiblemente nun confortable sillón, por qué a pesar da inherente necesidade de contacto físico do humano adulto (á do humano infante está satisfeita na figura dos pais) pedimos desculpas cando tropezamos entre nós.

   Podedes imaxinar que xa sabedes a resposta, e quizá os máis sagaces esteades preto, digamos que algo sospeitábades. Pois ben, así confirmaredes as vosas hipótesis. Sen embargo opino que na maioría dos casos un nin se imaxinaba que había unha pregunta.


F.D.M.

2 de abril de 2013

Sabenza popular

1. Contrata sempre a un avogado rico.
2. Non lle merques nada a un vendedor rico.

1 de abril de 2013