16 de novembro de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXIX)

Antes de examinar máis atentamente a disposición interior desa enorme caverna, antes de preguntarme se aquilo era unha obra da natureza ou do home, dirixinme cara ao capitán Nemo.
-Onde estamos? -pregunteille.
-No centro dun volcán apagado, un volcán cun interior que foi invadido polo mar tras algunha convulsión do chan. Mentres durmía vostede, señor profesor, o Nautilus penetrou nesta lagoa por unha canle natural aberto a dez metros por baixo da superficie do océano. Este é un porto de base, un porto seguro, cómodo, segredo, abrigado de todos os ventos. Dígame onde, nos seus continentes ou nas súas illas, pode acharse unha rada como este refuxio protexido do furor dos furacáns.
-En efecto -respondín-, aquí áchase vostede en total seguridade, capitán Nemo. Quen podería alcanzarlle no centro dun volcán? Pero creo ver unha abertura na súa cima, non?
-Si, o seu cráter, un cráter cheo noutro tempo de lavas, de vapores e de lapas e que hoxe dá paso a este aire vivificante que respiramos.
-Que montaña volcánica é esta?
-Pertence a un dos numerosos illotes de que está sementada esta parte do mar. Simple escollo para os barcos, caverna inmensa para nós. Descubriumo o azar, e moi útilmente por certo.
-Pero non sería posible descender polo orificio do cráter?
-É tan imposible descender por el como para min ascender. A base interior da montaña é escalable até un centenar de metros, pero por encima desa zona as paredes caen a pico e as súas ramplas son impracticables.
-Vexo, capitán, que a natureza lle serve sempre e en todas partes. Áchase vostede aquí en total seguridade, pois ninguén máis que vostede pode visitar estas augas. Pero para que este refuxio? O Nautilus non ten necesidade de portos.
-Así é, señor profesor, pero si necesita da electricidade para moverse, e por tanto, de elementos para producila, como o sodio, e de carbón para fabricar o sodio, e de minas para extraer o carbón. E precisamente, aquí, o mar recubre bosques enteiros mergullados nos tempos xeolóxicos, agora mineralizados e transformados en hulla, que son para min unha mina inesgotable.
-Entón, os seus homes transfórmanse aquí en mineiros?
-Si. Estas minas esténdense baixa a auga como as minas de Newcastle. Revestidos das súas escafandras e pico en man os meus homes van extraer esta hulla. Como ve, non necesito tampouco das minas da terra para a súa obtención. Ao fabricar aquí o sodio, o fume producido pola combustión da hulla que escapa polo orificio do cráter debe darlle a esta montaña a aparencia dun volcán aínda en actividade.
-Poderemos ver aos seus homes en actividade?
-Non, non esta vez, polo menos, pois quero continuar sen demora a nosa volta ao mundo. Esta vez vou limitarme a embarcar as reservas de sodio que aquí temos. As operacións de carga non nos levarán máis que un día, e logo reemprenderemos a viaxe. Se quere vostede percorrer a caverna e dar a volta ao lago pode aproveitar esta xornada, señor Aronnax.
Din as grazas ao capitán e fun buscar aos meus compañeiros, que non abandonaran aínda o seu camarote. Convideilles a seguirme sen dicirlles onde nos achabamos, e subiron comigo á plataforma. Conseil, a quen nada asombraba nunca, viu como a cousa máis natural espertarse baixo unha montaña tras durmir baixo o mar. En canto a Ned Land, non tivo outra idea que a de buscar se a caverna presentaba algunha saída. Tras almorzar, descendimos á beira cara as dez horas.
-Henos aquí de novo en terra -dixo Conseil.
-Eu non lle chamo «terra» a isto -replicou o canadense-. E ademais non estamos encima, senón debaixo.
Entre a base das paredes da montaña e as augas do lago estendíase unha beira areosa, que nalgúns lugares chegaba a medir cincocentos pés de anchura. Sobre a area era fácil dar a volta ao lago. Pero a base das altas paredes formaba un chan atormentado sobre o que xacían nun pintoresco amontoamento bloques volcánicos e enormes pedras pómez. Todas esas masas disgregadas, recubertas dun esmalte pulimentado pola acción dos lumes subterráneos, resplandecían baixo a luz eléctrica do fanal. O rebumbio micácea que levantaban os nosos pasos sobre a beira dispersábase nun revoloteo chispeante.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.