PERO MÉNDIZ DA FONSECA
Chegou Paio de maas artes
con seu cerome de Chartes;
e non leeu el nas partes
que chegasse ha uu mes,
e do lues ao martes
foi comendador d'Ocrés.
E semelha-me busnardo,
viind'en seu ceramen pardo;
e, u non houvesse reguardo
en n. un dos dez e tres,
log'houve mant'e tabardo
e foi comendador d'Ocrés.
E chegou per u han Graada,
descalço, gran madurgada,
u se non catavan nada
duu home atán rafez:
cobrou manto con espada
e foi comendador d'Ocrés.
31 de decembro de 2017
30 de decembro de 2017
Castelo de Coca
O castelo de Coca é unha fortificación da localidade de Coca (Segovia, Castela e León).
Para os que non o saiban o emperador Teodosio I, nado en 346 e finado o 17 de xaneiro de 395, emperador romano e emperador bizantino de 379 a 395, segundo o bispo Hidacio e mailo historiador bizantino Zósimo tiña a súa orixe na Gallaecia, concretamente no lugar de Cauca.
Atá aló pois chegaba aquela Gallaecia.
O castelo de Coca está situado nos arredores da vila, levántase sobre o meandro do río Voltoya, afluente do Eresma. Construído no século XV sobre unha chaira dunha zona escarpada, é un dos mellores expoñentes da arquitectura gótico-mudéxar española e está declarado Monumento Nacional. Sendo unha das poucas fortalezas de España que non se asenta sobre un cerro.
A súa construción, atribuída a alarifes moriscos, realizouse no século xv principalmente en ladrillo, utilizado non só como material de obra, senón tamén como elemento decorativo; a pedra calcaria aparece nas aspilleras, as columnas do patio de armas e outros elementos decorativos.
O seu sistema defensivo consta de tres partes: o foso e dous recintos amurallados con torreóns. Ademais, dispón dunha ponte defensiva sobre o foso, que conduce ao primeiro recinto amurallado; tras el, rexístrase unha porta rejada que leva ao patio de armas.
Ademais da relación con Galicia polo emperador galego, o castelo pasou en 1451 a ser propiedade de Alonso de Fonseca e Ulloa, e logo do seu sobriño. Tamén no arcebispado de Santiago o sobriño chegou a ocupar o posto do seu tio.
En 1926, o castelo foi declarado Monumento Nacional. En 1931 foi declarado Monumento Histórico Nacional e en 1954 foi cedido ao Ministerio de Agricultura por 100 anos menos 1 día, sendo restaurado entre 1956 e 1958 para albergar a Escola de Capacitación Forestal.
Mais fotos
Para os que non o saiban o emperador Teodosio I, nado en 346 e finado o 17 de xaneiro de 395, emperador romano e emperador bizantino de 379 a 395, segundo o bispo Hidacio e mailo historiador bizantino Zósimo tiña a súa orixe na Gallaecia, concretamente no lugar de Cauca.
Atá aló pois chegaba aquela Gallaecia.
O castelo de Coca está situado nos arredores da vila, levántase sobre o meandro do río Voltoya, afluente do Eresma. Construído no século XV sobre unha chaira dunha zona escarpada, é un dos mellores expoñentes da arquitectura gótico-mudéxar española e está declarado Monumento Nacional. Sendo unha das poucas fortalezas de España que non se asenta sobre un cerro.
A súa construción, atribuída a alarifes moriscos, realizouse no século xv principalmente en ladrillo, utilizado non só como material de obra, senón tamén como elemento decorativo; a pedra calcaria aparece nas aspilleras, as columnas do patio de armas e outros elementos decorativos.
O seu sistema defensivo consta de tres partes: o foso e dous recintos amurallados con torreóns. Ademais, dispón dunha ponte defensiva sobre o foso, que conduce ao primeiro recinto amurallado; tras el, rexístrase unha porta rejada que leva ao patio de armas.
Ademais da relación con Galicia polo emperador galego, o castelo pasou en 1451 a ser propiedade de Alonso de Fonseca e Ulloa, e logo do seu sobriño. Tamén no arcebispado de Santiago o sobriño chegou a ocupar o posto do seu tio.
En 1926, o castelo foi declarado Monumento Nacional. En 1931 foi declarado Monumento Histórico Nacional e en 1954 foi cedido ao Ministerio de Agricultura por 100 anos menos 1 día, sendo restaurado entre 1956 e 1958 para albergar a Escola de Capacitación Forestal.
Mais fotos
29 de decembro de 2017
Fragmento de Grupo Abeliano
Fragmento de Grupo Abeliano, de Xosé Cid Cabido, nado en Xunqueira de Ambía o 29 de decembro de 1959
O sexto día foinos despertando a todos un vento tolo, era día de mandar chover ó través, con saña, e sentíase bater a auga contra as persianas como se quixese entrar na casa da Salvadora e de Pucho para almorzar entre seres humanos. Ela despediuse con poucas palabras dalgún de nós que atopou máis activo, creo que lle oín dicir que nos desexaba sorte, e marchou a correr para o banco. Pucho almorzou canda nós e logo acompañounos ó garaxe, contoulle a un dos que conduce cales eran os defectos e virtudes daquela súa vella DKW, deunos a man a todos e xa ningún consello máis. Dixo que se algún día volviamos aparecer, el estaría encantado de vernos e de escoitar as nosas historias.
...
O sexto día foinos despertando a todos un vento tolo, era día de mandar chover ó través, con saña, e sentíase bater a auga contra as persianas como se quixese entrar na casa da Salvadora e de Pucho para almorzar entre seres humanos. Ela despediuse con poucas palabras dalgún de nós que atopou máis activo, creo que lle oín dicir que nos desexaba sorte, e marchou a correr para o banco. Pucho almorzou canda nós e logo acompañounos ó garaxe, contoulle a un dos que conduce cales eran os defectos e virtudes daquela súa vella DKW, deunos a man a todos e xa ningún consello máis. Dixo que se algún día volviamos aparecer, el estaría encantado de vernos e de escoitar as nosas historias.
...
28 de decembro de 2017
Aforismos de Leonardo
310.- Inxustamente, pois, oh, escritores!, deixástela fóra do conxunto das devanditas artes liberais; desde que ela non só se aplica ás obras da natureza, senón que realiza infinidade doutras que a natureza non creou xamais.
27 de decembro de 2017
Inicio de A Gaiola, de Bertram Chandler
A Gaiola
A. Bertram Chandler
O encarceramento é sempre unha experiencia humillante, sexa cal for o espírito filosófico do prisioneiro. O encarceramento que nos inflige alguén de nosa propia especie é moi desagradable, pero pódese falar aos que nos capturaron, cabe conseguir que o comprendan a un ao expor as súas necesidades, en certas ocasións mesmo apelar a eles de home a home. Pero o encarceramento constitúe unha humillación dobre cando os captadores trátannos como a un animal de especie inferior.
A partida do foguete patrulla podería, quizais, ser desculpada por non recoñecer como seres racionais aos sobreviventes da nave de liña interestelar Lode Star. Transcorreran douscentos días polo menos, desde a súa aterraxe no planeta innominado, unha aterraxe forzosa que se produciu cando os xeradores Ehrenhaft da Lode Star, obrigados a traballar con gran exceso sobre a súa capacidade normal por unha avaría do regulador electrónico, fixérona voar lonxe das rutas regulares até unha rexión inexplorada do espazo. A Lode Star aterrara con bastante facilidade, pero pouco despois (as desgrazas nunca veñen soas), a súa pila atómica fíxose incontrolable e o capitán ordenou ao primeiro oficial que evacuase aos pasaxeiros "os cales non tiñan por que soportar a emerxencia", levándoos tan lonxe como fose posible.
Hawkins e o persoal ao seu cargo achábanse xa bastante lonxe cando se produciu un fogonazo de enerxía liberada e unha explosión non moi violenta. Os sobreviventes desexaban volver para presencialo, pero Hawkins fíxoos seguir adiante con maldicións e, ás veces, golpes. Afortunadamente estaban a sotavento da nave e así escaparon aos efectos da explosión.
...
A. Bertram Chandler
O encarceramento é sempre unha experiencia humillante, sexa cal for o espírito filosófico do prisioneiro. O encarceramento que nos inflige alguén de nosa propia especie é moi desagradable, pero pódese falar aos que nos capturaron, cabe conseguir que o comprendan a un ao expor as súas necesidades, en certas ocasións mesmo apelar a eles de home a home. Pero o encarceramento constitúe unha humillación dobre cando os captadores trátannos como a un animal de especie inferior.
A partida do foguete patrulla podería, quizais, ser desculpada por non recoñecer como seres racionais aos sobreviventes da nave de liña interestelar Lode Star. Transcorreran douscentos días polo menos, desde a súa aterraxe no planeta innominado, unha aterraxe forzosa que se produciu cando os xeradores Ehrenhaft da Lode Star, obrigados a traballar con gran exceso sobre a súa capacidade normal por unha avaría do regulador electrónico, fixérona voar lonxe das rutas regulares até unha rexión inexplorada do espazo. A Lode Star aterrara con bastante facilidade, pero pouco despois (as desgrazas nunca veñen soas), a súa pila atómica fíxose incontrolable e o capitán ordenou ao primeiro oficial que evacuase aos pasaxeiros "os cales non tiñan por que soportar a emerxencia", levándoos tan lonxe como fose posible.
Hawkins e o persoal ao seu cargo achábanse xa bastante lonxe cando se produciu un fogonazo de enerxía liberada e unha explosión non moi violenta. Os sobreviventes desexaban volver para presencialo, pero Hawkins fíxoos seguir adiante con maldicións e, ás veces, golpes. Afortunadamente estaban a sotavento da nave e así escaparon aos efectos da explosión.
...
26 de decembro de 2017
Alejo Carpentier
Carpentier, Alejo
(1904-1980)
Novelista, ensaísta e musicólogo cubano, que influíu notablemente nodesenvolvemento da literatura latinoamericana, en particular a través do seu estilo de escritura, que incorpora todas as dimensións da imaxinación -soños, mitos, maxia e relixión- na súa idea da realidade.
Vida
Naceu na Habana o 26 de decembro de 1904, fillo dun arquitecto francés e dunha cubana de refinada educación. Estudou os primeiros anos na Habana e á idade de doce anos, como a familia trasladouse a París durante uns anos, asistiu ao liceo de Jeanson de Sailly, e iniciouse nos estudos musicais coa súa nai, desenvolvendo unha intensa vocación musical. Xa de regreso a Cuba comezou a estudar arquitectura, pero non acabou a carreira. Empezou a traballar como xornalista e a participar en movementos políticos esquerdistas.
Foi encarcerado e á súa saída exiliouse en Francia. Volveu a Cuba onde traballou na radio e levou a cabo importantes investigacións sobre a música popular cubana. Viaxou por México e Haití onde se interesou polas revoltas dos escravos do século XVIII. Marchou a vivir a Caracas en 1945 e non volveu a Cuba ata 1956, ano no que se produciu o triunfo da Revolución castrista.
Desempeñou diversos cargos diplomáticos para o goberno revolucionario, morreu en 1980 en París, onde era embaixador de Cuba.
Obra
Carpentier recibiu a influencia directa do surrealismo, e escribiu para a revista Révolution surréaliste, por encargo expreso do poeta e crítico literario francés André Breton. Con todo, mantivo unha posición crítica respecto da pouco reflexiva aplicación das teorías do surrealismo e tentou incorporar a toda a súa obra a marabilla, unha forma de ver a realidade que, mantiña, era propia e exclusiva de América. Entre as súas novelas cabe citar O reino deste mundo (1949), escrita tras unha viaxe a Haití, centrada na revolución haitiana e o tirano do século XIX Henri Christophe, e Os pasos perdidos (1953), o diario ficticio dun músico cubano no Amazonas, que trata de definir a relación real entre
España e América seguindo a conquista española. Considérase que é a súa obra mestra, un intento de levar a cabo a súa idea de construír unha novela que chegue máis aló da narración, que non só exprese a súa época senón que a interprete. Guerra do tempo (1958) céntrase na violencia e na natureza represiva do goberno cubano durante a década de 1950. En 1962 publicou O século das luces, na que narra a vida de tres personaxes arrastrados polo vendaval da Revolución Francesa. Máis que unha novela histórica, ou unha novela de ideas é, na interpretación dalgúns críticos, unha cabal novela filosófica. Concerto Barroco (1974) é unha novela na que expón as súas visións acerca da mestura de culturas en Hispanoamérica. Finalmente O recurso do método (1974) e A consagración da primavera (1978), obras complementarias e difíciles; a primeira adoita "considerarse como a historia da destrución dun mundo", a caída do mito do home de orde, mentres que a segunda representa a longa crónica do triunfo en Cuba dun novo mito, que Carpentier trata de explicar desde o seu imposible papel de espectador: o autor trata de explicar o inconciliable desaxuste entre o tempo do home eo tempo da historia.
Valoración crítica
A pesar da súa curta produción narrativa, Carpentier está considerado como un dos grandes escritores do século XX. El foi o primeiro escritor latinoamericano que afirmou que Hispanoamérica era o barroco americano abrindo unha vía literaria imaxinativa e fantástica pero baseado na realidade
americana, a súa historia e mitos. A súa linguaxe rica, colorista e majestuoso está influído polos escritores españois do Século de Ouro e crea uns ambientes universais onde non lle interesan os personaxes concretos, nin profundar na psicoloxía individual dos seus personaxes, senón que crea arquetipos -o vilán, a vítima, o liberador- dunha época.
(1904-1980)
Novelista, ensaísta e musicólogo cubano, que influíu notablemente nodesenvolvemento da literatura latinoamericana, en particular a través do seu estilo de escritura, que incorpora todas as dimensións da imaxinación -soños, mitos, maxia e relixión- na súa idea da realidade.
Vida
Naceu na Habana o 26 de decembro de 1904, fillo dun arquitecto francés e dunha cubana de refinada educación. Estudou os primeiros anos na Habana e á idade de doce anos, como a familia trasladouse a París durante uns anos, asistiu ao liceo de Jeanson de Sailly, e iniciouse nos estudos musicais coa súa nai, desenvolvendo unha intensa vocación musical. Xa de regreso a Cuba comezou a estudar arquitectura, pero non acabou a carreira. Empezou a traballar como xornalista e a participar en movementos políticos esquerdistas.
Foi encarcerado e á súa saída exiliouse en Francia. Volveu a Cuba onde traballou na radio e levou a cabo importantes investigacións sobre a música popular cubana. Viaxou por México e Haití onde se interesou polas revoltas dos escravos do século XVIII. Marchou a vivir a Caracas en 1945 e non volveu a Cuba ata 1956, ano no que se produciu o triunfo da Revolución castrista.
Desempeñou diversos cargos diplomáticos para o goberno revolucionario, morreu en 1980 en París, onde era embaixador de Cuba.
Obra
Carpentier recibiu a influencia directa do surrealismo, e escribiu para a revista Révolution surréaliste, por encargo expreso do poeta e crítico literario francés André Breton. Con todo, mantivo unha posición crítica respecto da pouco reflexiva aplicación das teorías do surrealismo e tentou incorporar a toda a súa obra a marabilla, unha forma de ver a realidade que, mantiña, era propia e exclusiva de América. Entre as súas novelas cabe citar O reino deste mundo (1949), escrita tras unha viaxe a Haití, centrada na revolución haitiana e o tirano do século XIX Henri Christophe, e Os pasos perdidos (1953), o diario ficticio dun músico cubano no Amazonas, que trata de definir a relación real entre
España e América seguindo a conquista española. Considérase que é a súa obra mestra, un intento de levar a cabo a súa idea de construír unha novela que chegue máis aló da narración, que non só exprese a súa época senón que a interprete. Guerra do tempo (1958) céntrase na violencia e na natureza represiva do goberno cubano durante a década de 1950. En 1962 publicou O século das luces, na que narra a vida de tres personaxes arrastrados polo vendaval da Revolución Francesa. Máis que unha novela histórica, ou unha novela de ideas é, na interpretación dalgúns críticos, unha cabal novela filosófica. Concerto Barroco (1974) é unha novela na que expón as súas visións acerca da mestura de culturas en Hispanoamérica. Finalmente O recurso do método (1974) e A consagración da primavera (1978), obras complementarias e difíciles; a primeira adoita "considerarse como a historia da destrución dun mundo", a caída do mito do home de orde, mentres que a segunda representa a longa crónica do triunfo en Cuba dun novo mito, que Carpentier trata de explicar desde o seu imposible papel de espectador: o autor trata de explicar o inconciliable desaxuste entre o tempo do home eo tempo da historia.
Valoración crítica
A pesar da súa curta produción narrativa, Carpentier está considerado como un dos grandes escritores do século XX. El foi o primeiro escritor latinoamericano que afirmou que Hispanoamérica era o barroco americano abrindo unha vía literaria imaxinativa e fantástica pero baseado na realidade
americana, a súa historia e mitos. A súa linguaxe rica, colorista e majestuoso está influído polos escritores españois do Século de Ouro e crea uns ambientes universais onde non lle interesan os personaxes concretos, nin profundar na psicoloxía individual dos seus personaxes, senón que crea arquetipos -o vilán, a vítima, o liberador- dunha época.
25 de decembro de 2017
24 de decembro de 2017
PERO MAFALDO
PERO MAFALDO
María Pérez, and'eu mui coitado
por vós, de pran, máis ca por outra ren,
e vós cuidades que hei de vós ben,
que eu non hei de vós, mao pecado:
ca mi fazeedes vós en guisa tal
ben, mia senhor, que depois é meu mal;
e de tal ben non soo eu pagado.
D'haver de vós ben and'eu alongado,
pero punhades vós en mi o fazer
quanto podedes, a vosso poder;
demais, fostes hogan'a meu mandado,
por mi fazerdes gran ben e amor:
e con tal ben qual eu entón, senhor,
houvi de vós, mal día eu fui nado.
En ua noite, u tive chegado,
diss'eu entón com'agora vos direi:
«Bon grad'a Deus, ca ja agora haverei
o ben por que andava en cuidado».
E vós entón guisastes-mi-o assí,
que mi valvera muito máis a min
jazer morto, ou seer enforcado.
E se muit'aquesto mi ha de durar
vosco, senhor, devía-m'a matar
ant'ou seer ao Dem'encomendado.
María Pérez, and'eu mui coitado
por vós, de pran, máis ca por outra ren,
e vós cuidades que hei de vós ben,
que eu non hei de vós, mao pecado:
ca mi fazeedes vós en guisa tal
ben, mia senhor, que depois é meu mal;
e de tal ben non soo eu pagado.
D'haver de vós ben and'eu alongado,
pero punhades vós en mi o fazer
quanto podedes, a vosso poder;
demais, fostes hogan'a meu mandado,
por mi fazerdes gran ben e amor:
e con tal ben qual eu entón, senhor,
houvi de vós, mal día eu fui nado.
En ua noite, u tive chegado,
diss'eu entón com'agora vos direi:
«Bon grad'a Deus, ca ja agora haverei
o ben por que andava en cuidado».
E vós entón guisastes-mi-o assí,
que mi valvera muito máis a min
jazer morto, ou seer enforcado.
E se muit'aquesto mi ha de durar
vosco, senhor, devía-m'a matar
ant'ou seer ao Dem'encomendado.
23 de decembro de 2017
Pazo de Oca
O pazo de Oca é unha casa señorial galega construída entre os séculos XVII e o XVIII. De estilo barroco, pertence actualmente aos duques de Medinaceli. Foi declarada unha das propiedades de interese cultural da herdanza española.
Está situado na parroquia de Santo Estevo de Oca, no concello da Estrada, na provincia de Pontevedra. Encóntrase no val do río Ulla, a uns 30 quilómetros ao sueste da cidade de Santiago.
A orixe do pazo sitúase no século XIII, aínda que os edificios actuais son do XVIII, en estilo barroco, iniciativa do entón propietario Fernando Gayoso Arias Ozores, VII Conde de Amarante e señor de Oca. O pazo foi rematado xunto a unha vella fortaleza medieval. Está composto polo propio pazo, a capela e as vivendas dos traballadores.
A primeira familia propietaria do pazo foi a de Don Suero de Oca. Na actualidade pertence ao
Ducado de Medinaceli.
O pazo é un dos máis famosos de Galicia polos seus fermosos xardíns, que teñen pontes, árbores pouco frecuentes e, entre outras moitas cousas máis, un encoro con parrulos e gansos. No século XIX ampliouse o xardín, obra de François Viet, xardineiro do Campo del Moro madrileño. Os xardíns do pazo son un dos mellores expoñentes da xardinaría en Galicia.
Ver mais fotos
Está situado na parroquia de Santo Estevo de Oca, no concello da Estrada, na provincia de Pontevedra. Encóntrase no val do río Ulla, a uns 30 quilómetros ao sueste da cidade de Santiago.
A orixe do pazo sitúase no século XIII, aínda que os edificios actuais son do XVIII, en estilo barroco, iniciativa do entón propietario Fernando Gayoso Arias Ozores, VII Conde de Amarante e señor de Oca. O pazo foi rematado xunto a unha vella fortaleza medieval. Está composto polo propio pazo, a capela e as vivendas dos traballadores.
A primeira familia propietaria do pazo foi a de Don Suero de Oca. Na actualidade pertence ao
Ducado de Medinaceli.
O pazo é un dos máis famosos de Galicia polos seus fermosos xardíns, que teñen pontes, árbores pouco frecuentes e, entre outras moitas cousas máis, un encoro con parrulos e gansos. No século XIX ampliouse o xardín, obra de François Viet, xardineiro do Campo del Moro madrileño. Os xardíns do pazo son un dos mellores expoñentes da xardinaría en Galicia.
Ver mais fotos
22 de decembro de 2017
Castelo de Castro Caldelas
O castelo de Castro Caldelas é unha fortaleza medieval situada no cumio de Cima de Vila (Castro Caldelas), sendo o seu monumento máis emblemático; pertenceu á casa de Lemos.
Da construción orixinal consérvanse as murallas, tres torres, a casa do administrador e o patio de armas cun alxibe, pero non o foxo que en tempos debeu rodear o recinto.
Non se conserva documentación sobre a construción da fortaleza. En 1336 o castelo foi reconstruído por Pedro Fernández de Castro para dominar os seus novos dominios regalados polo rei Afonso XI. En agosto de 1469, durante a gran guerra irmandiña, as tropas ó mando de Diego de Lemos asediaron e derrubaron o castelo. Unha vez derrotados e represariados os irmandiños, e logo de pacificar a zona, foi mandado reconstruír de novo por Pedro Álvarez Osorio, coa man de obra gratuíta dos vasalos obrigados. A veciñanza presentou un preito pola forte suba de impostos, fallando a favor do pobo a Real Audiencia de Valladolid 167 anos despois.
En 1560 remátase a reconstrución do castelo, segundo consta na inscrición da porta das carruaxes. A restauración fíxose á moda renacentista, e incluíuse un pazo no interior do castelo. Por un lado é un edificio militar e por outro un edificio para vivenda.
En 1794 o señorío de Lemos incorporouse por vía matrimonial á casa de Alba. O castelo estivo habitado até o século XIX por Sol Stuart, parente dos Duques de Alba. En 1991 a casa de Alba cedeu o castelo ó concello de Castro Caldelas con fins culturais. O 17 de novembro de 1994 foi nomeado ben de interese cultural.
Da construción orixinal consérvanse as murallas, tres torres, a casa do administrador e o patio de armas cun alxibe, pero non o foxo que en tempos debeu rodear o recinto.
Non se conserva documentación sobre a construción da fortaleza. En 1336 o castelo foi reconstruído por Pedro Fernández de Castro para dominar os seus novos dominios regalados polo rei Afonso XI. En agosto de 1469, durante a gran guerra irmandiña, as tropas ó mando de Diego de Lemos asediaron e derrubaron o castelo. Unha vez derrotados e represariados os irmandiños, e logo de pacificar a zona, foi mandado reconstruír de novo por Pedro Álvarez Osorio, coa man de obra gratuíta dos vasalos obrigados. A veciñanza presentou un preito pola forte suba de impostos, fallando a favor do pobo a Real Audiencia de Valladolid 167 anos despois.
En 1560 remátase a reconstrución do castelo, segundo consta na inscrición da porta das carruaxes. A restauración fíxose á moda renacentista, e incluíuse un pazo no interior do castelo. Por un lado é un edificio militar e por outro un edificio para vivenda.
En 1794 o señorío de Lemos incorporouse por vía matrimonial á casa de Alba. O castelo estivo habitado até o século XIX por Sol Stuart, parente dos Duques de Alba. En 1991 a casa de Alba cedeu o castelo ó concello de Castro Caldelas con fins culturais. O 17 de novembro de 1994 foi nomeado ben de interese cultural.
21 de decembro de 2017
Aforismos de Leonardo
Estética
309.- Con razón a pintura dóese de ser excluída do número das artes liberais, sendo, como é, verdadeira filla da natureza, e operando por medio do ollo, que é o máis digno dos sentidos.
309.- Con razón a pintura dóese de ser excluída do número das artes liberais, sendo, como é, verdadeira filla da natureza, e operando por medio do ollo, que é o máis digno dos sentidos.
20 de decembro de 2017
Inicio de A SOMBRA DO LAGO
A SOMBRA DO LAGO
por VICENTE MARTI
A historia que conto neste vello caderno (que xa estaba nun penoso estado cando o atopei ao meu lado nada máis espertar) pode non ser crida xamais por ninguén, ou poida que quen a atope déixea, arrepiado, no mesmo sitio onde a atopou. Talvez este amasillo de follas amareladas non será atopado xamais por ninguén (se é que queda alguén para poder facelo). Pero eu teño que escribir estas palabras... heino de facer porque é o único medio que se me ocorre para purgar as culpas da miña atormentada consciencia: Non puiden parar aquilo que pasaba neste pobo e soamente podo tentar avisar aos demais da maldade que aquí impera.
Podo xurar que fun testemuña de extrañísimos ritos, algúns dos cales son anteriores á vinda dos propios romanos, pero xamais vin ningún que o fose tanto como o que presenciei no pobo de Satoigne, nin ningún tan terrorífico como o que (por desgraza) coñecín aquí.
...
por VICENTE MARTI
A historia que conto neste vello caderno (que xa estaba nun penoso estado cando o atopei ao meu lado nada máis espertar) pode non ser crida xamais por ninguén, ou poida que quen a atope déixea, arrepiado, no mesmo sitio onde a atopou. Talvez este amasillo de follas amareladas non será atopado xamais por ninguén (se é que queda alguén para poder facelo). Pero eu teño que escribir estas palabras... heino de facer porque é o único medio que se me ocorre para purgar as culpas da miña atormentada consciencia: Non puiden parar aquilo que pasaba neste pobo e soamente podo tentar avisar aos demais da maldade que aquí impera.
Podo xurar que fun testemuña de extrañísimos ritos, algúns dos cales son anteriores á vinda dos propios romanos, pero xamais vin ningún que o fose tanto como o que presenciei no pobo de Satoigne, nin ningún tan terrorífico como o que (por desgraza) coñecín aquí.
...
19 de decembro de 2017
18 de decembro de 2017
Fragmento de Morning Star, de Xosé Miranda Ruiz
Fragmento de Morning Star, de Xosé Miranda Ruiz, nado en Lugo o 18 de decembro de 1955.
Capítulo XXIII
A fuga
—¡Un canón! ¿De onde carallo sacaron un canón? -berrou o Tolo.
—¡Silencio, agachádevos todos detrás das mesas e non perdades de vista o rossío! -ordenou o capitán-. Van vir ó amparo das bombas. ¡Moi atentos! E, se veñen, disparade sen medo, mentres avanzan non poden usar o canón.
—¡Vannos esnaquizar! -dixen eu-, e todo pola miñá culpa.
—¡Ca, rapaz, ti non regulas! -díxome, berrando, o Tolo-. Agora saben que sabes do tesouro e non podemos entregarte.
—¿Por que dis que o saben? -interroguei, e ollei ó Tomás, que se acochaba ó meu carón.
—Se non fixemos o trato, debe ser por algo, polo menos iso é o que vai pensar. ¿Entendes, parviolo? El cre que temos un motivo para non entregarte. E acerta -respondeu Matías.
...
Capítulo XXIII
A fuga
—¡Un canón! ¿De onde carallo sacaron un canón? -berrou o Tolo.
—¡Silencio, agachádevos todos detrás das mesas e non perdades de vista o rossío! -ordenou o capitán-. Van vir ó amparo das bombas. ¡Moi atentos! E, se veñen, disparade sen medo, mentres avanzan non poden usar o canón.
—¡Vannos esnaquizar! -dixen eu-, e todo pola miñá culpa.
—¡Ca, rapaz, ti non regulas! -díxome, berrando, o Tolo-. Agora saben que sabes do tesouro e non podemos entregarte.
—¿Por que dis que o saben? -interroguei, e ollei ó Tomás, que se acochaba ó meu carón.
—Se non fixemos o trato, debe ser por algo, polo menos iso é o que vai pensar. ¿Entendes, parviolo? El cre que temos un motivo para non entregarte. E acerta -respondeu Matías.
...
17 de decembro de 2017
PERO MAFALDO
PERO MAFALDO
Vej'eu as gentes andar revolvendo,
e mudando aginha os corações
do que põen antre si as nações;
e ja m'eu aquesto vou aprendendo
e ora cedo máis aprenderei:
a quen poser preito, mentir-lho-ei,
e assí irei melhor guarecendo.
Ca vej'eu ir melhor ao mentireiro
ca o que diz verdade ao seu amigo;
e por aquesto o jur'e o digo
que jamais nunca seja verdadeiro;
mais mentirei e firmarei log'al:
a quen quer'hoje ben, querrei-lhe mal,
e assí guarrei come cavaleiro.
Pois que meu prez nen mia honra non crece,
porque me quigi teer á verdade,
vede-lo que farei, par caridade,
pois que vej'o que m'assí acaece:
mentirei ao amigo e ao senhor,
e poiará meu prez e meu valor
con mentira, pois con verdade dece.
Vej'eu as gentes andar revolvendo,
e mudando aginha os corações
do que põen antre si as nações;
e ja m'eu aquesto vou aprendendo
e ora cedo máis aprenderei:
a quen poser preito, mentir-lho-ei,
e assí irei melhor guarecendo.
Ca vej'eu ir melhor ao mentireiro
ca o que diz verdade ao seu amigo;
e por aquesto o jur'e o digo
que jamais nunca seja verdadeiro;
mais mentirei e firmarei log'al:
a quen quer'hoje ben, querrei-lhe mal,
e assí guarrei come cavaleiro.
Pois que meu prez nen mia honra non crece,
porque me quigi teer á verdade,
vede-lo que farei, par caridade,
pois que vej'o que m'assí acaece:
mentirei ao amigo e ao senhor,
e poiará meu prez e meu valor
con mentira, pois con verdade dece.
16 de decembro de 2017
Igrexa da Vera Crux
A igrexa da Vera Cruz é coñecida polos veciños como a «igrexa nova», por oposición á vella no casco antigo.
Estamos nun templo católico situado no municipio do Carballiño, na provincia de Ourense.
É unha das últimas obras, e por tanto quedou inacabada, do arquitecto galego Antonio Palacios, este, aínda que fincado en Madrid, non perdeu o contacto coa súa terra onde nos deixou grandes obras, onde destaca este templo ou o Templo Votivo do Mar, en Nigrán. Palacios brindou a súa axuda en forma da gratuitidade do proxecto que foi financiado por subscrición popular. Este plan pretendía ser a pedra angular dun proxecto urbanístico destinado a transformar a vila do Carballiño nun centro de peregrinacións articulado en torno ao fragmento da Cruz de Cristo que acubilla o templo.
Palacios comezou as obras en 1943 en forma dunha gran igrexa do tipo de peregrinación medieval,
con xirola e capelas radiais, mesturando artes como o románico e o gótico. O arquitecto non viu nunca acabada a súa obra pois faleceu en 1945. Foi rematada en 1957.
A torre constrúese en 1949 acabándose en 1957, despois dun longo parón. Con todo o templo xa fora aberto ao culto uns anos antes, oficialmente o 17 de setembro de 1952, con motivo da celebración do patrón da vila, San Cibrao.
O templo da Veracruz está construído sobre todo con granito e lousa, pedras típicas do país. A igrexa alberga un pedazo da reliquia da Cruz, que chegou desde Terra Santa ao Carballiño en 1901 como agasallo do Patriarca de Xerusalén, Monseñor Ludovico Piave, reliquia que levara na súa pectoral o sumo pontífice Pio IX os seus últimos meses de vida.
Estamos nun templo católico situado no municipio do Carballiño, na provincia de Ourense.
É unha das últimas obras, e por tanto quedou inacabada, do arquitecto galego Antonio Palacios, este, aínda que fincado en Madrid, non perdeu o contacto coa súa terra onde nos deixou grandes obras, onde destaca este templo ou o Templo Votivo do Mar, en Nigrán. Palacios brindou a súa axuda en forma da gratuitidade do proxecto que foi financiado por subscrición popular. Este plan pretendía ser a pedra angular dun proxecto urbanístico destinado a transformar a vila do Carballiño nun centro de peregrinacións articulado en torno ao fragmento da Cruz de Cristo que acubilla o templo.
Palacios comezou as obras en 1943 en forma dunha gran igrexa do tipo de peregrinación medieval,
con xirola e capelas radiais, mesturando artes como o románico e o gótico. O arquitecto non viu nunca acabada a súa obra pois faleceu en 1945. Foi rematada en 1957.
A torre constrúese en 1949 acabándose en 1957, despois dun longo parón. Con todo o templo xa fora aberto ao culto uns anos antes, oficialmente o 17 de setembro de 1952, con motivo da celebración do patrón da vila, San Cibrao.
O templo da Veracruz está construído sobre todo con granito e lousa, pedras típicas do país. A igrexa alberga un pedazo da reliquia da Cruz, que chegou desde Terra Santa ao Carballiño en 1901 como agasallo do Patriarca de Xerusalén, Monseñor Ludovico Piave, reliquia que levara na súa pectoral o sumo pontífice Pio IX os seus últimos meses de vida.
15 de decembro de 2017
Diego de Lemos
De Diego de Lemos, Señor de Sober, Amarante e Ferreira, descoñecemos cando naceu, se ben sabemos que era fillo de Alonso López de Lemos e Balboa, señor de Sober e Pantón. Morreu en Ferreira de Pantón en 1492. Foi un aristócrata da nobreza media, e un destacado dirixente irmandiño.
Ao fronte dunha parte dos sublevados, Diego de Lemos derrubou o Castelo de Castro Caldelas, despois reconstruído. No ano 1467, dentro desta Gran Guerra Irmandiña, comandou xunto a Pedro Osorio e Afonso de Lanzós un exército de fidalgos e campesiños que conseguiu devastar numerosas fortalezas, principalmente da casa de Andrade.
Acudiu a Pontedeume en axuda de Afonso de Lanzós, pero este fuxira, e Pedro Madruga invitouno a abandonar a loita.
O seu sepulcro está no Mosteiro de Santa María de Ferreira de Pantón.
Ao fronte dunha parte dos sublevados, Diego de Lemos derrubou o Castelo de Castro Caldelas, despois reconstruído. No ano 1467, dentro desta Gran Guerra Irmandiña, comandou xunto a Pedro Osorio e Afonso de Lanzós un exército de fidalgos e campesiños que conseguiu devastar numerosas fortalezas, principalmente da casa de Andrade.
Acudiu a Pontedeume en axuda de Afonso de Lanzós, pero este fuxira, e Pedro Madruga invitouno a abandonar a loita.
O seu sepulcro está no Mosteiro de Santa María de Ferreira de Pantón.
14 de decembro de 2017
13 de decembro de 2017
12 de decembro de 2017
Inicio de A BATALLA PERDIDA DE "MONSIEUR" MONET
MARIO VARGAS LLOSA
A BATALLA PERDIDA DE "MONSIEUR" MONET
A democratización da cultura está moi ben, pero non deixa de ter inconvenientes. Para ver hoxe unha gran exposición hai que esperar semanas ou meses, e, o día reservado, mollarse e xearse á intemperie nunha longuísima cola, e ver daquela os cadros á esculca do gran de millo, dando e recibindo cotenadas. Con todo, non vacilaría un segundo en pasar por todo iso para visitar de novo Monet no século XX, a exposición que exhibe a Royal Academy.
Unha boa mostra instrúenos sobre unha época, un pintor ou un tema, enriquécenos a visión dunha obra e, por unha ou dúas horas, arríncanos da vida cotiá, mergullándonos nun mundo aparte, de beleza e invención. Pero, algunhas raras exposicións, como esta, cóntannos ademais -con cadros, no canto de palabras- unha fermosísima historia.
Tres ingredientes son indispensables para que apareza un gran creador: oficio, ideas e cultura. Este tres compoñentes da tarefa creativa non teñen que equilibrarse, un pode prevalecer sobre os outros, pero se algún deles falla ese artista o é só a medias ou non chega a selo. O oficio apréndese, consiste nese aspecto técnico, artesanal, de que tamén está feita toda obra de arte, pero que, por si só, non basta para elevar unha obra á condición de artística.
Dominar o debuxo, a perspectiva, ter dominio da cor, é necesario, imprescindible, pero apenas un punto de partida. As `ideas', unha maneira máis realista de chamar á inspiración (palabra que ten resonancias místicas e oscurantistas), é o factor decisivo para facer do oficio o vehículo de expresión de algo persoal, unha invención que o artista engade coa súa obra ao xa existente. Nas `ideas' que achega reside a orixinalidade dun creador. Pero o que dá espesor, consistencia, durabilidad, á invención son achegados dun artista á cultura. É dicir, a maneira como a súa obra defínese respecto da tradición, renóvaa, enriquece, critica e modifica. A historia que Monet no século vinte cóntanos é a dun destro artesán ao que, xa nos limiares da vellez, un teimoso capricho converteu nun extraordinario creador.
...
A BATALLA PERDIDA DE "MONSIEUR" MONET
A democratización da cultura está moi ben, pero non deixa de ter inconvenientes. Para ver hoxe unha gran exposición hai que esperar semanas ou meses, e, o día reservado, mollarse e xearse á intemperie nunha longuísima cola, e ver daquela os cadros á esculca do gran de millo, dando e recibindo cotenadas. Con todo, non vacilaría un segundo en pasar por todo iso para visitar de novo Monet no século XX, a exposición que exhibe a Royal Academy.
Unha boa mostra instrúenos sobre unha época, un pintor ou un tema, enriquécenos a visión dunha obra e, por unha ou dúas horas, arríncanos da vida cotiá, mergullándonos nun mundo aparte, de beleza e invención. Pero, algunhas raras exposicións, como esta, cóntannos ademais -con cadros, no canto de palabras- unha fermosísima historia.
Tres ingredientes son indispensables para que apareza un gran creador: oficio, ideas e cultura. Este tres compoñentes da tarefa creativa non teñen que equilibrarse, un pode prevalecer sobre os outros, pero se algún deles falla ese artista o é só a medias ou non chega a selo. O oficio apréndese, consiste nese aspecto técnico, artesanal, de que tamén está feita toda obra de arte, pero que, por si só, non basta para elevar unha obra á condición de artística.
Dominar o debuxo, a perspectiva, ter dominio da cor, é necesario, imprescindible, pero apenas un punto de partida. As `ideas', unha maneira máis realista de chamar á inspiración (palabra que ten resonancias místicas e oscurantistas), é o factor decisivo para facer do oficio o vehículo de expresión de algo persoal, unha invención que o artista engade coa súa obra ao xa existente. Nas `ideas' que achega reside a orixinalidade dun creador. Pero o que dá espesor, consistencia, durabilidad, á invención son achegados dun artista á cultura. É dicir, a maneira como a súa obra defínese respecto da tradición, renóvaa, enriquece, critica e modifica. A historia que Monet no século vinte cóntanos é a dun destro artesán ao que, xa nos limiares da vellez, un teimoso capricho converteu nun extraordinario creador.
...
11 de decembro de 2017
10 de decembro de 2017
MUNCYT
A sede coruñesa do MUNCYT, Museo Nacional de Ciencia e Tecnoloxía, está situada no edificio Prisma de Cristal . Este emblemático edificio, un cubo de vidro deseñado polos arquitectos Vitoria Acivro e Anxo Alonso, foi galardoado entre outros co Premio Nacional de Arquitectura Nova do 9ª Bienal de Arquitectura Española. O edificio foi construído pola Deputación Provincial e cedido para o seu uso como Museo Nacional.
O museo depende da Secretaría de Estado de Investigación, Desenvolvemento e Innovación do Ministerio de Economía e Competitividade, xestionado pola Fundación Española para a Ciencia e a Tecnoloxía (FECYT). Ten outra sede en Alcobendas.
No museo expóñense diversas pezas da historia tecnolóxica de España e Galicia entre as que están algunha relacionada coa cidade da Coruña, como a anterior lanterna da Torre de Hércules que funcionou entre 1857 e 1904. Tamén se pode ver e visitar a cabina do avión que trouxo a España o Guernica de Picasso dende New York.
O Museo foi inaugurado o 4 de maio de 2012 se ben non abriu ao público ata o mes de xuño.
Mais fotos
O museo depende da Secretaría de Estado de Investigación, Desenvolvemento e Innovación do Ministerio de Economía e Competitividade, xestionado pola Fundación Española para a Ciencia e a Tecnoloxía (FECYT). Ten outra sede en Alcobendas.
No museo expóñense diversas pezas da historia tecnolóxica de España e Galicia entre as que están algunha relacionada coa cidade da Coruña, como a anterior lanterna da Torre de Hércules que funcionou entre 1857 e 1904. Tamén se pode ver e visitar a cabina do avión que trouxo a España o Guernica de Picasso dende New York.
O Museo foi inaugurado o 4 de maio de 2012 se ben non abriu ao público ata o mes de xuño.
Mais fotos
9 de decembro de 2017
Fragmento de Papaventos
Papaventos é unha obra de Francisco Xavier Vázquez Álvarez, coñecido como Xavier Queipo, nado en Santiago de Compostela o 9 de decembro de 1957.
Cando conseguiu chegar á praia Clodio estaba derreado. Traía a Francis agarrado por baixo o sobaco e nadaba cunha man soa. Sorte que levara as aletas, que lle facilitaban o movemento na auga e que facían que as pernas tivesen unha propulsión maior. Cando tocou area, ancorando torpemente na praia como un mamífero mariño que perdera o rumbo, caeu de xeonllos e pediu axuda. Rose que levaba tempo coa auga ata os nocellos, esculcando o horizonte e cos ollos húmidos de bágoas e de medo, apresurouse a botarlle unha man a Clodio. Acudiron tamén tres ou catro bañistas que se achegaran ata alí por se podían axudar e para ver qué pasaba, por solidariedade, certamente, pero tamén por unha ansia morbosa, para saber quen era o afogado, para lle ver a face descomposta, para sentirse vivos observando a presencia da morte.
Cando o deron sacado do auga -fardo inanimado— xa non había, obxectivamente, nada que facer. Tiña a cara inchada, morada, cianótica, e o seu corazón, con certeza, deixara de latexar. Así e todo, nestes casos ninguén se resigna facilmente a non poñer o que estea da súa man para intentar unha solución, ben sexa polo recurso á oración, como xa ensaiaban algúns curiosos de máis idade, ben polo recurso ós manuais de salvamento e socorrismo, que algunha vez folleamos na consulta do médico ou na escola, no voluntariado da Cruz Vermella ou no comité de seguridade da empresa.
...
Cando conseguiu chegar á praia Clodio estaba derreado. Traía a Francis agarrado por baixo o sobaco e nadaba cunha man soa. Sorte que levara as aletas, que lle facilitaban o movemento na auga e que facían que as pernas tivesen unha propulsión maior. Cando tocou area, ancorando torpemente na praia como un mamífero mariño que perdera o rumbo, caeu de xeonllos e pediu axuda. Rose que levaba tempo coa auga ata os nocellos, esculcando o horizonte e cos ollos húmidos de bágoas e de medo, apresurouse a botarlle unha man a Clodio. Acudiron tamén tres ou catro bañistas que se achegaran ata alí por se podían axudar e para ver qué pasaba, por solidariedade, certamente, pero tamén por unha ansia morbosa, para saber quen era o afogado, para lle ver a face descomposta, para sentirse vivos observando a presencia da morte.
Cando o deron sacado do auga -fardo inanimado— xa non había, obxectivamente, nada que facer. Tiña a cara inchada, morada, cianótica, e o seu corazón, con certeza, deixara de latexar. Así e todo, nestes casos ninguén se resigna facilmente a non poñer o que estea da súa man para intentar unha solución, ben sexa polo recurso á oración, como xa ensaiaban algúns curiosos de máis idade, ben polo recurso ós manuais de salvamento e socorrismo, que algunha vez folleamos na consulta do médico ou na escola, no voluntariado da Cruz Vermella ou no comité de seguridade da empresa.
...
8 de decembro de 2017
Rocha Forte
O castelo da Rocha Forte foi o castelo medieval máis emblemático da mitra compostelá, entre o ano 1240 ao 1467, ano no que foi destruído ata os seus alicerces polos irmandiños. Nel tiveron lugar feitos moi sinalados da historia de Compostela.
A Rocha convertérase nun edificio odiado polos labregos da zona. Os soldado do arcebispo agrupados no destacamento da Rocha roubaban o gando, secuestraban labregos para esixirlles rescate e violaban mulleres. As denuncias quedaron rexistradas no Libro do Concello de Santiago e máis no Preito Tavera-Fonseca.
Por estes motivos in dos primeiros obxectivos da Irmandade en Compostela foi o Castelo da Rocha Forte, xa que simbolizaba máis que calquera fortificación o poder do arcebispado de Santiago e símbolo da opresión feudal, polo que foi atacado por gran cantidade de xentes (sobre 11.000 persoas, baseándonos de novo nas testemuñas do Preito Tabera-Fonseca) e derrubado.
Foi unha das primeiras fortalezas en seren derrubadas polas Irmandades durante a Gran Revolta Irmandiña e, ao contrario doutros moitos, nunca foi reconstruído. Grazas a que se atoparon restos de munición de catapulta no interior do recinto, sábese que os Irmandiños utilizaron este tipo de artillería.
A Rocha convertérase nun edificio odiado polos labregos da zona. Os soldado do arcebispo agrupados no destacamento da Rocha roubaban o gando, secuestraban labregos para esixirlles rescate e violaban mulleres. As denuncias quedaron rexistradas no Libro do Concello de Santiago e máis no Preito Tavera-Fonseca.
Por estes motivos in dos primeiros obxectivos da Irmandade en Compostela foi o Castelo da Rocha Forte, xa que simbolizaba máis que calquera fortificación o poder do arcebispado de Santiago e símbolo da opresión feudal, polo que foi atacado por gran cantidade de xentes (sobre 11.000 persoas, baseándonos de novo nas testemuñas do Preito Tabera-Fonseca) e derrubado.
Foi unha das primeiras fortalezas en seren derrubadas polas Irmandades durante a Gran Revolta Irmandiña e, ao contrario doutros moitos, nunca foi reconstruído. Grazas a que se atoparon restos de munición de catapulta no interior do recinto, sábese que os Irmandiños utilizaron este tipo de artillería.
7 de decembro de 2017
Aforismos de Leonardo
307.- Oh, investigadores do movemento perpetuo, cantos vans proxectos fraguastes na súa procura!
Ide en compañía dos inventores da fabricación do ouro.
Ide en compañía dos inventores da fabricación do ouro.
6 de decembro de 2017
Retomando unha idea
Hai algo mais dun ano iniciamos un proxecto que logo quedou parado: A pequena biblioteca do Centro Universitario de Riazor, en colaboración con INCUDE e outras entidades.
A partir de hoxe xa ten un espazo propio e retomamos a idea.
Como irán publicando unha entrada cada semana e algunha xa quedou publicada neste espazo, será a partir de febreiro que compartamos as entradas ao igual que facemos con outros apartados como xeiras e irmandiños.
A partir de hoxe xa ten un espazo propio e retomamos a idea.
Como irán publicando unha entrada cada semana e algunha xa quedou publicada neste espazo, será a partir de febreiro que compartamos as entradas ao igual que facemos con outros apartados como xeiras e irmandiños.
5 de decembro de 2017
Inicio do prologo de Canle 12
ADVENIMIENTO EN CANLE DOCE
C. M. KORNBLUTH
Redactado o 18 de xaneiro do 36 D.B.P.
Sínodo de Filtracións e Infiltracións
O pasado mes de novembro cumpriuse o cincuentenario do nacemento dun dos personaxes máis famosos dos Estados Unidos despois do Tío Sam: o rato Mickey.
Un rato en torno ao cal se montou o imperio económico máis potente dos Estados Unidos, só superado quizá pola Ford, a General Motors e algunha outra compañía máis. Esta celebración, que mereceu as máximas honras e a maior publicidade (Mickey foi o primeiro rato que penetrou na Casa Branca para ser recibido polo Presidente! ) pon de actualidade este cruel e burlón relato do gran coautor de Mercadores do Espazo... en cuxos protagonistas non fai falta dicir a quen pode identificarse.
C. M. KORNBLUTH
Redactado o 18 de xaneiro do 36 D.B.P.
Sínodo de Filtracións e Infiltracións
O pasado mes de novembro cumpriuse o cincuentenario do nacemento dun dos personaxes máis famosos dos Estados Unidos despois do Tío Sam: o rato Mickey.
Un rato en torno ao cal se montou o imperio económico máis potente dos Estados Unidos, só superado quizá pola Ford, a General Motors e algunha outra compañía máis. Esta celebración, que mereceu as máximas honras e a maior publicidade (Mickey foi o primeiro rato que penetrou na Casa Branca para ser recibido polo Presidente! ) pon de actualidade este cruel e burlón relato do gran coautor de Mercadores do Espazo... en cuxos protagonistas non fai falta dicir a quen pode identificarse.
4 de decembro de 2017
3 de decembro de 2017
2 de decembro de 2017
Dolmen de Dombate
O dolmen de Dombate é un monumento megalítico situado no lugar de Dombate na parroquia de Borneiro (Cabana de Bergantiños), na comarca de Bergantiños. Construíuse na primeira metade do IV milenio a. C. e a cámara a finais dese mesmo milenio. Foi usado en diferentes épocas e evidenciouse un uso que vai dende o ano 3.800 a.C. ata o 2.700 a.C., momento no que se clausura o monumento. Este dolmen catalógase como unha tumba de corredor e é un dos conxuntos máis importantes de Galicia.
Segundo o experto Xosé María Bello Diéguez, a concentración de dolmens deste tipo na Costa da Morte puido deberse a que estaban relacionados coa riqueza cultural da zona, como na Idade Media estábano as catedrais
No século XIX o historiador Manuel Murguía xa escribe sobre o dolmen, e no ano 1885 o poeta Eduardo Pondal inmortalizouno nun poema en Queixumes dos pinos:
Pasado Vilaseco, lugar batido polo aire
no alto da costa de Uces de montesía canle;
pasado Vilaseco, indo pola Gandra adiante,
xa vía desde lonxe o dolmen de Dombate.
—Eduardo Pondal (1885)
Baixo o túmulo coñecido existiu un megálito anterior no tempo, de menor tamaño e complexidade,.
Os ortóstatos da cámara conteñen gravados. Todas as lousas, tanto na cámara como no corredor, contan con pintura. Esta distribúese en dous rexistros horizontais separados por unha banda vermella de puntos vermellos e negros, sendo o conxunto unha composición na que prima a xeometricidade (zigzag, bandas verticais e oblicuas, ondulados, retículas etc.). A cor vermella obtíñase a partir de óxido de ferro e a negra a partir de carbón vexetal, posiblemente aplicados sobre unha imprimación branca a partir de algún tipo de graxa mesturada con caolín.
Tamén se atoparon unha fileira de ídolos, vinte en total, colocados fronte ao corredor e no límite do túmulo e un notable enxoval lítico e cerámico.
No 2008 deuse por perdido o dolmen antigo, o cal era considerado por expertos, como Bello Diéguez, como a característica principal deste dolmen e o que o facía especial e diferente a outros moitos do mundo.
No 2011 completouse a cuberta que protexe ó dolmen da intemperie. O Centro Arqueolóxico foi inaugurado en marzo do 2011. No ano 2012 instalouse unha réplica da cámara no Centro de Recepción de Visitantes, xa que o acceso á orixinal está prohibido para evitar unha maior deterioración do monumento, e contén tódolos detalles do mesmo.
Mais fotos
Segundo o experto Xosé María Bello Diéguez, a concentración de dolmens deste tipo na Costa da Morte puido deberse a que estaban relacionados coa riqueza cultural da zona, como na Idade Media estábano as catedrais
No século XIX o historiador Manuel Murguía xa escribe sobre o dolmen, e no ano 1885 o poeta Eduardo Pondal inmortalizouno nun poema en Queixumes dos pinos:
Pasado Vilaseco, lugar batido polo aire
no alto da costa de Uces de montesía canle;
pasado Vilaseco, indo pola Gandra adiante,
xa vía desde lonxe o dolmen de Dombate.
—Eduardo Pondal (1885)
Baixo o túmulo coñecido existiu un megálito anterior no tempo, de menor tamaño e complexidade,.
Os ortóstatos da cámara conteñen gravados. Todas as lousas, tanto na cámara como no corredor, contan con pintura. Esta distribúese en dous rexistros horizontais separados por unha banda vermella de puntos vermellos e negros, sendo o conxunto unha composición na que prima a xeometricidade (zigzag, bandas verticais e oblicuas, ondulados, retículas etc.). A cor vermella obtíñase a partir de óxido de ferro e a negra a partir de carbón vexetal, posiblemente aplicados sobre unha imprimación branca a partir de algún tipo de graxa mesturada con caolín.
Tamén se atoparon unha fileira de ídolos, vinte en total, colocados fronte ao corredor e no límite do túmulo e un notable enxoval lítico e cerámico.
No 2008 deuse por perdido o dolmen antigo, o cal era considerado por expertos, como Bello Diéguez, como a característica principal deste dolmen e o que o facía especial e diferente a outros moitos do mundo.
No 2011 completouse a cuberta que protexe ó dolmen da intemperie. O Centro Arqueolóxico foi inaugurado en marzo do 2011. No ano 2012 instalouse unha réplica da cámara no Centro de Recepción de Visitantes, xa que o acceso á orixinal está prohibido para evitar unha maior deterioración do monumento, e contén tódolos detalles do mesmo.
Mais fotos
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)