Esta produción historiográfica revelou algúns elementos importantes. Primeiramente, os estudos sobre a comunicación medieval permitiron comprender a escrita como unha das formas de transmitir mensaxes, xunto coa comunicación oral e non verbal. Superouse a visión de oposición ríxida entre estas formas de comunicación, pasando a analizar a convivencia e interacción entre elas.
En segundo lugar, a alfabetización e o uso da palabra escrita non se limitaban á élite eclesiástica, estendéndose a outros grupos sociais como funcionarios da corte, oficiais e clérigos rurais. O estudo de manuscritos pertencentes a clérigos rurais revelou a súa formación na liturxia e nas escrituras, desacreditando a visión dun clero menor ignorante.
En terceiro lugar, houbo un diálogo entre os estudos tradicionais e as novas propostas teóricas e metodolóxicas, centradas na función, extensión e nivel de educación que reflicten os documentos escritos, ademais da súa dimensión gráfica. Os estudos paleográficos, orientados cara a unha historia social da escrita, abordaron cuestións como a relación entre alfabetización e estratificación social, e a difusión da escrita.
