A ninguén lle importou cando atoparon a súa peza deserta.
A dona dixo:
-O da 13 desapareceu.
Seguiron comendo. Un pensionista envorcou o arroz sobre a súa armadura. Mentres limpaba, un mozo aproveitou para comentar:
-Eu sabía que o tal Octavio ía desaparecer; por iso non me preocupaba de asearle a peza.
Seguiron comendo. Octavio, na Universidade, foi mal considerado por faltar aos cursos de Alquimia e Lanza; o profesorado chegou a desprezalo; o Abade negoulle o ingreso ao Centro de Investigacións Fonéticas e non merecía ser rexeitado; era un bo estudante aínda que non das materias que interesaban aos outros. Creara unha teoría: «A Voz non xorde das cordas vocais nin do aire que as remece. Existe sen que ninguén a produza. Só que está prisioneira nos músculos da garganta e depende da vontade.» «Quero libertarla. Facer que salga por calquera parte do corpo: por un ollo, por unha man. Conseguido isto, independizala da miña vontade. Entón soará cando e por onde ela queira. Eu ouvireina.»
Abandonou a cidade universitaria e arrendara un cuarto nunha pensión. Como non se asomaba ao corredor, chegaron a esquecelo. O mozo non o atendía. A súa cama poboouse de parásitos e tivo que afacerse ás privacións: podía pasar semanas masticando pan duro e bebendo auga. Nin sequera necesitaba durmir; afebrado, velaba traballando segundo os seus métodos.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.