30 de novembro de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLI)

Chegaramos ao pé duns dragos robustos que separaban as rocas coa forza das súas musculosas raíces, cando Ned Land lanzou un berro xubiloso:
-Mire, señor, unha colmea!
-Unha colmea? -dixen, facendo un xesto de abraiante incredulidade.
-Si, unha colmea -repetiu o canadense-, e con abellas zumbando ao redor seu.
Achegueime e houben de renderme á evidencia. No orificio dun buraco escavado no tronco dun drago había milleiros deses enxeñosos insectos, tan comúns en todas as Canarias, e con produtos son tan estimados. Naturalmente, o canadense quixo facer a súa provisión de mel, e mal puidese eu oporme. Mediante as faíscas arrincadas ao seu chisqueiro, Ned Land queimou unha chea de follas secas mesturadas con xofre e comezou a afumar ás abellas. Os zumbidos da colmea foron cesando aos poucos, e non tardou Ned Land en encher a súa mochila cunhas cantas libras de mel perfumada.
-Coa mestura deste mel e da pasta do artocarpo poderei facerlles un pastel suculento -dixo Ned.
-Estupendo! -dixo Conseil.
-Benvido sexa -dixen-, pero continuemos esta interesante excursión.
O lago aparecíasenos en toda a súa extensión, nalgúns dos recodos do carreiro polo que camiñabamos. O fanal iluminaba completamente a superficie das lisas, apracibles augas do lago. O Nautilus estaba nunha inmobilidade total. Sobre a súa plataforma e ás súas beiras axitábanse os homes da súa tripulación como escuras siluetas recortadas na luminosa atmosfera. Ao contornear a crista máis elevada das rocas que formaban a base da bóveda, puiden ver que as abellas non eran os únicos representantes do reino animal no interior do volcán. Aves de presa planeaban e viraban na sombra por todas partes ou abandonaban os seus niños establecidos nas rocas. Eran gaviláns de ventre branco e chillones peneireiros. Polas pendentes corrían tamén, con toda a rapidez das súas zancas, fermosas e grosas avutardas. A vista desas suculentas pezas excitou ao máximo a cobiza do canadense, que se lamentou de non ter un fusil ao seu alcance. Tratou Ned Land de substituír o chumbo pola pedra e, tras varias infrutuosas tentativas, logrou ferir a unha daquelas magníficas avutardas. Vinte veces arriscou a súa vida por apoderarse dela, e tanto empeño puxo en conseguilo que ao fin logrou que a súa peza fóra a facer compañía na mochila á provisión de mel.
A impracticabilidad da muralla obrigounos a descender cara á beira. Por encima de nós, o buraco do cráter parecía a ancha abertura dun pozo. A través dela viamos o ceo e as nubes desmelenadas que por el corrían, ao impulso do vento do Oeste, deixando na cima da montaña un ronsel de brumosos farrapos. Iso probaba a escasa altura a que navegaban esas nubes, pois o volcán non se elevaba a máis de oitocentos pés sobre o nivel do mar. Non transcorrera apenas media hora desde a última proeza cinexética do canadense cando xa nos achabamos na beira interior. Alí, a flora estaba representada por extensas alfombras desa pequena planta mariña, o hinoxo mariño, tamén coñecida cos nomes de perforapedras e pasapedras, coa que se pode facer un bo confite. Conseil fíxose cuns cantos feixes. En canto á fauna, había milleiros de crustáceos de todas clases, bogavantes, bois de mar, palemóns, misis, segadores, galateas, e un número prodixioso de cunchas, porcelanas, rocas e lapas. Abríase naquel lugar unha magnífica gruta, e no seu chan de fina area tendémonos con pracer os meus compañeiros e eu. O lume puíra as súas paredes esmaltadas e xaspeadas polo brillo do po de mica. Non puiden por menos de sorrir ao ver a Ned Land palpar as murallas como tratando de pescudar o seu espesor.
A conversación orientouse entón aos seus eternos proxectos de evasión, e, sen comprometerme demasiado, crin poder darlle a esperanza de que talvez o capitán Nemo descendese cara ao Sur co único propósito de renovar as súas provisións de sodio. Feito isto, podía esperarse que volvese cara ás costas de Europa e de América, o que permitiría ao canadense reemprender con máis éxito a súa abortada tentativa de fuga. Facía xa unha hora que permaneciamos tendidos no chan da fermosa gruta. A conversación, animada ao principio, ía languideciendo, a medida que nos invadía unha certa somnolencia. Como non vía razón algunha para resistirme ao soño, deixeime gañar por el. Soñei entón -non se elixen os soños- que a miña existencia se reducía á vida vexetativa dun simple molusco. Parecíame que aquela gruta formaba a dobre valva da miña cuncha. A voz de Conseil espertoume bruscamente.
-Perigo! Perigo! -gritaba o raparigo.
-Que pasa? -preguntei, incorporándome a medias.
-Invádenos a auga.
Incorporeime do todo. O mar precipitábase como un torrente no noso refuxio. Decididamente, como non eramos moluscos, había que porse a salvo. Nuns instantes achámonos en seguridade sobre a cima mesma da gruta.
-Que é o que pasa? -preguntou Conseil-. Que novo fenómeno é este?
-É a marea, amigos meus -respondín-, non é máis que a marea que estivo a piques de sorprendernos como ao heroe de Walter Scott. O océano sube fóra, e, por unha lei natural de equilibrio, o nivel do lago sobe. E pagámolo cun bo remoxón. Vaiamos cambiarnos de roupa ao Nautilus.
Tardamos tres cuartos de hora en percorrer o noso camiño circular e en regresar a bordo, xusto ao tempo en que os homes da tripulación acababan de embarcar as provisións de sodio. O Nautilus estaba xa en disposición de reemprender a marcha. Con todo, o capitán Nemo non deu ningunha orde. Seica quería esperar a noite e saír secretamente pola súa pasaxe submarina? Talvez. Fóra como fose, ao día seguinte, o Nautilus, deixando o seu porto, navegaba por alta mar a algúns metros por baixo das ondas do Atlántico.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.