9 de novembro de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXVIII)

Cara ás catro da tarde, o terreo, composto xeralmente dun espeso lodo no que se mesturaban as ramas mineralizadas, comezou a modificarse aos poucos, tornándose máis pedregoso, con formacións conglomeradas, tobas basálticas, lavas e obsidianas sulfurosas. Iso fíxome pensar que as montañas ían suceder pronto ás longas chairas, e, en efecto, ao evolucionar o Nautilus, vin o horizonte meridional clausurado por unha alta muralla que parecía pechar toda saída. A súa cima debía sobresaír da superficie do océano. Debía ser un continente ou, polo menos, unha illa, unha das Canarias ou unha do arquipélago de Cabo Verde. Non fixándose a posición -deliberadamente, seica-, eu ignorábaa. En todo caso, pareceume que esa muralla debía marcar o fin da Atlántida, da que apenas percorreramos unha mínima porción.
A caída da noite non interrompeu as miñas observacións, que efectuei solitariamente por regresar Conseil ao seu camarote. O Nautilus, a marcha reducida, revoloteaba por encima das confusas masas do chan, xa rozándoas coma se quixese pousarse nelas, xa remontándose caprichosamente á superficie. Cando isto facía podía eu ver algunhas vivas constelacións a través do cristal das augas, e máis precisamente cinco ou seis desas estrelas zodiacales que seguen á cola de Orión.
Permanecín durante un bo intre aínda tras o cristal admirando a beleza do mar e do ceo, ata que os paneis metálicos taparon o cristal. Naquel momento, o Nautilus chegara ao bordo da alta muralla. Como ía poder manobrar alí era algo que eu ignoraba. Volvín ao meu camarote. O Nautilus inmobilizouse. Durminme coa intención de levantarme moi de madrugada. Pero eran as oito da mañá cando, ao día seguinte, volvín ao salón. A consulta ao manómetro indicoume que o Nautilus flotaba na superficie. Ouvín ademais o paso de alguén sobre a plataforma. Con todo, nin o máis mínimo abalo denunciaba a ondulación da auga da superficie. Subín á plataforma -a escotilla estaba aberta-, e no canto da luz diúrna que esperaba atopar vinme rodeado dunha profunda escuridade.
Onde estabamos? Equivocárame e era aínda de noite? Non. Nin unha soa estrela brillaba no firmamento, e nunca a noite está envolvida en tebras tan absolutas. Non sabía que pensar, cando ouvín dicir:
-É vostede, señor profesor?
-Ah! Capitán Nemo, onde estamos?
-Baixo terra, señor profesor.
-Baixo terra? E o Nautilus está á boia?
-Si, continúa flotando.
-Non comprendo.
-Espere uns instantes. Vaise a acender o fanal, e se lle gustan as situacións claras vai verse satisfeito.
En pé sobre a plataforma, esperei. A escuridade era tan completa que non podía ver tan sequera ao capitán Nemo. Con todo, ao mirar ao cenit, exactamente por encima da miña cabeza, distinguín un resplandor indeciso, unha especie de claridade difusa que xurdía dun buraco circular. Pero naquel momento, acendeuse súbitamente o fanal e a súa viva luz eclipsou a vaga claridade que acababa de atisbar. Tras pechar un instante os ollos, cegados pola luz eléctrica, mirei en torno meu. O Nautilus estaba inmobilizado preto dunha beira disposta como o dique dun peirao. O mar en que flotaba era un lago aprisionado nun circo de murallas que medía dúas millas de diámetro, ou sexa, unhas seis millas de contorno. O seu nivel -así o indicaba o manómetro- non podía ser outro que o exterior, pois necesariamente había unha comunicación entre ese lago e o mar. As altas murallas, inclinadas sobre a súa base, redondeábanse en forma de bóveda figurando un inmenso embude investido cunha altura que era duns cincocentos ou seiscentos metros. No alto abríase un orificio circular, polo que había atisbado eu esa vaga claridade, evidentemente debida á luz diúrna.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.