-Mire, señor, unha colmea!
-Unha colmea? -dixen, facendo un xesto de abraiante incredulidade.
-Si, unha colmea -repetiu o canadense-, e con abellas zumbando ao redor seu.
Achegueime e houben de renderme á evidencia. No orificio dun buraco escavado no tronco dun drago había milleiros deses enxeñosos insectos, tan comúns en todas as Canarias, e con produtos son tan estimados. Naturalmente, o canadense quixo facer a súa provisión de mel, e mal puidese eu oporme. Mediante as faíscas arrincadas ao seu chisqueiro, Ned Land queimou unha chea de follas secas mesturadas con xofre e comezou a afumar ás abellas. Os zumbidos da colmea foron cesando aos poucos, e non tardou Ned Land en encher a súa mochila cunhas cantas libras de mel perfumada.
-Coa mestura deste mel e da pasta do artocarpo poderei facerlles un pastel suculento -dixo Ned.
-Estupendo! -dixo Conseil.
-Benvido sexa -dixen-, pero continuemos esta interesante excursión.
O lago aparecíasenos en toda a súa extensión, nalgúns dos recodos do carreiro polo que camiñabamos. O fanal iluminaba completamente a superficie das lisas, apracibles augas do lago. O Nautilus estaba nunha inmobilidade total. Sobre a súa plataforma e ás súas beiras axitábanse os homes da súa tripulación como escuras siluetas recortadas na luminosa atmosfera. Ao contornear a crista máis elevada das rocas que formaban a base da bóveda, puiden ver que as abellas non eran os únicos representantes do reino animal no interior do volcán. Aves de presa planeaban e viraban na sombra por todas partes ou abandonaban os seus niños establecidos nas rocas. Eran gaviláns de ventre branco e chillones peneireiros. Polas pendentes corrían tamén, con toda a rapidez das súas zancas, fermosas e grosas avutardas. A vista desas suculentas pezas excitou ao máximo a cobiza do canadense, que se lamentou de non ter un fusil ao seu alcance. Tratou Ned Land de substituír o chumbo pola pedra e, tras varias infrutuosas tentativas, logrou ferir a unha daquelas magníficas avutardas. Vinte veces arriscou a súa vida por apoderarse dela, e tanto empeño puxo en conseguilo que ao fin logrou que a súa peza fóra a facer compañía na mochila á provisión de mel.
A impracticabilidad da muralla obrigounos a descender cara á beira. Por encima de nós, o buraco do cráter parecía a ancha abertura dun pozo. A través dela viamos o ceo e as nubes desmelenadas que por el corrían, ao impulso do vento do Oeste, deixando na cima da montaña un ronsel de brumosos farrapos. Iso probaba a escasa altura a que navegaban esas nubes, pois o volcán non se elevaba a máis de oitocentos pés sobre o nivel do mar. Non transcorrera apenas media hora desde a última proeza cinexética do canadense cando xa nos achabamos na beira interior. Alí, a flora estaba representada por extensas alfombras desa pequena planta mariña, o hinoxo mariño, tamén coñecida cos nomes de perforapedras e pasapedras, coa que se pode facer un bo confite. Conseil fíxose cuns cantos feixes. En canto á fauna, había milleiros de crustáceos de todas clases, bogavantes, bois de mar, palemóns, misis, segadores, galateas, e un número prodixioso de cunchas, porcelanas, rocas e lapas. Abríase naquel lugar unha magnífica gruta, e no seu chan de fina area tendémonos con pracer os meus compañeiros e eu. O lume puíra as súas paredes esmaltadas e xaspeadas polo brillo do po de mica. Non puiden por menos de sorrir ao ver a Ned Land palpar as murallas como tratando de pescudar o seu espesor.
A conversación orientouse entón aos seus eternos proxectos de evasión, e, sen comprometerme demasiado, crin poder darlle a esperanza de que talvez o capitán Nemo descendese cara ao Sur co único propósito de renovar as súas provisións de sodio. Feito isto, podía esperarse que volvese cara ás costas de Europa e de América, o que permitiría ao canadense reemprender con máis éxito a súa abortada tentativa de fuga. Facía xa unha hora que permaneciamos tendidos no chan da fermosa gruta. A conversación, animada ao principio, ía languideciendo, a medida que nos invadía unha certa somnolencia. Como non vía razón algunha para resistirme ao soño, deixeime gañar por el. Soñei entón -non se elixen os soños- que a miña existencia se reducía á vida vexetativa dun simple molusco. Parecíame que aquela gruta formaba a dobre valva da miña cuncha. A voz de Conseil espertoume bruscamente.
-Perigo! Perigo! -gritaba o raparigo.
-Que pasa? -preguntei, incorporándome a medias.
-Invádenos a auga.
Incorporeime do todo. O mar precipitábase como un torrente no noso refuxio. Decididamente, como non eramos moluscos, había que porse a salvo. Nuns instantes achámonos en seguridade sobre a cima mesma da gruta.
-Que é o que pasa? -preguntou Conseil-. Que novo fenómeno é este?
-É a marea, amigos meus -respondín-, non é máis que a marea que estivo a piques de sorprendernos como ao heroe de Walter Scott. O océano sube fóra, e, por unha lei natural de equilibrio, o nivel do lago sobe. E pagámolo cun bo remoxón. Vaiamos cambiarnos de roupa ao Nautilus.
Tardamos tres cuartos de hora en percorrer o noso camiño circular e en regresar a bordo, xusto ao tempo en que os homes da tripulación acababan de embarcar as provisións de sodio. O Nautilus estaba xa en disposición de reemprender a marcha. Con todo, o capitán Nemo non deu ningunha orde. Seica quería esperar a noite e saír secretamente pola súa pasaxe submarina? Talvez. Fóra como fose, ao día seguinte, o Nautilus, deixando o seu porto, navegaba por alta mar a algúns metros por baixo das ondas do Atlántico.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.