Saki - A Xanela Abierta

Saki - A Xanela Aberta

- A miña tía baixase enseguida, señor Nuttel - dixo con moito apromo unha señoriña de quince de anos -; mentres tanto debe facer o posible por soportarme.

Framton Nuttel esforzouse por dicir algo que halagara debidamente á sobriña sen deixar de tomar debidamente en conta á tía que estaba por chegar. Dubidou mais que nunca que esta serie de visitas formais a persoas totalmente descoñecidas fosen dalgunha utilidade para a cura de repouso que se propuxo.

- Sei o que ocorrerá- dixéralle a súa irmá cando se dispuña a emigrar a este retiro rural -: pecharaste non ben chegues e non falarás con ninguén e os teus nervios estarán peor que nunca debido á depresión. Por iso dareiche cartas de presentación para todas as persoas que coñecín alá. Algunhas, polo que recordo, eran bastante simpáticas.

Framton cavilaba se a señora Sappleton, a dama a quen entregara unha das cartas de presentación, podía ser clasificadas entre as simpáticas.

-Coñece a moitas persoas aquí?- preguntou a sobriña, cando considerou que xa houbera entre eles suficiente comunicación silenciosa.

- Case ninguén - dixo Framton -. A miña irmá estivo aquí, na rectoría, fai uns catro anos, e deume cartas de presentación para algunhas persoas do lugar.

Fixo esta ultima declaración nun ton que denotaba claramente un sentimento de pesar.

- Entón non sabe practicamente nada acerca da miña tía- proseguiu a segura rapaza.

- Só o seu nome e a súa dirección- admitiu o visitante.

Preguntábase se a señora Sappleton estaría casada ou seria viúva. Algo indefinido no ambiente suxería a presenza masculina.

- A súa gran traxedia ocorreu hai tres anos - dixo a nena -; é dicir despois que se foi a súa irmá.

-A súa traxedia?- preguntou Framton; nesta apracible campiña as traxedias parecían algo fóra de lugar.

- Vostede ve que deixamos a xanela aberta de pao a pao nunha tarde de outubro- dixo a sobriña sinalando unha gran xanela que daba ao xardín.

- Vai bastante calor para esta época do ano - dixo Framton - pero que relación ten esa xanela coa traxedia?
- Por esa xanela, fai exactamente tres anos, o seu marido e os seus dous irmáns menores saíron a cazar polo día. Nunca regresaron. Ao atravesar o páramo para chegar ao terreo onde adoitaban cazar quedaron atrapados nun ciénaga traizoeira. Ocorreu durante ese verán terriblemente chuvioso, sabe, e os terreos que antes eran firmes de súpeto cedían sen que houbese maneira de preveerlo. Nunca atoparon os seus corpos. Iso foi o peor de todo. A esta altura do relato, a voz da nena perdeu ese ton seguro e volveuse vacilantemente humana -. A miña pobre tía segue crendo que volverán algún día, eles e o pequeno spaniel que os acompañaba, e que entrarán pola xanela como adoitaban facelo. Por tal razón a xanela queda aberta ata que xa é de noite. O meu pobre e querida tía, cantas veces contoume como saíron, o seu marido co impermeable branco no brazo, e Ronnie, o seu irmán menor, cantando como de costume "Bertie, por que saltas?", porque sabia que esa canción a irritaba especialmente. Sabe vostede, ás veces, en tardes tranquilas como as de hoxe, teño a sensación de que todos eles volverán entrar pola xanela... A nena estremeceuse.

Foi un alivio para Framton cando a tía irrompeu no cuarto pedindo mil desculpas por facelo esperar tanto.

- Espero que a miña sonbriña soubese entretelo - dixo.

- Contoume cousas moi interesantes- respondeu Framton.

- Espero que non lle moleste a xanela aberta - dixo a señora Sappleton con animación -; o meu marido e os meus irmáns están a cazar e volverán aquí directamente, e sempre adoitan entrar pola xanela. Non quero pensar no estado que deixasen as miñas pobres alfombras despois de andar cazando pola ciénaga. Tan típico de vostedes os homes non é verdade? Seguiu parloteando alegremente acerca da caza e de que xa non abundan as aves, e acerca das perspectivas que había de cazar patos no inverno. Para Framton, todo iso resultaba sinxelamente horrible. Fixo un esforzo desesperado pero só a medias exitoso de desviar a conversación a un tema menos repulsivo; dábase conta que a súa anfitrioa non lle outorgaba a súa enteira atención, e a súa mirada extraviábase constantemente en dirección á xanela aberta e ao xardín. Era por certo unha infortunada coincidencia vir de visita o día do tráxico aniversario.

- Os médicos estiveron de acordo en ordenarme completo repouso. Prohibíronme toda clase de axitación mental e de exercicios físicos violentos - anunciou Framton, que abrigaba a ilusión bastante difundida de supor que persoas totalmente descoñecidas e relacións casuais estaban ávidas de coñecer os máis íntimos detalles das nosas doenzas e enfermidades, a súa causa e o seu remedio- Con respecto á dieta non se pon de acordo.

-Non?- dixo a señora Sappleton afogando un bostezo a ultimo momento. Súbitamente a súa expresión revelaba a atención mais viva... pero non estaba dirixida ao que Framton estaba a dicir.

-Por fin chegan! exclamou -. Xusto a tempo para o té, e parece que se houbesen embarrado até os ollos non é verdade?

Framton estremeceuse levemente e volveuse cara á sobriña cunha mirada que tentaba comunicar a súa compasiva comprensión. A nena tenia posta a mirada na xanela aberta e os seus ollos brillaban de horror. Presa dun terror descoñecido que xeaba as súas veas, Framton volveuse no seu asento e mirou na mesma dirección. No escuro crepúsculo tres figuras atravesaban o xardín e avanzaban cara á xanela; cada unha levaba debaixo do brazo unha escopeta e unha delas soportaba a carga adicional dun abrigo branco posto sobre os ombreiros. Seguíaos un fatigado spaniel de cor pardo. Silenciosamente achegáronse á casa, e logo ouviuse unha voz nova e rouca que cantaba: "Dime Bertie, por que saltas?"

Framton agarrou rápido o seu bastón e o seu chapeu; a porta de entrada, o carreiro de grava e o portón, foron etapas apenas percibidas da súa intempestiva retirada. Un ciclista que ía polo camiño tivo que facerse ao carón para evitar un choque inminente.

- Aquí estamos, querida - dixo o portador do impermeable branco entrando pola xanela -: bastante embarrados, pero case secos. Quen era ese home que saíu de golpe non ben aparecemos?

- Un home rarísimo, un tal señor Nuttel - dixo a señora Sappleton -; non falaba doutra cousa que das súas enfermidades, e foise disparando sen despedirse nin pedir desculpas ao chegar vostedes. Calquera diría que vira unha pantasma.

- Supoño que foi a causa do spaniel ? dixo tranquilamente a sobriña -; contoume que os cans lle producían horror. Unha vez perseguiuno unha xauría de cans até un cemiterio preto do Ganges, e tivo que pasar a noite nunha tumba recentemente cavada, con eses bichos que gruñían e mostraban os cabeiros e botaban espuma encima del. Así calquera se volve pusilánime.

A fantasía sen previo aviso era a súa especialidade.