30 de setembro de 2017

Inicio de O CORONEL ESTOMPA

O CORONEL ESTOMPA
EDUARDO WILDE

Alá polo ano 1828, un destacamento de milicias, convertido en tropa de liña por obra e graza do Espírito Santo, hallábase como perdido no deserto nos confíns da República, coidando dos indios e evitando unha que outra vez as súas invasións aos campos poboados.

O campamento converteuse en fortín, e á súa sombra, como ao redor dunha igrexa, formouse unha agrupación. As persoas máis importantes desa veciñanza eran o cura, naturalmente, e dous cabaleiros, un xa de idade provecta que fora comandante, home de consello, erudito que así describía unha batalla de Xullo César como compuña un acróstico co nome da filla do xuíz de paz, no día dos seus aniversarios; moi respectado no partido polo seu saber e moi popular por aquel tino que Deus déralle para converterse en árbitro de todas as situacións. O outro, máis novo, era un garda nacional retirado que correra mil peripecias e conservaba no seu carácter os impulsos dos sempre afortunados, polo cal era moi perito en asuntos de acción tendo por riba un bo sentido práctico.

...

29 de setembro de 2017

Xogo irmandiños de INCUDE

Este mes de setembro está a ser moi intenso nas probas do xogo para facelo mais entretido.
O prototipo do xogo polo de agora ten moi boa pinta.

www.irmandiños.org

28 de setembro de 2017

Aforismos de Leonardo

298.- Se non permaneceu entre os homes, séndolles tan necesaria, é porque nunca existiu nin existirá xamais.

27 de setembro de 2017

Inicio de A madura madona

José Lezama Lima
A madura madona

A madura madona finxía sen destreza un soño de modorra sensual. Farraluque tamén se creu obrigado a non finxir que cría na dureza de semellante estado cataléptico. Así, antes de espirse, fixo asomar polos brazos todo o escándalo das progresións elásticas da súa lombriga sonrosada. Sen abandonar o finximiento da somnolencia, a muller empezou a alzar os brazos, a cruzalos con rapidez, despois puña os dedos índices e medio de cada man sobre os outros dous, formando un cadrado, que se soldaba e rompía fronte ás proximidades da Niké fálica. Cando Farraluque saltou sobre o cadrado espumoso polo exceso de almofadas, a muller xirou para achegarse a conversar co instrumento...

26 de setembro de 2017

O acceso ao templo

O acceso ao templo.

A entrada ao templo estaba presidida por dúas torres trapezoidales, situadas a ambos os dous lados da porta, que simbolizaban os dous cantiis do Nilo. Tamén facían referencia ás dúas montañas que flanqueaban o disco solar, codificadas en escritura jeroglífica como o deus no seu horizonte. Os seus muros decorábanse con relevos rehundidos.

Estas torres ou pilóns convertéronse nos elementos máis característicos dos templos. Cumprían a función de illar o santuario e marcar o límite entre o espazo profano e sagrado, constituíndo o limiar simbólico e físico que daba acceso á morada divina.

Fronte aos pilóns, flanqueando a porta de entrada, estaban os obeliscos, como sentinelas que custodiaban o acceso ao templo. A forma dos obeliscos, tallados como esveltos monólitos cuadrangulares e rematados por unha pequena pirámide dourada, o piramidón, tiña un significado simbólico. Os primeiros raios do Sol iluminaban o vértice do piramidón para despois irradiar na terra, sinalando así o lugar divino.

Tras os pilóns situábase un patio porticado que podía ser moi variado na distribución das columnas, pois estas colocábanse en dous lados ou no catro, formando un claustro. Neste caso combinábanse os capiteis en formas campaniformes que representaban un papiro aberto ou unha flor de loto sen abrir. O patio desembocaba na sala hipóstila, recinto pechado cuxa teitume, apoiada nun gran número de columnas, alzábase a dúas alturas diferentes sendo a parte central máis elevada que as laterais. O desnivel deixaba libres vans que permitían a entrada de luz na sala. No entanto, a iluminación era escasa, estando filtrada por celosías que cubrían parcialmente os vans. Tras a sala hipóstila (en ocasións había máis dunha) achábase o verdadeiro santuario formado por un conxunto de capelas. As columnas tiveron un magnífico desenvolvemento na construción adintelada exipcia, eran a evocación estilizada das plantas que crecían no rico humus achegado polo río Nilo. Os seus fustes simulaban os troncos das flores ou das palmeiras e os capiteis se policromaban con diferentes cores para distinguir follas e flores.

O teito, evocación da bóveda celeste, estaba callado de estrelas policromadas nas súas puntas con diferentes cores -vermello, amarelo ou negro-, segundo estivesen situadas en templos ou en hipoxeos.

25 de setembro de 2017

Cita

Non vivo para comer, senón que como para vivir.

Marco Fabio QUINTILIANO

24 de setembro de 2017

Fragmento de A canción do verán

A canción do verán é unha obra de Vicente Araguas, nado en Xuvia (Neda) o 24 de setembro de 1950, músico e escritor galego, un dos fundadores en 1968 do grupo Voces Ceibes.

De casualidade estaba aberto o camposanto que se estende, sobresaltado, case que ás orelas do mar. Unha campa, desnivelada como un pozo, que recolleu nos seus tempos mellores a unha burguesía en ascenso como denotan arcanxos e anxos de mármore e pedra, capeliñas grises e panteóns amazacotados. Hoxe, no día de agosto en que alí estabamos, seguía acollendo a quen conservaban dereitos adquiridos. E, xa que logo, aínda tiñan privilexio de repousar, ao menos temporalmente, preto de Pondal, Wenceslao Fernández, Luís Seoane, Armando Gasalla e, mágoa fora, dos que deran lustre aos seus apelidos. Un cemiterio, este de San Amaro, fermoso na súa proximidade ao mar, cuberto —ata o Xardín de San Carlos— de sombras (producidas polas paredes de nichos outos como curutos) e verdes (alon-gados, dos cipreses). Un luxo de camposanto para unha cidade de luxo, que vive e morre entre mares, fulgores de sol nas cristaleiras e verdes sombrizos en xardíns e cemiterios.
...

23 de setembro de 2017

Inicio de Bloquistas

Bloquistas
MANUEL VÁZQUEZ MONTALBÁN

De sempre foi un desafío o separar o novo do novo e asumilo como factor do histórico, é dicir como factor de progreso, desde a perspectiva de darlle á historia un sentido conducido polos homes. as  situacións históricas veñen de lonxe e van máis lonxe, pero é preciso aprehenderlas nun momento dado para comprobar o seu sentido e ver que elementos novos están a condicionar esa finalidade.

Vivimos nun mundo resultante do desenvolvemento capitalista, incluídas as súas contradicións, e  redividido a partir das consecuencias da Segunda Guerra Mundial.
...

22 de setembro de 2017

Video de Irmandiños

Un pequeno video do deseñador do xogo irmandiños. Pouco a pouco vai tomando forma esta iniciativa dos nosos amigos de INCUDE.
Irmandiños 1467-1469 from Polinoker on Vimeo.

21 de setembro de 2017

Aforismos de Leonardo

297.- Pero, a que estenderme aínda máis? Que cousa é a que non podería ser realizada con axuda dese, artificio? Ningunha case, excepto librarse da morte. E se ela existe de verdade, por que non se quedou por ningunha divindade? Pois sei de moitos que, por satisfacer o seu apetito, non dubidarían en abolir a Deus xunto con todo o universo.

20 de setembro de 2017

Inico de NON PODO EVITAR DICIR ADEUS

NON PODO EVITAR DICIR ADEUS
Ann Mackenzie, 1978

Chámome Karen Anders e teño nove anos e son pequena e morena e curta de vista e vivo con Max e Libby e non teño amigas.

Max é o meu irmán e é vinte anos maior que eu e ten os ollos xuntos e aire preocupado nós os Anders fomos sempre moi caseiros ten asma tamén.

Libby sempre foi guapa pero agora colleu peso e no seu bikini novo parece unha loitadora de loita libre a min gustaríame ter un bikini pero Lib non mo comprará eu creo que non me daría tanto medo a auga se tivese un bikini amarelo que porme na praia.

Unha vez cando eu tiña sete anos o meu pai e a miña nai foron de compras e non volveron nunca a casa houbo un atraco no banco como na tele e Lib dixo que aquel tolo lles segou pola metade.

...

19 de setembro de 2017

Os impoñentes templos do Imperio Novo exipcio

Os impoñentes templos do Imperio Novo exipcio

O acceso ao templo

Os templos constitúen o gran patrimonio arquitectónico do Imperio Novo. Foi a partir de entón cando estas edificacións se construíron como unidades autónomas do conxunto funerario e adquiriron unha importancia maior en relación co progresivo poder que lograron os sacerdotes durante ese período. Os templos enriquecéronse arquitectonicamente e alcanzaron magnitudes colosais, que non tiveron precedentes en épocas anteriores.

As cidades potenciáronse como centros relixiosos respectando as preferencias locais cara a determinadas divindades. Desde os núcleos máis importantes creáronse redes de camiños que comunicaban entre si os diferentes templos para facilitar as visitas.

En realidade, os templos, máis que moradas dos deuses, parecían castelos inexpugnables, pensados como lugar de culto e non como centro de reunión para o pobo. Á xente corrente só se lle permitía acceder ao patio, espazo inmediato tras a entrada do templo. O templo é a morada do deus, o santuario íntimo que debe permanecer pechado ao mundo externo. A plasmación desta idea cristaliza na organización estrutural das diferentes estancias do templo. Os espazos do seu interior sofren unha progresiva redución segundo avánzase cara ao interior, onde se acha a cella. É o lugar no que se atopa a estatua do deus. A esta zona só tiñan acceso o sumo sacerdote e o faraón.

18 de setembro de 2017

Cita

Os poucos poemas que foron ocasionalmente creados en época de abstinencia non son de gran interese.

Wilhelm REICH

17 de setembro de 2017

PERO GARCÍA BURGALÉS

PERO GARCÍA BURGALÉS

Fernand'Escalho vi eu cantar ben,
que poucos outros vi cantar melhor;
e vi-lhe sempre, mentre foi pastor,
mui boa voz, e vi-o cantar ben;
mais ar direi-vos per que o perdeu:
houve sabor de foder, e fodeu,
e perdeu todo o cantar por én.

Non se guardou de foder, e mal sén
fez el que non podería peor;
e han-lh'as gentes por én desamor,
per bõa voz que perdeu con mal sén,
voz de cabeça, que xi lhi tolheu,
ca fodeu tanto que lh'enrouqueceu
a voz, e ora ja non canta ben.

E a Don Fernando conteceu assí:
de mui bõa voz que soía haver
soube-a per avoleza perder,
ca fodeu moç'e non canta ja assí,
ar fodeu pois, mui grand'escudeirón,
e ficou ora, se Deus mi perdón,
con a peior voz que nunca oí.

E ora aínda mui grand'infançón
se quer foder, que nunca foi sazón
que máis quisesse foder, poi-lo eu vi.

16 de setembro de 2017

Inicio de O OBSERVADOR

O OBSERVADOR
Xullo de Miguel

Rheim sentía triste e, curiosamente, só. Facía moito tempo que non tiña ningunha compañía, pero agora a súa tarefa terminara. Rheim era, fora ata entón, o "Observador da Nova Humanidade". Os seus designáranlle antes de irse cara aos límites das estrelas.
Os antepasados de Rheim foron humanos, os últimos humanos da súa estirpe, unha estirpe que se extinguiu hai algúns anos, hai algúns miles de millóns de anos...
Aprendeuno na súa infancia.
Seguindo o curso evolutivo da vida sobre a Terra, a raza humana converteuse na especie predominante do planeta. Aos poucos foi desenvolvendo a súa intelixencia e tecnoloxía. O seu dominio sobre o planeta foise facendo cada vez máis patente. Moitas veces as cousas escapáronse das mans dos homes, pero nunca fora irremediable, pois ata entón nunca tiveran demasiado poder. Ao ir
adquirindo máis capacidade, as súas equivocacións fóronse facendo importantes. Tomábanse medidas para evitalas, aínda que se seguían tendo fallos, algúns cruciais..., o último irreparable.
...

15 de setembro de 2017

Alonso de Lanzós

Alonso (ou Afonso) de Lanzós era nobre e un dos dirixentes irmandiños mais destacados. Lanzós ergueuse contra a casa dos Andrade, aos que servira, por afrontas á súa propia familia e logrou vencer todas as súas fortificacións, agás a de Moeche, aínda que finalmente foi preso por Fernán Pérez Parragués e rematou nun calabozo dos Andrade.

Era orixinario de Betanzos e serviu ao seu curmán Fernán Pérez de Andrade para despois pasar á casa dos Gómez Pérez das Mariñas.

Na revolta de 1467 Lanzós asumiu o mando das milicias populares, en Betanzos e Mondoñedo. Cando no final da revolta Pedro Osorio e Diego de Lemos vendo todo perdido réndense, Lanzós fai outro tanto ante o bispo de Santiago, Alonso de Fonseca II.

Fixo testamento o 21 de maio de 1480 na cidade da Coruña e mandou ser enterrado no convento de San Francisco da Coruña onde di que descansaban os seus devanceiros.

14 de setembro de 2017

Aforismos de Leonardo

296.- Certo é que se existise a nigromancia, como o cren os pobres de espírito, non habería sobre a Terra nada que a igualase en dano ou en proveito do home. En efecto, se nela residise a facultade de turbar a tranquila serenidade do aire, converténdoa en nocturno aspecto; a de poder, desencadear ventos e raios, acompañados de horribles tronos e fulguracións nas tebras; a de botar por terra
altos edificios e arrincar de raíz as árbores das selvas con ventos impetuosos; ou exterminar os exércitos, dispersándoos e aterrándoos, ou, finalmente, causar, dañosas perturbacións atmosféricas que arrebaten aos agricultores o premio das súas fatigas: que sistema de guerra podería concibirse que tanto prexudicase ao inimigo como arruinar as súas colleitas? Que batalla naval asemellaríase á que libraría quen tivese aos ventos baixo o seu comando e nas súas mans a ruína e naufraxio de calquera
frota? Á verdade, quen dispoña dun poderío tan avasallador será señor dos pobos, e ningún enxeño humano resistirá á súa forza destrutora. Os tesouros ocultos, as xemas escondidas no seo da terra, seranlle todas reveladas. Farase levar, a través dos aires, de Oriente a Occidente, para gozar de todos os máis opostos aspectos do universo...

13 de setembro de 2017

Inicio de A imaxe e semellanza

A imaxe e semellanza
Mario Benedetti

Era a última formiga da caravana, e non puido seguir a ruta das súas compañeiras. Un terrón de azucre escorregara desde o alto, quebrándose en varios terronciños. Un destes interceptáballe o
paso. Por un instante a formiga quedou inmóbil sobre o papel cor crema. Logo, as súas patiñaas dianteiras tentearon o terrón. Retrocedeu, despois detívose.

Tomando as súas patas traseiras como case punto fixo de apoio, deu unha volta ao redor de si mesma no sentido das agullas dun reloxo. Só entón achegouse de novo.

...


12 de setembro de 2017

O templo funerario da raíña Hatshepsut

O templo funerario da raíña Hatshepsut.

Cinco séculos despois da construción do templo de Mentuhotep, a raíña Hatshepsut da XVIII dinastía (Imperio Novo) decidiu construír outro hipoxeo na mesma paraxe. O arquitecto Senenmut foi o encargado do proxecto. A construción resultante foi tan armoniosa que o edificio se comparou
cos templos gregos helenos. Destaca, especialmente, a simetría das proporcións e a equilibrada integración de cada unha das partes do conxunto arquitectónico.

O edificio distribúese en terrazas graduadas de tres alturas, unidas por ramplas que se estenden en profundidade cara ao interior das rocas. A organización do conxunto funerario mantén a serie básica de templo do val, calzada ascendente, templo funerario e capela fúnebre escavada na roca.

Desde o val ascéndese ao templo funerario por unha calzada, flanqueada de esfinxes co rostro da raíña en pedra arenisca de pequeno tamaño. Ao chegar ao templo, a serie prolóngase con estatuas maiores de granito vermello. O final da calzada desembocaba nun recinto con dous estanques, desde onde comeza unha rampla sobre un pórtico de alicerces que dá acceso ao nivel superior. A segunda terraza é un gran cadrado que ten dous dos seus lados porticados con columnas.

No lateral norte, porticado con columnas protodóricas, hai unha capela dedicada ao deus Anubis, o da cabeza de chacal, que penetra na roca.

A gran superficie desta chaira utilizábase como parada na procesión que cada ano traía de visita ao deus Amón desde o templo de Karnak, na outra beira do río. No outro extremo da terraza hai un santuario de teitume abovedado dedicado á deusa Hathor (tamén escavado na roca) e con acceso directo desde a chaira principal por unha rampla. No interior do santuario hai varias cámaras e dúas salas hipóstilas con alicerces rematados con capiteis que representan o rostro da deusa Hathor (con forma humana e cabeza de vaca). Outra rampla conduce ata a terceira e última terraza, onde se alza unha parede cunha fileira de estatuas policromas, que combinan a forma corporal do deus Osiris co rostro da raíña Hatshepsut. Desde a fileira de estatuas accédese a un patio interior que alberga en dous dos seus lados pequenos santuarios; a continuación, xa na profundidade do zócalo rochoso, están localizadas as capelas funerarias da raíña Hatshepsut e tamén do seu pai o faraón Tuthmosis I.

O reto que expuña a construción era conxugar o escenario impoñente da montaña cun edificio armonioso. A arquitectura había de ser sumamente audaz para non quedar empequenecida baixo os volumes esmagadores do cantil rochoso. A combinación de espazos arquitectónicos con formas escultóricas foi unha verdadeira novidade.

O resultado final imbrica todos os elementos de maneira tan eficaz, que nin a arquitectura sobreponse á escultura, nin esta ofusca a pureza das estruturas construtivas. Ambas compleméntanse, pois, ao formar unha soa unidade.

O conxunto é exemplar pola sabia articulación do espazo; tamén se trata dun conxunto único no contexto do Imperio Novo, xa que as formas colosais imporíanse ao longo deste período e non se volvería a realizar unha proposta similar. O templo da raíña Hatshepsut non era pois, propiamente, unha tumba. Tuthmosis I inaugurou o costume de enterrar aos faraóns no Val dos Reis, que constitúe unha garganta natural, oculta no outro lado de Deir-o-Bahari. Foi a necrópole real durante todo o Imperio Novo, con cámaras escavadas na roca.

Nela acháronse os sarcófagos cos corpos de Hatshepsut e o seu pai, en cámaras ocultas ben disimuladas. Esta garganta natural penétrase no val, onde un macizo triangular coroa o conxunto montañoso, outorgándolle o simbolismo piramidal.

11 de setembro de 2017

Cita

A ambición é un vicio, pero pode ser nai da virtude.
Quintiliano

10 de setembro de 2017

PERO GARCÍA BURGALÉS

PERO GARCÍA BURGALÉS

María Balteira, por que jogades
os dados, pois a eles descreedes?
Uas novas vos direi, que sabiades:
con quantos vos conhocen vos perdedes,
ca vos direi que lhis ouço dizer:
que vós non devedes a descreer,
pois dona sodes e jogar queredes.

E, se vos daquesto non castigades,
nulh'home non sei con que ben estedes,
pero mui boas maneiras hajades,
pois daquesto tan gran prazer havedes
de descreerdes; e direi-vos al:
se vo-lo oír, terrá-vo-lo a mal
bon home, e nunca con el jogaredes.

E nunca vós, dona, per mi creades,
per este descreer que vós fazedes,
se en gran vergonha pois non entrades
algua vez con tal hom'e marredes:
ca sonharedes nos dados entón,
e se descreerdes, se Deus mi perdón,
per sonho, mui gran vergonça haveredes.

9 de setembro de 2017

Inicio de A SANTA ROSA NO RIO DA PRATA

A SANTA ROSA NO RIO DA PRATA
EDUARDO WILDE

Desde que comeza o mes de agosto non se ouve no peirao e nas fondas e tabernas do baixo en Buenos Aires, falar de personaxe algún do almanaque que non sexa Santa Rosa. Os que non están
no segredo, sospeitarían que se trata dalgunha festa relixiosa a non ser a categoría dos comensais, a súa profesión e os xuramentos católicos, aínda que prohibidos pola igrexa, que a modo de adxectivos acompañan o nome da santa, ao saír de boca de tanto mariñeiro sen nacionalidade ou con todas as nacionalidades xuntas. Pero como non hai un só dos habitantes desta cidade que non estea no segredo, semellante sospeita non ten lugar, aínda cando se prescinda dos mencionados adxectivos e
outros vocábulos, en atención á cultura pouco académica dos que os profiren.
...

8 de setembro de 2017

Xogo dos irmandiños

A asociación Universitaria INCUDE decidiu neste 2017 conmemorar o 550 aniversario do levantamento irmandiño coa realización dun xogo sobre o suceso, co que pretende divulgar a historia deste acontecemento dende un punto de vista lúdico.
O xogo conta coa colaboración da Universidade da Coruña e da Deputación da Coruña.

7 de setembro de 2017

Aforismos de Leonardo

295.- Pero a nigromancia é verdadeiro estandarte e bandeira botada ao vento, para servir de guía á necia multitude, que mostra cos seus clamoreos os infinitos efectos de tal arte. Circulan libros cheos de afirmacións referentes á acción dos encantamentos e dos espíritos que falan sen lingua e sen aqueles instrumentos orgánicos indispensables para a palabra; e non só afirman que os tales espíritos
falan, senón que lles atribúen a capacidade de transportar grandísimos pesos, de provocar choivas e tempestades, e de converter aos homes en gatos, lobos e outras bestas; por máis que, en calidade de bestas, deberían, en primeiro lugar, contraste os que semellantes cousas afirman!

6 de setembro de 2017

Inicio de TESTEMUÑO DESDE A PRAZA

TESTEMUÑO DESDE A PRAZA
EDUARDO GOLIGORSKY


Eu non proxectara asistir á cerimonia. Esas cousas non me gustan. Son para ociosos ou para exaltados e eu non pertenzo, por sorte, a ningunha das dúas categorías. Mesmo esquecera que estaba programada para esa data, aínda que na cidade non se falaba doutra cousa. De modo que cando cheguei á praza e vin a multitude fixen un aceno de amolo. Alguén, ao meu lado, miroume con curiosidade e experimentei ese vago temor que nos acomete cando chamamos a atención nas rúas ou nos lugares públicos.

Empecei a camiñar lentamente, aparentando indiferenza, coa intención de dar un rodeo que me afastase do acio humano. Unha columna silenciosa de penitentes vestidos de negro, encapuchados e
armados con teas acesas, avanzaba en dirección a min e cortoume a retirada. Só a un tolo ocorreríaselle desafiar a teimosa arremetida desa compacta muralla de corpos e deixeime arrastrar cara ao centro da praza.

...

5 de setembro de 2017

Os hipoxeos de Deir o-Bahari: a tumba de Mentuhotep

Os hipoxeos de Deir o-Bahari: a tumba de Mentuhotep.

Tras unha etapa de disputas entre diferentes cidades, que levou á desintegración do país, Mentuhotep, rei procedente de Tebas, reunificó Exipto baixo o seu mandato.

Para a súa tumba Mentuhotep escolleu a paraxe de Deir o-Bahari, na beira esquerda do río Nilo, ao sur de Tebas. Nel erixiu un gran hipoxeo. O conxunto funerario está precedido por unha ampla avenida, que parte da beira do río e que está flanqueada por estatuas do rei. Tras finalizar este percorrido, chégase a unha gran praza onde se alza a construción estruturada en dúas terrazas graduadas. A base do primeiro nivel é un pórtico de columnas sobre o que descansa unha sala hipóstila, á que se accede desde a praza por unha rampla. O segundo nivel serve de base a unha pirámide que coroa o conxunto. A novidade estriba en que a pirámide non está a cubrir a cámara funeraria do faraón, senón que esta áchase escavada nas profundidades da roca, tras o templo. A segunda terraza tiña as paredes en forma de noiro, cuberta con relevos. No interior, a sala hipóstila, composta por alicerces octogonais, formaba un bosque de columnas distribuídas en fileiras.

Ademais, detrás deste santuario hai un patio rodeado de alicerces cunha capela que antecede á cámara sepulcral. Ao carón do edificio, desde a chaira dianteira, accédese a un corredor que conduce á sala onde estaba a estatua do rei.

Este sepulcro é o último en que se mantén a pirámide como reminiscencia simbólica que indica a importancia do defunto. Desde o protagonismo absoluto da pirámide no Imperio Antigo, chegouse á drástica redución do seu tamaño, situándoa nun plano secundario, mentres gaña importancia o templo, que aumenta os seus pórticos e salas. O aspecto xeral conxunto é o dun gran edificio porticado.

4 de setembro de 2017

Cita

Van mal os asuntos humanos cando queda soamente a fe nos asuntos materiais.
Quintiliano

3 de setembro de 2017

PERO GARCÍA BURGALÉS

PERO GARCÍA BURGALÉS

Pero me vós, donzela, mal queredes,
porque vos amo, conselhar-vos-ei
que, pois vos vós entoucar non sabedes,
que façades quanto vos eu direi:
buscade quen vos entouque melhor
e vos correga, polo meu amor,
as feituras e o cos que havedes.

E, se esto fezerdes, haveredes,
assí mi valha a mí Nostro Senhor,
bon parecer e bon talh', e seredes
fermosa muit'e de bõa coor;
se, cada que essa touca torcer-
se, log'houverdes quen vos correger
as feituras, mui ben pareceredes.

Ai, mia senhor, por Deus, en que creedes,
pois que por al non vos ouso rogar,
pois sempr'a touca mal posta tragedes,
creede-mi do que vos conselhar:
en vez de vo-la correger alguén,
correga-vo-las feituras mui ben
e o falar, e senón, non faledes.

2 de setembro de 2017

Os Robots

A voz Robot ten só sesenta anos. Foi inventada polo dramaturgo checoslovaco Karel Capek na súa obra R.U.R., e trátase dunha palabra que, en idioma checo, significa escravo.

Con todo, a idea é moito máis antiga. É tan vella como o anhelo do home por conseguir un criado tan listo como un ser humano, pero moito máis forte, e incapaz de mostrarse cansado, aburrido ou insatisfeito. Nos mitos gregos, o deus das fraguas, Hefaistos, tiña dúas mozas de ouro tan brillantes e vivaces como as raparigas de carne e óso para que o axudasen. E a illa de Creta era gardada, nos mitos, por un xigante de bronce chamado Talos, que rodeaba continuamente as súas costas, perpetua e incansablemente, vixiando que non se presentasen intrusos.

1 de setembro de 2017

Irmandiños.org

A federación ASENCUDEGA, que fundamos hai unha chea de anos acaba de presentar o espazo irmandiños.org.
Nese espazo ademais de divulgar a historia dos irmandiños, en colaboración con INCUDE e o seu grupo de xadrez CIDU axudarán a divulgar o xadrez. Ao fin e ao cabo é un xogo onde os peóns poden derrubar torres, destruir aos nobles e mesmo ocupar o seu lugar.