28 de febreiro de 2015

Fragmento de Erros e Tánatos, de Gonzalo Navaza

Fragmento de Erros e Tánatos, de Gonzalo Navaza, nado en Lalín o 28 de febreiro de 1957.

Permaneceu así durante un tempo, co balangandán nunha man e o papel na outra, ensumida nunha bretemosa somnolencia. Cando puido reaccionar decatouse de que eran máis das dez da noite e os seus pais agardaban por ela para cear. Abandonou a bufarda e saíu á rúa. Sobre o barullo festeiro da cidade pendía unha lúa enorme.
De novo no abeiro do lar paterno, aquecida pola calor e a tranquilidade doméstica, empezou a recobra-lo equilibrio perdido, pasmándose de terse mergullado nunha historia tan estúpida. E ademais tan cara. Despois da cea, mentres vía na televisión unha película romántica, comodamente deitada no sofá da sala, xa esquecera todo o que pasara aquel estraño día. Niso soou o teléfono.
...

27 de febreiro de 2015

Inicio de O Enterro de Roger Malvin

O Enterro de Roger Malvin
Nathaniel Hawthorne

Un dos poucos sucesos das guerras contra os indios susceptibles de recibir o luar do novelesco, foi a expedición emprendida en defensa das fronteiras no ano de 1725, que terminou coa soada "batalla de Lovell". A imaxinación, se ten o xuízo de deixar na sombra certos incidentes, atopa moito que admirar no heroísmo da pequena tropa que combateu en proporción de dous a un nas entrañas do territorio inimigo. A evidente valentía despregada por ambos os bandos axustouse á concepción civilizada da coraxe; e os propios anais da cabalaría poderían sen bochorno rexistrar as fazañas dun ou dous individuos. A batalla, fatal para quen loitaron, non tivo consecuencias tan infortunadas para o país; pois dispersou as forzas dunha tribo e conduciu á paz que reinou nos anos seguintes. A historia e a tradición son extraordinariamente detalladas nos seus recontos deste suceso; e o capitán dunha avanzada de colonizadores adquiriu tanta fama militar como os vitoriosos caudillos de lexións. Pese ao emprego de nomes ficticios, algúns feitos contidos nas páxinas seguintes serán recoñecidos por quen ouviron, de beizos dos vellos, acerca da sorte dos poucos combatentes que quedaron en condicións de replegarse tras a "batalla de Lovell". 
...

26 de febreiro de 2015

25 de febreiro de 2015

Inicio de DESERCION

DESERCION
Clifford D. Simak

Catro homes, de dous en dous, internáronse na aullante vórtice de Xúpiter, e non regresaran. Saíran ao vento tempestuoso, ou mellor dito, galoparan cara a el, cos ventres pegados ao chan, os flancos
relucentes baixo a choiva.

Porque non habían ir en forma humana.

Agora o quinto home estaba de pé fronte ao escritorio de Kent Fowler, comandante da Cúpula Nº 3 da Comisión de Recoñecemento Xoviano.

Debaixo do escritorio de Fowler, o vello Towser rascouse unha pulga, e volveu acomodarse para durmir. Harold Allen, advertiu Fowler cunha repentina punzada de dor, era novo... demasiado novo. Tiña a segura confianza da mocidade, o rostro de quen non coñeceu aínda o medo. E iso era raro. Porque os homes das cúpulas de Xúpiter si coñecían o medo, o medo e a humildade. Ao home resultáballe moi difícil conciliar a súa diminuta natureza coas poderosas forzas do monstruoso planeta.

- Quero que comprenda - dixo Fowler - que non está obrigado a facer isto. Quero que comprenda que non está obrigado a saír.

Era un simple formulismo, por suposto. Dixéralles o mesmo aos outros catro, pero saíran igualmente. Fowler sabía que o quinto home tamén o faría. Pero de súpeto sentiu que dentro del axitábase unha débil esperanza de que Allen non aceptase.

- Cando debo partir? - preguntou Allen.

Noutra época, Fowler sentiría un sereno orgullo ante unha resposta como esa, pero non agora. Engurrou lixeiramente o ceño.

- Dentro dunha hora - contestou.

Allen permaneceu de pé fronte a el, tranquilo, esperando.

- Outros catro homes saíron e non regresaron - dixo Fowler -. Vostede xa o sabe, por suposto. Querernos que vostede regrese. Non queremos que emprenda ningunha heroica expedición de rescate. O obxectivo principal, o único obxectivo, é que vostede regrese, que probe que o home pode vivir baixo unha forma Xoviana. Vaia soamente até a primeira marca de recoñecemento, non máis aló, e logo regrese. Non corra ningún risco. Non investigue nada. Simplemente, regrese.
...

24 de febreiro de 2015

EN OCASIÓNS VEXO MINISTROS...

EN OCASIÓNS VEXO MINISTROS...
DGM

Debe ser o cansazo dunha semana longa e felizmente movida, ou a falta de inspiración típica dos venres, non o sei, pero o caso é que mentres trataba de comunicar con algunha neurona esperta, sentado fronte ao computador, a mirada de animal caprino, coas mans no alto sobre o teclado ao Eduardo Mans Tesoiras, atopeime esta visión do inferno: O apelido do meu ministro favorito unido ao símbolo da Europa capitalista.

23 de febreiro de 2015

Unha carta de despedida

Se estiveses cerca da morte... como te despedirías da vida?
Oliver Sacks escribiu isto cando soubo que lle quedaban pocos meses de vida.

Da miña propia vida

...Nos últimos días puiden ver a miña vida igual que se a observase desde unha gran altura, como unha especie de paisaxe, e cunha percepción cada vez máis profunda da relación entre todas as súas partes. Agora ben, iso non significa que a dea por terminada...

Ligazón ao xornal El PAIS

22 de febreiro de 2015

Compañias Monstruosas

Atopábame nunha sala cun home de constitución aria, un ario de pura raza. O home só levaba un pantalón curto. Nos seus abdominais tiña unha especie de canón con cinco loces ao seu redor, dentro só víase escuridade, tamén posuía unha marca na man esquerda.

Eu só tenia un obxectivo en mente, teño que atraparlle pero cando o tento derrúbame dun golpe, un golpe a unha velocidade fulminante. Foi tan rápido que deixara ronsel no aire, tras deixarme fóra de combate marcha.

Volvo á base onde toda a nosa tropa de amigos reuniámonos, era o noso centro de operacións, no corredor de entrada atópome un amigo que era un esqueleto, un esqueleto con cranio de dinosauro e unha mandíbula descomunal, outro deles lembraba a Hulk, verde e furioso, estaba encabuxado pola desaparición do ario, co cal tiña unha historia sen resolver, este amigo tamén tiña unha marca idéntica na palma da man.

Finalmente chego a un balcón ancho onde xogo con algúns compañeiros ao fútbol, foi unha curta pachanga entre tres que terminaba eu cunha chilena espectacular.



Recollido de cazandosonos.blogspot.com

21 de febreiro de 2015

Inicio de ARGUMENTO DE PESO

ARGUMENTO DE PESO
Robert Grossbach

Acosado por insolubles problemas de economía persoal, Arnold Kraft, un enfermizo físico nuclear de idade madura, viuse obrigado finalmente a tomarse un estudado desquite. Os seus colegas dos laboratorios Auerbach presentábanse alí e atopábanlle durmido no seu escritorio unha mañá tras outra, xa que Kraft traballaba de firme durante a noite sen tomarse un respiro. Despois da cuarta semana, Rydberg, o seu inmediato superior, decidiu que era o momento de ter unha charla con el e chamou a Kraft á súa oficina.
- É a causa do divorcio? - preguntou Rydberg en ton comprensivo. A esposa de Kraft, de vinte e tres anos, marchouse habia pouco tempo cun repartidor do Daily News.
- Non exactamente - contestou Kraft evasivamente. Nunca confiara en Rydberg e, ademais, resultáballe repulsiva o costume que tiña o seu superior para comer mazás continuamente.
- Outra vez problemas de saúde?
- Algo así - tratou de escabullirse Kraft -. Non exactamente.
- O do sangue? - Durante anos, Kraft referiuse de maneira vaga a unha misteriosa enfermidade circulatoria non do todo curable.
- O sangue? - burlouse amargamente Kraft -. O sangue é o de menos. - Respingou cando Rydberg mordeu unha mazá.
- Entón, que?
- Non ten importancia.
- Non me diga que non ten importancia. - Rydberg ruborizouse -. Cada día atopámoslle derrubado sobre o seu escritorio.
- Case o logrei.
- O que? Unha tumba? - Rydberg acometeu con voracidade a pulpa da froita -. Talvez parézalle moi romántico recibir unha condecoración póstuma, non?
- Estou a piques de concluír o traballo sobre a hiperdensidade - dixo Kraft, reprimindo as súas náuseas -. Un par máis de sesións e listo.
- Diso, nada. Mire, as súas depresións deben terminar. En termos técnicos, nin sequera debería estar a soas nos laboratorios. A póliza da compañía de seguros non cobre o risco de que unha persoa morra en tales condicións.
Kraft empezou a comprender a orixe da preocupación do seu xefe.
- Tomareimo cun pouco máis de calma - mentiu, coa esperanza de que Rydberg mordese o anzol.
...

20 de febreiro de 2015

Inicio de FACTOR VITAL

FACTOR VITAL
Nelson Bond
 
A quen enviaremos en busca deste novo mundo?
Quen nos parecerá Suficiente?
Milton, Paraíso Perdido


Wayne Crowder chamábase a si mesmo un home poderoso. Aqueles que lle coñecían mellor (aínda que non había ninguén que lle coñecese verdadeiramente ben) utilizaban adxectivos até certo punto bos para el. Era, segundo dicían estas persoas, un home frío e implacable; un home de vontade de ferro e inflexible decisión; un home cun corazón que corría, parellas coa súa mandíbula de granito.
Non é que fose astuto, inmoral ou inxusto. Soamente era duro. Un home que quería as cousas á súa maneira... e conseguíaas.
Nunha época que ve máis o naufraxio que o triunfo das fortunas, Crowder demostrou a súa habilidade e talento enriquecéndose. Aínda nestes días en que tan duro prezo hai que pagar por todo, un home atrevido e resolto que non admite obstáculos pode conseguilo. Wayne Crowder conseguiuno. Patentou un sinxelo artigo doméstico de uso xeral, vendeuno a un prezo irrisorio que fixo trizas a todos os posibles competidores, e converteuse nun multimillonario a pesar dos astronómicos impostos que tiña que pagar ao Departamento da Renda Nacional. Construíuse un orgulloso rañaceos, en cuxa cume instalou o seu despacho particular. Vivía nas nubes, tanto no sentido figurado como no verdadeiro. Os seus empregados eran subordinados no verdadeiro sentido da palabra.
Crowder constituía o exemplo final do home de negocios completamente desapasionado: dono de si mesmo, falto de amenidade, enérxico, astuto. Incluso aqueles xornais untuosos e caros que se dedican a adular aos ricos e aos poderosos eran incapaces de achar frases cordiais cando se referían a Wayne Crowder. Só sabían chamarlle un home de xeo, de pedra, tinta e aceiro. E en liñas xerais, este xuízo era exacto. Pero el deulles unha sorpresa.
...

19 de febreiro de 2015

Aforismos de Leonardo

176.- A mecánica é o paraíso das ciencias matemáticas, porque con ela alcánzase o froito matemático.

18 de febreiro de 2015

CEAR SANDÍA

CEAR SANDÍA
DGM

Hoxe espertei no medio da noite. Cear sandía en cantidade é como inxerir tres botellas de dous litros de auga, así que a miña vexiga exerceu de prematuro espertador. Novato que é un na arte de combater a calor con alimentos.

Totalmente aparvado incorporei en plena escuridade, e con tal preguiza que pasei de buscar lentes, zapatillas, pantalonciños e demais cachivaches, total o camiño coñézomo e a excursión sería breve.

Entón, mentres me agarraba á porta do armario vin a primeira luz: o pilotiño vermello do cargador do móbil no chan. Tratei de non pisalo ao saír e enfilei o corredor tamén ás escuras. A porta entreaberta do cuarto das nenas iluminaba o chan do corredor cunha tenue luz verde, que non era senón o matamosquitos eléctrico enchufado protexendo ás nosas ninfas. Dous pasos máis e xa estaba diante da cociña, onde os meus entreabertos ollos miopes viron outra luz vermella máis afastada, era o paciente lavalouzas anunciando que o seu programa curto rematara. Entrei e desconecteino pois hai que aforrar, dinnos. Volvín ao corredor tentando paredes e portas coas mans.

Cheguei ao baño e o piloto verde do cargador de pilas á beira dos cepillos de dentes completou esa especie de pista de aterraxe nocturna, de carreiro surrealista de luciérnagas tecnolóxicas. Mentres levantaba a tapa sorrin pero dentro do inodoro estaba ás escuras. Aterrei a sandía e volvinme á cama aliviado, luminoso e indemne.

17 de febreiro de 2015

Inicio de A DERRADEIRA PALABRA

A DERRADEIRA PALABRA
Chad Oliver & Charles Beaumont

Claude Adams detívose nas ruínas colapsadas da cidade e deixou caer area a través dos seus dedos, notando con aprobación que as súas mans estaban firmes. Endereitou a súa cabeza e escoitou.

Non había nada.

Unha pesada brisa empuxou area a través das pilas de chatarra que unha vez albergaran unha poderosa civilización.

Claude chamou; pero non con desesperación senón cunha frialdade científica que atopou singularmente admirable, baixo as circunstancias.

- Ola!. Pode alguén escoitar? Estou só?

Só estaba o vento, e a area.

- Estou só - concluíu Claude, sen decepcionarse -. Ben.

Soubérao por algún tempo, até agora. El, Claude Adams, era o Derradeiro Home no Mundo. Pensouno nas apropiadas letras maiúsculas, e o simbolismo interesoulle.
...

16 de febreiro de 2015

Fragmento de Crimen en Compostela, de Carlos G. Reigosa.

Desandou o camiño e volveu ó apracible paseo que debuxa o amplo arco de Riazor. Por el foi ata aquela Couraza que se lle figurara álica, penetrando e abrindo as augas que ousaban proba-las súas forzas contra ela. Sentou alí a axexa-lo inquedo mar: no seu presente de sabuxo, de pesquisador, aquela vista ben valía uns minutos. As brancas ondas avanzaban coma gadañas a sega-lo verde grisento do mar revolto, esguellaban A Couraza e viñan morrer na praia, nunha mesta bafarada que todo o esfumiñaba. A baía de Riazor era unha apretada sucesión de cristas espumosas en constante avance e remoción. Cada onda semellaba secundar e escoltar á anterior na súa marcha decidida, pero unhas e outras tiñan igual destino: esmorecer brandamente -milleiros de armiños inxeis- sobre a praia, deixando tras delas un longo laído de vapor refrescante.

...

15 de febreiro de 2015

A que xogas?

A que xogas ?

Estou nun campo de fútbol de cemento vendo como xogan. Dos que xogaban so coñecía o Noé que era un porteiro, nun momento dado fai unha parada, colle o balón e intenta pasalo polo aire cun lanzamento co brazo. Cando esta a piques de tocar o chan un rapaz que recordaba a Fernando Torres dálle unha vaselina lanzando o balón a portería do Noé e dándolle o pau, rebote e gol. O Noé quedou perplexo, non tivo tempo nin de moverse, cabrease e volve coller o balón para facerlle un despexe co brazo. Sáelle tan trenco que en vez de ir para o campo lánzamo para onde estaba eu mirando, todos os que estabamos alí empezamos a partirnos de risa pola cafrada, o balón tirarao lameiro tan abaixo que case nin se vía, eu paro un pouco de rirme e vou recoller a pelota.

Cando volvo ao lugar esta completamente transformado; onde estaba o campo había un escenario que parecía un mapa antigo dos que se debuxaban a man, todo feito con diferentes tonalidades de marrón. Era como si fose un mapa enorme en tres dimensións; ata incluía as alturas dos montes. Sobre el había diferentes criaturas como lagartos de imponente tamaño pero estes permanecían inmóbiles ata que recibían orde expresa de moverse á posición que lles ordenaban, en canto lle pregunto ao Noé, el dime que necesita axuda nesta partida de xadrez.

FIN

Recollido de cazandosonos.blogspot.com

14 de febreiro de 2015

Poesía popular

Heicho de dar que o teño
moza do xibón de liño,
heicho de dar que o teño
unha noite no muíño.

13 de febreiro de 2015

Inicio de A RATA DE ACEIRO INOXIDABLE

A RATA DE ACEIRO INOXIDABLE
HARRY HARRISON

O autor da famosa serie «Deathworld 1, 2 e 3» (publicado o primeiro en castelán cos títulos de «Mundo muerto» e «Mundo yerto») iniciou a súa carreira no universo da ciencia ficción como ilustrador para a revista «Worlds Beyond». Non sabemos gran cousa das súas aptitudes daquela época como ilustrador, pero pola nosa banda estamos plenamente satisfeitos de que cambiase o pincel pola máquina de escribir... aínda que sempre nos quedou a curiosidade de saber como eran os seus debuxos.

A Historia Humana demóstranos que non todos os humanos son homes; hai algúns que son mulas outros que son lobos... e sempre hai algunhas poucas ratas.

Cando a porta da oficina abriuse repentinamente, souben que todo terminara. Fora un bo filón... pero acabouse. Mentres entraba o policía, me recostei na cadeira de brazos e esbocei un alegre sorriso. Tiña a mesma expresión sombría e o mesmo paso pesado que teñen todos... e a mesma falta de sentido do humor. Case podía adiviñar o que ía dicir antes de que abrise a boca.

-James Bolivar diGriz, arréstolle baixo a acusación...

Estaba a esperar a palabra baixo. Pensei que iso lle daba un toque desenfadado ao asunto. Mentres a dicía, apertei o botón de ignición da carga de pólvora negra situada no teito, no punto exacto baixo o cal se achaba, e así se dobrou a viga e a caixa de caudais, de tres toneladas de peso, caeu xusto sobre a súa coronilla. Quedou ben esmagado, si señor. A nube de xeso pousouse e todo o que puiden ver del foi unha man, algo retorta. Axitábase un pouco, e o dedo índice apuntábame acusadoramente. A súa voz soaba algo afogada pola caixa de caudais, e parecía un tanto preocupada. En realidade, repetíase un pouco.

-baixo a acusación de entrada ilegal, roubo, falsificación...

Seguiu así durante un certo tempo. Era unha lista impresionante, pero xa a ouvira antes. Non me molestaba en absoluto mentres enchía a miña maleta co diñeiro dos caixóns. A lista terminaba cunha acusación nova, e podería xogarme unha chea así de alto de billetes de mil créditos a que soaba un tanto doída.
...

12 de febreiro de 2015

Aforismos de Leonardo

175.- A ciencia instrumental ou das máquinas, é nobilísima, e útil máis que todas as outras; pola súa mediación todos os corpos animados, capaces de movemento, realizan as súas operacións. Eses movementos nacen do centro de gravidade colocado entre pesos desiguais, e estes corpos posúen pobreza ou riqueza de músculos e pancas e contrapalancas. 

11 de febreiro de 2015

Inicio de O ESQUEMA DE DORNE

O ESQUEMA DE DORNE
Theodore Sturgeon

O dardo era un milagre de precisión. Pequeñísimo e prateado, contiña un xerador laser, un mecanismo de aproximación e outro de autodestrución tan eficiente que, nun instante, sería capaz de separar as súas partes compoñentes até un nivel molecular. Podía levar até o branco a breve onda de calor intolerable que, a distancia tan pequena, resultaría letal, autodestruíndose logo. A disección posterior do home asasinado revelaría soamente a ferida de queimadura, puntiforme, e o orificio de saída, que, neste caso, sería case idéntico ao outro. O que se achase entre ambos estaría practicamente cociñado. 

Non habería marca algunha detrás ou ao redor do morto; aínda o breve resplandor dunha intensidade case como a do sol veríase oculto dentro do corpo da vítima, e esta a o caer, debía virar nun ou outro sentido. Quen sería entón capaz de reconstruír a traxectoria?

O pequeno fusil deseñado para lanzar o dardo era tamén un verdadeiro milagre da técnica. Tan pequeno que se vía como un pouco importante apéndice da mira telescópica montada na súa parte superior. O propulsor estaba constituído por unha serie de aneis solenoides criptoxénicos, silenciosos e que non emitían resplandor, envolvidos en miles e miles de voltas de arame superconductor case invisible. Na mira telescópica había un sistema completo de amplificación da luz, con axuste automático segundo o foco. O que se achase na intersección dos dous delgados fíos da mira ía ser inmediatamente destruído en canto axustásese ao foco. O todo, estaba realizado en materiais moi por baixo do erro admisible dos máis delicados instrumentos de detección, e era desmontable ata que quedaran partes moi pequenas e pouco notables que puideran ser, e que efectivamente o foron, ocultas no uniforme dun tenente maior da garda do líder. O líder era Borne, e a imaxe que se vía no teleobxectivo era a porta aberta do balcón da habitación de Dorne e o único que faltaba para completar o cadro, para pór o punto final deste coidadoso plan era a aparición da famosa cara do gobernante.
...

10 de febreiro de 2015

JOÁN GARCÍA DE GUILHADE

JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 1499 / V 1109]

Dona Ouroana, pois ja besta havedes,
outro conselh'ar havedes mester:
vós sodes mui fraquelinha molher
e jamais cavalgar non podedes;
mais, cada que quiserdes cavalgar,
mandade sempre a best'achegar
a un caralho, de que cavalguedes.

E, cada que vós andardes senlheira,
se vo-l'a besta mal enselada andar,
guardade-a de xi vos derramar,
ca, pela besta, sodes soldadeira
e, par Deus, grave vos foi d'haver;
e punhade sempr'en a guarecer,
ca en talho sodes de peideira.

E non mooredes muito na rúa,
este conselho filhade de min,
ca perderedes logu'i o rocín
e non faredes i vossa prol neua;
e, mentr'houverdes a besta, de pran,
cada u fordes, todos vos farán
honra doutra puta fududancúa.

E, se ficardes en besta muar,
eu vos conselho sempr'a vos ficar
ant'en muacho novo ca en mua.

9 de febreiro de 2015

Inicio de A CORVETA GLORIA SCOTT

A CORVETA GLORIA SCOTT
ARTHUR CONAN DOYLE

«A fe mia que dubido de que houbese algunha vez un matadoiro como aquel barco.»
James Armitage


-Teño aquí uns papeis -díxome o meu amigo Sherlock Holmes, sentados unha noite invernal á beira do lume- que creo de verdade, Watson, que merecerían unha ollada súa. Trátase dos documentos do extraordinario caso da Gloria Scott, e esta é a mensaxe que tanto arrepiou ao xuíz de paz Trevor cando o leu. 
Sacara dun caixón un pequeno rolo de aspecto vello e, desatando a súa cinta, entregoume unha breve nota garabateada no medio folio de papel gris lousa. Dicía: 
«A subministración de caza para Londres aumenta sen cesar. Ao guardabosque en xefe Hudson, segundo cremos, pedíuselle agora que reciba todos os encargos de papel atrapamoscas e que preserve a vida dos vosos faisanes femia.» 
Ao levantar a vista, despois de ler tan enigmática mensaxe, vin que Holmes ría da expresión que había no meu rostro. 
-Parece un tanto desconcertado -díxome. 
-Non comprendo que unha mensaxe como este poida inspirar horror. A min paréceme máis grotesco que calquera outra cousa. 
-E non me estraña en absoluto. Con todo, persiste o feito de que o lector, que era un ancián robusto e ben conservado, esborrallouse ao lelo, coma se asestáranlle un culatazo cunha pistola. 
-Excita a miña curiosidade -dixen-. Por que dixo hai un momento que habia razóns moi particulares polas que eu debería estudar estes documentos? 
-Porque foi o primeiro caso no que eu intervín. 
A cotío tratara eu de saber de beizos do meu compañeiro que orientara por primeira vez a súa mente na dirección da investigación criminal, pero até o momento nunca tivera unha vea comunicativa. Agora inclinouse adiante na súa cadeira de brazos e estendeu os documentos sobre os seus xeonllos. 
Despois acendeu a súa pipa e durante algún tempo permaneceu sentado, fumando e botándolles un ollo.
...

8 de febreiro de 2015

Espectáculos Arriscados

Camiño cunha rapaza cara a praia, cando chegamos á mesma encontrámonos coas súas amigas.

Eu, tras saudalas, atopo un coitelo, collo e empezo a facer malabarismos con el, lanzoo, doulle voltas no aire e tras un rato de espectáculo decido seguir co xogo cos ollos pechados. Todos os malabares dependen do meu tacto e da miña imaxinación para saber onde caería cada vez que o lanzaba, a xente veme e mira sorprendida ata que o final non din e cáeme ao chan o coitelo, igualmente  a xente apláudeme como se fixera un bo espectáculo.

No obstante  aparece un home queixándose, un home con aspecto de moteiro, afeitado en forma de ferradura, con gafas de sol e cun coitelo na man. Dime que non me podo comparar con el, que o sabe facer moito mellor. De súpeto fai un movemento rápido en menos dun segundo pásame a milímetros da miña cara e fai catro xiros espectaculares cunha man. Eu quedo inmóbil e sorprendido ata que lle digo mentres me marcho “bo pode que sexas mellor pero eu teño mellor cu”, entre risas marcho ca rapaza e cas súas amigas.

Cando nos estamos achegando á rúa vemos que na nosa aceira había unha gran rampa, eu sen dubidalo despídome delas e empezo a correr por ela, saltala e caendo sobre os  peatóns da outra aceira. De feito había veces nas que volvía atrás para volver saltar e chocarme coas rapazas que pasaban.

Aquel día a rúa estaba repleta, ao outro lado dela había unha segunda rampa que daba a un río. A uns metros a xente miraba por unha ponte como moitos espontáneos saltaban ao río, na rúa había unha muller que estaba discutindo cas rapazas que querían saltar porque non podían saltar se non tiñan un pequeno corte na parte de arriba das orellas.

Dous nenos aparecen na veira do río, un deles, o que era gordiño di “imos facernos famosos, eu voume tirar ao río pero eu nun sei nadar, cando este a morrer toda a xente nos estará mirando, ai é onde entras ti e me salvas que ti sabes nadar, confío en ti. Se non temos sorte eu morro ”, o rapaz tirase e empeza a chapotear mentres afunde, o amigo cústalle moito mover ao gordiño pero sálvalle a vida.

Cando termina a escena de insensatez aparecen dous mestres de sedución dicindo “esas autenticas gilipolleces son as que non levan a ningures” e o compañeiro tamén añade “Aparte de xogarse a vida. Que sorte temos de vivir nesta terra, debemos estar contentísimos de poder experimentar a experiencia de vivir"

Recollido de cazandosonos.blogspot.com

7 de febreiro de 2015

Inicio de CANTICO POR LEIBOWITZ

CANTICO POR LEIBOWITZ

No século XXVIl, nunha nova Idade Media, a lendaria machina analytica foi destruída polo Diluvio de Lume, e os monxes discuten, oscuramente a definición do electrón de Robert Andrews Millikan: 'unha torsión negativa de nada".
A irania e a piedade destas páxinas xa clásicas revelan, segundo Judith Merrill, "unha fe amarga e un ceñudo optimismo". Walter M. Miller, Jr. é enxeñeiro electrónico, e empezou a escribir durante unhas forzadas vacacións, logo dun accidente de tráfico.

CANTICO POR LEIBOWITZ  
Walter M. Miller

O irmán Francis Gerard de Utah nunca atopara o documento sacro  se o peregrino do taparrabos non se lle aparecera de súpeto no deserto, onde o novo monxe proseguía o seu xaxún de coresma. O rmán
Francis nunca vira un peregrino con taparrabos, pero bastoulle unha ollada para descubrir que o personaxe parecía realmente auténtico. Era un vello alto e delgado con báculo, chapeu de palla e unha barba revolta, manchada de amarelo no mentón. Camiñaba coxeando e levaba un odre pequeno ás costas. O taparrabos - a súa única vestimenta, xunto co chapeu e as sandalias- era un andraxo sucio de arpillera.
...

6 de febreiro de 2015

Frase

Non dediques tempo a quen non o valora.
Non dediques letras a quen non as le.

5 de febreiro de 2015

Fragmento de Amor de Tango

Un 5 de febreiro de 1939 naceu María Xosé Queizán Vilas, a autora deste texto, en Vigo.

Margot toca a trincheira que está empapada. Pero non hai coidado de que traspase. Está ben impermeabilizada. Canto aos pés, lévaos ben quentiños nas botas, que son a proba de chaparróns. Para ela o máis importante dos atavíos é a confortabilidade. 
Andar quentiña no inverno e fresca no verán. O benestar, a comodidade, eran fundamentais. Nunca entendeu iso de "por campar, rabiar", que dicía a nai de Chelo cando a rapariga andaba en penas ao estrear uns zapatos. De elixir algún dito deses, prefería aquel que afirmaba: "Ande eu quente e ría a xente". Porén, calquera que coñecese a Margot nunca pensaría en rir. Era unha muller certamente elegante. Non era afectada, pero a súa sinxeleza non incluía o desaliño. Producía unha sensación de pulcritude. Toda ela era clara como os seus ollos. E na súa figura alta e airosa calquera peza sentaba ben.
...

4 de febreiro de 2015

Fragmento de "O enigma de Embívicus" de Xosé Antonio Perozo

A mesma hora, a xunta directiva da CIDEDE estaba reunida en sesión plenaria no Concello. Analizaban a negativa do alcalde de Figueiras a devolvelas flores do embigo. Don Froilán puxérase en contacto telefónico con el e a única resposta obtida ó requirimento fora unha peidada, despois de dicirlle:
—Se queren flores, mollen o cu.
—Esta actitude é producto da envexa —comentou don León—, de agora en diante serán moitas as vilas que envexen a Embívicus e desexen parecerse a ela...
Tales palabras espertaron grandes desconfianzas en moitos dos congregados. Milleiros de suspicacias e temores saltaron riba da mesa como espíritos malignos, enchendo de delirios de grandeza e inquedanza ós pro-omes da cidade.
...

3 de febreiro de 2015

Inicio de NA COLONIA DE ORFOS

NA COLONIA DE ORFOS
Kit Reed

Todas as noites no sitio esquecido de Deus que era a colonia de orfos, algo viña ao pé da xanela. Os ventos purpúreos que varrían o lugar ameazaban tormentas e cataclismos, amontoando un po gris que sepultaba todos os días a dez ou doce dos raparigos nas minas. Había perigo no ceo azul e liso, e había perigo no aire metálico que respiraban, de modo que case todos os orfos eran rápidos e cautelosos, e atacaban rapidamente a calquera cousa que non recoñecesen deseguido.
Pero algo esperaba ata que os outros durmisen e logo cantaba ao pé da xanela de Nathan, tan dulcemente que o raparigo desexaba quitar as barras e dispositivos protectores, ou abrir un buraco no muro e deixar que a criatura entrase, pois sentía cada vez máis só.
Nathan apertaba entón a cara contra o vidro, tratando de ver á criatura, escoitando toda a noite, sen preguntarse como aquel son atravesaba as capas de cemento, ferro, aceiro e vidro. Un día creu distinguir unha forma indistinta do outro lado, e na súa soidade imaxinou unha sombra materna, e que aqueles sons desexaban consolalo.
...

2 de febreiro de 2015

Inicio de O TERCEIRO A PARTIR DO SOL

O TERCEIRO A PARTIR DO SOL
Richard Matheson

Abriu os ollos cinco segundos antes de que soase o reloxo. Espertou súbitamente, sen o menor esforzo. Xa en plena conciencia, con toda frialdade, estirou a man esquerda na escuridade, para apagar a alarma, a campaíña vibrou un segundo aínda, antes de afogar.
A súa esposa, tendida xunto a el, tocoulle o brazo. O preguntoulle:
- Durmiches?
- Non. E ti?
- Algo - respondeu el -. Non moito.
Ela gardou silencio por algúns segundos. Con todo, o marido podía ouvir as contraccións da súa garganta, sentía tremer. Sabía de antemán o que estaba por dicir.
- Ímonos de verdade?
Cambiou de posición na cama e aspirou profundamente.
- Si - respondeu e os dedos apertáronse con máis forza ao redor do seu brazo.
- Que hora é?
- Ao redor das cinco.
- Será mellor que nos preparemos.
- Si, será mellor.
Pero ningún dos dous moveuse.
...

1 de febreiro de 2015

Dubida ben resolta

Estou nun mosteiro, eu son un aprendiz e estou alí coñecendo sobre a vida e a espiritualidade que tiña que desenvolver. Estou a traballar nunha labor cotiá cando me percato de que o Mestre marcha do mosteiro, entón eu collo e vou a sala do Mestre ancián. A sala era como un cortello, herba e merda polo chan e nada máis.

Eu pregúntolle o ancián que debía facer, se quería facer algo que me alonxara do meu camiño como monxe. El dime que fixera o que eu necesitara, fora unha decisión acertada ou errónea seguro que o meu espírito aprendera algunha lección.

Decido marchar pero antes como agradecemento quítolle o abono e póñolle herba limpa, despois diríxome a un porto e monto nun veleiro.

Recollido de cazandosonos.blogspot.com