O AVÓ
Cada vez que cruxía unha poliña, ou croaba unha ra, ou vibraban os vidros da cociña que estaba ao fondo da horta, o velliño saltaba con axilidade do seu asento improvisado, que era unha pedra chata, e espiaba ansiosamente entre as follas.
Pero o neno aínda non aparecía.
A través das xanelas do comedor, abertas á pérgola, vía en cambio as luces da araña acesa facía un intre, e baixo elas sombras imprecisas que se deslizaban dun lado a outro, coas cortinas, lentamente. Fora curto de vista desde mozo, de modo que eran inútiles os seus esforzos por comprobar se xa ceaban ou se aquelas sombras inquietas proviñan das árbores máis altas.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.