6 de marzo de 2015

Inicio de O CAMIÑO DAS AGUIAS

O CAMIÑO DAS AGUIAS
ROBERT E. HOWARD

O navío derrotado na batalla naval se balanceaba sobre as augas de cor carmesí. A un tiro de frecha
do barco, o vencedor afastábase lentamente en dirección ás escarpadas montañas que se alzaban xunto ás augas azuis. Aquela era unha escena corrente no mar de Vilayet durante o reinado do rei Yildiz de Turan.

O barco que ía á deriva era unha galera de guerra de Turan, e polas súas características podía
advertirse que era un navío xemelgo do outro. No barco vencido, a morte cobrouse un forte tributo. Por todas partes había cadáveres: na elevada popa, sobre a esnaquizada borda, na pasarela central e nos bancos rotos dos remeiros.

Os sobrevivientes atopábanse apiñados na popa. Eran trinta homes cubertos de sangue, pertencían a diversas nacionalidades: había kothios, zamorios, brithunios, corinthios, shemitas e zaporoskos. Parecían salvaxes, e moitos deles tiñan marcas de látigos ou de ferros candentes. Case todos ían semidesnudos, pero as roupas multicolores que vestían eran de boa calidade, a pesar de estar
manchadas con brea e con sangue. Algúns tiñan a cabeza descuberta, mentres que outros levaban cascos, gorros de pel ou turbantes feitos de tea. Algúns usaban cotas de malla, outros, en cambio, ían espidos da cintura para arriba, ensinando os seus musculosos brazos e os ombreiros bronceados polo sol. As pedras preciosas brillaban nos seus pendentes e nas empuñaduras das súas dagas. Tiñan as espadas desenvainadas e os seus ollos escuros reflectían inquietude.

Estaban de pé ao redor dun home máis alto que os demais -case un xigante-, con grandes músculos. Unha melena negra enmarcaba unha fronte ancha e os seus ollos ardían cun volcánico lume azul no rostro escuro cuberto de pequenas cicatrices.

Aqueles ollos miraban agora cara á beira. Non se divisaba porto ou poboación algunha naquela
solitaria costa situada entre Khawarien, extremo meridional do reino turanio, e o seu capital, Aghrapur.

Nas marxes alzábanse uns montes cubertos de árbores que, ao prolongarse na distancia, convertíanse nos montes Colquios, sobre cuxas cumes nevados brillaba o sol poñente cun resplandor avermellado.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.