30 de setembro de 2012
Fin de mes. Día do Tradutor.
Día Internacional do Tradutor
Conmemora o día da morte de San Xerome (347-420), quen fixo a tradución do Antigo Testamento ao latín, tradución coñecida como Vulgata porque fixo os textos sagrados accesibles ó vulgo: ata entón só existía en grego e hebreo.
Pero ademais neste día, pero en 1924 naceu Truman Capote, escritor estadounidense e en 1987 faleceu Alfred Bester, escritor de ciencia ficción estadounidense.
29 de setembro de 2012
20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCIV).
-Nisto ten razón o amigo Ned -dixo Conseil-, e eu son da súa opinión. Non podería obter o señor do seu amigo, o capitán Nemo, que se nos trasladase a terra, aínda que non fose máis que para non perder o costume de pisar as partes sólidas do noso planeta?
-Podo pedirllo, pero creo que será inútil.
-Ténteo o señor -dixo Conseil-, e así saberemos a que aternos sobre a amabilidade do capitán Nemo.
Con gran sorpresa pola miña banda, o capitán Nemo concedeume a súa autorización con toda facilidade, sen tan sequera esixirme a promesa do noso retorno a bordo. Certo é que unha fuxida a través das terras da Nova Guinea era demasiado perigosa e non sería eu quen aconsellase a Ned Land tentala. Máis valía ser prisioneiro a bordo do Nautilus que caer entre as mans dos naturais da Papuasia.
Púxose á nosa disposición o bote para o día seguinte. Eu daba por descontado que non nos acompañarían nin o capitán Nemo nin ningún dos seus homes e que Ned Land habería de dirixir el só a embarcación. Pero a terra non se achaba máis que a dúas millas de distancia, e para o canadense sería un xogo conducir o lixeiro bote entre esas liñas de arrecifes tan perigosas para os grandes navíos.
Ao día seguinte, 5 de xaneiro, extraeuse do seu alvéolo a canoa e botouse ao mar desde o alto da plataforma. Dous homes bastaron para realizar a operación. Os remos estaban xa a bordo e embarcámonos ao oito da mañá, coas nosas machadas e fusís. O mar estaba bastante bonancible. Sopraba unha lixeira brisa de terra. Conseil e eu remabamos vigorosamente, en tanto que Ned Land manexaba o temón nos estreitos pasos que deixaban os rompentes. A canoa obedecía ben ao temón e navegaba con rapidez.
Ned Land non podía conter a súa alegría. Era un prisioneiro escapado do seu cárcere, e non parecía pensar que debía volver a ela.
-Carne! -exclamaba-. Imos comer carne, e que carne! Caza auténtica! Non digo eu que o peixe non sexa unha boa cousa, pero sen abusar, e un bo anaco de carne fresca á grella sería unha agradable variación.
-O moi glotón, está a facerme a boca auga! -dixo Conseil.
-Queda por ver -dixen- se hai caza neses bosques. E poida que as pezas sexan de tal tamaño que cacen ao cazador.
-Oh!, señor Aronnax -respondeu o canadense, con dentes que parecían estar tan afiados como o fío dunha machada-, asegúrolle que estou disposto a comer tigre, lombo de tigre, se non hai outro cuadrúpedo nesta illa.
-O amigo Ned é inquietante -dixo Conseil.
-O que sexa -proseguiu Ned Land-. Calquera animal de catro patas sen plumas ou de dúas patas con plumas recibirá o saúdo do meu fusil.
-Velaquí que o señor Land volve excitarse.
-Non tema, señor Aronnax -respondeu o canadense-, e reme con forza. Non pido máis de media hora para ofrecerlle un prato ao meu xeito.
Ao oito e media, a canoa do Nautilus arribou a unha praia de area, tras haber franqueado con fortuna o anel de coral que rodeaba á illa de Gueboroar.
28 de setembro de 2012
Inicio de A PANTASMA, de ENRIQUE ANDERSON IMBERT
ENRIQUE ANDERSON IMBERT - A PANTASMA
Decatouse de que acabara de morrer cando viu que o seu propio corpo coma se non fose o seu, senón o dun dobre, esborrallábase sobre a cadeira e arrastrábaa na caída. Cadáver e cadeira quedaron tendidos sobre a alfombra, no medio da habitación.
Con que iso era a morte?
Que desengano! Quixera pescudar como era o tránsito ao outro mundo e resultaba que non había ningún outro mundo! A mesma opacidade dos muros, a mesma distancia entre moble e moble, o mesmo repicar da choiva sobre o teito... E sobre todo que inmutables, que indiferentes á súa morte os obxectos que el sempre crera amigos!: a lámpada acesa, o chapeu na percha... Todo, todo estaba igual. Só a cadeira volteada e o seu propio cadáver, cara ao ceo raso.
Inclinouse e mirouse no seu cadáver como antes adoitaba mirarse no espello. Que avellentado! E esas envolturas de carne gastada! - Se eu puidese alzarlle as pálpebras quizá a luz azul dos meus ollos ennoblecería outra vez o corpo - pensou.
Porque así, sen a mirada, eses mofletes e engurras, as curvas velludas do nariz e os dous dentes amarelos, mordéndose o beizo exangüe estaban a lle revelar a súa aborrecida condición de mamífero.
-Agora que se que do outro lado non hai anxos nin abismos vólvome á miña humilde morada.
E con bo humor aproximouse ao seu cadáver - gaiola baleira - e foi entrar para animalo outra vez.
Tan fácil era! Pero non puido. Non puido porque nese mesmo instante abriuse a porta e se entrometeu a súa dona, alarmada polo ruído de cadeira e corpo caídos.
- Non entres! - gritou el, pero sen voz.
Era tarde. A muller arroxouse sobre o seu marido e ao sentilo exánime chorou e chorou.
- Cala! botáchelo todo a perder! - gritaba el, pero sen voz.
Que mala sorte! Por que non se lle ocorrera pecharse con chave durante a experiencia. Agora, con testemuña, xa non podía resucitar; estaba morto, definitivamente morto. Que mala sorte!
Axexou á súa muller, case desvanecida sobre o seu cadáver; e ó seu propio cadáver, co nariz como unha proa entre as ondas de pelo da súa muller. As súas tres nenas irromperon á carreira coma se disputásense un doce, frearon de golpe, aos poucos achegáronse e ao intre todas choraban, unhas sobre outras. Tamén el choraba véndose alí no chan, porque comprendeu que estar morto é como estar vivo, pero só, moi só.
...
Decatouse de que acabara de morrer cando viu que o seu propio corpo coma se non fose o seu, senón o dun dobre, esborrallábase sobre a cadeira e arrastrábaa na caída. Cadáver e cadeira quedaron tendidos sobre a alfombra, no medio da habitación.
Con que iso era a morte?
Que desengano! Quixera pescudar como era o tránsito ao outro mundo e resultaba que non había ningún outro mundo! A mesma opacidade dos muros, a mesma distancia entre moble e moble, o mesmo repicar da choiva sobre o teito... E sobre todo que inmutables, que indiferentes á súa morte os obxectos que el sempre crera amigos!: a lámpada acesa, o chapeu na percha... Todo, todo estaba igual. Só a cadeira volteada e o seu propio cadáver, cara ao ceo raso.
Inclinouse e mirouse no seu cadáver como antes adoitaba mirarse no espello. Que avellentado! E esas envolturas de carne gastada! - Se eu puidese alzarlle as pálpebras quizá a luz azul dos meus ollos ennoblecería outra vez o corpo - pensou.
Porque así, sen a mirada, eses mofletes e engurras, as curvas velludas do nariz e os dous dentes amarelos, mordéndose o beizo exangüe estaban a lle revelar a súa aborrecida condición de mamífero.
-Agora que se que do outro lado non hai anxos nin abismos vólvome á miña humilde morada.
E con bo humor aproximouse ao seu cadáver - gaiola baleira - e foi entrar para animalo outra vez.
Tan fácil era! Pero non puido. Non puido porque nese mesmo instante abriuse a porta e se entrometeu a súa dona, alarmada polo ruído de cadeira e corpo caídos.
- Non entres! - gritou el, pero sen voz.
Era tarde. A muller arroxouse sobre o seu marido e ao sentilo exánime chorou e chorou.
- Cala! botáchelo todo a perder! - gritaba el, pero sen voz.
Que mala sorte! Por que non se lle ocorrera pecharse con chave durante a experiencia. Agora, con testemuña, xa non podía resucitar; estaba morto, definitivamente morto. Que mala sorte!
Axexou á súa muller, case desvanecida sobre o seu cadáver; e ó seu propio cadáver, co nariz como unha proa entre as ondas de pelo da súa muller. As súas tres nenas irromperon á carreira coma se disputásense un doce, frearon de golpe, aos poucos achegáronse e ao intre todas choraban, unhas sobre outras. Tamén el choraba véndose alí no chan, porque comprendeu que estar morto é como estar vivo, pero só, moi só.
...
27 de setembro de 2012
Aforismos de Leonardo
76.- Velaquí unha cousa que rexeitamos canto máis a necesitamos: o consello. De mala gana escóitao quen máis o necesitaría, a saber: o ignorante.
26 de setembro de 2012
O xogo de Ender
O escritor de ciencia ficción estadounidense Orson Scott Card levou tres dos máis importantes premios para a temática ficticia (Hugo e Nébula e SF Chronicle) tras esta magnífica novela do ano 1985, iniciadora dunha prolífica saga. O marco : un conflictivo mundo futuro no que as tensións internas internacionais teñen que convivir coas externas entre seres dunha lonxana galaxia.
As ameazas dun violento enemigo interestelar coñecido como os Insectores, fomenta a creación dunha tropa interestelar que contrarreste un inminente ataque que pode significar o fin da historia humana. Mais fai falla atopar a un comandante que esté a altura de tamaña odisea e dirixa a flota hacia a vitoria. Ese elexido será Ender, un neno superdotado de 6 anos que será sometido a un duro e inhumano adestramento na Escola de Batalla co único obxetivo de convertilo nunha perfecta máquina de matar e no que tanto o seu destiño coma o do mundo dependerá das súas mans e do seu prodixioso cerebro.
O dilema moral que sufrirá Ender por mor da súa actitud pacífica e racional en contraposición do que xeralmente se lle pide a xente na guerra, e a conciencia da súa enorme responsabilidade coa conseguinte decisión de aceptar o rol de cordeiro expiatorio ou non, envolverán continuamente o desenrolo da historia cuxo inesperado final deixará a porta aberta a diferentes interpretacións que poden dar cabida a moi interesantes debates entre amigos.
As ameazas dun violento enemigo interestelar coñecido como os Insectores, fomenta a creación dunha tropa interestelar que contrarreste un inminente ataque que pode significar o fin da historia humana. Mais fai falla atopar a un comandante que esté a altura de tamaña odisea e dirixa a flota hacia a vitoria. Ese elexido será Ender, un neno superdotado de 6 anos que será sometido a un duro e inhumano adestramento na Escola de Batalla co único obxetivo de convertilo nunha perfecta máquina de matar e no que tanto o seu destiño coma o do mundo dependerá das súas mans e do seu prodixioso cerebro.
O dilema moral que sufrirá Ender por mor da súa actitud pacífica e racional en contraposición do que xeralmente se lle pide a xente na guerra, e a conciencia da súa enorme responsabilidade coa conseguinte decisión de aceptar o rol de cordeiro expiatorio ou non, envolverán continuamente o desenrolo da historia cuxo inesperado final deixará a porta aberta a diferentes interpretacións que poden dar cabida a moi interesantes debates entre amigos.
25 de setembro de 2012
O QUE TODO GALEGO CHORARÍA de Valentín Paz Andrade
CHORA, TERRA TEU PRANTO
das augas, e dos eidos, e dos ares,
as vivas páreas cósmicas da raza,
en mantelo de brétemas envoltas,
que noso fin ao noso orixe ligan.
Deita nas áurias leiras do hourizonte
labradas de solpores e abrentes,
en adoas de luz a debullarse,
as sementes feridas de túa door.
Harpa de nobres cordas esquecidas,
ceiba teu son no curazón retido,
e fai acordes en total latexo
almas, paxaros, ríos e paisaxes.
das augas, e dos eidos, e dos ares,
as vivas páreas cósmicas da raza,
en mantelo de brétemas envoltas,
que noso fin ao noso orixe ligan.
Deita nas áurias leiras do hourizonte
labradas de solpores e abrentes,
en adoas de luz a debullarse,
as sementes feridas de túa door.
Harpa de nobres cordas esquecidas,
ceiba teu son no curazón retido,
e fai acordes en total latexo
almas, paxaros, ríos e paisaxes.
24 de setembro de 2012
23 de setembro de 2012
Inicio de Esaxerou a Nota, de Antón Chejov
- Oia señor xendarme, poderíame dicir onde podo atopar cabalos de posta? -preguntoulle o agrimensor ao xendarme de servizo na estación.
- Como di? Cabalos de posta? Aquí non hai un can decente en cen quilómetros á redonda. Como quere que haxa cabalos? Ten vostede que ir moi lonxe?
- Á leira do xeneral Jojotov, en Devkino.
-Ténteo no patio, alén da estación -dixo o xendarme, bostezando-. Ás veces hai campesiños que admiten pasaxeiros.
O agrimensor deu un suspiro e, malhumorado, pasou alén da estación. Tras moitas discusións e regateos, púxose de acordo cun campesiño alto e recio, de rostro sombrío, picado de vexigas, embutido nun chaquetón roto e calzado cunhas zocas de bidueiro.
- Vaia un carro -gruñou o agrimensor ao subir ao destartalado vehículo-. Non se sabe onde está a parte dianteira nin a parte traseira...
- Nada máis fácil -replicou o campesiño-. Onde o cabalo ten a cola é a parte de adiante e onde está sentado a súa señoría é a parte de atrás.
...
22 de setembro de 2012
20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCIII).
-Pero un incidente que pode obrigarlle a ser novamente un habitante desa terra da que foxe.
O capitán Nemo miroume dun modo singular e fixo un xesto de negación, claramente expresivo da súa convicción de que nada lle obrigaría nunca a regresar a terra. Logo, díxome:
-Señor Aronnax, o Nautilus non está perdido, tranquilicese. Volverá ofrecerlle o espectáculo das marabillas do océano. A nosa viaxe non fixo máis que comezar, e eu non desexo privarme axiña que da honra da súa compañía.
-E, con todo, capitán Nemo -díxenlle, sen darme por decatado do ton irónico das súas palabras-, o Nautilus encallou no momento da pleamar. E dado que as mareas son débiles no Pacífico e que non pode vostede deslastrar ao Nautilus (o que me parece imposible), non vexo como vai sacalo á boia.
-Ten vostede razón, señor profesor, as mareas non son fortes no Pacífico. Pero no estreito de Torres hai unha diferenza dun metro entre os niveis das mareas altas e baixas. Estamos hoxe a 4 de xaneiro, e dentro de cinco días teremos lúa chea. Pois ben, moito sorprenderíame que o noso compracente satélite non levantase suficientemente estas masas de auga, facéndome así un favor que só a el quero deber.
Dito isto, o capitán Nemo, seguido do seu segundo, introduciuse no interior do Nautilus. Este permanecía completamente inmóbil, coma se os pólipos coralíferos houbéseno enquistado xa no seu indestructible cemento.
-E ben, señor? -preguntoume Ned Land, que se achegou a min tras a marcha do capitán.
-Amigo Ned, que imos esperar tranquilamente a marea do día 9, xa que parece que vai ser a lúa a encargada de pornos á boia.
-Así de sinxelo?
-Así de sinxelo.
-Como? É que o capitán non vai botar a áncora fóra, nin dispor a súa maquinaria para facer todo o posible por sacalo tirando do espía?
-Para que, posto que bastará coa marea? -dixo Conseil.
O canadense miroulle e alzouse de ombreiros. Era o mariño quen falaba nel.
-Pode vostede crerme, señor, se lle digo que este traste de ferro non volverá navegar polo mar nin baixo o mar. Xa só vale para vendelo como chatarra. Creo que chegou o momento de prescindir da compañía do capitán Nemo.
-Amigo Ned -respondín-, eu teño máis confianza que vostede no Nautilus. De todos os xeitos, dentro de catro días saberemos a que aternos sobre as mareas do Pacífico. En canto ao seu consello de darnos á fuga, pareceríame oportuno se nos achásemos á vista das costas de Inglaterra ou da Provenza, pero nestas paraxes da Papuasia a costa é moi diferente. No entanto, sempre teremos ocasión de recorrer a esta extremidade se o Nautilus non consegue saír á boia, o que, para min, sería moi grave.
-Pero, polo menos, non poderiamos pór pé en terra? -dixo Ned Land-. Aí temos unha illa. Nesa illa hai árbores. E baixo esas árbores hai animais terrestres, portadores de chuletas e rosbifs, nos que eu fincaría o dente moi gustosamente.
21 de setembro de 2012
Inicio de ANOITECER, de Isaac Asimov
ANOITECER
Aton 77, director da Universidade de Saro, alargou o beizo inferior con actitude desafiante e contemplou furioso ao xornalista.
Theremon 762 non o tomou en conta. Nos primeiros días, cando a súa columna era só unha tola idea que pululaba na cabeza dun cachorro de reporteiro, acabara por especializarse en entrevistas «imposibles». Custáralle mazaduras, ollos morados e ósos rotos; pero, en cambio, proporcionáralle boas reservas de frialdade e discreción. De modo que fixo caso omiso de cantos acenos prodigase o outro e esperou pacientemente que cousas peores chegasen. Os astrónomos eran bichos raros e se o que Aton levara a cabo nos últimos dous meses significaba algo, entón tratábase do bicho máis raro entre os seus.
Aton 77 atopou unha voz apropiada e fíxoa fluír coa rebuscada, coidadosa e pedante fraseoloxía (puntal da súa sona, entre outras cousas) que nunca abandonaba.
- Señor - dixo -, manifesta vostede unha flema insufrible víndo con tan impúdica proposición.
O fornido telefotógrafo do Observatorio, Beenay 25, pasouse a punta da lingua polos seus beizos resecos e interveu.
- Agora, señor, despois de todo...
O director volveuse cara a el e arqueó unha branca cella.
- Non interfira, Beenay. Xa fixo bastante traendo este home aquí; creo nas súas boas intencións pero non tolerarei a menor insubordinación.
Theremon decidiu que chegara a hora de abrir a boca.
- Director Aton, se me permitise comezar o que quero dicirlle, creo que...
- Pois eu non creo, mozo - replicou Aton -, Nada de canto poida dicir servirá para mitigar o que foi aparecendo nos dous últimos meses na súa columna impresa. Levou vostede a cabo unha tenaz campaña xornalística contra os esforzos que eu e os meus colegas despregamos para preparar ao mundo contra a ameaza que, desgraciadamente, volveuse imposible impedir. Cubriuse vostede de gloria dirixindo ataques persoais contra a investigación e o persoal deste Observatorio co só obxecto de cubrirnos de ridículo.
Colleu dunha mesa un exemplar do Chronicle de Saro e despregouno furiosamente ante Theremon.
- Até unha persoa da súa moi coñecida impudicia dubidaría antes de virme cunha proposta que esa mesma persoa estivo utilizando como material de gaceta nunha columna de xornal.
Aton arroxou o xornal ao chan, dirixiuse á xanela e quedou alí coas mans unidas nas costas.
- Pode retirarse - dixo por encima do seu ombreiro. Elevou a mirada e contemplou a localización de Gamma, o máis brillante do seis soles do planeta. Amarelado, declinaba xa o seu curso sobre a liña do horizonte, e Aton sabía que nunca máis volvería velo con ollos tranquilos.
Entón volveuse.
- Non, agarde, veña aquí. - acenou perentoriamente -. Proporcionareille o que desexa.
...
Aton 77, director da Universidade de Saro, alargou o beizo inferior con actitude desafiante e contemplou furioso ao xornalista.
Theremon 762 non o tomou en conta. Nos primeiros días, cando a súa columna era só unha tola idea que pululaba na cabeza dun cachorro de reporteiro, acabara por especializarse en entrevistas «imposibles». Custáralle mazaduras, ollos morados e ósos rotos; pero, en cambio, proporcionáralle boas reservas de frialdade e discreción. De modo que fixo caso omiso de cantos acenos prodigase o outro e esperou pacientemente que cousas peores chegasen. Os astrónomos eran bichos raros e se o que Aton levara a cabo nos últimos dous meses significaba algo, entón tratábase do bicho máis raro entre os seus.
Aton 77 atopou unha voz apropiada e fíxoa fluír coa rebuscada, coidadosa e pedante fraseoloxía (puntal da súa sona, entre outras cousas) que nunca abandonaba.
- Señor - dixo -, manifesta vostede unha flema insufrible víndo con tan impúdica proposición.
O fornido telefotógrafo do Observatorio, Beenay 25, pasouse a punta da lingua polos seus beizos resecos e interveu.
- Agora, señor, despois de todo...
O director volveuse cara a el e arqueó unha branca cella.
- Non interfira, Beenay. Xa fixo bastante traendo este home aquí; creo nas súas boas intencións pero non tolerarei a menor insubordinación.
Theremon decidiu que chegara a hora de abrir a boca.
- Director Aton, se me permitise comezar o que quero dicirlle, creo que...
- Pois eu non creo, mozo - replicou Aton -, Nada de canto poida dicir servirá para mitigar o que foi aparecendo nos dous últimos meses na súa columna impresa. Levou vostede a cabo unha tenaz campaña xornalística contra os esforzos que eu e os meus colegas despregamos para preparar ao mundo contra a ameaza que, desgraciadamente, volveuse imposible impedir. Cubriuse vostede de gloria dirixindo ataques persoais contra a investigación e o persoal deste Observatorio co só obxecto de cubrirnos de ridículo.
Colleu dunha mesa un exemplar do Chronicle de Saro e despregouno furiosamente ante Theremon.
- Até unha persoa da súa moi coñecida impudicia dubidaría antes de virme cunha proposta que esa mesma persoa estivo utilizando como material de gaceta nunha columna de xornal.
Aton arroxou o xornal ao chan, dirixiuse á xanela e quedou alí coas mans unidas nas costas.
- Pode retirarse - dixo por encima do seu ombreiro. Elevou a mirada e contemplou a localización de Gamma, o máis brillante do seis soles do planeta. Amarelado, declinaba xa o seu curso sobre a liña do horizonte, e Aton sabía que nunca máis volvería velo con ollos tranquilos.
Entón volveuse.
- Non, agarde, veña aquí. - acenou perentoriamente -. Proporcionareille o que desexa.
...
20 de setembro de 2012
Aforismos de Leonardo
75.- O noso xuízo non aprecia as cousas feitas en distintos períodos de tempo nin en distancia relativa; porque os feitos ocorridos antes parécennos próximos e case actuais, e outras moitas cousas moi veciñas no tempo parécennos afastadas, porque teñen por antigüidade a época da nosa mocidade.
19 de setembro de 2012
Aforismos de Francisco: Labranza e recolleita
É verdade, o acto de ler é algo aburrido, ermo e completamente antisexy; pero certamente e por sorte só mentras o estamos facendo, e deberíamos evitar ler todo o día.
18 de setembro de 2012
¡ALTO! de Manuel Luís Acuña
Os lobos, lobos monteses.
Na encrucillada do peto
ciscáronse os máis valentes.
Sómo-los mozos da serra
—os lobos, lobos monteses.
Laspedos de Vilaboa.
Carballos de Sabadelle.
Comémo-lo vento crúo,
bebémo-lo sangue quente.
A... i-ju-ju juuuuu...
Os lobos, lobos monteses.
Na encrucillada do peto
ciscáronse os máis valentes.
Sómo-los mozos da serra
—os lobos, lobos monteses.
Laspedos de Vilaboa.
Carballos de Sabadelle.
Comémo-lo vento crúo,
bebémo-lo sangue quente.
A... i-ju-ju juuuuu...
Os lobos, lobos monteses.
17 de setembro de 2012
16 de setembro de 2012
CALDEIRÓN [B 1619 / V 1152]
CALDEIRÓN [B 1619 / V 1152]
Ua donzela coitado
d'amor por si me faz andar;
e en sas feituras falar
quero eu, come namorado:
rostr'agudo come forón,
barva no queix'e no granhón,
e o ventre grand'e inchado.
Sobrancelhas mesturadas,
grandes e mui cabeludas,
sobre-los olhos merjudas;
e as tetas pendoradas
e mui grandes, per boa fe;
ha un palm'e meio no pé
e no cos tres polegadas.
A testa ten enrugada
e os olhos encovados,
dentes pintos come dados...
e a color de passada.
Atal a fez Nostro Senhor:
mui sen doair'e sen sabor,
des i mui pobr'e forçada.
Ua donzela coitado
d'amor por si me faz andar;
e en sas feituras falar
quero eu, come namorado:
rostr'agudo come forón,
barva no queix'e no granhón,
e o ventre grand'e inchado.
Sobrancelhas mesturadas,
grandes e mui cabeludas,
sobre-los olhos merjudas;
e as tetas pendoradas
e mui grandes, per boa fe;
ha un palm'e meio no pé
e no cos tres polegadas.
A testa ten enrugada
e os olhos encovados,
dentes pintos come dados...
e a color de passada.
Atal a fez Nostro Senhor:
mui sen doair'e sen sabor,
des i mui pobr'e forçada.
15 de setembro de 2012
20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCII).
Tiña eu á vista os excelentes mapas do estreito de Torres levantados e trazados polo enxeñeiro hidrógrafo Vincendon Dumoulin e polo tenente de navío Coupvent-Desbois -almirante na actualidade-, integrantes do estado maior de Dumont d'Urville durante a última viaxe de circunnavegación realizado por este. Estes mapas son, xunto cos do capitán King, os mellores para guiarse polo intrincado labirinto do estreito, e eu consultábaos cunha escrupulosa atención.
O mar axitábase furiosamente en torno ao Nautilus. A corrente das ondas, que ía do Sueste ao Noroeste cunha velocidade de dúas millas e media, rompía nos arrecifes que asomaban as súas cristas por todas as partes.
-Mal está a mar -dixo Ned Land.
-Detestable, en efecto respondinlle-, e máis aínda para un barco como o Nautilus.
-Moi seguro ten que estar do seu camiño este condenado capitán -dixo o canadense- para meterse por aquí, entre estas barreiras de arrecifes que só con rozalo poden romper o seu casco en mil pedazos.
Grande era o perigo, en efecto. Pero o Nautilus parecía deslizarse como por encanto no medio dos terribles escollos. Non seguía exactamente o rumbo do Astrolabe e da Zelée, que tan funesto foi para Dumont d'Urville, senón que, orientándose máis ao Norte, pasou ante a illa Murray, para logo dirixirse ao Suroeste, cara ao paso de Cumberland. Por un momento temín que fóra a chocar con ela, pero puxo rumbo ao Noroeste para dirixirse, a través dunha gran cantidade de illas e illotes pouco
coñecidos, cara á illa Tound e a canle Mala.
Xa estaba eu preguntándome se o capitán Nemo, imprudente até a tolemia, ía meter o seu barco por aquel paso no que encallaran as dúas corvetas de Dumont d'Urville, cando, modificando por segunda vez o seu rumbo cara ao Oeste, dirixiuse cara á illa Gueboroar.
Eran as tres da tarde e a marea alcanzaba xa case a pleamar. O Nautilus achegouse a aquela illa, aínda intacta na miña memoria coa súa fileira de pandáns. Navegabamos a unhas dúas millas da illa, cando, de súpeto, un choque derruboume. O Nautilus acabara de tocar nun escollo, e quedou inmobilizado tras bascular lixeiramente a babor. Cando me reincorporei, vin na plataforma ao capitán Nemo e ao seu segundo examinando a situación do barco e falando no seu incomprensible idioma.
A dúas millas, por estribor, divisábase a illa Gueboroar, coa costa que se redondeaba desde o Norte ao Oeste como un inmenso brazo. Cara ao Sur e o Leste o refluxo comezaba a deixar ao descuberto as crestas dalgúns arrecifes de coral. Tocaramos de cheo e nun deses mares que teñen mareas pobres, o que dificultaba a posta á boia do Nautilus. Con todo, este non parecía sufrir ningunha avaría grazas á extraordinaria solidez do seu casco. Pero se non podía abrirse nin irse a pique, si corría o risco, en cambio, de permanecer para sempre aprisionado neses escollos. Así, talvez acabara alí a súa carreira o aparello submarino do capitán Nemo.
En tales termos expúñame eu a situación, cando o capitán, frío e tranquilo, tan dono de si como sempre, sen manifestar a máis mínima emoción ou contrariedade, achegouse a min.
-Un accidente? -pregunteille.
-Non; un incidente -respondeume.
14 de setembro de 2012
LA ODISEA DE SER LEGAL.
Antes de contaros mi experiencia, vaya por delante que no defiendo ni critico la piratería. Como buena gallega que soy, no tomo partido -en público, al menos- si puedo evitar hacerlo, y este tema tiene para mí demasiados afluentes como para sentirme cómoda decantándome por una postura u otra.
Dicho esto, también tengo claro que las editoriales, las discográficas y hasta el vecino cuasianalfabeto del cuarto que ha escrito un relato en fanfiction, se llenan la boca con el tema de los derechos de autor, la caída de las ventas y la madre que parió a la cabra. No voy a entrar en el daño que la piratería puede hacerle a las editoriales —y hablo de editoriales porque el mundo de la literatura es el que me toca de cerca y al que voy a referirme en este momento, pero podría hablar de cualquier otra cosa— y no voy a hacerlo porque ya he tratado ese tema en otras ocasiones y creo que mi postura está clara: los avances tecnológicos os han pillado con el culo al aire, gente, y os modernizáis o morís, así de simple.
Sólo un apunte: el precio de los ebook, salvando ofertas puntuales, es escandaloso. Podéis hablarme del IVA, podéis contarme lo que queráis sobre los derechos de autor, podéis pintármelo de colores y con purpurina. Lo que tengo claro es que no tiene sentido que un libro que no tiene gastos de distribución, ni de impresión, ni de comercialización, porque ya está hecha para la copia en papel, cueste apenas cinco o seis euros menos que su homólogo tangible.
Pero claro, el beneficio es el beneficio, ¿verdad?
Lo que ocurre es que, en tiempos de crisis, querer seguir manteniendo un margen de proporciones similares al tamaño de una isla pequeña puede hacer que se te desmorone el chiringuito en menos tiempo del que tardas en decir «Sálvese quien pueda».
Pero si me pongo a hablar del tema no paro, así que empiezo con lo que venía a contar desde el principio: mi experiencia con las descargas legales.
Como lectora compulsiva, me encanta el papel. Cuando un libro me apetece, me lo compro en papel porque tengo ese punto de fetichismo coleccionista que compartimos todos los que leemos por pura necesidad vital. Pero tengo un e-reader, claro. ¿Quién es el guapo que leyendo más de veinte libros al mes no tiene un e-reader o no se ha planteado comprárselo?
Así que estaba dando vueltas por la Web de la Casa del Libro y encontré una oferta estupenda para una saga que me habían recomendado: cuatro libros por unos once euros. Teniendo en cuenta que ya le había echado —mea culpa— un vistazo a los libros que se podían encontrar por la red, y comprobado que la traducción haría sangrar los ojos a cualquier lector de pro, y que ya tenía pensado comprarme la edición en papel, me pareció una oferta estupenda. Más que nada porque los cuatro libros en papel me iban a costar muchísimo más que esos once euros.
Total, que empiezo el tedioso proceso de registrarme, dar los datos de mi cuenta de paypal y demás. En apenas cinco minutos, todo resuelto. Pulso el botón de «compra en un clic» y antes de que quite el dedo del ratón me ha llegado un correo con los detalles de mi compra. Esto promete.
Después de unos minutos de confusión que sólo puedo achacar a mí misma, porque no tenía muy claro cómo funcionaba la página, localizo mi libro… Y descubro que tengo que bajarme el Adobe Digital Editions para poder descargar el fichero en mi equipo. Vale, ningún problema. Pincho en el link que me ofrecía la propia página, y me encuentro en la Web de Adobe. Busco el link para descargar… Y no funciona.
Lo intento de nuevo.
No funciona.
Con un enorme suspiro de resignación, me voy a Google y localizo una descarga desde otro servidor. Aquí es donde las cosas ya empiezan a parecer un pequeño cachondeo, ¿no? Quiero decir: Adobe es gratuito y ofrece descargas de sus productos desde su propia página y yo ¿tengo que ir a buscarlo a Burkina Faso y alrededores para descargarlo desde otro sitio? En fin…
Mientras descarga, consigo el ID de Adobe (leerse las instrucciones es lo que tiene, puedes adelantarte) y cuando instalo por fin el programa, conecto el reader e introduzco el ID. Supuestamente, ADE iba a reconocer mi reader y preguntarme si quería autorizar a ese equipo.
Supuestamente.
En la práctica, como de costumbre, el programa no «veía» mi lector, pese a ser uno de los equipos compatibles incluidos en la lista que ellos mismos ofrecen.
Resignada, desconecto el reader, reinicio el ordenador e inicio de nuevo el proceso. Nada. Que si quieres arroz…
Como una ya es perro viejo en esto de pelearse con programas que se creen más listos que tú, mientras desconecto una vez más el reader y lo vuelvo a conectar, busco la solución al problema en Google.
Después de bucear entre un montón de información confusa, descubro que tengo que instalarme la librería de Sony y seguir unos cuantos pasos incómodos. Maldigo en un par de idiomas que conozco y en alguno más que me inventé por el camino. Había conseguido esquivar la librería de Sony hasta ese instante, pero al parecer no me iba a quedar más remedio que instalarla. Me pongo a ello mientras hago que ADE descargue mi libro.
Una vez instalada la librería, cómo no, ésta tampoco reconoce mi reader. Pero sí reconoce mi ID de Adobe, así que es probable que lo más difícil ya esté hecho. Reinicio el equipo una vez más, y de esta sí, todo perfecto.
Dos horas después de haber comprado los libros, por fin puedo pasarlos al reader.
Vale, hagamos un inciso antes de seguir. A mí me gusta la tecnología y soy muy testaruda. Puedo pasarme horas peleándome con un programa o intentando resolver un problema o tratando de conseguir que mis máquinas hagan exactamente lo que quiero y no lo que quieren ellas. Ahora, imaginaos a alguien que no tiene demasiada idea intentando resolver todo este farragoso asunto. Puede terminar con las neuronas en las manos y una bonita camisa de última moda, de esas que atan las mangas a la espalda, y un vale descuento para unas vacaciones en una habitación acolchada. Porque no es que el proceso sea precisamente simple. ¿Hace falta que os pregunte lo simple que es hacerlo de forma «irregular»? No, verdad. Pues eso.
Primer handycap.
Vale, pues después de la odisea con el ADE, la librería de Sony y la testarudez de ambos programas, por fin tenía mis libros perfectamente instalados en el reader y, oh, milagro, no me salía el irritante mensajito de «protegido por gestión de derechos digitales». Como una niña con zapatos nuevos, me voy a la cama y empiezo a leer…
Uh…
A ver, a ver, a ver… ¿Qué pasa aquí?
Los cuatro libros de la saga están en un único fichero .epub. Casi mil quinientas páginas de librito. Pero ¿en serio? Vale, paciencia. No importa. Es posible que el reader tenga un momento de hipo al intentar gestionar todo el asunto, pero tampoco es para ponerse nerviosos.
¿O sí?
Pues sí, porque el genio que montó el .epub fue tan inteligente como para poner el último libro en primer lugar. Por supuesto, un cerebro tan dotado como para colocarlos así, no ha tenido la ocurrencia de ponerles un índice.
¿Y ahora qué hago? Pues lo más obvio: pulso la tecla de «buscar» e introduzco el título del primer libro para que me lleve a él.
Ilusa de mí.
Lo repetiré despacio: mil. quinientas. páginas.
Así que cuando mi pobre cacharro se quiso poner a buscar, pues se quedó gagá. Bloqueadito del todo. Y mi reader es tan testarudo como su dueña, así que sacarlo de su estado de letargo es un proceso tedioso e incómodo. Tienes que volver a conectarlo al ordenador, permitirle que cargue y desconectarlo de nuevo, porque el reset funciona cuando le sale del conco.
Cuatro veces tuve que hacerlo, mientras probaba distintos métodos para llegar al primer libro.
Resumiendo: a las cuatro de la mañana, tras haber empezado mi compra a las once de la noche, todavía no había conseguido leer ni una línea.
Hoy, armada de paciencia, decidí poner en el buscador del reader la palabra «capítulo», y así fui buscando capítulo por capítulo, hasta llegar al capítulo uno del libro que andaba buscando.
Pero fue un esfuerzo para el pobre bicho, una vez más, así que cuando quise volver la página… volvió a colgarse.
Así que, dieciocho horas después de haber pagado once euros por un fichero mal montado, sigo sin poder leer. Hasta que llegue a casa y desbloquee el cacharro de nuevo, y a ver si no me vuelve a pasar.
Y si es así, me rendiré y aceptaré que tengo que «romper» el .epub, modificarlo y dividirlo en cuatro archivos y volver a meterlo en el reader con el práctico, simple y siempre funcional Calibre. Es decir: voy a hacer algo «ilegal» para poder leer una copia mía y sólo mía, y adquirida de forma perfectamente legal.
Y porque yo sé hacerlo…
Ahí, adaptándose a los nuevos tiempos, mis queridas editoriales.
Ya no es por el dinero. Ya no es porque las editoriales se aprovechen de nosotros. Es que tener una copia ilegal instalada lleva como mucho ocho minutos. Y eso si eres tan quisquilloso como yo y te pasas el .pdf a .rtf, lo modificas a tu gusto y lo conviertes en .epub. Sino, en menos de un minuto está todo el proceso terminado y te puedes poner a leer.
Renovarse o morir, dicen. Así que, mis queridos señores de las editoriales: o simplifican, o se dedican a plantar lechugas transgénicas en Sri Lanka, porque no es normal tener que sacarse un master en programación para poder leer un puñetero libro que apenas es más barato que la copia en papel. Copia que, como es lógico, no da ninguno de estos problemas. Después, cuando la piratería les coma la cuota del mercado de los ebook no digan que no se lo advertimos.
Queremos ser legales, de verdad.
Pero es que no nos dejan.
13 de setembro de 2012
Aforismos de Leonardo
74.- A paciencia obra contra as inxurias como os vestidos contra o frío. Se multiplicas os abrigos segundo a intensidade do frío, este non poderá prexudicarche. Así, fronte ás inxurias, redobra a paciencia, e elas non poderán alcanzarche.
12 de setembro de 2012
Aforismos de Francisco: En favor do renegado
Para renegar de algo necesítase telo amado algunha vez. Ou dúas, ou tres...
11 de setembro de 2012
Inicio de O Rei que rabiou de Enrique Labarta Pose
O REI QUE RABIOU
Conto antediluviano sin pés nin cabeza
Corrían os tempos de Maricastaña.
Fai desto seis mil anos, catro meses e cinco días.
¡Xa choveu dende estonces! ¡Como que eínda Dios tiña o deluvio en carteira! Pois señor, eisistía naquela época un podeiroso reino na comarca chamada hoxe de Xallas, partido xudicial de Corcubión, e no mesmo lugar onde din que Cristo dou as tres voces.
A capital do tal reino era Baíñas, manífeca cidá, tres varas e médea máis grande que Babilonia e convertida agora nunha pequeña aldea onde se cilebra o pirmeiro domingo de cada mes unha feira de ganado. ¡Sic transit gloria mundi!
O escudo daquel Estado era un embudo co ancho pra riba i o estreito pra baixo; e alí n'había tampouco nin máis forma de gobernó, nin máis lei, nin máis raio que o dichoso embudo, que se apricaba unhas veces pola parte ancha i outras pola estreita, según a catigoría do que demandaba xusticia.
Gobernaba a nación (e si aquelo era gobernar veña Dios e dígao) un rei que tiña por nome Calafate primeiro, i era, sin desprecear a nadie, o animal máis grande que comía broa (eínda non se enventara o pantrigo).
(...)
Conto antediluviano sin pés nin cabeza
Corrían os tempos de Maricastaña.
Fai desto seis mil anos, catro meses e cinco días.
¡Xa choveu dende estonces! ¡Como que eínda Dios tiña o deluvio en carteira! Pois señor, eisistía naquela época un podeiroso reino na comarca chamada hoxe de Xallas, partido xudicial de Corcubión, e no mesmo lugar onde din que Cristo dou as tres voces.
A capital do tal reino era Baíñas, manífeca cidá, tres varas e médea máis grande que Babilonia e convertida agora nunha pequeña aldea onde se cilebra o pirmeiro domingo de cada mes unha feira de ganado. ¡Sic transit gloria mundi!
O escudo daquel Estado era un embudo co ancho pra riba i o estreito pra baixo; e alí n'había tampouco nin máis forma de gobernó, nin máis lei, nin máis raio que o dichoso embudo, que se apricaba unhas veces pola parte ancha i outras pola estreita, según a catigoría do que demandaba xusticia.
Gobernaba a nación (e si aquelo era gobernar veña Dios e dígao) un rei que tiña por nome Calafate primeiro, i era, sin desprecear a nadie, o animal máis grande que comía broa (eínda non se enventara o pantrigo).
(...)
10 de setembro de 2012
9 de setembro de 2012
Seminario internacional de literatura infantil e xuvenil organizado polo Ramón Piñeiro
A Consellería de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria, a través do Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades (CRPIH), adscrito á Secretaría Xeral de Política Lingüística, foi durante esta semana sé da xuntanza científica que desenvolve con periodicidade anual en Galicia a Rede Temática de Literaturas Infantís e Xuvenís do Ámbito Ibérico e Iberoamericano.
O seminario internacional, que chega este ano á súa IX edición, centrouse nesta ocasión nas novas funcións que adquiren hoxe en día os premios e certames arredor das literaturas infantís e xuvenís, e nel tomaron parte expertos dos ámbitos brasileiro, norteamericano, portugués, mexicano e castelán.
mais
O seminario internacional, que chega este ano á súa IX edición, centrouse nesta ocasión nas novas funcións que adquiren hoxe en día os premios e certames arredor das literaturas infantís e xuvenís, e nel tomaron parte expertos dos ámbitos brasileiro, norteamericano, portugués, mexicano e castelán.
mais
8 de setembro de 2012
20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCI).
O 2 de xaneiro percorreramos once mil trescentas corenta millas desde o noso punto de partida nos mares do Xapón. Ante o espolón do Nautilus estendíanse as perigosas paraxes do mar de Coral, ao longo da costa nordeste de Australia. O noso barco bordeaba a unha distancia dalgunhas millas o temible banco, no que estiveron a piques de naufragar os navíos de Cook, o 10 de xuño de 1770. O barco en que navegaba Cook chocou cunha rocha, e se non foi a pique debeuse á circunstancia de que o anaco de coral arrincado incrustouse no casco entreabierto.
Eu desexaba vivamente visitar ese arrecife de trescentas sesenta leguas de lonxitude contra o que o mar rompía a súa ondada cunha formidable intensidade só comparable á das descargas do trono. Pero naquel momento, os planos inclinados do Nautilus levábannos a unha gran profundidade e non puiden ver nada desas altas murallas coralíxenas. Houben de contentar coa observación dos diferentes especímenes de peixes capturados polas nosas redes. Observei, entre outros, a uns cascallos, grandes como atúns, cos flancos azulados e asucados por unhas bandas transversais que desaparecían coa vida do animal. Estes peixes acompañábannos en grande cantidade e forneceron á nosa mesa un delicado manxar. Collemos tamén un bo número de esparos de medio decímetro de lonxitude, que teñen un sabor moi parecido ao da dourada, e peixes voadores, verdadeiras anduriñas mariñas que, nas noites escuras, raian alternativamente a auga e o aire cos seus resplandores fosforescentes. Entre os moluscos e os zoófitos achei nas redes da barredeira diversas especies de alcionarias, de ourizos de mar, de martelos, espolóns, ceritios, hiálidos. A flora estaba representada por belas algas flotantes, laminarias e macrocísteas, impregnadas do mucílago que exudaban os seus poros e entre as que recollín unha admirable Nemastoma xeliniaroíde, que achou o seu lugar entre as curiosidades naturais do museo.
Dous días despois de atravesar o mar de Coral, o 4 de xaneiro, avistamos as costas da Papuasia. Nesa ocasión, o capitán Nemo notificoume a súa intención de dirixirse ao océano indico polo estreito de Torres, sen darme máis precisións. Ned observou, compracido, que esa ruta nos achegaba aos mares europeos. O estreito de Torres debe a súa reputación de perigoso tanto aos escollos de que está erizado como aos salvaxes habitantes das súas costas. O estreito separa a Nova Holanda da gran illa da Papuasia, coñecida tamén co nome de Nova Guinea.
A Papuasia ten catrocentas leguas de lonxitude por cento trinta de anchura, e unha superficie de corenta mil leguas xeográficas. Está situada, en latitude, entre 00 19' e 100 2' Sur, e, en lonxitude, entre 1280 23' e 1460 15'. Ao mediodía, mentres o segundo tomaba a altura do sol, vin as cimas dos montes Arfalxs, que se alzan en grandes planos para terminar en pitóns agudos.
Esta terra, descuberta en 1511 polo portugués Francisco Serrano, foi sucesivamente visitada por don José de Meneses, en 1526; polo xeneral español Alvar de Saavedra, en 1528; por Juigo Ortez, en 1545; polo holandés Shouten, en 1616; por Nicolás Sruick, en 1753; por Tasman, Dampier, Fumel, Carteret, Edwards, Bougainville, Cook, Forrest, Mac Cluer e D'Entrecasteaux, en 1792; por Duperrey, en 1823; e por Dumont d'Urville, en 1827. «É o foco dos negros que ocupan toda a Malaisia», dixo Rienzi. Non podía eu sospeitar que os azares desta navegación ían porme en presenza dos temibles Andamenos.
O Nautilus presentouse na entrada do estreito máis perigoso do mundo, travesía que evitan até os máis audaces navegantes. É o estreito que afrontou Luís Paz de Torres ao seu regreso dos mares do Sur, na Melanesia, e no que as corvetas encalladas de Dumont d'Urville estiveron a piques de perderse por completo en 1840. O Nautilus, superior a todos os perigos do mar, dispúñase, con todo, a desafiar aos arrecifes de coral.
O estreito de Torres ten unhas trinta e catro leguas de anchura, pero áchase obstruido por unha innumerable cantidade de illas, illotes, rochas e rompentes que fan case impracticable a súa navegación. Por iso, o capitán Nemo tomou todas as precaucións posibles para atravesalo. Flotando a flor de auga, o Nautilus avanzaba a unha marcha moderada. A súa hélice batía lentamente as augas, como a cola dun cetáceo.
Xunto cos meus dous compañeiros aproveitamos a ocasión para instalarnos na plataforma. Ante nós elevábase a cabina do temoneiro, quen, se non me engano, debía ser neses momentos o propio capitán Nemo.
7 de setembro de 2012
Inicio de ABOMINABLE, de Fredric Brown
ABOMINABLE
Sir Chauncey Atherton despediuse dos guías sherpas, que ían acampar alí e deixarlle continuar só. Estaban en terras do Abominable Home das Neves, varios centenares de quilómetros ao norte do monte Everest, no Himalaia. Os Abominables Homes das Neves deixáronse ver ocasionalmente no Everest e noutras montañas tibetanas ou nepalesas; pero o monte Oblimov, ao pé do cal deixaba agora aos seus guías nativos, estaba tan cheo deles que nin sequera os sherpas atrevíanse a escalalo; aínda que lle aseguraron que esperarían alí o seu retorno, no caso de que regresase. Había que ser moi valente para aventurarse máis aló daquel punto, Sir Chauncey era moi valente.
Ademais, era un verdadeiro perito en cuestión de mulleres, razón pola que se atopaba alí e a piques de tentar, en solitario, non só unha perigosa ascensión senón tamén un rescate aínda máis perigoso. Se Lola Grabaldi aínda vivía, achábase en poder dun Abominable Home das Neves.
Sir Chauncey nunca vira a Lola Grabaldi en persoa. En realidade, había menos dun mes que soubera da súa existencia, ao ver a única película cinematográfica que ela protagonizara, e grazas á cal se converteu súbitamente nunha personaxe lendaria, na muller máis fermosa da Terra, na estrela cinematográfica máis encantadora que Italia procreara xamais; e sir Chauncey non lograba comprender que sequera Italia o fixese. Nunha soa película remplazó á Bardot, a Lollobrigida e a Ekberg como a imaxe da perfección feminina na mente de todos os peritos do mundo, e sir Chauncey era o mellor perito do mundo. En canto viuna na pantalla, comprendeu que debía vela en persoa, ou morrer no intento.
Sir Chauncey Atherton despediuse dos guías sherpas, que ían acampar alí e deixarlle continuar só. Estaban en terras do Abominable Home das Neves, varios centenares de quilómetros ao norte do monte Everest, no Himalaia. Os Abominables Homes das Neves deixáronse ver ocasionalmente no Everest e noutras montañas tibetanas ou nepalesas; pero o monte Oblimov, ao pé do cal deixaba agora aos seus guías nativos, estaba tan cheo deles que nin sequera os sherpas atrevíanse a escalalo; aínda que lle aseguraron que esperarían alí o seu retorno, no caso de que regresase. Había que ser moi valente para aventurarse máis aló daquel punto, Sir Chauncey era moi valente.
Ademais, era un verdadeiro perito en cuestión de mulleres, razón pola que se atopaba alí e a piques de tentar, en solitario, non só unha perigosa ascensión senón tamén un rescate aínda máis perigoso. Se Lola Grabaldi aínda vivía, achábase en poder dun Abominable Home das Neves.
Sir Chauncey nunca vira a Lola Grabaldi en persoa. En realidade, había menos dun mes que soubera da súa existencia, ao ver a única película cinematográfica que ela protagonizara, e grazas á cal se converteu súbitamente nunha personaxe lendaria, na muller máis fermosa da Terra, na estrela cinematográfica máis encantadora que Italia procreara xamais; e sir Chauncey non lograba comprender que sequera Italia o fixese. Nunha soa película remplazó á Bardot, a Lollobrigida e a Ekberg como a imaxe da perfección feminina na mente de todos os peritos do mundo, e sir Chauncey era o mellor perito do mundo. En canto viuna na pantalla, comprendeu que debía vela en persoa, ou morrer no intento.
6 de setembro de 2012
5 de setembro de 2012
Aforismos de Francisco: Un mal enfoque
Non se debería ler para evadirse dos problemas, senón para crealos.
4 de setembro de 2012
Inicio de CURROS ENRÍQUEZ de Aquilino Iglesia
Ai, o vello amigo! Ai, as cantigas dos engrovios!
Lémbraste, amada? Floríu a abrótiga entre os cádavos.
En Vilanova comían apóutegas nenos tristes.
Caramiñas verdes! O pelo louro ulía a néveda!
Ai, a noite leda! Ai, o alcázare da calandra!
Xílgaro, dime: Sonou o axóuxere na torre?
Na noite negra fungaba a cóbrega, degrumante?
Cabeleiras longas, Rosiñia chora pol-os cómaros.
Lémbraste, amada? Floríu a abrótiga entre os cádavos.
En Vilanova comían apóutegas nenos tristes.
Caramiñas verdes! O pelo louro ulía a néveda!
Ai, a noite leda! Ai, o alcázare da calandra!
Xílgaro, dime: Sonou o axóuxere na torre?
Na noite negra fungaba a cóbrega, degrumante?
Cabeleiras longas, Rosiñia chora pol-os cómaros.
3 de setembro de 2012
2 de setembro de 2012
AFONSO EANES DO COTÓN [B 1580 / V 1112]
AFONSO EANES DO COTÓN [B 1580 / V 1112]
Foi Don Fagundo un día convidar
dous cavaleiros pera seu jantar,
e foi con eles sa vaca encetar;
e a vaca morreu-xe logu'entón,
e Don Fagundo quer-s'ora matar,
porque matou sa vaca o cajón.
Quand'el a vac'ante si mort'achou,
logu'i estando mil vezes jurou
que non morreu por quant'end'el talhou,
ergas se foi no coitelo poçón;
e Don Fagundo todo se messou,
porque matou sa vaca o cajón.
Quisera-x'el da vaca despender
tanto per que non leixass'a pacer;
ca, se el cuidasse sa vaca perder,
ante x'a der'a quen-quer, assí non;
e Don Fagundo quer ora morrer,
porque matou sa vaca o cajón.
Foi Don Fagundo un día convidar
dous cavaleiros pera seu jantar,
e foi con eles sa vaca encetar;
e a vaca morreu-xe logu'entón,
e Don Fagundo quer-s'ora matar,
porque matou sa vaca o cajón.
Quand'el a vac'ante si mort'achou,
logu'i estando mil vezes jurou
que non morreu por quant'end'el talhou,
ergas se foi no coitelo poçón;
e Don Fagundo todo se messou,
porque matou sa vaca o cajón.
Quisera-x'el da vaca despender
tanto per que non leixass'a pacer;
ca, se el cuidasse sa vaca perder,
ante x'a der'a quen-quer, assí non;
e Don Fagundo quer ora morrer,
porque matou sa vaca o cajón.
1 de setembro de 2012
20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XC).
20. O estreito de Torres.
Durante a noite do 27 ao 28 de decembro, o Nautilus abandonou as paraxes de Vanikoro a toda máquina. Fixo rumbo ao Suroeste e, en tres días, franqueou as setecentas cincuenta leguas que separan o arquipélago da Pérousse da punta Sueste da Papuasia.
O 1 de xaneiro de 1868, á primeira hora da mañá, Conseil reuniuse comigo na plataforma.
-Permítame o señor que lle desexe un ventureiro aninovo.
-Como non, Conseil! Exactamente coma se estivésemos en París, no meu gabinete do Xardín de Plantas. Acepto os teus votos e agradézochos. Pero terei que preguntarche que é o que entendes por «ventureiro», nas circunstancias nas que nos atopamos. É o ano que debe pór fin ao noso cativerio ou o ano que verá continuar esta estraña viaxe?
-De veras, que non sei que dicirlle ao señor. Certo é que estamos a ver cousas moi curiosas, e que, desde hai dous meses, non tivemos tempo de aburrirnos. A última marabilla é sempre a mellor, e se esta progresión mantense non se onde imos parar. Paréceme a min que non volveremos atopar nunca unha ocasión semellante.
-Nunca, Conseil.
-Ademais, o señor Nemo, que xustifica moi ben o seu nome latino, non é máis molesto que se non existise.
-Dis ben, Conseil.
-Eu penso, pois, mal que lle pese ao señor, que un bo ano sería o que nos permitise velo todo.
-Todo? Quizá fose entón un pouco longo. Pero que pensa disto Ned Land?
-Ned Land pensa exactamente o contrario ca min. É un home positivo, cun estómago imperioso. Pasarse a vida mirando e comendo peixes non lle basta. A falta de viño, de pan, de carne, non convén a un digno saxón familiarizado cos bistecs, e a quen non desgusta nin o brandy nin a xenebra en proporcións moderadas.
-Non é iso o que a min me atormenta, Conseil, eu acomódome moi ben ao réxime de a bordo.
-Igual eu -respondeu Conseil-. Por iso, eu quero permanecer aquí tanto como Ned Land quere fuxir. Así, se o ano que comeza non é bo para min, o será para el e recíprocamente. Deste xeito, sempre haberá algún satisfeito. En fin, e para concluír, desexo ao señor o que desexe o señor.
-Grazas, Conseil. unicamente pedirei que apracemos a cuestión dos agasallos e que os substituamos provisionalmente por un bo apertón de mans. É o único que teño sobre min.
-Nunca foi tan xeneroso o señor -respondeu Conseil.
E o bo raparigo foise.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)